แพทย์ทั่วไป

This article's tone or style may not reflect the encyclopedic tone used on Wikipedia. See Wikipedia's guide to writing better articles for suggestions. (October 2024) (Learn how and when to remove this message)

แพทย์ทั่วไป ( GP ) หรือแพทย์ประจำครอบครัวคือแพทย์ที่เป็นที่ปรึกษาใน การ แพทย์ ทั่วไป

แพทย์ทั่วไปมีความเชี่ยวชาญและประสบการณ์เฉพาะด้านในการให้การดูแลทางการแพทย์แบบองค์รวม ขณะเดียวกันก็จัดการกับความซับซ้อน ความไม่แน่นอน และความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับการดูแลอย่างต่อเนื่องที่พวกเขาให้ แพทย์ทั่วไปทำงานที่ศูนย์กลางของชุมชนมุ่งมั่นที่จะให้การดูแลที่ครอบคลุมและเท่าเทียมกันสำหรับทุกคน โดยคำนึงถึงความต้องการด้านการดูแลสุขภาพ ช่วงชีวิต และภูมิหลังของพวกเขา แพทย์ทั่วไปทำงาน เชื่อมโยง และนำทีมสหวิชาชีพที่ดูแลผู้ป่วยและครอบครัว ของพวกเขา โดยเคารพบริบทที่พวกเขาอาศัยอยู่ มุ่งมั่นที่จะให้แน่ใจว่าความ ต้องการ ด้านสุขภาพกายและสุขภาพจิต ทั้งหมดของพวกเขาได้รับการตอบสนอง แพทย์ทั่วไปได้รับการฝึกอบรมให้รักษาผู้ป่วยในระดับความซับซ้อนที่แตกต่างกันไปในแต่ละ ประเทศคำว่า "แพทย์ดูแลเบื้องต้น" ใช้ในสหรัฐอเมริกา[ ^1]

องค์ประกอบหลักในการแพทย์ทั่วไปคือการดูแลต่อเนื่อง ซึ่งเป็นสะพานเชื่อมระหว่างอาการเจ็บป่วยต่างๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาหนึ่ง การดูแลต่อเนื่องกับแพทย์ทั่วไปมากขึ้นได้รับการพิสูจน์แล้วว่าช่วยลดความจำเป็นในการใช้บริการนอกเวลาทำการและการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลฉุกเฉิน การดูแลต่อเนื่องโดยแพทย์ทั่วไปคนเดียวกันพบว่าช่วยลดอัตราการเสียชีวิตได้^[2]

บทบาทของแพทย์ทั่วไปแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ และมักขึ้นอยู่กับความต้องการและสถานการณ์ในพื้นที่ ในเขตเมือง บทบาทของแพทย์ทั่วไปอาจเน้นที่:

• การดูแลภาวะสุขภาพเรื้อรัง/ซับซ้อน
• การรักษาโรคเร่งด่วน/เฉียบพลันที่ไม่คุกคามชีวิต
• การดูแลสุขภาพจิต
• การดูแลป้องกันรวมถึงการให้ความรู้ด้านสุขภาพและการสร้างภูมิคุ้มกัน
• การคัดกรอง /ตรวจพบโรคในระยะเริ่มต้น
• การดูแลแบบประคับประคอง
• การประสานงานการดูแล/การส่งต่อไปยังวิชาชีพสาธารณสุขที่เกี่ยวข้องหรือการดูแลทางการแพทย์เฉพาะทาง

ในพื้นที่ชนบทแพทย์ทั่วไปอาจต้องมีส่วนร่วมในการดูแลฉุกเฉินก่อนถึงโรงพยาบาล การคลอดบุตร การดูแลในโรงพยาบาลชุมชน และการทำหัตถการทางศัลยกรรมที่ไม่ซับซ้อนเป็นประจำ^{[3] [4]}แพทย์ทั่วไปอาจทำงานในศูนย์ดูแลสุขภาพเบื้องต้นที่ใหญ่กว่าซึ่งให้การดูแลภายในทีมดูแลสุขภาพสหสาขาวิชาชีพ ในขณะที่ในกรณีอื่น แพทย์ทั่วไปอาจทำงานเป็นแพทย์คนเดียวหรือในคลินิกขนาดเล็ก

คำว่าแพทย์ทั่วไปหรือGPมักพบในสหราชอาณาจักร สาธารณรัฐไอร์แลนด์ ออสเตรเลีย แคนาดา สิงคโปร์ แอฟริกาใต้ นิวซีแลนด์ และ ประเทศ เครือจักรภพ อื่นๆ ในประเทศเหล่านี้ คำว่า " แพทย์ " มักใช้กับแพทย์เฉพาะทางที่ทำงานในโรงพยาบาล โดยเฉพาะในสาขาอายุรศาสตร์ในอเมริกาเหนือ บางครั้งคำนี้มักใช้แทนคำว่าแพทย์ประจำครอบครัวหรือแพทย์ประจำครอบครัว

การแพทย์ทั่วไปเป็น สาขาวิชาที่เชี่ยวชาญ ด้านวิชาการและวิทยาศาสตร์ซึ่งมีเนื้อหาทางการศึกษาการวิจัย ฐานข้อมูลหลักฐาน และกิจกรรมทางคลินิกเป็นของตัวเอง ในอดีต แพทย์ทั่วไปจะทำหน้าที่เป็นแพทย์ที่มีคุณวุฒิจากโรงเรียนแพทย์ที่ทำงานในชุมชน อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ทศวรรษ 1950 การแพทย์ทั่วไปได้กลายเป็นสาขาการแพทย์เฉพาะทางที่มีข้อกำหนดการฝึกอบรมเพิ่มเติม^{[5] [6] [7] [8]} คำประกาศ Alma Ataปี 1978 วางรากฐานทางปัญญาของการดูแลเบื้องต้นและการแพทย์ทั่วไป

หลักสูตรพื้นฐานทางการแพทย์ในอินเดียคือ MBBS ( ปริญญาตรีแพทยศาสตร์, ปริญญาตรีศัลยกรรม ) ซึ่งโดยทั่วไปประกอบด้วยหลักสูตร 4 ปีครึ่ง ตามด้วยการฝึกงานที่ต้องทำเป็นภาคบังคับ 1 ปีในอินเดีย การฝึกงานนี้กำหนดให้ผู้สมัครต้องทำงานในแผนกต่างๆ เป็นระยะเวลาที่กำหนด เพื่อรับการฝึกปฏิบัติจริงในการรักษาผู้ป่วย

การขึ้นทะเบียนแพทย์โดยทั่วไปจะอยู่ภายใต้การดูแลของสภาการแพทย์ของรัฐ การขึ้นทะเบียนเป็นแพทย์ประจำบ้านอย่างถาวรจะได้รับการอนุมัติหลังจากสำเร็จการฝึกงานภาคบังคับแล้วเท่านั้น

สหพันธ์สมาคมแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวแห่งอินเดีย (FFPAI) เป็นองค์กรที่มีความเชื่อมโยงกับแพทย์ทั่วไปมากกว่า 8,000 รายผ่านการมีสมาชิกในเครือ^[9]

ในบังคลาเทศ หลักสูตร MBBS 5 ปีจะตามมาด้วยการฝึกงานแบบหมุนเวียน 1 ปีซึ่งครอบคลุมสาขาเฉพาะต่างๆ จากนั้น สภาการแพทย์และทันตกรรมบังคลาเทศ (BM&DC)จะทำการขึ้นทะเบียนแพทย์อย่างถาวร หลังจากนั้น ผู้สมัครสามารถเลือกที่จะประกอบอาชีพเป็นแพทย์ทั่วไปหรือเลือกฝึกอบรมเฉพาะทางได้^[10]ในปี 2019 มีแพทย์และทันตแพทย์ประมาณ 86,800 รายที่ขึ้นทะเบียนกับ BM&DC ^[11]

วิทยาลัยแพทย์และศัลยแพทย์แห่งบังคลาเทศ (BCPS)มีสถานะสมาชิก 1 ปี^[12]และโครงการทุนการศึกษา 4 ปี^[13]ในสาขา เวชศาสตร์ครอบครัว

ในปากีสถาน หลักสูตร MBBS 5 ปี ตามด้วยการฝึกงานที่สาขาเฉพาะทางต่างๆ 1 ปี จากนั้น สภาการแพทย์และทันตกรรมปากีสถาน (PMDC) จะมอบการขึ้นทะเบียนถาวร หลังจากนั้น ผู้สมัครสามารถเลือกที่จะปฏิบัติงานเป็นแพทย์ทั่วไปหรือเลือกฝึกอบรมเฉพาะทางได้

หลักสูตรการฝึกอบรมเวชศาสตร์ครอบครัวชุดแรกได้รับการอนุมัติจากวิทยาลัยแพทย์และศัลยแพทย์แห่งปากีสถาน (CPSP) ในปี 1992 และเริ่มต้นในปี 1993 โดยแผนกเวชศาสตร์ครอบครัวของภาควิชาวิทยาศาสตร์สุขภาพชุมชนมหาวิทยาลัยอากาข่านประเทศปากีสถาน^[14]

โครงการฝึกอบรม แพทย์ประจำบ้านเวชศาสตร์ครอบครัวของมหาวิทยาลัย Ziauddin ได้รับการอนุมัติให้เป็นแพทย์ประจำบ้านเวชศาสตร์ครอบครัว^[15]

แพทย์ทั่วไปได้รับการควบคุมในสหภาพยุโรปโดยคำสั่ง 2005/36/EC [ ^16]

ในประเทศฝรั่งเศสMédecin Généraliste (หรือที่เรียกกันทั่วไปว่าMédecin de Famille ) มีหน้าที่รับผิดชอบด้านการแพทย์ปฐมภูมิ รวมถึงการรักษาฉุกเฉินที่ไม่ร้ายแรงและการติดตามผู้ป่วย^[17]ซึ่งหมายถึงการป้องกัน การให้ความรู้ การดูแลโรคและการบาดเจ็บแพทย์ทั่วไปจะแนะนำผู้ป่วยให้รู้จักกับผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆ เมื่อจำเป็น

มีบทบาทในการสำรวจการระบาดของโรคมีบทบาททางกฎหมาย (การยืนยันการบาดเจ็บที่อาจนำมาซึ่งการชดเชย ใบรับรองการเล่นกีฬาใบมรณบัตรใบรับรองการรักษาในโรงพยาบาลโดยไม่ได้รับความยินยอมในกรณีที่ไม่สามารถรักษาได้ทางจิต) และมีบทบาทในการดูแลฉุกเฉิน (สามารถเรียกได้โดยหน่วยบริการ ฉุกเฉิน ของฝรั่งเศส หรือหน่วยบริการ ฉุกเฉินของฝรั่งเศส ) มักจะไปที่บ้านของผู้ป่วยเมื่อผู้ป่วยไม่สามารถมาที่ห้องตรวจได้ (โดยเฉพาะในกรณีของเด็กหรือผู้สูงอายุ) และต้องทำงานกะกลางคืนและวันหยุดสุดสัปดาห์^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

การศึกษานี้ประกอบด้วย 6 ปีที่มหาวิทยาลัย (เหมือนกันกับสาขาการแพทย์เฉพาะทางทั้งหมด) และ 4 ปีในฐานะแพทย์ประจำบ้าน ( interne ):

• ปีแรก (PASS, Parcours d'Accès Spécifique Santé ซึ่งนักศึกษา มักย่อเป็นP1 ) เป็นเรื่องปกติสำหรับทันตแพทย์ เภสัชกร และพยาบาลผดุงครรภ์อันดับในการสอบแข่งขันครั้งสุดท้าย^[18]จะกำหนดว่านักศึกษาสามารถเลือกเรียนสาขาใดได้
• สองปีต่อไปนี้เรียกว่าpropédeutiqueจะอุทิศให้กับวิทยาศาสตร์พื้นฐานได้แก่กายวิภาคศาสตร์สรีรวิทยาของมนุษย์ชีวเคมีแบคทีเรียวิทยาสถิติศาสตร์...
• สามปีถัดไปเรียกว่าexternatและอุทิศให้กับการศึกษาทางการแพทย์คลินิกซึ่งจะจบลงด้วยการสอบจำแนกประเภท โดยอันดับจะกำหนดว่านักศึกษาจะสามารถเป็นinternat ในสาขาเฉพาะทางใด (เวชศาสตร์ทั่วไปเป็นสาขาหนึ่งในนั้น) ได้
• แพทย์ฝึกหัดมีอายุ 3 ปี -หรือมากกว่านั้น ขึ้นอยู่กับความเชี่ยวชาญ - ของประสบการณ์วิชาชีพเบื้องต้นภายใต้ความรับผิดชอบของผู้มีอาวุโสแพทย์ฝึกหัดสามารถสั่งยาได้ แพทย์ฝึกหัดสามารถแทนที่แพทย์ได้^[19]และโดยปกติจะทำงานในโรงพยาบาล

ซึ่งจบลงด้วยปริญญาเอกซึ่งเป็นงานวิจัยที่มักประกอบด้วยการศึกษาทางสถิติของกรณีต่างๆ เพื่อเสนอกลยุทธ์การดูแลสำหรับอาการเฉพาะเจาะจง (ในมุมมองทางระบาดวิทยา การวินิจฉัย หรือการรักษา)

แพทย์ทั่วไปได้รับการจัดตั้งเป็นแพทย์เฉพาะทางในประเทศกรีซเมื่อปี พ.ศ. 2529 เพื่อให้มีคุณสมบัติเป็นแพทย์ทั่วไป (γενικός ιατρός, genikos iatros) แพทย์ในประเทศกรีซต้องผ่านการฝึกอบรมด้านอาชีพ 4 ปีหลังจากจบโรงเรียนแพทย์ ซึ่งรวมถึงการทำงานในโรงพยาบาลเป็นเวลา 3 ปี 2 เดือน^[20]แพทย์ทั่วไปในประเทศกรีซอาจทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางในภาคเอกชนหรือทำงานให้กับระบบบริการสุขภาพแห่งชาติ (ESY)

การแพทย์ทั่วไปในเนเธอร์แลนด์และเบลเยียมถือเป็นการแพทย์ขั้นสูง แพทย์ประจำบ้าน ( huisarts ) ทำหน้าที่ดูแลผู้ป่วยเบื้องต้น ในเนเธอร์แลนด์ ผู้ป่วยมักไม่สามารถปรึกษาผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลได้หากไม่ได้รับการส่งตัว แพทย์ทั่วไปส่วนใหญ่ทำงานในคลินิกส่วนตัว แม้ว่าจะมีศูนย์การแพทย์ที่มีแพทย์ทั่วไปประจำอยู่มากกว่าก็ตาม แพทย์ทั่วไปหลายคนมีความสนใจเฉพาะทาง เช่น การดูแลแบบประคับประคอง

ในเบลเยียม ต้องใช้เวลาเรียน 1 ปีและ ฝึกงาน 2 ปีในเนเธอร์แลนด์ การฝึกอบรมประกอบด้วยการเรียนเฉพาะทาง 3 ปี (เต็มเวลา) หลังจากฝึกงาน 3 ปีเสร็จสิ้น^[21]ปีที่ 1 และ 3 ของการฝึกอบรมจะจัดขึ้นที่คลินิกแพทย์ทั่วไป ปีที่ 2 ของการฝึกอบรมประกอบด้วยการฝึกอบรม 6 เดือนที่ห้องฉุกเฉิน อายุรศาสตร์ กุมารเวชศาสตร์ หรือนรีเวชศาสตร์ หรือการผสมผสานระหว่างโรงพยาบาลทั่วไปหรือโรงพยาบาลในมหาวิทยาลัย การฝึกอบรม 3 เดือนที่โรงพยาบาลจิตเวชหรือคลินิกผู้ป่วยนอก และ 3 เดือนที่บ้านพักคนชรา (verpleeghuis) หรือวอร์ด/คลินิกเวชศาสตร์ผู้สูงอายุทางคลินิก ตลอดระยะเวลา 3 ปี แพทย์ประจำบ้านจะได้รับการฝึกอบรม 1 วันที่มหาวิทยาลัย ในขณะที่ทำงานที่คลินิกในวันอื่นๆ ในปีแรก จะเน้นย้ำอย่างมากที่ทักษะการสื่อสารด้วยการฝึกอบรมผ่านวิดีโอ นอกจากนี้ ยังเน้นที่การทำงานเป็นแพทย์ทั่วไปทุกด้าน รวมถึงการทำงานตามมาตรฐานทางการแพทย์จากสมาคมแพทย์ทั่วไปของเนเธอร์แลนด์ NHG (Nederlands Huisartsen Genootschap) ^[22] แพทย์ประจำบ้านทุกคนจะต้องเข้ารับการทดสอบความรู้แพทย์ทั่วไปแห่งชาติ (Landelijke Huisartsgeneeskundige Kennistoets (LHK-toets)) ปีละสองครั้ง^[23]ในการทดสอบนี้มีคำถามแบบเลือกตอบ 120 ข้อ โดยจะกล่าวถึงประเด็นทางการแพทย์ จริยธรรม วิทยาศาสตร์ และกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับงานแพทย์ทั่วไป^{[23] [24]}

ในสเปน GPs เป็นแพทย์เฉพาะทางอย่างเป็นทางการที่คุ้นเคย y comunitariaแต่โดยทั่วไปเรียกว่า " médico de cabecera " หรือ " médico de familia " ^[25]ก่อตั้งขึ้นเป็นแพทย์เฉพาะทางในประเทศสเปนเมื่อปี พ.ศ. 2521 ^[26]

แพทย์ทั่วไปชาวสเปนส่วนใหญ่ทำงานให้กับหน่วยงานด้านสาธารณสุขที่ได้รับเงินอุดหนุนจากรัฐบาลระดับภูมิภาค 17 แห่งของมณฑล ( comunidades autónomas ) โดยส่วนใหญ่แล้วแพทย์เหล่านี้เป็นพนักงานด้านสาธารณสุขที่รับเงินเดือน

สำหรับการให้บริการดูแลสุขภาพเบื้องต้น ปัจจุบัน สเปนแบ่งตามพื้นที่ดูแลสุขภาพพื้นฐาน ( áreas básicas de salud ) โดยแต่ละพื้นที่จะมีทีมดูแลสุขภาพเบื้องต้น ( Equipo de atención primaria ) แต่ละทีมประกอบด้วยหลายสาขาและโดยทั่วไปประกอบด้วยแพทย์ทั่วไป กุมารแพทย์ประจำชุมชน พยาบาล นักกายภาพบำบัด และนักสังคมสงเคราะห์ รวมถึงเจ้าหน้าที่เสริม ในเขตเมือง บริการทั้งหมดจะรวมศูนย์อยู่ในอาคารขนาดใหญ่เพียงหลังเดียว (Centro de salud) ในขณะที่ในเขตชนบท ศูนย์หลักจะได้รับการสนับสนุนจากสาขาที่เล็กกว่า ( Consultorios ) ซึ่งโดยทั่วไปจะมีคนดูแลเพียงคนเดียว^[27]

การเป็นแพทย์ทั่วไปในสเปนต้องเรียนแพทย์เป็นเวลา 6 ปี สอบผ่านการสอบระดับชาติที่มีการแข่งขันสูงที่เรียกว่า MIR ( Medico Interno Residente ) และเข้าร่วมโครงการฝึกอบรม 4 ปี โครงการฝึกอบรมประกอบด้วยสาขาหลัก เช่น แพทย์ทั่วไปและแพทย์ทั่วไป (ประมาณ 12 เดือนต่อสาขา) กุมารเวชศาสตร์ นรีเวชศาสตร์ กระดูกและข้อ และจิตเวชศาสตร์ หลักสูตร 4 ปีประกอบด้วยตำแหน่งงานระยะสั้นและทางเลือก เช่น หู คอ จมูก จักษุวิทยา แผนกฉุกเฉิน โรคติดเชื้อ รูมาโทโลยี หรือสาขาอื่นๆ การประเมินจะอิงตามการทำงานและเกี่ยวข้องกับการกรอกสมุดบันทึกเพื่อให้แน่ใจว่าได้รับทักษะ ความสามารถ และทักษะที่คาดหวังทั้งหมดภายในสิ้นสุดระยะเวลาการฝึกอบรม^{[28] [29]}

ในสหพันธรัฐรัสเซีย ข้อบังคับของแพทย์ทั่วไปมีผลบังคับใช้ในปี 1992 หลังจากนั้นโรงเรียนแพทย์ก็เริ่มฝึกอบรมในสาขาเฉพาะทางที่เกี่ยวข้อง สิทธิในการประกอบวิชาชีพแพทย์ทั่วไปนั้นจะได้รับใบรับรองคุณวุฒิที่เหมาะสม การประกอบวิชาชีพแพทย์ทั่วไปสามารถดำเนินการได้ทั้งแบบรายบุคคลและแบบกลุ่ม รวมถึงมีผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางเฉพาะกลุ่มเข้าร่วมด้วย แพทย์ทั่วไปได้รับอนุญาตให้ทำงานในสถาบันการแพทย์และในที่ส่วนตัว แพทย์ทั่วไปมีสิทธิทางกฎหมายที่กว้างขวาง เขาสามารถเป็นผู้นำบุคลากรทางการแพทย์ระดับล่าง ให้บริการภายใต้สัญญาประกันสุขภาพ ทำสัญญาเพิ่มเติมในสัญญาหลัก และดำเนินการตรวจสอบคุณภาพของบริการทางการแพทย์ สำหรับการตัดสินใจอิสระ แพทย์ทั่วไปจะต้องรับผิดชอบตามกฎหมาย

งานหลักของแพทย์ทั่วไปมีดังนี้:

• การป้องกัน การวินิจฉัย และการรักษาโรคที่พบบ่อยที่สุด;
• การรักษาพยาบาลฉุกเฉินและฉุกเฉิน;
• การทำกายภาพบำบัด

ในสหราชอาณาจักร แพทย์ที่ต้องการเป็นแพทย์ทั่วไปจะต้องเข้ารับการฝึกอบรมอย่างน้อย 5 ปีหลังจากจบโรงเรียนแพทย์ซึ่งโดยปกติแล้วจะเป็นหลักสูตรระดับปริญญาตรี 5 ถึง 6 ปี (หรือหลักสูตรระดับบัณฑิตศึกษา 4 ถึง 6 ปี) ซึ่งจะนำไปสู่ปริญญาตรีแพทยศาสตร์และปริญญาตรีศัลยศาสตร์

จนถึงปี พ.ศ. 2548 ผู้ที่ต้องการเป็นแพทย์ทั่วไปจะต้องผ่านการฝึกอบรมระดับบัณฑิตศึกษาอย่างน้อยดังต่อไปนี้:

• หนึ่งปีในฐานะเจ้าหน้าที่ประจำบ้านที่ลงทะเบียนล่วงหน้า (PRHO) (เดิมเรียกว่าเจ้าหน้าที่ประจำบ้าน) ซึ่งโดยปกติแล้วผู้ฝึกงานจะต้องใช้เวลาหกเดือนในแผนกศัลยกรรมทั่วไปและอีกหกเดือนในแผนกการแพทย์ทั่วไปในโรงพยาบาล
• สองปีในตำแหน่งเจ้าหน้าที่อาวุโสประจำบ้าน (SHO) – มักจะอยู่ในโครงการฝึกอบรมวิชาชีพสำหรับแพทย์ทั่วไป (GP-VTS) ซึ่งโดยปกติแล้วผู้ฝึกงานจะต้องทำงานสี่งานเป็นเวลาหกเดือนในสาขาเฉพาะทางของโรงพยาบาล เช่น สูติศาสตร์และนรีเวชศาสตร์ กุมารเวชศาสตร์ เวชศาสตร์ผู้สูงอายุ อุบัติเหตุและฉุกเฉิน หรือจิตเวชศาสตร์
• เป็นเวลา 1 ปีในฐานะแพทย์ทั่วไปใน GPST

กระบวนการนี้มีการเปลี่ยนแปลงภายใต้โครงการปรับปรุงอาชีพทางการแพทย์ผู้ประกอบวิชาชีพทางการแพทย์ที่สำเร็จการศึกษาตั้งแต่ปี 2548 เป็นต้นไปต้องเข้ารับการฝึกอบรมหลังปริญญาตรีอย่างน้อย 5 ปี:

• หลักสูตรฝึกอบรมขั้นพื้นฐาน 2 ปีซึ่งผู้เข้ารับการฝึกอบรมจะต้องหมุนเวียนไปทำงาน 6 งานๆ ละ 4 เดือน หรือ 8 งานๆ ละ 3 เดือน ซึ่งรวมถึงงานด้านอายุรศาสตร์ทั่วไปอย่างน้อย 3 เดือน และงานด้านศัลยกรรมทั่วไปอย่างน้อย 3 เดือน แต่จะรวมถึงงานในด้านอื่นๆ ด้วยเช่นกัน
• หลักสูตรฝึกอบรมแพทย์เฉพาะทาง GP แบบ "รันทรู" สามปี ซึ่งประกอบด้วย (GPSTP): หลักสูตรนี้ประกอบด้วยแพทย์ฝึกหัดเฉพาะทางในโรงพยาบาลอย่างน้อย 12 เดือน ซึ่งในช่วงเวลาดังกล่าว แพทย์ฝึกหัดจะต้องทำงานผสมผสานในสาขาเฉพาะทาง เช่นสูติศาสตร์และนรีเวชศาสตร์ กุมารเวชศาสตร์เวชศาสตร์ผู้สูงอายุอุบัติเหตุและฉุกเฉินหรือจิตเวชศาสตร์และแพทย์ฝึกหัด GP จะต้องทำงาน 18 ถึง 24 เดือนในสาขาแพทย์ทั่วไป^[30]มีแผนที่จะปรับสมดุลเวลาฝึกอบรมในโรงพยาบาลเมื่อเทียบกับแพทย์ทั่วไปในปี 2022 โดยให้เป็นการฝึกอบรมในโรงพยาบาล 12 เดือนและการฝึกอบรมในสาขาแพทย์ทั่วไป 24 เดือนอย่างสม่ำเสมอ^[31]

ก่อนหน้านี้ วุฒิการศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาการเป็นสมาชิกของ Royal College of General Practitioners (MRCGP) ถือเป็นทางเลือก ในปี 2008 มีข้อกำหนดให้แพทย์ต้องผ่านการทดสอบ MRCGP เพื่อออกใบรับรองการสำเร็จการฝึกอบรมเฉพาะทาง (CCT) ในสาขาการแพทย์ทั่วไป หลังจากผ่านการประเมินแล้ว แพทย์จะสามารถใช้ตัวอักษรหลังคำนาม MRCGP ได้ (ตราบใดที่แพทย์ยังคงชำระค่าธรรมเนียมการเป็นสมาชิกให้กับ RCGP แม้ว่าแพทย์หลายคนจะไม่ชำระก็ตาม) ในระหว่างหลักสูตรการฝึกอบรมเฉพาะทาง GP แพทย์จะต้องทำการประเมินหลายแบบเพื่อให้ได้รับอนุญาตให้ประกอบวิชาชีพแพทย์ทั่วไปได้ด้วยตนเอง มีการสอบแบบใช้ความรู้พร้อมคำถามแบบเลือกตอบที่เรียกว่า Applied Knowledge Test (AKT) การสอบภาคปฏิบัติจะเป็นแบบ "การผ่าตัดจำลอง" ซึ่งแพทย์จะต้องเผชิญกับกรณีทางคลินิก 13 กรณี และจะทำการประเมินจากการรวบรวมข้อมูล ทักษะด้านมนุษยสัมพันธ์ และการจัดการทางคลินิก การประเมินทักษะทางคลินิก (CSA) นี้จัดขึ้นสามหรือสี่ครั้งตลอดทั้งปีและจัดขึ้นที่สำนักงานใหญ่ที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ของRoyal College of General Practitioners (RCGP) ที่30 Euston Squareลอนดอนในที่สุด ตลอดทั้งปี แพทย์จะต้องกรอกแฟ้มสะสมผลงานอิเล็กทรอนิกส์ซึ่งประกอบด้วยการอภิปรายตามกรณี การวิจารณ์การปรึกษาผ่านวิดีโอ และการบันทึกเชิงสะท้อนกลับลงใน "บันทึกการเรียนรู้"

นอกจากนี้ แพทย์ทั่วไปหลายคนยังมีวุฒิการศึกษา เช่น DCH (Diploma in Child Health of the Royal College of Paediatrics and Child Health ) หรือ DRCOG (Diploma of the Royal College of Obstetricians and Gynaecologists ) DPD (Diploma in Practical Dermatology) หรือ DGH (Diploma in Geriatric Medicine of the Royal College of Physicians) แพทย์ทั่วไปบางคนยังมีวุฒิ MRCP (Member of the Royal College of Physicians ) หรือวุฒิการศึกษาเฉพาะทางอื่นๆ แต่โดยทั่วไปแล้วจะต้องเคยทำงานในโรงพยาบาลหรือทำงานในสาขาเฉพาะอื่นๆ ก่อนที่จะเข้ารับการฝึกอบรมในสาขาแพทย์ทั่วไป

แพทย์ทั่วไปสามารถทำงานในสหราชอาณาจักรได้ภายใต้ข้อตกลงมากมาย แม้ว่าเป้าหมายหลักของอาชีพแพทย์ทั่วไปคือการเป็นแพทย์ประจำตัวหรือหุ้นส่วนในแผนกแพทย์ทั่วไป แต่แพทย์ทั่วไปหลายคนก็กลายเป็นแพทย์ประจำครอบครัวที่มีเงินเดือนหรือไม่ก็ได้ ทำงานในโรงพยาบาลในหน่วยดูแลผู้ป่วยฉุกเฉินที่แพทย์ทั่วไปเป็นผู้นำ หรือทำงานชั่วคราว ไม่ว่าแพทย์ทั่วไปจะทำหน้าที่ใด แพทย์ทั่วไปส่วนใหญ่จะได้รับรายได้ส่วนใหญ่จากระบบบริการสุขภาพแห่งชาติ (NHS) แพทย์ประจำตัวและหุ้นส่วนในแผนกแพทย์ทั่วไปประกอบอาชีพอิสระ แต่พวกเขามีข้อตกลงตามสัญญากับ NHS ซึ่งทำให้พวกเขาสามารถคาดการณ์รายได้ได้ค่อนข้างมาก

การไปพบแพทย์ทั่วไปนั้นไม่มีค่าใช้จ่ายในทุกประเทศของสหราชอาณาจักร แต่ในอังกฤษจะมีการเรียกเก็บค่าธรรมเนียมสำหรับใบสั่งยา (ยกเว้นผู้ที่มีอายุมากกว่า 60 ปี ต่ำกว่า 18 ปี และผู้ที่มีรายได้ต่ำและได้รับสวัสดิการ) เวลส์ สกอตแลนด์ และไอร์แลนด์เหนือได้ยกเลิกค่าธรรมเนียมทั้งหมดแล้ว^[32]

การปฏิรูป NHS ล่าสุดรวมถึงการเปลี่ยนแปลงสัญญาของ GPแพทย์ทั่วไปไม่จำเป็นต้องทำงานนอกเวลาอีกต่อไปและได้รับค่าตอบแทนในระดับหนึ่งตามผลงาน (เช่น จำนวนผู้ป่วยที่เข้ารับการรักษา การรักษาที่ได้รับ และสุขภาพของพื้นที่รับบริการ ผ่านกรอบคุณภาพและผลลัพธ์ ) ระบบไอทีที่ใช้ในการประเมินรายได้ตามเกณฑ์เหล่านี้เรียกว่าQMASจำนวนเงินที่ GP คาดว่าจะได้รับจะแตกต่างกันไปตามสถานที่ทำงานและความต้องการด้านสุขภาพของประชากรที่พวกเขาให้บริการ ภายในสองสามปีหลังจากมีการนำสัญญาฉบับใหม่มาใช้ ก็เห็นได้ชัดว่ามีตัวอย่างบางกรณีที่การจัดเตรียมไม่เป็นไปตามที่คาดหวังไว้^[33]แพทย์ทั่วไปที่ทำงานอิสระแบบเต็มเวลา เช่น หุ้นส่วนคลินิก GMS หรือ PMS อาจคาดหวังที่จะได้รับส่วนแบ่งกำไรประมาณ 95,900 ปอนด์ก่อนหักภาษี^[34]ในขณะที่แพทย์ทั่วไปที่ทำงานให้กับCCGอาจคาดหวังที่จะได้รับเงินเดือนในช่วง 54,863 ถึง 82,789 ปอนด์^[35]ซึ่งอาจเทียบเท่ากับอัตราค่าจ้างรายชั่วโมงประมาณ 40 ปอนด์ต่อชั่วโมงสำหรับคู่หูที่เป็นแพทย์ทั่วไป^[36]

การสำรวจโดยIpsos MORIที่เผยแพร่ในปี 2011 รายงานว่าผู้ใหญ่ในสหราชอาณาจักร 88% "ไว้วางใจให้แพทย์บอกความจริง" ^[37]

ในเดือนพฤษภาคม 2017 มีรายงานว่าเกิดวิกฤตในสหราชอาณาจักร โดยคลินิกต่างๆ มีปัญหาในการสรรหาแพทย์ทั่วไปที่ต้องการHelen Stokes-Lampardจาก Royal College of General Practitioners กล่าวว่า "ปัจจุบัน แพทย์ทั่วไปในสหราชอาณาจักรไม่มีทรัพยากรเพียงพอที่จะให้การดูแลและบริการที่จำเป็นเพื่อตอบสนองความต้องการที่เปลี่ยนแปลงไปของผู้ป่วย ซึ่งหมายความว่าแพทย์ทั่วไปและทีมงานของเราทำงานภายใต้ความกดดันอย่างหนัก ซึ่งไม่สามารถรับมือได้อย่างยั่งยืน ปริมาณงานของแพทย์ทั่วไปกำลังเพิ่มขึ้น โดยเพิ่มขึ้น 16% ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา ตามการวิจัยล่าสุด แต่การลงทุนในบริการของเรากลับลดลงอย่างต่อเนื่องในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา และจำนวนแพทย์ทั่วไปไม่ได้เพิ่มขึ้นตามความต้องการของผู้ป่วย ... เรื่องนี้ต้องได้รับการแก้ไขโดยด่วน" ^[38]ศาสตราจารย์Azeem Majeedจาก Imperial College ยังได้แสดงความกังวลเกี่ยวกับการแพทย์ทั่วไปในสหราชอาณาจักรอีกด้วย

ในปี 2561 แพทย์ทั่วไปโดยเฉลี่ยทำงานน้อยกว่าสามวันครึ่งต่อสัปดาห์เนื่องจาก "ความเข้มข้นของวันทำงาน" ^[39]

NHS Englandมีแผนงานที่จะจัดวางแพทย์ทั่วไปไว้ในหรือใกล้กับแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาล เพื่อเบี่ยงเบนผู้ป่วยเล็กน้อยออกจากแผนกฉุกเฉิน และลดความกดดันต่อบริการฉุกเฉิน โรงพยาบาล 97 แห่งได้รับการจัดสรรเงิน โดยส่วนใหญ่ใช้เพื่อปรับเปลี่ยนหรือพัฒนาสถานที่^[40]

This article may lack focus or may be about more than one topic. Please help improve this article, possibly by splitting the article and/or by introducing a disambiguation page, or discuss this issue on the talk page. (June 2014)

อย่างไรก็ตาม จำนวนแพทย์ประเภทนี้กำลังลดลง ปัจจุบัน หน่วยงานการแพทย์ของกองทัพอากาศ กองทัพบก และกองทัพเรือของสหรัฐอเมริกามีแพทย์ทั่วไปจำนวนมาก ซึ่งเรียกว่าเจ้าหน้าที่การแพทย์ทั่วไป หรือจีเอ็มโอ ปฏิบัติงานอยู่ จีเอ็มโอเป็นแนวคิดโดยธรรมชาติของสาขาการแพทย์ของกองทัพทั้งหมด จีเอ็มโอเป็นผู้ดูแลทางการแพทย์โดยที่เป็นผู้ควบคุมกระเป๋าเงินและตัดสินว่าการปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญนั้นดีหรือไม่ดี ปัจจุบัน สหรัฐอเมริกาได้ให้คำจำกัดความของคำว่า "แพทย์ทั่วไป" ที่แตกต่างกันออกไป คำว่า "แพทย์ทั่วไป" และ "การแพทย์ครอบครัว" เป็นคำที่มีความหมายเหมือนกันก่อนปี 1970 ในเวลานั้น ทั้งสองคำ (หากใช้ภายในสหรัฐอเมริกา) หมายถึงผู้ที่สำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนแพทย์และฝึกงานตามข้อกำหนด 1 ปี จากนั้นจึงทำงานเป็นแพทย์ทั่วไปสำหรับครอบครัว การสำเร็จหลักสูตรฝึกอบรมเฉพาะทางหลังปริญญาตรีหรือการฝึกอบรมแพทย์ครอบครัวไม่ใช่ข้อกำหนดในเวลานั้น แพทย์ที่เชี่ยวชาญด้าน "เวชศาสตร์ครอบครัว" จะต้องสำเร็จการศึกษาด้านเวชศาสตร์ครอบครัวและต้องมีสิทธิ์ได้รับการรับรองจากคณะกรรมการ ซึ่งโรงพยาบาลและแผนประกันสุขภาพหลายแห่งกำหนดให้ต้องมีสิทธิพิเศษและค่าตอบแทนในโรงพยาบาลตามลำดับ จนกระทั่งในช่วงทศวรรษ 1970 เวชศาสตร์ครอบครัวจึงได้รับการยอมรับให้เป็นสาขาเฉพาะทางในสหรัฐอเมริกา^[41]

แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวที่มีใบอนุญาตจำนวนมากในสหรัฐอเมริกาหลังจากการเปลี่ยนแปลงนี้เริ่มใช้คำว่า "แพทย์ทั่วไป" เพื่ออ้างถึงแพทย์เหล่านั้นที่ไม่ได้จบหลักสูตรแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวมาก่อน แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัว (หลังจากจบโรงเรียนแพทย์แล้ว) จะต้องเรียนต่อในหลักสูตรแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวเพิ่มเติมอีกสามถึงสี่ปี นอกจากนี้ แพทย์จะต้องได้รับการศึกษาทางการแพทย์สามร้อยชั่วโมงภายในหกปีก่อนหน้าจึงจะมีสิทธิ์เข้าสอบใบรับรองจากคณะกรรมการได้^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ชั่วโมงเหล่านี้ส่วนใหญ่ได้รับระหว่างการฝึกอบรมแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัว

แพทย์ทั่วไปที่มีอยู่ในปัจจุบันในช่วงทศวรรษ 1970 ได้รับทางเลือกให้เข้าร่วมในสาขาเฉพาะทางที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่คือ การแพทย์ครอบครัว ในปี 1971 สถาบันการแพทย์ทั่วไปแห่งอเมริกาได้เปลี่ยนชื่อเป็น สถาบันการแพทย์ครอบครัวแห่งอเมริกา^[42]ระบบเดิมของการสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนแพทย์และการฝึกอบรมหลังปริญญาหนึ่งปี (การฝึกงานแบบหมุนเวียน) ยังไม่ได้ถูกยกเลิก เนื่องจาก 47 จาก 50 รัฐอนุญาตให้แพทย์ได้รับใบอนุญาตประกอบวิชาชีพแพทย์โดยไม่ต้องผ่านการฝึกอบรม^[43]หากแพทย์ต้องการเป็นแพทย์ประเภท "แพทย์ประจำบ้าน" แพทย์จะต้องผ่านการฝึกอบรมในสาขากุมารเวชศาสตร์ เวชศาสตร์ครอบครัว หรืออายุรศาสตร์เพียงหนึ่งหรือสองปีเท่านั้น ซึ่งจะทำให้แพทย์ซึ่งเป็นแพทย์ทั่วไปที่ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นแพทย์ประจำบ้านสามารถผ่านคุณสมบัติและได้รับใบอนุญาตประกอบวิชาชีพแพทย์ใน 47 จาก 50 รัฐของสหรัฐอเมริกาได้^[43]นับตั้งแต่มีการจัดตั้งคณะกรรมการการแพทย์ครอบครัว แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวไม่เหมือนกับแพทย์ทั่วไปอีกต่อไป สิ่งที่ทำให้แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวแตกต่างจากแพทย์ทั่วไป/แพทย์ทั่วไปมีอยู่ 2 ประการ ประการแรก แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวต้องผ่านการอบรมแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวเป็นเวลา 3 ปี และมีสิทธิ์เข้ารับการอบรมหรือได้รับการรับรองจากคณะกรรมการในสาขาเวชศาสตร์ครอบครัว ในขณะที่แพทย์ทั่วไปไม่มีใบรับรองใดๆ และไม่สามารถเข้าสอบได้ ประการที่สอง แพทย์เวชศาสตร์ครอบครัวสามารถประกอบวิชาชีพสูติศาสตร์ ซึ่งก็คือการดูแลหญิงตั้งครรภ์ตั้งแต่ตั้งครรภ์จนถึงคลอด ในขณะที่แพทย์ทั่วไปไม่ได้รับการฝึกอบรมด้านสูติศาสตร์อย่างเพียงพอ

ก่อนประวัติศาสตร์เมื่อไม่นานมานี้ การศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาส่วนใหญ่ในสหรัฐอเมริกานั้นสำเร็จลุล่วงโดยใช้ระบบพี่เลี้ยง^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}แพทย์จะฝึกงานแบบหมุนเวียนและย้ายไปที่เมืองใดเมืองหนึ่ง จากนั้นแพทย์ในท้องถิ่นจะสอนทักษะที่จำเป็นสำหรับเมืองนั้นโดยเฉพาะ ซึ่งทำให้ความต้องการของแต่ละชุมชนได้รับการตอบสนองด้วยการสอนทักษะที่จำเป็นสำหรับชุมชนนั้นจากแพทย์ทั่วไปคนใหม่ นอกจากนี้ยังทำให้แพทย์คนใหม่สามารถเริ่มหาเลี้ยงชีพและเลี้ยงดูครอบครัว เป็นต้น แพทย์ทั่วไปจะเป็นศัลยแพทย์ สูติแพทย์ และแพทย์อายุรศาสตร์ในชุมชนของตน การเปลี่ยนแปลงทางประชากรและความซับซ้อนที่เพิ่มมากขึ้นขององค์ความรู้ที่พัฒนาขึ้นทำให้จำเป็นต้องผลิตศัลยแพทย์และผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทางอื่นๆ ที่มีการฝึกอบรมสูง สำหรับแพทย์หลายๆ คน ความปรารถนาที่จะได้รับการพิจารณาว่าเป็น "ผู้เชี่ยวชาญ" ถือเป็นธรรมชาติ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

แพทย์หลายคนไม่ได้คาดหวังไว้ว่าการเป็นแพทย์ทั่วไปจะสูญเสียความมีชื่อเสียงและเสื่อมถอยลงเนื่องจากระบบราชการที่เพิ่มมากขึ้นซึ่งกำหนดให้ต้องมีการประกันภัยและโรงพยาบาลต้องมีใบรับรองจากคณะกรรมการ^[44]ได้มีการแสดงให้เห็นว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางสถิติที่สำคัญระหว่างใบรับรองจากคณะกรรมการกับความปลอดภัยของผู้ป่วยหรือคุณภาพการดูแล^{[45] [46] [44]}ซึ่งเป็นสาเหตุที่ 47 รัฐไม่จำเป็นต้องมีใบรับรองจากคณะกรรมการเพื่อประกอบวิชาชีพแพทย์ หน่วยงานรับรองจากคณะกรรมการได้ปรับขึ้นค่าธรรมเนียมอย่างทวีคูณนับตั้งแต่ก่อตั้ง และทราบกันดีว่าการสอบใบรับรองจากคณะกรรมการไม่เกี่ยวข้องทางคลินิกและล้าสมัยไปแล้วอย่างน้อย 5 ปี^[44] อย่างไรก็ตาม ยังคงมีความเชื่อผิดๆ ว่าใบรับรองจากคณะกรรมการมีความจำเป็นต่อการประกอบวิชาชีพแพทย์ ดังนั้น แพทย์ทั่วไปที่ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นแพทย์ทั่วไปจึงกลายเป็นแพทย์ที่หายากเนื่องจากไม่มีโอกาสในการทำงานสำหรับพวกเขา^[44]

ใบรับรองคุณสมบัติเพิ่มเติม (CAQs) ในสาขาเวชศาสตร์วัยรุ่นเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ เวชศาสตร์การกีฬา เวชศาสตร์การนอนหลับโฮสพิส และเวชศาสตร์บรรเทาทุกข์ มีให้สำหรับแพทย์ครอบครัวที่ได้รับการรับรองจากคณะกรรมการซึ่งมีข้อกำหนดการฝึกอบรมเพิ่มเติมสำหรับแพทย์ประจำบ้านเมื่อไม่นานมานี้^{[ เมื่อไร ? ]}ทุนฝึกอบรมใหม่ด้านเวชศาสตร์ครอบครัวระหว่างประเทศได้เกิดขึ้น ทุนฝึกอบรมเหล่านี้ได้รับการออกแบบมาเพื่อฝึกอบรมแพทย์ครอบครัวที่ทำงานในสภาพแวดล้อมที่ขาดแคลนทรัพยากร^[47]

ในปี 2009 มีรายงานว่า แพทย์ประจำครอบครัว (และผู้ให้บริการดูแลครอบครัวอื่นๆ) ขาดแคลนอย่างต่อเนื่องสาเหตุมาจากหลายปัจจัย เช่น ชื่อเสียงที่ลดลงของแพทย์เฉพาะทางรุ่นใหม่ เงินเดือนที่ต่ำ และสภาพแวดล้อมในการปฏิบัติงานที่น่าหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ ในสหรัฐอเมริกา แพทย์ถูกบังคับให้ทำงานธุรการมากขึ้น^[48]และจ่ายเบี้ยประกันความผิดพลาดทางการแพทย์ที่สูงขึ้น

วิทยาลัยแพทย์ทั่วไปแห่งแคนาดาก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2497 แต่ในปี พ.ศ. 2510 ได้เปลี่ยนชื่อเป็นวิทยาลัยแพทย์ครอบครัวแห่งแคนาดา (CFPC) ^[49]

แพทย์ทั่วไปในออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงมากมายในข้อกำหนดการฝึกอบรมในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ปริญญาทางการแพทย์พื้นฐานในออสเตรเลียคือ MBBS (ปริญญาตรีแพทยศาสตร์ ปริญญาตรีศัลยกรรม) ซึ่งโดยทั่วไปจะได้รับหลังจากสำเร็จหลักสูตรระดับปริญญาตรี 5 หรือ 6 ปี ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา จำนวนหลักสูตรการแพทย์หลังปริญญาตรี 4 ปี (ต้องมีปริญญาตรีก่อนหน้า) เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และปัจจุบันคิดเป็นมากกว่าครึ่งหนึ่งของบัณฑิตแพทย์ทั้งหมดในออสเตรเลีย หลังจากสำเร็จการศึกษา แพทย์จะต้องฝึกงาน 1 ปีในโรงพยาบาลของรัฐและเอกชนก่อนที่จะได้รับการขึ้นทะเบียนเต็มรูปแบบ แพทย์ที่เพิ่งขึ้นทะเบียนจำนวนมากต้องผ่านตำแหน่งก่อนอาชีวศึกษา 1 ปีหรือมากกว่านั้นในตำแหน่งเจ้าหน้าที่การแพทย์ประจำบ้าน (ชื่อตำแหน่งต่างกันขึ้นอยู่กับเขตอำนาจศาล) ก่อนที่จะเริ่มการฝึกอบรมเฉพาะทาง สำหรับการฝึกอบรมแพทย์ทั่วไป แพทย์จะสมัครเข้าร่วมหลักสูตร 3 หรือ 4 ปีผ่าน "โครงการฝึกอบรมแพทย์ทั่วไปของออสเตรเลีย" "โครงการฝึกอบรมอาชีวศึกษาทางไกล" หรือ "เส้นทางอิสระ" ^[50]รัฐบาลออสเตรเลียประกาศขยายจำนวนสถานที่ฝึกอบรมแพทย์ทั่วไปผ่านโครงการ AGPT โดยจะมีสถานที่ฝึกอบรมเพิ่มขึ้นเป็น 1,500 แห่งต่อปีภายในปี 2558 ^[51]

การผสมผสานระหว่างหลักสูตรและการฝึกอบรมประเภทการฝึกงานที่นำไปสู่การมอบ FRACGP (Fellowship of the Royal Australian College of General Practitioners ) หรือ FACRRM (Fellowship of Australian College of Rural and Remote Medicine ) หากประสบความสำเร็จ ตั้งแต่ปี 1996 คุณสมบัติหรือเทียบเท่านี้เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับแพทย์ทั่วไปรายใหม่เพื่อเข้าถึง ส่วนลด Medicareในฐานะแพทย์ทั่วไปเฉพาะทาง แพทย์ที่สำเร็จการศึกษาก่อนปี 1992 และเคยทำงานในแพทย์ทั่วไปเป็นระยะเวลาที่กำหนดจะได้รับการรับรองว่าเป็นแพทย์ทั่วไปที่ "ลงทะเบียนวิชาชีพ" หรือ "VR" และจะได้รับสิทธิ์โดยอัตโนมัติและต่อเนื่องสำหรับส่วนลด Medicare สำหรับแพทย์ทั่วไป^[52]มีแพทย์จำนวนมากที่มีคุณสมบัติและประสบการณ์เหมือนกัน แต่ถูกปฏิเสธการเข้าถึงการรับรอง VR พวกเขาเรียกว่า "แพทย์ทั่วไปที่ไม่ได้ลงทะเบียนวิชาชีพ" หรือที่เรียกว่า "ไม่ใช่ VR" ^[53]รัฐบาลกลางของออสเตรเลียยอมรับประสบการณ์และความสามารถของแพทย์เหล่านี้ โดยอนุญาตให้พวกเขาเข้าถึงการคืนเงิน Medicare สำหรับแพทย์ทั่วไป "ผู้เชี่ยวชาญ" สำหรับการทำงานในพื้นที่ที่นโยบายของรัฐบาลให้ความสำคัญ เช่น พื้นที่ที่ขาดแคลนแรงงาน และการให้บริการนอกเวลาทำการในเขตเมือง^[54]โปรแกรมบางโปรแกรมมอบสิทธิ์การคืนเงิน VR แบบถาวรและไม่มีข้อจำกัดหลังจากปฏิบัติงานภายใต้โปรแกรมดังกล่าวเป็นเวลา 5 ปี^[55]มีการรณรงค์ในชุมชนเพื่อสนับสนุนให้แพทย์ที่เรียกว่า Non-VR เหล่านี้ได้รับการรับรองประสบการณ์และความเชี่ยวชาญอย่างเต็มรูปแบบและถาวร ซึ่งเหมือนกับแพทย์ทั่วไป "รุ่นก่อนปี 1996" ที่ได้รับสิทธิพิเศษทุกประการ^[56]แคมเปญนี้ได้รับการสนับสนุนจากนโยบายอย่างเป็นทางการของสมาคมการแพทย์ออสเตรเลีย (AMA) ^[53]

Medicare คือ ระบบ ประกันสุขภาพถ้วนหน้า ของออสเตรเลีย และหากไม่สามารถเข้าถึงระบบดังกล่าว ผู้ประกอบวิชาชีพจะไม่สามารถทำงานในคลินิกเอกชนในออสเตรเลียได้อย่างมีประสิทธิภาพ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

การฝึกอบรมแพทย์ทั่วไปตามขั้นตอนร่วมกับการฝึกอบรมแพทย์ทั่วไปได้รับการจัดตั้งขึ้นครั้งแรกโดย "Australian College of Rural and Remote Medicine" ในปี 2004 การฝึกอบรมใหม่นี้ได้รับการพัฒนาขึ้นเพื่อช่วยให้สามารถรับรู้ทักษะเฉพาะทางที่จำเป็นในการทำงานในบริบทชนบทและห่างไกล นอกจากนี้ ยังหวังว่าจะรับรู้ถึงความเร่งด่วนที่ใกล้จะเกิดขึ้นในการฝึกอบรมแพทย์ตามขั้นตอนชนบทเพื่อให้สามารถให้บริการสูติศาสตร์และศัลยกรรมภายในชนบทของออสเตรเลียได้ แพทย์ฝึกหัดแต่ละคนจะเลือกความเชี่ยวชาญเฉพาะทางที่สามารถใช้ในพื้นที่ชนบทจากรายการการฝึกอบรมทักษะขั้นสูง และใช้เวลาอย่างน้อย 12 เดือนในการเรียนความเชี่ยวชาญเฉพาะทางนี้ให้สำเร็จ ซึ่งความเชี่ยวชาญที่พบมากที่สุด ได้แก่ ศัลยกรรม สูติศาสตร์/นรีเวชวิทยา และการวางยาสลบ นอกจากนี้ยังมีความเชี่ยวชาญเฉพาะทางอื่นๆ เช่น สุขภาพของชาวอะบอริจินและชาวช่องแคบตอร์เรส การแพทย์ภายในสำหรับผู้ใหญ่ การแพทย์ฉุกเฉิน สุขภาพจิต กุมารศาสตร์ สุขภาพประชากร และการแพทย์ทางไกล ไม่นานหลังจากก่อตั้ง FACRRM วิทยาลัยแพทย์ทั่วไปแห่งออสเตรเลียได้แนะนำการฝึกอบรมเพิ่มเติมหนึ่งปี (จาก 3 ปีพื้นฐาน) เพื่อเสนอ "การฝึกอบรมขั้นสูงด้านการแพทย์ทั่วไปในชนบท" หนึ่งปีเพิ่มเติมหรือการฝึกอบรมทักษะขั้นสูงในชนบท (ARST) ^[57]สามารถดำเนินการได้ในสถานที่ต่างๆ ตั้งแต่โรงพยาบาลตติยภูมิไปจนถึงการแพทย์ทั่วไปขนาดเล็ก

เส้นทางของหน่วยงานที่มีอำนาจหน้าที่เป็นกระบวนการประเมินสถานที่ทำงานเพื่อสนับสนุนแพทย์จบใหม่จากต่างประเทศ (IMG) ที่ต้องการทำงานในสาขาการแพทย์ทั่วไป สภาการแพทย์ออสเตรเลียอนุมัติให้ ACRRM ดำเนินการประเมินเหล่านี้ในเดือนสิงหาคม 2010 และกระบวนการนี้จะได้รับการปรับปรุงในเดือนกรกฎาคม 2014 ^[58]

ในนิวซีแลนด์ แพทย์ทั่วไปส่วนใหญ่ทำงานในคลินิกและศูนย์สุขภาพ^[59]โดยปกติจะเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรสาธารณสุขมูลฐาน (PHO) ซึ่งได้รับเงินสนับสนุนตามจำนวนประชากร โดยพิจารณาจากลักษณะเฉพาะของประชากรที่เข้ารับการรักษาในคลินิก (เรียกว่าเงินสนับสนุนตามรายหัว) ยังคงมีข้อตกลงการจ่ายตามค่าบริการกับผู้ให้เงินสนับสนุนรายอื่นๆ เช่นAccident Compensation Corporation (ACC) และ Ministry of Social Development (MSD) รวมถึงรับเงินร่วมจ่ายจากผู้ป่วยเพื่อเติมเต็มเงินสนับสนุนตามรายหัว

ปริญญาทางการแพทย์พื้นฐานในนิวซีแลนด์คือปริญญา MBChB (ปริญญาตรีแพทยศาสตร์ ปริญญาตรีศัลยกรรม) ซึ่งโดยทั่วไปจะได้รับหลังจากสำเร็จหลักสูตรระดับปริญญาตรี 5 หรือ 6 ปี ในนิวซีแลนด์ ผู้สำเร็จการศึกษาใหม่ต้องสำเร็จหลักสูตร GPEP (General Practice Education Program) ขั้นที่ 1 และ 2 เพื่อจะได้รับตำแหน่ง Fellowship of the Royal New Zealand College of General Practitioners (FRNZCGP) ซึ่งรวมถึงการประเมิน PRIMEX และ CME เพิ่มเติม รวมถึงเซสชันการเรียนรู้แบบกลุ่มเพื่อนตามที่ RNZCGP กำหนด^[60]ผู้ได้รับรางวัล FRNZCGP สามารถสมัครขอการรับรองผู้เชี่ยวชาญจาก New Zealand Medical Council (MCNZ) หลังจากนั้น พวกเขาจะได้รับการพิจารณาให้เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ทั่วไปโดยสภาและชุมชน^[61]ในปี 2009 รัฐบาลนิวซีแลนด์ได้เพิ่มจำนวนที่นั่งในโปรแกรมการฝึกอบรมแพทย์ทั่วไปที่ได้รับทุนจากรัฐ^[62]

แพทย์ทั่วไปขาดแคลนในพื้นที่ชนบทและพื้นที่รอบนอกเมืองใหญ่เพิ่มมากขึ้น ซึ่งส่งผลให้ต้องใช้แพทย์ที่ได้รับการฝึกอบรมจากต่างประเทศ (แพทย์จบใหม่จากต่างประเทศ (IMG)) ^{[63] [64]}

• ฟรานซิส, แกวิน (7 กุมภาพันธ์ 2015). "John Berger's A Fortunate Man: A Masterpiece of Witness". The Guardian . ลอนดอน. สืบค้นเมื่อ12 กุมภาพันธ์ 2020 .

• Berger, John (2016) [1967]. A Fortunate Man: The Story of a Country Doctor . Jean Mohr (ถ่ายภาพ) เอดินบะระ: Canongate Books ISBN 9781782115038.OCLC 946486707  .