วารสารวิทยาศาสตร์
ประเภทงานสื่อสารมวลชน

Emma Reh (1896–1982) เป็นนักข่าววิทยาศาสตร์ของScience Serviceในช่วงทศวรรษปี 1920 และ 1930 ที่นี่เธอกำลังรายงานข่าวเกี่ยวกับแหล่งโบราณคดีในโออาซากาให้กับScience News [ 1]
การสื่อสารมวลชน
พื้นที่
ประเภท
ผลกระทบทางสังคม
สื่อมวลชน
บทบาท

การ รายงานข่าววิทยาศาสตร์เป็นการรายงานเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ต่อสาธารณชน[2]โดยทั่วไปแล้ว สาขานี้เกี่ยวข้องกับปฏิสัมพันธ์ระหว่างนักวิทยาศาสตร์นักข่าวและสาธารณชน

ต้นกำเนิด

การรายงานข่าวเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์สมัยใหม่มีต้นกำเนิดมาจากการสังเกตการณ์สภาพอากาศและประวัติศาสตร์ธรรมชาติอื่นๆ รวมถึงรายงานการค้นพบทางวิทยาศาสตร์ใหม่ๆ ที่รายงานโดยปฏิทินและการเขียนข่าวอื่นๆ ในศตวรรษต่างๆ หลังการถือกำเนิดของเครื่องพิมพ์

ตัวอย่างแรกๆ ย้อนกลับไปถึงDigdarshan (แปลว่า แสดงทิศทาง) ซึ่งเป็นนิตยสารรายเดือนเพื่อการศึกษาที่เริ่มตีพิมพ์ในปี พ.ศ. 2361 จากศรีรัมปอร์ เบงกอล ประเทศอินเดียDigdarshanมีบทความเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ในแง่มุมต่างๆ เช่น พืช เรือกลไฟ เป็นต้น มีให้บริการในภาษาเบงกาลี ฮินดี และอังกฤษ[3]

ในสหรัฐอเมริกาScientific Americanก่อตั้งขึ้นในปี 1845 ซึ่งเป็นอีกตัวอย่างหนึ่งในยุคแรกๆ บทความหนึ่งถูกระบุว่าเป็นของ "ผู้สื่อข่าวสายวิทยาศาสตร์" ในกรณีหนึ่งคือ "A Gale in the Bay of Biscay" โดยWilliam Crookesซึ่งตีพิมพ์ในThe Timesเมื่อวันที่ 18 มกราคม 1871 หน้า 7 [4]

โทมัส เฮนรี ฮักซ์ลีย์ (พ.ศ. 2368–2438) และจอห์น ไทน์ดัล (พ.ศ. 2363–2436) เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่มีส่วนร่วมอย่างมากในงานสื่อสารมวลชน และปีเตอร์ ชาลเมอร์ส มิตเชลล์ (พ.ศ. 2407–2488) เป็นผู้สื่อข่าววิทยาศาสตร์ของหนังสือพิมพ์เดอะไทมส์ระหว่าง พ.ศ. 2461 ถึง พ.ศ. 2478 [5]

อย่างไรก็ตาม การที่เจมส์ โครว์เธอร์ได้รับแต่งตั้งให้เป็น "ผู้สื่อข่าววิทยาศาสตร์" ของหนังสือพิมพ์ The Manchester Guardianโดยซีพี สก็อตต์ในปี 1928 ทำให้เกิดแนวคิดเรื่องการสื่อสารมวลชนด้านวิทยาศาสตร์ขึ้นอย่างแท้จริง โครว์เธอร์เล่าว่าสก็อตต์ประกาศว่า "ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าการสื่อสารมวลชนด้านวิทยาศาสตร์" ซึ่งในตอนนั้น โครว์เธอร์ตอบว่าเขาตั้งใจจะประดิษฐ์มันขึ้นมา สก็อตต์เชื่อมั่นและจ้างเขาทำงาน[5]

จุดมุ่งหมาย

วิทยาศาสตร์ให้ความสำคัญกับรายละเอียด ความแม่นยำ สิ่งที่ไม่เป็นส่วนตัว สิ่งที่เป็นเทคนิค สิ่งที่ยั่งยืน ข้อเท็จจริง ตัวเลข และความถูกต้อง การสื่อสารมวลชนให้ความสำคัญกับความสั้น ความประมาณ ความเป็นส่วนตัว การพูดจา ความทันทีทันใด เรื่องราว คำพูด และความเป็นจริงในปัจจุบัน ความตึงเครียดจะเกิดขึ้น

—  เควนติน คูเปอร์จากรายการ Material WorldของBBC Radio 4 [ 6]

เป้าหมายของนักข่าวสายวิทยาศาสตร์คือการนำเสนอข้อมูล ที่มีรายละเอียดเฉพาะเจาะจงและมักเต็มไป ด้วยศัพท์เฉพาะ ที่นักวิทยาศาสตร์ผลิตขึ้นในรูปแบบที่ผู้ที่ไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์สามารถเข้าใจและชื่นชมได้ในขณะที่ยังคงสื่อสารข้อมูลได้อย่างถูกต้อง วิธีหนึ่งที่นักข่าวสายวิทยาศาสตร์สามารถทำได้คือการหลีกเลี่ยง รูปแบบการสื่อสารที่ขาดข้อมูลซึ่งถือว่าการสื่อสารข้อมูลเป็นแบบทางเดียวจากบนลงล่างซึ่งจำกัดการสนทนาแบบเปิดระหว่างผู้ถือความรู้และสาธารณชน วิธีหนึ่งในการจุดประกายการสนทนาแบบครอบคลุมระหว่างวิทยาศาสตร์และสังคมซึ่งนำไปสู่การนำการค้นพบทางวิทยาศาสตร์หลังมัธยมศึกษาตอนปลายไปใช้ในวงกว้างมากขึ้นคือบล็อกวิทยาศาสตร์[7]นักข่าวสายวิทยาศาสตร์เผชิญกับความต้องการที่เพิ่มมากขึ้นในการถ่ายทอดข้อมูลที่ถูกต้องตามข้อเท็จจริงผ่านเทคนิคการเล่าเรื่องเพื่อใช้ประโยชน์จากทั้งด้านเหตุผลและอารมณ์ของผู้ชม ซึ่งในระดับหนึ่งด้านหลังจะช่วยให้มั่นใจได้ว่าข้อมูลจะถูกนำไปใช้อย่างต่อเนื่อง[8]

นักข่าวสายวิทยาศาสตร์มักได้รับการฝึกอบรมในสาขาวิทยาศาสตร์ที่ตนรับผิดชอบ บางคนได้รับปริญญาในสาขาวิทยาศาสตร์ก่อนที่จะมาเป็นนักข่าวหรือแสดงความสามารถในการเขียนเกี่ยวกับหัวข้อวิทยาศาสตร์ อย่างไรก็ตาม การเตรียมตัวให้ดีสำหรับการสัมภาษณ์และแม้กระทั่งคำถามที่ดูเรียบง่าย เช่น "สิ่งนี้มีความหมายอย่างไรต่อผู้คนบนท้องถนน" มักจะช่วยให้นักข่าวสายวิทยาศาสตร์พัฒนาเนื้อหาที่เป็นประโยชน์ต่อกลุ่มเป้าหมายได้[9]

สถานะ

จากการตัดงบประมาณของหนังสือพิมพ์หลักๆ และสื่ออื่นๆ ทำให้มีนักข่าวสายวิทยาศาสตร์ที่ทำงานในสื่อสิ่งพิมพ์และสื่อกระจายเสียงแบบดั้งเดิมน้อยลงกว่าแต่ก่อน[10]ในทำนองเดียวกัน ปัจจุบันมีนักข่าวเพียงไม่กี่คนที่เขียนบทความเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ที่เกิดใหม่ เช่นนาโนเทคโนโลยีใน สื่อดั้งเดิม

ในปี 2554 มีนักข่าว 459 คนที่เขียนบทความเกี่ยวกับนาโนเทคโนโลยีในหนังสือพิมพ์ โดยมี 7 คนที่เขียนเกี่ยวกับหัวข้อนี้มากกว่า 25 ครั้ง[11]

ในเดือนมกราคม 2555 เพียงหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่Daily Climateรายงานว่าการรายงานข่าวเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ทั่วโลก ยังคงลดลงต่อเนื่องเป็นเวลาสามปีในปี 2555 [12]และในบรรดาหนังสือพิมพ์รายวันที่ใหญ่ที่สุด 5 อันดับแรกของสหรัฐฯNew York Timesตีพิมพ์ข่าวมากที่สุดและมีการรายงานข่าวเพิ่มขึ้นมากที่สุด[13]หนังสือพิมพ์ฉบับดังกล่าวประกาศว่าจะยุบแผนกสิ่งแวดล้อมและรวมนักข่าวเข้ากับแผนกอื่นๆ[14]

การนำเสนอข่าวเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์โดยสื่อดั้งเดิม เช่น หนังสือพิมพ์ นิตยสาร วิทยุ และการออกอากาศข่าว กำลังถูกแทนที่ด้วยแหล่งข้อมูลออนไลน์ ในเดือนเมษายน 2012 นิวยอร์กไทมส์ได้รับรางวัลพูลิตเซอร์สองรางวัลสำหรับเนื้อหาที่เผยแพร่โดยPoliticoและHuffington Post (ปัจจุบันคือHuffPost ) ซึ่งทั้งคู่เป็นแหล่งข้อมูลออนไลน์ ซึ่งเป็นสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงแพลตฟอร์มของสื่อเหล่านี้

ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ยังคงสามารถเข้าถึงได้อย่างกว้างขวางบนอินเทอร์เน็ต การเข้าถึงการศึกษาวิจัยและผลการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่เพิ่มมากขึ้นทำให้สื่อวิทยาศาสตร์ต้องปรับตัว "ในหลายประเทศ แหล่งข้อมูลหลักเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีของสาธารณชนคือสื่อมวลชน" [15]นักข่าววิทยาศาสตร์ต้องแข่งขันเพื่อดึงดูดความสนใจกับเรื่องราวอื่นๆ ที่ถูกมองว่าน่าสนใจมากกว่า ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถทำให้คนสนใจได้เสมอไป และปริมาณข้อมูลที่มีอยู่มากมายอาจทำให้ผลการวิจัยที่สำคัญถูกกลบไป โดยทั่วไปแล้ว สาธารณชนทั่วไปจะไม่ค้นหาข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ เว้นแต่จะมีการกล่าวถึงหรืออภิปรายในสื่อกระแสหลักก่อน[15]อย่างไรก็ตามสื่อมวลชนเป็นแหล่งข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ที่สำคัญที่สุดหรือเป็นแหล่งเดียวสำหรับผู้คนหลังจากสำเร็จการศึกษา[16]

ความเข้าใจผิดทั่วไปเกี่ยวกับผลประโยชน์สาธารณะนั้นมักเกิดขึ้นกับงานข่าววิทยาศาสตร์ ผู้ที่เลือกข่าวที่มีความสำคัญมักจะคิดว่าสาธารณชนไม่ได้สนใจข่าวที่เขียนโดยนักวิทยาศาสตร์มากนัก และต้องการรับข่าวที่เขียนโดยนักข่าวทั่วไปมากกว่า ผลการศึกษาที่ดำเนินการเปรียบเทียบผลประโยชน์สาธารณะระหว่างข่าวที่เขียนโดยนักวิทยาศาสตร์และข่าวที่เขียนโดยนักข่าวสรุปว่าไม่มีความแตกต่างที่สำคัญ[15]สาธารณชนสนใจข่าวที่เขียนโดยนักข่าวและนักวิทยาศาสตร์เท่าๆ กัน ถือเป็นการค้นพบเชิงบวกสำหรับงานข่าววิทยาศาสตร์ เพราะแสดงให้เห็นว่ามีความเกี่ยวข้องกันมากขึ้นเรื่อยๆ และสาธารณชนพึ่งพาอาศัยข้อมูลดังกล่าวในการตัดสินใจอย่างรอบรู้ "ผู้ที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่ได้รับความรู้เกือบทั้งหมดเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์จากนักข่าว ซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้คัดกรองข้อมูลทางวิทยาศาสตร์หลัก" [17]การรายงานข่าวที่ถูกต้องและถูกต้องตามจริยธรรมโดยนักข่าววิทยาศาสตร์มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการแจ้งข้อมูลให้สาธารณชนทราบ

การรายงานข่าววิทยาศาสตร์นั้นแตกต่างจากการรายงานข่าว แบบดั้งเดิม โดยทั่วไปแล้ว การรายงานข่าวจะถือว่ามีจริยธรรมมากกว่าหากเป็นการรายงานที่สมดุลและรวมข้อมูลจากทั้งสองด้านของประเด็น การรายงานข่าววิทยาศาสตร์ได้เปลี่ยนมาใช้การรายงานข่าวที่เชื่อถือได้ โดยนำเสนอข้อมูลโดยอิงจาก หลักฐานที่ผ่าน การตรวจสอบโดยผู้เชี่ยวชาญและละเลยด้านที่ขัดแย้งกันหรือชี้ให้เห็นถึงการขาดหลักฐาน การรายงานข่าววิทยาศาสตร์ยังคงปรับตัวให้เข้ากับ วิธี การรายงานข่าวที่ช้าซึ่งใช้เวลานานมากแต่มีข้อมูลที่มีคุณภาพสูงกว่าจากแหล่งที่มาที่ผ่านการตรวจสอบโดยผู้เชี่ยวชาญ นอกจากนี้ การรายงานข่าววิทยาศาสตร์ยังเน้นที่การแก้ปัญหาอย่างยั่งยืนมากกว่าที่จะเน้นที่ปัญหาเพียงอย่างเดียว[18]การนำเสนอข้อมูลจากทั้งสองด้านของประเด็นอาจทำให้ผู้อ่านสับสนเกี่ยวกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจริง การรายงานข่าวที่สมดุลอาจนำไปสู่การรายงานข่าวที่ไม่สมดุลได้ เนื่องจากให้ความสนใจกับมุมมองของกลุ่มชนกลุ่มน้อยในชุมชนวิทยาศาสตร์ ซึ่งบ่งบอกว่าทั้งสองฝ่ายมีผู้สนับสนุนจำนวนเท่ากัน ซึ่งอาจสร้างความประทับใจที่ผิดๆ ว่ามุมมองของกลุ่มชนกลุ่มน้อยที่ขัดแย้งกันนั้นถูกต้อง[19]

ตัวอย่างเช่น การสำรวจความคิดเห็นของนักวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ในปี 2019 พบว่ามีฉันทามติ 100% ว่าภาวะโลกร้อนเกิดจากการกระทำของมนุษย์ อย่างไรก็ตาม บทความอย่าง "การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ: มุมมองการแลกเปลี่ยนระหว่างนักวิทยาศาสตร์และผู้คลางแคลงใจ" ซึ่งตีพิมพ์โดย Divided We Fall ในปี 2018 อาจทำให้ผู้อ่านเกิดความสงสัยโดยไม่ได้ตั้งใจ เนื่องจากนักวิทยาศาสตร์คนนี้ "ไม่ได้พูดอย่างที่สื่อและชนชั้นทางการเมืองบอกว่าวิทยาศาสตร์ได้ข้อสรุปแล้ว" [20]

ประชาชนได้รับประโยชน์จากรูปแบบการรายงานที่เชื่อถือได้ในการแนะนำให้พวกเขาตัดสินใจอย่างรอบรู้เกี่ยวกับวิถีชีวิตและสุขภาพของตนเอง

การติดตามนักข่าววิทยาศาสตร์ที่มีประสบการณ์ที่เหลืออยู่นั้นทำได้ยากขึ้นเรื่อยๆ ตัวอย่างเช่น ในออสเตรเลีย จำนวนนักข่าววิทยาศาสตร์ลดลงจนเหลือเพียงจำนวนที่น้อยมาก "ต้องใช้มือไม่ถึงหนึ่งมือในการนับจำนวน" [21]เนื่องจากจำนวนนักข่าววิทยาศาสตร์ลดลงอย่างรวดเร็ว การทดลองหาวิธีปรับปรุงงานข่าววิทยาศาสตร์จึงเกิดขึ้นได้ยากเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ในหนึ่งในไม่กี่การทดลองที่ดำเนินการกับนักข่าววิทยาศาสตร์ เมื่อนักข่าววิทยาศาสตร์ที่เหลือเชื่อมต่อออนไลน์ พวกเขาผลิตบทความที่มีความแม่นยำมากกว่าเมื่อทำแบบแยกกัน[22]สภาพแวดล้อมการสื่อสารแบบใหม่ให้ข้อมูลที่ไม่จำกัดในประเด็นต่างๆ จำนวนมาก ซึ่งสามารถรับได้จากทุกที่และด้วยความพยายามที่ค่อนข้างจำกัด นอกจากนี้ เว็บยังเปิดโอกาสให้ประชาชนเชื่อมต่อกับผู้อื่นผ่านโซเชียลมีเดียและเครื่องมือประเภท 2.0 อื่นๆ เพื่อให้เข้าใจข้อมูลเหล่านี้

คริสติน รัสเซลล์ ประธานสภาเพื่อความก้าวหน้าของการเขียนบทความวิทยาศาสตร์ กล่าวว่า “หลังจากวิพากษ์วิจารณ์อุตสาหกรรมหนังสือพิมพ์มาอย่างยาวนานเมื่อประมาณ 6 ปีที่แล้ว ตอนนี้ฉันมองโลกในแง่ดีขึ้นมาก โลกอยู่ในโลกออนไลน์ นักเขียนบทความวิทยาศาสตร์ในปัจจุบันมีโอกาสสื่อสารไม่เพียงแค่กับผู้อ่านเท่านั้น แต่ทั่วโลก” [23]

การรายงานทางวิทยาศาสตร์ผ่านบล็อกนั้นมีประโยชน์ในระดับหนึ่งแต่ก็มีปัญหาในตัวของมันเอง[24]

ผลการศึกษาวิจัยที่สำคัญประการหนึ่งคือความขัดแย้งเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศและผลกระทบของสื่อต่อความคิดเห็นของผู้คนในหัวข้อนี้ การสำรวจและการวิจัยเชิงทดลองได้ค้นพบความเชื่อมโยงระหว่างการรับชมรายการวิทยุเคเบิลและรายการทอล์คโชว์กับมุมมองเกี่ยวกับภาวะโลกร้อน อย่างไรก็ตาม การวิเคราะห์ประเด็นในช่วงแรกพบว่าสื่อของ สหรัฐฯ มักพูดเกินจริงเกี่ยวกับความขัดแย้งเกี่ยวกับภาวะโลกร้อนที่เกิดขึ้นจริง คนอเมริกันส่วนใหญ่มองว่าภาวะโลกร้อนเป็นปัญหาภายนอกที่ส่งผลกระทบต่อคนรุ่นต่อๆ ไปในประเทศอื่นๆ อย่างมาก[25]นี่เป็นปัญหาเมื่อพิจารณาว่าพวกเขาได้รับข้อมูลส่วนใหญ่จากแหล่งสื่อเหล่านี้ที่มีอคติและไม่สนใจที่จะนำเสนอข้อเท็จจริงให้กับผู้ชมมากนัก การวิจัยพบว่าเมื่อผู้คนสำเร็จการศึกษา สื่อกลายเป็นแหล่งข้อมูลที่สำคัญที่สุด และสำหรับหลายๆ คน สื่อเป็นแหล่งข้อมูลเพียงแหล่งเดียวเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ ผลการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ และกระบวนการทางวิทยาศาสตร์[16]หลายคนไม่ตระหนักว่าข้อมูลเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ที่รวมอยู่ในแหล่งข้อมูลออนไลน์นั้นไม่น่าเชื่อถือเสมอไป

นับตั้งแต่ทศวรรษ 1980 วิทยาศาสตร์เกี่ยวกับสภาพอากาศและสื่อมวลชนได้เปลี่ยนผ่านไปสู่แวดวงการเมืองที่เพิ่มมากขึ้น[26]ในสหรัฐอเมริกา พรรคอนุรักษ์นิยมและเสรีนิยมเข้าใจภาวะโลกร้อนแตกต่างกัน พรรคเดโมแครตมักยอมรับหลักฐานของภาวะโลกร้อนและคิดว่าเกิดจากการกระทำของมนุษย์ ในขณะที่พรรครีพับลิกันจำนวนไม่น้อยเชื่อเช่นนั้น พรรคเดโมแครตและเสรีนิยมมีความเชื่อมั่นในนักวิทยาศาสตร์มากกว่าและมั่นคงกว่า ในขณะที่พรรครีพับลิกันอนุรักษ์นิยมมีความเชื่อมั่นในนักวิทยาศาสตร์ลดลง[25]อย่างไรก็ตาม ในสหราชอาณาจักร สื่อมวลชนไม่มีผลกระทบต่อความคิดเห็นของผู้คนเกือบเท่ากับในสหรัฐอเมริกา สื่อมวลชนมีทัศนคติที่แตกต่างกันเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม ซึ่งกระตุ้นให้สื่อมวลชนอนุมัติพิธีสารเกียวโตซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ ในขณะที่สหรัฐอเมริกาซึ่งเป็นผู้สร้างก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์รายใหญ่ที่สุดในโลกกลับไม่ทำเช่นนั้น[26]

เนื้อหาของข่าวเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศได้รับผลกระทบจากบรรทัดฐานของการรายงานข่าว เช่น ความสมดุลความเป็นกลาง ความเป็นกลางและความเป็นกลาง การรายงานข่าวที่สมดุล ซึ่งเกี่ยวข้องกับการให้เวลาเท่าๆ กันแก่ฝ่ายตรงข้ามในการอภิปรายเกี่ยวกับประเด็นต่างๆ ส่งผลเสียต่อการรายงานข่าวเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ด้านสภาพภูมิอากาศ ใน สื่อ[18]

ช็อกโกแลตหลอกลวง

ในปี 2015 จอห์น โบฮา นนอน ได้จัดทำการศึกษาวิจัยที่แย่โดยเจตนา เพื่อดูว่า ผู้จัดพิมพ์และสื่อที่ เข้าถึงได้แบบเปิดที่ มีคุณภาพต่ำ จะรับผลการวิจัยของพวกเขาไปได้อย่างไร เขาร่วมงานกับปีเตอร์ ออนเนเกน ผู้สร้างภาพยนตร์ ซึ่งกำลังสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ขยะในอุตสาหกรรมการลดน้ำหนัก โดยที่การลดน้ำหนักแบบกระแสนิยมกลายเป็นข่าวพาดหัวข่าว แม้ว่าการออกแบบการศึกษาวิจัยจะแย่มากและแทบไม่มีหลักฐานใดๆ เลยก็ตาม[27]เขาคิดค้น "สถาบันการลดน้ำหนัก" ปลอมที่ไม่มีแม้แต่เว็บไซต์ ใช้ชื่อปากกาว่า "โยฮันเนส โบฮานนอน" และแต่งข่าวเผยแพร่[28]

การวิจารณ์

นักข่าววิทยาศาสตร์คอยแจ้งข้อมูลความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ให้สาธารณชนทราบและประเมินความเหมาะสมของการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ อย่างไรก็ตาม งานนี้มาพร้อมกับคำวิจารณ์หลายประเด็น นักข่าววิทยาศาสตร์มักถูกวิจารณ์ว่ารายงานข่าววิทยาศาสตร์ให้ข้อมูลที่คลาดเคลื่อน นักวิทยาศาสตร์ นักข่าว และสาธารณชนทั้งสามกลุ่มมักวิจารณ์งานข่าววิทยาศาสตร์ว่ามีอคติและไม่ถูกต้อง อย่างไรก็ตาม ความร่วมมือทางออนไลน์ระหว่างนักข่าววิทยาศาสตร์ที่เพิ่มมากขึ้นอาจช่วยขจัดความไม่ถูกต้องได้[29] หนังสือ Merchants of Doubtที่เขียนโดยนักประวัติศาสตร์วิทยาศาสตร์ Naomi OreskesและErik M. Conway เมื่อปี 2010 โต้แย้งว่าในหัวข้อต่างๆ เช่นการโต้เถียงเรื่องโลกร้อนการสูบบุหรี่ฝนกรดดีดีทีและ การ ทำลายชั้นโอโซน นักวิทยาศาสตร์ ที่ขัดแย้งกันพยายาม "รักษาการโต้เถียงให้คงอยู่" ในเวทีสาธารณะโดยเรียกร้องให้นักข่าวสร้างความสมดุลเท็จให้กับฝ่ายที่เป็นชนกลุ่มน้อย บ่อยครั้ง เช่นการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศซึ่งสิ่งนี้ทำให้สาธารณชนมีความรู้สึกว่าความขัดแย้งภายในชุมชนวิทยาศาสตร์นั้นยิ่งใหญ่กว่าความเป็นจริงมาก[30]วิทยาศาสตร์นั้นขึ้นอยู่กับหลักฐาน การทดลอง และการทดสอบและการโต้แย้งถือเป็นกิจกรรมปกติ[31]

นักวิชาการวิพากษ์วิจารณ์นักข่าววิทยาศาสตร์ว่า:

  • การรายงานที่ไม่วิจารณ์[32]
  • เน้นกรอบความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และแนวโน้มทางเศรษฐกิจ[33]
  • ไม่นำเสนอความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญที่หลากหลาย[34]
  • มีความชอบต่อข้อความเชิงบวก[35]
  • การรายงานไทม์ไลน์ที่ไม่สมจริงและมีส่วนร่วมในการผลิต "วงจรแห่งการโฆษณาเกินจริง" [36]

นักข่าววิทยาศาสตร์ถือเป็นผู้เฝ้าประตูข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ เช่นเดียวกับนักข่าวทั่วไป นักข่าววิทยาศาสตร์มีหน้าที่รับผิดชอบในการเปิดเผยความจริงที่เข้าถึงสาธารณชน

การเข้าถึงข้อมูลทางวิทยาศาสตร์มักมีค่าใช้จ่ายสูง ซึ่งถือเป็นการขัดขวางเป้าหมายของการสื่อสารมวลชนด้านวิทยาศาสตร์Open Scienceซึ่งเป็นขบวนการที่มุ่งหวังให้ "สามารถเข้าถึงและใช้งานสิ่งพิมพ์ทางวิชาการได้ฟรี" มุ่งหวังที่จะแก้ไขปัญหาการเข้าถึงข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ที่มีค่า[37]วารสารวิทยาศาสตร์ที่เข้าถึงได้ฟรีจะช่วยลดความพึ่งพาสื่อกระแสหลักที่อาจมีอคติต่อข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ของสาธารณชน

นิตยสารวิทยาศาสตร์หลายฉบับรวมไปถึงหนังสือพิมพ์อย่างThe New York Timesและ รายการ วิทยาศาสตร์ยอดนิยมอย่างPBS Novaปรับแต่งเนื้อหาให้เหมาะกับกลุ่มผู้ชมที่มีการศึกษาค่อนข้างสูง[38]มหาวิทยาลัยและสถาบันวิจัยหลายแห่งเน้นความพยายามในการเข้าถึงสื่อของตนในการรายงานข่าวในช่องทางดังกล่าว หน่วยงานของรัฐบางแห่งกำหนดให้ผู้สื่อข่าวต้องได้รับอนุญาตจึงจะสัมภาษณ์นักวิทยาศาสตร์ได้ และกำหนดให้เลขานุการฝ่ายสื่อมวลชนต้องฟังการสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างนักวิทยาศาสตร์ที่ได้รับทุนจากรัฐบาลและนักข่าว[39]

ตัวแทน การตลาดด้านยาหลายรายถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าเสนออาหารฟรีแก่แพทย์เพื่อส่งเสริมยาใหม่[40] [41]นักวิจารณ์นักข่าวสายวิทยาศาสตร์แย้งว่าพวกเขาควรเปิดเผยว่ากลุ่มอุตสาหกรรมจ่ายเงินให้นักข่าวเดินทางหรือได้รับอาหารฟรีหรือของขวัญอื่น ๆ หรือไม่[42]

การรายงานข่าวเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์มักตกอยู่ภายใต้การจับตามอง เนื่องจากต้องรวมเอาหน้าที่ที่จำเป็นของนักข่าวเข้ากับกระบวนการสืบสวนของนักวิทยาศาสตร์เข้าด้วยกัน

ความรับผิดชอบของนักข่าววิทยาศาสตร์

นักข่าววิทยาศาสตร์มีส่วนสนับสนุนที่สำคัญต่อการเคลื่อนไหวทางวิทยาศาสตร์แบบเปิดโดยใช้หลักการตัดสินคุณค่า (VJP) [43]นักข่าววิทยาศาสตร์มีหน้าที่รับผิดชอบในการ "ระบุและอธิบายการตัดสินคุณค่า หลักๆ ให้กับสาธารณชน" กล่าวอีกนัยหนึ่ง นักข่าววิทยาศาสตร์ต้องตัดสินว่าอะไรดีและอะไรไม่ดี (ถูกและผิด) ซึ่งถือเป็นบทบาทที่สำคัญมากเพราะจะช่วย "เตรียมผู้ที่ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญให้สามารถดึงข้อมูลทางวิทยาศาสตร์มาใช้และตัดสินใจที่สอดคล้องกับคุณค่าของตนเอง" [37]แม้ว่าข้อมูลทางวิทยาศาสตร์มักจะถูกนำเสนอในเชิงปริมาณและสามารถตีความได้โดยผู้เชี่ยวชาญ แต่สุดท้ายแล้ว ผู้ชมจะต้องตัดสินใจว่าจะรู้สึกอย่างไรกับข้อมูลนั้น นักข่าววิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่เริ่มต้นอาชีพในฐานะนักวิทยาศาสตร์หรือผู้สื่อข่าว และเปลี่ยนผ่านไปสู่การสื่อสารทางวิทยาศาสตร์[44] พื้นที่หนึ่งที่นักข่าววิทยาศาสตร์ดูเหมือนจะสนับสนุนด้านต่างๆ ของปัญหาคือการสื่อสารความเสี่ยง นักข่าววิทยาศาสตร์อาจเลือกที่จะเน้นย้ำถึงปริมาณความเสี่ยงที่การศึกษาวิจัยได้ค้นพบ ในขณะที่คนอื่นๆ มุ่งเน้นไปที่ประโยชน์มากกว่า ขึ้นอยู่กับผู้ชมและกรอบความคิด การสื่อสารมวลชนด้านวิทยาศาสตร์ในสังคมที่มีความเสี่ยงในปัจจุบันนำไปสู่การสถาปนาพื้นที่สาธารณะทางวิทยาศาสตร์ที่มีการไกล่เกลี่ยโดยเฉพาะ ซึ่งอภิปรายเฉพาะประเด็นที่เกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี[45]นอกจากนี้ยังนำไปสู่การพัฒนาความสัมพันธ์ทางวิชาชีพใหม่ระหว่างนักวิทยาศาสตร์และนักข่าว ซึ่งเป็นประโยชน์ร่วมกัน[45]

ประเภท

มีตัวอย่างงานเขียนเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์มากมาย เช่นการเขียนบทความสารคดีการสื่อสารความเสี่ยงบล็อกหนังสือวิทยาศาสตร์วารสารวิทยาศาสตร์พอดแคสต์วิทยาศาสตร์และนิตยสารวิทยาศาสตร์

นักข่าววิทยาศาสตร์ชื่อดัง

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ "Emma Reh (1896–1982)". Smithsonian Institution Archives . Smithsonian Institution . สืบค้นเมื่อ11 กรกฎาคม 2013 .
  2. ^ "What is science journalism". gcu.edu . 8 กุมภาพันธ์ 2019. สืบค้นเมื่อ17 มกราคม 2023 .
  3. ^ (ปาฏิหาริย์ มก. 1990)
  4. ^ เบ็คเกอร์, บาร์บารา เจ. (2011). เปิดเผยแสงดาว: วิลเลียมและมาร์กาเร็ต ฮักกินส์ และการเติบโตของดาราศาสตร์ยุคใหม่. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. หน้า 169. ISBN 9781139497251-
  5. ^ ab Gristock, J. (2006) "JG Crowther, Kuhn and Systems of Mediation", บทความที่นำเสนอในการประชุม Scientists and Social Commitment, Science Museum, London, 15–17 กันยายน
  6. ^ "วิทยาศาสตร์และสื่อ – ความอึดอัด โดย Sallie Robbins" ลอนดอน: Blogs.independent.co.uk 27 กันยายน 2011 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 กันยายน 2011 สืบค้นเมื่อ6 กรกฎาคม 2013
  7. ^ Angler, Martin W. (14 มิถุนายน 2017). Science Journalism : An Introduction. ลอนดอน: Routledge. doi :10.4324/9781315671338. ISBN 978-1-315-67133-8-
  8. ^ Angler, Martin W. (13 มีนาคม 2020). Telling Science Stories : Reporting, Crafting and Editing for Journalists and Scientists. ลอนดอน: Routledge. doi :10.4324/9781351035101. ISBN 978-1-351-03510-1. รหัส S2CID  243084507
  9. ^ "การสื่อสารมวลชนด้านวิทยาศาสตร์: แนวทางแก้ไขการขาดข้อมูลที่เชื่อถือได้ในสื่อมวลชน?" MC_ONLINE . 29 เมษายน 2021 . สืบค้นเมื่อ4 พฤษภาคม 2023 .
  10. ^ Zara, Christopher (10 มกราคม 2013). "จำส่วนวิทยาศาสตร์ในหนังสือพิมพ์ได้ไหม? พวกมันหายไปเกือบหมดแล้ว" International Business Timesสืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2013
  11. ^ Dudo, AD; Dunwoody, S. & Scheufele, DA (2011). "การเกิดขึ้นของข่าวเกี่ยวกับนาโน: การติดตามแนวโน้มและการเปลี่ยนแปลงในการรายงานข่าวเกี่ยวกับนาโนเทคโนโลยีของหนังสือพิมพ์ในสหรัฐอเมริกา" Journalism & Mass Communication Quarterly . 88 (1): 55–75. doi :10.1177/107769901108800104. S2CID  143289969
  12. ^ ฟิ ชเชอร์, ดักลาส. "การรายงานสภาพอากาศที่แปรปรวนซึ่งครอบงำโดยสภาพอากาศที่แปลกประหลาดลดลงต่อไปในปี 2012" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 พฤษภาคม 2013 สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2013
  13. ^ "การรายงานข่าวเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ/ภาวะโลกร้อน" ศูนย์วิจัยนโยบายวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
  14. ^ Bagley, Katherine (11 มกราคม 2013). "New York Times Dismantles Its Environment Desk: Times says demise of the nine-person team, named in 2009, won't affect climate coverage". Inside Climate News . สืบค้นเมื่อ10 พฤษภาคม 2013
  15. ^ abc Barel-Ben David, Yael; Garty, Erez S.; Baram-Tsabari, Ayelet (8 มกราคม 2020). Zollo, Fabiana (ed.). "นักวิทยาศาสตร์สามารถเติมเต็มช่องว่างของการสื่อสารมวลชนทางวิทยาศาสตร์ได้หรือไม่? การมีส่วนร่วมทางออนไลน์ของสาธารณชนกับเรื่องราวทางวิทยาศาสตร์ที่เขียนโดยนักวิทยาศาสตร์" PLOS ONE . ​​15 (1): e0222250. Bibcode :2020PLoSO..1522250B. doi : 10.1371/journal.pone.0222250 . ISSN  1932-6203. PMC 6948730 . PMID  31914124. 
  16. ^ โดย Guenther, Lars; Bischoff, Jenny; Löwe, Anna; Marzinkowski, Hanna; Voigt, Marcus (2 มกราคม 2019). "หลักฐานทางวิทยาศาสตร์และการสื่อสารมวลชนทางวิทยาศาสตร์: การวิเคราะห์การนำเสนอความไม่แน่นอนในสื่อสิ่งพิมพ์และออนไลน์ของเยอรมนี" Journalism Studies . 20 (1): 40–59. doi :10.1080/1461670X.2017.1353432. ISSN  1461-670X. S2CID  197684574
  17. ^ Elliott, Kevin C. (20 พฤศจิกายน 2019). "Science Journalism, Value Judgments, and the Open Science Movement". Frontiers in Communication . 4 : 71. doi : 10.3389/fcomm.2019.00071 . ISSN  2297-900X. S2CID  208176666.
  18. ^ โดย Brüggemann, Michael (26 เมษายน 2017), "การเปลี่ยนแปลงบทบาทของนักข่าววิทยาศาสตร์ที่ทำข่าวการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ", สารานุกรมวิจัยวิทยาศาสตร์สภาพอากาศแห่ง Oxford , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย Oxford, doi :10.1093/acrefore/9780190228620.013.354, ISBN 978-0-19-022862-0, ดึงข้อมูลเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2563
  19. ^ Boykoff, Maxwell T; Rajan, S Ravi (มีนาคม 2007). "สัญญาณและสัญญาณรบกวน: การรายงานข่าวสื่อมวลชนเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศในสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร" EMBO Reports . 8 (3): 207–211. doi :10.1038/sj.embor.7400924. ISSN  1469-221X. PMC 1808044 . PMID  17330062. 
  20. ^ Gibbs, Meryl; Wilkes, Robert; Wilkes, Meryl Gibbs และ Robert (20 สิงหาคม 2018). "The Great Climate Change Debate". Divided We Fall . สืบค้นเมื่อ4 พฤษภาคม 2023 .
  21. ^ Leach, J. (20 มิถุนายน 2017). "Science journalism is in the interest of Australia, but needs support to thrive". The Conversation . สืบค้นเมื่อ18 มีนาคม 2019 .
  22. ^ Novin, Alamir (17 สิงหาคม 2013). "DEBATECITED: การทดลองเชิงประจักษ์เกี่ยวกับคุณค่าของวิธีการวิจัยโอเพนซอร์สและความร่วมมือของเพื่อนร่วมงานต่อการสื่อสารมวลชนด้านวิทยาศาสตร์" (PDF) Spectrum . วิทยานิพนธ์ปริญญาโท มหาวิทยาลัยConcordia
  23. ^ Zara, Christopher (10 มกราคม 2013). "จำส่วนวิทยาศาสตร์ในหนังสือพิมพ์ได้ไหม? พวกมันหายไปเกือบหมดแล้ว" International Business Timesสืบค้นเมื่อ13 พฤษภาคม 2013
  24. ^ "วิทยาศาสตร์ที่ไม่เป็นที่นิยม" โดย Chris Mooney และ Sheril Kirshenbaum, The Nation , 17 สิงหาคม 2009
  25. ^ ab Hmielowski JD, Feldman L, Myers TA, Leiserowitz A, Maibach E. การโจมตีวิทยาศาสตร์? การใช้สื่อ ความไว้วางใจในนักวิทยาศาสตร์ และการรับรู้ภาวะโลกร้อน Public Understanding of Science. 2014;23(7):866-883. doi :10.1177/0963662513480091
  26. ^ โดย Boykoff, MT และ Rajan, SR (2007). สัญญาณและสัญญาณรบกวน รายงาน EMBO, 8(3), 207–211. https://doi.org/10.1038/sj.embor.7400924
  27. ^ John Bohannon (27 พฤษภาคม 2015). "ฉันหลอกคนนับล้านให้คิดว่าช็อกโกแลตช่วยลดน้ำหนักได้ นี่คือวิธีการ" Io9
  28. ^ "ข่าวประชาสัมพันธ์ระหว่างประเทศ: Slim by Chocolate". instituteofdiet.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 ธันวาคม 2015.
  29. ^ Novin, A., Secko, D. (25 พฤศจิกายน 2012). "Debate Cited: A First Exploration of a Web Application to Enhance the Production of Science Journalism Students". Journalism Interest Group . CCA/Groupe d'intérêt en journalisme, ACC Conference Proceedings (2012) . สืบค้นเมื่อ8 กันยายน 2016 .{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  30. ^ Peter T. Doran & Maggie Kendall Zimmerman (20 มกราคม 2009). "การตรวจสอบฉันทามติทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ" (PDF) . เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2009
  31. ^ "Bad science | วิทยาศาสตร์". The Guardian . ลอนดอน. 27 กรกฎาคม 2007. สืบค้นเมื่อ6 กรกฎาคม 2013 .
  32. ^ Racine, Eric; Gareau, Isabelle; Doucet, Hubert; Laudy, Danielle; Jobin, Guy; Schraedley-Desmond, Pamela (มีนาคม 2006). "Hyped biomedical science or uncritical reporting? Press coverage of genomics (1992–2001) in Québec". Social Science & Medicine . 62 (5): 1278–1290. doi :10.1016/j.socscimed.2005.07.024. ISSN  0277-9536. PMID  16174544.
  33. ^ Nisbet, Matthew C.; Lewenstein, Bruce V. (มิถุนายน 2002). "เทคโนโลยีชีวภาพและสื่ออเมริกัน". Science Communication . 23 (4): 359–391. doi :10.1177/107554700202300401. ISSN  1075-5470. S2CID  145193488
  34. ^ Holtzman, Neil A.; Bernhardt, Barbara A.; Mountcastle-Shah, Eliza; Rodgers, Joann E.; Tambor, Ellen; Geller, Gail (2005). "คุณภาพของรายงานสื่อเกี่ยวกับการค้นพบที่เกี่ยวข้องกับโรคทางพันธุกรรมของมนุษย์". Public Health Genomics . 8 (3): 133–144. doi :10.1159/000086756. ISSN  1662-4246. PMID  16113530. S2CID  24862730.
  35. ^ Nicholls, James (7 กันยายน 2010). "การรายงานข่าวเกี่ยวกับแอลกอฮอล์ในสหราชอาณาจักร: การวิเคราะห์การรายงานข่าวทางโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์". Drugs: Education, Prevention and Policy . 18 (3): 200–206. doi :10.3109/09687631003796453. ISSN  0968-7637. S2CID  143454575.
  36. ^ Bubela, Tania (2009). "Science Communication Reconsidered". Nature Biotechnology . 27 (6): 514–518. doi :10.1038/nbt0609-514. PMID  19513051. S2CID  510676 – ผ่านทาง Pubmed
  37. ^ โดย Elliott, Kevin C. (20 พฤศจิกายน 2019). "วารสารศาสตร์วิทยาศาสตร์ การตัดสินคุณค่า และการเคลื่อนไหวทางวิทยาศาสตร์แบบเปิด" Frontiers in Communication . 4 . doi : 10.3389/fcomm.2019.00071 . ISSN  2297-900X. S2CID  208176666
  38. ^ "วิทยาศาสตร์ต้องการโครงเรื่อง" Columbia Journalism Review
  39. ^ “Transparency Watch: ประตูที่ปิด” Columbia Journalism Review
  40. ^ Coyle, Susan L. (2002). "ความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับอุตสาหกรรม ตอนที่ 1: แพทย์แต่ละคน". Annals of Internal Medicine . 136 (5): 396–402. doi :10.7326/0003-4819-136-5-200203050-00014. PMID  11874314. S2CID  23108561.
  41. ^ De Ferrari, A; Gentille, C; Davalos, L; Huayanay, L; Malaga, G (2014). "ทัศนคติและความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์และอุตสาหกรรมยาในโรงพยาบาลรัฐทั่วไปแห่งหนึ่งในเมืองลิมา ประเทศเปรู" PLOS ONE . ​​9 (6): e100114. Bibcode :2014PLoSO...9j0114D. doi : 10.1371/journal.pone.0100114 . PMC 4076259 . PMID  24978481 
  42. ^ "นักข่าวสายวิทยาศาสตร์ขีดเส้นแบ่งไว้ตรงไหน?" Columbia Journalism Review
  43. ^ Elliott, Kevin C. (2019). "วารสารศาสตร์วิทยาศาสตร์ การตัดสินคุณค่า และการเคลื่อนไหวทางวิทยาศาสตร์แบบเปิด" Frontiers in Communication . 4 . doi : 10.3389/fcomm.2019.00071 . ISSN  2297-900X
  44. ^ Zivkovic, Bora."The Line Between Science and Journalism is Getting Blurry Again","Science Progress", 21 ธันวาคม 2553
  45. ^ โดย Shiju Sam Varughese. 2017. ความรู้ที่ถูกโต้แย้ง: วิทยาศาสตร์ สื่อ และประชาธิปไตยในเกรละสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด นิวเดลี
  46. ^ "ทรัพยากรชุมชนเพื่อความยุติธรรม". crj.org .
  47. ^ "การเป็นนักข่าววิทยาศาสตร์". ksj.mit.edu .
  48. ^ "เหตุใดวารสารศาสตร์วิทยาศาสตร์จึงมีความสำคัญ". undark.org . 17 มีนาคม 2016.
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับนักข่าววิทยาศาสตร์

อ่านเพิ่มเติม

  • Brainard, Curtis (20 มีนาคม 2552) "Nature's Artificial Divide". Columbia Journalism Review
  • Yong, Ed (29 กรกฎาคม 2010). "On the Origin of Science Writers". บล็อก National Geographic Phenomena เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 11 มีนาคม 2021
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Science_journalism&oldid=1251982008"