Przejdź do zawartości

16 Korpus Pancerny (ZSRR)

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
16 Korpus Pancerny
16-й танковый корпус
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

1942

Nazwa wyróżniająca

Humański

Działania zbrojne
II wojna światowa

Bitwa pod Warszawą

Organizacja
Dyslokacja

ZSRR, Generalne Gubernatorstwo, III Rzesza

Rodzaj sił zbrojnych

Armia Czerwona

Rodzaj wojsk

wojska pancerne

Podległość

2 Armia Pancerna

Skład

107 Brygada Pancerna
109 Brygada Pancerna
164 Brygada Pancerna
15 Brygada Zmotoryzowana

Odznaczenia

16 Humański Korpus Pancerny odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru, Suworowa i Kutuzowa (ros. 16-й танковый Краснознамённый орденов Суворова и Кутузова корпус) – jednostka pancerna Armii Czerwonej z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

16 Korpus Pancerny (w skrócie „16-й тк”) powstał w 1942. Uczestnicząc w walkach na froncie wschodnim wchodził w skład 2 Armii Pancernej. Dowodzony był przez gen. mjr Iwana Dubowoja[1]. Funkcję szefa sztabu pełnił płk Dawid Bibergan[2]. W 1944 uczestniczył w letniej ofensywie Armii Czerwonej o kryptonimie Bagration. Będąc w składzie 2 Armii Pancernej 24 lipca zdobył Lublin. W bitwie pod Warszawą stoczonej z niemieckimi jednostkami pancernymi 1 Dywizją Pancerno-Spadochronową Hermann Göring, 3 Dywizją Pancerną SS „Totenkopf” i 5 Dywizją Pancerną SS „Wiking”, Korpus poniósł olbrzymie straty i został zmuszony do odwrotu, następnie podobnie jak pozostałe jednostki armii radzieckiej uczestniczące w bitwie, został zluzowany przez oddziały 70 i 47 armii[3].

 Osobny artykuł: Bitwa pod Warszawą 1944.

Struktura organizacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Według danych z 20 lipca 1944, 16 KPanc liczył 11 088 żołnierzy, a jego głównym uzbrojeniem było:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bolesław Dolata, Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa 1971, s. 588.
  2. a b Bączyk 2013 ↓, s. 54.
  3. Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.439,440.
  4. Bączyk 2013 ↓, s. 55.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]