หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว

หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว

ฉบับพิมพ์ครั้งแรก
ผู้เขียน	กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ
ชื่อเรื่องต้นฉบับ	แทนโซเลดาด
นักแปล	เกร็กกอรี่ ราบาสซ่า
ภาษา	สเปน
ประเภท	ความสมจริงแบบมหัศจรรย์
สำนักพิมพ์	บทบรรณาธิการ ซูดาเมริกานา ฮาร์เปอร์ แอนด์ โรว์ (สหรัฐอเมริกา) โจนาธาน เคป (สหราชอาณาจักร)
วันที่เผยแพร่	1967
สถานที่เผยแพร่	อาร์เจนตินา
ตีพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษ	1970
หน้า	422
โอซีแอลซี	17522865

หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว (สเปน : Cien años de soledad ,สเปนละตินอเมริกา: [sjen ˈaɲos ðe soleˈðað] ) เป็นนวนิยายปี 1967 โดย Gabriel García Márquezนักเขียนชาวโคลอมเบียซึ่งบอกเล่าเรื่องราวหลายชั่วอายุคนของตระกูล Buendía ซึ่งหัวหน้าครอบครัว José Arcadio Buendía เป็นผู้ก่อตั้งเมือง Macondo ที่เป็นเมืองสมมติ นวนิยายเรื่องนี้มักถูกอ้างถึงว่าเป็นผลงานชิ้นเอกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกวรรณกรรม [ ^{1] [2] [3] [4]}ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในผลงานที่สำคัญที่สุดของภาษาสเปนในระหว่างการประชุมนานาชาติครั้งที่ 4 ของภาษาสเปนที่จัดขึ้นในเมือง Cartagenaในเดือนมีนาคม 2007 ^{[5] [6]}

รูป แบบ ความสมจริงเชิงมหัศจรรย์และสาระเชิงหัวข้อของหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวสร้างให้เป็นนวนิยายที่เป็นตัวแทนสำคัญของยุคเฟื่องฟูทางวรรณกรรมละตินอเมริกาในช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970 ^[7]ซึ่งได้รับอิทธิพลด้านรูปแบบ จาก ลัทธิโมเดิร์นนิสม์ (ยุโรปและอเมริกาเหนือ) และ ขบวนการวรรณกรรม แนวแวน การ์ด (อวองการ์ด) ของคิวบา

ตั้งแต่ได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2510 ในกรุงบัวโนสไอเรสโดย Editorial Sudamericana หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวได้รับการแปลเป็น 46 ภาษาและขายได้มากกว่า 50 ล้านเล่ม^{[8] [9] [10] [11]}นวนิยายเรื่องนี้ถือเป็นผลงานชิ้นเอก ของการ์เซีย มาร์เกซ ยังคงได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางและได้รับการยอมรับว่าเป็นผลงานที่สำคัญที่สุดชิ้นหนึ่งทั้งในวรรณกรรมสเปน^[12]และในวรรณกรรมโลก^{[1] [3]}

ในปี 1965 กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซกำลังขับรถไปอากาปุลโกเพื่อพักผ่อนกับครอบครัว เมื่อเขาคิดถึงจุดเริ่มต้นสำหรับหนังสือเล่มใหม่ เขาจึงหันรถกลับและขอให้ภรรยาจัดการเรื่องการเงินของครอบครัวสำหรับเดือนต่อๆ ไป จากนั้นจึงขับรถกลับบ้านที่โคลอมเบีย ตลอดระยะเวลาสิบแปดเดือนต่อมา การ์เซีย มาร์เกซใช้เวลาไปกับการเขียนหนังสือที่ต่อมากลายเป็นหนังสือOne Hundred Years of Solitudeแม้ว่าจะได้รับแรงบันดาลใจจากประวัติศาสตร์โคลอมเบียและประสบการณ์ของเขาในฐานะนักข่าว แต่การ์เซีย มาร์เกซก็ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากปู่และย่าฝ่ายแม่ของเขา ได้แก่ นิโคลัส ริคาร์โด มาร์เกซ และโดนา ทรานควิลินา อิกัวรัน โกเตส ริคาร์โด มาร์เกซซึ่งเป็นทหารผ่านศึกสงครามพันวันและได้รับการยกย่อง เล่าถึงการกบฏต่อต้านรัฐบาลอนุรักษ์นิยมของโคลอมเบีย ทำให้หลานชายของเขามีทัศนคติแบบสังคมนิยมในขณะเดียวกัน ความเชื่องมงายของ Doña Iguarán Cotes กลายมาเป็นรากฐานของ สไตล์หนังสือ One Hundred Years of Solitudeบ้านของทั้งคู่ในเมืองAracatacaซึ่งเป็นสถานที่ที่ García Márquez ใช้ชีวิตในวัยเด็กเป็นแรงบันดาลใจให้เขาสร้างฉาก Macondo ในหนังสือของเขา^[13]

การ์เซีย มาร์เกซเป็นหนึ่งใน นักเขียนนวนิยาย ชาวละตินอเมริกา สี่คน ซึ่งถูกกล่าวถึงครั้งแรกในช่วงยุคเฟื่องฟูทางวรรณกรรมละตินอเมริกาในช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970 อีกสามคนคือมาริโอ บาร์กัส โยซา ชาวเปรู จูลิโอ คอร์ตาซาร์ชาวอาร์เจนตินาและคาร์ลอส ฟูเอนเตส ชาว เม็กซิโกหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว (1967) ทำให้การ์เซีย มาร์เกซมีชื่อเสียงไปทั่วโลกในฐานะนักเขียนนวนิยายแนวสัจนิยมมหัศจรรย์ในวรรณกรรมละตินอเมริกา^[14]

หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวเป็นเรื่องราวของตระกูล Buendía จำนวนเจ็ดรุ่นในเมืองMacondoผู้ก่อตั้ง Macondo คือ José Arcadio Buendía และ Úrsula Iguarán ออกจากบ้านเกิดของพวกเขาหลังจากที่ José Arcadio ฆ่า Prudencio Aguilar หลังจากการชนไก่เพราะคิดว่า José Arcadio เป็น โรค หย่อนสมรรถภาพทางเพศ [ ^15]คืนหนึ่งระหว่างการเดินทางอพยพของพวกเขา ขณะที่ตั้งแคมป์อยู่ริมฝั่งแม่น้ำ José Arcadio ฝันถึง "Macondo" เมืองแห่งกระจกที่สะท้อนโลกทั้งใบในและรอบๆ เมือง เมื่อตื่นขึ้น เขาตัดสินใจสร้าง Macondo ขึ้นริมแม่น้ำ หลังจากเดินเตร่ในป่ามาหลายวัน การก่อตั้ง Macondo ของเขาจึงกลายเป็น โลก ในอุดมคติ^[10]

José Arcadio Buendía เชื่อว่า Macondo ถูกล้อมรอบด้วยน้ำ และจากเกาะนั้น เขาประดิษฐ์โลกขึ้นตามการรับรู้ของเขา^[10]ไม่นานหลังจากก่อตั้ง Macondo ก็กลายเป็นเมืองที่มีเหตุการณ์ผิดปกติและไม่ธรรมดา บ่อยครั้ง ซึ่งเกี่ยวข้องกับรุ่นต่อรุ่นของครอบครัว Buendía ซึ่งไม่สามารถหรือไม่เต็มใจที่จะหลีกหนีจากความโชคร้ายเป็นระยะๆ (ส่วนใหญ่มักเกิดจากตัวเขาเอง) เมืองนี้โดดเดี่ยวและไม่มีการเชื่อมต่อกับโลกภายนอกมาหลายปี ยกเว้นการมาเยือนประจำปีของกลุ่มยิปซีซึ่งแสดงให้ชาวเมืองเห็นการค้นพบทางวิทยาศาสตร์ เช่นแม่เหล็กกล้องโทรทรรศน์และน้ำแข็ง Melquíades หัวหน้ากลุ่มยิปซี ยังคงเป็นเพื่อนที่สนิทกับ José Arcadio ซึ่งเริ่มห่างเหินมากขึ้น และหมกมุ่นอยู่ กับการสืบสวนความลึกลับของจักรวาลที่พวกยิปซีมอบให้เขา ในที่สุด เขาก็กลายเป็นบ้า พูดแต่ภาษาละตินและถูกครอบครัว มัดไว้กับ ต้นเกาลัด เป็นเวลาหลายปีจนกระทั่งเสียชีวิต

ในที่สุด มาคอนโดก็ต้องเผชิญกับโลกภายนอกและรัฐบาลของโคลอมเบียที่เพิ่งได้รับเอกราช การเลือกตั้งที่ไม่โปร่งใสระหว่างพรรคอนุรักษ์นิยมและ พรรค เสรีนิยมจัดขึ้นในเมือง ทำให้ออเรลิอาโน บูเอนเดียได้รับแรงบันดาลใจให้เข้าร่วมสงครามกลางเมืองกับรัฐบาลอนุรักษ์นิยม เขาได้กลายเป็นผู้นำการปฏิวัติที่มีชื่อเสียง ต่อสู้มาหลายปีและรอดพ้นจากความพยายามหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็เบื่อหน่ายกับสงครามและลงนามในสนธิสัญญาสันติภาพกับพรรคอนุรักษ์นิยม เขาผิดหวังจึงกลับมาที่มาคอนโดและใช้ชีวิตที่เหลือไปกับการเลี้ยงปลาทองตัวจิ๋วในโรงงานของเขา

ทางรถไฟมาถึงเมืองมาคอนโดพร้อมกับเทคโนโลยีใหม่ๆ และผู้ตั้งถิ่นฐานชาวต่างชาติจำนวนมาก บริษัทผลไม้ของอเมริกาได้ก่อตั้งสวนกล้วยนอกเมืองและสร้างหมู่บ้านแยกของตนเองขึ้นอีกฝั่งของแม่น้ำ ทำให้เกิดช่วงเวลาแห่งความเจริญรุ่งเรืองที่จบลงด้วยโศกนาฏกรรมเมื่อกองทัพโคลอมเบียสังหารคนงานสวนที่หยุดงานหลายพันคน เหตุการณ์นี้อิงจากเหตุการณ์สังหารหมู่กล้วยในปี 1928 โฮเซ อาร์คาดีโอ เซกุนโด ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากการสังหารหมู่ครั้งนี้ไม่พบหลักฐานใดๆ ของการสังหารหมู่ครั้งนี้ และชาวเมืองที่รอดชีวิตก็ปฏิเสธหรือปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจริง

เมื่อนิยายเรื่องนี้จบลง มาคอนโดก็ทรุดโทรมลงและแทบจะถูกทอดทิ้ง เหลือเพียงบูเอนดิอาสที่เหลืออยู่คือ อมารันตา เออร์ซูลาและออเรลิอาโน หลานชายของเธอ ซึ่งพ่อแม่ของพวกเขาถูกเฟอร์นันดา ย่าของเขาปกปิดไว้ และเขากับอมารันตา เออร์ซูลาก็เริ่มมีความสัมพันธ์แบบชู้สาวโดยไม่รู้ตัว พวกเขามีลูกที่มีหางหมู ซึ่งเป็นการเติมเต็มความกลัวตลอดชีวิตของเออร์ซูลา หัวหน้าตระกูลที่ตายไปนานแล้ว อมารันตา เออร์ซูลาเสียชีวิตขณะคลอดลูก และลูกก็ถูกมดกิน ทำให้ออเรลิอาโนเป็นสมาชิกคนสุดท้ายของครอบครัว เขาถอดรหัสรหัสที่เมลกีอาเดสทิ้งไว้ในต้นฉบับเมื่อหลายชั่วอายุคนก่อน ข้อความลับแจ้งให้ผู้รับทราบถึงโชคลาภและความโชคร้ายทุกประการที่รุ่นต่อรุ่นของครอบครัวบูเอนดิอาต้องเผชิญ ขณะที่ออเรลิอาโนอ่านต้นฉบับ เขารู้สึกว่ามีลมพายุพัดเข้ามาหาเขา และเขาอ่านในเอกสารว่าตระกูลบูเอนเดียจะต้องถูกลบออกจากโลกนี้เพราะเรื่องนี้ ในประโยคสุดท้ายของหนังสือ ผู้บรรยายบรรยายว่าออเรลิอาโนอ่านบรรทัดสุดท้ายนี้ในขณะที่เมืองมาคอนโดทั้งเมืองถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น^[16]

ธีมหลักในเรื่องOne Hundred Years of Solitudeคือการที่ประวัติศาสตร์ใน Macondo เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ตัวเอกถูกควบคุมโดยอดีตและความซับซ้อนของเวลา ตลอดทั้งนวนิยาย ตัวละครจะถูกผีเข้าสิง “ผีเป็นสัญลักษณ์ของอดีตและธรรมชาติที่หลอกหลอน Macondo ผีและการซ้ำซากที่พวกมันทำให้เกิดขึ้นนั้นแท้จริงแล้วมีรากฐานที่มั่นคงในพัฒนาการเฉพาะของประวัติศาสตร์ละตินอเมริกา” Daniel Erickson เขียน “การเปลี่ยนแปลงทางอุดมการณ์ทำให้ Macondo และ Buendías กลายเป็นผีอยู่เสมอในระดับหนึ่ง แปลกแยกและแปลกแยกจากประวัติศาสตร์ของตนเอง ไม่เพียงแต่ตกเป็นเหยื่อของความจริงอันโหดร้ายของการพึ่งพาและการพัฒนาที่ไม่เพียงพอเท่านั้น แต่ยังตกเป็นเหยื่อของภาพลวงตาทางอุดมการณ์ที่หลอกหลอนและเสริมสร้างสภาพสังคมดังกล่าวอีกด้วย” ^[17]

ชะตากรรมของมาคอนโดนั้นทั้งถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าและถูกกำหนดไว้แล้วตั้งแต่การดำรงอยู่ของมัน "ลัทธิบูชาโชคชะตาเป็นอุปมาอุปไมยสำหรับส่วนเฉพาะที่อุดมการณ์ได้มีส่วนในการรักษาการพึ่งพาทางประวัติศาสตร์ โดยจำกัดการตีความประวัติศาสตร์ละตินอเมริกาให้อยู่ในรูปแบบบางอย่างที่ปฏิเสธความเป็นไปได้อื่นๆ เรื่องราวนี้ดูเหมือนจะยืนยันลัทธิบูชาโชคชะตาเพื่อแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกถึงกับดักที่อุดมการณ์สามารถสร้างขึ้นได้" ^[17]

การ์เซีย มาร์เกซใช้สีเป็นสัญลักษณ์ สีเหลืองและสีทองเป็นสีที่ใช้บ่อยที่สุดและเป็นสัญลักษณ์ของจักรวรรดินิยมและSiglo de Oro ของสเปน สีทองหมายถึงการแสวงหาความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจ ในขณะที่สีเหลืองหมายถึงความตาย การเปลี่ยนแปลง และการทำลายล้าง^[18]

เมืองกระจกเป็นภาพที่โฆเซ่ อาร์คาดีโอ บูเอนเดียฝันถึง เหตุนี้เองที่ทำให้มาคอนโดอยู่ตรงนั้น แต่ก็เป็นสัญลักษณ์ของชะตากรรมของเมืองด้วยเช่นกัน ฮิกกินส์เขียนว่า "อย่างไรก็ตาม เมื่ออ่านถึงหน้าสุดท้าย เมืองกระจกก็กลายเป็นเมืองแห่งภาพลวงตา มาคอนโดจึงเป็นตัวแทนของความฝันถึงโลกใหม่ที่กล้าหาญที่อเมริกาดูเหมือนจะสัญญาไว้ แต่กลับถูกพิสูจน์อย่างโหดร้ายว่าเป็นภาพลวงตาจากเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ที่ตามมา" ^[10]ภาพต่างๆ เช่น เมืองกระจกและโรงงานน้ำแข็งแสดงให้เห็นว่าประวัติศาสตร์ของละตินอเมริกาได้ถูกกำหนดไว้แล้วและถูกกำหนดให้ล่มสลาย^[17]

มีรูปแบบพื้นฐานทางประวัติศาสตร์ของละตินอเมริกาในหนังสือOne Hundred Years of Solitudeกล่าวกันว่านวนิยายเรื่องนี้เป็นหนึ่งในหลาย ๆ เรื่องที่ "วัฒนธรรมละตินอเมริกาสร้างขึ้นเพื่อทำความเข้าใจตัวเอง" ^[19]ในแง่นี้ นวนิยายเรื่องนี้สามารถคิดได้ว่าเป็นเอกสารเชิงเส้นที่เล่าเรื่องราวของละตินอเมริกาที่นักสำรวจชาวยุโรปค้นพบ ซึ่งมีตัวตนทางประวัติศาสตร์ที่พัฒนาโดยเครื่องพิมพ์ เอกสารนี้เป็นสัญลักษณ์ของวรรณกรรมที่เป็นรากฐานของประวัติศาสตร์ละตินอเมริกาและยังเป็นเครื่องมือถอดรหัสอีกด้วย เมลกีอาเดส ผู้ดูแลเอกสารนี้เป็นตัวแทนของทั้งความแปลกประหลาดและวรรณกรรม^[19]สุดท้าย "โลกของOne Hundred Years of Solitudeเป็นสถานที่ที่ความเชื่อและอุปมาอุปไมยกลายเป็นรูปแบบของข้อเท็จจริง และที่ข้อเท็จจริงทั่วไปกลายเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน" ^[16]

การใช้เหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์และตัวละครที่เฉพาะเจาะจงทำให้One Hundred Years of Solitudeเป็นผลงานตัวอย่างของความสมจริงเชิงมายากลโดยที่นวนิยายเรื่องนี้ได้บีบอัดเหตุและผลหลายสิบปีในขณะที่เล่าเรื่องราวที่น่าสนใจ^[20]

โฆเซ่ อาร์คาดีโอ บูเอนเดีย

José Arcadio Buendía เป็นหัวหน้าครอบครัว Buendía และเป็นผู้ก่อตั้ง Macondo ^[21] Buendía ออกจากบ้านเกิดของเขาในเทศบาล Riohachaประเทศโคลอมเบีย พร้อมกับ Úrsula Iguarán ภรรยาของเขา หลังจากถูกหลอกหลอนโดยศพของ Prudencio Aguilar (ชายที่ Buendía ฆ่าในการดวล) ซึ่งเลือดไหลจากบาดแผลของเขาตลอดเวลาและพยายามล้างมัน^[21]คืนหนึ่งขณะตั้งแคมป์ริมแม่น้ำ Buendía ฝันถึงเมืองแห่งกระจกชื่อ Macondo และตัดสินใจสร้างเมืองในสถานที่นี้ José Arcadio Buendía เป็นชายที่มองโลกในแง่ดีและช่างสงสัย มีพละกำลังและพลังงานมหาศาล เขาใช้เวลาไปกับการแสวงหาความรู้ทางวิทยาศาสตร์มากกว่าอยู่กับครอบครัว เขาสนใจเรื่องเล่นแร่แปรธาตุและดาราศาสตร์ และห่างเหินจากครอบครัวและชุมชนมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด เขาก็คลั่งไคล้และถูกมัดไว้กับต้นเกาลัดจนกระทั่งเสียชีวิต

อุร์ซูลา อิกัวรัน

Úrsula Iguarán เป็นหัวหน้าครอบครัว Buendía และเป็นภรรยาและลูกพี่ลูกน้องของ José Arcadio Buendía ^[21]เธอมีอายุยืนยาวกว่า 100 ปี และเธอดูแลครอบครัว Buendía ตลอด 6 ใน 7 รุ่นที่บันทึกไว้ในนวนิยาย เธอมีธุรกิจทำสัตว์ขนมหวานและขนมอบ ซึ่งเธอยังคงทำต่อจนกระทั่งเฟอร์นันดามาถึง เธอมีบุคลิกที่แข็งแกร่งมากและมักจะประสบความสำเร็จในขณะที่ผู้ชายในครอบครัวของเธอล้มเหลว เช่น การหาเส้นทางไปยังโลกภายนอกจาก Macondo เธอกลัวอย่างมากว่าครอบครัวของเธอจะกลับมามีพฤติกรรมร่วมประเวณีระหว่างพี่น้อง เพราะญาติที่ร่วมประเวณีระหว่างพี่น้องมักมีลักษณะเหมือนสัตว์ จากหัวหน้าครอบครัวที่เข้มแข็งและกระตือรือร้น Úrsula กลายเป็นของเล่นของ Amaranta Úrsula และ Aureliano ในช่วงปีสุดท้ายของชีวิต และหดตัวลงเหลือขนาดเท่ากับทารกแรกเกิดเมื่อเธอเสียชีวิตในที่สุด

โฮเซ่ อาร์คาดีโอ

โฮเซ อาร์คาดีโอ ลูกคนแรกของบูเอนเดียและเออร์ซูลา โฮเซ อาร์คาดีโอ ดูเหมือนว่าจะสืบทอดนิสัยดื้อรั้นและหุนหันพลันแล่นของพ่อ มา ^[21]ในที่สุดเขาก็ออกจากครอบครัวหลังจากถูกปิลาร์ เทอร์เนราล่วงละเมิดทางเพศเพื่อตามล่าสาวยิปซี และกลับมาอย่างไม่คาดคิดหลายปีต่อมาในร่างชายร่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยสัก โดยอ้างว่าเขาล่องเรือไปในท้องทะเลของโลกมาแล้ว เขาแต่งงานกับรีเบกา น้องสาวบุญธรรมของเขา ทำให้เขาถูกเนรเทศจากคฤหาสน์ และเขาเสียชีวิตจากบาดแผลจากกระสุนปืนที่ลึกลับ ไม่กี่วันหลังจากช่วยพี่ชายของเขาจากการประหารชีวิต

พันเอก ออเรลิอาโน บูเอนเดีย

ลูกคนที่สองของโฮเซ อาร์คาดีโอ บูเอนเดียและเออร์ซูลา และเป็นบุคคลแรกที่เกิดในมาคอนโด^[21]เขาถูกมองว่ามีลางสังหรณ์เพราะทุกสิ่งที่เขาพูดกลายเป็นจริง^[21]เขาไม่เพียงแต่เป็นนักรบเท่านั้น แต่ยังเป็นศิลปินด้วยเนื่องจากความสามารถในการเขียนบทกวีและสร้างปลาทองที่ประดิษฐ์อย่างประณีต ในช่วงสงคราม เขามีลูกชาย 17 คนจากผู้หญิงที่ไม่ทราบชื่อ^[21]ทั้งหมดชื่อออเรลิอาโน ต่อมามีลูกชาย 4 คนเริ่มอาศัยอยู่ในมาคอนโด และภายในเวลาไม่กี่สัปดาห์ พวกเขาทั้งหมดยกเว้นหนึ่งคน (รวมถึงผู้ที่เลือกที่จะไม่อยู่ในมาคอนโด) ถูกลอบสังหารโดยนักฆ่าที่ไม่ทราบชื่อ ก่อนที่พวกเขาจะมีอายุครบสามสิบห้าปี

อมรันตะ

อามารันตา ลูกคนที่สามของโฮเซ อาร์คาดีโอ บูเอนเดีย และเออร์ซูลา เติบโตขึ้นมาเป็นเพื่อนของรีเบกา น้องสาวบุญธรรมของเธอ^[21]อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกของเธอที่มีต่อรีเบกาเปลี่ยนไปในทางที่ขมขื่นต่อเปียโตร เครสปี ซึ่งน้องสาวทั้งสองปรารถนาอย่างแรงกล้าในช่วงวัยรุ่น อามารันตาทำทุกวิถีทางเพื่อป้องกันไม่ให้รีเบกาและเปียโตรแต่งงานกัน แม้กระทั่งพยายามฆ่ารีเบกา อามารันตาเสียชีวิต ใน ฐานะสาว โสดที่โดดเดี่ยวและบริสุทธิ์ แต่รู้สึกสบายใจกับการดำรงอยู่ของเธอหลังจากยอมรับในที่สุดว่าเธอกลายเป็นอะไร^[21]

ในช่วงบั้นปลายชีวิต เธอได้กลายมาเป็นบุคคลที่เป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว Buendía โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงความรักต่อหลานชายของเธอ Aureliano José ^[22]

เรมีดิโอส มอสโคเต้

Remedios เป็นลูกสาวคนเล็กของ Don Apolinar Moscote ผู้บริหารพรรคอนุรักษ์นิยมของเมือง^[21]ลักษณะทางกายภาพที่โดดเด่นที่สุดของเธอคือผิวที่สวยงามและดวงตาสีเขียวมรกตของเธอ พันเอก Aureliano ในอนาคตตกหลุมรักเธอ แม้ว่าเธอจะยังเด็กมากก็ตาม เธอเสียชีวิตไม่นานหลังจากแต่งงานจากอาการป่วยที่ทำให้เลือดเป็นพิษระหว่างตั้งครรภ์ จนกระทั่งไม่นานก่อนที่พันเอกจะเสียชีวิต ตุ๊กตาของเธอถูกจัดแสดงไว้ในห้องนอนของเขา

เรเบก้า

เรเบก้าเป็นลูกพี่ลูกน้องคนที่สองของ Úrsula Iguarán และเป็นเด็กกำพร้าของ Nicanor Ulloa และ Rebeca Montiel ^[21]ในตอนแรกเธอขี้อายมาก ปฏิเสธที่จะพูด และมีนิสัยกินดินและปูนขาวจากผนังบ้าน ซึ่งเป็นภาวะที่เรียกว่าpicaเธอมาถึงพร้อมกับกระเป๋าผ้าใบที่ใส่กระดูกของพ่อแม่เธอ และดูเหมือนจะไม่เข้าใจหรือพูดภาษาสเปนไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เธอตอบคำถามที่ Visitación และ Cataure ถามเป็นภาษา Guajiro หรือ Wayuuเธอตกหลุมรักและแต่งงานกับ José Arcadio พี่ชายบุญธรรมของเธอหลังจากที่เขากลับมาจากการเดินทางรอบโลก หลังจากที่เขาเสียชีวิตอย่างลึกลับและก่อนเวลาอันควร เธอใช้ชีวิตอย่างสันโดษตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ

ปิลาร์ เทอร์เนรา

ปิลาร์เป็นผู้หญิงในท้องถิ่นที่ย้ายไปที่เมืองมาคอนโดเพื่อหลบหนีชายที่ข่มขืนเธอเมื่อตอนเป็นวัยรุ่น เธอนอนกับพี่น้องออเรลิอาโนและโฮเซ อาร์คาดิโอ^[21]เธอได้กลายเป็นแม่ของลูกชายของพวกเขา ออเรลิอาโน โฮเซและอาร์คาดิโอ ตามลำดับ^[21]ปิลาร์ทำนายอนาคตด้วยไพ่ และบางครั้งก็ทำนายได้แม่นยำ แม้จะคลุมเครือก็ตาม^[21]เธอมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับครอบครัวบูเอนเดียตลอดทั้งเรื่อง โดยช่วยทำนายไพ่กับพวกเขา เธอเสียชีวิตเมื่ออายุได้ 145 ปี (ในที่สุดเธอก็หยุดนับ) ^[21]และรอดชีวิตมาได้จนถึงช่วงสุดท้ายของมาคอนโด

เธอมีบทบาทสำคัญในเนื้อเรื่องเนื่องจากเธอคือสายสัมพันธ์ระหว่างรุ่นที่สองและสามของตระกูลบูเอนเดีย ผู้เขียนเน้นย้ำถึงความสำคัญของเธอโดยกล่าวหลังการตายของเธอว่า "นั่นคือจุดจบ" ^[21]

อาร์คาดิโอ

อาร์คาดิโอเป็นลูกนอกสมรสของโฮเซ อาร์คาดิโอกับปิลาร์ เทอร์เนรา แม้ว่าเขาจะไม่เคยรู้เกี่ยวกับต้นกำเนิดของเขาเลยก็ตาม^[21]เขาเป็นครูโรงเรียนที่รับตำแหน่งผู้นำของมาคอนโดหลังจากพันเอกออเรลิอาโน บูเอนเดียลาออก^[21]เขาได้กลายเป็นเผด็จการจอมเผด็จการและใช้เด็กนักเรียนเป็นกองทัพส่วนตัว และในไม่ช้ามาคอนโดก็ตกอยู่ภายใต้อำนาจของเขา เมื่อกองกำลังเสรีนิยมในมาคอนโดลพ่ายแพ้ อาร์คาดิโอก็ถูกยิงโดยหน่วยยิงเป้าของพรรคอนุรักษ์นิยม^[21]

ออเรลิอาโน โฮเซ

ออเรลิอาโน โฮเซเป็นลูกนอกสมรสของพันเอกออเรลิอาโน บูเอนเดียกับปิลาร์ เทอร์เนรา^[21]เขาเข้าร่วมสงครามหลายครั้งกับพ่อก่อนจะหนีทัพกลับไปที่มาคอนโดเมื่อได้ยินว่าสามารถแต่งงานกับป้าได้ ออเรลิอาโน โฮเซหลงใหลในตัวอามารานตาของเขาที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เกิดและล่วงละเมิดเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และปฏิเสธคำขอแต่งงานที่เขาขอเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ในที่สุดเขาก็ถูกกัปตันพรรคอนุรักษ์นิยมยิงเสียชีวิตในช่วงกลางสงคราม^[21]

ซานตาโซเฟีย เด ลา ปิเอดาด

ซานตาโซเฟียเป็นสาวพรหมจารีที่สวยงามและเป็นลูกสาวของเจ้าของร้านค้า^[21]เธอได้รับการว่าจ้างจากปิลาร์ เทอร์เนราเพื่อมีเซ็กส์กับอาร์คาดิโอ ลูกชายของเธอ ซึ่งต่อมากลายเป็นสามีของเธอ^[21]เธอถูกตระกูลบูเอนเดียสพาตัวไปพร้อมกับลูกๆ ของเธอหลังจากที่อาร์คาดิโอถูกประหารชีวิต หลังจากเออร์ซูลาเสียชีวิต เธอจากไปอย่างไม่คาดคิดโดยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน

17 ออเรลิอาโนส

ระหว่างการสู้รบในสงครามกลางเมือง 32 ครั้ง พันเอกออเรลิอาโน บูเอนเดียมีลูกชาย 17 คนจากผู้หญิง 17 คน ซึ่งแต่ละคนตั้งชื่อตามพ่อของพวกเขา^[21]ออเรลิอาโน 4 คน (เอ. ทริสเต้ เอ. เซอร์ราดอร์ เอ. อาร์คายา และเอ. เซนเตโน) อาศัยอยู่ในมาคอนโดและกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอย่างถาวร ในที่สุด เพื่อแก้แค้นพันเอก ทุกคนถูกลอบสังหารโดยผู้จู่โจมที่ไม่ทราบชื่อ ซึ่งระบุตัวตนของพวกเขาได้จาก ไม้กางเขน เถ้าประจำวันพุธบนหน้าผากอย่างลึกลับ ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากการสังหารหมู่ครั้งนี้คือเอ. อามาดอร์ ซึ่งหนีเข้าไปในป่าและถูกลอบสังหารที่หน้าประตูบ้านของพ่อของเขาหลายปีต่อมา

Remedios the Beauty
Remedios the Beauty เป็นลูกคนแรกของ Arcadio และ Santa Sofía ^[21]กล่าวกันว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่เคยพบเห็นใน Macondo และโดยไม่ได้ตั้งใจทำให้ผู้ชายหลายคนที่รักหรือหลงใหลในตัวเธอเสียชีวิต^[21]คนส่วนใหญ่ในเมืองมองว่าเธอไร้เดียงสา และบางคนคิดว่าเธอมีพัฒนาการทางจิตใจช้า อย่างไรก็ตาม พันเอก Aureliano Buendía เชื่อว่าเธอได้รับความกระจ่างแจ้งมา "ราวกับว่าเธอเพิ่งกลับมาจากสงครามกว่ายี่สิบปี" เขากล่าว เธอปฏิเสธเสื้อผ้าและความงามซึ่งมีผลตรงกันข้ามและทำให้เธอสวยขึ้น สวยเกินไปและอาจกล่าวได้ว่าฉลาดเกินไปสำหรับโลก Remedios ขึ้นสวรรค์ในช่วงบ่ายวันหนึ่งในขณะที่พับผ้าปูที่นอนสีขาวของ Fernanda

โฆเซ่ อาร์กาดีโอ เซกุนโด

โฆเซ อาร์คาดีโอ เซกุนโดเป็นพี่ชายฝาแฝดของออเรลิอาโน เซกุนโด และเป็นลูกคนหนึ่งในสามคนของอาร์คาดีโอและซานตาโซเฟีย^[21]เออร์ซูลาเชื่อว่าทั้งคู่ถูกสลับตัวกันในวัยเด็ก เนื่องจากโฆเซ อาร์คาดีโอเริ่มแสดงลักษณะนิสัยของออเรลิอาโนของครอบครัว โดยเติบโตขึ้นมาเป็นคนครุ่นคิดและเงียบขรึม เขามีบทบาทสำคัญในการหยุดงานประท้วงของคนงานกล้วย และเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวเมื่อบริษัทสังหารคนงานที่หยุดงาน^[21]หลังจากนั้น เขาใช้เวลาที่เหลือในชีวิตศึกษาเอกสารของเมลกิอาเดสและสอนหนังสือให้ออเรลิอาโนวัยหนุ่ม เขาเสียชีวิตในช่วงเวลาเดียวกับที่ฝาแฝดของเขาเสียชีวิต^[21]

ออเรลิอาโน เซกุนโด

ออเรลิอาโน เซกุนโดเป็นพี่ชายฝาแฝดของโฆเซ่ อาร์คาดิโอ เซกุนโด และเป็นลูกคนหนึ่งในสามคนของอาร์คาดิโอและซานตา โซเฟีย ในบรรดาพี่น้องสองคนนี้ ออเรลิอาโน เซกุนโดเป็นคนอารมณ์ร้อนและหุนหันพลันแล่นกว่า เหมือนกับโฆเซ่ อาร์คาดิโอในครอบครัว^[21]เขาแต่งงานกับแฟนสาวคนแรก เปตรา โคเตส เพื่อเป็นชู้ระหว่างที่แต่งงานกับเฟอร์นันดา เดล คาร์ปิโอ สาวสวยและขมขื่น^[21]เมื่ออาศัยอยู่กับเปตรา สัตว์เลี้ยงของเขาขยายพันธุ์อย่างรวดเร็ว และเขาก็สนุกสนานอย่างเต็มที่ หลังจากฝนตกหนัก โชคลาภของเขาก็แห้งเหือด และตระกูลบูเอนดิอัสก็แทบจะหมดตัว เขาหันไปค้นหาสมบัติที่ฝังเอาไว้ ซึ่งเกือบจะทำให้เขาเป็นบ้า เขาเสียชีวิตด้วยโรคคออักเสบไม่ทราบสาเหตุในเวลาเดียวกันกับฝาแฝดของเขา ระหว่างความสับสนที่งานศพ ร่างของทั้งคู่ถูกสลับกัน และแต่ละร่างก็ถูกฝังไว้ในหลุมศพของอีกฝ่าย (เน้นย้ำถึงความคิดเห็นก่อนหน้านี้ของ Úrsula ที่ว่าพวกเขาถูกสลับกันตั้งแต่แรกเกิด)

เฟอร์นันดา เดล คาร์ปิ
โอ เฟอร์นันดามาจากครอบครัวขุนนางที่ล่มสลายซึ่งทำให้เธอโดดเดี่ยวจากโลกภายนอก^[21]เธอได้รับเลือกให้เป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดจากทั้งหมด 5,000 คน เธอถูกนำตัวมาที่เมืองมาคอนโดเพื่อแข่งขันกับเรมีดิโอสผู้เป็นนางงามเพื่อชิงตำแหน่งราชินีแห่งงานคาร์นิวัลในท้องถิ่น อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของเธอทำให้งานคาร์นิวัลกลายเป็นการเผชิญหน้านองเลือด หลังจากความวุ่นวาย เธอแต่งงานกับออเรลิอาโน เซกุนโด ซึ่งแม้จะเป็นเช่นนั้น เธอก็ยังคงรักษาความสัมพันธ์ในครอบครัวกับเพทรา โคเตส นางสนมของเขาไว้ อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าเธอก็รับตำแหน่งผู้นำครอบครัวจากเออร์ซูลาที่อ่อนแอในตอนนี้ เธอจัดการเรื่องของครอบครัวบูเอนเดียด้วยความเข้มงวด เธอมีลูกสามคนกับออเรลิอาโน เซกุนโด ได้แก่ โฮเซ อาร์คาดีโอ เรนาตา เรมีดิโอส หรือที่รู้จักในชื่อเมเม และอามารานตา เออร์ซูลา เธออาศัยอยู่ในบ้านหลังจากที่สามีเสียชีวิต ดูแลบ้านจนกระทั่งเธอเสียชีวิต

เฟอร์นันดาไม่เคยได้รับการยอมรับจากใครในบ้านของบูเอนเดียเลย เพราะพวกเขามองว่าเธอเป็นคนนอก แม้ว่าไม่มีใครในตระกูลบูเอนเดียที่ต่อต้านความอนุรักษ์นิยมที่ไม่ยอมเปลี่ยนของเธอก็ตาม ความไม่มั่นคงทางจิตใจและอารมณ์ของเธอถูกเปิดเผยผ่านความหวาดระแวงของเธอ การติดต่อสื่อสารกับ " หมอที่มองไม่เห็น " และพฤติกรรมไร้เหตุผลของเธอที่มีต่อออเรลิอาโน ลูกชายของเมเม ซึ่งเธอพยายามแยกเขาออกจากโลกภายนอก

เพตรา โคทส์

เปตราเป็นหญิงผิวคล้ำที่มีดวงตาสีน้ำตาลทองคล้ายกับเสือดำ เธอเป็นเมียน้อยของออเรลิอาโน เซกุนโด และเป็นรักแท้ของเขา เธอมาถึงมาคอนโดตอนเป็นวัยรุ่นกับสามีคนแรก หลังจากสามีเสียชีวิต เธอเริ่มมีความสัมพันธ์กับโฮเซ อาร์คาดิโอ เซกุนโด เมื่อเธอพบกับออเรลิอาโน เซกุนโด เธอก็เริ่มมีความสัมพันธ์กับเขาเช่นกัน โดยไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นคนละคนกัน หลังจากที่โฮเซ อาร์คาดิโอตัดสินใจทิ้งเธอ ออเรลิอาโน เซกุนโดก็ได้รับการให้อภัยจากเธอและอยู่เคียงข้างเธอ เขายังคงพบเธอต่อไป แม้กระทั่งหลังจากแต่งงานแล้ว ในที่สุดเขาก็อาศัยอยู่กับเธอ ซึ่งทำให้เฟอร์นันดา เดล คาร์ปิโอ ภรรยาของเขาขมขื่นอย่างมาก เมื่อออเรลิอาโนและเปตรามีเซ็กส์กัน สัตว์ของพวกเขาก็ขยายพันธุ์ได้ในอัตราที่น่าทึ่ง แต่ปศุสัตว์ของพวกเขาก็สูญพันธุ์ไปในช่วงสี่ปีที่ฝนตก เปตราทำเงินโดยรักษาลอตเตอรีให้คงอยู่และจัดหาตะกร้าอาหารให้กับเฟอร์นันดาและครอบครัวของเธอหลังจากที่ออเรลิอาโน เซกุนโดเสียชีวิต

โฮเซ่ อาร์คาดีโอ

โฆเซ อาร์คาดิโอ ซึ่งตั้งชื่อตามบรรพบุรุษของเขาในประเพณีบูเอนดิอา เป็นบุตรคนโตของออเรลิอาโน เซกุนโดและเฟอร์นันดา และเดินตามแนวทางของอาร์คาดิโอคนก่อนๆ^[21]เขาได้รับการเลี้ยงดูโดยเออร์ซูลา ซึ่งตั้งใจให้เขาเป็นพระสันตปาปา หลังจากเฟอร์นันดาเสียชีวิต เขากลับมาจากโรมโดยไม่ได้เป็นนักบวช เขาใช้ชีวิตในแต่ละวันไปกับการโหยหาอามารานตา ซึ่งเป็นเป้าหมายของความหลงใหลของเขา ในที่สุด เขาก็ค้นพบสมบัติที่เออร์ซูลาฝังไว้ใต้เตียงของเธอ ซึ่งเขาใช้ไปอย่างสิ้นเปลืองกับงานเลี้ยงหรูหราและการผจญภัยกับเด็กผู้ชายวัยรุ่น ต่อมา เขาเริ่มมีมิตรภาพที่ไม่แน่นอนกับออเรลิอาโน บาบิโลเนีย หลานชายของเขา โฆเซ อาร์คาดิโอวางแผนที่จะจัดตั้งธุรกิจกับออเรลิอาโนและเดินทางกลับโรม แต่ถูกฆ่าตายในอ่างอาบน้ำของเขาโดยเด็กผู้ชายวัยรุ่นสี่คนที่ปล้นบ้านของเขาและขโมยทองคำของเขา

เรนาต้า เรมีเดียส (หรือเรียกอีกอย่างว่า มีม)

Renata Remedios หรือ Meme เป็นบุตรคนที่สองและลูกสาวคนแรกของ Aureliano Segundo และ Fernanda ^[21]แม้ว่าเธอจะไม่ได้สืบทอดความงามของ Fernanda แต่เธอก็มีความรักในชีวิตและเสน่ห์ตามธรรมชาติของ Aureliano Segundo หลังจากที่แม่ของเธอประกาศว่าเธอต้องไม่ทำอะไรเลยนอกจากเล่นคลาวิคอร์ดเธอก็ถูกส่งไปโรงเรียนซึ่งเธอได้รับปริญญาด้านการแสดงรวมถึงการรับรองทางวิชาการ ในขณะที่เธอเล่นคลาวิคอร์ดด้วย "วินัยที่ไม่ยืดหยุ่น" เพื่อเอาใจ Fernanda เธอยังชอบงานปาร์ตี้และแสดงแนวโน้มที่จะมากเกินไปเช่นเดียวกับพ่อของเธอ

มีมพบและตกหลุมรักเมาริซิโอ บาบิโลเนีย แต่เมื่อเฟอร์นันดาค้นพบความสัมพันธ์ของพวกเขา เธอจึงจัดการให้เมาริซิโอถูกยิง โดยอ้างว่าเขาเป็นขโมยไก่ จากนั้นเธอจึงพามีมไปที่คอนแวนต์ มีมยังคงนิ่งเฉยไปตลอดชีวิต ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบาดแผลทางใจ แต่ยังเป็นสัญญาณของการกบฏอีกด้วย หลายเดือนหลังจากมาถึงคอนแวนต์ เธอก็ให้กำเนิดลูกชายชื่อออเรลิอาโน เขาถูกส่งไปอยู่กับครอบครัวบูเอนดิอาส ออเรลิอาโนมาถึงในตะกร้า และเฟอร์นันดาเกิดความคิดที่จะฆ่าเด็กเพื่อหลีกเลี่ยงความอับอาย แต่กลับอ้างว่าเขาเป็นเด็กกำพร้าเพื่อปกปิดความเจ้าชู้ของลูกสาว และถูกบังคับให้ "อดทนต่อเขาโดยไม่เต็มใจตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ เพราะเมื่อถึงเวลาแห่งความจริง เธอขาดความกล้าที่จะทำตามความตั้งใจภายในของเธอที่จะจมเขาให้ตาย"

อมรันตะ เออร์ซูลา

อามารันตา อูร์ซูลาเป็นลูกคนที่สามของออเรลิอาโน เซกุนโดและเฟอร์นันดา^[21]เธอมีลักษณะนิสัยแบบเดียวกับชื่อของเธอที่เสียชีวิตเมื่อเธอยังเป็นเด็ก^[21]เธอไม่เคยรู้เลยว่าเด็กที่ส่งไปที่บ้านบูเอนเดียคือหลานชายของเธอ ซึ่งเป็นลูกนอกสมรสของเมเม เขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอในวัยเด็ก เธอกลับบ้านจากยุโรปกับกัสตัน สามีที่อายุมากกว่า ซึ่งทิ้งเธอไปเมื่อเธอบอกเขาเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนระหว่างเธอกับออเรลิอาโน เธอเสียชีวิตจากอาการตกเลือดหลังจากที่เธอให้กำเนิดลูกคนสุดท้ายของตระกูลบูเอนเดีย^[21]

เมาริซิโอ บาบิโลเนีย

เมาริซิโอเป็นช่างซ่อมรถของบริษัทกล้วยที่ซื่อสัตย์อย่างโหดร้าย ใจกว้าง และหล่อเหลา^[21]ว่ากันว่าเขาเป็นลูกหลานของชาวยิปซีที่มาเยือนมาคอนโดในช่วงแรกๆ เขามีลักษณะพิเศษคือถูกผีเสื้อสีเหลืองรุมล้อมอยู่ตลอดเวลา ซึ่งติดตามแม้แต่คนรักของเขาไประยะหนึ่ง เมาริซิโอเริ่มมีความสัมพันธ์โรแมนติกกับเมเมจนกระทั่งเฟอร์นันดาพบพวกเขาและพยายามยุติความสัมพันธ์ เมื่อเมาริซิโอยังคงแอบเข้าไปในบ้านเพื่อพบเธอ เฟอร์นันดาจึงสั่งให้ยิงเขาโดยอ้างว่าเขาเป็นขโมยไก่ เขาพิการและนอนติดเตียงและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในความสันโดษตลอดช่วงชีวิตอันยาวนานของเขา

กัสตอง

กัสตองเป็นสามีชาวเบลเยียมผู้มั่งคั่งของอามารันตา เออร์ซูลา เธอแต่งงานกับเขาในยุโรปและกลับมายังมาคอนโดโดยจูงเขาด้วยสายจูงไหม กัสตองอายุมากกว่าภรรยาของเขาประมาณสิบห้าปี เขาเป็นนักบินและนักผจญภัย เมื่อเขาย้ายไปมาคอนโดพร้อมกับอามารันตา เออร์ซูลา เขาคิดว่าเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นก่อนที่เธอจะรู้ว่าวิถีชีวิตในยุโรปของเธอไม่เหมาะสม ทำให้เธออยากย้ายกลับไปยุโรป อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาตระหนักว่าภรรยาของเขาตั้งใจที่จะอยู่ที่มาคอนโด เขาก็จัดการให้เครื่องบินของเขาถูกส่งมาเพื่อที่เขาจะได้เริ่มบริการไปรษณีย์ทางอากาศ เครื่องบินถูกส่งไปที่แอฟริกาโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อเขาเดินทางไปที่นั่นเพื่อเรียกร้องเครื่องบิน อามารันตาก็เขียนจดหมายถึงเขาเกี่ยวกับความรักของเธอที่มีต่อออเรลิอาโน บาบิโลเนีย บูเอนเดีย กัสตองยอมรับข่าวนี้โดยขอให้พวกเขาส่งจักรยานของ เขาไปให้เขาเท่านั้น

ออเรลิอาโน บาบิโลเนีย (ออเรลิอาโนที่ 2)

ออเรลิอาโน บาบิโลเนีย หรือ ออเรลิอาโนที่ 2 เป็นลูกนอกสมรสของเมเมกับเมาริซิโอ บาบิโลเนีย เขาถูกเฟอร์นันดา ย่าของเขาซ่อนตัวจากทุกคน เขามีลักษณะที่คล้ายกับพันเอกซึ่งเป็นชื่อเดียวกับเขาอย่างน่าประหลาดใจ และมีลักษณะนิสัยเหมือนกันด้วย เขาเป็นคนเงียบขรึม เงียบ และอารมณ์รุนแรง เขาแทบไม่รู้จักเออร์ซูลา ซึ่งเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาเป็นเพื่อนของโฮเซ อาร์คาดีโอ เซกุนโด ซึ่งอธิบายเรื่องราวที่แท้จริงของการสังหารหมู่คนงานกล้วยให้เขาฟัง

ในขณะที่สมาชิกคนอื่นๆ ในครอบครัวออกเดินทางและกลับมา ออเรลิอาโนยังคงอยู่ที่บ้านของบูเอนเดีย เขาเดินทางเข้าไปในเมืองร้างหลังจากเฟอร์นันดาเสียชีวิต เขาพยายามถอดรหัสหนังสือของเมลกิอาเดส แต่หยุดเพื่อมีสัมพันธ์กับคู่ครองในวัยเด็กและความรักในชีวิตของเขา อมารันตา เออร์ซูลา โดยไม่รู้ว่าเธอเป็นป้าของเขา เมื่อทั้งเธอและลูกของเธอเสียชีวิต เขาก็สามารถถอดรหัสหนังสือได้ “...กุญแจสุดท้ายของเมลกิอาเดสถูกเปิดเผยให้เขาเห็น และเขาเห็นจารึกบนหนังสือที่จัดวางอย่างสมบูรณ์แบบตามลำดับเวลาและสถานที่ของมนุษย์: 'คนแรกในแถวถูกมัดกับต้นไม้และคนสุดท้ายถูกมดกิน'” สันนิษฐานว่าเขาเสียชีวิตในลมแรงที่ทำลายมาคอนโดทันทีที่เขาอ่านหนังสือของเมลกิอาเดสจบ

เมื่อเขาเสียชีวิต เส้นทางของ Buendía ก็สิ้นสุดลง

ออเรลิอาโน

ออเรลิอาโนเป็นบุตรของออเรลิอาโนและอามารันตา เออร์ซูลา ป้าของเขา^[21]เขาเกิดมาพร้อมกับหางหมู ซึ่งเออร์ซูลาผู้เป็นพี่คนโตและเสียชีวิตไปนานแล้วเคยกลัวว่าจะเกิดขึ้น (พ่อแม่ของเด็กไม่เคยได้ยินลางบอกเหตุนี้) ^[21]แม่ของเขาเสียชีวิตหลังจากให้กำเนิดเขา และเนื่องจากความประมาทของพ่อที่โศกเศร้า เขาก็เลยถูกมดกัดกิน^[21]

เมลกิอาเดส

Melquíades เป็นหนึ่งในกลุ่มยิปซีที่มาเยือน Macondo ทุกปีในเดือนมีนาคม โดยจัดแสดงสิ่งของที่น่าทึ่งจากทั่วโลก^{[21] Melquíades ขายสิ่งประดิษฐ์ใหม่หลายชิ้นให้กับ José Arcadio Buendía รวมถึง} แม่เหล็กคู่หนึ่งและห้องทดลองของนักเล่นแร่แปรธาตุ ต่อมา ชาวยิปซีรายงานว่า Melquíades เสียชีวิตที่ สิงคโปร์แต่ถึงกระนั้น เขาก็กลับมาอยู่กับครอบครัว Buendía ^[21]โดยระบุว่าเขาไม่อาจทนกับความโดดเดี่ยวของความตายได้ เขาอาศัยอยู่กับครอบครัว Buendía และเริ่มเขียนหนังสือลึกลับซึ่งในที่สุดก็แปลโดย Aureliano Babilonia และทำนายการสิ้นสุดของบ้าน Buendía Melquíades เสียชีวิตเป็นครั้งที่สองจากการจมน้ำในแม่น้ำใกล้กับ Macondo และหลังจากพิธีอันยิ่งใหญ่ที่จัดโดยครอบครัว Buendía เขาก็กลายเป็นบุคคลแรกที่ถูกฝังใน Macondo พระนามของพระองค์สะท้อนถึงเมลคิเซเด็คในพันธสัญญาเดิม ซึ่งแหล่งที่มาของอำนาจในฐานะมหาปุโรหิตนั้นเป็นปริศนา

เปียโตร เครสปี

Pietro เป็นนักดนตรีชาวอิตาลีที่หล่อเหลาและสุภาพมาก เขาเปิดโรงเรียนสอนดนตรี^[21]เขาติดตั้งเปียโนลาในบ้าน Buendía เขาหมั้นกับ Rebeca แต่ Amaranta ซึ่งรักเขาเช่นกัน สามารถเลื่อนงานแต่งงานออกไปได้หลายปี เมื่อ José Arcadio และ Rebeca ตกลงที่จะแต่งงานกัน Pietro ก็เริ่มจีบ Amaranta ซึ่งขมขื่นมากจนปฏิเสธเขาอย่างโหดร้าย เขาสิ้นหวังกับการสูญเสียพี่สาวทั้งสองคน จึงฆ่าตัวตาย

นายเฮอร์เบิร์ตและนายบราวน์

นายเฮอร์เบิร์ตเป็นชาวต่างชาติที่ไปที่บ้านของ Buendía เพื่อรับประทานอาหารกลางวันวันหนึ่ง หลังจากได้ชิมกล้วยในท้องถิ่นเป็นครั้งแรก เขาจึงจัดการให้บริษัทกล้วยตั้งไร่ใน Macondo ไร่นี้บริหารโดยแจ็ค บราวน์ ผู้เผด็จการ เมื่อโฮเซ อาร์คาดีโอ เซกุนโดช่วยจัดการหยุดงานของคนงานในไร่ บริษัทก็จับคนงานที่หยุดงานกว่าสามพันคนและยิงปืนกลใส่พวกเขาในจัตุรัสกลางเมือง บริษัทกล้วยและรัฐบาลปิดบังเหตุการณ์นี้ไว้ทั้งหมด โฮเซ อาร์คาดีโอเป็นคนเดียวที่จำเหตุการณ์สังหารหมู่ได้ บริษัทจัดการให้กองทัพสังหารผู้ต่อต้านทั้งหมด จากนั้นก็ทิ้ง Macondo ไว้ตลอดกาล เหตุการณ์นี้น่าจะอิงจากเหตุการณ์สังหารหมู่กล้วยที่เกิดขึ้นในCiénaga, Magdalenaในปี 1928

พันเอก เจริเนลโด มาร์เกซ

เขาเป็นเพื่อนและสหายร่วมรบของพันเอกออเรลิอาโน บูเอนเดีย เขาพยายามเกี้ยวพาราสีอมรันตาอย่างไม่ประสบผลสำเร็จ

กาเบรียล (มาร์เกซ)

กาเบรียลเป็นเพียงตัวละครรองในนวนิยายเรื่องนี้ แต่เขามีความโดดเด่นตรงที่มีชื่อเกือบจะเหมือนกับผู้เขียน เขาเป็นเหลนของพันเอกเกอริเนลโด มาร์เกซ เขาและออเรลิอาโน บาบิโลเนียเป็นเพื่อนสนิทกันเพราะพวกเขารู้ประวัติศาสตร์ของเมืองซึ่งไม่มีใครเชื่อ เขาออกเดินทางไปปารีสหลังจากชนะการประกวดและตัดสินใจอยู่ที่นั่นโดยขายหนังสือพิมพ์เก่าและขวดเปล่า เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่สามารถออกจากมาคอนโดได้ก่อนที่เมืองจะถูกทำลายล้างจนหมดสิ้น

การขึ้นสู่อำนาจและการล่มสลาย การเกิดและการตายของมาคอนโดซึ่งเป็นตำนานแต่มีตัวตนอยู่จริง และความรุ่งโรจน์และหายนะของครอบครัวบูเอนเดียอันแสนวิเศษ ประกอบกันเป็นบันทึกเหตุการณ์ตลกขบขัน และ โศกนาฏกรรม ของมนุษยชาติ ที่แสนยอดเยี่ยมและยอดเยี่ยม ความหลากหลายในชีวิตทั้งหมดถูกบันทึกไว้ที่นี่: อย่างสร้างสรรค์ สนุกสนาน ดึงดูดใจ เศร้า เศร้าอย่างมีอารมณ์ขัน สว่างไสว และจริงใจ^[11]

ส่วนนี้เขียนขึ้นในลักษณะของการสะท้อนความคิดส่วนตัว เรียงความส่วนตัว หรือเรียงความเชิงโต้แย้งซึ่งระบุถึงความรู้สึกส่วนตัวของบรรณาธิการ Wikipedia หรือเสนอข้อโต้แย้งเกี่ยวกับหัวข้อใดหัวข้อหนึ่งโปรดช่วยปรับปรุงโดยเขียนใหม่ในรูปแบบสารานุกรม ( มกราคม 2022 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาในการลบข้อความนี้ )

นักวิจารณ์มักอ้างถึงงานบางชิ้นของการ์เซีย มาร์เกซ เช่นA Very Old Man with Enormous WingsและOne Hundred Years of Solitudeว่าเป็นตัวอย่างของแนวคิดสัจนิยมมหัศจรรย์ ซึ่งเป็นรูปแบบการเขียนที่นำเสนอเรื่องเหนือธรรมชาติให้เป็นเรื่องธรรมดา และนำเสนอเรื่องธรรมดาให้เป็นเรื่องเหนือธรรมชาติหรือพิเศษ คำนี้คิดขึ้นโดย ฟรานซ์ โรห์นักวิจารณ์ศิลปะชาวเยอรมันในปี 1925 ^[23]

นวนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวสมมติในฉากสมมติ เหตุการณ์และตัวละครพิเศษถูกแต่งขึ้น แต่การ์เซีย มาร์เกซใช้เรื่องราวแฟนตาซีของเขาเพื่อแสดงออกถึงความเป็นจริง ในหนังสือเรื่องหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวตำนานและประวัติศาสตร์ทับซ้อนกัน ตำนานทำหน้าที่เป็นตัวกลางในการถ่ายทอดประวัติศาสตร์ไปยังผู้อ่าน นวนิยายของการ์เซีย มาร์เกซอาจเรียกอีกอย่างหนึ่งว่ามานุษยวิทยา ซึ่งความจริงนั้นพบได้ในภาษาและตำนาน สิ่งที่เป็นจริงและสิ่งที่แต่งขึ้นนั้นแยกไม่ออก

นวนิยายเรื่องนี้มีองค์ประกอบหลักที่เป็นตำนานอยู่สามประการ ได้แก่ เรื่องราวคลาสสิกที่พาดพิงถึงรากฐานและต้นกำเนิด ตัวละครที่คล้ายกับวีรบุรุษในตำนาน และองค์ประกอบเหนือธรรมชาติ” ^[19] ความสมจริงแบบมหัศจรรย์เกิดขึ้นได้จากการเชื่อมโยงสิ่งธรรมดาเข้ากับสิ่งที่พิเศษอยู่เสมอ ความสมจริงแบบมหัศจรรย์นี้สะท้อนถึงความรู้สึกแบบดั้งเดิมของบุคคลที่มีต่อนิยายแนวธรรมชาตินิยม โลกของมาคอนโดมีความมหัศจรรย์บางอย่างอย่างชัดเจน นั่นคือสภาวะของจิตใจที่เท่าเทียมหรือมากกว่าสถานที่ทางภูมิศาสตร์ ตัวอย่างเช่น บุคคลเรียนรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับรูปแบบทางกายภาพที่แท้จริงของสถานที่นั้น นอกจากนี้ เมื่อเข้าไปแล้ว ผู้อ่านจะต้องเตรียมพร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งที่จินตนาการของผู้เขียนนำเสนอต่อพวกเขา^[24]

การ์เซีย มาร์เกซผสมผสานสิ่งที่เป็นจริงเข้ากับสิ่งมหัศจรรย์ผ่านการใช้โทนเสียงและการบรรยาย โดยการใช้โทนเสียงเดียวกันตลอดทั้งนวนิยาย การ์เซีย มาร์เกซจึงผสมผสานสิ่งที่พิเศษเข้ากับสิ่งธรรมดาได้ การย่อเหตุการณ์และลักษณะการบรรยายที่ไม่ใส่ใจทำให้สิ่งที่พิเศษดูไม่น่าทึ่งเท่าความเป็นจริง ยิ่งทำให้สิ่งที่เป็นจริงเข้ากับสิ่งมหัศจรรย์มากขึ้นไปอีก^[25]โทนเสียงที่ไม่แปลกใจซึ่งเขียนขึ้นในหนังสือเล่มนี้ช่วยเสริมสร้างเอฟเฟกต์นี้ โทนเสียงนี้จำกัดความสามารถของผู้อ่านที่จะตั้งคำถามเกี่ยวกับเหตุการณ์ในนวนิยาย อย่างไรก็ตาม มันยังทำให้ผู้อ่านตั้งคำถามถึงขีดจำกัดของความเป็นจริงอีกด้วย^[16]ยิ่งไปกว่านั้น การใช้ผู้บรรยายคนเดิมตลอดทั้งนวนิยายทำให้ผู้อ่านคุ้นเคยกับน้ำเสียงของเขาและทำให้พวกเขาคุ้นเคยกับเหตุการณ์พิเศษในนวนิยาย^[16]

ตลอดทั้งเล่มมีการกล่าวกันว่าการ์เซีย มาร์เกซมีพรสวรรค์ในการผสมผสานชีวิตประจำวันเข้ากับสิ่งมหัศจรรย์ ประวัติศาสตร์เข้ากับความมหัศจรรย์ ความสมจริงทางจิตวิทยาเข้ากับจินตนาการเหนือจริง นวนิยายเรื่องนี้เป็นการปฏิวัติวงการที่สะท้อนความคิดและความเชื่อของผู้เขียน ซึ่งเลือกที่จะให้เสียงทางวรรณกรรมแก่ละตินอเมริกา "ละตินอเมริกาที่ไม่ต้องการและไม่มีเหตุผลใด ๆ ที่จะเป็นเพียงเบี้ยที่ไม่มีเจตจำนงของตนเอง และไม่ใช่เพียงแค่ความคิดปรารถนาว่าการแสวงหาอิสรภาพและความคิดริเริ่มควรเป็นความปรารถนาของชาวตะวันตก" ^[26]

แม้ว่าเราจะต้องเผชิญกับเรื่องราวที่ซับซ้อนมาก แต่การ์เซีย มาร์เกซก็สามารถกำหนดธีมที่ชัดเจนในขณะที่ยังคงรักษาอัตลักษณ์ของตัวละครแต่ละตัว และใช้เทคนิคการเล่าเรื่องที่แตกต่างกัน เช่นผู้บรรยายบุคคลที่สามผู้บรรยายมุมมองเฉพาะ และกระแสแห่งจิตสำนึกเทคนิคการถ่ายภาพยนตร์ยังใช้ในนวนิยายด้วยแนวคิดของการตัดต่อและการถ่ายภาพระยะใกล้ซึ่งผสมผสานระหว่างความตลกขบขันและความประหลาดกับความดราม่าและโศกนาฏกรรมได้อย่างมีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ ความเป็นจริงทางการเมืองและประวัติศาสตร์ยังผสมผสานกับโลกละตินอเมริกาที่เป็นตำนานและมหัศจรรย์ ในที่สุด ปัญหาของครอบครัว เมือง และประเทศต่างๆ ก็ถูกเปิดเผยผ่านความตลกขบขันของมนุษย์ ทั้งหมดนี้ถูกนำเสนอผ่านรูปแบบการเล่าเรื่องที่เป็นเอกลักษณ์ของการ์เซีย มาร์เกซ ซึ่งทำให้นวนิยายเรื่องนี้ไม่เคยหยุดอยู่ที่จุดที่น่าสนใจที่สุด^[27]

บางทีธีมที่โดดเด่นที่สุดในหนังสือก็คือความสันโดษ มาคอนโดก่อตั้งขึ้นในป่าดงดิบอันห่างไกลของโคลอมเบีย ความสันโดษของเมืองเป็นตัวแทนของยุคอาณานิคมในประวัติศาสตร์ละตินอเมริกา ซึ่งโดยเจตนาและวัตถุประสงค์ทั้งหมดแล้ว ฐานที่มั่นและอาณานิคมไม่ได้เชื่อมต่อถึงกัน^[10]เมื่อถูกแยกออกจากส่วนอื่นของโลก ครอบครัวบูเอนเดียสก็เติบโตขึ้นและกลายเป็นคนสันโดษและเห็นแก่ตัวมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อทุกคนในครอบครัวใช้ชีวิตเพื่อตัวเองเท่านั้น ครอบครัวบูเอนเดียสจึงกลายเป็นตัวแทนของชนชั้นสูงที่เป็นเจ้าของที่ดินซึ่งเข้ามาครอบงำละตินอเมริกาตามความหมายของประวัติศาสตร์ละตินอเมริกาที่เป็นสัญลักษณ์ของนวนิยายเรื่องนี้^[10]ความเห็นแก่ตัวนี้ปรากฏให้เห็นโดยเฉพาะในตัวละครของออเรลิอาโน ซึ่งอาศัยอยู่ในโลกส่วนตัวของเขาเอง และเรมีดิโอผู้งดงาม ซึ่งทำลายชีวิตของชายสี่คนที่หลงใหลในความงามอันเหลือเชื่อของเธอไปอย่างไม่รู้ตัว เพราะเธออาศัยอยู่ในความจริงที่แตกต่างออกไปเนื่องจากบางคนมองว่าเป็นออทิสติก^[10]ตลอดทั้งนวนิยายดูเหมือนว่าไม่มีตัวละครตัวใดจะสามารถค้นพบความรักที่แท้จริงหรือหนีจากการทำลายล้างของความเห็นแก่ตัวของตนเองได้^[10]

ในที่สุดความเห็นแก่ตัวของครอบครัว Buendía ก็ถูกทำลายลงโดย Aureliano Segundo และ Petra Cotes ซึ่งเคยผิวเผินมาก่อน ซึ่งค้นพบถึงความสามัคคีซึ่งกันและกันและความสุขในการช่วยเหลือผู้อื่นที่ต้องการความช่วยเหลือระหว่างวิกฤตเศรษฐกิจของเมือง Macondo ^[10]ทั้งคู่ยังพบรัก และรูปแบบของพวกเขาก็เกิดขึ้นซ้ำโดย Aureliano Babilonia และ Amaranta Úrsula ^[10]ในที่สุด Aureliano และ Amaranta Úrsula ก็มีบุตร และหลังก็เชื่อมั่นว่าสิ่งนี้จะเป็นจุดเริ่มต้นใหม่สำหรับครอบครัว Buendía ที่ครั้งหนึ่งเคยหลงตัวเอง^[10]อย่างไรก็ตาม เด็กกลับกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่มีหางหมูซึ่งเป็นที่เกรงขามตลอดกาล

อย่างไรก็ตาม การปรากฎของความรักนั้นแสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวมาคอนโด แม้ว่าจะนำไปสู่การล่มสลายก็ตาม "การเกิดขึ้นของความรักในนวนิยายเรื่องนี้เพื่อแทนที่ความเห็นแก่ตัวแบบเดิมของตระกูลบูเอนเดียส สะท้อนให้เห็นถึงการเกิดขึ้นของค่านิยมสังคมนิยมในฐานะพลังทางการเมืองในละตินอเมริกา พลังที่จะกวาดล้างตระกูลบูเอนเดียสและระเบียบที่พวกเขาเป็นตัวแทน" ^[10]ตอนจบของเรื่องOne Hundred Years of Solitudeอาจเป็นคำทำนายที่ปรารถนาของการ์เซีย มาร์เกซ นักสังคมนิยมชื่อดัง เกี่ยวกับอนาคตของละตินอเมริกา^[10]

หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวมีแนวคิดหลายประการเกี่ยวกับเวลา แม้ว่าเรื่องราวนี้สามารถอ่านได้ว่าเป็นลำดับเหตุการณ์แบบเส้นตรง เมื่อพิจารณาจากชีวิตของแต่ละบุคคลและประวัติของมาคอนโด แต่การ์เซีย มาร์เกซก็เปิดโอกาสให้มีการตีความเวลาในรูปแบบอื่นๆ อีกหลายแบบ:

• เขาเน้นย้ำถึงอุปมาของประวัติศาสตร์ในฐานะปรากฏการณ์แบบวงกลมผ่านการกล่าวถึงชื่อและลักษณะเฉพาะของตระกูล Buendía ซ้ำแล้วซ้ำเล่า^[28]ตลอดหกชั่วอายุคน José Arcadios ทุกคนล้วนมีนิสัยช่างสงสัยและมีเหตุผล รวมทั้งมีพละกำลังมหาศาล ในขณะเดียวกัน Aurelianos ก็มีนิสัยชอบเก็บตัวและเงียบสงบ การกล่าวถึงลักษณะเฉพาะซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้ทำให้เกิดประวัติศาสตร์ของตัวละครแต่ละตัว และในท้ายที่สุด ประวัติศาสตร์ของเมืองก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากความผิดพลาดเดิมๆ ที่เกิดขึ้นอย่างไม่สิ้นสุดเนื่องมาจากความเย่อหยิ่งในธรรมชาติของเรา
• นวนิยายเรื่องนี้สำรวจประเด็นเรื่องความไร้กาลเวลาหรือความเป็นนิรันดร์แม้ในกรอบของการดำรงอยู่ของมนุษย์ก็ตามทรอป หลัก ที่ใช้ในการบรรลุภารกิจนี้คือห้องทดลองของนักเล่นแร่แปรธาตุในบ้านของครอบครัวบูเอนเดีย ห้องทดลองนี้ได้รับการออกแบบครั้งแรกโดยเมลกีอาเดสในช่วงเริ่มต้นของเรื่องและยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปตลอดเรื่อง เป็นสถานที่ที่ตัวละครชายในบูเอนเดียสามารถปล่อยตัวตามความปรารถนาในการอยู่ตามลำพัง ไม่ว่าจะเป็นผ่านความพยายามที่จะทำลายโลกด้วยเหตุผลเช่นในกรณีของโฮเซ อาร์กาดีโอ บูเอนเดีย หรือการสร้างและทำลายปลาทองอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเช่นในกรณีของพันเอกออเรลิอาโน บูเอนเดีย ลูกชายของเขา นอกจากนี้ ยังมีความรู้สึกถึงความหลีกเลี่ยงไม่ได้ตลอดทั้งเรื่อง นี่คือความรู้สึกที่ว่าไม่ว่าเราจะมองเวลาอย่างไร ธรรมชาติที่ครอบคลุมของเวลาคือการยอมรับความจริงเพียงหนึ่งเดียว
• ในทางกลับกัน สิ่งสำคัญคือต้องจำไว้ว่าหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวแม้ว่าโดยพื้นฐานแล้วจะเป็นไปตามลำดับเหตุการณ์และมีลักษณะ "เป็นเส้นตรง" เพียงพอในโครงร่างกว้างๆ ก็ตาม แต่ยังแสดงให้เห็นถึงการซิกแซกในช่วงเวลาต่างๆ มากมาย ทั้งการย้อนอดีตและการก้าวกระโดดครั้งยิ่งใหญ่ไปสู่เหตุการณ์ในอนาคต ตัวอย่างหนึ่งคือความรักในวัยเยาว์ระหว่างเมเมและเมาริซิโอ บาบิโลเนีย ซึ่งดำเนินไปอย่างเต็มที่แล้วก่อนที่เราจะทราบที่มาของเรื่องนี้^[10]

ธีมที่เกิดขึ้นซ้ำๆ ในOne Hundred Years of Solitudeคือแนวโน้มของการร่วมประเวณีระหว่างพี่น้องในครอบครัว Buendía หัวหน้าครอบครัว Jose Arcadio Buendía เป็นคนแรกในบรรดา Buendía จำนวนมากที่แต่งงานข้ามสายเลือดเมื่อเขาแต่งงานกับ Úrsula ลูกพี่ลูกน้องของเขา นอกจากนี้ ความจริงที่ว่า "ตลอดทั้งนวนิยาย ครอบครัวถูกหลอกหลอนด้วยความกลัวการลงโทษในรูปแบบของการเกิดของเด็กประหลาดที่มีหางหมู" ^[10]อาจมาจากการกระทำครั้งแรกนี้และการร่วมประเวณีระหว่างพี่น้องในครอบครัว Buendía ที่เกิดขึ้นซ้ำๆ^[10]

ธีมตลอดทั้งเรื่องOne Hundred Years of Solitudeคือความเป็นเลิศของตระกูล Buendía กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซแสดงการวิพากษ์วิจารณ์ชนชั้นสูงในละตินอเมริกาผ่านเรื่องราวของสมาชิกในตระกูลที่มีฐานะสูงซึ่งรักตัวเองมากถึงขั้นไม่สามารถเข้าใจความผิดพลาดในอดีตและเรียนรู้จากมันได้^[29]การที่ครอบครัว Buendía รักตัวเองอย่างแท้จริงผ่านการร่วมประเวณี ระหว่างพี่น้อง ไม่เพียงแสดงให้เห็นว่าชนชั้นสูงคิดว่าตัวเองอยู่เหนือกฎหมายเท่านั้น แต่ยังเผยให้เห็นด้วยว่าพวกเขาเรียนรู้จากประวัติศาสตร์ได้น้อยเพียงใด^[29]โฆเซ อาร์คาดีโอ บูเอนดิอาและเออร์ซูลากลัวว่าเนื่องจากความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นการร่วมประเวณีระหว่างพี่น้อง ลูกของพวกเขาจึงมีลักษณะเหมือนสัตว์^[30]แม้ว่าลูกของพวกเขาจะไม่เป็นเช่นนั้น แต่ Aureliano บุตรคนสุดท้ายของสายตระกูล Buendía ก็มีหางหมู และเนื่องจากพวกเขาไม่รู้ประวัติศาสตร์ของตนเอง พวกเขาจึงไม่รู้ว่าความกลัวนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อน และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าหากเด็กยังมีชีวิตอยู่ การเอาหางออกจะทำให้เขาต้องตาย^[30]สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าชนชั้นสูงในละตินอเมริกาไม่ถ่ายทอดประวัติศาสตร์ที่จดจำพวกเขาในทางลบ ตระกูล Buendía ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการยกย่องตนเองด้วยการตั้งชื่อลูกด้วยชื่อเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า "José Arcadio" ปรากฏสี่ครั้งในแผนภูมิลำดับเครือญาติ "Aureliano" ปรากฏ 22 ครั้ง "Remedios" ปรากฏสามครั้ง และ "Amaranta" และ "Ursula" ปรากฏสองครั้ง^[30]การอ้างอิงถึงบ้าน Buendía ที่กว้างขวางอย่างต่อเนื่องทำให้เราคิดถึงแนวคิดของบ้านหลังใหญ่หรือฮาเซียนดาซึ่งเป็นที่ดินขนาดใหญ่ที่ครอบครัวชนชั้นสูงอาศัยอยู่และบริหารจัดการที่ดินและคนงานของตน^[31]ในโคลอมเบีย ซึ่งเป็นสถานที่เกิดเหตุของนวนิยายเรื่องนี้ บ้านหลังใหญ่เป็นที่รู้จักในฐานะที่อยู่อาศัยชั้นเดียวขนาดใหญ่ที่มีห้องนอนหลายห้อง ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องเก็บของ และระเบียงซึ่งเป็นพื้นที่ทั้งหมดของครัวเรือน Buendía ที่กล่าวถึงตลอดทั้งเล่ม^[31]หนังสือเล่มนี้เน้นไปที่ครอบครัวหนึ่งท่ามกลางผู้อยู่อาศัยจำนวนมากใน Macondo เพื่อแสดงให้เห็นว่าหมู่บ้านละตินอเมริกาที่ยากจนที่สุดถูกปราบปรามและถูกลืมไปตลอดประวัติศาสตร์ของละตินอเมริกา^[29]

หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวเป็นวรรณกรรมชิ้นแรกนับตั้งแต่หนังสือปฐมกาลที่มนุษย์ทุกคนควรอ่าน นายการ์เซีย มาร์เกซได้พยายามสร้างความรู้สึกลึกซึ้ง มีความหมาย และไร้ความหมายในชีวิตให้กับผู้อ่าน

—  วิลเลียม เคนเนดี , บทวิจารณ์หนังสือของนิวยอร์กไทมส์ ^[11]

หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวได้รับการยอมรับจากทั่วโลก นวนิยายเรื่องนี้ได้รับรางวัล Chianciano Award ของอิตาลี รางวัล Prix de Meilleur Livre Etranger ของฝรั่งเศสรางวัล Rómulo Gallegos ของเวเนซุเอลา และ รางวัล Books Abroad/Neustadt International Prize for Literatureของสหรัฐอเมริกานอกจากนี้ García Márquez ยังได้รับปริญญา LL.D. กิตติมศักดิ์จากมหาวิทยาลัยโคลัมเบียในนครนิวยอร์ก รางวัลเหล่านี้ปูทางให้กับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ของ García Márquez ในปี 1982 นวนิยายเรื่องนี้ติดอันดับหนังสือที่มีส่วนในการกำหนดรูปแบบวรรณกรรมโลกมากที่สุดในช่วง 25 ปีที่ผ่านมา ตามการสำรวจนักเขียนนานาชาติที่จัดทำโดยวารสารวรรณกรรมระดับโลกWasafiriซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการเฉลิมฉลองครบ รอบ 25 ปี^[32]

ทั้งนักวิจารณ์และผู้อ่านต่างก็ยกย่องชื่นชมนวนิยายเรื่องนี้อย่างล้นหลาม ปา โบล เนรูดา กวี ชาวชิลีและ ผู้ได้รับ รางวัลโน เบล เรียกนวนิยายเรื่องนี้ว่า "การเปิดเผยภาษาสเปนครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่ดอนกิโฆเต้แห่งเซร์บันเตส " ขณะที่จอห์น เลโอนาร์ด เขียนไว้ ในนิวยอร์กไทมส์ ว่า "กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซกระโดดขึ้นเวทีพร้อมกับ กุนเทอร์ กราสและวลาดิมีร์ นาโบคอฟด้วยการเข้าเล่มเพียงหน้าเดียว" ^[11]

ตามที่ Antonio Sacoto ศาสตราจารย์แห่ง City College ของ City University of New York ได้กล่าวไว้ว่า One Hundred Years of Solitudeถือเป็นหนึ่งในห้านวนิยายสำคัญในวรรณกรรมฮิสแปนิกอเมริกัน (ร่วมกับEl Señor Presidente , Pedro Páramo , La Muerte de Artemio CruzและLa ciudad y los perros ) นวนิยายเหล่านี้มักถือเป็นตัวแทนของยุคเฟื่องฟูที่ทำให้วรรณกรรมฮิสแปนิกอเมริกันสามารถบรรลุคุณภาพเทียบเท่าวรรณกรรมอเมริกาเหนือและยุโรปในแง่ของคุณภาพทางเทคนิค ธีมที่หลากหลาย และนวัตกรรมทางภาษา รวมถึงคุณลักษณะอื่นๆ^[27]

ในสุนทรพจน์รับรางวัลโนเบล การ์เซีย มาร์เกซ กล่าวถึงความสำคัญของการเขียนของเขาและเสนอว่าการเขียนมีบทบาทมากกว่าการแสดงออกทางวรรณกรรมเพียงเท่านั้น:

ฉันกล้าที่จะคิดว่าความจริงอันใหญ่โตนี้ ไม่ใช่แค่การแสดงออกทางวรรณกรรมเท่านั้น ที่สมควรได้รับความสนใจจากสถาบันวรรณกรรมแห่งสวีเดน ความจริงที่มิใช่เพียงกระดาษ แต่เป็นความจริงที่อยู่ในตัวเราและกำหนดทุกช่วงเวลาแห่งความตายนับไม่ถ้วนในแต่ละวันของเรา และเป็นแหล่งที่มาของความคิดสร้างสรรค์ที่ไม่รู้จักพอ เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความสวยงาม ซึ่งชาวโคลอมเบียผู้เร่ร่อนและคิดถึงอดีตคนนี้เป็นเพียงรหัสหนึ่งเท่านั้นที่โชคชะตากำหนดไว้ กวีและขอทาน นักดนตรีและศาสดา นักรบและคนชั่วร้าย สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในความเป็นจริงที่ไร้ขอบเขตนี้ เราแทบไม่ต้องขอจินตนาการเลย เพราะปัญหาสำคัญของเราคือการขาดวิธีการแบบแผนในการทำให้ชีวิตของเราดูน่าเชื่อถือ เพื่อนของฉัน นี่คือหัวใจสำคัญของความสันโดษของเรา^[33]

แฮโรลด์ บลูมกล่าวว่า "ความประทับใจแรกของฉัน เมื่ออ่านหนังสือOne Hundred Years of Solitude อีกครั้งคือ ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ทางสุนทรียศาสตร์ เนื่องจากทุกหน้าเต็มไปด้วยชีวิตชีวาเกินกว่าที่ผู้อ่านคนเดียวจะรับไหว... ไม่มีประโยคที่เสียเปล่า ไม่มีการเปลี่ยนผ่านใดๆ ในนวนิยายเรื่องนี้ และคุณต้องสังเกตทุกอย่างในขณะที่คุณอ่าน" ^[34] เดวิด ฮาเบอร์ลีโต้แย้งว่าการ์เซีย มาร์เกซอาจยืมธีมมาจากงานหลายชิ้น เช่นYoknapatawpha Countyของวิลเลียม ฟอล์กเนอร์Orlando: A Biographyของเวอร์จิเนียวูล์ฟA Journal of the Plague Year ของ เดโฟและAtalaของชาโตบรีอองด์ซึ่งเป็นตัวอย่างของการเชื่อมโยงข้อความ [ ^35]

ในปี 2560 ศิลปินชาวชิลี Luisa Rivera ได้วาดภาพประกอบให้กับหนังสือOne Hundred Years of Solitude ฉบับพิเศษครบรอบ 50 ปี ซึ่งจัดพิมพ์โดยPenguin Random House Group Editorialประเทศสเปน[ ^36]

หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวเป็นการตีความเชิงเปรียบเทียบและวิจารณ์ประวัติศาสตร์โคลอมเบียตั้งแต่ยุคก่อตั้งจนถึงชาติปัจจุบัน โดย นำเสนอตำนานประจำชาติ ต่างๆ ผ่านเรื่องราวของครอบครัว Buendía ^[20]ซึ่งจิตวิญญาณแห่งการผจญภัยทำให้พวกเขาอยู่ท่ามกลางเหตุการณ์สำคัญในประวัติศาสตร์โคลอมเบีย เหตุการณ์เหล่านี้รวมถึงการรวมเอา "ยิปซี" ชาวโรมานี การปฏิรูปการเมืองแบบเสรีนิยมของวิถีชีวิตแบบอาณานิคม และข้อโต้แย้งในศตวรรษที่ 19 ทั้งที่เห็นด้วยและไม่เห็นด้วย การมาถึงของทางรถไฟในประเทศภูเขา สงครามพันวัน (Guerra de los Mil Días, 1899–1902); การครอบงำของUnited Fruit Company ("American Fruit Company" ในเรื่อง); ภาพยนตร์ ; รถยนต์ ; และการสังหารหมู่คนงานที่ออกมาประท้วงในกองทัพซึ่งเป็นนโยบายความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลกับแรงงาน^[16]

ตามคำกล่าวของ Hazel Marsh อาจารย์อาวุโสด้านการศึกษาละตินอเมริกาที่มหาวิทยาลัย East Angliaคาดว่า ปัจจุบันมี ชาวโรมานีอาศัยอยู่ในโคลอมเบีย ประมาณ 8,000 คน อย่างไรก็ตาม "หนังสือประวัติศาสตร์อเมริกาใต้ส่วนใหญ่...ไม่กล่าวถึงชาวโรมานี" ^[37] หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวแตกต่างจากแนวโน้มนี้โดยรวมถึงชาวโรมานีที่เดินทางไปมาตลอดทั้งเรื่อง โดยมีชายคนหนึ่งชื่อ Melquíades เป็นผู้นำ ชาวโรมานีนำการค้นพบและเทคโนโลยีใหม่ๆ มาสู่หมู่บ้าน Macondo อันห่างไกล ซึ่งมักกระตุ้นความอยากรู้ของ José Arcadio Buendía

สงครามพันวันในโคลอมเบียเกิดขึ้นระหว่างพรรคเสรีนิยมและพรรคอนุรักษ์นิยมตั้งแต่ปี พ.ศ. 2442 ถึง พ.ศ. 2445 พรรคอนุรักษ์นิยม "มีอำนาจควบคุมอย่างต่อเนื่องมาโดยตลอดตั้งแต่ปี พ.ศ. 2410" และพรรคเสรีนิยมซึ่งส่วนใหญ่เป็นเจ้าของไร่กาแฟและคนงานที่ถูกตัดสิทธิ์จากการเป็นตัวแทน ได้จุดชนวนให้เกิดการปฏิวัติในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2442 ^[38]การสู้รบดำเนินต่อไปเป็นเวลาหลายปี และคาดว่ามีผู้เสียชีวิตมากกว่า 130,000 คน

ในบทที่ 5 และ 6 ของหนังสือหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวกองทัพอนุรักษ์นิยมได้บุกโจมตีเมืองมาคอนโด ทำให้ออเรลิอาโนต้องก่อกบฏในที่สุด การกบฏประสบความสำเร็จ กองทัพอนุรักษ์นิยมล่มสลาย และหลังจากนั้น ออเรลิอาโน ซึ่งปัจจุบันเป็น "พันเอกออเรลิอาโน บูเอนเดีย" ตัดสินใจสู้รบต่อไป เขาออกเดินทางจากมาคอนโดพร้อมกับกลุ่มคนที่ช่วยเขาขับไล่กองทัพอนุรักษ์นิยม เพื่อไปสู้รบต่อที่อื่นเพื่อฝ่ายเสรีนิยม

เนื่องจากเมืองมาคอนโดเป็นเมืองสมมติที่สร้างขึ้นโดยกาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหนังสือสงครามพันวันจึงเป็นเพียงเรื่องสมมติ อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์เหล่านี้มักถูกมองว่าเป็นการเปรียบเปรยถึงสงครามพันวันที่เกิดขึ้นในประเทศโคลอมเบียทั้งประเทศ

“ การสังหารหมู่กล้วย ” เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 5-6 ธันวาคม พ.ศ. 2471 ในเมืองซิเอนากาใกล้ซานตามาร์ตา ประเทศโคลอมเบียคนงานในไร่กล้วยได้หยุดงานประท้วงบริษัท United Fruit Companyเพื่อหาสภาพการทำงานที่ดีกว่า แต่กลับมีทหารในพื้นที่ยิงปืนใส่ฝูงชน^[39]

เหตุการณ์นี้ซึ่งเกิดขึ้นในบทที่ 15 ของหนังสือOne Hundred Years of Solitudeได้ถูกบรรยายไว้ด้วยความแม่นยำในระดับหนึ่ง โดยไม่มีความแน่นอนที่ผิดๆ เกี่ยวกับข้อเท็จจริงเฉพาะเจาะจงที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ ตัวอย่างเช่น แม้ว่าการ์เซีย มาร์เกซจะเขียนว่าต้องมี "ผู้เสียชีวิต...สามพันคน" แต่จำนวนเหยื่อที่แท้จริงนั้นไม่ทราบแน่ชัด อย่างไรก็ตาม จำนวนดังกล่าวน่าจะไม่ห่างไกลมากนัก เนื่องจากถือว่า "จำนวนการสังหารมีมากกว่าหนึ่งพันคน" ตามที่ดร. จอร์จ เอนริเก เอเลียส คาโร และดร. อันโตนิโน วิดัล ออร์เตกา กล่าว^[39]การขาดข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับ "การสังหารหมู่กล้วย" เชื่อกันว่าส่วนใหญ่เกิดจาก "การบิดเบือนข้อมูลที่ลงทะเบียนโดยรัฐบาลโคลอมเบียและบริษัท United Fruit" ^[39]

ในบันทึกของนวนิยายเกี่ยวกับสงครามกลางเมืองและสันติภาพที่ตามมา มีการกล่าวถึงเงินบำนาญที่ไม่ได้รับสำหรับทหารผ่านศึกอยู่หลายครั้ง ซึ่งเป็นการอ้างอิงถึงผลงานก่อนหน้านี้ชิ้นหนึ่งของการ์เซีย มาร์เกซที่มีชื่อว่าEl coronel no tiene quien le escribaในบทสุดท้ายของนวนิยายเรื่องนี้ การ์เซีย มาร์เกซอ้างถึงนวนิยายเรื่องHopscotch (ภาษาสเปน: Rayuela ) โดยJulio Cortázarในบรรทัดต่อไปนี้: "...ในห้องที่มีกลิ่นดอกกะหล่ำต้มที่โรคามาดัวร์กำลังจะตาย" (หน้า 412) โรคามาดัวร์เป็นตัวละครในHopscotchที่เสียชีวิตในห้องที่บรรยายไว้ นอกจากนี้ เขายังกล่าวถึงผลงานสำคัญอีกสองชิ้นของนักเขียนชาวละตินอเมริกาในนวนิยายเรื่องนี้: The Death of Artemio Cruz (สเปน: La Muerte de Artemio Cruz ) โดย Carlos Fuentes และExplosion in a Cathedral (สเปน: El siglo de las luces ) โดยAlejo Carpentier ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ละครเรื่องOne Hundred Years of Solitude (百年の孤独ของชูจิ เทรายามะเดิมแสดงโดย คณะละครเทน โจ ซาจิกิ) และภาพยนตร์ของเขาFarewell to the Ark (さらば箱舟) เป็นการดัดแปลงจากนวนิยายที่ย้ายเข้าสู่อาณาจักรอย่างหลวมๆ (และไม่ได้รับอนุญาต) ของวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่น

เมื่อวันที่ 6 มีนาคม 2019 โรดริโก การ์เซีย บาร์ชา ลูกชายของการ์เซีย มาร์เกซ ประกาศว่าNetflixกำลังดัดแปลงOne Hundred Years of Solitudeมาเป็นซีรีส์ทีวี^{[40] [41] [42]}

เมื่อวันที่ 21 ตุลาคม 2022 Netflix ได้ร่วมเฉลิมฉลองวันครบรอบ 40 ปีการประกาศรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมของการ์เซีย มาร์เกซ ด้วยการฉายตัวอย่างพิเศษของหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว [ ^43]

ในวันครบรอบ 10 ปีการเสียชีวิตของการ์เซีย มาร์เกซ ทาง Netflix ได้ปล่อยทีเซอร์อย่างเป็นทางการของOne Hundred Years of Solitudeและเปิดเผยว่าซีรีส์นี้จะมีความยาว 16 ตอน นักแสดงประกอบด้วยเคลาดิโอ กาตาโน (พันเอกออเรลิอาโน บูเอนเดีย), เฆโรนิโม บารอน (ออเรลิอาโน บูเอนเดียตอนเด็ก), มาร์โก กอนซาเลซ (โฮเซ่ อาร์คาดิโอ บูเอนเดีย), ลีโอนาร์โด โซโต (โฮเซ อาร์คาดิโอ), ซูซานา โมราเลส (เออร์ซูลา อิกัวรัน), เอลลา เบเซร์รา (เปโตรนิลา อิกัวรัน), คาร์ลอส ซัวเรซ (Aureliano Iguarán), Moreno Borja (Melquiades) และ Santiago Vásquez (วัยรุ่น Aureliano Buendía) ^{[44] [45]}

แฟนๆ มองว่า One Hundred Years of Solitudeเป็นผลงานชิ้นเอกของ García Márquez แต่ตัวเขาเองก็ปฏิเสธที่จะขายลิขสิทธิ์ในการฉายนวนิยายเรื่องนี้ เพราะไม่อยากให้มีการดัดแปลงเป็นภาษาอื่นนอกจากภาษาสเปน และรู้สึกว่าการดัดแปลงเป็นภาพยนตร์จะไม่สามารถครอบคลุมเนื้อเรื่องทั้งหมดได้เนื่องจากเนื้อเรื่องค่อนข้างยาว สำหรับการดัดแปลงเป็นทีวีในเร็วๆ นี้ Netflix ได้ร่วมงานกับ Rodrigo และ Gonzalo García ซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้อำนวยการสร้างบริหารของซีรีส์ โดยตอนต่างๆ ถ่ายทำในโคลอมเบีย บ้านเกิดของนักเขียนผู้ล่วงลับ และกำกับโดย Alex García Lopez และบทพูดของตัวละครทั้งหมดพูดเป็นภาษาสเปน Barbara Enriquez ซึ่งเคยทำงานในRoma ของ Netflix มาก่อน ทำหน้าที่เป็นผู้ออกแบบงานสร้างของซีรีส์One Hundred Years of Solitudeเป็นโปรเจ็กต์ในละตินอเมริกาที่ Netflix ลงทุนมากที่สุดจนถึงปัจจุบัน โดยมีกลุ่มชาวโคลอมเบียและชุมชนพื้นเมืองสร้างและจัดหาอุปกรณ์ประกอบฉาก และคนในพื้นที่รวม 450 คนสร้าง Macondo เวอร์ชันต่างๆ สามเวอร์ชันสำหรับซีรีส์^[46]

ที่อาราคาตากา บ้านเกิดของการ์เซีย มาร์เกซ ชาวบ้านผิดหวังที่ ภาพยนตร์เรื่อง One Hundred Years of Solitudeไม่ได้ถ่ายทำที่นั่น แต่พวกเขายังคงหวังว่าซีรีส์ที่จะฉายใน Netflix จะสามารถดึงดูดผู้คนได้^[47]

• 100 หนังสือแห่งศตวรรษของเลอมอนด์
• รายชื่อหนังสือขายดี
• สิ่งที่เหลืออยู่ของเอดิธ ฟินช์

• Kiely, Robert (8 มีนาคม 1970) "ความทรงจำและคำทำนาย ภาพลวงตาและความเป็นจริงผสมผสานกันและดูเหมือนกัน" หนังสือThe New York Times
• โซเม แซลลี่ (ธันวาคม 2558) “ประวัติศาสตร์ลับของหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว” นิตยสารVanity Fair

วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว

• คู่มือหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวจากชมรมหนังสือของโอปราห์
• ความสมจริงเชิงมายากลใน "หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว"

• “ความโดดเดี่ยวของละตินอเมริกา” บทบรรยายรางวัลโนเบล โดยกาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ 8 ธันวาคม 1982
• “หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยวของมาร์เกซ” – บทบรรยายโดยเอียน จอห์นสตัน
• García Márquez, Gabriel (1967). "นักเขียนชาวโคลอมเบีย Gabriel García Márquez กำลังอ่านบทแรกของหนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว" (ภาษาสเปน)