7 Gwardyjski Korpus Pancerny
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1943 |
| Rozformowanie |
1946 |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. mjr Filipp Rudkin |
| Ostatni |
gen. mjr Wasilij Nowikow |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Skład |
54 Gwardyjska Brygada Pancerna |
| Odznaczenia | |
   [1]
| |
7 Berliński Gwardyjski Korpus Pancerny odznaczony Orderem Lenina, dwukrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru i Orderem Suworowa (ros. 7-й гвардейский танковый Берлинский ордена Ленина, дважды Краснознамённый, ордена Суворова корпус) – jednostka pancerna Armii Czerwonej, uczestniczyła w walkach przeciw armii niemieckiej na terytorium Związku Radzieckiego, Polski i III Rzeszy.
7 Gwardyjski Korpus Pancerny został utworzony rozkazem z 26 lipca 1943, przez przemianowanie 15 Korpusu Pancernego[2]. Przeciw armii niemieckiej walczył głównie w składzie 3 Armii Pancerna Gwardii[3].
Na ziemiach polskich brał udział w operacji lwowsko-sandomierskiej Armii Czerwonej uczestnicząc m.in. w walkach o Przemyśl. Następnie uczestniczył w walkach na przyczółku baranowsko-sandomierskim oraz w walkach kończących okupację niemiecką w następujących miejscowościach: Częstochowa, Jędrzejów, Kłobuck, Praszka, Radomsko, Rybnik i Wieluń[4]. W czasie tych walk dowodzony był głównie przez gen. mjra Siergieja Iwanowa[5].
W czasie operacji wiślańsko-odrzańskiej 7 Gwardyjski Korpus Pancerny prowadząc natarcie razem z jednostkami 52 Armii opanował Jędrzejów. W nocy z 15 na 16 stycznia 1945 sforsował rzekę Pilicę. Następnie zgodnie z rozkazem, prowadził natarcie w kierunku Częstochowy, w czasie którego był atakowany przez niemieckie lotnictwo. Ataki lotnicze ustały kiedy wojska z 54 Gwardyjskiej Brygady Pancernej opanowały lotnisko we wsi Rudniki[6]. W walkach o Częstochowę polegli m.in.: starszy lejtnant Adam Kowalczuk i kpt. Michaił Kuźmin[7].
Po walkach o Częstochowę 7 Gwardyjski Korpus Pancerny prowadził działania pościgowe w kierunku Wrocławia.
W czasie dalszych działań bojowych prowadzonych na terytorium III Rzeszy uczestniczył w zdobyciu m.in. Bunzlau, Haynau, Lauban, Naumburg am Queis i Goldberg[8]. Najcięższe walki toczył o Lauban. Miasteczko zostało ostatecznie zdobyte 9 maja 1945 przez wojska 31 Armii w ramach operacji praskiej.
Po zakończeniu operacji berlińskiej w czasie której zdobyta został stolica Niemiec, 7 Gwardyjski Korpus Pancerny szlak bojowy zakończył w rejonie czeskiej Pragi[9].
Dowództwo korpusu
[edytuj | edytuj kod]- gen. mjr Filipp Rudkin (26.07.1943 - 06.08.1943),
- gen. mjr Kiryłł Suleikow (03.08.1943 - 14.12.1943),
- gen. mjr Siergiej Iwanow (14.12.1943 - 20.07.1944),
- gen. mjr Wasilij Mitrofanow (21.07.1944 - 07.10.1944),
- gen. mjr Siergiej Iwanow (08.10.1944 - 10.04.1945),
- gen. mjr Wasilij Nowikow (09.04.1945 - 00.08.1945)[10].
Szef sztabu:
- płk Aleksandr Łozowski (26.07.1943 - 18.02.1944)
- płk Grigorij Puzankow (07.12.1943 - 09.05.1945)[11].
Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]- 54 Gwardyjska Brygada Pancerna, dowódca: gen. mjr Iwan Czugunkow[12]
- 55 Gwardyjska Brygada Pancerna, dowódca gen. mjr Dawid Draguński[13]
- 56 Gwardyjska Brygada Pancerna, dowódca gen. mjr Zachar Slusarenko[14]
- 23 Gwardyjska Brygada Piechoty Zmotoryzowanej, dowódca płk Aleksandr Gołowaczow[15][16].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ 7-й гвардейский танковый корпус [online], ru/ussr/tk/gvtk07.html [dostęp 2024-04-22].
- ↑ 7-й гвардейский танковый корпус [online], ru/ussr/tk/gvtk07.html [dostęp 2024-04-22].
- ↑ Forczyk 2020 ↓, s. 487.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 90,185,208,411,437,448,583.
- ↑ Dolata 1971 ↓, s. 596.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 91.
- ↑ Płowecki 1973 ↓, s. 101.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 41,69,263,327,630.
- ↑ Память народа::Подлинные документы о Второй Мировой войне [online], pamyat-naroda.ru [dostęp 2024-05-19].
- ↑ 7-й гвардейский танковый корпус [online], ru/ussr/tk/gvtk07.html [dostęp 2024-04-22].
- ↑ Память народа::Подлинные документы о Второй Мировой войне [online], pamyat-naroda.ru [dostęp 2024-05-19].
- ↑ Majewski 1985 ↓, s. 28.
- ↑ Zwierzyniecki 2018 ↓, s. 111.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 448.
- ↑ Dolata i Jurga 1977 ↓, s. 53.
- ↑ Bahm 2015 ↓, s. 251.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Karl Bahm: Berlin 1945. Warszawa: 2015. ISBN 978-83-11-13571-0.
- Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.
- Robert Forczyk: Wojna pancerna na froncie wschodnim 1943-1945. Czerwony walec. Łódź: 2020. ISBN 978-83-7731-255-1.
- Ryszard Majewski: Wrocław godzina zero. Warszawa: 1985.
- Janusz Płowecki: Wyzwolenie Częstochowy 1945. Warszawa: 1973.
- Robert Zwierzyniecki: Walki na przyczółku sandomierskim w latach 1944–1945. Kraków: 2018.