ลอร์ดไบรอน

ท่านผู้ทรงเกียรติ ลอร์ดไบรอน เอฟอาร์เอส
ภาพเหมือนโดยโทมัส ฟิลลิปส์ประมาณปี พ.ศ.  2356
เกิด	จอร์จ กอร์ดอน ไบรอน22 มกราคม พ.ศ. 2331 ลอนดอน ประเทศอังกฤษ ( 22 ม.ค. 2331 )
เสียชีวิตแล้ว	19 เมษายน พ.ศ. 2367 (1824-04-19)(อายุ 36 ปี) มิสโซลองกี , เอโทเลีย , จักรวรรดิออตโตมัน (ปัจจุบันคือเอโตเลีย-อคาร์เนีย , กรีซ)
สถานที่พักผ่อน	โบสถ์เซนต์แมรี่แม็กดาเลน ฮัคนอลล์ นอตติงแฮมเชียร์
อาชีพ	กวี นักการเมือง
โรงเรียนเก่า	วิทยาลัยทรินิตี้ เคมบริดจ์
คู่สมรส	แอนน์ อิซาเบลล่า มิลแบงก์ ​ ​ ( ครอง ราชย์ พ.ศ.  2358; ก.ย.  2359 )
พันธมิตร	แคลร์ แคลร์มอนต์
เด็ก	เอดา คิง เคาน์เตสแห่งเลิฟเลซ อัลเลกรา ไบรอน เอลิซาเบธ เมโดรา ลีห์ (สันนิษฐาน)
ผู้ปกครอง	จอห์น ไบรอน (พ่อ) แคทเธอรีน กอร์ดอน (แม่)
ลายเซ็น
สมาชิกสภาขุนนาง พระเจ้าชั่วคราว
ดำรง ตำแหน่งตั้งแต่ วันที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2352 ถึง 19 เมษายน พ.ศ. 2367 สืบ ตำแหน่งขุนนางสืบสกุล
ก่อนหน้าด้วย	บารอนไบรอนคนที่ 5
ประสบความสำเร็จโดย	บารอนไบรอนคนที่ 7

จอร์จ กอร์ดอน ไบรอน บารอนไบรอนที่ 6 ( 22 มกราคม พ.ศ. 2331 – 19 เมษายน พ.ศ. 2367) เป็นกวีและขุนนางชาว อังกฤษ ^{[1] [2]}เขาเป็นหนึ่งในบุคคลสำคัญของขบวนการโรแมนติก [ ^{3] [4] [5]}และได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในกวีอังกฤษที่ยิ่งใหญ่ที่สุด^[6]ผลงานที่มีชื่อเสียงที่สุดของเขา ได้แก่ เรื่องยาวเรื่องDon JuanและChilde Harold's Pilgrimageเนื้อเพลงสั้น ๆ ของเขาหลายเพลงในHebrew Melodiesก็ได้รับความนิยมเช่นกัน

ไบรอนได้รับการศึกษาที่Trinity College, Cambridgeก่อนที่จะเดินทางอย่างกว้างขวางในยุโรป เขาอาศัยอยู่เป็นเวลาเจ็ดปีในอิตาลีในเวนิสราเวนนาและปิซาหลังจากที่เขาถูกบังคับให้หนีออกจากอังกฤษเนื่องจากภัยคุกคามของการแขวนคอ^[7]ระหว่างที่เขาอยู่ในอิตาลีเขามักจะไปเยี่ยมเพื่อนและกวีเพื่อนร่วมงานของเขาPercy Bysshe Shelley [ ^8]ในภายหลังในชีวิตไบรอนเข้าร่วมสงครามประกาศอิสรภาพของกรีกเพื่อต่อสู้กับ จักรวรรดิออต โตมันซึ่งชาวกรีกเคารพนับถือเขาในฐานะวีรบุรุษพื้นบ้าน^[9]เขาเสียชีวิตในขณะเป็นผู้นำการรณรงค์ในปี 1824 เมื่ออายุ 36 ปีจากไข้ที่ติดหลังจากการปิดล้อม Missolonghi ครั้งแรกและครั้งที่สอง

ลูกคนเดียวของเขาซึ่งเกิดจากการแต่งงานคือเอดา โลฟเลซซึ่งเป็นบุคคลก่อตั้งในด้านการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์โดยอิงจากบันทึกของเธอสำหรับAnalytical Engineของชาร์ลส์ แบ็บเบจ [ ^{10] [11] [12]}ลูกนอกสมรสของไบรอนได้แก่อัลเลกรา ไบรอนซึ่งเสียชีวิตในวัยเด็ก และอาจรวมถึงเอลิซาเบธ เมโดรา ลีห์ลูกสาวของออกัสตา ลีห์ น้องสาวต่างมารดาของเขาด้วย

จอร์จ กอร์ดอน ไบรอนเกิดเมื่อวันที่ 22 มกราคม พ.ศ. 2331 บนถนนฮอลส์ในลอนดอน^[1]ปัจจุบันเชื่อกันว่าสถานที่เกิดของเขาถูกครอบครองโดยห้างสรรพสินค้าสาขาจอห์น ลูอิส [ ^{13] [14]}ครอบครัวของเขาในมิดแลนด์ของอังกฤษสามารถสืบย้อนไปได้โดยไม่มีการหยุดชะงักถึงราล์ฟ เดอ บูราน ซึ่งเดินทางมาถึงอังกฤษพร้อมกับพระเจ้าวิลเลียมผู้พิชิตในศตวรรษที่ 11 ^[15]ที่ดินที่เขาถือครองถูกระบุไว้ในDomesday Book [ ^16]

ไบรอนเป็นบุตรคนเดียวของกัปตันจอห์น ไบรอน (รู้จักกันในชื่อ "แจ็ค") และภรรยาคนที่สองของเขา แคเธอรีน กอร์ดอนทายาทของ ที่ดิน ของ GightในAberdeenshireสกอตแลนด์ ปู่และย่าของไบรอนคือพลเรือโทจอห์น ไบรอนและโซเฟีย เทรวาเนียน^[17]ปู่ของไบรอนรอดชีวิตจากเหตุการณ์เรืออับปางเมื่อครั้งยังเป็นนักเรียนนายเรือวัยรุ่น และได้สร้างสถิติความเร็วใหม่ในการเดินทางรอบโลก หลังจากที่เขาเข้าไปพัวพันกับการเดินทางที่วุ่นวายระหว่างสงครามประกาศอิสรภาพของอเมริกาเขาได้รับฉายาว่า "แจ็คผู้เผชิญสภาพอากาศเลวร้าย" ไบรอนจากสื่อ^[18]

ก่อนหน้านี้พ่อของไบรอนเคยแต่งงานกับอมีเลีย ออสบอร์น มาร์เชียเนสแห่งคาร์มาร์เธนซึ่งเขามีสัมพันธ์กับเธออยู่ โดยงานแต่งงานเกิดขึ้นเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากเธอหย่าร้างกับสามี และเธอตั้งครรภ์ได้ประมาณแปดเดือน^[19]การแต่งงานครั้งนี้ไม่ราบรื่น และลูกสองคนแรกของพวกเขา – โซเฟีย จอร์จินา และเด็กชายที่ไม่ได้ระบุชื่อ – เสียชีวิตตั้งแต่ยังเป็นทารก^[20]อมีเลียเสียชีวิตในปี 1784 เกือบหนึ่งปีพอดีหลังจากคลอดลูกคนที่สาม ซึ่งเป็นน้องสาวต่างมารดาของกวีชื่อออกัสตา แมรี่ [ ^21]แม้ว่าอมีเลียจะเสียชีวิตด้วยโรคร้ายกาจ ซึ่งน่าจะเป็นวัณโรค แต่สื่อรายงานว่าเธอเสียใจมากที่ทิ้งสามีไป ในเวลาต่อมา แหล่งข้อมูลในศตวรรษที่ 19 กล่าวหาว่าแจ็คเป็นคนทำร้ายเธออย่าง "โหดร้ายและเลวทราม" ^[22]

แจ็คแต่งงานกับแคทเธอรีน กอร์ดอนแห่งกายต์ในวันที่ 13 พฤษภาคม ค.ศ. 1785 โดยดูจากหลักฐานทั้งหมดแล้วเธอมีทรัพย์สินเพียงเท่านั้น^[23]เพื่ออ้างสิทธิ์ในที่ดินของภรรยาคนที่สองในสกอตแลนด์ พ่อของไบรอนใช้ชื่อสกุลเพิ่มเติมว่า "กอร์ดอน" กลายเป็น "จอห์น ไบรอน กอร์ดอน" และบางครั้งเรียกตัวเองว่า "จอห์น ไบรอน กอร์ดอนแห่งกายต์ " แม่ของไบรอนต้องขายที่ดินและกรรมสิทธิ์ของเธอเพื่อชำระหนี้ของสามีใหม่ และภายในเวลาสองปี ที่ดินขนาดใหญ่ซึ่งมีมูลค่าประมาณ 23,500 ปอนด์ก็ถูกผลาญไป ทำให้ทายาทคนก่อนมีรายได้ต่อปีในทรัสต์เพียง 150 ปอนด์เท่านั้น^[22]แคทเธอรีนเดินทางไปฝรั่งเศสกับสามีเพื่อเลี่ยงเจ้าหนี้ในปี ค.ศ. 1786 แต่กลับไปอังกฤษในช่วงปลายปี ค.ศ. 1787 เพื่อคลอดลูกชาย^[24]

ไบรอนเกิดในเดือนมกราคม พ.ศ. 2331 และรับบัพติศมาที่โบสถ์เซนต์แมรีเลอบอน [ ^1]ดูเหมือนว่าพ่อของเขาต้องการตั้งชื่อลูกชายว่า "วิลเลียม" แต่เนื่องจากเขาไม่อยู่ แม่ของไบรอนจึงตั้งชื่อเขาตามชื่อพ่อของเธอเอง จอร์จ กอร์ดอนแห่งไนท์^[25]ซึ่งเป็นลูกหลานของเจมส์ที่ 1 แห่งสกอตแลนด์และเสียชีวิตด้วยการฆ่าตัวตายเมื่อหลายปีก่อนในปี พ.ศ. 2322 ^[26]

แม่ของไบรอนย้ายกลับไปที่อเบอร์ดีนเชียร์ในปี 1790 และไบรอนใช้เวลาช่วงวัยเด็กของเขาที่นั่น^[26]ในไม่ช้าพ่อของเขาก็ไปอยู่กับพวกเขาที่ที่พักในควีนสตรีท แต่ทั้งคู่ก็แยกทางกันอย่างรวดเร็ว แคทเธอรีนมักจะอารมณ์แปรปรวนและเศร้าโศกเป็นประจำ^[26]ซึ่งอาจอธิบายได้บางส่วนจากการที่สามีของเธอขอยืมเงินจากเธออย่างต่อเนื่อง เป็นผลให้เธอยิ่งเป็นหนี้มากขึ้นเพื่อใช้จ่ายตามความต้องการของเขา เงินกู้ก้อนหนึ่งทำให้เขาสามารถเดินทางไปที่วาลองเซียนประเทศฝรั่งเศส ซึ่งเขาเสียชีวิตด้วย "โรคเรื้อรังและทรมาน" - อาจเป็นวัณโรค - ในปี 1791 ^[27]

เมื่อลุงของไบรอนซึ่งภายหลังเสียชีวิตถูกขนานนามว่าเป็นลอร์ดไบรอน "ผู้ชั่วร้าย"เสียชีวิตในวันที่ 21 พฤษภาคม ค.ศ. 1798 เด็กชายวัย 10 ขวบคนนี้ก็กลายเป็นบารอนไบรอนคนที่ 6 แห่งร็อกเดลและสืบทอดบ้านบรรพบุรุษที่นิวสเตดแอบบีย์ในนอตทิงแฮมเชียร์ แม่ของเขาพาเขาไปอังกฤษ แต่แอบบีย์อยู่ในสภาพทรุดโทรม และแทนที่จะอาศัยอยู่ที่นั่น เธอจึงตัดสินใจให้เช่าให้กับลอร์ดเกรย์ เดอ รูธินและคนอื่นๆ ในช่วงวัยรุ่นของไบรอน^{[28] [29]}

แคทเธอรีนถูกบรรยายว่าเป็น "ผู้หญิงที่ไร้การตัดสินหรือควบคุมตัวเอง" เธอเอาแต่ใจและตามใจลูกชายของเธอ หรือไม่ก็หงุดหงิดกับความดื้อรั้นเอาแต่ใจของเธอ การดื่มเหล้าทำให้เธอขยะแขยง และเขามักจะล้อเลียนเธอว่าเตี้ยและอ้วน ซึ่งทำให้เธอจับเขามาลงโทษได้ยาก ไบรอนเกิดมาพร้อมกับเท้าขวาที่ผิดรูป แม่ของเขาเคยแก้แค้นและเรียกเขาว่า "เด็กเปราะบาง" ในยามอารมณ์ฉุนเฉียว^[30]อย่างไรก็ตามดอริส แลงลีย์ มัวร์ ผู้เขียนชีวประวัติของไบรอน ได้วาดภาพมุมมองที่เห็นอกเห็นใจมากขึ้นเกี่ยวกับนางไบรอน ในหนังสือAccounts Rendered ของเธอในปี 1974 โดยแสดงให้เห็นว่าเธอเป็นผู้สนับสนุนลูกชายของเธออย่างเหนียวแน่นและเสียสละการเงินที่ไม่มั่นคงของตัวเองเพื่อให้เขาใช้ชีวิตหรูหราที่แฮร์โรว์และเคมบริดจ์ แลงลีย์-มัวร์ตั้งคำถามถึง คำกล่าวอ้างของ จอห์น กอลต์ ผู้เขียนชีวประวัติในศตวรรษที่ 19 ที่ว่าเธอดื่มแอลกอฮอล์มากเกินไป^[31]

แม่สามีของไบรอน จูดิธ โนเอล ผู้มีเกียรติเลดี้มิลแบงก์ เสียชีวิตในปี 1822 และพินัยกรรมของเธอกำหนดให้เขาเปลี่ยนนามสกุลเป็น "โนเอล" เพื่อสืบทอดมรดกครึ่งหนึ่งของเธอ ดังนั้น เขาจึงได้รับพระราชทานตราตั้งซึ่งทำให้เขาสามารถ "ใช้เฉพาะนามสกุลของโนเอลเท่านั้น" และ "ลงนามนามสกุลของโนเอลก่อนตำแหน่งเกียรติยศทั้งหมด" จากนั้น เขาจึงลงนามว่า "โนเอล ไบรอน" (ลายเซ็นปกติของขุนนางคือชื่อของขุนนางในกรณีนี้คือ "ไบรอน") บางคนคาดเดาว่าเขาทำเช่นนี้เพื่อให้อักษรย่อของเขาอ่านว่า "NB" ซึ่งเลียนแบบของวีรบุรุษของเขานโปเลียน โบนาปาร์ตในที่สุด เลดี้ไบรอนก็สืบทอดตำแหน่งบารอนแห่งเวนท์เวิร์ธและกลายเป็น "เลดี้เวนท์เวิร์ธ" ^[32]

ไบรอนได้รับการศึกษาอย่างเป็นทางการในช่วงแรกจากโรงเรียน Aberdeen Grammar Schoolในปี ค.ศ. 1798 จนกระทั่งเขาย้ายกลับอังกฤษเมื่ออายุได้ 10 ขวบ ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1799 เขาเข้าเรียนที่โรงเรียนของ Dr. William GlennieในDulwich ^{[33] ไบ} รอนได้รับการดูแลจาก Dr. Bailey และได้รับการสนับสนุนให้ออกกำลังกายอย่างพอเหมาะแต่ไม่สามารถห้ามตัว เองไม่ให้ทำกิจกรรมที่ "รุนแรง" เพื่อชดเชยเท้าที่ผิดรูปของเขาได้ แม่ของเขาเข้ามาขัดขวางการเรียนของเขา โดยมักจะไล่เขาออกจากโรงเรียน ซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาขาดวินัยในตนเองและละเลยการเรียนวิชาคลาสสิก^[34]

ไบรอนถูกส่งไปที่โรงเรียนแฮร์โรว์ในปี พ.ศ. 2344 และอยู่ที่นั่นจนถึงเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2348 ^{[35] [26]}แม้ว่าเขาจะเป็นนักเรียนที่ไม่เก่งและเป็นนักคริกเก็ตที่ไม่มีทักษะ แต่เขาก็เป็นตัวแทนของโรงเรียนในการแข่งขันคริกเก็ตระหว่างอีตันกับแฮร์โร ว์ครั้งแรกที่ ลอร์ดส์ในปี พ.ศ. 2348 ^[36]

การที่เขาขาดความพอประมาณไม่ได้ถูกจำกัดอยู่แค่การออกกำลังกายเท่านั้น ไบรอนตกหลุมรักแมรี่ ชอว์เวิร์ธ ซึ่งเขาได้พบเธอขณะอยู่ที่โรงเรียน^[26]และเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาปฏิเสธที่จะกลับไปที่แฮร์โรว์ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1803 แม่ของเขาเขียนว่า "เท่าที่ฉันรู้ เขาไม่มีความรู้สึกไม่ดีใดๆ นอกจากความรัก ความรักที่สิ้นหวัง ซึ่งเป็นโรคที่เลวร้ายที่สุดในความคิดของฉัน พูดง่ายๆ ก็คือ เด็กชายคนนี้ตกหลุมรักมิสชอว์เวิร์ธอย่างฟุ้งซ่าน" ^{[26] ใน} บันทึกความทรงจำในภายหลังของไบรอน"แมรี่ ชอว์เวิร์ธถูกพรรณนาว่าเป็นเป้าหมายแรกของความรู้สึกทางเพศในวัยผู้ใหญ่ของเขา" ^[37]

ในที่สุดไบรอนก็กลับมาในเดือนมกราคม ค.ศ. 1804 ^[26]ในช่วงเวลาที่มั่นคงมากขึ้น ซึ่งได้เห็นการสร้างวงของความสัมพันธ์ทางอารมณ์กับเด็กชายคนอื่นๆ ในแฮร์โรว์ ซึ่งเขาจำได้อย่างชัดเจนว่า "มิตรภาพในโรงเรียนของฉันเป็นความหลงใหลในตัวฉัน (เพราะฉันเป็นคนรุนแรงเสมอ)" ^[38]มิตรภาพที่คงอยู่ยาวนานที่สุดคือกับจอห์น ฟิตซ์กิบบอน เอิร์ลที่ 2 แห่งแคลร์ซึ่งเป็นรุ่นน้องของไบรอน 4 ปี ซึ่งเขาได้พบกับเขาอีกครั้งโดยไม่คาดคิดหลายปีต่อมาในปี ค.ศ. 1821 ในอิตาลี^[39]บทกวีที่ทำให้เขาคิดถึงมิตรภาพในแฮร์โรว์ของเขาChildish Recollections (1806) แสดงให้เห็นถึง "ความรู้สึกถึงความแตกต่างทางเพศที่อาจทำให้อังกฤษไม่มั่นคงในท้ายที่สุดสำหรับเขา" ^[40] จดหมายถึงไบรอนในหอจดหมายเหตุของจอห์น เมอร์เรย์มีหลักฐานของความสัมพันธ์โรแมนติกที่ไม่เคยมีใครสังเกตเห็นมาก่อน แม้ว่าจะอยู่ได้ไม่นานกับจอห์น โทมั สคลาริดจ์ เด็กชายที่อายุน้อยกว่าในแฮร์โรว์^[41]

ในฤดูใบไม้ร่วงปีถัดมา เขาเข้าเรียนที่Trinity College, Cambridge [ ^42]ซึ่งเขาได้พบและสนิทสนมกับ John Edleston ผู้เป็นน้อง เขาเขียนเกี่ยวกับ "ลูกศิษย์" ของเขาว่า "เขาเป็นเพื่อนคู่ใจของผมมาโดยตลอดตั้งแต่เดือนตุลาคม พ.ศ. 2348 เมื่อผมเข้าเรียนที่ Trinity College เสียงของเขาทำให้ผมสนใจเป็นอันดับแรก ใบหน้าของเขาทำให้ผมรู้สึกมั่นใจ และกิริยามารยาทของเขาก็ทำให้ผมผูกพันกับเขาไปตลอดกาล" หลังจากการเสียชีวิตของ Edleston ไบรอนได้แต่งThyrzaซึ่งเป็นชุดบทเพลงไว้อาลัยเพื่อรำลึกถึงเขา^[43]ในช่วงหลังๆ เขาบรรยายถึงความสัมพันธ์นี้ว่าเป็น "ความรักและความหลงใหลที่รุนแรง แม้ว่าจะบริสุทธิ์ก็ตาม" อย่างไรก็ตาม คำกล่าวนี้ต้องอ่านในบริบทของทัศนคติของสาธารณชนที่แข็งกร้าวต่อการรักร่วมเพศในอังกฤษและการลงโทษที่รุนแรง (รวมถึงการแขวนคอต่อหน้าธารกำนัล) ที่บังคับใช้กับผู้ต้องสงสัยหรือผู้ต้องโทษ^[44]ในทางกลับกัน ความสัมพันธ์ดังกล่าวอาจเป็นเรื่อง "บริสุทธิ์" เพื่อแสดงความเคารพต่อความบริสุทธิ์ของเอดเลสตัน ซึ่งตรงกันข้ามกับความสัมพันธ์ทางเพศที่เปิดเผยมากขึ้น (ซึ่งอาจจะ) เกิดขึ้นที่โรงเรียนแฮร์โรว์^[45]บทกวีเรื่อง "The Cornelian" เขียนขึ้นเกี่ยวกับคอร์เนเลียนที่ไบรอนได้รับจากเอดเลสตัน^[46]

ไบรอนใช้เวลาสามปีที่วิทยาลัยทรินิตี้ โดยทำกิจกรรมชกมวย ขี่ม้า พนัน และมีเพศสัมพันธ์ ในขณะที่อยู่ที่เคมบริดจ์เขาได้สร้างมิตรภาพตลอดชีวิตกับผู้ชาย เช่นจอห์น แคม ฮอบเฮาส์ผู้ชักชวนให้เขาเข้าร่วมชมรมเคมบริดจ์วิก ซึ่งสนับสนุนการเมืองเสรีนิยม และฟรานซิส ฮอดจ์สัน สมาชิกที่คิงส์คอลเลจ ซึ่งเขาติดต่อกันทางจดหมายเกี่ยวกับวรรณกรรมและเรื่องอื่นๆ จนกระทั่งสิ้นชีวิต^[47]

ในขณะที่ไม่ได้เรียนหนังสือหรือเรียนมหาวิทยาลัย ไบรอนอาศัยอยู่ที่บ้านของแม่ของเขาที่ Burgage Manor ในSouthwell, Nottinghamshire [ ^26]ขณะอยู่ที่นั่น เขาได้สร้างมิตรภาพกับElizabeth Bridget Pigotและ John พี่ชายของเธอ โดยเขาแสดงละครสองเรื่องเพื่อความบันเทิงของชุมชน ในช่วงเวลานี้ ด้วยความช่วยเหลือของ Elizabeth Pigot ผู้คัดลอกต้นฉบับของเขาหลายฉบับ เขาได้รับการสนับสนุนให้เขียนบทกวีเล่มแรกของเขาFugitive Piecesพิมพ์โดย Ridge of Newark ซึ่งมีบทกวีที่เขียนเมื่อไบรอนอายุเพียง 17 ปี^[48]อย่างไรก็ตาม บทกวีนี้ถูกเรียกคืนและเผาตามคำแนะนำของเพื่อนของเขา Reverend JT Becher เนื่องจากบทกวีนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับความรักโดยเฉพาะบทกวีTo Mary [ ^49]

Hours of Idlenessซึ่งเป็นหนังสือที่รวบรวมบทกวีหลายบทก่อนหน้านี้ รวมถึงบทประพันธ์ที่แต่งขึ้นใหม่กว่า เป็นผลงานชิ้นสำคัญที่สุด การวิจารณ์อย่างรุนแรงและไม่เปิดเผยชื่อที่บทกวีนี้ได้รับ (ปัจจุบันทราบว่าเป็นผลงานของHenry Peter Brougham ) ในEdinburgh Reviewทำให้ไบรอนแต่งบทกวีเสียดสีเรื่องสำคัญเรื่องแรกของเขา^[50] English Bards and Scotch Reviewers (1809) ^[35]ไบรอนมอบบทกวีนี้ให้กับญาติของเขาRC Dallasและขอให้เขา "... ตีพิมพ์โดยไม่เปิดเผยชื่อ" ^[51] Alexander Dallasเสนอให้แก้ไขต้นฉบับจำนวนมากและให้เหตุผลสำหรับบางส่วน ดัลลัสยังระบุด้วยว่าเดิมทีไบรอนตั้งใจจะใส่คำนำหน้าบทกวีนี้ ซึ่งดัลลัสได้อ้างถึง^[52]แม้ว่าจะตีพิมพ์โดยไม่เปิดเผยชื่อ แต่ April RC Dallas เขียนว่า "โดยทั่วไปแล้วคุณเป็นที่รู้จักในฐานะผู้เขียน" ^[53]งานนี้ทำให้บรรดานักวิจารณ์ของเขาไม่พอใจมากจนท้าให้ไบรอนดวลกัน เมื่อเวลาผ่านไป ในรุ่นต่อๆ มา การที่ไบรอนได้กลายมาเป็นเครื่องหมายแห่งเกียรติยศ^[50]

หลังจากกลับจากการเดินทาง เขาได้มอบหมายให้ RC Dallas เป็นตัวแทนด้านวรรณกรรมของเขาในการตีพิมพ์บทกวีChilde Harold's Pilgrimageซึ่งไบรอนคิดว่าไม่มีความสำคัญอะไรมากนัก สองบทแรกของChilde Harold's Pilgrimageได้รับการตีพิมพ์ในปี 1812 และได้รับคำชื่นชมจากนักวิจารณ์^{[54] [55]}โดยไบรอนได้กล่าวไว้เองว่า "ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งและพบว่าตัวเองมีชื่อเสียง" ^[56]เขาติดตามความสำเร็จนี้ด้วยสองบทสุดท้ายของบทกวี รวมทั้ง "Oriental Tales" สี่บทที่ได้รับการยกย่องไม่แพ้กัน ได้แก่The Giaour , The Bride of Abydos , The CorsairและLaraในช่วงเวลาเดียวกันนั้น เขาเริ่มมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับนักเขียนชีวประวัติในอนาคตของเขา โทมัส มัวร์^[35]

ไบรอนก่อหนี้สินมากมายเมื่อครั้งยังเป็นชายหนุ่ม ซึ่งเกิดจากสิ่งที่แม่ของเขาเรียกว่า "การละเลยเงินอย่างไม่ยั้งคิด" ^[26]เธออาศัยอยู่ที่นิวสเตดในช่วงเวลานี้ เนื่องจากเกรงกลัวเจ้าหนี้ของลูกชาย^[26]เขาวางแผนไว้ว่าจะใช้เวลาช่วงหนึ่งในปี พ.ศ. 2351 เพื่อล่องเรือกับจอร์จ เบตเทสเวิร์ธ ลูกพี่ลูกน้องของเขา ซึ่งเป็นกัปตันเรือรบฟริเกต HMS Tartarที่มีปืนกล 32 กระบอกแต่การเสียชีวิตของเบตเทสเวิร์ธในยุทธการที่อัลเวินในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2351 ทำให้เป็นไปไม่ได้

ตั้งแต่ปี 1809 ถึง 1811 ^[57]ไบรอนได้ออกเดินทางไปท่องเที่ยวแบบแกรนด์ทัวร์ซึ่งในตอนนั้นถือเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาของขุนนางหนุ่ม เขาเดินทางกับฮอบเฮาส์เป็นเวลา 1 ปี และคนรับใช้ของไบรอนก็ได้แก่วิลเลียม เฟล็ต เชอร์ ผู้รับใช้ที่น่าเชื่อถือของ ไบรอน ฮอบเฮาส์และไบรอนมักจะทำให้เฟล็ตเชอร์เป็นตัว ตลก สงครามนโปเลียนบังคับให้ไบรอนหลีกเลี่ยงการทัวร์ในยุโรปส่วนใหญ่ เขาจึงหันไปหาทะเลเมดิเตอร์เรเนียนแทน การเดินทางของเขาทำให้เขาสามารถหลีกเลี่ยงเจ้าหนี้และได้พบกับอดีตคนรัก แมรี่ ชอว์เวิร์ธ (ซึ่งเป็นหัวข้อของบทกวี "To a Lady: On Being Asked My Reason for Quitting England in the Spring") ^[50]อีกเหตุผลหนึ่งที่เลือกไปเยือนทะเลเมดิเตอร์เรเนียนอาจเป็นเพราะความอยากรู้ของเขาเกี่ยวกับเลแวนต์ เขาเคยอ่านเกี่ยวกับ ดินแดน ออตโตมันและเปอร์เซียเมื่อตอนเป็นเด็ก และรู้สึกสนใจศาสนาอิสลาม (โดยเฉพาะลัทธิซูฟี ) และต่อมาเขียนว่า "ความรู้สึกเชิงกวีของฉันทั้งหมดเริ่มต้นและสิ้นสุดลงด้วยประเทศเหล่านี้และเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้อง" ^{[58] [59]}

ไบรอนเริ่มการเดินทางของเขาในโปรตุเกสจากที่นั่นเขาเขียนจดหมายถึงเพื่อนของเขา นายฮอดจ์สัน โดยเขาบรรยายถึงสิ่งที่เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับภาษาโปรตุเกส ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นคำหยาบคายและคำสบถ ไบรอนสนุกกับการอยู่ที่ซินตรา เป็นพิเศษ ซึ่งต่อมาเขาได้บรรยายไว้ในหนังสือเรื่อง Pilgrimage ของ Childe Harold ว่าเป็น "สวนเอเดนอันรุ่งโรจน์" จาก ลิสบอนเขาเดินทางทางบกไปยังเซบียา , เจเรซเดลาฟรอนเตรา , กา ดิซ และยิบรอลตาร์และจากที่นั่นเดินทางทางทะเลไปยังซาร์ดิเนีย, มอลตา , แอลเบเนียและกรีก^[60]จุดประสงค์ในการเดินทางของไบรอนและฮอบเฮาส์ไปยังแอลเบเนียคือการพบกับอาลีปาชาแห่งเมืองโยอันนินาและเพื่อชมประเทศที่จนกระทั่งถึงเวลานั้นส่วนใหญ่ไม่เป็นที่รู้จักในอังกฤษ^[60]

ในเอเธนส์เมื่อปี พ.ศ. 2353 ไบรอนเขียนบทกวี " Maid of Athens, ere we part " ให้กับเทเรซา มักรี (พ.ศ. 2341–2418) เด็กหญิงวัย 12 ปี

ไบรอนและฮอบเฮาส์เดินทางไปที่ เมือง สมิร์นาโดยพวกเขาได้ขึ้นเรือHMS Salsette ไปยัง กรุงคอนส แตนติโนเปิล เมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม ค.ศ. 1810 ขณะที่Salsetteกำลังจอดทอดสมอรอการอนุญาตจากออตโตมันให้จอดเทียบท่าที่เมือง ไบรอนและร้อยโทเอเคนเฮดแห่ง หน่วยนาวิกโยธิน ของSalsetteก็ได้ว่ายน้ำข้ามแม่น้ำ เฮลเลส พอนต์ไบรอนได้รำลึกถึงความสำเร็จนี้ในบทที่สองของดอน ฮวนเขาเดินทางกลับอังกฤษจากมอลตาในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1811 บนเรือHMS  Volage ^[61]

หลังจากตีพิมพ์บทแรกสองบทของChilde Harold's Pilgrimage (1812) ไบรอนก็กลายเป็นคนดัง "เขาได้กลายเป็นดาราที่เจิดจ้าที่สุดในโลกอันน่าตื่นตาตื่นใจของ ลอนดอนใน ยุครีเจนซี่ อย่างรวดเร็ว เขา เป็นที่ต้องการตัวในทุกสถานที่จัดงานของสมาคม ได้รับเลือกให้เข้าร่วมคลับพิเศษหลายแห่ง และมักไปเยี่ยมชมห้องรับแขกที่ทันสมัยที่สุดในลอนดอน" ^[33]ในช่วงเวลานี้ในอังกฤษ เขาได้ผลิตผลงานมากมาย รวมทั้งThe Giaour , The Bride of Abydos (1813), ParisinaและThe Siege of Corinth (1815) จากความคิดริเริ่มของนักแต่งเพลงIsaac Nathanเขาได้ผลิตผลงานHebrew Melodies ในปี 1814–1815 (รวมถึงเนื้อเพลงที่กลายมาเป็นเพลงที่โด่งดังที่สุดของเขา เช่น " She Walks in Beauty " และ " The Destruction of Sennacherib ") ในตอนแรกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องชู้สาวกับเลดี้แคโรไลน์แลมบ์ (ผู้เรียกเขาว่า "บ้า เลว และอันตรายที่จะรู้") และมีชู้สาวคนอื่นๆ รวมทั้งถูกกดดันจากหนี้สิน เขาเริ่มมองหาการแต่งงานที่เหมาะสมโดยพิจารณาถึง - แอนนาเบลลา มิลล์แบงก์ใน บรรดาคนอื่นๆ ^[62]อย่างไรก็ตาม ในปี 1813 เขาได้พบกับน้องสาวต่างมารดาของเขาออกัสตา ลีห์ เป็นครั้งแรกในรอบสี่ปี ข่าวลือเรื่องการร่วมประเวณีระหว่างพี่น้องรายล้อมทั้งคู่ ลูกสาวของออกัสตา เมโดรา (เกิดในปี 1814) ถูกสงสัยว่าเป็นลูกของไบรอน เพื่อหลีกหนีจากหนี้สินและข่าวลือที่เพิ่มมากขึ้น ไบรอนจึงตัดสินใจแต่งงานกับแอนนาเบลลาซึ่งว่ากันว่าน่าจะเป็นทายาทของลุงที่ร่ำรวย ทั้งสองแต่งงานกันเมื่อวันที่ 2 มกราคม 1815 และเอดา ลูกสาวของพวกเขา เกิดในเดือนธันวาคมของปีนั้น อย่างไรก็ตาม ความหมกมุ่นของไบรอนที่มีต่อออกัสตา ลีห์ (และการผจญภัยทางเพศอย่างต่อเนื่องของเขากับนักแสดงสาว เช่นชาร์ล็อตต์ มาร์ดิน^{[63] [64]}และคนอื่นๆ) ทำให้ชีวิตสมรสของพวกเขากลายเป็นเรื่องน่าสังเวช แอนนาเบลลามองว่าไบรอนเป็นบ้า และในเดือนมกราคม ค.ศ. 1816 เธอทิ้งเขาไปพร้อมกับพาลูกสาวของพวกเขาไปด้วย และเริ่มดำเนินคดีเพื่อแยกทางกันโดยถูกต้องตามกฎหมาย การแยกทางของพวกเขาได้รับการอนุมัติให้ถูกต้องตามกฎหมายในข้อตกลงส่วนตัวในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1816 เรื่องอื้อฉาวของการแยกทาง ข่าวลือเกี่ยวกับออกัสตา และหนี้สินที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ บังคับให้เขาออกจากอังกฤษในเดือนเมษายน ค.ศ. 1816 และไม่กลับมาอีกเลย^[33]

• 
  เพอร์ซี่ บิสเช่ เชลลีย์ , 1819
• 
  แคลร์ แคลร์มอนต์ , 1819
• 
  แมรี่ เชลลีย์ , 1840

หลังจากชีวิตครอบครัวของเขาแตกสลาย และจากแรงกดดันจากเจ้าหนี้ซึ่งนำไปสู่การขายห้องสมุดของเขา ไบรอนจึงออกจากอังกฤษ^[35]และไม่เคยกลับมาอีกเลย (อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะปรารถนาอย่างสุดซึ้ง แต่ร่างของเขาถูกส่งกลับมาฝังที่อังกฤษ) เขาเดินทางผ่านเบลเยียมและเดินทางขึ้น แม่น้ำ ไรน์ ต่อไป ในช่วงฤดูร้อนของปี 1816 เขาได้ตั้งรกรากที่วิลล่าดิโอดาติริมทะเลสาบเจนีวาประเทศสวิตเซอร์แลนด์ กับแพทย์ประจำตัวของเขาจอห์น วิลเลียม โพลิโดริที่นั่น ไบรอนได้ผูกมิตรกับกวีเพอร์ซี บิสเช เชลลีย์และนักเขียนแมรี่ ก็อดวิน ซึ่งเป็นภรรยาในอนาคตของเชลลีย์ นอกจากนี้ เขายังได้พบกับ แคลร์ แคลร์มอนต์ น้องสาว ต่างมารดาของแมรี่ซึ่งเขามีสัมพันธ์ด้วยในลอนดอน ซึ่งต่อมาส่งผลให้อัลเลกรา ลูกนอกสมรสของพวก เขาเสียชีวิตตอนอายุ 5 ขวบ ภายใต้การดูแลของไบรอนในภายหลัง^[65]ไบรอนไปพบกับGermaine de Staëlและกลุ่ม Coppet ของเธอหลายครั้ง ซึ่งกลายเป็นการสนับสนุนทางสติปัญญาและอารมณ์ที่ถูกต้องสำหรับไบรอนในขณะนั้น^[66]

ทั้งห้า คนถูกกักตัวอยู่ในวิลล่า Diodatiเนื่องจาก "ฝนที่ตกไม่หยุด" ของ"ฤดูร้อนที่เปียกชื้นและไม่เป็นมิตร"เป็นเวลาสามวันในเดือนมิถุนายน พวกเขาจึงหันไปอ่านเรื่องราวในจินตนาการ รวมถึงFantasmagorianaจากนั้นจึงแต่งเรื่องของตนเองขึ้นมา Mary Shelley เป็นผู้ผลิตผลงานที่ต่อมากลายเป็นFrankenstein หรือ The Modern Prometheusและ Polidori เป็นผู้ผลิตThe Vampyre [ ^67]ซึ่งเป็นต้นแบบของแนวแวมไพร์โรแมนติก ^{[68] [69]} The Vampyre ได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องราวบางส่วนของ Byron ที่ชื่อว่า " A Fragment " ^[70]

เรื่องเล่าชิ้นหนึ่งของไบรอนได้รับการตีพิมพ์เป็นบทเสริมของMazeppaนอกจากนี้เขายังเขียนบทที่สามของChilde Harold อีก ด้วย

ไบรอนใช้เวลาช่วงฤดูหนาวในเมืองเวนิสโดยหยุดพักการเดินทางเมื่อเขาตกหลุมรักมารีอานนา เซกาติ ซึ่งเขาพักอยู่ในบ้านของเธอในเมืองเวนิส และในไม่ช้าก็มีมาร์การิตา โคญนี วัย 22 ปีมาแทนที่เธอ ทั้งสองแต่งงานแล้ว โคญนีอ่านหนังสือไม่ออกและเขียนหนังสือไม่ได้ เธอจึงทิ้งสามีเพื่อไปอยู่กับไบรอน การทะเลาะกันของพวกเขาทำให้ไบรอนต้องค้างคืนในเรือกอนโดลา ของเขา เมื่อเขาขอให้เธอออกจากบ้าน เธอก็โยนตัวเองลงไปในคลองเวนิส^[71]

ในปี 1816 ไบรอนได้ไปเยือนซานลาซซาโรเดกลีอาร์เมนีในเมืองเวนิส ซึ่งเขาได้ทำความรู้จักกับวัฒนธรรมอาร์เมเนียด้วยความช่วยเหลือของพระสงฆ์ที่เป็นสมาชิกคณะเมชิทาริสด้วยความช่วยเหลือของบาทหลวงปาสกาล ออเชอร์ (Harutiun Avkerian) เขาได้เรียนรู้ภาษาอาร์เมเนีย^{[71] [72]}และเข้าร่วมสัมมนาเกี่ยวกับภาษาและประวัติศาสตร์มากมาย เขาร่วมประพันธ์ หนังสือ Grammar English and Armenianในปี 1817 ซึ่งเป็นหนังสือเรียนภาษาอังกฤษที่เขียนโดยออเชอร์และแก้ไขโดยไบรอน และหนังสือA Grammar Armenian and Englishในปี 1819 ซึ่งเป็นโครงการที่เขาเริ่มต้นเกี่ยวกับไวยากรณ์ภาษาอาร์เมเนียคลาสสิกสำหรับผู้พูดภาษาอังกฤษ โดยเขาได้รวมคำพูดจาก ภาษาอาร์เม เนียคลาสสิกและสมัยใหม่^[71]

ต่อมาไบรอนได้ช่วยรวบรวมพจนานุกรมภาษาอังกฤษของอาร์เมเนีย ( Barraran angleren yev hayeren , 1821) และเขียนคำนำ ซึ่งเขาได้อธิบายถึงการกดขี่ชาวอาร์เมเนียโดยพาชา ชาวตุรกี และเจ้าเมืองชาวเปอร์เซีย และการต่อสู้เพื่อปลดปล่อยชาวอาร์เมเนีย ผลงานแปลหลักสองชิ้นของเขา ได้แก่จดหมายของเปาโลถึงชาวโครินธ์สองบทใน หนังสือ History of ArmeniaของMovses Khorenatsiและบางส่วนของNerses ในOrationsของ Lambron เขายังแปลส่วนต่างๆ ของพระคัมภีร์ภาษาอาร์เมเนียที่ไม่มีอยู่ในพระคัมภีร์ภาษาอังกฤษเป็นภาษาอังกฤษอีกด้วย ความสนใจของเขานั้นยิ่งใหญ่ถึงขนาดที่เขาพิจารณาใช้เรื่องราวของคาอิน ฉบับภาษาอาร์เมเนีย สำหรับบทละครที่มีชื่อเดียวกัน ของเขาด้วย ความสนใจของไบรอนในการศึกษาภาษาอาร์เมเนียมีส่วนช่วยในการแพร่หลายและพัฒนาสาขาวิชาดังกล่าว บทกวีอันล้ำลึกและความกล้าหาญทางอุดมการณ์ของเขาสร้างแรงบันดาลใจให้กับกวีชาวอาร์เมเนียมากมาย เช่นGhevond Alishan , Smbat Shahaziz , Hovhannes Tumanyan , Ruben Vorberian และคนอื่นๆ^[73]

ในปี 1817 เขาเดินทางไปโรมเมื่อกลับมาที่เวนิส เขาเขียนบทที่สี่ของChilde Haroldในช่วงเวลาเดียวกันนั้น เขาขาย Newstead Abbey และตีพิมพ์Manfred , CainและThe Deformed Transformedบทแรกห้าบทของDon Juanเขียนขึ้นระหว่างปี 1818 และ 1820 ^{[35] ในช่วงเวลานี้ เขาได้พบกับ} เคาน์เตส Guiccioliวัย 21 ปี ซึ่งพบรักแรกของเธอใน Byron เขาขอให้เธอหนีไปกับเขา^{[35] [71] [74]}หลังจากพิจารณาย้ายถิ่นฐานไปยังเวเนซุเอลาหรือไปยังCape Colony ^[75]ในที่สุด Byron ก็ตัดสินใจออกจากVeniceไปยังRavenna

เนื่องจากความรักที่มีต่อเทเรซา กวิชิโอลี ขุนนางสาวที่เพิ่งแต่งงานใหม่ในเมืองราเวนนา ไบรอนจึงอาศัยอยู่ใน เมืองราเวนนาตั้งแต่ปีพ.ศ. 2362 ถึง พ.ศ. 2364 ที่นี่ เขา เขียนเรื่อง ดอน ฮวนและเขียน ไดอารี่ราเวนนา และพจนานุกรมและความทรงจำของฉันในช่วงเวลานี้ เขาได้รับการเยี่ยมเยียนจากเพอร์ซี บิชเช เชลลีย์รวมถึงจากโทมัส มัวร์ซึ่งเขาได้เล่าอัตชีวประวัติหรือ "ชีวิตและการผจญภัย" ของเขาให้ฟัง ซึ่งมัวร์ ฮอบเฮาส์ และจอห์น เมอร์เรย์ผู้ จัดพิมพ์ของไบรอน ^[71]ได้เผาหนังสือทิ้งในปีพ.ศ. 2367 หนึ่งเดือนหลังจากไบรอนเสียชีวิต^[54]เราทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิถีชีวิตของไบรอนในเมืองราเวนนาจากเชลลีย์ ซึ่งได้บันทึกแง่มุมที่น่าสนใจบางประการไว้ในจดหมายฉบับหนึ่ง:

ลอร์ดไบรอนตื่นนอนตอนสองโมง ฉันตื่นนอน ซึ่งต่างจากปกติของฉัน ... ตอนเที่ยง หลังจากรับประทานอาหารเช้าแล้ว เราจะนั่งคุยกันจนถึงหกโมง ตั้งแต่หกโมงถึงแปดโมง เราจะขี่ม้าผ่านป่าสนที่แบ่งเมืองราเวนนาออกจากทะเล จากนั้นเรากลับบ้านและรับประทานอาหารเย็น และนั่งเม้าท์มอยกันจนถึงหกโมงเช้า ฉันไม่คิดว่าสิ่งนี้จะทำให้ฉันตายได้ในหนึ่งสัปดาห์หรือสองสัปดาห์ แต่ฉันจะไม่พยายามทำนานกว่านี้ สถานประกอบการของลอร์ดบี. ประกอบด้วยคนรับใช้ ได้แก่ ม้าสิบตัว สุนัขตัวใหญ่แปดตัว ลิงสามตัว แมวห้าตัว นกอินทรีหนึ่งตัว กาหนึ่งตัว และเหยี่ยวหนึ่งตัว และสัตว์เหล่านี้ทั้งหมด ยกเว้นม้า เดินไปมาในบ้าน ซึ่งบางครั้งก็มีเสียงทะเลาะเบาะแว้งกันอย่างไม่เลือกหน้าราวกับว่าพวกมันเป็นเจ้านายของมัน... . [PS] ฉันพบว่าการนับจำนวนสัตว์ในพระราชวังเซอร์เชียนของฉันมีข้อบกพร่อง ... ฉันเพิ่งพบนกยูงห้าตัว ไก่กินีสองตัว และนกกระเรียนอียิปต์หนึ่งตัวบนบันไดอันยิ่งใหญ่ ฉันสงสัยว่าสัตว์เหล่านี้คือตัวไหนก่อนที่พวกมันจะถูกแปลงร่างเป็นรูปร่างเหล่านี้^[76]

ในปี 1821 ไบรอนออกจากราเวนนาและไปอาศัยอยู่ใน เมือง ปิซาในทัสคานีซึ่งเทเรซาก็ย้ายไปอยู่ที่นั่นเช่นกัน ระหว่างปี 1821 ถึง 1822 ไบรอนเขียนบทเพลงDon Juan Cantos 6–12 ที่ปิซาเสร็จ และในปีเดียวกันนั้น เขาได้ร่วมงานกับลีห์ ฮันต์และเชลลีย์ในการก่อตั้งหนังสือพิมพ์The Liberal ซึ่ง ตีพิมพ์ฉบับแรกในชื่อThe Vision of Judgment ^[35]เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เขามาถึงอิตาลีที่ไบรอนรู้สึกว่าอยากจะจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำ แขกของเขาได้แก่ตระกูลเชลลีย์ เอ็ดเวิร์ด เอลเลอร์เกอร์ วิลเลียมส์โทมัส เมดวินจอห์น ทาฟเฟ และเอ็ดเวิร์ด จอห์น ทรีลอว์นีและ "ไม่เคย" อย่างที่เชลลีย์พูด "เขาแสดงตนให้เป็นประโยชน์มากกว่าในโอกาสเหล่านี้เลย เขาสุภาพและจริงใจในเวลาเดียวกัน เต็มไปด้วยความสนุกสนานในสังคมและอารมณ์ขันที่สมบูรณ์แบบที่สุด ไม่เคยเบี่ยงเบนไปสู่ความสนุกสนานที่ไม่สง่างาม แต่ยังคงรักษาจิตวิญญาณของความมีชีวิตชีวาตลอดทั้งคืน" ^[77]

เชลลีย์และวิลเลียมส์เช่าบ้านบนชายฝั่งและสร้างเรือใบลำหนึ่ง ไบรอนตัดสินใจมีเรือยอทช์เป็นของตัวเองและจ้างเพื่อนของเทรลอว์นี กัปตันแดเนียล โรเบิร์ตส์ให้ออกแบบและสร้างเรือลำนี้ เรือลำนี้ได้รับการตั้งชื่อว่าโบลิวาร์และต่อมาขายให้กับชาร์ลส์ จอห์น การ์ดิเนอร์ เอิร์ลแห่งเบลสซิงตันคนที่ 1และมาร์เกอริต เคาน์เตสแห่งเบลสซิงตันเมื่อไบรอนออกเดินทางไปยังกรีซในปี 1823 ^{[78] [79]}

ไบรอนเข้าร่วมพิธีฌาปนกิจของเชลลีย์ที่ชายหาด ซึ่งจัดโดยเทรลอว์นี หลังจากวิลเลียมส์และเชลลีย์จมน้ำเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางเรือเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม ค.ศ. 1822 ^[80]บ้านสุดท้ายในอิตาลีของเขาอยู่ที่เจนัว^[81]ในขณะที่อาศัยอยู่ที่นั่น เขาเดินทางไปพร้อมกับเคาน์เตสกุยชิโอลี^[81]และครอบครัวเบลสซิงตัน เลดี้เบลสซิงตันใช้เนื้อหาส่วนใหญ่ในหนังสือของเธอเรื่องConversations with Lord Byron อิง จากช่วงเวลาที่ใช้เวลาร่วมกันที่นั่น^[82]หนังสือเล่มนี้กลายเป็นตำราชีวประวัติที่สำคัญเกี่ยวกับชีวิตของไบรอนก่อนที่เขาจะเสียชีวิต

ไบรอนอาศัยอยู่ในเจนัวในปี 1823 เมื่อเบื่อหน่ายกับชีวิตที่นั่น เขาจึงยอมรับข้อเสนอจากตัวแทนของขบวนการเรียกร้องเอกราชของกรีกจากจักรวรรดิออตโตมันเพื่อ ขอการสนับสนุน ^[83]ในตอนแรก ไบรอนไม่ต้องการทิ้งเคานต์เตสเทเรซา กุยชิโอลี วัย 22 ปี ผู้เป็นที่รักซึ่งทิ้งสามีเพื่อมาอยู่กับเขา แต่ท้ายที่สุด เคานต์กัมบา พ่อของกุยชิโอลี ได้รับอนุญาตให้ออกจากการเนรเทศในโรมัญญาภายใต้เงื่อนไขที่ลูกสาวของเขาต้องกลับไปหาเขาโดยไม่มีไบรอน^[84]ในเวลาเดียวกันกับที่เอ็ดเวิร์ด บลาคิเอเร ชาวกรีกผู้รักอิสระกำลังพยายามเกณฑ์เขา ไบรอนรู้สึกสับสนว่าเขาควรทำอะไรในกรีก โดยเขียนว่า "บลาคิเอเรดูเหมือนจะคิดว่าฉันอาจมีประโยชน์บางอย่าง—แม้แต่ที่นี่แม้ว่าเขาจะไม่ได้ระบุอย่างชัดเจนก็ตาม" ^[84]ด้วยความช่วยเหลือของนายธนาคารและกัปตันแดเนียล โรเบิร์ตส์ไบรอนจึงเช่าเรือสำเภา เฮอร์ คิวลิสเพื่อพาเขาไปยังกรีก เมื่อไบรอนออกจากเจนัว เหตุการณ์นี้ทำให้กวิชิโอลี "โศกเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง" โดยเขาร้องไห้ออกมาอย่างเปิดเผยขณะ ล่องเรือออกไป เรือ เฮอร์คิวลิสถูกบังคับให้กลับเข้าท่าในเวลาไม่นานหลังจากนั้น เมื่อเรือออกเดินทางเป็นครั้งสุดท้าย กวิชิโอลีได้ออกจากเจนัวไปแล้ว^[85]ในวันที่ 16 กรกฎาคม ไบรอนออกจากเจนัวและไปถึงเกาะเคฟาโลเนียในหมู่เกาะไอโอเนียนในวันที่ 4 สิงหาคม

การเดินทางของเขาได้รับการกล่าวถึงอย่างละเอียดใน หนังสือ Sailing with Byron from Genoa to CephaloniaของDonald Prell ^[86] Prell ยังเขียนถึงความบังเอิญในการเช่าเรือHercules ของ Byron เรือลำนี้ถูกปล่อยลงน้ำเพียงไม่กี่ไมล์ทางใต้ของSeaham Hallซึ่งในปี 1815 Byron ได้แต่งงานกับ Annabella Milbanke ระหว่างปี 1815 และ 1823 เรือลำนี้ให้บริการระหว่างอังกฤษและแคนาดา ทันใดนั้นในปี 1823 กัปตันเรือก็ตัดสินใจแล่นเรือไปที่เจนัวและเสนอให้เช่าเรือHerculesหลังจากพา Byron ไปที่กรีก เรือก็กลับมายังอังกฤษและไม่เคยเสี่ยงภัยในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนอีกเลย เรือเฮอร์คิวลิสมีอายุ 37 ปี เมื่อวันที่ 21 กันยายน พ.ศ. 2395 (ค.ศ. 1852) ซึ่งเกยตื้นใกล้เมืองฮาร์ตเลพูล ห่างไปทางใต้ของ ซันเดอร์แลนด์ 25 ไมล์ซึ่งเป็นสถานที่ที่กระดูกงูเรือถูกวางในปี พ.ศ. 2358 (ค.ศ. 1815) เรือเฮอร์คิวลิสถูก "วางกระดูกงูเรือ" เก้าเดือนก่อนวันเกิดอย่างเป็นทางการของเขา คือ 22 มกราคม พ.ศ. 2331 (ค.ศ. 1788) ดังนั้น เมื่อนับรวมอายุของเรือแล้ว เขาก็มีอายุ 37 ปีเช่นกันเมื่อเสียชีวิตที่เมืองมิสโซลอนกี^[87]

ไบรอนอาศัยอยู่บนเกาะเคฟาโลเนีย ในช่วงแรก ซึ่งเขาถูกล้อมโดยตัวแทนของกลุ่มกรีกที่เป็นคู่แข่ง ซึ่งทั้งหมดต้องการเกณฑ์ไบรอนมาเพื่อจุดประสงค์ของตนเอง^[88]หมู่เกาะไอโอเนียนซึ่งเกาะเคฟาโลเนียเป็นหนึ่งในนั้น อยู่ภายใต้การปกครองของอังกฤษจนถึงปี ค.ศ. 1864 ไบรอนใช้เงินของตัวเอง 4,000 ปอนด์เพื่อปรับปรุงกองเรือกรีก^[89]เมื่อไบรอนเดินทางไปยังแผ่นดินใหญ่ของกรีกในคืนวันที่ 28 ธันวาคม ค.ศ. 1823 เรือของไบรอนถูกโจมตีโดยเรือรบออตโตมัน ซึ่งไม่ได้โจมตีเรือของเขา เนื่องจากกัปตันออตโตมันเข้าใจผิดว่าเรือของไบรอนเป็นเรือดับเพลิง เพื่อหลีกเลี่ยงกองทัพเรือออตโตมัน ซึ่งเขาเผชิญหลายครั้งในการเดินทาง ไบรอนจึงถูกบังคับให้ใช้เส้นทางอ้อมและไปถึงมิสโซลอนกีในวันที่ 5 มกราคม ค.ศ. 1824 เท่านั้น^[90]

หลังจากมาถึงเมืองมิสโซลองกีไบรอนได้ร่วมมือกับอเล็กซานดรอส มาฟโรกอร์ดาตอ ส นักการเมืองชาวกรีกที่มีอำนาจทางทหาร ไบรอนได้ย้ายไปยังชั้นสองของบ้านสองชั้นและถูกบังคับให้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการจัดการกับชาวซูลิโอต ที่ดื้อรั้น ซึ่งเรียกร้องให้ไบรอนจ่ายเงินเดือนย้อนหลังที่รัฐบาลกรีกติดค้างให้พวกเขา^[91]ไบรอนให้เงินชาวซูลิโอตประมาณ 6,000 ปอนด์^[92]ไบรอนควรจะเป็นผู้นำในการโจมตีป้อมปราการนวปักตอสของออตโตมัน ซึ่งกองทหารรักษาการณ์ของแอลเบเนียไม่พอใจเนื่องจากค้างชำระเงิน และเสนอที่จะต่อต้านเพียงเล็กน้อยหากไบรอนเต็มใจที่จะติดสินบนเพื่อให้พวกเขายอมจำนน อย่างไรก็ตาม ผู้บัญชาการออตโตมัน ยูซุฟ ปาชา ได้ประหารชีวิตเจ้าหน้าที่ชาวแอลเบเนียที่ก่อกบฏซึ่งเสนอที่จะยอมมอบนวปักตอสให้กับไบรอน และจัดการให้จ่ายเงินค้างชำระบางส่วนให้กับกองทหารรักษาการณ์ที่เหลือ [ ^93]ไบรอนไม่เคยเป็นผู้นำในการโจมตีนัฟปัคโตส เนื่องจากชาวซูลิโอตยังคงเรียกร้องให้ไบรอนจ่ายเงินให้พวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่พวกเขาจะเดินทัพ ไบรอนเบื่อหน่ายกับการแบล็กเมล์ของพวกเขา และส่งพวกเขาทั้งหมดกลับบ้านในวันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2367 ^[93]ไบรอนเขียนในบันทึกถึงตัวเอง:

“แม้พยายามอย่างหนักแต่ไร้ผล ต้องเผชิญกับปัญหาใหญ่หลวง—และมีความเสี่ยงบางประการที่จะรวมชาวซูลิโอเตไว้ด้วยกันเพื่อประโยชน์ของกรีก—และของพวกเขาเอง—ข้าพเจ้าได้ข้อสรุปดังต่อไปนี้—ข้าพเจ้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับชาวซูลิโอเตอีกต่อไป—พวกเขาอาจไปหาพวกเติร์กหรือซาตาน...พวกเขาอาจหั่นข้าพเจ้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยมากกว่าที่พวกเขามีความขัดแย้งกันเอง เร็วกว่าจะเปลี่ยนความตั้งใจของข้าพเจ้า” ^[93]

ในเวลาเดียวกัน ปิเอโตร กัมบา พี่ชายของกุยชิโอลี ซึ่งติดตามไบรอนไปยังกรีก ได้ทำให้ไบรอนหงุดหงิดกับความไร้ความสามารถของเขา เนื่องจากเขาทำผิดพลาดอย่างร้ายแรงอยู่เรื่อย ตัวอย่างเช่น เมื่อถูกขอให้ซื้อผ้าจากเกาะคอร์ฟู กัมบาสั่งผ้าผิดจำนวนหนึ่ง ทำให้บิลราคาสูงกว่าที่ไบรอนต้องการถึง 10 เท่า^[94]ไบรอนเขียนถึงมือขวาของเขาว่า "กัมบาซึ่งไม่โชคดี เลย มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และตามปกติ เมื่อเขาโชคดี เรื่องต่างๆ ก็ผิดพลาดไปหมด" ^[92]

เพื่อช่วยระดมเงินสำหรับการปฏิวัติ ไบรอนจึงขายที่ดินของเขาในอังกฤษชื่อ Rochdale Manor ซึ่งได้เงินมาประมาณ 11,250 ปอนด์ ทำให้ไบรอนประเมินว่าตอนนี้เขามีเงินอยู่ประมาณ 20,000 ปอนด์ ซึ่งเขาตั้งใจจะใช้จ่ายทั้งหมดนี้เพื่อช่วยเหลือกรีก^[95]ด้วยเงินในปัจจุบัน ไบรอนคงเป็นเศรษฐีไปแล้วหลายเท่า ข่าวที่ว่าขุนนางอังกฤษผู้มั่งคั่งอย่างเหลือเชื่อซึ่งเป็นที่รู้จักในเรื่องความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ทางการเงินได้เดินทางมาถึงกรีก ทำให้ไบรอนกลายเป็นเป้าหมายของการร้องขออย่างมากในประเทศที่ยากจนข้นแค้นแห่งนี้^[95]ไบรอนเขียนจดหมายถึงตัวแทนธุรกิจของเขาในอังกฤษว่า "ฉันไม่ต้องการให้ความช่วยเหลือชาวกรีกแม้แต่เพียงครึ่งเดียว " โดยบอกว่าเขาต้องการใช้เงินทั้งหมดของเขาเพื่ออิสรภาพของกรีก^[95]ไบรอนพบว่าตัวเองถูกรุมล้อมโดยผู้คนมากมาย ทั้งชาวกรีกและชาวต่างชาติ ซึ่งพยายามโน้มน้าวให้เขาเปิดกระเป๋าเงินเพื่อหาเงินช่วยเหลือ ในช่วงปลายเดือนมีนาคม ค.ศ. 1824 ได้มีการจัดตั้ง "กองกำลังไบรอน" ซึ่งประกอบด้วยนายทหารชาวฟิเฮลเลนจำนวน 30 นายและทหารอีกประมาณ 200 นาย โดยไบรอนเป็นผู้จ่ายเงินทั้งหมด^[96]ความเป็นผู้นำของฝ่ายกรีกในภูมิภาครูเมลิถูกแบ่งออกระหว่างผู้นำที่เป็นคู่แข่งกันสองคน ได้แก่ อดีตโจรเคลฟต์โอดีสซีอัส อันดรูตซอสและเจ้าชายฟานาริ โอตผู้มั่งคั่ง อเล็ก ซานดรอส มาฟโรกอร์ดาโตสไบรอนใช้ชื่อเสียงของตนเพื่อพยายามโน้มน้าวผู้นำที่เป็นคู่แข่งกันทั้งสองให้ร่วมมือกันเพื่อมุ่งความสนใจไปที่การเอาชนะออตโตมัน^[97]ในเวลาเดียวกัน ผู้นำคนอื่นๆ ของกลุ่มกรีก เช่นเปโตรเบย์ มาฟโรมิคาลิสและธีโอโดรอส โคลอโคทรอนิสได้เขียนจดหมายถึงไบรอนเพื่อบอกให้เขาละเลยผู้นำรูเมลิออตทั้งหมดและไปยังพื้นที่ของพวกเขาในเพโลพอนนีส เหตุการณ์นี้ทำให้ไบรอนเสียสมาธิ เขาบ่นว่าชาวกรีกแตกแยกกันอย่างสิ้นหวังและใช้เวลาทะเลาะกันมากกว่าที่จะพยายามเรียกร้องเอกราช^[98] เอ็ดเวิร์ด จอห์น เทรลอว์นีเพื่อนของไบรอนได้เข้าข้างแอนดรูตซอส ผู้ปกครองเอเธนส์ และตอนนี้กำลังกดดันให้ไบรอนเลิกกับมาฟโรคอร์ดาตอสเพื่อสนับสนุนแอนดรูตซอส ซึ่งเป็นคู่แข่ง^[96]หลังจากแอนดรูตซอสชนะใจเทรลอว์นีแล้ว ตอนนี้ก็กระตือรือร้นที่จะโน้มน้าวไบรอนให้เอาทรัพย์สมบัติของเขาไปสนับสนุนการอ้างสิทธิ์เป็นผู้นำของกรีก^[99]ไบรอนเขียนด้วยความรังเกียจเกี่ยวกับการที่กัปตันกรีกคนหนึ่ง อดีตคลีฟต์ จอร์จิโอส คารายสกาคิส โจมตีมิสโซลองกีในวันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2367 โดยมีชายประมาณ 150 คนที่ได้รับการสนับสนุนจากชาวซูลิโอต เนื่องจากเขาไม่พอใจความเป็นผู้นำของมาฟโรคอร์ดาตอส ซึ่งนำไปสู่การต่อสู้ระหว่างชาวกรีกในช่วงสั้นๆ ก่อนที่คารายสกาคิสจะถูกไล่ล่าในวันที่ 6 เมษายน^[100]

เมื่อเบอร์เทล ธอร์วัลด์เซน ประติมากรชื่อดังชาวเดนมาร์ก ได้ยินเรื่องราววีรกรรมของไบรอนในกรีก เขาก็สมัครใจปั้นรูปปั้นไบรอนของเขาขึ้นมาใหม่ด้วยหินอ่อนกรีก^[71]

Mavrokordatos และ Byron วางแผนที่จะโจมตีป้อมปราการ Lepantoที่ตุรกียึดครอง ซึ่งอยู่ที่ปากอ่าวCorinth Byron จ้างนายพลไฟเพื่อเตรียมปืนใหญ่ และเขารับส่วนหนึ่งของกองทัพกบฏภายใต้การบังคับบัญชาของเขาเอง แม้ว่าเขาจะไม่มีประสบการณ์ทางการทหารก็ตาม ก่อนที่คณะสำรวจจะออกเดินทางได้ ในวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1824 เขาล้มป่วย และการปล่อยเลือดทำให้เขาอ่อนแอลง^[101]เขาฟื้นตัวได้บางส่วน แต่ในช่วงต้นเดือนเมษายน เขาเป็นหวัด เลือดที่แพทย์ของเขาให้การรักษาทำให้อาการแย่ลง เขาป่วยเป็นไข้และเสียชีวิตที่ Missolonghi ในวันที่ 19 เมษายน^[101]

แพทย์ของเขาในขณะนั้นจูเลียส ฟาน มิลลิงเงนลูกชายของเจมส์ มิลลิงเงน นักโบราณคดีชาวดัตช์-อังกฤษ ไม่สามารถป้องกันการตายของเขาได้ มีการกล่าวกันว่าหากไบรอนยังมีชีวิตอยู่และเอาชนะออตโตมันได้ เขาอาจได้รับการประกาศให้เป็นกษัตริย์ของกรีกอย่างไรก็ตาม นักวิชาการสมัยใหม่พบว่าผลลัพธ์ดังกล่าวไม่น่าจะเกิดขึ้นได้^[54]เดวิด บรูเออร์ นักประวัติศาสตร์ชาวอังกฤษ เขียนว่าในแง่หนึ่ง ไบรอนไม่สามารถโน้มน้าวฝ่ายกรีกที่เป็นคู่แข่งกันให้รวมกันได้ ไม่ได้รับชัยชนะ และประสบความสำเร็จเพียงในด้านมนุษยธรรม โดยใช้ความมั่งคั่งมหาศาลของเขาเพื่อช่วยเหลือเหยื่อของสงคราม ทั้งคริสเตียนและมุสลิม แต่สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลต่อผลลัพธ์ของสงครามประกาศอิสรภาพของกรีก^[102]

เบรเวอร์ได้โต้แย้งต่อไปว่า

ในอีกแง่หนึ่ง ไบรอนก็ประสบความสำเร็จในทุกสิ่งที่เขาปรารถนา การปรากฏตัวของเขาในกรีก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเสียชีวิตของเขาที่นั่น ดึงดูดความสนใจจากชาติที่เห็นอกเห็นใจไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังดึงดูดความสนใจจากชาติอื่นๆ ที่เห็นอกเห็นใจอีกด้วย ... แม้จะมีคำวิจารณ์มากมาย แต่ไบรอนก็ยังคงเป็นที่จดจำในฐานะกวีอัจฉริยะที่ได้รับการยกย่องในฐานะสัญลักษณ์ของอุดมคติอันสูงส่ง และในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ไบรอนมีความกล้าหาญและทัศนคติที่เสียดสีต่อชีวิต เขามีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่และต่อบุคคลที่ต่ำต้อยที่สุด มีปฏิสัมพันธ์ระหว่างการตัดสินและความเห็นอกเห็นใจกันอยู่เสมอ ในกรีก เขายังคงได้รับความเคารพนับถือมากกว่าชาวต่างชาติคนอื่นๆ และเช่นเดียวกับชาวกรีกเพียงไม่กี่คน และเช่นเดียวกับวีรบุรุษโฮเมอร์ เขาได้รับฉายามาตรฐานเกียรติยศว่าmegalos kai kalosบุคคลผู้ยิ่งใหญ่และดี^[103]

ต่อมา อัลเฟรด เทนนิสันเล่าถึงปฏิกิริยาที่ตกตะลึงในอังกฤษเมื่อได้รับข่าวการเสียชีวิตของไบรอน^[54]ชาวกรีกไว้อาลัยลอร์ดไบรอนอย่างสุดซึ้ง และเขาได้กลายเป็นวีรบุรุษ^{[104] [105]} ไดโอนีซิออส โซโลมอส กวีประจำชาติกรีกเขียนบทกวีเกี่ยวกับการสูญเสียอย่างไม่คาดคิดโดยใช้ชื่อว่าสู่การเสียชีวิตของลอร์ดไบรอน [ ^106] Βύρων ซึ่งเป็นคำภาษากรีกของ "ไบรอน" ยังคงเป็นที่นิยมในฐานะชื่อผู้ชายในกรีก และชานเมืองของเอเธนส์จึงถูกเรียกว่าVyronasเพื่อเป็นเกียรติแก่เขา

ร่างของไบรอนถูกทำเป็นมัมมี่ แต่ชาวกรีกต้องการให้ส่วนหนึ่งของฮีโร่ของพวกเขาอยู่กับพวกเขา ตามแหล่งข้อมูลบางแห่ง หัวใจของเขายังคงอยู่ที่มิสโซลองกี^[107]ร่างที่เหลือของเขาถูกส่งไปยังอังกฤษ (พร้อมกับ"ทิต้า" คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของเขา ) เพื่อฝังที่เวสต์มินสเตอร์แอบบีย์แต่แอบบีย์ปฏิเสธด้วยเหตุผล "ศีลธรรมที่น่าสงสัย" ^{[54] [108]}ฝูงชนจำนวนมากเฝ้าดูโลงศพของเขาในขณะที่เขานอนในที่สาธารณะเป็นเวลาสองวัน ที่เลขที่ 25 ถนนเกรทจอร์จ เวสต์ มินสเตอร์^{[109] [54]}เขาถูกฝังที่โบสถ์เซนต์แมรี่แม็กดาเลนในฮัคน อลล์ น็อตติงแฮมเชียร์^[110]แผ่นหินอ่อนที่พระราชาแห่งกรีก มอบให้ วางอยู่เหนือหลุมศพของไบรอนโดยตรง ต่อมา เอดา เลิฟเลซ ลูกสาวของเขา ถูกฝังอยู่ข้างๆ เขา^[111]

เพื่อนของไบรอนระดมเงินได้ 1,000 ปอนด์เพื่อจ้างให้สร้างรูปปั้นของนักเขียนคนนี้ ธอร์วัลด์เซนเสนอที่จะปั้นรูปปั้นนี้ด้วยเงินจำนวนนั้น^[71]อย่างไรก็ตาม หลังจากที่รูปปั้นนี้สร้างเสร็จในปี 1834 สถาบันต่างๆ ในอังกฤษได้ปฏิเสธรูปปั้นนี้เป็นเวลาสิบปี และรูปปั้นนี้ก็ยังคงถูกเก็บรักษาไว้ พิพิธภัณฑ์อังกฤษ มหาวิหารเซนต์พอล เวสต์มินสเตอร์แอบบีย์ และหอศิลป์แห่งชาติปฏิเสธรูปปั้นนี้[ 71 ]ก่อนที่^ทรินิตี้คอลเลจ เคมบริดจ์จะวางรูปปั้นไบรอนไว้ในห้องสมุดในที่สุด^[71]

ในปี 1969 ซึ่งเป็นเวลา 145 ปีหลังจากการเสียชีวิตของไบรอน ในที่สุดอนุสรณ์สถานสำหรับเขาก็ถูกนำไปวางไว้ที่เวสต์มินสเตอร์แอบบีย์^{[112] [113]}อนุสรณ์สถานดังกล่าวได้รับการล็อบบี้มาตั้งแต่ปี 1907 เมื่อเดอะนิวยอร์กไทมส์เขียนว่า

“ผู้คนเริ่มตั้งคำถามว่าการเพิกเฉยต่อไบรอนเป็นสิ่งที่อังกฤษควรละอายหรือไม่ ... อาจมีการนำรูปปั้นหรือแผ่นจารึกไปวางไว้ที่มุมกวี และอังกฤษก็จะโล่งใจจากการเนรคุณต่อบุตรชายคนสำคัญคนหนึ่งของเธอ” ^[114]

โรเบิร์ต ริปลีย์ได้วาดภาพหลุมศพของโบทสเวนพร้อมคำบรรยายว่า "สุนัขของลอร์ดไบรอนมีหลุมศพที่งดงาม ในขณะที่ลอร์ดไบรอนเองกลับไม่มี" เรื่องนี้สร้างความตกตะลึงให้กับชาวอังกฤษ โดยเฉพาะเด็กนักเรียน ซึ่งริปลีย์กล่าวว่าพวกเขาได้ระดมทุนด้วยตนเองเพื่อสร้างอนุสรณ์สถานที่เหมาะสมให้กับกวีผู้นี้^[115]

ใกล้กับใจกลางกรุงเอเธนส์ ประเทศกรีซ ด้านนอกของสวนแห่งชาติ มีรูปปั้นที่แสดงถึงประเทศกรีซในรูปของผู้หญิงสวมมงกุฎให้ไบรอน รูปปั้นนี้ออกแบบโดยประติมากรชาวฝรั่งเศส อองรี-มิเชล ชาปูและอเล็กซานเดร ฟัลกีแยร์เมื่อปี 2008 ^{[อัปเดต]}วันครบรอบการเสียชีวิตของไบรอน ซึ่งตรงกับวันที่ 19 เมษายน ได้รับการยกย่องให้เป็น "วันไบรอน" ในกรีซ^[116]

เมื่อเขาเสียชีวิต บารอนก็ตกเป็นของจอร์จ แอนสัน ไบรอน ลูกพี่ลูกน้องของไบรอน ซึ่งเป็นนายทหารเรืออาชีพ

• 
  เลดี้แคโรไลน์ แลมบ์
• 
  เจน เอลิซาเบธ สก็อตต์ "เลดี้ ออกซ์ฟอร์ด"
• 
  ออกัสต้า ลีห์
• 
  แอนน์ อิซาเบลลา มิลแบงก์ในปีพ.ศ. 2355 โดยชาร์ลส์ เฮย์เตอร์
• 
  เทเรซ่า คอนเตสซ่า กุยชิโอลี่

ในปี 1812 ไบรอนได้เริ่มมีความสัมพันธ์ที่เป็นที่พูดถึงกันดีกับเลดี้แคโรไลน์ แลมบ์ ซึ่งแต่งงานแล้ว ซึ่งทำให้สาธารณชนชาวอังกฤษตกตะลึง^[117]เธอปฏิเสธความสนใจของกวีในการพบกันครั้งแรก ต่อมาไบรอนก็ได้กลายเป็นคำจารึกที่ฝังใจเขาไปตลอดกาล เมื่อเธอบรรยายเขาอย่างโด่งดังว่า "บ้า เลว และอันตรายที่จะรู้จัก" ^[118]สิ่งนี้ไม่ได้ป้องกันเธอจากการตามจีบเขา^{[119] [118]}ในที่สุด ไบรอนก็เลิกคบหาและไปหาคนอื่นอย่างรวดเร็ว (เช่นเลดี้ออกซ์ฟอร์ด ) แต่แลมบ์ไม่เคยฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์ โดยตามจีบเขาแม้ว่าเขาจะเบื่อเธอแล้วก็ตาม เธอมีปัญหาทางอารมณ์และน้ำหนักลดลงมากจนไบรอนแสดงความคิดเห็นอย่างประชดประชันกับแม่สามีของเธอ ซึ่งเป็นเพื่อนของเขาเลดี้เมลเบิร์นว่าเขา "ถูกหลอกหลอนด้วยโครงกระดูก" ^[120]เธอเริ่มสะกดรอยตามเขา โทรหาเขาที่บ้าน บางครั้งก็แต่งตัวเป็นเด็กส่งเอกสาร^[117]ในเวลาที่การกระทำเช่นนี้สามารถทำลายความสัมพันธ์ทางสังคมของพวกเขาได้ ครั้งหนึ่งระหว่างการเยี่ยมเยียนดังกล่าว เธอเขียนบนหนังสือที่โต๊ะทำงานของเขาว่า "จำฉันไว้!" เพื่อเป็นการโต้ตอบ ไบรอนได้เขียนบทกวีชื่อว่า Remember Thee! Remember Thee!ซึ่งจบลงด้วยประโยคที่ว่า "เจ้าโกหกเขา เจ้าเป็นปีศาจต่อข้า"

ในวัยเด็ก ไบรอนแทบไม่ได้เจอกับ ออกัสตา ลีห์น้องสาวต่างมารดาของเขาเลยเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ เขาก็ได้สร้างความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับเธอ ซึ่งบางคนตีความว่าเป็นการร่วมประเวณีระหว่างพี่น้อง^[120]และบางคนก็ตีความว่าเป็นความบริสุทธิ์^{[50] ออกัสตา (ซึ่งแต่งงานแล้ว) ให้กำเนิด} เอลิซาเบธ เมโดรา ลีห์ ลูกสาวคนที่สามของเธอเมื่อวันที่ 15 เมษายน พ.ศ. 2357 ซึ่งมีข่าวลือว่าเป็นลูกของไบรอน

ในที่สุด ไบรอนก็เริ่มจีบแอนน์ อิซาเบลลา มิลแบงก์ ("แอนนาเบลลา") ลูกพี่ลูกน้องของเลดี้แคโรไลน์ ซึ่งปฏิเสธข้อเสนอการแต่งงานครั้งแรกของเขา แต่ต่อมาก็ยอมรับเขา มิลแบงก์เป็นผู้หญิงที่มีศีลธรรมสูง ฉลาด และมีพรสวรรค์ทางคณิตศาสตร์ เธอยังเป็นทายาทด้วย ทั้งคู่แต่งงานกันที่ซีแฮมฮอลล์เคาน์ตี้เดอรัมเมื่อวันที่ 2 มกราคม ค.ศ. 1815 ^[120]การแต่งงานครั้งนี้ไม่มีความสุข พวกเขามีลูกสาว ด้วยกัน ชื่อออกัสตา เอดาเมื่อวันที่ 16 มกราคม ค.ศ. 1816 เลดี้ไบรอนทิ้งเขาไป โดยพาเอดาไปด้วย ในปีเดียวกันนั้น ในวันที่ 21 เมษายน ไบรอนได้ลงนามในเอกสารแยกทาง มีข่าวลือเกี่ยวกับความรุนแรงในชีวิตสมรส การนอกใจนักแสดง การร่วมประเวณีระหว่างพี่น้องกับออกัสตา ลีห์ และการร่วมประเวณีทางทวารหนักแพร่สะพัด โดยมีเลดี้แคโรไลน์ผู้หึงหวงคอยช่วยเหลือ^[120]ในจดหมาย ออกัสตาอ้างคำพูดของเขาว่า "แม้แต่การที่พูดแบบนี้ก็ถือเป็นการทำลายล้างและทำลายล้างชายคนหนึ่งอย่างสิ้นเชิง ซึ่งเขาจะไม่มีวันฟื้นคืนมาได้อีก" ในปีเดียวกันนั้น เลดี้แคโรไลน์ได้ตีพิมพ์นวนิยายยอดนิยมเรื่องGlenarvonซึ่งลอร์ดไบรอนถูกพรรณนาว่าเป็นตัวละครเอกที่มีพฤติกรรมเสื่อมทราม^[121]

ไบรอนบรรยายถึงความรู้สึกโรแมนติกสุดเข้มข้นครั้งแรกของเขาเมื่ออายุได้ 7 ขวบที่มีต่อแมรี่ ดัฟฟ์ ลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ของเขา:

แม่ของฉันมักจะคอยเตือนฉันเรื่องความรักแบบเด็กๆ นี้เสมอ และในที่สุด หลายปีต่อมา เมื่อฉันอายุได้สิบหก เธอได้บอกฉันวันหนึ่งว่า "โอ ไบรอน ฉันได้รับจดหมายจากเอดินบะระ และแมรี่ ดัฟฟ์ แฟนเก่าของคุณแต่งงานกับมิสเตอร์ค*ค" แล้วคำตอบของฉันคืออะไร? ฉันไม่สามารถอธิบายหรืออธิบายความรู้สึกของฉันในตอนนั้นได้จริงๆ แต่ความรู้สึกนั้นเกือบจะทำให้ฉันเกิดอาการชักกระตุก... เหตุใดเรื่องทั้งหมดนี้จึงเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้? มันมาจากไหนกันแน่? ฉันไม่มีความคิดเรื่องเซ็กส์เลยเป็นเวลาหลายปีหลังจากนั้น แต่ความทุกข์และความรักที่ฉันมีต่อผู้หญิงคนนั้นรุนแรงมาก จนบางครั้งฉันสงสัยว่าฉันเคยผูกพันกับเธอจริงๆ หรือเปล่าตั้งแต่นั้นมา อย่างไรก็ตาม การได้ยินเรื่องการแต่งงานของเธอหลายปีหลังจากนั้นก็เหมือนฟ้าผ่าลงมา - มันเกือบจะทำให้ฉันหายใจไม่ออก - ทำให้แม่ของฉันหวาดกลัวและทุกคนต่างก็ตกตะลึงและแทบจะไม่เชื่อ และนี่คือปรากฏการณ์ในชีวิตของฉัน (เพราะฉันยังไม่อายุแปดขวบ) ที่ทำให้ฉันงุนงงและจะงุนงงต่อไป และในระยะหลังนี้ ฉันไม่ทราบว่าทำไม ความทรงจำ (ไม่ใช่ความผูกพัน) จึงผุดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างรุนแรงเช่นเคย...แต่ยิ่งฉันคิดมากขึ้น ฉันก็ยิ่งสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าจะหาสาเหตุใดของความฉลาดเกินเหตุนี้^[122]

ไบรอนยังผูกพันกับมาร์กาเร็ต ปาร์กเกอร์ ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆ อีกคนด้วย^[50]แม้ว่าเขาจะจำความรักที่เขามีต่อแมรี่ ดัฟฟ์ได้ว่าเขาไม่รู้เรื่องเพศของผู้ใหญ่ในช่วงเวลานั้นและรู้สึกสับสนว่าความรู้สึกของเขานั้นรุนแรงแค่ไหน แต่ต่อมาเขาก็ได้สารภาพว่า:

ความหลงใหลของฉันพัฒนาขึ้นตั้งแต่ยังเด็กมาก – เร็วมากจนแทบไม่มีใครเชื่อ – หากฉันบอกช่วงเวลา – และข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้อง บางทีนี่อาจเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ฉันคิดอย่างเศร้าโศกอย่างที่คิด – เพราะคาดหวังชีวิต^[123]

นี่เป็นการอ้างอิงเพียงครั้งเดียวที่ไบรอนเองกล่าวถึงเหตุการณ์ดังกล่าว และเขาไม่แน่ใจว่าเขาอายุเท่าไรเมื่อเหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้น หลังจากที่เขาเสียชีวิต ทนายความของเขาได้เขียนจดหมายถึงเพื่อนร่วมงานเพื่อบอกเล่า "ข้อเท็จจริงเฉพาะอย่างหนึ่ง" เกี่ยวกับชีวิตของไบรอนซึ่ง "แทบไม่เหมาะที่จะเล่าเป็นเรื่องราว" แต่เขาก็ได้เปิดเผยข้อเท็จจริงดังกล่าว โดยคิดว่าข้อเท็จจริงดังกล่าวอาจอธิบาย "แนวโน้ม" ทางเพศของไบรอนได้:

เมื่ออายุได้เก้าขวบที่บ้านแม่ของเขา เด็กหญิงชาวสก็อต ฟรีคนหนึ่ง [เมย์ – บางครั้งเรียกว่าแมรี่ – เกรย์ หนึ่งในผู้ดูแลคนแรกของเขา] มักจะเข้ามาหาเขาบนเตียงและเล่นตลกกับเขา^[124]

ต่อมาเกรย์ได้ใช้ความรู้ดังกล่าวเป็นเครื่องมือในการทำให้เขาเงียบหากเขาคิดจะเปิดเผย "เพื่อนชั้นต่ำ" ที่เธอคบหาด้วยระหว่างดื่มสุรา^[125]ต่อมาเธอถูกไล่ออก โดยอ้างว่าเธอทำร้ายไบรอนเมื่อเขาอายุ 11 ขวบ^[50]

หลายปีต่อมา ขณะที่เขายังเป็นเด็ก ลอร์ดเกรย์ เดอ รูธิน (ซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับเมย์ เกรย์) ผู้เป็นคู่ครองของแม่ของเขา ก็ได้ล่วงละเมิดทางเพศเขาเช่นกัน^[126]บุคลิกของไบรอนมีลักษณะที่ภูมิใจและอ่อนไหวเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเรื่องของความผิดปกติของเท้า^[22]ปฏิกิริยาที่รุนแรงของเขาเมื่อเห็นแม่ของเขาจีบลอร์ดเกรย์ เดอ รูธินอย่างไม่เกรงใจหลังจากเหตุการณ์นั้น แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับพฤติกรรมของเกรย์ที่มีต่อเขา เขาเพียงแค่ปฏิเสธที่จะคุยกับเขาอีกและเพิกเฉยต่อคำสั่งของแม่ของเขาที่ให้คืนดีกัน^[126] เลสลี เอ. มาร์ชองด์หนึ่งในนักเขียนชีวประวัติของไบรอน ตั้งทฤษฎีว่าการล่วงละเมิดของลอร์ดเกรย์ เดอ รูธินเป็นแรงผลักดันให้ไบรอนมีสัมพันธ์ทางเพศกับชายหนุ่มที่แฮร์โรว์และเคมบริดจ์ในเวลาต่อมา^[54]

นักวิชาการยอมรับองค์ประกอบทางเพศและรักร่วมเพศที่สำคัญไม่มากก็น้อยในชีวิตทางอารมณ์และทางเพศที่ซับซ้อนของไบรอน เบิร์นฮาร์ด แจ็คสันยืนยันว่า "รสนิยมทางเพศของไบรอนเป็นหัวข้อที่ยากจะโต้แย้งหรือพูดได้ว่าเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันมานาน และใครก็ตามที่ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ต้องคาดเดาในระดับหนึ่ง เนื่องจากมีหลักฐานคลุมเครือ ขัดแย้งกัน และมีน้อย... การกำหนดว่าไบรอนเป็นเกย์หรือรักต่างเพศนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นทั้งสองอย่างหรือทั้งสองอย่าง" ^{[127] [128]}ครอมป์ตันกล่าวว่า "สิ่งที่ไม่เข้าใจในศตวรรษของไบรอนเอง (ยกเว้นกลุ่มเล็กๆ ของเพื่อนร่วมงานของเขา) ก็คือไบรอนเป็นไบรอน " ^[129]ฟิโอน่า แม็กคาร์ธี นักเขียนชีวประวัติอีกคนหนึ่งได้ตั้งสมมติฐานว่าความปรารถนาทางเพศที่แท้จริงของไบรอนคือผู้ชายวัยรุ่น^[54]มีการยืนยันว่าจดหมายหลายฉบับถึงไบรอนจากเพื่อนของเขา ชาร์ลส์ สกินเนอร์ แมทธิวส์ เปิดเผยว่าแรงจูงใจหลักที่ทำให้ไบรอนไปทัวร์ใหญ่คือความหวังที่จะได้สัมผัสประสบการณ์รักร่วมเพศ^{[130] ในขณะที่อยู่ในเอเธนส์ ไบรอนได้พบกับ} นิโคโล จิโรด์วัย 14 ปีซึ่งสอนภาษาอิตาลีให้เขา ไบรอนจัดการให้จิโรด์เข้าเรียนที่อารามในมอลตาและเขียนชื่อเขาไว้ในพินัยกรรม โดยยกทรัพย์มรดกเป็นเงิน 7,000 ปอนด์ (ประมาณ 630,000 ปอนด์ในปี 2024) (อย่างไรก็ตาม พินัยกรรมฉบับนั้นถูกยกเลิกในภายหลัง) ^[131]ไบรอนเขียนถึงฮอบเฮาส์จากเอเธนส์ว่า "ฉันเบื่อ pl & opt Cs แล้ว สิ่งสุดท้ายที่ฉันจะเบื่อได้" Opt Cs อ้างถึงคำพูดจากSatyricon ของเพโทรเนียส " coitum plenum et optabilem " ซึ่ง แปล ว่า "มีเพศสัมพันธ์ตามความปรารถนาของหัวใจ" ^[132]ไบรอนใช้สำนวนนี้เป็นรหัสในการสื่อสารการผจญภัยรักร่วมเพศในกรีกของเขาให้จอห์น ฮอบเฮาส์ในอังกฤษฟัง: เบิร์นฮาร์ด แจ็คสันเล่าว่า "รหัสในช่วงแรกของไบรอนสำหรับการมีเซ็กส์กับเด็กผู้ชาย" คือ "Plen(um). และ optabil(em). -Coit(um)" ^[127]บูลลอห์สรุปว่า:

ไบรอนผูกพันกับนิโคโล จิโรด์เด็กหนุ่มชาวฝรั่งเศส-กรีก ซึ่งเป็นแบบอย่างให้กับลูเซียรี จิตรกร ก่อนที่ไบรอนจะพบเขา ไบรอนทิ้งเงิน 7,000 ปอนด์ไว้ในพินัยกรรมของเขา เมื่อไบรอนกลับไปอิตาลี เขาเริ่มคบหากับเด็กผู้ชายหลายคนในเวนิส แต่สุดท้ายก็ไปอยู่กับลูคัส ชาลานดริตซาโนส วัย 15 ปี ซึ่งอยู่กับเขาตอนที่เขาถูกฆ่า [ sic ] ^[133] (ครอมตัน, 1985)

—  บูลลอฟ (1990), หน้า 72

ลูคัส ชาลานดริตซาโนสเป็นลูกศิษย์ชาวกรีกของไบรอนซึ่งเขาช่วยมาจากอิธากา [ ^{54] [134]}ระหว่างการเดินทางของไบรอนจากเกาะซาคินทอสไปยังมิสโซลอนกี ไบรอนรับลูคัสเป็นลูกมือ แต่กังวลว่าเด็กอาจถูกพวกเติร์กจับตัวไป เขาตามใจชาลานดริตซาโนสวัยรุ่นอย่างเกินเหตุ โดยใช้เงินไปประมาณ 600 ปอนด์ (ประมาณ 70,000 ปอนด์ในปี 2024) เพื่อสนองความต้องการทุกประการของเขาตลอดระยะเวลา 6 เดือน^[134]บนเตียงมรณะ เขามอบถุง มงกุฎ มาเรียเทเรซาและใบเสร็จรับเงิน 600 ปอนด์สำหรับเงินกู้ที่เขาให้กับชาวกรีกให้กับลูคัส แต่รัฐบาลไม่มีสถานะที่จะให้เกียรติเรื่องนี้ และลูคัสก็เสียชีวิตในความยากจนหกเดือนต่อมา^[134]มีการคาดเดากันว่าความสัมพันธ์ระหว่างไบรอนกับลูคัสเป็นความสัมพันธ์แบบรักร่วมเพศหรือไม่ โดยชี้ให้เห็นถึงบทกวีสุดท้ายของไบรอนบางบทเป็นหลักฐานที่สนับสนุนการอ้างสิทธิ์นี้^{[135] [134]}

• 
  เอลิซาเบธ เมดอรา ลีห์ (1814–1849)
• 
  เอดา เลิฟเลซ
  (1815–1852)
• 
  คลารา อัลเลกรา ไบรอน (1817–1822)

ไบรอนเขียนจดหมายถึงจอห์น แฮนสันจากนิวสเตดแอบบีย์ ลงวันที่ 17 มกราคม ค.ศ. 1809 ซึ่งมีเนื้อหาว่า "คุณจะต้องปลดแม่ครัวและแม่บ้านของฉัน ส่วนอีกสองคนฉันจะจ้างให้ดูแลบ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลูกคนเล็กกำลังตั้งครรภ์ (ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณว่าใคร) และฉันไม่สามารถให้ลูกสาวอยู่ในเขตปกครองได้" ^[136]ไบรอนเขียนถึง "ลูกคนเล็ก" ว่าหมายถึงคนรับใช้ชื่อลูซี่ และมีการใส่เครื่องหมายวงเล็บเพื่อระบุว่าเขากำลังให้กำเนิดลูกชายที่เกิดในปีนั้น ในปี 2010 มีการค้นพบบันทึกการบัพติศมาบางส่วน ซึ่งระบุว่า "24 กันยายน จอร์จ ลูกนอกสมรสของลูซี่ มงก์ ลูกนอกสมรสของบารอน ไบรอน แห่งนิวสเตด นอตทิงแฮม นิวสเตดแอบบีย์" ^[137]

เอลิซาเบธ เมโดรา ลีห์บุตรสาวของออกัสตา ลี ห์ เกิดเมื่อปี พ.ศ. 2357 เป็นไปได้ว่ามีพ่อคือไบรอน ซึ่งเป็นน้องชายต่างมารดาของออกัสตา

ไบรอนมีบุตรด้วยกันชื่อ ออกัสตา เอดา ไบรอน ("เอดา" ต่อมาเป็นเคาน์เตสแห่งเลิฟเลซ) ในปี 1815 กับแอนนาเบลลา ไบรอน ภรรยาของเขา เลดี้ไบรอน ( นามสกุล เดิม แอนน์ อิซาเบลลา มิลแบงก์ หรือ "แอนนาเบลลา") ซึ่งต่อมาเป็นเลดี้เวนท์เวิร์ธ เอดา เลิฟเลซ มีชื่อเสียงในด้านการทำงานกับชาร์ลส์ แบ็บเบจในการพัฒนาเครื่องวิเคราะห์ซึ่งเป็นต้นแบบของคอมพิวเตอร์สมัยใหม่ เธอได้รับการยอมรับ^[138]ว่าเป็นหนึ่งใน^[139]โปรแกรมเมอร์คอมพิวเตอร์คนแรกของโลก

เขายังมีลูกนอกสมรสในปี 1817 ชื่อคลารา อัลเลกรา ไบรอนกับแคลร์ แคลร์มอน ต์ น้องสาว ต่างมารดาของแมรี่ เชลลีย์และลูกเลี้ยงของวิลเลียม ก็อดวินนักเขียนเรื่องความยุติธรรมทางการเมืองและคาเลบ วิลเลียมส์อัลเลกราไม่มีสิทธิ์ได้รับฉายาว่า "ท่านผู้สูงศักดิ์" ตามที่มักจะเรียกลูกสาวของบารอน เนื่องจากเธอเกิดนอกสมรสของเขา อัลเลกราเกิดที่เมืองบาธในปี 1817 และอาศัยอยู่กับไบรอนเป็นเวลาไม่กี่เดือนในเมืองเวนิส เขาปฏิเสธที่จะให้หญิงชาวอังกฤษที่ดูแลเด็กสาวรับเลี้ยงเธอ และคัดค้านการเลี้ยงดูเธอในบ้านของตระกูลเชลลีย์^[71]เขาต้องการให้เธอได้รับการเลี้ยงดูแบบคาทอลิกและไม่แต่งงานกับชายชาวอังกฤษ และเขาจึงจัดการให้เธอได้รับมรดก 5,000 ลีราเมื่อแต่งงานหรือเมื่อเธออายุครบ 21 ปี โดยมีเงื่อนไขว่าเธอจะต้องไม่แต่งงานกับคนพื้นเมืองของอังกฤษ อย่างไรก็ตาม เด็กสาวเสียชีวิตด้วยอาการไข้เมื่ออายุได้ 5 ขวบที่เมืองบัญญากาวัลโล ประเทศอิตาลี ขณะที่ไบรอนอยู่ในเมืองปิซา เขาเสียใจอย่างมากกับข่าวนี้ เขาสั่งให้ส่งร่างของอัลเลกรากลับอังกฤษเพื่อฝังที่โรงเรียนเก่าของเขาที่แฮร์โรว์ เนื่องจากโปรเตสแตนต์ไม่สามารถฝังในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในประเทศคาธอลิกได้ ครั้งหนึ่ง เขาเองก็อยากถูกฝังที่แฮร์โรว์ ไบรอนเป็นปฏิปักษ์กับแคลร์ แคลร์มอนต์ แม่ของอัลเลกรา และไม่ยอมให้เธอพบกับเด็ก^[71]

ระหว่างที่อยู่ที่กรีซ ไบรอนสนใจเด็กหญิงชาวตุรกีมุสลิมวัย 9 ขวบชื่อฮาโตหรือฮาตาเก ซึ่งเขาคิดอย่างจริงจังที่จะรับเลี้ยง แม่ของเธอเป็นภรรยาของบุคคลสำคัญในท้องถิ่นจากเมสโซลอนกี ซึ่งในขณะนั้นเป็นคนรับใช้ในบ้านของชาวอังกฤษชื่อดร.มิลลิงเงน ครอบครัวที่เหลือของเด็กหญิงหนีไปหรือไม่ก็เสียชีวิตหลังจากที่นักปฏิวัติกรีกเข้ายึดครองเมสโซลอนกี ไบรอนใช้เงินเกือบ 20 ปอนด์ซื้อชุดเดรสหรูหราให้ฮาโต เขาคิดจะส่งเธอไปหาเทเรซา กุยชิโอลี หรือไปหา ออกัสตาน้องสาวต่างมารดาของเขาหรือไปหาภรรยาที่แยกทางกันของเขาเพื่อเป็นเพื่อนเล่นกับเอดา ลูกสาวของเขา ในที่สุด ไบรอนก็ส่งทั้งฮาโตและแม่ของเธอไปที่เซฟาโลเนียเพื่อให้เจมส์ เคนเนดี เพื่อนของเขาดูแลชั่วคราว ไม่นานหลังจากไบรอนเสียชีวิต พวกเขาก็กลับมาอยู่ร่วมกับครอบครัวที่รอดชีวิตอีกครั้ง^[134]

แม้ว่าประวัติศาสตร์แบบดั้งเดิมจะละเลย^[140]ไบรอนก็มีเอกลักษณ์ที่ซับซ้อนและมีสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับสกอตแลนด์ครอบครัวทางมารดาของเขาคือตระกูลกอร์ดอน ซึ่งมีรากฐานมาจากอเบอร์ดีนเชียร์และไบรอนได้รับการศึกษาที่โรงเรียนอเบอร์ดีนแกรมมาร์ระหว่างปี 1794 ถึง 1798 ในแง่ของเอกลักษณ์ส่วนตัว เขาบรรยายตัวเองว่า "เป็นลูกครึ่งสกอตโดยกำเนิด และเติบโต/เป็นลูกครึ่ง" และมีรายงานว่าเขาพูดสำเนียงสกอตเล็กน้อยตลอดชีวิต^[141]ไบรอนถูกมองว่าเป็นชาวสกอตโดยเพื่อนร่วมสมัยหลายคน รวมทั้งเลดี้แคโรไลน์ แลมบ์ คนรักของเขา และเซอร์คอสโม กอร์ดอน นักเขียนชีวประวัติคนแรกของเขา ซึ่งบรรยายว่าเขาเป็น "ชาวไฮแลนเดอร์" ^[142]

ความเชื่อมโยงระหว่างไบรอนกับสกอตแลนด์นั้นแสดงให้เห็น "ในแคมเปญของเขาเพื่อการปลดปล่อยกรีก ซึ่งเพื่อนสนิทและผู้ร่วมมือจำนวนมากของเขามีความเกี่ยวพันอย่างแน่นแฟ้นกับสกอตแลนด์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสกอตแลนด์ตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งผ่านความสัมพันธ์แบบกอร์ดอนของเขา ทำให้เครือข่ายไบรอนเป็นศูนย์กลางตลอดชีวิตของเขา" ^[142]

ไบรอนชอบการผจญภัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวกับทะเล^[26]

ตัวอย่างการว่ายน้ำในน้ำเปิดครั้งแรกที่มีการบันทึกไว้เป็นหลักฐานเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2353 เมื่อลอร์ดไบรอนว่ายน้ำจากยุโรปไปยังเอเชียผ่านช่องแคบเฮลเลสพอนต์^[143]เหตุการณ์นี้มักถูกมองว่าเป็นจุดเริ่มต้นของกีฬาและกิจกรรมยามว่าง และเพื่อเป็นการรำลึกถึงเหตุการณ์ดังกล่าว จึงมีการจัดการแข่งขันว่ายน้ำในน้ำเปิดขึ้นใหม่ทุกปี^[144]

ขณะล่องเรือจากเจนัวไปยังเซฟาโลเนียในปี 1823 ทุกวันตอนเที่ยง ไบรอนและทรีลอว์นีจะกระโดดลงน้ำเพื่อว่ายน้ำโดยไม่กลัวฉลามซึ่งไม่ใช่สัตว์ที่ไม่รู้จักในน่านน้ำเหล่านั้น ในครั้งหนึ่ง ตามที่ทรีลอว์นีเล่า พวกเขาปล่อยห่านและเป็ดออกมาและตามพวกมันและสุนัขลงไปในน้ำ โดยแต่ละตัวมีแขนอยู่ในเสื้อกั๊กสีแดงสดของกัปตันเรือ สร้างความรำคาญให้กับกัปตันและสร้างความขบขันให้กับลูกเรือ^[145]

ไบรอนรักสัตว์มาก โดยเฉพาะสุนัขพันธุ์นิวฟันด์แลนด์ชื่อโบ๊ทสเวน เมื่อสัตว์ตัวนั้นติดโรคพิษสุนัขบ้าไบรอนก็ดูแลมัน แม้ว่าจะไม่ประสบความสำเร็จก็ตาม โดยไม่คิดอะไรหรือกลัวว่าจะถูกกัดหรือติดเชื้อ^{[146] [147]}

แม้ว่าในขณะนั้นจะมีหนี้สินมากมาย แต่ไบรอนก็ได้ว่าจ้างให้ Boatswain สร้างอนุสรณ์สถานงานศพหินอ่อนขนาดใหญ่ที่ Newstead Abbey ให้กับ Boatswain ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าของเขาเอง และเป็นงานก่อสร้างเพียงอย่างเดียวที่เขาเคยทำในที่ดินของเขา ในพินัยกรรมปี 1811 ไบรอนได้ขอให้ฝังศพเขาไปกับเขาด้วย^[71]บทกวี 26 บรรทัดเรื่อง " Epitaph to a Dog " กลายเป็นผลงานที่มีชื่อเสียงที่สุดชิ้นหนึ่งของเขา แต่ร่างจดหมายของ Hobhouse ในปี 1830 แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นผู้แต่ง ไบรอนจึงตัดสินใจใช้จารึกยาวของ Hobhouse แทนจารึกของเขาเอง ซึ่งระบุว่า "เพื่อรำลึกถึงซากศพของเพื่อน หินก้อนนี้เกิดขึ้น/ฉันไม่เคยรู้จักเลย มีเพียงก้อนเดียว - และเขานอนอยู่ที่นี่" ^[148]

ในจดหมายที่ส่งถึงโทมัส มัวร์^[149]ไบรอนยอมรับว่าเขาปฏิบัติตามอาหาร "ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากพีธากอรัส" ซึ่งเป็นมังสวิรัติชื่อดัง

ไบรอนยังเลี้ยงหมีเชื่องไว้ตัวหนึ่งขณะที่เขาเป็นนักเรียนที่ทรินิตี้ด้วยความรู้สึกไม่พอใจกับกฎที่ห้ามเลี้ยงสุนัขเลี้ยงอย่างโบ๊ทสเวนที่เขารัก เนื่องจากไม่มีการกล่าวถึงหมีในกฎหมายของวิทยาลัย เจ้าหน้าที่ของวิทยาลัยจึงไม่มีพื้นฐานทางกฎหมายที่จะร้องเรียน ไบรอนถึงกับเสนอว่าเขาจะสมัครทุนวิทยาลัยเพื่อเลี้ยงหมีตัวนี้^[150]

ในช่วงชีวิตของ เขานอกเหนือจากแมว สุนัข และม้าจำนวนมากแล้ว ไบรอนยังเลี้ยงสุนัขจิ้งจอก ลิงนกอินทรี กา นกเหยี่ยวนกยูงไก่กินีนกกระเรียนอียิปต์แบดเจอร์ห่านนกกระสาและแพะ[ ^151] ยกเว้น ม้าแล้ว พวกมันทั้งหมดอาศัยอยู่ในบ้านของเขาในอังกฤษ สวิตเซอร์แลนด์ อิตาลี และกรีซ^[2] เพอร์ซี เชลลีย์ซึ่งมาเยี่ยมไบรอนในอิตาลีในปี พ.ศ. 2364 ได้บรรยายสัตว์ต่างๆ ของเขาดังนี้: ^[152]

“นอกจากคนรับใช้ของท่านลอร์ดบีแล้ว ยังมีม้าสิบตัว สุนัขตัวใหญ่แปดตัว ลิงสามตัว แมวห้าตัว นกอินทรีหนึ่งตัว กาหนึ่งตัว และเหยี่ยวหนึ่งตัว และสัตว์เหล่านี้ทั้งหมด ยกเว้นม้า เดินไปทั่วบ้านซึ่งส่งเสียงดังโวยวายไม่หยุดหย่อนราวกับว่าเป็นเจ้านายของมัน… ป.ล. ฉันพบว่าการนับสัตว์ในพระราชวังเซอร์เชียนของฉันมีข้อบกพร่อง… ฉันเพิ่งพบนกยูงห้าตัว ไก่กินีสองตัว และนกกระเรียนอียิปต์หนึ่งตัวบนบันไดอันยิ่งใหญ่

—  เพอร์ซี่ เชลลีย์ บันทึกของเพอร์ซี่ เชลลีย์

ไบรอนได้รวมการรับรองความลังเลใจเกี่ยวกับวัคซีน ไว้ ในบทกวีของเขาในปี พ.ศ. 2352 ชื่อ English Bards and Scotch Reviewersโดยเขาเขียนว่า:

ดังที่พระนักเทศน์กล่าวไว้ว่า "ไม่มีอะไรใหม่ภายใต้ดวงอาทิตย์" แต่ถึงอย่างนั้น เราก็ยังคงวิ่งจากการเปลี่ยนแปลงหนึ่งไปสู่อีกการเปลี่ยนแปลงหนึ่ง สิ่งมหัศจรรย์ต่างๆ มากมายล่อใจเราเมื่อผ่านไป! โรคฝีดาษวัว รถแทรกเตอร์ ไฟฟ้า และก๊าซ ปรากฏขึ้นตามลำดับเพื่อจ้องมองอย่างหยาบคาย จนฟองที่บวมพองแตก และทุกอย่างกลายเป็นอากาศ!

—  ลอร์ดไบรอน กวีชาวอังกฤษและนักวิจารณ์สก็อต

ไบรอนอ้างถึง "โรคฝีดาษวัว" ซึ่งหมายถึงวัคซีนป้องกันโรคไข้ทรพิษของเอ็ดเวิร์ด เจนเนอร์เขาเปรียบเทียบวัคซีนเหล่านี้กับรถแทรกเตอร์ (อุปกรณ์ทางการแพทย์ปลอม) และกระแสไฟฟ้าซึ่งเข้าใจกันในสมัยนั้นว่าหมายถึงการชุบชีวิตนักโทษที่เสียชีวิตโดยใช้ไฟฟ้า "แก๊ส" น่าจะหมายถึงไนตรัสออกไซด์ซึ่งเป็นสารที่ฮัมฟรี เดวี เพิ่งค้นพบ เพื่อใช้รักษาโรคทางเดินหายใจ การจงใจเลือกที่จะกำหนดวัคซีนให้คล้ายกับการรักษาทางการแพทย์ที่เป็นที่รู้จักและเป็นที่ถกเถียงกัน แสดงให้เห็นถึงแนวโน้มของไบรอนที่จะลังเลใจเกี่ยวกับวัคซีนในงานเขียนของเขา^[153]

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะมีมุมมองที่แตกต่างกันในที่ส่วนตัว เนื่องจากเขาให้โรเบิร์ต รัชตัน ลูกศิษย์ของเขาฉีดวัคซีนป้องกันโรคไข้ทรพิษ [ ^154]

ฉันเป็นคนที่มีความผสมผสานระหว่างความดีและความชั่วอย่างแปลกประหลาดจนยากที่จะอธิบายได้^[155]

เมื่อยังเป็นเด็ก ไบรอนมีลักษณะนิสัยที่ "ผสมผสานความน่ารัก ความหวาน และความสนุกสนาน ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกผูกพัน" ถึงแม้ว่าเขาจะแสดง "ความโกรธเงียบ ความหงุดหงิด และความอาฆาตแค้น" พร้อมด้วยความผูกพันและความหลงใหลที่เกินเด็กวัยเตาะแตะ^[122]

ตั้งแต่แรกเกิด ไบรอนมีเท้าขวาผิดรูป แม้ว่าโดยทั่วไปจะเรียกขานกันว่า " เท้าปุก " แต่ผู้เขียนทางการแพทย์สมัยใหม่บางคนระบุว่าขาขวาผิดรูปเนื่องจากอัมพาตในวัยทารก ( โรคโปลิโอ ) และบางคนระบุว่าเป็น ดิสพลาเซี ย ซึ่งเป็น ภาวะที่กระดูกไม่สามารถสร้างตัวได้ตามปกติ^[156]ไม่ว่าสาเหตุจะเป็นอย่างไร ไบรอนก็ได้รับผลกระทบจากอาการขาเป๋ ซึ่งทำให้เขามีความทุกข์ทั้งทางจิตใจและร่างกายตลอดชีวิต ซ้ำร้ายขึ้นจาก "การรักษาทางการแพทย์" ที่เจ็บปวดและไร้ประโยชน์ในวัยเด็ก และความสงสัยที่คอยรบกวนว่าหากดูแลอย่างเหมาะสม อาการดังกล่าวอาจหายได้^{[157] [158]}

เขารู้สึกอายตัวเองมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ตั้งแต่ยังเด็ก โดยตั้งชื่อเล่นให้ตัวเอง ว่า le diable boîteux ^[159] (ภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "ปีศาจเดินกะเผลก" ตามชื่อเล่นที่Alain-René Lesageมอบ ให้กับ Asmodeusในนวนิยายชื่อเดียวกันของเขาในปี 1707) แม้ว่าเขาจะสวมรองเท้าที่ทำขึ้นเป็นพิเศษเพื่อพยายามซ่อนเท้าที่ผิดรูปอยู่บ่อยครั้ง^[54]แต่เขาปฏิเสธที่จะสวมเครื่องพยุงใดๆ ที่อาจช่วยให้เดินกะเผลกได้ดีขึ้น^[26]

จอห์น กอลต์นักเขียนนวนิยายชาวสก็อตแลนด์รู้สึกว่าการที่เขารู้สึกไวต่อ "ความผิดที่เท้าของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจนั้นถือเป็นการกระทำที่ไม่สมชายชาตรีและมากเกินไป" เนื่องจากอาการเดินกะเผลกนั้น "ไม่เด่นชัดนัก" เขาพบกับไบรอนครั้งแรกในการเดินทางไปซาร์ดิเนียและไม่รู้ว่าตัวเองมีอาการบกพร่องใดๆ อยู่หลายวัน และยังไม่สามารถบอกได้ในตอนแรกว่าอาการขาเจ็บนั้นเป็นอาการบาดเจ็บชั่วคราวหรือไม่ ในช่วงเวลาที่กอลต์พบเขา เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วและได้พยายามพัฒนา "วิธีการเดินข้ามห้องที่แทบจะไม่สามารถสังเกตเห็นได้เลย" ^[30]การเคลื่อนไหวของเรือในทะเลอาจช่วยสร้างความประทับใจแรกพบที่ดีและซ่อนข้อบกพร่องใดๆ ในการเดินของเขาได้ แต่ชีวประวัติของกอลต์ยังได้รับการอธิบายว่า "เขียนขึ้นด้วยความตั้งใจมากกว่าจะดี" ดังนั้นกอลต์อาจมีความผิดในการลดข้อบกพร่องที่ยังคงสังเกตเห็นได้^[160]

ไบรอนสูง 5 ฟุต 9 นิ้ว (1.75 ม.) น้ำหนักของเขาขึ้นๆ ลงๆ ระหว่าง 9.5 สโตน (133 ปอนด์; 60 กก.) และ 14 สโตน (200 ปอนด์; 89 กก.) เขามีชื่อเสียงในเรื่องความงามส่วนบุคคล ซึ่งเขาเสริมให้สวยงามขึ้นโดยการม้วนผมเป็นลอนในเวลากลางคืน^[161]เขาเป็นนักกีฬา เป็นนักมวยและนักขี่ม้าที่เก่งกาจ และเป็นนักว่ายน้ำที่ยอดเยี่ยม เขาเข้าเรียนหลักสูตรมวยสากลที่ ห้อง บอนด์สตรีทของอดีตแชมป์ชกมวย'สุภาพบุรุษ' จอห์น แจ็กสันซึ่งไบรอนเรียกว่า 'จักรพรรดิแห่งมวยสากล' และบันทึกการชกเหล่านี้ไว้ในจดหมายและสมุด บันทึกของเขา ^[162]

ไบรอนและนักเขียนคนอื่นๆ เช่นเพื่อนของเขาโฮบเฮาส์ได้บรรยายถึงนิสัยการกินของเขาอย่างละเอียด เมื่อเขาเข้าเรียนที่เคมบริดจ์ เขาต้องควบคุมอาหารอย่างเคร่งครัดเพื่อควบคุมน้ำหนัก นอกจากนี้ เขายังออกกำลังกายอย่างหนัก และในช่วงเวลานั้น เขาต้องสวมเสื้อผ้าจำนวนมากจนเหงื่อออก ตลอดชีวิตส่วนใหญ่ของเขา เขาเป็นมังสวิรัติและมักกินบิสกิตแห้งและไวน์ขาวเป็นเวลาหลายวัน บางครั้ง เขาจะกินเนื้อและของหวานในปริมาณมาก จากนั้นจึงจะขับถ่ายแม้ว่ากอลท์และคนอื่นๆ จะบรรยายว่าเขาชอบออกกำลังกายแบบ "รุนแรง" โฮบเฮาส์ก็แนะนำว่าความเจ็บปวดที่เท้าที่ผิดรูปทำให้การออกกำลังกายทำได้ยาก และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามีปัญหาเรื่องน้ำหนัก^[161]

ทรีลอว์นี ซึ่งสังเกตพฤติกรรมการกินของไบรอน ได้สังเกตว่าเขากินแต่บิสกิตและโซดาเป็นอาหารติดต่อกันหลายวัน จากนั้นจึงกิน "มันฝรั่ง ข้าว ปลา หรือผักใบเขียวเย็นๆ ลวกๆ ราดน้ำส้มสายชู แล้วก็กินมันเข้าไปเหมือนสุนัขอดอาหาร" ^{[163] [164]}

ไบรอนเข้ารับตำแหน่งในสภาขุนนาง เป็นครั้งแรก เมื่อวันที่ 13 มีนาคม ค.ศ. 1809 ^[165]แต่เดินทางออกจากลอนดอนเมื่อวันที่ 11 มิถุนายน ค.ศ. 1809 เพื่อไปยังทวีปยุโรป^[166]ความสัมพันธ์ของไบรอนกับพรรควิกของฮอลแลนด์ทำให้เขาสามารถกล่าวสุนทรพจน์เกี่ยวกับเสรีภาพที่หยั่งรากลึกในช่วงการปฏิวัติอันรุ่งโรจน์ในปี ค.ศ. 1688 [ ^167] ในฐานะผู้สนับสนุนการปฏิรูปสังคมอย่างแข็งขัน เขาได้รับการยกย่องเป็นพิเศษว่าเป็นหนึ่งใน ผู้ปกป้องพวกลุดไดต์ในรัฐสภาเพียงไม่กี่คนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาต่อต้านโทษประหารชีวิตต่อ "ผู้ทำลายเฟรม" ลุดไดต์ในนอตทิงแฮมเชียร์ซึ่งทำลายเครื่องจักรสิ่งทอที่ทำให้เครื่องจักรเหล่านี้หยุดทำงาน สุนทรพจน์ครั้งแรกของเขาต่อหน้าสภาขุนนางเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1812 เต็มไปด้วยการอ้างถึง "ประโยชน์" ของระบบอัตโนมัติอย่างเสียดสี ซึ่งเขาเห็นว่าเป็นการผลิตเนื้อหาที่มีคุณภาพต่ำ รวมถึงทำให้ผู้คนต้องตกงาน และสรุปว่ากฎหมายที่เสนอนั้นขาดเพียงสองสิ่งที่จะมีผลได้ นั่นคือ "คนขายเนื้อสิบสองคนสำหรับคณะลูกขุนและเจฟฟรีส์ หนึ่งคน สำหรับผู้พิพากษา!" สุนทรพจน์ของไบรอนได้รับการบันทึกและพิมพ์อย่างเป็นทางการในHansard [ 168 ^]ต่อมาเขากล่าวว่าเขา "พูดประโยคที่รุนแรงมากด้วยความไม่สุภาพเล็กน้อย" และคิดว่าเขา "แสดงออกเกินจริงเล็กน้อย" ^[169]ข้อความเต็มของสุนทรพจน์ที่เขาเขียนไว้ก่อนหน้านี้ได้รับการนำเสนอต่อดัลลัสในรูปแบบต้นฉบับ และเขาได้อ้างอิงไว้ในงานของเขา^[170]

สองเดือนต่อมา ร่วมกับกลุ่มวิกอื่นๆ ไบรอนได้กล่าวสุนทรพจน์อย่างเร่าร้อนอีกครั้งต่อหน้าสภาขุนนางเพื่อสนับสนุนการเลิกทาสของนิกายโรมันคาธอลิก^{[171] [172]}ไบรอนแสดงการคัดค้านศาสนาที่ได้รับการยอมรับเนื่องจากเป็นการไม่ยุติธรรมต่อผู้คนที่มีความเชื่ออื่น^[173]

ประสบการณ์เหล่านี้เป็นแรงบันดาลใจให้ไบรอนเขียนบทกวีเกี่ยวกับการเมือง เช่นSong for the Luddites (พ.ศ. 2359) และThe Landlords' Interestบท XIV ของThe Age of Bronze [ ^174] ตัวอย่างบทกวีที่เขาโจมตีคู่ต่อสู้ทางการเมือง ได้แก่Wellington : The Best of the Cut-Throats (พ.ศ. 2362) และThe Intellectual Eunuch Castlereagh (พ.ศ. 2361) ^[175]

ไบรอนเขียนหนังสืออย่างมากมาย^[176]ในปี 1832 สำนักพิมพ์ของเขาจอห์น เมอร์เรย์ได้จัดพิมพ์ผลงานทั้งหมดเป็นหนังสือชุดสองเล่ม 14 เล่ม รวมถึงชีวประวัติ^[169]ของโทมัส มัวร์ฉบับพิมพ์ครั้งต่อมาได้จัดพิมพ์เป็นหนังสือ 17 เล่ม โดยตีพิมพ์ครั้งแรกในปีถัดมาคือในปี 1833 ผลงานของเขาจำนวนมาก รวมถึงฉบับพิมพ์ครั้งแรกและต้นฉบับที่มีคำอธิบายประกอบ ถูกเก็บรักษาไว้ที่หอจดหมายเหตุจอห์น เมอร์เรย์ในหอสมุดแห่งชาติสกอตแลนด์ในเมืองเอดินบะระ

ผลงานชิ้นเอกของไบรอนเรื่องDon Juanซึ่งเป็นบทกวียาว 17 บท ถือเป็นหนึ่งในบทกวีที่ยาวที่สุดที่ตีพิมพ์ในอังกฤษ นับตั้งแต่เรื่อง Paradise Lostของจอห์น มิลตัน [ ^177]ไบรอนตีพิมพ์บทกวีสองบทแรกโดยไม่เปิดเผยชื่อในปี 1819 หลังจากมีข้อพิพาทกับสำนักพิมพ์ประจำของเขาเกี่ยวกับลักษณะที่น่าตกใจของบทกวี เมื่อถึงเวลานี้ เขาเป็นกวีที่มีชื่อเสียงมาเป็นเวลาเจ็ดปีแล้ว และเมื่อเขาตีพิมพ์บทกวีบทแรก ๆ ด้วยตนเอง บทกวีเหล่านี้ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีจากบางฝ่าย บทกวีดังกล่าวจึงได้รับการตีพิมพ์เป็นเล่ม ๆ ผ่านสำนักพิมพ์ประจำของเขา^[55]ในปี 1822 การยอมรับอย่างระมัดระวังจากสาธารณชนกลายเป็นความไม่พอใจ และสำนักพิมพ์ของไบรอนก็ปฏิเสธที่จะตีพิมพ์ผลงานดังกล่าวต่อไป ในบทกวีDon Juan บทที่สาม ไบรอนแสดงความเกลียดชังต่อกวี เช่นวิลเลียม เวิร์ดสเวิร์ธและซามูเอล เทย์เลอร์ โคลริดจ์^{[55] [178]}ในจดหมายถึงฟรานซิส ฮ็อดจ์สัน ไบรอนอ้างถึงเวิร์ดสเวิร์ธว่าเป็น "เทิร์ดสเวิร์ธ" ^[179]

ไบรอนเขียนแผ่นพับเสียดสีเรื่องIrish Avatarหลังจากการเยือนไอร์แลนด์ของกษัตริย์จอร์จที่ 4 ไบ รอนวิพากษ์วิจารณ์ทัศนคติที่ชาวไอริช มี ต่อราชวงศ์ซึ่งเป็นสถาบันที่เขาเห็นว่ากดขี่พวกเขา และรู้สึกผิดหวังกับการตอบรับเชิงบวกที่พระเจ้าจอร์จที่ 4 ได้รับระหว่างการเยือนของพระองค์ ในแผ่นพับนี้ ไบรอนโจมตีพวกสหภาพนิยมชาวไอริชและแสดงความสนับสนุนอย่างเงียบๆ ต่อความรู้สึกชาตินิยมในไอร์แลนด์ [ ^180]

ไบรอนเป็นฝ่ายต่อต้านอย่างรุนแรงต่อ การที่ ลอร์ดเอลกินรื้อหินอ่อนพาร์เธนอนออกจากเอเธนส์และ "ตอบโต้ด้วยความโกรธแค้น" เมื่อตัวแทนของเอลกินพาเขาไปชมพาร์เธนอน ระหว่างนั้นเขาได้เห็นช่องว่างที่หายไปจากส่วนที่หายไปของหินสลักและเมโทปเขาประณามการกระทำของเอลกินในบทกวีเรื่อง คำสาปของมิเนอร์วาและในบทที่ 2 (บทที่ XI–XV) ของChilde Harold's Pilgrimage ^[181 ]

ภาพลักษณ์ของไบรอนในฐานะบุคคลตัวอย่างวีรบุรุษของไบรอนทำให้คนทั่วไปหลงใหล และแอนนาเบลลา ภรรยาของเขาได้บัญญัติคำว่า "ไบโรมาเนีย" ขึ้นเพื่ออ้างถึงความวุ่นวายรอบตัวเขา^[54]การตระหนักรู้ในตนเองและการเลื่อนตำแหน่งตนเองของเขาถือเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งที่จะกลายมาเป็นร็อคสตาร์ในยุคใหม่ เขาจะสั่งสอนศิลปินที่วาดภาพเหมือนของเขาไม่ให้วาดภาพเขาด้วยปากกาหรือหนังสือในมือ แต่ให้วาดภาพเขาในฐานะ "ผู้ลงมือทำ" ^[54]ในขณะที่ไบรอนยินดีกับชื่อเสียงในช่วงแรก แต่ในเวลาต่อมา เขาหันหลังให้กับชื่อเสียงด้วยการลี้ภัยจากอังกฤษโดยสมัครใจ^[43]

ชีวประวัติถูกบิดเบือนเนื่องจากการเผาหนังสือบันทึกความทรงจำของไบรอนในสำนักงานของจอห์น เมอร์เรย์ สำนักพิมพ์ของเขา หนึ่งเดือนหลังจากที่เขาเสียชีวิต และการปกปิดรายละเอียดเกี่ยวกับความรักร่วมเพศของไบรอนโดยหัวหน้าบริษัทที่ตามมา (ซึ่งเป็นที่เก็บเอกสารของไบรอนที่ร่ำรวยที่สุด) จนกระทั่งถึงช่วงทศวรรษ 1950 นักวิชาการเลสลี มาร์ชองด์ถูกบริษัทเมอร์เรย์ห้ามไม่ให้เปิดเผยรายละเอียดเกี่ยวกับความรักร่วมเพศของไบรอนโดยเด็ดขาด^[54]

การก่อตั้ง Byron Society ขึ้นใหม่ในปี 1971 สะท้อนให้เห็นถึงความหลงใหลที่ผู้คนจำนวนมากมีต่อ Byron และผลงานของเขา^[182]สมาคมนี้มีบทบาทมากขึ้น โดยตีพิมพ์วารสารประจำปี มี Byron Societies อยู่ 36 แห่งทั่วโลก และมีการประชุมนานาชาติเป็นประจำทุกปี

ไบรอนมีอิทธิพลอย่างมากต่อวรรณกรรมและศิลปะของทวีปยุโรป และชื่อเสียงของเขาในฐานะกวีนั้นสูงกว่าในประเทศต่างๆ ในยุโรปมากกว่าในบริเตน^[81]หรืออเมริกา แม้ว่าจะไม่สูงเท่าในสมัยของเขา ซึ่งโดยทั่วไปแล้วเขาถือเป็นกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก^[43]งานเขียนของไบรอนยังเป็นแรงบันดาลใจให้กับนักประพันธ์เพลงหลายคนอีกด้วย มีโอเปร่ามากกว่าสี่สิบเรื่องที่อิงจากผลงานของเขา นอกจากนี้ยังมีโอเปร่าอีกสามเรื่องที่เกี่ยวกับไบรอนเอง (รวมถึงเรื่องLord Byronของเวอร์จิล ทอมสัน ) บทกวีของเขาถูกแต่งขึ้นเป็นดนตรีโดยนักประพันธ์เพลงโรแมนติกหลายคน เช่นเบโธเฟนชูเบิร์ต รอส ซินี เมนเดล ส์ โซ ห์นชูมันน์และคาร์ล โลเอเวผู้ชื่นชมเขามากที่สุดคือเอคเตอร์ เบอร์ลิโอซ ซึ่ง โอเปร่าและบันทึกความทรงจำ ของเขา เผยให้เห็นถึงอิทธิพลของไบรอน^[183] ​​ในศตวรรษที่ 20 อาร์โนลด์ เชินเบิร์กได้แต่งเพลง "Ode to Napoleon" ของไบรอน

ในเดือนเมษายน 2020 ไบรอนได้ปรากฏตัวในแสตมป์ชุดหนึ่งในสหราชอาณาจักรที่ออกโดยRoyal Mailเพื่อรำลึกถึงกวีโรแมนติกในวาระครบรอบ 250 ปีวันเกิดของวิลเลียม เวิร์ดสเวิร์ธแสตมป์ชั้น 1 จำนวน 10 ดวงถูกออกโดยกวีโรแมนติกชาวอังกฤษคนสำคัญทั้งหมด และแต่ละดวงมีเนื้อหาบางส่วนจากผลงานที่ได้รับความนิยมและคงอยู่ยาวนานที่สุดของพวกเขา โดยผลงาน " She Walks in Beauty " ของไบรอนได้รับการคัดเลือกให้กวีผู้นี้^[184]

รูปเคารพของวีรบุรุษไบรอนปรากฏอยู่ในผลงานของเขาเป็นจำนวนมาก และไบรอนเองก็ถือเป็นตัวอย่างที่ดีของลักษณะเฉพาะของบุคคลสำคัญทางวรรณกรรมคนนี้^[54]การใช้วีรบุรุษไบรอนโดยนักเขียนและศิลปินหลายคนในขบวนการโรแมนติกแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของไบรอนในช่วงศตวรรษที่ 19 และหลังจากนั้น รวมถึงพี่น้องตระกูลบรอนเตด้วย^{[54] [185]}ปรัชญาของเขามีอิทธิพลในยุโรปแผ่นดินใหญ่ยาวนานกว่าในอังกฤษ ฟรีดริช นีตเชอชื่นชมเขา และวีรบุรุษไบรอนก็สะท้อนอยู่ในÜbermensch ของนีตเชอ หรือซูเปอร์แมน^[186] ดิมิทริออส กาลาโนสยกย่องเขาในคำปราศรัยงานศพของลอร์ดไบรอนโดยกล่าวว่า "ความทรงจำของเจ้าจงเป็นอมตะ เจ้าสมควรได้รับพรและเป็นวีรบุรุษที่จะถูกจดจำตลอดไป!!!" ตีพิมพ์ใน BENGAL HURKARU, กัลกัตตา, 21 ตุลาคม พ.ศ. 2367 ^[187]

วีรบุรุษไบโรนิกเป็นตัวละครที่มีอุดมคติแต่มีข้อบกพร่อง ซึ่งมีลักษณะดังต่อไปนี้: พรสวรรค์อันยิ่งใหญ่ ความหลงใหลอันยิ่งใหญ่ การไม่ชอบสังคมและสถาบันทางสังคม การขาดความเคารพต่อยศและสิทธิพิเศษ (แม้ว่าจะมีทั้งสองอย่าง) การถูกขัดขวางด้วยความรักจากข้อจำกัดทางสังคมหรือความตาย การกบฏ การเนรเทศ อดีตที่เป็นความลับที่น่ารังเกียจ ความเย่อหยิ่ง ความมั่นใจเกินไปหรือขาดการมองการณ์ไกล และในที่สุดก็มีพฤติกรรมทำลายตัวเอง^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ตัวละครประเภทนี้กลายมาเป็นสิ่งที่พบเห็นได้ทั่วไปในวรรณกรรมและการเมือง ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ^{[ น่าสงสัย – อภิปราย ]}

ส่วนนี้ต้องมีการอ้างอิงเพิ่มเติมเพื่อการตรวจสอบโปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงจากแหล่งที่เชื่อถือได้ในส่วนนี้ เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกโต้แย้งและลบออก ค้นหาแหล่งที่มา:  "Lord Byron" – ข่าว  ·หนังสือพิมพ์  ·หนังสือ  ·นักวิชาการ  · JSTOR ( มกราคม 2023 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

• ชีวิตช่วงต้นของลอร์ดไบรอน
• ไทม์ไลน์ของลอร์ดไบรอน
• ศตวรรษที่ 19 ในบทกวี
• สะพานแห่งเสียงถอน หายใจ แลนด์มาร์ก ของเมืองเวนิสที่ไบรอนเรียกว่า
• ดาวเคราะห์น้อย3306 ไบรอน

• Accardo, Peter X. Let Satire Be My Song: Byron's English Bards and Scotch Reviewers นิทรรศการทางเว็บ ห้องสมุด Houghton มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด 2554
• แบรนด์, เอมิลี่ (2020). การล่มสลายของตระกูลไบรอน: เรื่องอื้อฉาวและการล่อลวงในอังกฤษยุคจอร์เจียนสำนักพิมพ์จอห์น เมอร์เรย์ISBN 978-1-4736-6431-9-
• Calder, Angus (1984), Byron and Scotland , ใน Hearn, Sheila G. (ed.), Cencrastus No. 15, New Year 1984, หน้า 21–24, ISSN  0264-0856
• Calder, Angus (ed.) (1989), Byron and Scotland: Radical or Dandy? , Edinburgh University Press , ISBN 9780852246511 
• Drucker, Peter. "ความรักของไบรอนและออตโตมัน: ความเป็นตะวันออก ความเป็นยุโรป และเรื่องเพศเดียวกันในเลแวนต์ช่วงต้นศตวรรษที่ 19" ( วารสาร European Studiesเล่ม 42 ฉบับที่ 2 มิถุนายน 2555 หน้า 140–57)
• Elfenbein, Andrew. Byron and the Victorian . (การศึกษาวรรณกรรมและวัฒนธรรมศตวรรษที่ 19) สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ , 1995. ISBN 978-0-5214-5452-0 
• แกเร็ตต์, มาร์ติน: จอร์จ กอร์ดอน, ลอร์ด ไบรอน (British Library Writers' Lives). ลอนดอน: British Library, 2000. ISBN 0-7123-4657-0 
• การ์เร็ตต์, มาร์ติน. พจนานุกรมวรรณกรรมพัลเกรฟของไบรอนพัลเกรฟ, 2010. ISBN 978-0-230-00897-7 
• Guiccioli, Teresa, contessa di, ชีวิตของลอร์ดไบรอนในอิตาลี , แปล. ไมเคิล รีส, เอ็ด. ปีเตอร์ คอเครน, 2005 , ISBN 0-87413-716-0 
• Grosskurth, Phyllis : Byron: The Flawed Angel . Hodder, 1997. ISBN 0-340-60753-X . 
• Marchand, Leslie A., บรรณาธิการ, Byron's Letters and Journals , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด :
  • เล่มที่ 1 'ในวัยเยาว์ที่ร้อนแรงของฉัน' 1798–1810 (1973)
  • เล่มที่ 2 'โด่งดังในยุคของฉัน' 1810–1812 (1973)
  • เล่มที่ 3 'อนิจจา! ความรักของสตรี' 1813–1814 (1974)
  • เล่มที่ 4 'Wedlock's the devil' 1814–1815 (1975)
  • เล่มที่ 5 'ดึกมากจนดึก' 1816–1817 (1976)
  • เล่มที่ 6 'เนื้อหนังเปราะบาง' 1818–1819 (1976)
  • เล่มที่ 7, 'ระหว่างสองโลก', 1820, (1978)
  • เล่มที่ 8, 'เกิดมาเพื่อการต่อต้าน', 1821, (1978)
  • เล่มที่ IX, 'ในสายตาแห่งสายลม', 1821–1822, (1978)
  • เล่มที่ X, 'หัวใจแห่งโชคชะตา', 1822–1823, (1980)
  • เล่มที่ XI, 'เพื่อการต่อสู้เพื่ออิสรภาพ', 1823–1824, (1981)
  • เล่มที่ XII, 'ปัญหาของดัชนี', ดัชนี, (1982)
  • ลอร์ดไบรอน: จดหมายและวารสารที่คัดสรร (1982)
• แม็กแกนน์, เจอโรม : ไบรอนและโรแมนติกซิสม์ . เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, 2545. ISBN 0-521-00722-4 . 
• ลอร์ดไบรอน โดยเจอโรม แม็กแกนน์ (2023) ใน Then & Now: Romantic-Era Poets in the Encyclopedia Britannica, 1910-1911
• มินโต, วิลเลียม (1878). " ไบรอน, ลอร์ด"  สารานุกรมบริแทนนิกาเล่มที่ 4 (พิมพ์ครั้งที่ 9). หน้า 604–612
• Oueijan, Naji B. A Compendium of Eastern Elements in Byron's Oriental Tales . นิวยอร์ก: Peter Lang Publishing, 1999
• Patanè, Vincenzo: L'estate di un ghiro. Il mito ของ Lord Byron attraverso la vita, i viaggi, gli amori e le opere เวเนเซีย ซิเซโร2013 ไอ978-88-89632-39-0 
• Patanè, Vincenzo: ฉันผลไม้. ลอร์ดไบรอน ไกลอาโมริ และอิลเซสโซ เวเนเซีย ซิเซโร2016 ไอ978-88-89632-42-0 
• Patanè, Vincenzo: The Sour Fruit. Lord Byron, Love & Sex . Lanham (MD), Rowman & Littlefield, ร่วมจัดพิมพ์โดย John Cabot University Press, โรม, 2019. ISBN 978-1-61149-681-9 
• ราฟาเอล, เฟรเดอริก : ไบรอน . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเยล, 1982. ISBN 978-0-50001-278-9 . 
• ริชาร์ดสัน, โจแอนนา : ลอร์ดไบรอนและผู้ร่วมสมัยบางคนของเขา The Folio Society, 1988
• โรเซน, เฟร็ด: เบนธัม, ไบรอน และกรีซ . สำนักพิมพ์แคลเรนดอน , ออกซ์ฟอร์ด, 1992. ISBN 0-19-820078-1 
• Thiollet, Jean-Pierre : Carré d'Art: Barbey d'Aurevilly, ลอร์ด Byron, Salvador Dalí, Jean-Edern Hallier , พร้อมข้อความโดย Anne-Élisabeth Blateau และ François Roboth, Anagramme editions, 2008. ISBN 978-2-35035- 189-6 . 

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ จอร์จ กอร์ดอน ไบรอน

วิกิคำคมมีคำคมที่เกี่ยวข้องกับลอร์ด ไบรอน

วิกิซอร์สมีผลงานต้นฉบับโดยหรือเกี่ยวกับ:
ลอร์ดไบรอน

• ผลงานของลอร์ดไบรอนในรูปแบบอีบุ๊กที่Standard Ebooks
• ผลงานของลอร์ดไบรอนที่โครงการกูเทนเบิร์ก
• ผลงานของหรือเกี่ยวกับลอร์ดไบรอนที่Internet Archive
• ผลงานของลอร์ดไบรอนที่LibriVox (หนังสือเสียงสาธารณสมบัติ)
• บทกวีโดยลอร์ดไบรอนที่ PoetryFoundation.org
• สมาคมไบรอน
• สมาคมไบรอนเมสโซลอนกี
• คอลเล็กชั่นของจอร์จ กอร์ดอน ไบรอนที่Harry Ransom Center
• คอลเลกชันของ George Gordon Byron ที่ห้องสมุดสาธารณะนิวยอร์ค
• คอลเลกชั่น George Gordon Byron ที่มหาวิทยาลัยลีดส์
• จดหมายของไบรอนถึงเมอร์เรย์และมัวร์เกี่ยวกับการศึกษาและการแปลเกี่ยวกับภาษาอาร์เมเนียระหว่างปี พ.ศ. 2359–2367
• ชีวประวัติที่หอสมุดแห่งชาติอังกฤษ
• ชีวิตและผลงานของลอร์ดไบรอนที่ EnglishHistory.net
• รูปปั้นไบรอนที่วิทยาลัยทรินิตี้ เคมบริดจ์