เวทไวษณพ
ประเพณีในศาสนาฮินดูเชื่อมโยงกับทไวตะอุปนิษัท
เวทไวษณพ
ทางเข้าวัดศรีกฤษณะมาธาที่อูดูปี
ภูมิภาคที่มีประชากรจำนวนมาก
กรณาฏกะ , มหาราษฏระ , ทมิฬนาฑู , อานธรประเทศ
ศาสนา
ไวษณพ (ศาสนาฮินดู)
พระคัมภีร์
พระเวทอุปนิษัทภค วัท คีตา พระพรหมสูตรปัญจะราตรา ภะ คะวะตะปุรณะมหาภารตะรามายณะสารวามูล กรันทัส
ภาษา
สันสกฤต , กันนาดา
ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
ไวษณพ
Closeup of Vishnu, seated in the lotus position on a lotus. From depiction of the poet Jayadeva bowing to Vishnu, Gouache on paper Pahari, The very picture of devotion, bare-bodied, head bowed, legs crossed and hands folded, Jayadeva stands at left, with the implements of worship placed before the lotus-seat of Vishnu who sits there, blessing the poet.
เทพเจ้าสูงสุด
พระวิษณุ / พระกฤษณะ / พระราม
เทพเจ้าที่สำคัญ
ทศาวตาร
รูปแบบอื่นๆ
คู่ครอง
ที่เกี่ยวข้อง
พระคัมภีร์
ปุราณะ
สัมประทาย
คนอื่น
ครูอาจารย์
Related traditions

Sat Vaishnavism ( สันสกฤต : सद्वैष्णवसम्प्रदाय ; ยังสะกดว่าSad Vaishnavism [หมายเหตุ 1]และSadh Vaishnavism ) หรือเรียกอีกอย่างว่าMadhva Vaishnavism , Madhva SampradayaและBrahma Sampradayaเป็นนิกายหนึ่งในลัทธิVaishnavism - ประเพณี Bhagavataของศาสนาฮินดู - [2] [3] Sadh Vaishnavism ก่อตั้งโดยนักปรัชญา - นักบุญMadhvacharya ในศตวรรษที่ 13 ผู้พัฒนาTattvavada (dvaita) ("ข้อโต้แย้งจากมุมมองสัจนิยม") สำนักย่อยอุปนิษัท ของ ปรัชญาฮินดู[4]

ประเพณีนี้มีรากฐานมาจากคัมภีร์พระเวทและ คัมภีร์ ปัญจราตระโบราณ คัมภีร์มาธวสัมประทายหรือสัธไวษณพสัมประทายเรียกอีกอย่างว่าพรหมสัมประทายซึ่งหมายถึงต้นกำเนิดดั้งเดิมของคัมภีร์นี้ในการสืบทอดตำแหน่งครูทางจิตวิญญาณ (คุรุ) ที่มีต้นกำเนิดมาจากพระพรหม [ 5]

มาธวาเป็นผู้ยกย่องความจริงสูงสุดในฐานะบุคคลและสกุณะพรหมัน ("สิ่งที่สมบูรณ์แบบพร้อมคุณสมบัติ") และนั่นคือพระวิษณุ (นารายณ์) ดังนั้น เทพเจ้าวิษณุ (นารายณ์) พร้อมด้วยพระลักษมีคู่ครองของพระองค์ และ อวตารและรูปร่างอันศักดิ์สิทธิ์ของทั้งสองพระองค์จึงได้รับการเคารพและบูชาในประเพณีนี้ ในศาสนาไวษณพ ผู้สร้างนั้นเหนือกว่าการสร้างสรรค์ ดังนั้นโมกษะ จึง มาจากพระคุณของพระวิษณุ เท่านั้น ไม่ใช่จากความพยายามเพียงอย่างเดียว[6]ในศาสนาไวษณพเศร้าฌานนะภักติและไวราคยะเป็นขั้นตอนที่จำเป็นสำหรับโมกษะ และการทำกรรมก็ถือเป็นรูปแบบหนึ่งของปูชา ด้วย ดังนั้น ในศาสนาไวษณพเศร้าฌานนะโยคะภักติโยคะและกรรมโยคะจึงมีความสำคัญเท่าเทียมกันเพื่อบรรลุการหลุดพ้น (โมกษะ) เมื่อเทียบกับศาสนาไวษณพเศร้าซึ่งภักติโยคะเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะบรรลุโมกษะแล้ว อย่างไรก็ตาม มาธวาถือมุมมองที่ว่าจีวาไม่ใช่ทุกตัวที่ถูกกำหนดไว้เพื่อการหลุดพ้น และปฏิเสธแนวคิดของหลักการโดยธรรมชาติที่เชื่อมโยงการดำรงอยู่ของจีวากับการหลุดพ้น อย่างไรก็ตาม เขายอมรับการมีอยู่ของพระคุณอันศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงงานอยู่ภายในบุคคลที่ได้รับเลือก[7]

นิรุกติศาสตร์

คำว่าSadh Vaishnavismมาจาก คำ ว่า sadhซึ่งแปลว่า "ความจริง" และพระวิษณุ เทพเจ้าของศาสนาฮินดูซึ่งผู้บูชาพระองค์นั้นเรียกว่า Vaishnava ดังนั้นชื่อของประเพณีนี้จึงอาจแปลว่า "Vishnavism ที่แท้จริง" คำว่าMadhvaมาจากชื่อของผู้ก่อตั้งประเพณีซึ่งก็คือ Madhvacharya คำว่าSampradayaหมายถึงประเพณีทางศาสนาฮินดู[8] [9] [10]ผู้ติดตามSadh Vaishnavismเรียกว่าSadh Vaishnavas [ 11]

ปรัชญาและเทววิทยา

ตัตตวาดา (ทไวตะ)

ชรี หังสา ภะคะวันผู้สร้างมัทวะ สัมประทัย
Part of a series on
Hinduism
Origins
Historical

Traditional

Sampradaya (Traditions)
Major Sampradaya (Traditions)
Deities
Other major Devas / Devis
Vedic Deities:
Post-Vedic:
Concepts
Worldview
Ontology
God
Mokṣa-related topics:
Mind
Ethics
Practices
Worship, sacrifice, and charity
Meditation
Philosophical schools
Other schools
Gurus, Rishi, Philosophers
Modern
Texts
Divisions
Rigveda:
Yajurveda:
Samaveda:
Atharvaveda:
Hindu Culture & Society
Society
Hindu Art
Hindu Architecture
Hindu Music
Food & Diet Customs
Time Keeping Practices
Hindu Pilgrimage
Other society-related topics:
Other topics
Hinduism & Other Religions
Other Related Links (Templates)

รากฐานทางปรัชญาของ Sad Vaishnavism ได้รับการสถาปนาโดยMadhvaซึ่งเริ่มการศึกษาพระเวทกับ Achyutapreksha ในอาราม Advaita Vedanta [12]แต่มีการโต้เถียงกันอย่างต่อเนื่องระหว่างอาจารย์และศิษย์และการศึกษาก็สิ้นสุดลงในไม่ช้า อย่างไรก็ตาม เขาแสวงหาการเริ่มต้นจากมือของครูผู้นี้ภายใต้ชื่อของ Poornaprajna และเขียนคำอธิบายของเขาภายใต้ชื่อ Ananda Tirtha [13] Madhvacharya ได้เปลี่ยน Achyutapreksha ครูของตนเองให้เป็นDvaita Vedantaเช่นเดียวกับที่ Ramanuja เปลี่ยน Yadavapreksha ครู Advaita ของเขาและเปลี่ยนชื่อให้เขาเป็น Govindasure เป็น Vishistadvaita [14] Madhva ได้นำแนวคิดเรื่อง Vedantic และ Upanishadic มาสู่ประเพณีนี้ และเขียนตำราเกี่ยวกับลัทธิทวิลักษณ์ เรียกว่าDvaitaในประเพณีฮินดู แนวคิดของเขาเป็นหนึ่งในสามนิกายย่อยของVedantaอีกสองนิกายเป็นที่รู้จักกันในชื่อAdvaita ของAdi Shankara (เอกนิยมแบบสัมบูรณ์) และ VishistadvaitaของRamanujacharya (เอกนิยมแบบมีคุณสมบัติ) [15]

ตามคำกล่าวของมาธวา เทพและวิญญาณนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง[16]มาธวาสัมประทายบูชาพระวิษณุเป็นเทพฮินดูสูงสุดและถือว่ามาธวาซึ่งพวกเขาถือว่าเป็นอวตารของวายุ บุตรชายของพระวิษณุเป็นพระผู้ช่วยให้รอดที่อวตาร[ 17]มาธวานับถือวายุเป็นตัวแทนของพระวิษณุ ในโลกนี้ และ หนุมานภีมะและมาธวาจารย์เป็นอวตารทั้งสามของเขา ด้วยเหตุนี้ บทบาทของหนุมานในรามายณะและภีมะในมหาภารตะจึงได้รับการเน้นย้ำ และมาธวาจารย์ได้รับการยกย่องอย่างสูงเป็นพิเศษ[18]มาธวาแสดงให้เห็นวายุอย่างโดดเด่นในตำราต่างๆ มากมาย[19] [20]

Madhvacharya เป็นไวษณพผู้เคร่งครัดที่ผลักดันความเชื่ออย่างแรงกล้าว่าพระวิษณุเป็นเทพเจ้าฮินดูสูงสุดและปฏิเสธที่จะยอมรับการอ้างสิทธิ์ใด ๆ ว่าเทพเจ้าฮินดูอื่น ๆ อาจสูงเท่ากัน Madhvacharya กล่าวว่าในตอนต้นมีพระเจ้าเพียงองค์เดียวและนั่นคือพระนารายณ์หรือพระวิษณุ[21] Madhvacharya กล่าวว่าความจริงอันศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงสุดซึ่งประเพณีฮินดูเรียกว่าพระพรหมและวิญญาณแต่ละดวงที่เรียกว่าชีวาตมันมีอยู่เป็นความจริงอิสระและสิ่งเหล่านี้แตกต่างกัน Madhva กล่าวว่า " brahmaśabdaśca Viṣṇaveva " ว่าพระพรหมสามารถอ้างถึงพระวิษณุ เท่านั้น ตามลัทธิ Madhvism พระวิษณุไม่ใช่เทพ อื่น แต่เป็นพระเจ้าสูงสุดเพียงหนึ่งเดียว[22] [23] Madhvacharya ยังยืนยันอีกว่าyathecchasi tatha kuruซึ่ง Sharma แปลและอธิบายว่า "บุคคลทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกระหว่างสิ่งที่ถูกต้องและผิด ซึ่งเป็นทางเลือกที่แต่ละคนเลือกจากความรับผิดชอบของตนเองและความเสี่ยงของตนเอง" [24]

มาธวาปฏิเสธแนวคิดของศังกรเกี่ยวกับนิรคุณพรหมัน — นั่นคือ พรหมันที่ไม่มีลักษณะเฉพาะ — และยอมรับแนวคิดของสาคุนะพรหมัน — นั่นคือ พรหมันที่มีลักษณะเฉพาะ — เป็นความจริงอันศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงสุด ในปรัชญามาธวา พรหมันมีคุณสมบัติเชิงบวกทั้งหมด ที่รากฐานของคุณสมบัติเหล่านี้คือการดำรงอยู่ จิตสำนึก และความสุข พรหมันที่ไม่มีตัวตน เช่น นิรคุณพรหมันของศังกรไม่สามารถทำหน้าที่เหล่านี้ได้ สำหรับมาธวา พรหมันที่เป็นบุคคลนั้นไม่ต่างจากพระวิษณุ ซึ่งไวษณพถือว่าพระองค์เป็นผู้สร้าง ผู้รักษา และผู้ทำลายโลก ตามมุมมองของมาธวา ไม่มีสิ่งใดสามารถกำหนดพรหมันได้ ตามความเห็นของมาธวา พรหมันไม่ใช่ความจริงอันศักดิ์สิทธิ์ที่จำกัดและไม่มีที่สิ้นสุดของ สำนักน ยายะหรือเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความสัมพันธ์อย่างแยกไม่ออกกับสสารและตัวตนตามปรัชญาของรามานุชะ ในทางกลับกัน พราหมณ์ถูกมองว่าเป็นอิสระอย่างสมบูรณ์ แต่ในขณะที่ชีวาถูกมองว่าขึ้นอยู่กับพราหมณ์ในการกระทำ ความรู้ และการดำรงอยู่ ตามทัศนะของไวษณพ พระวิษณุสร้างโลกด้วยพระประสงค์ของพระองค์ และสร้างโลกแห่งวัตถุและตัวตนขึ้นมา วัตถุและตัวตน แม้จะเป็นจริงและไม่สามารถแยกออกจากกันได้ แต่ก็ขึ้นอยู่กับพราหมณ์ ในช่วงเวลาแห่งการสลายตัวของโลก สสารและวัตถุต่างๆ จะถูกพิจารณาว่าถูกแปลงเป็นสสารที่ไม่แยกแยะ และตัวตนจะถูกแปลงเป็นสติปัญญาที่แยกจากร่างกายโดยพราหมณ์ เชื่อกันว่าแม้ในสภาวะการสลายตัว พรหมัน สสาร และชีวาต่างๆ ยังคงแยกจากกันและไม่รวมเข้าด้วยกัน[25] [26]

ขบวนการฮาริดาสะ

การเคลื่อนไหวเพื่อศรัทธาของHaridasaในรัฐกรณาฏกะเป็นการแสดงออกถึงความคิดทางศาสนาของMadhva การเคลื่อนไหว Haridasa ที่ริเริ่มโดย Madhva มีอิทธิพลอย่างลึกซึ้งต่อผู้คนในส่วนต่างๆ ของประเทศ [27] Haridasas ส่วนใหญ่เป็นMadhwasและเกือบทั้งหมดเป็นชุมชนพราหมณ์[28]

อิทธิพล

ตามที่ Sharma กล่าวไว้ อิทธิพลของแนวคิด Dvaita Vedanta นั้นโดดเด่นที่สุดในสำนัก Chaitanya ของBengal Vaishnavism ซึ่งผู้ศรัทธาได้ก่อตั้งInternational Society for Krishna Consciousness ( ISKCON ) - ซึ่งรู้จักกันทั่วไปในชื่อHare Krishna Movement [ 29]และในรัฐอัสสัมด้วย[30] Chaitanya Mahaprabhu (1496-1534) กล่าวกันว่าเป็นสาวกของ Isvara Puri ซึ่งเป็นสาวกของ Madhavendra Puri ซึ่งเป็นสาวกของ Lakshmipati Tirtha ซึ่งเป็นสาวกของVyasatirtha (1469-1539) ของ Sampradaya ของ Madhvacharya [31]วัฒนธรรม Gujarat Vaishnava ยังได้รับอิทธิพลจากปรัชญา Madhva อีกด้วย[32]

สถาบัน

Madhvacharya ได้ก่อตั้ง Mathas ขึ้นมากมายโดยการเอาชนะ acharyas ต่างๆ จาก sampraday ที่แตกต่างกัน ผู้ติดตามของMadhvaแบ่งออกเป็นกลุ่มต่างๆ มากมาย ได้แก่Tuluva , Kannadigas , Marathis , Telugu , Tamilians , Biharis , MalayalisและKonkanisดังนั้น จึงมีสถาบันที่แยกจากกันของศาสนา Madhva-Vaishnava อยู่ 24 แห่ง[33] [34]

ตุลุวา มาทาส

คณิตที่อยู่ในภูมิภาค Tulu เรียกว่าTuluva Mathas ชาว ตูลู ส่วนใหญ่ที่พูดในภูมิภาคตูลูและมาลายาลัมผู้คนที่พูดได้ใน ภูมิภาค เกรละที่ปฏิบัติตามปรัชญาของมัธวาชารยา คือสาวกของมัธวะมัธัสทั้งสิบสองคน มธพมาถะทั้ง 12 พระองค์ ได้แก่เปชวาระ มาธา ปาลิมารุ มาธา อดามารุ มาธา ปุตติเก มาธา โศเท มาถะ คานิยูรู มาธา ชิรูร มาธา กฤษณปุระมาธาพันฑรเกรี มถะสุปรามันยา มถะ จิตปุระ มถะ และภีมานอกเต มถะ[33]จากสิบสอง Tuluva Mathas แปดคนนี้เป็นส่วนหนึ่งของAshta (แปด) Mathas ของ Udupiซึ่งจะผลัดกันทุกๆ สองปี ( Paryaya ) เพื่อสักการะพระกฤษณะใน Udupi (35) (36)คณิตทั้ง 12 คนนี้สืบเชื้อสายมาจาก ลูกศิษย์โดยตรงของ Madhvacharyaได้แก่ Adhokshaja Teertha, Hrishikesha Teertha, Narasimha Teertha, Upendra Teertha, Rama Teertha, Vamana Teertha, Janardhana Teertha และVishnu Tirthaน้องชายของMadhva

Deshastha Mathas หรือ Deccan Plateau Mathas

ร่วมกับ Ashta Mathas ของ Udupi Madhvacharya ยังได้ก่อตั้ง matha ร่วมกับศิษย์ของเขาPadmanabha Tirthaในชื่อ Peetadhipathi เพื่อเผยแพร่Tattvavada (Dvaita) Vedanta นอกภูมิภาค Tulunadu พร้อมคำสั่งว่าศิษย์ของเขาNarahari Tirtha , Madhava Tirtha , Akshobya Tirthaควรเป็นผู้สืบทอด matha นี้ในอนาคต ตามที่Surendranath Dasgupta ระบุว่า Uttaradi Math เป็น matha หลักของ Madhvacharya และถูกแบ่งออกสองครั้ง ดังนั้นเราจึงลงเอยด้วยสาม matha อีกสองคือVyasaraja MathและRaghavendra Math [ 37] Matha ทั้งหมดนอกภูมิภาค Tulunadu สืบเชื้อสายมาจาก Padmanabha Tirtha ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เนื่องจาก Padmanabha Tirtha มาจากภูมิภาค Desh matha ทั้งหมดที่สืบเชื้อสายมาจากเขาจึงรู้จักกันในชื่อDeshastha MathasหรือDeccan plateau Mathas ม ราฐี กันนาดาเตลูกูฮินดีพิหารทมิฬผู้คนที่พูดตาม Madhvacharya นอก ภูมิภาค TulunaduและKonkanต่างก็เป็นสาวกของ Madhva Mathas ทั้งสิบนี้ เปตะธิปาติสส่วนใหญ่ที่เป็นประธานในคณิตทั้ง 10 นี้เป็นของชุมชนเดษฐาพราหมณ์[33]มธพมาถะ ทั้ง 10 ประการ ได้แก่ อุตตรดี มถะวยะสรจะ มถะระฆะเวนทร มถะศรีปดาราจะ มถะ กัณวะ มถะ กุดลี มถะ ตมเบหัลลี มถะ (หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า มัชชีเกหัลลี มัตถะ) กุนทปุระ วยสรจะ มถะ สครัคเต มถะ และบาลิกะรุ มถะ[33]

คณิตศาสตร์ของเดช

มถตรยะเป็นสามมถะซึ่งสืบเชื้อสายมาจากสาวกโดยตรงของมาธวัชรยะได้แก่ปัทมนาภะตีร์ตะนาราฮารีตีร์ตะมาธวะตีร์ตะ อักโศบยา ตี ร์ตะ จายาตีร์ตะสืบเชื้อสายมถะหลักต่อจากอักโศบยาตีร์ตะ[38] [39] [40] อุตตรดิ มะถันวยาสราจา มะถันและราฆเวนดร มะ ถัน สืบ เชื้อสายมาจากจายาตีร์ตะ อุตตรดิ มะถัน วยาสราจา มะถัน และราฆเวนดร มะถัน ถือเป็นสามสถาบันเผยแผ่ศาสนาชั้นนำของทไวตะเวทานตะและเรียกรวมกันว่ามถตรยะ [ 41] [42] [43]พระสันตปาปาและปราชญ์ของมถตรยะเป็นสถาปนิกหลักของทไวตะเวทานตะหลังยุคมาธวัชรยะตลอดหลายศตวรรษ[44]ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาเหล่านี้มีส่วนสำคัญในการพัฒนาและเผยแพร่ปรัชญาของMadhvaด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงสามารถถือได้โดยไม่ลังเลว่าเป็นทายาททางปัญญาของมรดกของMadhva , JayatirthaและVyasatirtha [ 39 ] [45] [46] [47]

มหาตมะของเดชา[43]
มะตะปัจจุบันสวามิจี
อุตตรดีมาตะสัตยัตมะตีรตะ
ราฆเวนทระ มัทธาสุภูธานทร ตีรตะ
วยาสารัช มัทตะวิทยาศฤษฏิ์ ติรฐะ

กอนกานี มาทัส

เหล่าพราหมณ์สารัสวัตและพราหมณ์สารัสวัตอื่นๆ ที่นับถือมาธวจารย์และปรัชญาของเขาทไวตะเวทานตะล้วนนับถือมาธวมาถะสองแห่ง โดยส่วนใหญ่กระจุกตัวอยู่ที่ชายฝั่งคอนกัน (รวมถึงกัว ) ชายฝั่งมลาบาร์ของรัฐกรณาฏกะและรัฐเกรละ และรัฐอุตตรประเทศโดยส่วนใหญ่อยู่ ที่เมือง พาราณสีและพื้นที่โดยรอบ สารัสวัตมาถะสองแห่งนี้คือกาสีมาถและโกการ์นามาถ [ 33]

ครูมาธวาที่มีชื่อเสียง

ครูมาธวาที่มีชื่อเสียงบางส่วนได้แก่:

ดูเพิ่มเติม

หมายเหตุ

  1. ^ เพื่อแยกความแตกต่างจากศาสนาไวษณพของรามานุชาจารย์ ศรีมาธวะจึงตั้งชื่อศาสนาไวษณพของเขาว่าศาสนาไวษณพเศร้า[1]

อ้างอิง

  1. ^ Ian Philip McGreal (1995). นักคิดผู้ยิ่งใหญ่ของโลกตะวันออก: นักคิดสำคัญและหนังสือปรัชญาและศาสนาของจีน อินเดีย ญี่ปุ่น เกาหลี และโลกแห่งอิสลาม. HarperCollins Publishers. หน้า 232. ISBN 9780062700858-
  2. ^ Guy L. Beck (2012). กฤษณะทางเลือก: การเปลี่ยนแปลงตามภูมิภาคและภาษาพื้นเมืองเกี่ยวกับเทพเจ้าฮินดู SUNY Press หน้า 74 ISBN 9780791483411-
  3. ^ Suresh K. Sharma, Usha Sharma (1999). Rajasthan Through the Ages: Art, architecture and memoirs. Deep & Deep Publications. หน้า 333. ISBN 9788176291552-
  4. ^ Nagendra Kr Singh; AP Mishra (2005). สารานุกรมปรัชญาและศาสนาตะวันออก: ชุดต่อเนื่อง--, เล่มที่ 1. Global Vision Pub House. หน้า 99. ISBN 9788182200722-
  5. ^ Harold Coward (30 ตุลาคม 1987). การตอบสนองของอินเดียสมัยใหม่ต่อความหลากหลายทางศาสนา SUNY Press. หน้า 129 ISBN 9780887065729-
  6. ^ Lavanya Vemsani (13 มิถุนายน 2016). กฤษณะในประวัติศาสตร์ ความคิด และวัฒนธรรม: สารานุกรมของเทพเจ้าฮินดูที่มีหลายชื่อ: สารานุกรมของเทพเจ้าฮินดูที่มีหลายชื่อ ABC-CLIO หน้า 165 ISBN 9781610692113. ดึงข้อมูลเมื่อ13 มิถุนายน 2559 .
  7. ^ มิตทัล, ซูชิล (2004). โลกของชาวฮินดู . 29 เวสต์ 35th สตรีท, นิวยอร์ก, NY 10001: รูทเลดจ์. หน้า 292. ISBN 0-203-64470-0-{{cite book}}: CS1 maint: location (link)
  8. ^ Sabapathy Kulandran (2004). Grace in Christianity and Hinduism. James Clarke & Co. หน้า 179. ISBN 9780227172360-
  9. ↑ นักบุญแห่งอินเดีย จากัดกูรู กริปาลูจิ ยอก. 2014. หน้า. เนื้อหา
  10. ^ Stephan Schuhmacher (1994). สารานุกรมปรัชญาและศาสนาตะวันออก: พุทธศาสนา ศาสนาฮินดู ลัทธิเต๋า เซน. Shambhala. หน้า 397. ISBN 978-0-87773-980-7-
  11. ^ Vivek Ranjan Bhattacharya (1982). ฤๅษีชื่อดังของอินเดีย: ข้อความอมตะของพวกเขา. Sagar Publications. หน้า 356.
  12. ↑ ปันทุรัง ภิมาเรา เดไซ (1970) ประวัติศาสตร์กรณาฏกะ: จากยุคก่อนประวัติศาสตร์สู่การรวมชาติ สถาบันวิจัยกันนาดา, มหาวิทยาลัยกรณาฏกะ. พี 295.
  13. ^ V. Raghavan (1978). นักปรัชญาและผู้นำทางศาสนา เล่มที่ 1. กองสิ่งพิมพ์ กระทรวงสารสนเทศและการกระจายเสียง รัฐบาลอินเดีย. หน้า 12.
  14. ^ Vasudeva Rao (2002). Living Traditions in Contemporary Contexts: The Madhva Matha of Udupi. Orient Blackswan. หน้า 33. ISBN 9788125022978-
  15. ^ Bruce M. Sullivan (2001). A to Z of Hinduism. Rowman & Littlefield. หน้า 239. ISBN 978-0-8108-4070-6-
  16. ^ อิกเนเชียส ปูธิอาดัม (1985). วิษณุ ผู้เป็นอิสระตลอดกาล: การศึกษาแนวคิดมาธวะเกี่ยวกับพระเจ้า ชุดบทสนทนา หน้า 227
  17. ^ Encyclopedia Americana: M to Mexico City. สำนักพิมพ์ Scholastic Library. 2006. หน้า 59. ISBN 9780717201396-
  18. ^ Prāci-jyotī: Digest of Indological Studies, เล่มที่ 13. มหาวิทยาลัย Kurukshetra. 1977. หน้า 245.
  19. ^ Helmuth von Glasenapp (1992). ปรัชญาแห่งศรัทธาวิษณุของมาธวะ. Dvaita Vedanta Studies and Research Founda. หน้า 154.
  20. ^ วัฒนธรรมอินเดีย: วารสารสถาบันวิจัยอินเดีย เล่มที่ 3 ฉบับที่ 3-4 IB Corporation. 1984. หน้า 505.
  21. ^ Vivek Ranjan Bhattacharya (1982). ฤๅษีชื่อดังของอินเดีย: ข้อความอมตะของพวกเขา. Sagar Publications. หน้า 356.
  22. ^ ไบรอันท์, เอ็ดวิน (2007). กฤษณะ: แหล่งข้อมูล (บทที่ 15 โดย ดีปัค ซาร์มา)สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด หน้า 358 ISBN 978-0195148923-
  23. ^ สโตเกอร์, วาเลรี (2011). "Madhva (1238-1317)". สารานุกรมปรัชญาอินเทอร์เน็ต. สืบค้นเมื่อ29 กุมภาพันธ์ 2016 .
  24. ^ ชาร์มา 1962, หน้า 361.
  25. ^ Nagendra Kr Singh; AP Mishra (2005). สารานุกรมปรัชญาและศาสนาตะวันออก: ศาสนาฮินดู: JR. Global Vision Publishing House. หน้า 473. ISBN 9788182200739-
  26. ^ Thomas Padiyath (31 มกราคม 2014). The Metaphysics of Becoming: On the Relationship between Creativity and God ใน Whitehead และ Supermind และ Sachchidananda ใน Aurobindo Walter de Gruyter. หน้า 157. ISBN 9783110342772. ดึงข้อมูลเมื่อ31 มกราคม 2014 .
  27. ^ Ramaswami Venkataraman (1991). สุนทรพจน์ที่คัดสรรของประธานาธิบดี R. Venkataraman เล่มที่ 1 กองสิ่งพิมพ์ กระทรวงสารสนเทศและการกระจายเสียง รัฐบาลอินเดีย หน้า 474
  28. ^ Yogendra K. Malik (1981). ปัญญาชนชาวเอเชียใต้และการเปลี่ยนแปลงทางสังคม: การศึกษาบทบาทของปัญญาชนที่พูดภาษาพื้นเมือง มรดก. หน้า 262
  29. ^ Sharma 1962, หน้า 22–23.
  30. ^ Sharma 2000, หน้า 514–516.
  31. ↑ การเชื่อมต่อระหว่าง Gaudiya และ Madhva Sampradayas(pdf)
  32. ^ S. Anees Siraj (2012). รัฐกรณาฏกะ: เขตอูดูปี รัฐบาลกรณาฏกะ กรมสารนิเทศกรณาฏกะ หน้า 192
  33. ^ abcde Hebbar 2005, หน้า 152.
  34. ^ Sharma 2000, หน้า 541.
  35. ^ Vasudeva Rao (2002). Living Traditions in Contemporary Contexts: The Madhva Matha of Udupi. Orient Blackswan. หน้า 30 ISBN 9788125022978-
  36. ^ Lavanya Vemsani Ph.D. (13 มิถุนายน 2016). กฤษณะในประวัติศาสตร์ ความคิด และวัฒนธรรม: สารานุกรมของเทพเจ้าฮินดูที่มีหลายชื่อ: สารานุกรมของเทพเจ้าฮินดูที่มีหลายชื่อ ABC-CLIO หน้า 165 ISBN 9781610692113. ดึงข้อมูลเมื่อ13 มิถุนายน 2559 .
  37. ↑ สตีเวน โรเซน (30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2537) ลัทธิไวษณพ. สำนักพิมพ์ Motilal Banarsidass พี 132. ไอเอสบีเอ็น 9788120812352-
  38. ^ ชาร์มา 2000, หน้า 196.
  39. ^ โดย Sharma 2000, หน้า 197.
  40. ^ เฮบบาร์ 2005, หน้า 61.
  41. ^ ชาร์มา 2000, หน้า 199.
  42. ↑ สตีเวน โรเซน (30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2537) ลัทธิไวษณพ. สำนักพิมพ์ Motilal Banarsidass พี 132. ไอเอสบีเอ็น 9788120812352-
  43. ^ โดย Sharma 2000, หน้า 193.
  44. ^ BN Hebbar (2004). Viśiṣṭādvaita และ Dvaita: การศึกษาเชิงระบบและเปรียบเทียบของสำนักเวทานตะสองสำนักโดยเน้นไปที่ข้อโต้แย้งทางหลักคำสอนบางประการ Bharatiya Granth Niketan หน้า 29 ISBN 9788189211011-
  45. ↑ สตีเวน โรเซน (30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2537) ลัทธิไวษณพ. สำนักพิมพ์ Motilal Banarsidass พี 132. ไอเอสบีเอ็น 9788120812352-
  46. ↑ วาสุธา ดาลเมีย ; ไฮน์ริช ฟอน สตีเทนครอน (2009) ผู้อ่านศาสนาฮินดูอ็อกซ์ฟอร์ดอินเดีย สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด. หน้า 161–162. ไอเอสบีเอ็น 9780198062462. Desastha หรือ Kannada-Marathi Madhvas มี matha อยู่ไม่กี่อัน ซึ่ง Uttaradimatha เป็นอันใหญ่ที่สุด Uttaradimatha เป็น matha ดั้งเดิมของ Madhva และอาจารย์ของเขา (แม้ว่าทั้งคู่จะเป็น tauluva จากชายฝั่งตะวันตกก็ตาม เนื่องจากก่อตั้งโดยพระวิษณุเอง และมากกว่าร้อยละ 80 ของ Madhvas ทั้งหมดเป็นสาวกของ Madhva)
  47. ↑ สุรจิต สิงหา; ใบยานาถ สรัสวดี (1978) นักพรตแห่งคาชิ: การสำรวจทางมานุษยวิทยา มูลนิธิเอ็นเค โบส เมมโมเรียล พี 133.

บรรณานุกรม

  • ไบรอันท์, เอ็ดวิน ฟรานซิส (2007), Krishna: A Sourcebook , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด, ISBN 978-0-19-803400-1
  • เฮบบาร์, BN (2005). วัดศรีกฤษณะที่อูดูปี: ประวัติศาสตร์และศูนย์กลางทางจิตวิญญาณของนิกายมาธวีของศาสนาฮินดู ภารติยะ กรานธ์ นิเคทานISBN 81-89211-04-8-
  • ฟลัด, แกวิน (2003). The Blackwell Companion to Hinduism . Oxford: Blackwell Publishing. หน้า 251 ISBN 0-631-21535-2-
  • Goswami, SD (1976). การอ่านในวรรณกรรมพระเวท: ประเพณีพูดเพื่อตัวเอง Sl: Assoc Publishing Group. หน้า 240 หน้าISBN 0-912776-88-9-
  • โจนส์, คอนสแตนซ์; ไรอัน, เจมส์ ดี. (2549), สารานุกรมศาสนาฮินดู, อินโฟเบส, ISBN 9780816075645
  • เครือข่ายทรัพยากรจิตวิญญาณ Hare Krishna นิวซีแลนด์ "Padmanabha Tirtha" เครือข่ายทรัพยากรจิตวิญญาณ Hare Krishna นิวซีแลนด์สืบค้นเมื่อ14ธันวาคม2012
  • Padmanabhachar, CM ชีวิตและคำสอนของ Sri Madhvacharya (PDF) สืบค้นเมื่อ28กรกฎาคม2554
  • ชาร์มา บีเอ็น กฤษณมูรติ (1962) ปรัชญาของชรี มัชวาจารย์. โมติลาล บานาร์ซิดาส (พิมพ์ซ้ำปี 2014) ไอเอสบีเอ็น 978-8120800687-
  • Sarma, Deepak (2005). ปรัชญาญาณและข้อจำกัดของการสอบสวนเชิงปรัชญา: หลักคำสอนใน Madhva Vedanta Routledge
  • ชาร์มา บีเอ็น กฤษณมูรติ (2000) ประวัติความเป็นมาของโรงเรียนทไวตาแห่งเวธานตะและวรรณคดี ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 3 โมติลาล บานาร์ซิดาส (พิมพ์ซ้ำ พ.ศ. 2551) ไอเอสบีเอ็น 978-8120815759-

อ่านเพิ่มเติม

  • เฮลมุท ฟอน กลาเซนาปป์ (1992) ปรัชญาแห่งศรัทธาวิษณุของมาธวา มูลนิธิการศึกษาและวิจัย Dvaita Vedanta
  • Deepak Sarma (29 กันยายน 2017) บทนำสู่ Madhva Vedanta Routledge ISBN 9781351958738. ดึงข้อมูลเมื่อ29 กันยายน 2560 .
  • โอคิตะ, คิโยคาซึ (2012) "บทที่ 15 ใครคือมาธวะ การโต้เถียงเรื่องการเป็นตัวแทนต่อสาธารณะของมาธวะ สัมปราดายะ" ในจอห์น ซาวอส; และคณะ (บรรณาธิการ). ศาสนาฮินดูสาธารณะ นิวเดลี: Sage Publ อินเดีย. ไอเอสบีเอ็น 978-81-321-1696-7-
  • Padmanabhachar, CM ชีวิตและคำสอนของ Sri Madhvacharya (PDF) สืบค้นเมื่อ28กรกฎาคม2554
  • ชาร์มา บีเอ็น กฤษณมูรติ (1962) ปรัชญาของชรี มัชวาจารย์. โมติลาล บานาร์ซิดาส (พิมพ์ซ้ำปี 2014) ไอเอสบีเอ็น 978-8120800687-
  • ชาร์มา บีเอ็น กฤษณมูรติ (2000) ประวัติความเป็นมาของโรงเรียนทไวตาแห่งเวธานตะและวรรณคดี ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 3 โมติลาล บานาร์ซิดาส (พิมพ์ซ้ำ พ.ศ. 2551) ไอเอสบีเอ็น 978-8120815759-
  • ดไวต้า.org
  • ตัตวาวาดา
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sat_Vaishnavism&oldid=1255935999"