การแพร่หลายของศาสนาอิสลาม

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
อิสลาม
ความเชื่อ
การปฏิบัติ
History
Culture and society
Related topics
Part of a series on
Islamization
No mosque
Islamizations
Late Antiquity - Middle Ages - Modern

การแพร่กระจายของศาสนาอิสลามกินเวลานานเกือบ 1,400 ปีการพิชิตของชาวมุสลิมในยุคแรกที่เกิดขึ้นหลังจากการสิ้นพระชนม์ของมูฮัมหมัดในปี 632 CE นำไปสู่การก่อตั้งรัฐเคาะลีฟะฮ์ซึ่งขยายไปทั่วพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่กว้างใหญ่การเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามได้รับการส่งเสริมโดยกองกำลังมุสลิมอาหรับที่ขยายไปทั่วดินแดนที่กว้างใหญ่และสร้างโครงสร้างจักรวรรดิในช่วงเวลา[1] [2] [3] [4]การขยายตัวที่สำคัญส่วนใหญ่เกิดขึ้นในช่วงรัชสมัยของ เคาะลีฟะฮ์ rāshidūn ("ผู้ได้รับการชี้นำอย่างถูกต้อง") จาก 632 ถึง 661 CE ซึ่งเป็นผู้สืบทอดสี่คนแรกของมูฮัมหมัด[4] รัฐเคาะลีฟะฮ์ในยุคแรกเหล่านี้ควบคู่ไปกับเศรษฐกิจและการค้าของชาวมุสลิมยุคทองของอิสลามและยุคของอาณาจักรดินปืน ของอิสลาม ส่งผลให้ศาสนาอิสลามแพร่กระจายออกไปจากมักกะห์ไปยังมหาสมุทรอินเดียมหาสมุทรแอตแลนติกและมหาสมุทรแปซิฟิกและการสร้างโลกมุสลิมการพิชิตของอิสลามซึ่งสิ้นสุดลงด้วยการก่อตั้งจักรวรรดิอาหรับขึ้นในสามทวีป ( เอเชียแอฟริกาและยุโรป ) ทำให้โลกมุสลิมมั่งคั่งขึ้น โดยบรรลุเงื่อนไขทางเศรษฐกิจสำหรับการเกิดขึ้นของสถาบันนี้เนื่องมาจากการเน้นย้ำคำสอนของศาสนาอิสลาม[5]การค้ามีบทบาทสำคัญในการแพร่หลายของศาสนาอิสลามในบางส่วนของโลก เช่น อินโดนีเซีย[6] [7] ในช่วงศตวรรษแรกของการปกครองของอิสลาม การเปลี่ยนศาสนาในตะวันออกกลางส่วนใหญ่เป็นรายบุคคลหรือในระดับเล็ก ในขณะที่การเปลี่ยนศาสนาครั้งใหญ่เป็นที่นิยมสำหรับการเผยแพร่ศาสนาอิสลามออกไปนอกดินแดนของชาวมุสลิม นโยบายภายในดินแดนของชาวมุสลิมโดยทั่วไปมุ่งเป้าไปที่การเปลี่ยนศาสนาของบุคคลเพื่อทำให้ชุมชนที่ไม่ใช่ มุสลิมอ่อนแอลง อย่างไรก็ตาม มีข้อยกเว้น เช่น การบังคับให้ชาวสะมา เรียเปลี่ยนศาสนาครั้งใหญ่ [8]

การขยายตัวครั้งแรกของอาณาจักรเคาะลีฟะฮ์

ราชวงศ์มุสลิมได้ก่อตั้งขึ้นในไม่ช้าและอาณาจักรต่างๆ ในเวลาต่อมา เช่น อาณาจักรอุมัยยัด อับบาซิดมัมลุกเซลจูคิดและอัยยูบิด ถือ เป็น อาณาจักรที่ใหญ่ที่สุด และทรงอำนาจที่สุดในโลก อาณาจักร สุลต่านอาจูรานและอาดาล และ อาณาจักรมาลีที่มั่งคั่งในแอฟริกาเหนือ อาณาจักรสุลต่าน เดลีเดคคานและเบงกอลอาณาจักรโมกุลและดู รานี อาณาจักรไมซอร์และนิซามแห่งไฮเดอราบาดในอนุทวีปอินเดีย อาณาจักรกัซ นาวิด กูริดซามานิดในเปอร์เซียติมูริดและอาณาจักรออตโตมันในอานาโตเลีย ล้วนเปลี่ยนแปลงวิถีแห่ง ประวัติศาสตร์ไปอย่างมาก ผู้คนในโลกอิสลามได้สร้างศูนย์กลางทางวัฒนธรรมและวิทยาศาสตร์ที่ซับซ้อนมากมายพร้อมด้วยเครือข่ายการค้าที่กว้างไกล นักเดินทาง นักวิทยาศาสตร์ นักล่า นักคณิตศาสตร์ แพทย์ และนักปรัชญาซึ่งล้วนมีส่วนสนับสนุนต่อยุคทองของอิสลาม การฟื้นฟูของติมูริดและการขยายตัวของศาสนาอิสลามในเอเชียใต้และเอเชียตะวันออกส่งเสริมให้เกิดวัฒนธรรมมุสลิม แบบสากลและแบบผสมผสาน ในอนุทวีปอินเดีย มาเลเซีย อินโดนีเซีย และจีน[9]จักรวรรดิออตโตมัน ซึ่งควบคุมตะวันออกกลางและแอฟริกาเหนือส่วนใหญ่ในช่วงยุคใหม่ตอนต้น ก็ไม่ได้รับรองการเปลี่ยนศาสนาอย่างเป็นทางการเช่นกัน แต่หลักฐานชี้ให้เห็นว่าการเปลี่ยนศาสนาเกิดขึ้น โดยเฉพาะในบอลข่านมักเพื่อหลีกเลี่ยง ภาษี จิซยาในทำนองเดียวกัน แหล่งข้อมูลของคริสเตียนกล่าวถึงคำขอให้เปลี่ยนศาสนาเป็นศาสนาอิสลามจำนวนมาก เช่น ในไซปรัสซึ่งทางการออตโตมันปฏิเสธเพราะกลัวผลที่ตามมาทางเศรษฐกิจ[8]

ในปีพ.ศ. 2559 มีชาวมุสลิม 1.7 พันล้านคน[10] [11]โดยหนึ่งในสี่คนในโลกเป็นมุสลิม[12]ทำให้ศาสนาอิสลามเป็นศาสนาที่ใหญ่เป็นอันดับสอง [ 13]จากเด็กที่เกิดระหว่างปีพ.ศ. 2553 ถึง 2558 ร้อยละ 31 เกิดจากพ่อที่เป็นมุสลิม[14] และปัจจุบันศาสนาอิสลามเป็น ศาสนาหลักที่เติบโตเร็วที่สุดในโลก[15] [16] [17]

คำศัพท์

นอกจากคำศัพท์ของ "การแพร่ขยายของศาสนาอิสลาม" แล้ว ความรู้ด้านวิชาการในหัวข้อนี้ยังทำให้เกิดคำศัพท์ "การแพร่ขยายอิสลาม" [a] "การแพร่ขยายอิสลาม" [18]และ "การแพร่ขยายอิสลาม" ( อาหรับ : أسلمة , โรมัน :  aslamah ) คำศัพท์เหล่านี้ใช้ควบคู่กับคำศัพท์ของ "การแพร่ขยายของศาสนาอิสลาม" เพื่ออ้างถึงกระบวนการที่สังคมเปลี่ยนไปสู่ศาสนาอิสลามและกลายเป็นมุสลิม เป็นส่วน ใหญ่ อิสลามิเซ ชันทางสังคมเกิดขึ้นในประวัติศาสตร์ตลอดหลายศตวรรษนับตั้งแต่การแพร่กระจายของศาสนาอิสลามออกไปนอกคาบสมุทรอาหรับผ่านการพิชิตของชาวมุสลิมในยุคแรกๆโดยมีการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดเกิดขึ้นในเลแวนต์อิหร่านแอฟริกาเหนือ แอฟริกาตะวันออกแอฟริกาตะวันตก[ 19] เอเชียกลางเอเชียใต้ ( ในอัฟกานิสถานมัลดีฟส์ปากีสถานและบังกลาเทศ)เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (ในมาเลเซียบรูไนและอินโดนีเซีย ) ยุโรปตะวันออกเฉียงใต้ (ในแอลเบเนียบอสเนียและเฮอร์เซ โกวีนา และโคโซโวเป็นต้น) ยุโรปตะวันออก (ในคอเคซัสไครเมีย และโวลก้า) และยุโรปใต้ (ในสเปน โปรตุเกส และซิซิลีก่อนที่จะมีการกลับเข้ามาเป็นคริสเตียนอีกครั้ง ) [20] ในการใช้งานในปัจจุบัน คำว่า "อิสลามิเซชัน" และคำที่แปรผันอื่นๆ สามารถใช้โดยมีความหมายเชิงลบโดยนัยได้ เพื่ออ้างถึงการบังคับใช้ระบบสังคมและการเมืองของลัทธิอิสลามิสต์ต่อสังคมที่มีภูมิหลังทางสังคมและการเมืองที่แตกต่างกันโดยกำเนิด

คำ พ้องความหมาย ภาษาอังกฤษของคำว่า "Muslimization" ซึ่งใช้มาตั้งแต่ก่อนปี 1940 (เช่น พจนานุกรมWaverly Illustrated Dictionary ) สื่อความหมายคล้ายกับคำว่า "Islamization" คำว่า "Muslimization" ถูกใช้เมื่อไม่นานนี้เพื่ออธิบายการปฏิบัติที่แสดงออกถึงความเป็นมุสลิมอย่างเปิดเผยของผู้ที่เพิ่งเปลี่ยนมานับถือศาสนานี้ซึ่งต้องการเสริมสร้างอัตลักษณ์ทางศาสนาที่เพิ่งได้รับมาใหม่[21]

ประวัติศาสตร์

Part of a series on
History of religions
Founding figures
Study of religion
Timeline
Prehistoric
Axial Age
Middle Ages
Age of Discovery
Modern day
Religions

การขยายตัวของชาวอาหรับมุสลิมในช่วงศตวรรษแรกหลังจากการสิ้นพระชนม์ของมูฮัมหมัดในไม่ช้าก็ก่อตั้งราชวงศ์ในแอฟริกาเหนือแอฟริกาตะวันตกตะวันออกกลางและทางใต้สู่โซมาเลียโดยสหายของศาสดาโดยเฉพาะอาณาจักรรอชิดีนและการมาถึงของกองทัพของคาลิด บิน วาลิด อัมร์อิบน์ อัล-อาสและซาอัด อิบน์ อาบี วัคกอสกระบวนการทางประวัติศาสตร์ของการแผ่ขยายอิสลามมีความซับซ้อนและเกี่ยวข้องกับการผสานการปฏิบัติของศาสนาอิสลามกับประเพณีท้องถิ่น กระบวนการนี้ใช้เวลาหลายศตวรรษ นักวิชาการบางคนปฏิเสธแบบแผนที่ว่ากระบวนการนี้เริ่มต้น "แพร่กระจายด้วยดาบ" หรือถูกบังคับให้เปลี่ยนศาสนา[22]

Rashidun Caliph และ Umayyads (610–750 CE)

ในช่วงศตวรรษแห่งการสถาปนาศาสนาอิสลามบนคาบสมุทรอาหรับและการขยายตัวอย่างรวดเร็วที่ตามมาในช่วงการพิชิตของชาวมุสลิมในยุคแรกจักรวรรดิที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่งในประวัติศาสตร์โลกได้ก่อตั้งขึ้น[23]สำหรับพลเมืองของจักรวรรดิ ซึ่งเดิมเป็น จักรวรรดิ ไบแซนไทน์และซาซานิอาไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงในทางปฏิบัติมากนัก วัตถุประสงค์ของการพิชิตส่วนใหญ่เป็นเรื่องในทางปฏิบัติ เนื่องจากดินและน้ำที่อุดมสมบูรณ์มีน้อยในคาบสมุทรอาหรับ ดังนั้น อิสลามิเซชั่นที่แท้จริงจึงเกิดขึ้นในช่วงศตวรรษต่อมาเท่านั้น[24]

Ira M. Lapidusแยกแยะความแตกต่างระหว่างกลุ่มผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาสองกลุ่มที่แยกจากกันในสมัยนั้น ได้แก่ กลุ่มที่นับถือผีสางและกลุ่มที่นับถือพระเจ้าหลายองค์ในสังคมชนเผ่าบนคาบสมุทรอาหรับและพื้นที่พระจันทร์เสี้ยวอันอุดมสมบูรณ์ กับกลุ่มคริสเตียนและยิวพื้นเมืองที่มีอยู่ก่อนที่ชาวมุสลิมจะมาถึง[25]

จักรวรรดิแผ่ขยายจากมหาสมุทรแอตแลนติกไปยังทะเลอารัลจากเทือกเขาแอตลาสไปยังฮินดูกูชจักรวรรดิมีขอบเขตส่วนใหญ่โดย "การผสมผสานระหว่างกำแพงกั้นธรรมชาติและรัฐที่มีการจัดการที่ดี" [26]

สำหรับสังคมพหุเทวนิยมและนอกรีต นอกเหนือจากเหตุผลทางศาสนาและจิตวิญญาณที่บุคคลอาจมี การเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม "แสดงถึงการตอบสนองของประชากรในเผ่าและคนเลี้ยงสัตว์ต่อความต้องการกรอบงานที่กว้างขึ้นสำหรับการบูรณาการทางการเมืองและเศรษฐกิจ รัฐที่มั่นคงยิ่งขึ้น และวิสัยทัศน์ทางศีลธรรมที่สร้างสรรค์และครอบคลุมมากขึ้นเพื่อรับมือกับปัญหาของสังคมที่วุ่นวาย" [25]ในทางตรงกันข้าม สำหรับสังคมเผ่า เร่ร่อน และเทวนิยมองค์เดียว "อิสลามถูกแทนที่ด้วยอัตลักษณ์ทางการเมืองแบบไบแซนไทน์หรือซัสซานิ และถูกแทนที่ด้วยการนับถือศาสนา คริสต์ ยิว หรือ โซโร อัสเตอร์" [25]ในตอนแรก การเปลี่ยนมานับถือศาสนาไม่จำเป็นและไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นเสมอไป "(ผู้พิชิตอาหรับ) ไม่ต้องการการเปลี่ยนมานับถือศาสนามากเท่ากับการอยู่ใต้บังคับบัญชาของชนที่ไม่ใช่มุสลิม ในตอนแรก พวกเขาไม่เป็นมิตรกับการเปลี่ยนมานับถือศาสนาเพราะมุสลิมใหม่ทำให้ข้อได้เปรียบทางเศรษฐกิจและสถานะทางสังคมของชาวอาหรับเจือจางลง" [25]

ในศตวรรษที่ต่อๆ มา เมื่อมีการพัฒนาหลักคำสอนของศาสนาอิสลามและความเข้าใจของอุมมะห์ มุสลิม จึงเกิดการเปลี่ยนศาสนาครั้งใหญ่ ความเข้าใจใหม่นี้ของผู้นำทางศาสนาและการเมืองในหลายกรณีทำให้โครงสร้างทางสังคมและศาสนาของชุมชนศาสนาคู่ขนาน เช่น คริสเตียนและยิว อ่อนแอลงหรือพังทลายลง[25]

เคาะลีฟะฮ์แห่งราชวงศ์อาหรับได้ก่อตั้งโรงเรียนแห่งแรกของจักรวรรดิ ซึ่งสอนภาษาอาหรับและการศึกษาด้านอิสลาม นอกจากนี้ เคาะลีฟะฮ์ยังได้เริ่มโครงการอันทะเยอทะยานในการสร้างมัสยิดทั่วทั้งจักรวรรดิ ซึ่งหลายแห่งยังคงเหลืออยู่ในปัจจุบัน เช่นมัสยิดอุมัยยัดในกรุงดามัสกัส ในช่วงปลายยุคอุมัยยัด ประชากรในอิหร่าน อิรัก ซีเรีย อียิปต์ ตูนิเซีย และสเปนไม่ถึง 10% เป็นผู้นับถือศาสนาอิสลาม มีเพียงคาบสมุทรอาหรับเท่านั้นที่มีสัดส่วนของประชากรที่เป็นมุสลิมสูงกว่า[27]

อับบาซียะฮ์ (750–1258)

เป็นที่ทราบกันดีว่า ราชวงศ์อับบาซียะห์เป็นผู้ก่อตั้งสถาบันการศึกษาแห่งแรกๆ ของโลก เช่น House of Wisdom

ราชวงศ์อับบาซียะฮ์ได้แทนที่จักรวรรดิที่ขยายตัวและ "การเมืองของชนเผ่า" ของ "ชนชั้นสูงอาหรับที่ผูกพันกันแน่นแฟ้น[26]ด้วยวัฒนธรรมสากลและสาขาวิชาวิทยาศาสตร์อิสลาม[26] ปรัชญาเทววิทยากฎหมายและลัทธิลึกลับได้แพร่หลายมากขึ้น และการเปลี่ยนศาสนาของประชากรในจักรวรรดิก็เกิดขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป การเปลี่ยนศาสนาที่สำคัญยังเกิดขึ้นนอกขอบเขตของจักรวรรดิ เช่นชนเผ่าเติร์กในเอเชียกลางและผู้คนอาศัยอยู่ในภูมิภาคทางใต้ของทะเลทรายซาฮาราและทางเหนือของ ทะเลทราย ซาฮาราในแอฟริกาผ่านการติดต่อกับพ่อค้ามุสลิมที่เคลื่อนไหวอยู่ในพื้นที่และคำสั่งของซูฟีในแอฟริกา ศาสนาอิสลามแพร่หลายไปตามสามเส้นทาง ข้ามทะเลทรายซาฮาราและทะเลทรายซาฮาราผ่านเมืองการค้า เช่นทิมบักตูขึ้นหุบเขาไนล์ผ่านซูดานขึ้นไปจนถึงยูกันดาและข้ามทะเลแดงและลงมาทางแอฟริกาตะวันออกผ่านการตั้งถิ่นฐาน เช่นมอมบาซาและแซนซิบาร์การเปลี่ยนศาสนาครั้งแรกมีลักษณะที่ยืดหยุ่น

เหตุผลที่ประชากรจำนวนมากหันมานับถือศาสนาอิสลามในช่วงปลายศตวรรษที่ 10 นั้นมีหลายประการ ตามที่อัลเบิร์ต ฮูรานี นักประวัติศาสตร์ชาวอังกฤษ-เลบานอน กล่าวไว้ เหตุผลประการหนึ่งอาจเป็นเพราะ

“ศาสนาอิสลามถูกกำหนดให้ชัดเจนยิ่งขึ้น และเส้นแบ่งระหว่างมุสลิมกับผู้ที่ไม่ใช่มุสลิมก็ชัดเจนขึ้น ปัจจุบันมุสลิมใช้ชีวิตภายใต้ระบบพิธีกรรม หลักคำสอน และกฎหมายที่ซับซ้อน ซึ่งแตกต่างอย่างชัดเจนจากผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม (...) สถานะของคริสเตียน ยิว และโซโรอัสเตอร์ถูกกำหนดให้ชัดเจนยิ่งขึ้น และในบางแง่ก็ถือว่าด้อยกว่า พวกเขาถูกมองว่าเป็น 'ผู้คนแห่งคัมภีร์' ผู้ที่มีพระคัมภีร์เปิดเผย หรือ 'ผู้คนแห่งพันธสัญญา' ที่ทำข้อตกลงคุ้มครองไว้กับพวกเขา โดยทั่วไปแล้ว พวกเขาไม่ได้ถูกบังคับให้เปลี่ยนศาสนาแต่พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากข้อจำกัด พวกเขาจ่ายภาษีพิเศษพวกเขาไม่ควรสวมเสื้อผ้าสีบางสี พวกเขาไม่สามารถแต่งงานกับผู้หญิงมุสลิมได้ ;” [27]

กฎหมายเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นการขยายความกฎหมายพื้นฐานที่เกี่ยวข้องกับผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม ( dhimmis ) ในคัมภีร์อัลกุรอานซึ่งไม่ได้ให้รายละเอียดมากนักเกี่ยวกับความประพฤติที่ถูกต้องกับผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม แต่โดยหลักการแล้ว คัมภีร์นี้จะยอมรับศาสนาของ "ผู้คนแห่งคัมภีร์" (เช่น ชาวยิว คริสเตียน และบางครั้งอาจรวมถึงกลุ่มอื่นด้วย) และจัดเก็บภาษีแยกต่างหากจากพวกเขาเพื่อแทนที่ซะกาตที่เรียกเก็บจากพลเมืองมุสลิม

อิรา ลาปิดัสชี้ไปที่ "เงื่อนไขที่เชื่อมโยงกันของผลประโยชน์ทางการเมืองและเศรษฐกิจและวัฒนธรรมและศาสนาที่ซับซ้อน" ซึ่งเป็นที่ดึงดูดใจมวลชน[28]เขาตั้งข้อสังเกตว่า:

“คำถามว่าทำไมผู้คนจึงเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามนั้นทำให้เกิดความรู้สึกที่รุนแรงเสมอมา นักวิชาการยุโรปรุ่นก่อนๆ เชื่อว่าการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามนั้นต้องอาศัยการฟันดาบ และผู้คนที่ถูกพิชิตนั้นสามารถเลือกได้ว่าจะกลับใจหรือตาย ปัจจุบันนี้ เห็นได้ชัดว่าการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามโดยใช้กำลังนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ในประเทศมุสลิม แต่ในความเป็นจริงแล้วกลับเกิดขึ้นได้ยาก ผู้พิชิตมุสลิมมักปรารถนาที่จะมีอำนาจเหนือผู้อื่นมากกว่าจะเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม และการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามส่วนใหญ่เกิดขึ้นโดยสมัครใจ (...) ในกรณีส่วนใหญ่ แรงจูงใจทางโลกและทางจิตวิญญาณในการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามนั้นผสมผสานกัน นอกจากนี้ การเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามไม่ได้หมายความถึงการเปลี่ยนจากชีวิตเก่าไปสู่ชีวิตใหม่โดยสิ้นเชิง แม้ว่าการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามจะต้องยอมรับความเชื่อทางศาสนาใหม่ๆ และเป็นสมาชิกในชุมชนศาสนาใหม่ แต่ผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามส่วนใหญ่ยังคงมีความผูกพันอย่างลึกซึ้งกับวัฒนธรรมและชุมชนที่พวกเขามาจากมา” [28]

เขาชี้ให้เห็นว่าผลลัพธ์สามารถเห็นได้จากความหลากหลายของสังคมมุสลิมในปัจจุบัน ซึ่งมีการแสดงออกและการปฏิบัติของศาสนาอิสลามที่แตกต่างกันไป

การเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามเกิดขึ้นจากการล่มสลายของสังคมที่จัดระบบตามศาสนามาโดยตลอด ตัวอย่างเช่น จากการที่คริสตจักรหลายแห่งอ่อนแอลง การสนับสนุนศาสนาอิสลาม และการอพยพของชาวเติร์กมุสลิมจำนวนมากไปยังพื้นที่ในอานาโตเลียและบอลข่าน ทำให้ "ความเกี่ยวข้องทางสังคมและวัฒนธรรมของศาสนาอิสลาม" เพิ่มมากขึ้น และผู้คนจำนวนมากก็เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม วิธีนี้ได้ผลดีในบางพื้นที่ (อานาโตเลีย) แต่ได้ผลน้อยลงในพื้นที่อื่นๆ (เช่น บอลข่าน ซึ่ง "การแพร่หลายของศาสนาอิสลามถูกจำกัดโดยความมีชีวิตชีวาของคริสตจักร") [25]

ในช่วงของราชวงศ์อับบาซียะฮ์ ความยากลำบากทางเศรษฐกิจ ความไม่สงบทางสังคม และแรงกดดันจากผู้โจมตีชาวมุสลิม ส่งผลให้ชาวสะมาเรีย จำนวนมากเปลี่ยน มานับถือศาสนาอิสลาม[29]

ควบคู่ไปกับศาสนาอิสลาม ภาษาอาหรับ ตัวเลขอาหรับ และประเพณีอาหรับก็แพร่หลายไปทั่วจักรวรรดิ ความรู้สึกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเติบโตขึ้นในหลาย ๆ จังหวัด แม้จะไม่ใช่ทั้งหมด และค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเป็นสำนึกของประชากรที่เป็นอาหรับ-อิสลามอย่างกว้างขวาง โลกที่เรียกได้ว่าเป็นอิสลามได้ปรากฏขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 10 [30]ตลอดช่วงเวลาดังกล่าว รวมถึงในศตวรรษต่อมา เกิดการแบ่งแยกระหว่างชาวเปอร์เซียและชาวอาหรับ ชาวซุนนีและชีอะห์ และความไม่สงบในจังหวัดต่าง ๆ ก็ทำให้ผู้ปกครองในพื้นที่มีอำนาจในบางครั้ง[27]

การเปลี่ยนศาสนาภายในจักรวรรดิ: ยุคอุมัยยัดกับยุคอับบาซียะฮ์

มีนักประวัติศาสตร์หลายคนที่มองว่าการปกครองของราชวงศ์อุมัยยัดมีส่วนรับผิดชอบในการจัดตั้ง "ดิมมะห์" ขึ้นเพื่อเพิ่มภาษีจากดิมมะห์เพื่อประโยชน์ทางการเงินแก่ชุมชนอาหรับมุสลิมและเพื่อยับยั้งการเปลี่ยนศาสนา[31]เดิมที ศาสนาอิสลามมีความเกี่ยวข้องกับอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ของชาวอาหรับ และต้องมีความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการกับชนเผ่าอาหรับและต้องมีสถานะลูกค้าเป็นมาวาลี [ 31]ผู้ว่าราชการได้ยื่นคำร้องต่อเคาะลีฟะฮ์เมื่อเขาตราพระราชบัญญัติที่ทำให้การเปลี่ยนศาสนาง่ายขึ้น เนื่องจากพระราชบัญญัติดังกล่าวทำให้จังหวัดต่างๆ ไม่มีรายได้จากการเก็บภาษีจากผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม

ใน ช่วงยุค อับบาซียะฮ์ ต่อมา ชาวมาวาลี ได้รับสิทธิในการออกเสียงและแนวคิดทางการเมืองก็เปลี่ยนแปลงไปจากจักรวรรดิที่ปกครองโดยอาหรับเป็นหลักเป็นจักรวรรดิที่ปกครองโดยมุสลิม[32]ประมาณปี ค.ศ. 930 มีการประกาศใช้กฎหมายที่กำหนดให้ข้าราชการทุกคนในจักรวรรดิต้องเป็นมุสลิม[31]ทั้งสองช่วงเวลายังเต็มไปด้วยการอพยพของชนเผ่าอาหรับจำนวนมากจากคาบสมุทรอาหรับไปยังดินแดนใหม่[32]

การเปลี่ยนแปลงภายในอาณาจักร: “เส้นโค้งการเปลี่ยนแปลง”

"เส้นโค้งการเปลี่ยนศาสนา" ของริชาร์ด บูลเลียต แสดงให้เห็นอัตราการเปลี่ยนศาสนาที่ค่อนข้างต่ำของพลเมืองที่ไม่ใช่อาหรับในช่วงยุค อุมัย ยัดที่เน้นอาหรับ อยู่ที่ 10% ซึ่งตรงกันข้ามกับการประเมินใน ช่วง ราชวงศ์อับบาซียะฮ์ ที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมทางการเมืองมากกว่า ซึ่งพบว่าประชากรมุสลิมเติบโตจากประมาณ 40% ในช่วงกลางศตวรรษที่ 9 เป็นเกือบ 100% ในช่วงปลายศตวรรษที่ 11 [32]ทฤษฎีดังกล่าวไม่ได้อธิบายถึงการดำรงอยู่ต่อไปของชนกลุ่มน้อยชาวคริสเตียนจำนวนมากในช่วงราชวงศ์อับบาซียะฮ์ การประเมินอื่นๆ ระบุว่าชาวมุสลิมไม่ได้เป็นชนกลุ่มใหญ่ในอียิปต์จนกระทั่งกลางศตวรรษที่ 10 และในบริเวณเสี้ยวพระจันทร์อันอุดมสมบูรณ์จนกระทั่งปี ค.ศ. 1100 พื้นที่ที่ปัจจุบันคือซีเรียอาจมีชาวคริสเตียนเป็นชนกลุ่มใหญ่จนกระทั่งการรุกรานของมองโกลในศตวรรษที่ 13

การเกิดขึ้นของชาวเซลจุคและออตโตมัน (950–1450)

การขยายตัวของศาสนาอิสลามยังคงดำเนินต่อไปหลังจาก การพิชิต เอเชียไมเนอร์บอลข่านและอนุทวีปอินเดียของพวกเติร์ก[23]ช่วงก่อนหน้านี้ยังเห็นอัตราการเปลี่ยนศาสนาในใจกลางของมุสลิมเพิ่มขึ้น และหลังจากการพิชิต ภูมิภาคที่เพิ่งพิชิตได้ยังคงมีประชากรที่ไม่ใช่มุสลิมจำนวนมาก ซึ่งแตกต่างจากภูมิภาคที่ขอบเขตของโลกมุสลิมหดตัว เช่น อาณาจักรซิซิลี (อิตาลี) และอัลอันดาลุส (สเปนและโปรตุเกส) ซึ่งประชากรมุสลิมถูกขับไล่หรือถูกบังคับให้เปลี่ยนศาสนาในเวลาอันสั้น[23]ช่วงหลังของระยะนั้นโดดเด่นด้วยการรุกรานของมองโกล (โดยเฉพาะการปิดล้อมแบกแดดในปี ค.ศ. 1258) และหลังจากช่วงเริ่มต้นของการข่มเหง การเปลี่ยนศาสนาของผู้พิชิตเหล่านั้นเป็นอิสลาม

จักรวรรดิออตโตมัน (1299–1924)

ดินแดนในยุโรปกลางภายใต้จักรวรรดิออตโตมันค.ศ. 1683

จักรวรรดิออตโตมันปกป้องชายแดนของตนในช่วงแรกจากภัยคุกคามจากหลายฝ่าย ได้แก่ ราชวงศ์ซาฟาวิดทางตะวันออกจักรวรรดิไบแซนไทน์ทางเหนือ จนกระทั่งล่มสลายลงพร้อมกับการพิชิตคอนสแตนติโนเปิลในปี ค.ศ. 1453 และ มหาอำนาจ คาธอลิก ที่ยิ่งใหญ่ จากทะเลเมดิเตอร์เรเนียนได้แก่ สเปน จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ และเวนิสพร้อมกับอาณานิคมในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนตะวันออก

ต่อมาจักรวรรดิออตโตมันได้เริ่มยึดครองดินแดนจากคู่แข่งเหล่านี้ไซปรัสและเกาะกรีก อื่นๆ (ยกเว้นเกาะครีต ) เสียให้กับออตโตมันโดยเวนิสและออตโตมันได้ยึดครองดินแดนจนถึงแอ่ง แม่น้ำ ดานูบไปจนถึงฮังการี เกาะ ครีตถูกยึดครองในช่วงศตวรรษที่ 17 แต่ออตโตมันสูญเสียฮังการีให้กับจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์และส่วนอื่นๆ ของยุโรปตะวันออก ซึ่งสิ้นสุดลงด้วยสนธิสัญญาคาร์โลวิทซ์ในปี ค.ศ. 1699 [33]

สุลต่านออตโตมันถูกยกเลิกในวันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2465 และรัฐเคาะลีฟะฮ์ถูกยกเลิกในวันที่ 3 มีนาคม พ.ศ. 2467 [34]

ทันสมัย

ศาสนาอิสลามยังคงแพร่หลายผ่านการค้าและการอพยพ โดยเฉพาะในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อเมริกา และยุโรป[23]

อิสลามิซึมในยุคปัจจุบันดูเหมือนว่าจะเป็นการหันกลับไปสู่ค่านิยม ชุมชน และการแต่งกายของมุสลิม และชุมชนที่เข้มแข็งขึ้น[35]

พัฒนาการอีกประการหนึ่งคือศาสนาอิสลามข้ามชาติ ซึ่งอธิบายโดยนักวิจัยศาสนาอิสลามชาวฝรั่งเศสGilles KepelและOlivier Royซึ่งรวมถึงความรู้สึกของ "อัตลักษณ์อิสลามสากลที่เติบโตขึ้น" ซึ่งมักเกิดขึ้นกับผู้อพยพชาวมุสลิมและลูกๆ ของพวกเขาที่อาศัยอยู่ในประเทศที่ไม่ใช่มุสลิม:

การบูรณาการที่เพิ่มมากขึ้นของสังคมโลกอันเป็นผลจากการสื่อสาร สื่อ การเดินทาง และการอพยพที่เพิ่มขึ้น ทำให้แนวคิดเรื่องการปฏิบัติศาสนาอิสลามแบบเดียวในทุกที่ด้วยวิธีการเดียวกัน และศาสนาอิสลามที่เหนือกว่าประเพณีของชาติและชาติพันธุ์นั้นมีความหมายมากขึ้น[36]

สิ่งนี้ไม่จำเป็นต้องหมายความถึงองค์กรทางการเมืองหรือสังคม:

อัตลักษณ์ของมุสลิมทั่วโลกไม่ได้หมายความถึงการกระทำของกลุ่มที่จัดตั้งขึ้นอย่างเป็นระบบเสมอไป แม้ว่ามุสลิมจะยอมรับการสังกัดกลุ่มทั่วโลก แต่หัวใจที่แท้จริงของชีวิตทางศาสนาอิสลามยังคงอยู่ภายนอกการเมือง นั่นคือ สมาคมในท้องถิ่นเพื่อการสักการะบูชา การอภิปราย การช่วยเหลือซึ่งกันและกัน การศึกษา การกุศล และกิจกรรมชุมชนอื่นๆ[36]

การพัฒนาประการที่สามคือการเติบโตและการพัฒนาขององค์กรทหารข้ามชาติ ในช่วงทศวรรษ 1980 และ 1990 ซึ่งมีความขัดแย้งสำคัญหลายครั้งในตะวันออกกลางรวมถึงความขัดแย้งระหว่างอาหรับกับอิสราเอลอัฟกานิสถานในช่วงทศวรรษ 1980 และ 2001 และสงครามอ่าวเปอร์เซียสามครั้ง ( 1980–88 , 1990–91 , 2003–2011 ) เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่ทำให้ความขัดแย้งในท้องถิ่นขยายไปสู่ระดับนานาชาติมากขึ้น[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]บุคคลสำคัญ เช่นโอซามา บิน ลาเดนและอับดุลลาห์ อัซซัมมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาเหล่านี้ รวมถึงการเมืองในประเทศและโลก[36]

ตามภูมิภาค

ยุคของกาหลิบ
  การขยายตัวภายใต้การปกครองของศาสดามูฮัม หมัด 622–632/AH 1–11
  การขยายตัวในช่วงรัชสมัยของรอชิดีน 632–661/AH 11–40
  การขยายตัวในช่วงราชวงศ์อุมัยยัด ค.ศ. 661–750/AH 40–129

อาระเบีย

ที่เมืองมักกะ ห์ ศาสดา มูฮัมหมัดได้รับการต้อนรับจากชนเผ่าคริสเตียนหลายครั้งแล้ว

ซีเรียตอนเหนือ

เช่นเดียวกับบรรพบุรุษชาวไบแซนไทน์และซาซานิอารุ่นหลัง เคาะ ลีฟะฮ์ แห่งมัรวานิดปกครองชุมชนศาสนาต่างๆ ในนาม แต่ให้เจ้าหน้าที่ที่ชุมชนแต่งตั้งหรือเลือกตั้งมาบริหารกิจการภายในส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตาม มัรวานิดยังต้องพึ่งพาความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่บริหารที่ไม่ใช่ชาวอาหรับและแนวทางการบริหาร (เช่น หน่วยงานของรัฐ) เป็นอย่างมาก เมื่อการพิชิตดินแดนช้าลงและการแยกตัวของนักสู้ ( มุกอติละฮ์ ) มีความจำเป็นน้อยลง การทำให้ชาวอาหรับมีกองกำลังรักษาการณ์จึงกลายเป็นเรื่องยากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความสัมพันธ์ระหว่างชนเผ่าที่เคยครอบงำการเมืองของอุมัยยัดเริ่มสั่นคลอน ความสำคัญของการผูกมัดผู้เปลี่ยนศาสนาที่ไม่ใช่ชาวอาหรับกับชนเผ่าอาหรับในฐานะลูกค้าก็ลดน้อยลง ยิ่งไปกว่านั้น จำนวนผู้ที่ไม่ใช่มุสลิมที่ต้องการเข้าร่วมอุมมะห์ก็เพิ่มมากขึ้นจนเกินไปสำหรับกระบวนการนี้ที่จะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ปาเลสไตน์

โดมแห่งศิลา บนยอดวิหาร บนเนินพระวิหารในเมืองเก่าแห่งเยรูซาเล็ม

การปิดล้อมเยรูซาเล็ม (636–637)โดยกองกำลังของ Rashid Caliph Umarต่อชาวไบแซนไทน์เริ่มขึ้นในเดือนพฤศจิกายน 636 การปิดล้อมยังคงดำเนินต่อไปเป็นเวลาสี่เดือน ในที่สุด โซโฟรเนียส ผู้ปกครองเยรูซาเล็มซึ่งเป็นชาวอาหรับ[37]ตกลงที่จะยอมมอบเยรูซาเล็มให้กับอุมาร์ด้วยตนเอง ในขณะนั้น กาหลิบซึ่งอยู่ในเมดินาตกลงตามเงื่อนไขเหล่านี้และเดินทางไปยังเยรูซาเล็มเพื่อลงนามยอมจำนนในฤดูใบไม้ผลิของปี 637

โซโฟรเนียสยังเจรจาข้อตกลงกับอุมาร์ที่เรียกว่าข้อตกลงของอุมาร์ซึ่งอนุญาตให้คริสเตียนได้รับเสรีภาพทางศาสนาโดยแลกกับจิซยาซึ่งเป็นภาษีที่ต้องจ่ายโดยผู้ที่ไม่ใช่มุสลิมที่ถูกพิชิต เรียกว่าดิมมีภายใต้การปกครองของมุสลิม ประชากรชาวยิวและคริสเตียนในเยรูซาเล็มในช่วงเวลานี้ได้รับความยินยอมตามปกติที่มอบให้กับผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม[38] [39]

เมื่อยอมรับการยอมจำนนแล้ว โอมาร์ก็เข้าไปในเยรูซาเล็มพร้อมกับโซโฟรเนียส "และสนทนาอย่างสุภาพกับปิตุสภาเกี่ยวกับโบราณวัตถุทางศาสนาของที่นั่น" [40]เมื่อถึงเวลาละหมาด โอมาร์อยู่ในโบสถ์อนาสตาซิส แต่ปฏิเสธที่จะละหมาดที่นั่น เพราะเกรงว่าในอนาคตมุสลิมจะใช้ที่นั่นเป็นข้ออ้างในการทำลายสนธิสัญญาและยึดโบสถ์มัสยิดของอุมาร์ซึ่งอยู่ตรงข้ามประตูโบสถ์แห่งพระคูหาศักดิ์สิทธิ์ มีหออะมิเนเรตสูง เป็นที่ทราบกันว่าเป็นสถานที่ที่เขาไปละหมาด

บิชอปอาร์กัลฟ์ซึ่งบันทึกการเดินทางแสวงบุญไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในศตวรรษที่ 7 ชื่อว่าDe locis sanctisซึ่งเขียนโดยอาดัมนัน ภิกษุสงฆ์ ได้บรรยายถึงสภาพความเป็นอยู่ที่ดีพอสมควรของชาวคริสเตียนในปาเลสไตน์ในช่วงแรกของการปกครองของชาวมุสลิม เคาะลีฟะฮ์แห่งดามัสกัส (661-750) เป็นเจ้าชายที่ใจกว้างและมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพลเมืองคริสเตียนโดยทั่วไป คริสเตียนจำนวนมาก เช่นจอห์นแห่งดามัสกัสดำรงตำแหน่งสำคัญในราชสำนักของพวกเขา เคาะลีฟะฮ์แห่งราชวงศ์อับบาซียะฮ์ที่กรุงแบกแดด (753-1242) ก็มีใจกว้างต่อชาวคริสเตียนเช่นกัน ตราบเท่าที่พวกเขาปกครองซีเรีย ฮารูน อาบู จาฟาร์ (786-809) ได้ส่งกุญแจของโบสถ์แห่งพระคูหาศักดิ์สิทธิ์ไปให้ชาร์เลอมาญซึ่งได้สร้างสถานดูแล ผู้ป่วยระยะสุดท้าย สำหรับผู้แสวงบุญชาวละตินใกล้กับศาลเจ้า[38]

ราชวงศ์คู่แข่งและการปฏิวัตินำไปสู่การแตกแยกในที่สุดของโลกมุสลิม ในศตวรรษที่ 9 ปาเลสไตน์ถูกพิชิตโดยราชวงศ์ฟาฏิมี ยะห์ ซึ่งมีเมืองหลวงคือไคโรปาเลสไตน์กลายเป็นสมรภูมิอีกครั้งเมื่อศัตรูต่างๆ ของราชวงศ์ฟาฏิมียะห์โจมตีกลับ ในเวลาเดียวกัน ไบแซนไทน์ยังคงพยายามที่จะยึดดินแดนที่เสียไปคืนมา รวมทั้งเยรูซาเล็มด้วย คริสเตียนในเยรูซาเล็มที่เข้าข้างไบแซนไทน์ถูกประหารชีวิตในข้อหากบฏต่อแผ่นดินโดยมุสลิมชีอะห์ผู้ปกครอง ในปี 969 จอห์นที่ 7 สังฆราชแห่งเยรูซาเล็มถูกประหารชีวิตในข้อหากบฏต่อไบแซนไทน์

เมื่อเยรูซาเล็มมีความสำคัญต่อชาวมุสลิมมากขึ้นและการแสวงบุญก็เพิ่มขึ้น ความอดทนต่อศาสนาอื่นก็ลดลง ชาวคริสต์ถูกข่มเหงและโบสถ์ก็ถูกทำลาย เคาะลีฟะฮ์ฟาฏิมียะห์องค์ที่ 6 อัล-ฮากิม บิ-อัมร์ อัลลอฮ์ค.ศ. 996–1021 ซึ่งเชื่อกันว่าเป็น "พระเจ้าที่ประจักษ์ชัด" โดยผู้ติดตามชีอะห์ที่กระตือรือร้นที่สุดของเขา ซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อดรูซได้ทำลายพระคูหาศักดิ์สิทธิ์ในปี ค.ศ. 1009 การยั่วยุอันทรงพลังนี้ช่วยจุดไฟแห่งความโกรธเกรี้ยวที่นำไปสู่ สงครามครู เสดครั้งแรก[38]ราชวงศ์นี้ถูกยึดครองโดยซาลาดินแห่งราชวงศ์อัยยูบิดใน เวลาต่อมา

แอฟริกา

แอฟริกาเหนือ

มัสยิดใหญ่แห่งไคโรวานก่อตั้งในปีค.ศ. 670 (ปีที่ 50 ตามปฏิทินอิสลาม) โดยนายพลและผู้พิชิตชาวอาหรับ อุกบา อิบน์ นาฟี ถือเป็นมัสยิดที่เก่าแก่ที่สุดในดินแดนอิสลามทางตะวันตก[41]และเป็นสัญลักษณ์ทางสถาปัตยกรรมของการเผยแผ่ศาสนาอิสลามในแอฟริกาเหนือ ตั้งอยู่ในเมืองไคโรวานประเทศตูนิเซีย

ในอียิปต์การเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามในช่วงแรกค่อนข้างช้ากว่าในพื้นที่อื่นๆ เช่น เมโสโปเตเมียหรือคูราซาน โดยชาวมุสลิมคาดว่าจะไม่กลายเป็นชนกลุ่มใหญ่จนกระทั่งประมาณศตวรรษที่ 14 [42] ในการรุกรานครั้งแรก ชาวมุสลิมที่ได้รับชัยชนะได้ให้เสรีภาพทางศาสนาแก่ชุมชนคริสเตียนในอเล็กซานเดรียและชาวอเล็กซานเดรียก็เรียก ตัวผู้นำเผ่า โมโนไฟไซต์ที่ ถูกเนรเทศกลับ มาปกครองพวกเขาโดยอยู่ภายใต้การปกครองทางการเมืองขั้นสุดท้ายของผู้พิชิตเท่านั้น ในลักษณะดังกล่าว เมืองนี้จึงดำรงอยู่ต่อไปในฐานะชุมชนทางศาสนาภายใต้การปกครองของชาวอาหรับมุสลิมซึ่งยินดีต้อนรับและอดทนมากกว่าอาณาจักรไบแซนไทน์[43] (แหล่งข้อมูลอื่นๆ ตั้งคำถามว่าชาวพื้นเมืองต้อนรับชาวมุสลิมผู้พิชิตมากเพียงใด) [44]

การปกครองแบบไบแซนไทน์สิ้นสุดลงโดยชาวอาหรับ ซึ่งรุกรานตูนิเซียระหว่างปี 647 ถึง 648 [45]และโมร็อกโกในปี 682 ในระหว่างการขยายอำนาจของศาสนาอิสลาม ในปี 670 นายพลและผู้พิชิตอาหรับ อุกบา อิบน์ นาฟี ได้ก่อตั้งเมืองไคโรวาน (ในตูนิเซีย) และมัสยิดใหญ่ซึ่งรู้จักกันในชื่อมัสยิดอุกบา[46]มัสยิดใหญ่ไคโรวานเป็นบรรพบุรุษของมัสยิดทั้งหมดในโลกอิสลามตะวันตก[41] กองทหาร เบอร์เบอร์ถูกใช้โดยชาวอาหรับอย่างกว้างขวางในการพิชิตสเปน ซึ่งเริ่มขึ้นในปี 711

ไม่มีผู้พิชิตคนใดเคยพยายามกลืนกินชาวเบอร์เบอร์ แต่ชาวอาหรับก็เปลี่ยนความคิดของพวกเขาอย่างรวดเร็วและขอความช่วยเหลือในการพิชิตดินแดนเพิ่มเติม หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเขา อันดาลูเซียก็ไม่สามารถรวมเข้ากับรัฐอิสลามได้ ในตอนแรกมีเพียงชาวเบอร์เบอร์ที่อยู่ใกล้ชายฝั่งเท่านั้นที่เข้าร่วม แต่ในศตวรรษที่ 11 ความสัมพันธ์ระหว่างชาวมุสลิมก็เริ่มแผ่ขยายออกไปสู่ทะเลทรายซาฮาราและซาเฮล [ 47]

มุมมองทางประวัติศาสตร์แบบเดิมคือ การพิชิตแอฟริกาเหนือโดยรัฐอิสลามอุมัยยัดระหว่างคริสตศักราช 647–709 มีผลให้นิกายโรมันคาธอลิกในแอฟริกาสิ้นสุดลงอย่างมีประสิทธิผลเป็นเวลาหลายศตวรรษ[48]อย่างไรก็ตาม มีงานวิจัยใหม่ปรากฏขึ้นซึ่งให้รายละเอียดและความแตกต่างที่ละเอียดอ่อนมากขึ้นเกี่ยวกับการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามของชาวคริสต์ มีการบันทึกชุมชนคริสเตียนในปี 1114 ใน Qal'a ในแอลจีเรียตอนกลาง นอกจากนี้ยังมีหลักฐานการเดินทางแสวงบุญทางศาสนาหลังปี 850 ไปยังสุสานของนักบุญคาทอลิกนอกเมืองคาร์เธจ และหลักฐานการติดต่อทางศาสนากับคริสเตียนในอาหรับสเปน นอกจากนี้ การปฏิรูปปฏิทินที่นำมาใช้ในยุโรปในช่วงเวลานี้ได้รับการเผยแพร่ในหมู่คริสเตียนพื้นเมืองของตูนิส ซึ่งจะไม่สามารถทำได้หากไม่มีการติดต่อกับโรม

ในรัชสมัยของอุมัรที่ 2อิสมาอิล อิบนุ อับดุลลาห์ ผู้ว่าการแอฟริกาในขณะนั้น กล่าวกันว่าสามารถชักชวนชาวเบอร์เบอร์ให้ยอมรับศาสนาอิสลามได้ด้วยการบริหารที่ยุติธรรมของเขา และมิชชันนารีที่มีชื่อเสียงคนอื่นๆ ในยุคแรกๆ ได้แก่อับดุลลาห์ อิบนุ ยาซีนซึ่งเริ่มต้นขบวนการที่ทำให้ชาวเบอร์เบอร์ หลายพันคน ยอมรับศาสนาอิสลาม[49]

แอฟริกาตะวันออก

ท่าเรือและบริเวณริมน้ำของเซลา

ประวัติศาสตร์ของการติดต่อทางการค้าและทางปัญญาของชาวโซมาเลียและคาบสมุทรอาหรับอาจช่วยอธิบาย ความสัมพันธ์ระหว่าง ชาวโซมาเลียกับมูฮัมหมัดได้ ชาวมุสลิมในยุคแรกอพยพไปยังเมืองท่าเซลา ใน โซมาลิแลนด์ในปัจจุบันเพื่อขอความคุ้มครองจากชาวกุเรชที่ราชสำนักของจักรพรรดิอักซุม ใน เอธิโอเปียในปัจจุบันชาวมุสลิมบางคนที่ได้รับความคุ้มครองกล่าวกันว่าได้ตั้งรกรากในพื้นที่หลายแห่งในภูมิภาคฮอร์นเพื่อส่งเสริมศาสนา ชัยชนะของชาวมุสลิมเหนือชาวกุเรชในศตวรรษที่ 7 ส่งผลอย่างมากต่อพ่อค้าและลูกเรือในพื้นที่ เนื่องจากคู่ค้าในคาบสมุทรอาหรับต่างก็รับอิสลามและเส้นทางการค้าหลักในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและทะเลแดงตกอยู่ภายใต้การปกครองของเคาะลีฟะฮ์ที่เป็นมุสลิมอิสลามแพร่กระจายในหมู่ชาวโซมาเลียในเมืองชายฝั่งผ่านทางการค้า ความไม่มั่นคงในคาบสมุทรอาหรับส่งผลให้ครอบครัวชาวมุสลิมในยุคแรกอพยพไปยังชายฝั่งโซมาเลียมากขึ้น กลุ่มเหล่านี้เข้ามาทำหน้าที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาในการส่งต่อศรัทธาไปยังพื้นที่ส่วนใหญ่ในภูมิภาคฮอร์น[50]

แอฟริกาตะวันออก

เมืองหลักของแอฟริกาตะวันออก ประมาณ ค.ศ. 1500 ราชวงศ์สุลต่านกิลวามีอำนาจตั้งแต่แหลมคอร์เรนเตสทางตอนใต้ไปจนถึงมาลินดีทางตอนเหนือ
มัสยิดใหญ่Kilwa Kisiwaniสร้างด้วยหินปะการังถือเป็นมัสยิดที่ใหญ่ที่สุดในประเภทนี้

บนชายฝั่งตะวันออกของแอฟริกา ซึ่งชาวอาหรับเดินทางไปค้าขายโดยส่วนใหญ่เป็นทาส มาหลายปี ชาวอาหรับได้ก่อตั้งอาณานิคมถาวรบนเกาะนอกชายฝั่ง โดยเฉพาะบนเกาะแซนซิบาร์ในศตวรรษที่ 9 และ 10 จากจุดนั้น เส้นทางการค้าของอาหรับเข้าสู่ภายในแอฟริกาช่วยให้ศาสนาอิสลามได้รับการยอมรับอย่างช้าๆ

ในศตวรรษที่ 10 สุลต่านคิลวาได้รับการก่อตั้งโดยอาลี อิบน์ อัล-ฮัสซัน ชิราซี (หนึ่งในเจ็ดบุตรชายของผู้ปกครองชีราซ เปอร์เซีย แม่ของเขาเป็น ทาสสาวชาว อะบิสซิเนียหลังจากพ่อของเขาเสียชีวิต อาลีถูกพี่น้องขับไล่ออกจากมรดกของเขา) ผู้สืบทอดตำแหน่งของเขาจะปกครองสุลต่าน ที่ทรงอำนาจที่สุด ในชายฝั่งสวาฮีลีในช่วงที่สุลต่านคิลวา ขยาย อาณาเขตจากอินฮัมบาเนทางใต้ไปจนถึงมาลิน ดีทางเหนือ อิบน์ บัตตูตานักเดินทางชาวมุสลิมในศตวรรษที่ 13 สังเกตว่ามัสยิดใหญ่แห่งคิลวา คิซิวานี สร้างด้วยหินปะการัง (เป็นแห่งเดียวในโลกที่มีหินประเภทนี้)

ในศตวรรษที่ 20 ศาสนาอิสลามเติบโตในแอฟริกาทั้งโดยกำเนิดและโดยการเปลี่ยนศาสนา จำนวนชาวมุสลิมในแอฟริกาเพิ่มขึ้นจาก 34.5 ล้านคนในปี 1900 เป็น 315 ล้านคนในปี 2000 เพิ่มขึ้นจากประมาณ 20% เป็น 40% ของประชากรทั้งหมดในแอฟริกา[51]อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาเดียวกัน จำนวนคริสเตียนก็เพิ่มขึ้นในแอฟริกาเช่นกัน จาก 8.7 ล้านคนในปี 1900 เป็น 346 ล้านคนในปี 2000 ซึ่งแซงหน้าทั้งจำนวนประชากรทั้งหมดและอัตราการเติบโตของศาสนาอิสลามในทวีป[51] [52]

แอฟริกาตะวันตก

มัสยิดใหญ่แห่งเจนเน

การแพร่กระจายของศาสนาอิสลามในแอฟริกาเริ่มขึ้นในศตวรรษที่ 7 ถึง 9 และได้แพร่กระจายไปยังแอฟริกาเหนือในช่วงแรกภายใต้ราชวงศ์อุมัยยัดเครือข่ายการค้าที่กว้างขวางทั่วทั้งแอฟริกาเหนือและแอฟริกาตะวันตกได้สร้างช่องทางให้ศาสนาอิสลามแพร่กระจายอย่างสันติ โดยเริ่มแรกผ่านชนชั้นพ่อค้า โดยการนับถือศาสนาเดียวกันและการใช้คำทับศัพท์ร่วมกัน ( อาหรับ ) พ่อค้าแสดงให้เห็นถึงความเต็มใจมากขึ้นที่จะไว้วางใจและลงทุนในกันและกัน[53]นอกจากนี้ เมื่อใกล้ถึงศตวรรษที่ 19 โซโกโตคาลิฟะห์ที่ตั้งอยู่ในไนจีเรีย ตอนเหนือ ซึ่งนำโดยอุสมาน ดาน โฟดิโอได้ทุ่มเทความพยายามอย่างมากในการเผยแพร่ศาสนาอิสลาม[49]

เปอร์เซียและคอเคซัส

ข้าราชบริพารของเจ้าชายเปอร์เซียBaysunghurกำลังเล่นหมากรุกใน มหา กาพย์ShahnamehของFerdowsi

เคยมีการโต้เถียงกันว่าศาสนาโซโรอัสเตอร์ล่มสลายอย่างรวดเร็วหลังจากที่อิสลามพิชิตเปอร์เซียได้ สำเร็จ เนื่องจากมีความเกี่ยวพันอย่างแนบแน่นกับโครงสร้างรัฐซาสซานิด[7]อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันมีการพิจารณาขั้นตอนที่ซับซ้อนมากขึ้น โดยคำนึงถึงกรอบเวลาที่ยาวนานกว่าซึ่งเป็นผลมาจากการที่ศาสนาเปอร์เซียโบราณเข้ามาแทนที่ศาสนาอื่น ซึ่งเป็นการเข้ามาแทนที่ศาสนาอื่นที่ต่อเนื่องกับแนวโน้มของยุคโบราณตอนปลาย[7]แนวโน้มเหล่านี้คือการเปลี่ยนศาสนาจากศาสนาประจำรัฐที่เคยสร้างความเดือดร้อนให้กับทางการโซโรอัสเตอร์มาแล้ว ซึ่งยังคงดำเนินต่อไปหลังจากการพิชิตของอาหรับ ควบคู่ไปกับการอพยพของชนเผ่าอาหรับเข้ามาในภูมิภาคในช่วงเวลาที่ยาวนานซึ่งกินเวลานานจนถึงรัชสมัยของอับบาซียะฮ์[7]

รูปจำลองเปอร์เซียของชาห์ อบู'ล มาอาลี ผู้เป็นปราชญ์

แม้ว่าจะมีกรณีเช่นกองทหารซาสซานิดที่ฮัมราที่เปลี่ยนศาสนาเป็นจำนวนมากก่อนการสู้รบที่สำคัญ เช่น ยุทธการที่อัลกาดิซียะห์แต่การเปลี่ยนศาสนาเกิดขึ้นเร็วที่สุด[54]ในเขตเมืองที่กองกำลังอาหรับประจำการอยู่ส่งผลให้ศาสนาโซโรอัสเตอร์เข้ามาเกี่ยวข้องกับพื้นที่ชนบท อย่างช้าๆ [7]แม้จะอยู่ในช่วงปลายของยุคอุมัยยัด แต่ชุมชนมุสลิมยังคงเป็นชนกลุ่มน้อยในภูมิภาคนี้[7]

ในศตวรรษที่ 7 เมื่อชาวมุสลิมพิชิตเปอร์เซียศาสนาอิสลามก็แผ่ขยายออกไปจนถึงคอเคซัสตอนเหนือซึ่งบางส่วนของคอเคซัส (โดยเฉพาะดาเกสถาน ) เป็นส่วนหนึ่งของ อาณาจักร ซาซา นิด [55] ในศตวรรษต่อมา คอเคซัสส่วนใหญ่กลายเป็นมุสลิม ในขณะที่พื้นที่ส่วนใหญ่ยังคงเป็นศาสนาเพแกน (ลัทธิเพแกนเช่นเซอร์คาสเซียน ฮับเซ ) เช่นเดียวกับคริสเตียน (โดยเฉพาะอาร์เมเนียและจอร์เจีย) เป็นเวลาหลายศตวรรษ เมื่อถึงศตวรรษที่ 16 คนส่วนใหญ่ในพื้นที่ที่ปัจจุบันคืออิหร่านและอาเซอร์ไบจานได้นำเอาศาสนาอิสลามนิกายชีอะมาใช้ผ่านนโยบายการเปลี่ยนศาสนาของราชวงศ์ซาฟาวิด [ 56]

ศาสนาอิสลามได้รับการยอมรับจากชาวโซโรอัสเตอร์ที่ทำงานในภาคอุตสาหกรรมและช่างฝีมือ เนื่องจากตามหลักคำสอนของโซโรอัสเตอร์ อาชีพที่เกี่ยวข้องกับการทำให้ไฟแปดเปื้อนทำให้พวกเขาไม่บริสุทธิ์[49]นอกจากนี้ มิชชันนารีมุสลิมไม่พบปัญหาในการอธิบายหลักคำสอนของศาสนาอิสลามแก่ชาวโซโรอัสเตอร์ เนื่องจากศาสนาทั้งสองมีความคล้ายคลึงกันมาก ตามที่โทมัส วอล์กเกอร์ อาร์โนลด์ กล่าวไว้ เขาจะพบกับอาหุระ มาสดาและอาหริมันในนามของอัลลอฮ์และอิบลิสสำหรับ ชาวเปอร์เซีย [49]บางครั้ง ผู้นำ มุสลิมพยายามชักชวนให้ชาวมุสลิมเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามโดยสนับสนุนให้เข้าร่วมการละหมาดของชาวมุสลิมโดยสัญญาว่าจะให้เงิน และอนุญาตให้อ่านอัลกุรอาน เป็น ภาษาเปอร์เซียแทนที่จะเป็นภาษาอาหรับ เพื่อให้ทุกคนเข้าใจได้[49]

โรเบิร์ต ฮอยแลนด์โต้แย้งว่าความพยายามเผยแผ่ศาสนาของผู้พิชิตอาหรับจำนวนไม่มากนักในดินแดนเปอร์เซียทำให้เกิด "ปฏิสัมพันธ์และการกลมกลืน" ระหว่างผู้ปกครองและผู้ถูกปกครอง และทำให้ลูกหลานของผู้พิชิตปรับตัวเข้ากับภาษาเปอร์เซีย เทศกาลและวัฒนธรรมเปอร์เซีย[57] (เปอร์เซียเป็นภาษาของอิหร่านในปัจจุบัน ในขณะที่ภาษาอาหรับพูดโดยเพื่อนบ้านทางตะวันตก)

เอเชียกลาง

จักรวรรดิ GhuridปกครองโดยMuhammad of GhorและGhiyath al-Din Muhammad

ชาว อัฟกานิสถานจำนวนหนึ่งยอมรับศาสนาอิสลามผ่าน ความพยายามเผยแผ่ศาสนา ของอุมัยยัดโดยเฉพาะในรัชสมัยของฮิชาม อิบน์ อับดุลมาลิกและอุมัร อิบน์ อับดุลอาซิส [ 58]ต่อมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 9 ชาวซามานิดซึ่งมีรากฐานมาจากขุนนางศาสนาโซโรอัสเตอร์ ได้เผยแพร่ศาสนาอิสลามนิกายซุนนีและวัฒนธรรมอิสลามเปอร์เซียเข้าไปในใจกลางเอเชียกลาง ประชากรในพื้นที่เริ่มยอมรับศาสนาอิสลามอย่างมั่นคงในจำนวนมาก โดยเฉพาะในทาราซซึ่งปัจจุบันอยู่ในคาซัคสถาน การแปล คัมภีร์กุรอานเป็นภาษาเปอร์เซียฉบับสมบูรณ์ครั้งแรกเกิดขึ้นในรัชสมัยของชาวซามานิดในศตวรรษที่ 9 ตามคำบอกเล่าของนักประวัติศาสตร์ จากการเผยแผ่ศาสนาอย่างกระตือรือร้นของผู้ปกครองซามานิด ทำให้ชาวเติร์ก จำนวนมากถึง 30,000 คนเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม และต่อมาภายใต้ การปกครองของ ราชวงศ์ กาซนาวิด มีมากกว่า 55,000 คนภายใต้แนวคิดฮานาฟี[59]หลังจากราชวงศ์ซาฟฟาริดและซามานิด ราชวงศ์ กาซนา วิดได้ยึดครองทรานซอกซาเนียอีกครั้ง และรุกรานอนุทวีปอินเดียในศตวรรษที่ 11 ตามมาด้วยราชวงศ์กูริดและติมูริด ผู้มีอำนาจ ซึ่งได้ขยายวัฒนธรรมอิสลามและการฟื้นฟูของติมูริด ต่อไป จนกระทั่งถึงแคว้น เบงกอล

ไก่งวง

บทความหลัก: สงครามอาหรับ-ไบแซนไทน์ , สงครามไบแซนไทน์-เซลจุค , สงครามไบแซนไทน์-ออตโตมัน

อนุทวีปอินเดีย

ภาพพาโนรามา 12 พับแสดงให้เห็นขบวนแห่วันอีดอัลฟิฏร์อันงดงามของชาวมุสลิมในจักรวรรดิมองโกล
ยุคดินปืนของอิสลามที่ครอบงำเอเชียตะวันตก เอเชียกลาง และเอเชียใต้

อิทธิพลของศาสนาอิสลามเริ่มมีมาสู่อนุทวีปอินเดีย เป็นครั้งแรก ในช่วงต้นศตวรรษที่ 7 ด้วยการถือกำเนิดของพ่อค้าอาหรับ พ่อค้าอาหรับเคยไปเยือนภูมิภาคมลาบาร์ซึ่งเป็นเส้นทางเชื่อมระหว่างพวกเขาและท่าเรือในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อค้าขายตั้งแต่ก่อนที่ศาสนาอิสลามจะก่อตั้งขึ้นในคาบสมุทรอาหรับ ตามคำบอกเล่าของนักประวัติศาสตร์ Elliot และ Dowson ในหนังสือThe History of India ที่เล่าโดยนักประวัติศาสตร์ของตนเองเรือลำแรกที่บรรทุกนักเดินทางชาวมุสลิมถูกพบเห็นบนชายฝั่งอินเดียในช่วงต้นปี ค.ศ. 630 มัสยิดแห่งแรกของอินเดียเชื่อกันว่าสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 629 โดยอ้างว่าเป็นคำสั่งของผู้ปกครองราชวงศ์ Chera ที่ไม่มีใครทราบชื่อ ในช่วงชีวิตของมูฮัมหมัด ( ราว ค.ศ.  571–632 ) ในKodungallurในเขตThrissur รัฐ Keralaโดย Malik Bin Deenarในมลาบาร์ ชาวมุสลิมถูกเรียกว่าMappila

ในเบงกอลพ่อค้าชาวอาหรับช่วยก่อตั้งท่าเรือจิตตะกอง มิชชัน นารีซู ฟี ยุคแรกได้เข้ามาตั้งถิ่นฐานในภูมิภาคนี้ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 8 [60] [61]

HG Rawlinson กล่าวในหนังสือAncient and Medieval History of India ( ISBN  978-81-86050-79-8 ) ว่าชาวอาหรับมุสลิมกลุ่มแรกได้ตั้งถิ่นฐานบนชายฝั่งอินเดียในช่วงปลายศตวรรษที่ 7 ข้อเท็จจริงนี้ได้รับการยืนยันโดย J. Sturrock ในSouth Kanara and Madras Districts Manuals [ 62]และโดย Haridas Bhattacharya ในCultural Heritage of India Vol. IV [ 63]

พ่อค้าและนักค้าชาวอาหรับกลายเป็นผู้สืบทอดศาสนาใหม่ และพวกเขาก็เผยแพร่ศาสนานี้ไปทุกที่ที่พวกเขาไป[64]อย่างไรก็ตาม การขยายตัวของการพิชิตของชาวมุสลิมในอนุทวีปอินเดียในเวลาต่อมาในช่วงหลายพันปีต่อมาได้สถาปนาศาสนาอิสลามขึ้นในภูมิภาคนี้

ภาพเหมือนของ Mir Sayyid Ali นักวิชาการมุสลิมชาวอินเดียวัยหนุ่มที่กำลังเขียนคำอธิบายคัมภีร์กุรอานในรัชสมัยของจักรพรรดิโมกุล Shah Jahan

แนวคิดที่ว่าศาสนาอิสลามเป็นอิทธิพลจากต่างชาติและศาสนาฮินดูเป็นเงื่อนไขตามธรรมชาติของชาวพื้นเมืองที่ต่อต้าน ส่งผลให้โครงการเปลี่ยนอินเดียเป็นอิสลามล้มเหลว ความขัดแย้งทางการเมืองในการแบ่งแยกดินแดนและลัทธิศาสนาในอินเดียยังเกิดขึ้นอยู่มาก การเปลี่ยนศาสนาเป็นอิสลามเกิดขึ้นได้อย่างไรในอนุทวีปอินเดีย[65]โดยทั่วไปแล้วแนวคิดเหล่านี้แสดงโดยสำนักคิดดังต่อไปนี้: [65]

  1. การเปลี่ยนศาสนาเป็นการผสมผสานระหว่างความรุนแรง การคุกคาม หรือแรงกดดันอื่น ๆ ต่อบุคคลนั้น[65]
  2. เป็นกระบวนการทางสังคมและวัฒนธรรมของการแพร่กระจายและการบูรณาการในช่วงระยะเวลาอันยาวนานสู่ขอบเขตของอารยธรรมมุสลิมที่มีอำนาจและการเมืองระดับโลกโดยรวม[66]
  3. มุมมองที่เกี่ยวข้องก็คือ การเปลี่ยนศาสนาเกิดขึ้นด้วยเหตุผลที่ไม่เกี่ยวกับศาสนา เช่น ความคล่องตัวทางสังคมในหมู่ชนชั้นปกครองมุสลิมหรือเพื่อการบรรเทาภาษี[65] [66]
  4. เป็นการผสมผสานที่เกิดขึ้นในตอนแรกภายใต้ความกดดัน แต่แล้วก็มีการเปลี่ยนใจอย่างแท้จริง[65]
  5. ชาวมุสลิมส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของผู้อพยพจากที่ราบสูงอิหร่านหรือชาวอาหรับ[66]
จักรพรรดิออรังเซพผู้ทรงท่องจำคัมภีร์อัลกุรอานพร้อมด้วยความช่วยเหลือจากนักวิชาการชาวอาหรับและอิรักหลายคน ได้รวบรวมฟัตวา-เอ-อาลัมกิรี
แผนที่จักรวรรดิบรูไนในปี ค.ศ. 1500 [67]

มิชชันนารีมุสลิมมีบทบาทสำคัญในการเผยแพร่ศาสนาอิสลามในอินเดีย โดยมิชชันนารีบางคนถึงกับทำหน้าที่เป็นพ่อค้าหรือผู้ประกอบอาชีพค้าขาย ตัวอย่างเช่น ในศตวรรษที่ 9 อิสมาอีลีได้ส่งมิชชันนารีไปทั่วเอเชียในทุกทิศทางภายใต้หน้ากากต่างๆ มักเป็นพ่อค้า ซูฟี และพ่อค้า อิสมาอีลีได้รับคำสั่งให้พูดคุยกับผู้ที่อาจเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามในภาษาของตนเอง มิชชันนารีอิสมาอีลีบางคนเดินทางไปอินเดียและใช้ความพยายามเพื่อทำให้ศาสนาของตนเป็นที่ยอมรับของชาวฮินดู ตัวอย่างเช่น พวกเขาเป็นตัวแทนของอาลีในฐานะอวตารที่สิบของพระวิษณุและเขียนเพลงสรรเสริญและมะห์ดี ปุราณะเพื่อพยายามชักชวนให้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม[49]ในช่วงเวลาอื่นๆ มีผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามโดยได้รับความช่วยเหลือจากความพยายามในการเผยแผ่ศาสนาอิสลามของผู้ปกครอง ตามที่อิบนุ บาตูตา กล่าวไว้ คัลจีสนับสนุนการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามโดยสร้างธรรมเนียมให้ผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามไปปรากฏตัวต่อสุลต่าน ซึ่งจะสวมเสื้อคลุมให้ผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามและมอบสร้อยข้อมือทองคำให้แก่เขา[68]ในช่วงที่อิกติยาร์ อุดดิน บัคติยาร์ คิลจีแห่งรัฐสุลต่านเดลีควบคุมแคว้นเบงกอลมิชชันนารีมุสลิมในอินเดียประสบความสำเร็จสูงสุดในแง่ของจำนวนผู้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม[69]

จักรวรรดิโมกุลก่อตั้งโดยบาบูร์ซึ่งเป็นลูกหลานโดยตรงของติมูร์และเจงกีสข่านสามารถพิชิตเอเชียใต้ ได้เกือบทั้งหมด แม้ว่าจะพบเห็นการยอมรับทางศาสนาในรัชสมัยของจักรพรรดิอักบาร์แต่รัชสมัยของจักรพรรดิออรัง เซพ ได้เกิดการสถาปนาชารีอะห์ ของอิสลามขึ้นอย่างเต็มรูปแบบ และการนำจิซยา (ภาษีพิเศษที่เรียกเก็บจากผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม) กลับมาใช้ใหม่ผ่านการรวบรวมฟัตวา-เอ-อาลัมกิรี [ 70] [71]จักรวรรดิโมกุลซึ่งกำลังเสื่อมถอยลงอย่างค่อยเป็นค่อยไปในช่วงต้นศตวรรษที่ 18 ถูกรุกรานโดยนาเดอร์ ชาห์ผู้ปกครองอัฟชา ริด [72]การเสื่อมถอยของจักรวรรดิโมกุลเปิดโอกาสให้จักรวรรดิมาราฐะจักรวรรดิซิกข์ราชอาณาจักรไมซอร์นาวับแห่งเบงกอล มูร์ชิดาบาดและนิซามแห่งไฮเดอราบาดมีอำนาจในการควบคุมพื้นที่ขนาดใหญ่ของอนุทวีปอินเดีย[73]ในที่สุด หลังจากสงครามหลายครั้งทำให้กำลังของจักรวรรดิมughal หมดลง จักรวรรดิมองโกลก็แตกออกเป็นอำนาจที่เล็กกว่า เช่น ชีอะนาวับแห่งเบงกอลนาวับแห่งอวัธ นิซามแห่งไฮเดอราบาดและราชอาณาจักรไมซอร์ซึ่งกลายเป็นมหาอำนาจทางเศรษฐกิจและการทหารที่สำคัญของเอเชียในอนุทวีปอินเดีย[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

เอเชียตะวันออกเฉียงใต้

หอคอยของมัสยิดเมนารากูดูสได้รับอิทธิพลจากทั้งศาสนาอิสลามและศาสนาฮินดู เป็นหลัก โดย มี โครงสร้างคล้ายวัดในชวา

ก่อนที่ศาสนาอิสลามจะก่อตั้งขึ้นในชุมชนชาวอินโดนีเซีย กะลาสีเรือและพ่อค้าชาวมุสลิมก็มักมาเยือนชายฝั่งของอินโดนีเซียสมัยใหม่ กะลาสีเรือและพ่อค้าในยุคแรกๆ ส่วนใหญ่เดินทางมาจากท่าเรือบาสราและเดบาลที่ เพิ่งก่อตั้งขึ้นของ ราชวงศ์อับบาซี ยะ ฮ์ บัญชีของชาวมุสลิมในยุคแรกๆ จำนวนมากระบุว่ามีสัตว์ต่างๆ เช่นอุรังอุตังแรด และสินค้า เครื่องเทศที่มีค่าเช่นกานพลูลูกจันทน์เทศข่าและมะพร้าว อยู่ ด้วย[74 ]

“โถอาหาร” ของชาวมุสลิมจากฟิลิปปินส์หรือที่เรียกว่าgadurมีชื่อเสียงจากทองเหลืองฝังเงิน

ศาสนาอิสลามเข้ามาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยผ่านทางพ่อค้ามุสลิมตามเส้นทางการค้าหลักระหว่างเอเชียและตะวันออกไกลจากนั้นจึงแพร่กระจายต่อไปโดยคำสั่งของซูฟีและในที่สุดก็รวมเป็นหนึ่งโดยการขยายอาณาเขตของผู้ปกครองที่เปลี่ยนศาสนาและชุมชนของพวกเขา[75]ชุมชนแรกเกิดขึ้นในสุมาตรา เหนือ ( อาเจะห์ ) และมะละกายังคงเป็นฐานที่มั่นของศาสนาอิสลามซึ่งแพร่กระจายไปตามเส้นทางการค้าในภูมิภาค[75]ไม่มีข้อบ่งชี้ที่ชัดเจนว่าศาสนาอิสลามเข้ามาในภูมิภาคนี้เมื่อใด โดยหลุมศพของชาวมุสลิมแห่งแรกถูกทำเครื่องหมายไว้ในปี ค.ศ. 1082 [76]

เมื่อมาร์โคโปโลไปเยือนพื้นที่ดังกล่าวในปี ค.ศ. 1292 เขาสังเกตว่าเมืองท่าเปอร์ลักเป็นเมืองมุสลิม[76]แหล่งข้อมูลของจีนบันทึกการปรากฏตัวของคณะผู้แทนมุสลิมจากราชอาณาจักรสมุทร (ปาไซ) เข้าเฝ้าจักรพรรดิ ในปี ค.ศ. 1282 [75]บันทึกอื่นๆ ระบุตัวอย่างของชุมชนมุสลิมที่อาศัยอยู่ในราชอาณาจักรมลายูในช่วงเวลาเดียวกัน ในขณะที่บันทึกอื่นๆ ระบุว่ามีพ่อค้าชาวจีนที่เป็นมุสลิมจากมณฑลต่างๆ เช่นฝูเจี้ยน [ 76]การแพร่หลายของศาสนาอิสลามโดยทั่วไปเกิดขึ้นตามเส้นทางการค้าทางตะวันออกผ่าน ภูมิภาคที่ นับถือศาสนาพุทธ เป็นหลัก และครึ่งศตวรรษต่อมาในมะละกาเราเห็นราชวงศ์แรกเกิดขึ้นในรูปแบบของสุลต่านมะละกาที่ปลายสุดของรูปแบบหมู่เกาะโดยการเปลี่ยนศาสนาของParameswara Dewa Shahเป็นมุสลิมและรับเอาชื่อ Muhammad Iskandar Shah [77]หลังจากแต่งงานกับลูกสาวของผู้ปกครองปาไซ[75] [76]

ในปี ค.ศ. 1380 คำสั่งของพวกซูฟีได้นำศาสนาอิสลามจากที่นี่ไปยังมินดาเนา[ จำเป็นต้องอ้างอิง ] ชวาเป็นที่ตั้งของอาณาจักรหลักของภูมิภาค ซึ่งก็คือจักรวรรดิมัชปาหิตซึ่งปกครองโดย ราชวงศ์ ฮินดูเมื่อการค้าในภูมิภาคเติบโตขึ้นพร้อมกับโลกมุสลิมที่เหลือ อิทธิพลของศาสนาอิสลามก็แผ่ขยายไปสู่ราชสำนัก แม้ว่าอำนาจทางการเมืองของจักรวรรดิจะลดน้อยลงก็ตาม ดังนั้น เมื่อถึงเวลาที่ราชาเกอร์ตาวิจายาเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามในปี ค.ศ. 1475 โดยฝีมือของซูฟีเชคราห์มัต สุลต่านแห่งเวียดนามก็มีลักษณะเป็นมุสลิมแล้ว ในเวียดนามชาวจามได้เปลี่ยนศาสนาเนื่องจากการติดต่อกับพ่อค้าและมิชชันนารีจาก กลันตัน

แรงผลักดันอีกประการหนึ่งสำหรับการเปลี่ยนแปลงของชนชั้นปกครองในภูมิภาคนี้คือแนวคิดในหมู่ชุมชนมุสลิมที่เพิ่มมากขึ้นในภูมิภาคเมื่อราชวงศ์ปกครองที่จะพยายามสร้างความสัมพันธ์ทางเครือญาติดังกล่าวโดยการสมรส[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]เมื่อถึงเวลาที่ เจ้า อาณานิคมและมิชชันนารี ของพวกเขา มาถึงในศตวรรษที่ 17 ภูมิภาคนี้จนถึงนิวกินีมีชาวมุสลิมเป็นส่วนใหญ่และมีกลุ่มชนกลุ่มน้อย ที่ นับถือลัทธิวิญญาณ นิยม [76]

ธงของสุลต่านแห่งหมู่เกาะอินเดียตะวันออก

เอเชียตอนในและยุโรปตะวันออก

ผู้ปกครองจักรวรรดิอิลข่านาเต กาซานกำลังศึกษาคัมภีร์อัลกุรอาน ( วัฒนธรรมอาเซอร์ไบจาน )

ในช่วงกลางศตวรรษที่ 7 หลังจากที่ชาวมุสลิมพิชิตเปอร์เซียศาสนาอิสลามก็แทรกซึมเข้าไปในพื้นที่ที่ต่อมาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของรัสเซียในยุโรป[78]ตัวอย่างศตวรรษต่อมาที่สามารถนับได้ว่าเป็นการนำศาสนาอิสลามเข้าสู่ยุโรปตะวันออก ในช่วงแรกๆ เกิดขึ้นจากผลงานของนักโทษชาวมุสลิมในช่วงต้นศตวรรษที่ 11 ซึ่งชาวไบแซนไทน์จับได้ระหว่างสงครามครั้งหนึ่งกับชาวมุสลิม นักโทษชาวมุสลิมถูกนำตัว[ โดยใคร? ]ไปยังดินแดนของเพเชเนกซึ่งเขาสอนและเปลี่ยนผู้คนให้นับถือศาสนาอิสลาม[79] มีข้อมูลน้อยมากเกี่ยวกับไทม์ไลน์ของการทำให้เป็นอิสลามในเอเชียตอนในและของชนชาติเติร์กที่อยู่นอกเหนือขอบเขตของอาณาจักร เคาะลีฟะฮ์ ราวๆ ศตวรรษที่ 7 และ 8 มีรัฐของชนชาติเติร์กบางรัฐ เช่นอาณาจักรคอซาร์คอกานาเตของ เติร์ก (ดูสงครามคอซาร์-อาหรับ ) และอาณาจักรคอซาร์คอกานาเตของ เติร์ก ซึ่งต่อสู้กับอาณาจักรเคาะ ลีฟะฮ์เพื่อหยุดยั้งการทำให้เป็นอาหรับและการทำให้เป็นอิสลามในเอเชีย ตั้งแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา ชาวเติร์ก (อย่างน้อยก็ในระดับบุคคล หากยังไม่ได้รับการยอมรับจากรัฐของตน) เริ่มเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม ประวัติศาสตร์เพียงบันทึกข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการเปลี่ยนศาสนาเป็นอิสลามในเอเชียกลาง ก่อน ยุคมองโกล[80]ชาวบัลแกร์แห่งแม่น้ำโวลก้า (ซึ่งชาวตาตาร์แห่งแม่น้ำโวลก้า ในปัจจุบัน สืบเชื้อสายมาจากศาสนาอิสลาม) หันมานับถือศาสนาอิสลามในศตวรรษที่ 10 [80]ภายใต้ การปกครองของ อัลมิ ช เมื่อวิลเลียมแห่งรูบรักนักบวชฟรานซิส กัน เยี่ยมชมค่ายพักแรมของบาตูข่านแห่งโกลเดนฮอร์ดซึ่งเพิ่ง (ในช่วงคริสตศักราช 1240) บุกยึดครองบัลแกเรียของมองโกล สำเร็จ เขาตั้งข้อสังเกตว่า "ฉันสงสัยว่าใครเป็นผู้แบกรับกฎหมายของมาโคเมตไว้ที่นั่น" [80]

สถาบันร่วมสมัยอีกแห่งหนึ่งที่ระบุว่าเป็นมุสลิม คือราชวงศ์ QarakhanidของKara-Khanid Khanateซึ่งดำเนินการไปทางทิศตะวันออกไกลออกไปมาก[80]ก่อตั้งโดยKarluksซึ่งรับอิสลามหลังจากเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามภายใต้การปกครองของสุลต่าน Satuq Bughra Khanในช่วงกลางศตวรรษที่ 10 อย่างไรก็ตาม ประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของการแผ่ขยายอิสลามในภูมิภาค - หรือค่อนข้างจะมีความเกี่ยวข้องกับอิสลามอย่างมีสติ - ย้อนกลับไปในรัชสมัยของulus ของ Jochi บุตรชายของเจงกีสข่านผู้ก่อตั้ง Golden Horde [81]ซึ่งดำเนินการระหว่างปี 1240 ถึง 1502 ชาวคาซัคอุซเบกและประชากรมุสลิมบางส่วนในสหพันธรัฐรัสเซีย สืบ เชื้อสายอิสลามมาจาก Golden Horde [80]และในขณะที่Berke Khanกลายเป็นกษัตริย์มองโกลองค์แรกที่รับอิสลามอย่างเป็นทางการและถึงกับต่อต้านHulagu Khan ญาติของเขา [80]ในการปกป้องเยรูซาเล็มในยุทธการที่ Ain Jalut (1263) การเปลี่ยนแปลงกลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในเวลาต่อมามากเมื่อชาวมองโกลเปลี่ยนมานับถือ ศาสนาอิสลาม เป็นจำนวนมาก[82]เมื่อหนึ่งศตวรรษต่อมาUzbeg Khan (มีชีวิตอยู่ระหว่างปี 1282–1341) เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม - มีรายงานว่าอยู่ในมือของSufi Saint Baba Tukles [83]

ชนเผ่ามองโกลบางเผ่าได้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม หลังจากการรุกรานเอเชียกลางอย่างโหดร้ายของชาวมองโกลภายใต้การนำ ของ ฮูลากู ข่านและหลังจากการรบที่แบกแดด (ค.ศ. 1258)การปกครองของมองโกลก็ได้แผ่ขยายไปทั่วดินแดนมุสลิมเกือบทั้งหมดในเอเชีย ชาวมองโกลได้ทำลายรัฐเคาะลีฟะฮ์และข่มเหงศาสนาอิสลามโดยแทนที่ด้วยศาสนาพุทธซึ่งเป็นศาสนาประจำชาติอย่างเป็นทางการ[82]อย่างไรก็ตาม ในปี ค.ศ. 1295 ข่านคนใหม่ของอิลข่านคือกาซานได้เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม และอีกสองทศวรรษต่อมา โกลเดนฮอร์ดภายใต้การนำของข่านอุซเบก (ครองราชย์ระหว่างปี ค.ศ. 1313–1341) ก็ทำตามเช่นกัน[82]ชาวมองโกลถูกพิชิตทั้งทางศาสนาและวัฒนธรรม การดูดซับนี้ทำให้เกิดยุคใหม่แห่งการผสมผสานระหว่างมองโกลและอิสลาม[82]ซึ่งส่งผลให้ศาสนาอิสลามแพร่หลายในเอเชียกลางและอนุทวีปอินเดีย ต่อ ไป

ในช่วงปี ค.ศ. 1330 ผู้ปกครองมองโกลแห่งChagatai Khanate (ในเอเชียกลาง) เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม ทำให้ดินแดนทางตะวันออกของเขา (เรียกว่าMoghulistan ) เกิดการกบฏ[84]อย่างไรก็ตาม ในช่วงสามศตวรรษต่อมาชาวพุทธ นิกายหมอผี นิกาย เติร์กและมองโกลเร่ร่อนจากทุ่งหญ้าคาซัคและซินเจียง เหล่านี้ก็เปลี่ยนมานับถือศาสนา อิสลามเช่นกัน โดยได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มซูฟีที่ แข่งขันกัน จากทั้งทางตะวันออกและตะวันตกของปามีร์ [ 84] Naqshbandi เป็นกลุ่มที่โดดเด่นที่สุด โดยเฉพาะใน Kashgaria ซึ่ง Chagatai Khan ทางตะวันตกก็เป็นสาวกของกลุ่มนี้เช่นกัน[84]

ชาวมุสลิมที่มีเชื้อสายเอเชียกลางมีบทบาทสำคัญในการพิชิตจีนของพวกมองโกลซัยยิด อัจจัล ชามส์ อัล-ดิน โอมาร์เจ้าหน้าที่ราชสำนักและนายพลเชื้อสายเติร์กที่เข้าร่วมในการรุกรานจีนตะวันตกเฉียงใต้ของพวกมองโกล ได้รับแต่งตั้งให้เป็นข้าหลวงหยวนแห่งยูน นาน ในปี ค.ศ. 1274 ชุมชนมุสลิมที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่เรียกว่าปันเธย์ได้ก่อตั้งขึ้นในภูมิภาคนี้ในช่วงปลายศตวรรษที่ 13

ยุโรป

ทาริก อิบน์ ซียัดเป็นนาย พล ชาวมุสลิมที่นำการพิชิตฮิสปาเนียของชาววิซิกอ ธในคริสต์ศักราช 711-718 เขาถือเป็นผู้บัญชาการทหารที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งใน ประวัติศาสตร์ ไอบีเรียชื่อ " ยิบรอลตาร์ " เป็นภาษาสเปนที่มาจากชื่ออาหรับ ว่า Jabal Tāriq ( جبل طارق ) (แปลว่า "ภูเขาแห่งทาริก") ซึ่งตั้งชื่อตามเขา

มีรายงานเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางการค้าระหว่างชาวมุสลิมและชาวรัสเซียซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นชาวไวกิ้งที่เดินทางไปยังทะเลดำผ่านรัสเซียตอนกลางระหว่างทางไปยังแม่น้ำโวลก้า ประเทศบัลแกเรียอิบนุ ฟัดลันได้นำรายงานโดยละเอียดเกี่ยวกับชาวรัสเซียมาด้วย โดยอ้างว่าบางคนได้เปลี่ยนมานับถือศาสนา อิสลาม

ตามที่นักประวัติศาสตร์Yaqut al-Hamawi กล่าวไว้ นิกาย Böszörmény ( Izmaelita หรือ Ismaili / Nizari ) ซึ่งเป็นนิกายของชาวมุสลิมที่อาศัยอยู่ในราชอาณาจักรฮังการีในช่วงศตวรรษที่ 10 ถึง 13 ได้รับการว่าจ้างให้เป็นทหารรับจ้างโดยกษัตริย์แห่งฮังการี

ฮิสปาเนีย / อัลอันดาลุส

ภายในมหาวิหารแห่งกอร์โดบาซึ่งเดิมเป็นมัสยิดใหญ่แห่งกอร์โดบาสร้างขึ้นเมื่อปี 742 ถือเป็นตัวอย่างสถาปัตยกรรมอิสลามแบบอุมัยยัด ที่งดงามที่สุดแห่งหนึ่ง และเป็นแรงบันดาลใจให้กับการออกแบบมัสยิดอื่นๆ ในแคว้นอันดาลูเซีย

ประวัติศาสตร์การปกครองของอาหรับและอิสลามในคาบสมุทรไอบีเรียอาจเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่มีการศึกษามากที่สุดในประวัติศาสตร์ยุโรป เป็นเวลาหลายศตวรรษหลังจากการพิชิตของอาหรับ บันทึกของยุโรปเกี่ยวกับการปกครองของอาหรับในคาบสมุทรไอบีเรียเป็นไปในเชิงลบ มุมมองของยุโรปเริ่มเปลี่ยนไปพร้อมกับการปฏิรูปศาสนาโปรเตสแตนต์ซึ่งส่งผลให้มีคำอธิบายใหม่เกี่ยวกับช่วงเวลาการปกครองของอิสลามในสเปนว่าเป็น "ยุคทอง" (ส่วนใหญ่เป็นปฏิกิริยาต่อนิกายโรมันคาธอลิกที่หัวรุนแรงของสเปนหลังจากปี ค.ศ. 1500) [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

กระแสการขยายตัวของอาหรับหลังปี 630 พัดผ่านแอฟริกาเหนือขึ้นไปจนถึงเซวตาในโมร็อกโกในปัจจุบัน การมาถึงของพวกเขาเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ความอ่อนแอทางการเมืองของอาณาจักรที่มีอายุกว่าสามศตวรรษซึ่งก่อตั้งขึ้นบนคาบสมุทรไอบีเรียโดยชาววิซิกอธ ชาวเยอรมัน ซึ่งเข้ายึดครองภูมิภาคนี้หลังจากที่อยู่ภายใต้การปกครองของโรมันมานานเจ็ดศตวรรษ กองทัพที่นำโดยอาหรับ (แต่ส่วนใหญ่เป็นชาวเบอร์เบอร์) ฉวยโอกาสนี้ในการรุกรานในปี 711 และในปี 720 ก็สามารถยึดครองพื้นที่ทางใต้และตอนกลางของคาบสมุทรได้ การขยายตัวของอาหรับผลักดันข้ามภูเขาเข้าไปในตอนใต้ของฝรั่งเศส และในช่วงเวลาสั้นๆ ชาวอาหรับก็ควบคุมจังหวัดเซปติมาเนียวิซิกอธเก่า (ซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่เมืองนาร์บอนน์ในปัจจุบัน) อาณาจักรเคาะลีฟะฮ์ของอาหรับถูกผลักดันกลับไปโดยชาร์ล มาร์เทล (นายกเทศมนตรีชาวแฟรงค์ในพระราชวัง) ที่ปัวตีเย และกองทัพคริสเตียนก็เริ่มผลักดันลงไปทางใต้ข้ามภูเขา จนกระทั่งชาร์เลอมาญก่อตั้ง Spanish March ในปี 801 (ซึ่งทอดยาวจากบาร์เซโลนาไปจนถึงนาวาร์ในปัจจุบัน)

การพัฒนาที่สำคัญในประวัติศาสตร์ของสเปนที่เป็นมุสลิมคือการเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ในปีค.ศ. 750 ในอาณาจักรอาหรับ เมื่อเจ้าชายอุมัยยัดหนีการสังหารหมู่ครอบครัวของเขาในกรุงดามัสกัส หนีไปที่กอร์โดบาในสเปน และก่อตั้งรัฐอิสลามใหม่ในพื้นที่นั้น นับเป็นจุดเริ่มต้นของสังคมมุสลิมโดยเฉพาะของสเปน ซึ่งประชากรคริสเตียนและยิวจำนวนมากอาศัยอยู่ร่วมกับชาวมุสลิมในสัดส่วนที่เพิ่มมากขึ้น มีเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับลูกหลานของหัวหน้าเผ่าวิซิกอธและเคานต์ชาวโรมันที่ครอบครัวของพวกเขาเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามในช่วงเวลานี้ ชนชั้นสูงมุสลิมกลุ่มเล็กๆ ในตอนแรกยังคงเติบโตขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับผู้ที่เปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลาม และด้วยข้อยกเว้นเพียงไม่กี่ประการ ผู้ปกครองในสเปนที่เป็นอิสลามก็อนุญาตให้คริสเตียนและยิวมีสิทธิ์ตามที่ระบุไว้ในคัมภีร์อัลกุรอานในการนับถือศาสนาของตนเอง แม้ว่าผู้ที่ไม่ใช่มุสลิมจะประสบปัญหาความไม่เท่าเทียมทางการเมืองและการเก็บภาษี ผลที่เกิดขึ้นคือ ในพื้นที่ของสเปนที่ชาวมุสลิมปกครองมายาวนานที่สุด เกิดการสร้างสังคมที่พูดภาษาอาหรับเป็นส่วนใหญ่ เนื่องมาจากการกลืนกลายของผู้อยู่อาศัยพื้นเมือง ซึ่งในบางแง่แล้ว กระบวนการนี้คล้ายกับการกลืนกลายของผู้อพยพหลายล้านคนสู่สหรัฐอเมริกาในวัฒนธรรมที่พูดภาษาอังกฤษหลายปีต่อมา เมื่อลูกหลานของชาววิซิกอธและฮิสปาโน-โรมันกระจุกตัวอยู่ทางตอนเหนือของคาบสมุทร ในราชอาณาจักรอัสตูเรียส/เลออน นาวาร์ และอารากอน และเริ่มการรณรงค์ระยะยาวที่เรียกว่า 'การยึดคืน' ซึ่งเริ่มต้นด้วยชัยชนะของกองทัพคริสเตียนในโควาดองกาในปี 722 การรณรงค์ทางทหารดำเนินต่อไปโดยไม่มีการหยุดชะงัก ในปี 1085 อัลฟองโซที่ 6 แห่งกัสติยาได้ยึดโทเลโดคืนมา ในปี 1212 ยุทธการสำคัญที่ลาสนาบัสเดโตโลซาทำให้อาณาจักรคริสเตียนสามารถยึดคาบสมุทรส่วนใหญ่คืนมาได้ ในปี 1238 เจมส์ที่ 1 แห่งอารากอนได้ยึดบาเลนเซีย ในปี ค.ศ. 1236 เมืองโรมันโบราณอย่างกอร์โดบาถูกยึดคืนโดยเฟอร์ดินานด์ที่ 3 แห่งกัสติยา และในปี ค.ศ. 1248 เมืองเซบียา ก็ถูกยึดคืน บทกวีชื่อดังในยุคกลางอย่างCantar de Mio Cidเล่าถึงชีวิตและการกระทำของวีรบุรุษผู้นี้ในช่วง การ ยึดครอง คืน

รัฐอิสลามซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่กอร์โดบาแตกออกเป็นอาณาจักรเล็กๆ มากมาย (เรียกว่าไทฟา) ในขณะที่สเปนที่นับถือศาสนาอิสลามกำลังแตกแยก อาณาจักรคริสเตียนกลับขยายตัวและแข็งแกร่งขึ้น และดุลอำนาจก็เปลี่ยนไปต่อต้านอาณาจักรไทฟา อาณาจักรมุสลิมแห่งสุดท้ายทางตอนใต้ของกรานาดาถูกยึดครองในที่สุดในปี ค.ศ. 1492 โดยราชินีอิซาเบลแห่งกัสติยาและเฟอร์ดินานด์แห่งอารากอน ในปี ค.ศ. 1499 ชาวมุสลิมที่เหลือได้รับคำสั่งให้เปลี่ยนศาสนาหรืออพยพออกไป (ในเวลาเดียวกัน ชาวยิวก็ถูกขับไล่ออกไป) ชาวมุสลิมที่ยากจน ( Moriscos ) ที่ไม่สามารถอพยพออกไปได้ก็หันไปนับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาธอลิกและปกปิดการปฏิบัติของศาสนาอิสลาม หลบหนีการไต่สวนของสเปน จนกระทั่งการมีอยู่ของพวกเขาถูกกำจัดในที่สุด

บอลข่าน

ในประวัติศาสตร์บอลข่าน งานเขียนทางประวัติศาสตร์เกี่ยวกับหัวข้อการเปลี่ยนศาสนาเป็นอิสลามเป็นและยังคงเป็นประเด็นทางการเมืองที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง ประเด็นนี้มีความเกี่ยวข้องโดยเนื้อแท้กับประเด็นการสร้างอัตลักษณ์ประจำชาติและการอ้างสิทธิ์ดินแดนที่เป็นคู่แข่งของรัฐบอลข่าน วาทกรรมชาตินิยมที่ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปในประวัติศาสตร์บอลข่านฉบับปัจจุบันได้กำหนดรูปแบบต่างๆ ของการเปลี่ยนศาสนาเป็นผลจากนโยบายการเปลี่ยนศาสนาหรือการดะวะฮ์ ที่จัดระบบโดยศูนย์กลางของรัฐบาล ออตโตมัน ความจริงก็คือการเปลี่ยนศาสนาในประเทศบอลข่านแต่ละประเทศเกิดขึ้นในช่วงเวลาหลายศตวรรษ และธรรมชาติและระยะต่างๆ ของการเปลี่ยนศาสนาไม่ได้ถูกกำหนดโดยรัฐบาลออตโตมัน แต่ถูกกำหนดโดยเงื่อนไขเฉพาะของแต่ละพื้นที่ การพิชิตดินแดนของออตโตมันเป็นกิจการทางการทหารและเศรษฐกิจในตอนแรก และการเปลี่ยนศาสนาไม่ใช่เป้าหมายหลักของพวกเขา จริงอยู่ คำกล่าวเกี่ยวกับชัยชนะทั้งหมดล้วนเฉลิมฉลองการผนวกดินแดนเข้าในอาณาจักรของชาวมุสลิม แต่จุดเน้นที่แท้จริงของออตโตมันอยู่ที่การเก็บภาษีและทำให้อาณาจักรเหล่านี้มีผลผลิต และการรณรงค์ทางศาสนาจะขัดขวางเป้าหมายทางเศรษฐกิจนั้น

มาตรฐานการยอมรับอิสลามของออตโตมันอนุญาตให้มี "ชาติ" ที่เป็นอิสระ ( millets ) ในจักรวรรดิภายใต้กฎหมายส่วนบุคคลของพวกเขาเองและภายใต้การปกครองของผู้นำศาสนาของพวกเขาเอง เป็นผลให้พื้นที่ขนาดใหญ่ในบอลข่านส่วนใหญ่ยังคงเป็นคริสเตียนในช่วงที่ออตโตมันปกครอง ในความเป็นจริง คริสตจักรออร์โธดอกซ์ตะวันออกมีตำแหน่งที่สูงกว่าในจักรวรรดิออตโตมัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะพระสังฆราชอาศัยอยู่ในอิสตันบูลและเป็นเจ้าหน้าที่ของจักรวรรดิออตโตมัน ในทางตรงกันข้าม โรมันคาธอลิกแม้จะได้รับการยอมรับ แต่ก็ถูกสงสัยว่าจงรักภักดีต่ออำนาจต่างชาติ (พระสันตปาปา) ไม่น่าแปลกใจที่พื้นที่โรมันคาธอลิกในบอสเนีย โคโซโว และแอลเบเนียตอนเหนือ จบลงด้วยการเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามมากขึ้น การพ่ายแพ้ของออตโตมันในปี 1699 โดยชาวออสเตรีย ส่งผลให้พวกเขาสูญเสียฮังการีและโครเอเชียในปัจจุบัน มุสลิมที่เหลือทั้งสองเลือกที่จะออกจาก "ดินแดนแห่งความไม่เชื่อ" และย้ายไปยังดินแดนที่ยังอยู่ภายใต้การปกครองของออตโตมัน ในช่วงเวลานี้ ความคิดใหม่ๆ ของยุโรปเกี่ยวกับชาตินิยมโรแมนติกเริ่มซึมซาบเข้าสู่จักรวรรดิ และสร้างรากฐานทางปัญญาให้กับอุดมการณ์ชาตินิยมใหม่ๆ รวมถึงการเสริมสร้างภาพลักษณ์ของตนเองของกลุ่มคริสเตียนจำนวนมากในฐานะชนชาติที่ถูกกดขี่

ตามกฎแล้วออตโตมันไม่บังคับให้ผู้ที่นับถือนิกายออร์โธดอกซ์กรีกต้องนับถือศาสนาอิสลามแม้ว่าหลายคนจะทำเช่นนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงความยากลำบากทางเศรษฐกิจและสังคมจากการปกครองของออตโตมัน ก็ตาม [85]ชนชาติบอลข่านทีละคนประกาศอิสรภาพจากจักรวรรดิ และบ่อยครั้งที่การมีอยู่ของสมาชิกที่มีเชื้อชาติเดียวกันที่เปลี่ยนไปนับถือศาสนาอิสลามทำให้เกิดปัญหาจากมุมมองของอุดมการณ์ชาติใหม่ซึ่งครอบงำอยู่ในขณะนี้ ซึ่งจำกัดความชาติอย่างแคบๆ ในฐานะสมาชิกของนิกายคริสเตียนออร์โธดอกซ์ที่โดดเด่นในท้องถิ่น[86]มุสลิมบางส่วนในบอลข่านเลือกที่จะออกไป ในขณะที่อีกหลายคนถูกขับไล่ไปยังส่วนที่เหลือของจักรวรรดิออตโตมัน[86] การเปลี่ยนแปลงทางประชากรนี้สามารถอธิบายได้จากจำนวนมัสยิดที่ลดลงในเบลเกรดจากกว่า 70 แห่งในปี ค.ศ. 1750 (ก่อนที่เซอร์เบียจะได้รับเอกราชในปี ค.ศ. 1815) เหลือเพียงสามแห่งในปี ค.ศ. 1850

การตรวจคนเข้าเมือง

ตั้งแต่ทศวรรษ 1960 เป็นต้นมา ชาวมุสลิมจำนวนมากได้อพยพไปยังยุโรปตะวันตก โดยพวกเขาเดินทางมาในฐานะผู้อพยพคนงานรับจ้างผู้ขอสถานะผู้ลี้ภัย หรือเป็นส่วนหนึ่งของการรวมตัวของครอบครัวส่งผลให้ประชากรชาวมุสลิมในยุโรปเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

การ ศึกษา ของ Pew Forumที่ตีพิมพ์ในเดือนมกราคม 2011 คาดการณ์ว่าสัดส่วนของชาวมุสลิมในประชากรยุโรปจะเพิ่มขึ้นจาก 6% ในปี 2010 เป็น 8% ในปี 2030 [87]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

หมายเหตุ

  1. ^ สะกดว่าIslamisation ด้วย ดูความแตกต่างของการสะกด

การอ้างอิง

  1. ^ Polk, William R. (2018). "The Caliphate and the Conquests". Crusade and Jihad: The Thousand-Year War Between the Muslim World and the Global North . The Henry L. Stimson Lectures Series. New Haven and London : Yale University Press . pp. 21–30. doi :10.2307/j.ctv1bvnfdq.7. ISBN 978-0-300-22290-6. JSTOR  j.ctv1bvnfdq.7. LCCN  2017942543.
  2. ^ van Ess, Josef (2017). "การปิดผนึกคำทำนาย". เทววิทยาและสังคมในศตวรรษที่ 2 และ 3 ของฮิจเราะห์ เล่ม 1: ประวัติศาสตร์ของความคิดทางศาสนาในอิสลามยุคแรก . คู่มือการศึกษาด้านตะวันออก ส่วนที่ 1: ตะวันออกกลางและใกล้ เล่ม 116/1 แปลโดย O'Kane, John. LeidenและBoston : Brill Publishers . หน้า 3–7 doi :10.1163/9789004323384_002. ISBN 978-90-04-32338-4. ISSN  0169-9423.
  3. ^ Pakatchi, Ahmad; Ahmadi, Abuzar (2017). "Caliphate". ใน Madelung, Wilferd; Daftary, Farhad (eds.). Encyclopaedia Islamica . แปลโดย Asatryan, Mushegh. LeidenและBoston : Brill Publishers . doi :10.1163/1875-9831_isla_COM_05000066. ISSN  1875-9823
  4. ^ โดย Lewis, Bernard (1995). "ส่วนที่ III: รุ่งอรุณและเที่ยงของศาสนาอิสลาม – ต้นกำเนิด". ตะวันออกกลาง: ประวัติศาสตร์โดยย่อของ 2,000 ปีที่ผ่านมา . นิวยอร์ก : Scribner . หน้า 51–58 ISBN 9780684832807.OCLC 34190629  .
  5. ^ ฮัสซัน, เอ็ม. คาบีร์ (30 ธันวาคม 2559). คู่มือการวิจัยเชิงประจักษ์เกี่ยวกับอิสลามและชีวิตทางเศรษฐกิจ สำนักพิมพ์เอ็ดเวิร์ด เอลการ์ISBN 978-1-78471-073-6– ผ่านทาง Google Books
  6. ^ กิบบอน, ซีไอ, เอ็ด. เบอรี, ลอนดอน, 1898, วี, 436
  7. ^ abcdef เบอร์คีย์, หน้า 101-102
  8. ↑ อับ ทรามอนทานา, เฟลิซิตา (2014) "III. การเข้ารับอิสลามในหมู่บ้านดัยร์ อะบาน และ Ṣūbā" ข้อความแห่งความศรัทธา: การเปลี่ยนใจเลื่อมใสในหมู่บ้านชาวปาเลสไตน์ (ศตวรรษที่ 17) (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 1) ฮาร์ราสโซวิทซ์ แวร์แล็ก. พี 69. ดอย :10.2307/j.ctvc16s06.8. ไอเอสบีเอ็น 978-3-447-10135-6. เจเอสทีโออาร์  j.ctvc16s06.
  9. ^ Formichi, Chiara (2020). อิสลามและเอเชีย: ประวัติศาสตร์. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. หน้า 75–102. ISBN 978-1-107-10612-3-
  10. ^ "บทสรุปผู้บริหาร". อนาคตของประชากรมุสลิมทั่วโลก . Pew Research Center. 27 มกราคม 2011. สืบค้นเมื่อ22 ธันวาคม 2011 .
  11. ^ "ตาราง: จำนวนประชากรมุสลิมจำแนกตามประเทศ | โครงการศาสนาและชีวิตสาธารณะของ Pew Research Center" Features.pewforum.org 27 มกราคม 2011 สืบค้นเมื่อ23 กรกฎาคม 2014
  12. ^ ฮัลลัค, วาเอล (2009). บทนำสู่กฎหมายอิสลาม . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ . หน้า 1. ISBN 978-0-521-67873-5-
  13. ^ "ศาสนาและชีวิตสาธารณะ". Pew Research Center . 2 เมษายน 2015. สืบค้นเมื่อ16 เมษายน 2016 .
  14. ^ "ภูมิทัศน์ทางศาสนาโลกที่เปลี่ยนแปลงไป" โครงการศาสนาและชีวิตสาธารณะของ Pew Research Center 5 เมษายน 2017 สืบค้นเมื่อ15กุมภาพันธ์2018
  15. ^ "ปัจจัยหลักที่ผลักดันการเติบโตของประชากร" โครงการศาสนาและชีวิตสาธารณะของ Pew Research Center 2 เมษายน 2015 สืบค้นเมื่อ23 ตุลาคม 2018
  16. ^ Burke, Daniel (4 เมษายน 2015). "ศาสนาที่เติบโตเร็วที่สุดในโลกคือ..." CNN . สืบค้นเมื่อ18 เมษายน 2015 .
  17. ^ Lippman, Thomas W. (7 เมษายน 2008). "No God But God". US News & World Report สืบค้นเมื่อ24 กันยายน 2013 ศาสนาอิสลามเป็นศาสนาที่อายุน้อยที่สุด เติบโตเร็วที่สุด และในหลายๆ ด้าน ก็เป็นศาสนาเอกเทวนิยมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ศาสนาอิสลามมีพื้นฐานมาจากคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ของตนเอง แต่ยังสืบเชื้อสายโดยตรงจากศาสนายิวและคริสต์ศาสนา โดยนำคำสอนบางส่วนของศาสนาเหล่านั้นมาใช้ โดยปรับเปลี่ยนคำสอนบางศาสนาและปฏิเสธคำสอนบางศาสนา
  18. ^ "อิสลามิเซชั่น". พจนานุกรมเสรี .
  19. ^ โรบินสัน, เดวิด, บรรณาธิการ (2004), "The Islamization of Africa", Muslim Societies in African History , New Approaches to African History, เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, หน้า 27–41, doi :10.1017/CBO9780511811746.004, ISBN 978-0-521-82627-3, ดึงข้อมูลเมื่อ 13 พฤศจิกายน 2565
  20. ^ Kennedy, Charles (1996). "บทนำ". อิสลามิซึมของกฎหมายและเศรษฐกิจ กรณีศึกษาในปากีสถาน Anis Ahmad ผู้แต่งบทนำ สถาบันนโยบายศึกษา มูลนิธิอิสลาม หน้า 19
  21. ^ Lindley-Highfield, M. (2008) '"Muslimization", Mission and Modernity in Morelos: the problem of a combined hotel and prayer hall for the Muslims of Mexico'. Tourism Culture & Communication , vol. 8, no. 2, 85–96.
  22. ^ Marcia Hermansen (2014). "การเปลี่ยนศาสนาเป็นอิสลามในมุมมองทางเทววิทยาและประวัติศาสตร์" ใน Lewis R. Rambo และ Charles E. Farhadian (ed.). The Oxford Handbook of Religious Conversion . Oxford University Press . p. 632. กระบวนการ "เปลี่ยนศาสนาเป็นอิสลาม" เป็นการผสมผสานระหว่างแนวทางปฏิบัติและหลักคำสอนของศาสนาอิสลามกับประเพณีท้องถิ่นที่ถือว่าถูกต้องจากมุมมองของการพัฒนากฎหมายอิสลาม ดังที่นักประวัติศาสตร์ Richard Bulliet ได้แสดงให้เห็นโดยอาศัยหลักฐานจากชีวประวัติในช่วงแรกๆ ในกรณีส่วนใหญ่ กระบวนการนี้ใช้เวลานานหลายศตวรรษ ดังนั้นภาพจำของศาสนาอิสลามที่แพร่กระจายในตอนแรกด้วย "ดาบ" และการบังคับให้เปลี่ยนศาสนาจึงเป็นภาพจำลองที่ผิดพลาดของปรากฏการณ์ที่ซับซ้อนนี้
  23. ^ ก๊อ ดดาร์ด, หน้า 126-131
  24. ^ ฮูรานี, หน้า 22-24
  25. ^ abcdef แลพิดัส, 200-201
  26. ^ abc Hoyland, ในเส้นทางของพระเจ้า, 2015: หน้า 207
  27. ^ abc Hourani, หน้า 41-48
  28. ^ โดย ลาปิดัส, 271.
  29. ↑ לוי-רובין, מילכה (2006). שטרן, אפרים; אשל, שנן (สดุดี). ספר השומרונים [ หนังสือของชาวสะมาเรีย; ความต่อเนื่องของพงศาวดารชาวสะมาเรียของ Abu ​​l-Fath ] (ในภาษาฮีบรู) (ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2) ירושלים: יד יצודה בן צבי, רשות העתיקות, המנהל האזראי ליהודה ושומרון: קצין מטה לארכיאולוגיה. หน้า 562–586. ไอเอสบีเอ็น 965-217-202-2-
  30. ^ ฮูรานี, หน้า 54
  31. ^ abc เฟร็ด แอสเทรน หน้า 33-35
  32. ^ abc โทบิน 113-115
  33. ^ ฮูรานี, หน้า 221,222
  34. ^ Hakan Ozoglu (24 มิถุนายน 2011). จากรัฐเคาะลีฟะฮ์สู่รัฐฆราวาส: การต่อสู้แย่งชิงอำนาจในสาธารณรัฐตุรกียุคแรก ABC-CLIO หน้า 8 ISBN 978-0-313-37957-4. ดึงข้อมูลเมื่อ8 มิถุนายน 2556 .
  35. ^ ลาปิดัส, หน้า 823
  36. ^ abc Lapidus, หน้า 828–30
  37. ^ Donald E. Wagner. ความตายในดินแดนแห่งคำสัญญา: ปาเลสไตน์และคริสต์ศาสนาปาเลสไตน์ตั้งแต่เทศกาลเพนเทคอสต์ถึงปี 2000
  38. ^ abc "เยรูซาเล็ม". สารานุกรมคาทอลิก . 1910.
  39. ^ มาร์คัส เจคอบ เรเดอร์ (มีนาคม 2543). The Jew in the Medieval World: A Source Book, 315-1791 (ฉบับปรับปรุง) Hebrew Union College Press. หน้า 13–15 ISBN 978-0-87820-217-1-
  40. ^ Gibbon , ci, ed. Bury, ลอนดอน, 1898, V, 436
  41. ^ ab อัจฉริยภาพของอารยธรรมอาหรับ สำนักพิมพ์ MIT มกราคม 1983 ISBN 978-0-262-08136-8. สืบค้นเมื่อ15 กุมภาพันธ์ 2558 .
  42. ^ Hoyland, ในเส้นทางของพระเจ้า, 2015: หน้า 161
  43. ^ "จักรวรรดิไบแซนไทน์ - ผู้สืบทอดของเฮราคลิอุส: อิสลามและบัลการ์" Britannica . 2007
  44. ^ Hoyland, ในเส้นทางของพระเจ้า, 2015: หน้า 97
  45. ^ Abun-Nasr, Jamil M.; Abun-Nasr, Jamil Mirʻi Abun-Nasr (20 สิงหาคม 1987). ประวัติศาสตร์ของมาฆริบในยุคอิสลาม. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 978-0-521-33767-0. สืบค้นเมื่อ15 กุมภาพันธ์ 2558 .
  46. ^ เดวิดสัน, ลินดา เคย์; กิตลิตซ์, เดวิด มาร์ติน (2002). การแสวงบุญ. บลูมส์เบอรี อะคาเดมี. ISBN 978-1-57607-004-8. สืบค้นเมื่อ15 กุมภาพันธ์ 2558 .
  47. ^ "โลกอิสลาม - ชาวเบอร์เบอร์". Britannica . 2007.
  48. ^ "คริสต์ ศาสนาในแอฟริกาเหนือตะวันตก: ประวัติศาสตร์ของคริสตจักรในแอฟริกาเหนือตะวันตก" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 กุมภาพันธ์ 2550 สืบค้นเมื่อ22 กรกฎาคม 2553
  49. ^ abcdef การประกาศศาสนาอิสลาม: ประวัติศาสตร์การเผยแผ่ศาสนาอิสลาม โดย เซอร์โทมัส วอล์กเกอร์ อาร์โนลด์หน้า 125-258
  50. ^ "A Country Study: Somalia from The Library of Congress" สืบค้นเมื่อ15 กุมภาพันธ์ 2015
  51. ^ ab "การกลับมาของศาสนา: กระแสแห่งการฟื้นคืน การบรรจบกัน และการแตกต่าง - The Cresset (Trinity 2009)" สืบค้นเมื่อ22 มิถุนายน 2011
  52. ^ "การคำนวณตัวเลขของคริสเตียนเผยให้เห็นการเติบโตที่น่าประทับใจ" สืบค้นเมื่อ22มิถุนายน2011
  53. ^ "Paul Stoller, "Money Has No Smell: The Africanization of New York City," Chicago: University of Chicago Press". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 23 ธันวาคม 2550
  54. ^ Raza, Mohammad (21 พฤษภาคม 2023). "ใครเขียนหนังสือเรื่อง Theologigus Autodidactus ?| ยุคทองของอิสลามเป็นอย่างไร | อิสลามแผ่ขยายไปอย่างไร ? |". Think With Wajahat . สืบค้นเมื่อ21 พฤษภาคม 2023 .
  55. ^ Shireen Hunter; Jeffrey L. Thomas; Alexander Melikishvili; et al. (2004). Islam in Russia: The Politics of Identity and Security . ME Sharpe. p. 3. (..) เป็นเรื่องยากที่จะระบุได้อย่างแน่ชัดว่าศาสนาอิสลามปรากฏตัวครั้งแรกในรัสเซียเมื่อใด เนื่องจากดินแดนที่ศาสนาอิสลามบุกเข้าไปในช่วงแรกของการขยายตัวนั้นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของรัสเซียในเวลานั้น แต่ต่อมาได้รวมเข้ากับจักรวรรดิรัสเซียที่กำลังขยายตัว ศาสนาอิสลามมาถึงภูมิภาคคอเคซัสในช่วงกลางศตวรรษที่ 7 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการพิชิตจักรวรรดิซาสซานิอาของอิหร่านโดย อาหรับ
  56. ^ Akiner, Shirin (5 กรกฎาคม 2004). The Caspian: politics, energy and security, โดย Shirin Akiner, หน้า 158. Taylor & Francis. ISBN 978-0-203-64167-5. ดึงข้อมูลเมื่อ17 ธันวาคม 2557 .
  57. ^ Hoyland, ในเส้นทางของพระเจ้า, 2015: หน้า 206
  58. ^ การประกาศศาสนาอิสลาม: ประวัติศาสตร์การเผยแผ่ศาสนาอิสลาม โดยโทมัส วอล์กเกอร์ อาร์โนลด์ หน้า 183
  59. ^ ประวัติศาสตร์อิหร่าน โดย เอลตัน แอล. แดเนียล, หน้า 74
  60. ^ "ยุคใหม่ | หนังสือพิมพ์รายวันที่พูดตรงไปตรงมา". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 ธันวาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ 24 ธันวาคม 2013 .
  61. ^ ซิดดิก โมฮัมหมัด ยูซุฟ (2015). จารึกและวัฒนธรรมอิสลาม: จารึกของผู้ปกครองชาวมุสลิมยุคแรกของเบงกอล (1205–1494) รูทเลดจ์ หน้า 27–33 ISBN 978-1-317-58745-3-
  62. ^ Sturrock, J., คู่มือเขต South Canara และ Madras (2 เล่ม, Madras, 1894–1895)
  63. ^ ISBN 978-81-85843-05-6มรดกทางวัฒนธรรมของอินเดีย เล่มที่ 4 
  64. ^ "Mujeeb Jaihoon". jaihoon.com . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 มิถุนายน 2006.
  65. ^ abcde der Veer, หน้า 27–29
  66. ^ abc อีตัน, “5. การเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามเป็นจำนวนมาก: ทฤษฎีและตัวเอก”
  67. ^ โฮลต์, พีเอ็ม; แลมบ์ตัน, แอนน์ KS; ลูอิส, เบอร์นาร์ด (1977). ประวัติศาสตร์อิสลามเคมบริดจ์: เล่ม 2A, อนุทวีปอินเดีย เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แอฟริกา และมุสลิมตะวันตกสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ISBN 978-0-521-29137-8-
  68. ^ การประกาศศาสนาอิสลาม: ประวัติศาสตร์การเผยแผ่ศาสนาอิสลาม โดย เซอร์ โทมัส วอล์กเกอร์ อาร์โนลด์, หน้า 212
  69. ^ การประกาศศาสนาอิสลาม: ประวัติศาสตร์การเผยแผ่ศาสนาอิสลาม โดย เซอร์ โทมัส วอล์กเกอร์ อาร์โนลด์ หน้า 227–228
  70. ^ แจ็คสัน, รอย (2010). Mawlana Mawdudi และอิสลามการเมือง: อำนาจและรัฐอิสลาม . Routledge. ISBN 978-1-136-95036-0-
  71. ^ Chapra, Muhammad Umer (2014). ศีลธรรมและความยุติธรรมในเศรษฐศาสตร์และการเงินอิสลามสำนักพิมพ์ Edward Elgar หน้า 62–63 ISBN 978-1-78347-572-8-
  72. ^ "โครงร่างประวัติศาสตร์เปอร์เซียในช่วงสองศตวรรษสุดท้าย (ค.ศ. 1722–1922)". Edward G. Browne . ลอนดอน: Packard Humanities Institute. หน้า 33 . สืบค้นเมื่อ 24 กันยายน 2010 .
  73. ^ Ian Copland; Ian Mabbett; Asim Roy; et al. (2012). ประวัติศาสตร์ของรัฐและศาสนาในอินเดีย . Routledge. หน้า 161.
  74. ^ ซินแบด กะลาสีเรือ
  75. ^ abcd PM (ปีเตอร์ มัลคอล์ม) โฮลต์, เบอร์นาร์ด ลูอิส, "ประวัติศาสตร์อิสลามเคมบริดจ์" , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์, ฉบับที่ 21, 2520, ISBN 978-0-521-29137-8หน้า 123-125 
  76. ^ abcde Colin Brown, ประวัติศาสตร์อินโดนีเซียโดยย่อ , Allen & Unwin, 1 กรกฎาคม 2546 ISBN 978-1-86508-838-9หน้า 31-33 
  77. ^ เขาเปลี่ยนชื่อของเขาเพื่อสะท้อนถึงศาสนาใหม่ของเขา
  78. ^ Shireen Hunter; Jeffrey L. Thomas; Alexander Melikishvili; et al. (2004). Islam in Russia: The Politics of Identity and Security . ME Sharpe. p. 3. (..) เป็นเรื่องยากที่จะระบุได้อย่างแน่ชัดว่าศาสนาอิสลามปรากฏตัวครั้งแรกในรัสเซียเมื่อใด เนื่องจากดินแดนที่ศาสนาอิสลามบุกเข้าไปในช่วงแรกของการขยายตัวนั้นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของรัสเซียในเวลานั้น แต่ต่อมาได้รวมเข้ากับจักรวรรดิรัสเซียที่กำลังขยายตัว ศาสนาอิสลามมาถึงภูมิภาคคอเคซัสในช่วงกลางศตวรรษที่ 7 ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการพิชิตจักรวรรดิซาสซานิอาของอิหร่านโดย อาหรับ
  79. ^ อาร์โนลด์, เซอร์ โทมัส วอล์คเกอร์ (1896). คำสอนของศาสนาอิสลาม. สืบค้นเมื่อ15 กุมภาพันธ์ 2015 .
  80. ^ abcdef เดวิน หน้า 19
  81. ^ เดวิน หน้า 67-69
  82. ^ abcd Daniel W. Brown, " New Introduction to Islam ", Blackwell Publishing, 1 สิงหาคม 2546, ISBN 978-0-631-21604-9หน้า 185-187 
  83. ^ เดวิน 160.
  84. ^ abc S. Frederick (EDT) Starr, “ Xinjiang: China's Muslim Borderland ”, ME Sharpe, 1 เมษายน 2547 ISBN 978-0-7656-1317-2หน้า 46-48 
  85. ↑ "ปอนตอสเวิลด์". pontosworld.com​
  86. ^ ab Blumi, Isa (2011). Reinstating the Ottomans, Alternative Balkan Modernities: 1800–1912. นิวยอร์ก: Palgrave MacMillan. หน้า 32. ISBN 978-0-230-11908-6-
  87. ^ "ไม่พบสิ่งใดสำหรับ The Future Of The Global Muslim Population Aspx?print=true". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 มีนาคม 2012

แหล่งที่มา

  • Astren, Fred. Karaite Judaism and Historical Understanding , Univ of South Carolina Press, 2004 ( ISBN 978-1-57003-518-0 ) 
  • เบอร์คีย์, โจนาธาน. การก่อตัวของศาสนาอิสลามสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ , 2003 ( ISBN 978-0-521-58813-3 ) 
  • Devin De Weese, Devin A, การแผ่ขยายศาสนาอิสลามและศาสนาพื้นเมืองใน Golden Horde , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย Penn State , 1994 ( ISBN 978-0-271-01073-1 ) 
  • อีตัน ริชาร์ด เอ็ม. The Rise of Islam and the Bengal Frontier, 1204-1760 . เบิร์กลีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย, c1993 1993. เข้าถึงเวอร์ชันออนไลน์ล่าสุดเมื่อ 1 พฤษภาคม 1948
  • Goddard, Hugh Goddard, คริสเตียนและมุสลิม: จากมาตรฐานสองมาตรฐานสู่ความเข้าใจซึ่งกันและกัน , Routledge (UK), 1995 ( ISBN 978-0-7007-0364-7 ) 
  • Hourani, Albert, 2002, ประวัติศาสตร์ของชาวอาหรับ , Faber & Faber ( ISBN 978-0-571-21591-1 ) 
  • Kayadibi, Saim. การเชื่อมโยงของชาวออตโตมันกับโลกมาเลย์: อิสลาม กฎหมาย และสังคม กัวลาลัมเปอร์: สำนักพิมพ์อื่น 2554 ( ISBN 978-983-9541-77-9 ) 
  • Lapidus, Ira M. 2002, ประวัติศาสตร์ของสังคมอิสลาม . เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์
  • Savage, Timothy M. “ยุโรปและอิสลาม: ข้างขึ้นเดือนเสี้ยว วัฒนธรรมขัดแย้งกัน” เก็บถาวร 27 กันยายน 2550 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , The Washington Quarterly , ฤดูร้อน 2547
  • Schuon, Frithjof, การทำความเข้าใจศาสนาอิสลาม , หนังสือภูมิปัญญาโลก, 2013
  • ซีเบอร์ส, โทบิน " ศาสนาและอำนาจของอดีต " สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมิชิแกน, 1993 ( ISBN 978-0-472-08259-9 ) 
  • Soares de Azevedo, Mateus. Men of a Single Book: Fundamentalism in Islam and Christianity, World Wisdom, 2011. โซอาเรส เด อาเซเวโด, มาเตอุส. บุรุษแห่งหนังสือเล่มเดียว: ลัทธิพื้นฐานในศาสนาอิสลามและคริสต์ศาสนา , ปัญญาโลก, 2554
  • สต็อดดาร์ต, วิลเลียม, ศาสนาอิสลามมีความหมายอย่างไรในโลกปัจจุบัน? , World Wisdom Books, 2011
  • สโตลเลอร์, พอล. เงินไม่มีกลิ่น: การทำให้เป็นแอฟริกันของนิวยอร์กซิตี้ (สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโก, 2001) ( ISBN 978-0-226-77529-6 ) 
  • ฟาน เดอร์ วีร์, ปีเตอร์. ชาตินิยมทางศาสนา: ชาวฮินดูและมุสลิมในอินเดียสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย, 2537 ( ISBN 978-0-520-08256-4 ) 
  • Hoyland, Robert G. (2015). In God's Path: the Arab Conquests and the Creation of an Islamic Empire . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Spread_of_Islam&oldid=1251605917"