อองซอง

อองซอง (หวาง ฉ่าง)
อองซอง (หวาง ฉ่าง)
	王昶
เสนาบดีโยธาธิการ (司空 ซือคง)
	ดำรงตำแหน่ง; 26 กันยายน ค.ศ. 258 – กรกฎาคมหรือสิงหาคม ค.ศ. 259
กษัตริย์	โจมอ
ก่อนหน้า	หลู ยฺวี่
ถัดไป	อองก๋วน
ขุนพลทหารม้าทะยาน; (驃騎將軍 เพี่ยวฉีเจียงจฺวิน)
	ดำรงตำแหน่ง; 14 มิถุนายน ค.ศ. 255 – 26 กันยายน ค.ศ. 258
กษัตริย์	โจมอ
ก่อนหน้า	ซุนจู
มหาขุนพลบุกภาคใต้; (征南大將軍 เจิงหนานต้าเจียงจฺวิน)
	ดำรงตำแหน่ง; 16 พฤษภาคม ค.ศ. 251 – 14 มิถุนายน ค.ศ. 255
กษัตริย์	โจฮอง / โจมอ
ขุนพลบุกภาคใต้; (征南將軍 เจิงหนานเจียงจฺวิน)
	ดำรงตำแหน่ง; ป. คริสต์ทศวรรษ 240 – 16 พฤษภาคม ค.ศ. 251
กษัตริย์	โจฮอง
ข้าหลวงมณฑลชีจิ๋ว (徐州刺史 สฺวีโจวชื่อฉื่อ)
	ดำรงตำแหน่ง; ป. คริสต์ทศวรรษ 240 – ป. คริสต์ทศวรรษ 240
กษัตริย์	โจฮอง
ขุนพลเชิดชูความดุดัน; (揚烈將軍 หยางเลี่ยเจียงจฺวิน)
	ดำรงตำแหน่ง; ค.ศ. 227–?
กษัตริย์	โจยอย
ข้าหลวงมณฑลกุนจิ๋ว; (兗州刺史 เหยี่ยนโจวชื่อฉื่อ)
	ดำรงตำแหน่ง; ?–ค.ศ. 226
กษัตริย์	โจผี
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	ไม่ทราบ; นครไท่หยวน มณฑลชานซี
เสียชีวิต	กรกฎาคมหรือสิงหาคม ค.ศ. 259
บุตร	อองหุย; หวาง เชิน; หวาง หลุน; หวาง จ้าน;
บุพการี	หวาง เจ๋อ (บิดา);
ญาติ	ดูตระกูลอองแห่งไท่หยวน
อาชีพ	ขุนพล, ขุนนาง
ชื่อรอง	เหวินชู (文舒)
สมัญญานาม	มู่โหว (穆侯)
บรรดาศักดิ์	จิงหลิวโหว (京陵侯)

อองซอง^[2] (เสียชีวิต กรกฎาคมหรือสิงหาคม ค.ศ. 259)^[a] มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า หวาง ฉ่าง (จีน: 王昶; พินอิน: Wáng Chǎng) ชื่อรอง เหวินชู (จีน: 文舒; พินอิน: Wénshū) เป็นขุนพลและขุนนางของรัฐวุยก๊กในยุคสามก๊กของจีน

ประวัติช่วงต้น

อองซองเป็นชาวอำเภอจิ้นหยาง (晉陽) ในเมืองไท่หยวน (太原 ไท่-ยฺเหวียน) ซึ่งปัจจุบันคือนครไท่หยวน มณฑลชานซี^[3] อองซองเป็นชาวเมืองเดียวกันกับหวาง หลิง (王淩) ทั้งอองซองและหวาง หลิงต่างก็มีชื่อเสียงตั้งแต่อยู่ในวัยเยาว์^[4] อองซองขึ้นมาเป็นอาจารย์ของโจผีตั้งแต่เมื่อโจผียังเป็นเจ้าชาย หลังจากโจผีขึ้นเป็นจักรพรรดิแห่งวุยก๊ก อองซองได้รับการแต่งตั้งเป็นขุนนางทหารม้ามหาดเล็ก (散騎侍郎 ซ่านฉีชื่อหลาง), เจ้าหน้าที่นิคมการเกษตรแห่งลกเอี๋ยง (洛陽典農 ลั่วหยางเตี่ยนหนง) และข้าหลวงมณฑลของมณฑลกุนจิ๋ว (兗州刺史 เหยี่ยนโจวชื่อฉื่อ)^[5] หลังจากโจผีสวรรคตในปี ค.ศ. 226 โจยอยผู้ขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็นจักรพรรดิแห่งวุยก๊กองค์ใหม่ทรงเลื่อนยศให้อองซองเป็นขุนพลเชิดชูความดุดัน (揚烈將軍 หยางเลี่ยเจียงจฺวิน) และพระราชทานบรรดาศักดิ์ระดับกวนไล่เหา (關內侯 กวานเน่ย์โหว)^[6] เมื่อครั้งอองซองรับราชการเป็นข้าหลวงมณฑลกุนจิ๋วนั้น อองซองยังคงกังวลเรื่องราชการในราชสำนัก อองซองเห็นว่าระบบการปกครองในวุยก๊กซึ่งสืบทอดมาจากราชวงศ์จิ๋นและราชวงศ์ฮั่นนั้นเข้มงวดและมีข้อบกพร่องมากเกินไป อองซองตัดสินใจร่างกฎหมายรัฐธรรมนูญขึ้นใหม่ แล้วถวายฎีกา 2 ฉบับคือ วิพากษ์เรื่องการปกครอง (治論 จื้อหลุน) และตำราการทหาร (兵書 ปิงชู) ไปยังราชสำนักวุยก๊ก^[7]

ยุทธการที่รบกับง่อก๊ก

ในปี ค.ศ. 236 เสนาบดีกลาโหมสุมาอี้ทูลเสนอชื่ออองชองว่าเป็นผู้มีความสามารถแก่โจยอยจักรพรรดิลำดับที่ 2 ของวุยก๊ก อองซองได้รับการแต่งตั้งเป็นข้าหลวงมณฑลของมณฑลชีจิ๋วและได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นอู่กวานถิงโหว (武觀亭侯) ภายหลังได้ัรับการแต่งตั้งเป็นขุนพลบุกภาคใต้ (征南將軍 เจิงหนานเจียงจฺวิน) และรักษาการผู้ดูแลราชการทหารในมณฑลเกงจิ๋วและอิจิ๋ว^[8]

อองซองเห็นว่าฐานทัพที่อ้วนเสีย (宛城 หว่านเฉิง) ห่างไกลมากเกินไปจากซงหยง (襄陽 เซียงหยาง) ที่เป็นเมืองสำคัญบนชายแดนทางใต้ของวุยก๊ก นอกจากนี้ค่ายทหารในบริเวณนั้นค่อนข้างกระจัดกระจายและทัพเรือก็อยู่ห่างออกไปถึงเซฺวียนฉือ (宣池) หากทัพข้าศึกของง่อก๊กที่เป็นรัฐอริของวุยก๊กเข้าโจมตี ทหารที่อยู่ประจำตามจุดต่าง ๆ ดังกล่าวจะไม่สามารถให้การสนับสนุนการรบได้ทันท่วงที ดังนั้นจึงอองซองจึงให้ย้ายฐานทัพมาตั้งที่ซินเอี๋ย (新野 ซินเหย่) สั่งมีทัพเรือฝึกซ้อมรบ และส่งเสริมการเกษตรเพื่อสะสมเสบียงอาหาร^[9]

ในปี ค.ศ. 250 ความวุ่นวายทางการเมืองในง่อกํกเพิ่งสิ้นสุดลง จู จฺวี้ (朱據) ขุนพลงง่อก๊กเพิ่งถูกจักรพรรดิซุนกวนปลดจากตำแหน่งและถูกบังคับให้ฆ่าตัวตาย อองซองเห็นว่าเป็นเวลาเหมาะที่จะโจมตีง่อก๊ก^[10] จึงสั่งให้จิวท่าย (州泰 โจว ไท่) เข้าโจมตีอำเภออู (巫), ชื่อกุย (柹歸) และห้องเหลง (房陵 ฝางหลิง) ให้อองกี๋ (王基 หวาง จี) โจมตีอิเหลง (夷陵 อี๋หลิง) ส่วนตัวอองซองนำกองกำลังด้วยตนเองเข้าโจมตีกังเหลง (江陵 เจียงหลิง) กองกำลังของอองซองใช้ซีกไม้ไผ่สร้างสะพานข้ามแม่น้ำแยงซี^[11] เอาชนะชือ จี (施績) ขุนพลง่อก๊ก สังหารจงหลี เม่า (鍾離茂) และสฺวี่ หมิน (許旻) นำชัยชนะกลับมาสู่วุยก๊กพร้อมของที่ริบมาจากการทำศึกจำนวนมาก^[12] จากความดีความชอบนี้อองซองจึงได้เลื่อนยศเป็นมหาขุนพลบุกภาคใต้ (征南將軍 เจิงหนานต้าเจียงจฺวิน) และได้เลื่อนบรรดาศักดิ์จากโหวระดับหมู่บ้านเป็นโหวระดับอำเภอชื่อบรรดาศักดิ์ว่า "จิงหลิงโหว" (京陵侯)^[13]

การปราบปรามกบฏ

ครอบครัว

บิดา: หวาง เจ๋อ (王澤) รับราชการเป็นเจ้าเมืองไตกุ๋นในยุคราชวงศ์ฮั่นตะวันออก
บุตรชาย:
- อองหุย (王渾 หวาง หุน) รับราชการเป็นขุนพลในวุยก๊กและภายหลังดำรงตำแหน่งเป็นเสนาบดีโยธาธิการของราชวงศ์จิ้น เข้าร่วมในการพิชิตง่อก๊กของจิ้นในปี ค.ศ. 280
- หวาง เชิน (王深) รับราชการเป็นข้าหลวงมณฑลของมณฑลกิจิ๋ว
- หวาง หลุน (王淪) รับราชการเป็นที่ปรึกษาของมหาขุนพล
- หวาง จ้าน (王湛) รับราชการเป็นเจ้าเมืองของเมืองยีหลำ

ดูเพิ่ม

รายชื่อบุคคลในยุคสามก๊ก

หมายเหตุ

↑ ^1.0 ^1.1 พระราชประวัติโจมอในจดหมายเหตุสามก๊กบันทึกว่าอองซองเสียชีวิตในเดือน 6 ของศักราชกำลอปีที่ 4 ในรัชสมัยของโจมอ^[1] เดือนนี้เทียบได้กับช่วงเวลาระหว่างวันที่ 7 กรกฎาคมถึง 5 สิงหาคม ค.ศ. 259 ในปฏิทินกริโกเรียน

อ้างอิง

↑ ([甘露四年]夏六月，司空王昶薨。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 4.
↑ ("สุมาสูเห็นชอบด้วยจึงใช้ให้อองซองเปนนายทหารใหญ่คุมทหารสิบหมื่น ให้บู๊ขิวเขียมคุมทหารสิบหมื่น ให้สุมาเจียวผู้น้องเปนแม่ทัพหลวงยกไปตีเมืองกังตั๋ง เมื่อยกทัพครั้งนั้นเดือนสิบสอง ครั้นยกกองทัพไปถึงแดนเมืองกังตั๋งแล้ว สุมาเจียวจึงให้หานายทัพนายกองทั้งปวงมาปรึกษาว่า หัวเมืองกังตั๋งทั้งปวงเห็นมั่นคงนักแต่เมืองตังหิน ด้วยหน้าเมืองนั้นมีป้อมใหญ่กระหนาบอยู่ทั้งซ้ายขวา ซึ่งจะหักเข้าไปนั้นยากนัก เราจำจะจัดแจงให้ดี ว่าแล้วสั่งให้อองซองบูขิวเขียมสองนายให้คุมทหารคนละสามหมื่นเปนปีกซ้ายขวา") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๐". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ May 5, 2024.
↑ (王昶字文舒，太原晉陽人也。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (少與同郡王淩俱知名。淩年長，昶兄事之。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (文帝踐阼，徙散騎侍郎，爲洛陽典農。時都畿樹木成林，昶斫開荒萊，勤勸百姓，墾田特多。遷兖州刺史。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (明帝即位，加揚烈將軍，賜爵關內侯。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (昶雖在外任，心存朝廷，以爲魏承秦、漢之弊，法制苛碎，不大釐改國典以準先王之風，而望治化復興，不可得也。乃著治論，略依古制而合於時務者二十餘篇，又著兵書十餘篇，言奇正之用，青龍中奏之。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (正始中，轉在徐州，封武觀亭侯，遷征南將軍，假節都督荊、豫諸軍事。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (昶以爲國有常衆，戰無常勝；地有常險，守無常勢。今屯宛，去襄陽三百餘里，諸軍散屯，船在宣池，有急不足相赴，乃表徙治新野，習水軍於二州，廣農墾殖，倉糓盈積。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (二年，昶奏：「孫權流放良臣，適庶分爭，可乘釁而制吳、蜀；白帝、夷陵之間，黔、巫、秭歸、房陵皆在江北，民夷與新城郡接，可襲取也。」) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (乃遣新城太守州泰襲巫、秭歸、房陵，荊州刺史王基詣夷陵，昶詣江陵，兩岸引竹絙爲橋，渡水擊之。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (賊奔南岸，鑿七道並來攻。於是昶使積弩同時俱發，賊大將施績夜遁入江陵城，追斬數百級。昶欲引致平地與合戰，乃先遣五軍案大道發還，使賊望見以喜之，以所獲鎧馬甲首，馳環城以怒之，設伏兵以待之。績果追軍，與戰，克之。績遁走，斬其將鍾離茂、許旻，收其甲首旗鼓珍寶器仗，振旅而還。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.
↑ (王基、州泰皆有功。於是遷昶征南大將軍、儀同三司，進封京陵侯。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

บรรณานุกรม

ตันซิ่ว (ศตวรรษที่ 3). จดหมายเหตุสามก๊ก (ซานกั๋วจื้อ).
เผย์ ซงจือ (ศตวรรษที่ 5). อรรถาธิบายจดหมายเหตุสามก๊ก (ซานกั๋วจื้อจู้).
ซือหม่า กวาง (1084). จือจื้อทงเจี้ยน.

[death_date-2] 1.0 ^1.1 พระราชประวัติโจมอในจดหมายเหตุสามก๊กบันทึกว่าอองซองเสียชีวิตในเดือน 6 ของศักราชกำลอปีที่ 4 ในรัชสมัยของโจมอ^[1] เดือนนี้เทียบได้กับช่วงเวลาระหว่างวันที่ 7 กรกฎาคมถึง 5 สิงหาคม ค.ศ. 259 ในปฏิทินกริโกเรียน

[1] ([甘露四年]夏六月，司空王昶薨。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 4.

[3] ("สุมาสูเห็นชอบด้วยจึงใช้ให้อองซองเปนนายทหารใหญ่คุมทหารสิบหมื่น ให้บู๊ขิวเขียมคุมทหารสิบหมื่น ให้สุมาเจียวผู้น้องเปนแม่ทัพหลวงยกไปตีเมืองกังตั๋ง เมื่อยกทัพครั้งนั้นเดือนสิบสอง ครั้นยกกองทัพไปถึงแดนเมืองกังตั๋งแล้ว สุมาเจียวจึงให้หานายทัพนายกองทั้งปวงมาปรึกษาว่า หัวเมืองกังตั๋งทั้งปวงเห็นมั่นคงนักแต่เมืองตังหิน ด้วยหน้าเมืองนั้นมีป้อมใหญ่กระหนาบอยู่ทั้งซ้ายขวา ซึ่งจะหักเข้าไปนั้นยากนัก เราจำจะจัดแจงให้ดี ว่าแล้วสั่งให้อองซองบูขิวเขียมสองนายให้คุมทหารคนละสามหมื่นเปนปีกซ้ายขวา") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๐". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ May 5, 2024.

[4] (王昶字文舒，太原晉陽人也。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[5] (少與同郡王淩俱知名。淩年長，昶兄事之。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[6] (文帝踐阼，徙散騎侍郎，爲洛陽典農。時都畿樹木成林，昶斫開荒萊，勤勸百姓，墾田特多。遷兖州刺史。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[7] (明帝即位，加揚烈將軍，賜爵關內侯。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[8] (昶雖在外任，心存朝廷，以爲魏承秦、漢之弊，法制苛碎，不大釐改國典以準先王之風，而望治化復興，不可得也。乃著治論，略依古制而合於時務者二十餘篇，又著兵書十餘篇，言奇正之用，青龍中奏之。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[9] (正始中，轉在徐州，封武觀亭侯，遷征南將軍，假節都督荊、豫諸軍事。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[10] (昶以爲國有常衆，戰無常勝；地有常險，守無常勢。今屯宛，去襄陽三百餘里，諸軍散屯，船在宣池，有急不足相赴，乃表徙治新野，習水軍於二州，廣農墾殖，倉糓盈積。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[11] (二年，昶奏：「孫權流放良臣，適庶分爭，可乘釁而制吳、蜀；白帝、夷陵之間，黔、巫、秭歸、房陵皆在江北，民夷與新城郡接，可襲取也。」) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[12] (乃遣新城太守州泰襲巫、秭歸、房陵，荊州刺史王基詣夷陵，昶詣江陵，兩岸引竹絙爲橋，渡水擊之。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[13] (賊奔南岸，鑿七道並來攻。於是昶使積弩同時俱發，賊大將施績夜遁入江陵城，追斬數百級。昶欲引致平地與合戰，乃先遣五軍案大道發還，使賊望見以喜之，以所獲鎧馬甲首，馳環城以怒之，設伏兵以待之。績果追軍，與戰，克之。績遁走，斬其將鍾離茂、許旻，收其甲首旗鼓珍寶器仗，振旅而還。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[14] (王基、州泰皆有功。於是遷昶征南大將軍、儀同三司，進封京陵侯。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 27.

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[1]

ด ค ก บุคคลสำคัญในวุยก๊ก
จักรพรรดิ	โจผี โจยอย โจฮอง โจมอ โจฮวน
จักรพรรดินี	เปียนซี เอียนซี กุยฮุย มอซือ กวยทายเฮา จักรพรรดินีเจิน เตียวฮองเฮา จักรพรรดินีหวาง จักรพรรดินีเปี้ยน (โจมอ) จักรพรรดินีเปี้ยน (โจฮวน)
เจ้าชายและราชนิกูลชาย	โจเจียง โจสิด โจฮู เฉา ก้ง เฉา ก้าน เฉา กุ่น เฉา จฺวิ้น เฉา จฺวี้ เฉา เจี้ยน เฉา เปียว เฉา เม่า (อ๋องแห่งเล่อหลิง) เฉา ยง เฉา สฺวิน เฉา เสีย เฉา เหยี่ยน เฉา หรุย เฉา หลิน (อ๋องแห่งตองไฮ) เฉา หลิน (อ๋องแห่งไพก๊ก) เฉา หลี่ เฉา ฮุย
เจ้าหญิงและราชนิกูลหญิง	โจเฮา เฉา เซี่ยน เฉา หฺวา หลิว ม่าน เจ้าหญิงตงเซียง เจ้าหญิงอานหยาง
ผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน	โจซอง สุมาอี้ สุมาสู สุมาเจียว สุมาเอี๋ยน
ข้าราชการฝ่ายพลเรือน	กงซุน หฺว่าง กว่าน หนิง กาเซี่ยง กาอุ้น โกหยิว งอก๋ง งีสง จงฮิว จูจ้าน เจียวเจ้ โจง่าน โจจุ้น ชาง ฉือ ซุนจู ซุนโจย เซียวค้า เซียวหลวน ตังเจี๋ยว ตังสิม ตันกุ๋น ตู้ จี เตงปิด เตงเหยียง เตียวกี๋ เตียวต๋อง เตียวบ้อ เตียวอิบ บู๊ขิวเตี้ยน ปิดห้วน เป้า ซฺวิน เปาต้าน ลิเตียน ลิฮอง เล่าเซียว เล่าหัว เลียงกี๋ หลิว ฉือ หลีซิน หวนแก หันค่าย หุยสิว อองก๋วน อองเก๋ง อองซก อองซิม อองลอง อองเหงียบ อุยก๋วน (เว่ย์ กว้าน) เอียวจ๋ง ฮวนกาย ฮวนห้อม ฮัวหิม ฮูสวน เฮ่งเสียง แฮหัวหุย แฮหัวฮุย แฮหัวโฮ แฮเฮาเหียน โฮอั๋น
ข้าราชการฝ่ายทหาร	กองซุนเอี๋ยน กัว ซิว กากุ๋ย กุยห้วย กุอั๋น คันห่อง คูเกี๋ยน เคาทู เคาหงี เค้าอิ๋น งักจิ้น งักหลิม งุยเป๋ง จงป้า จงโฮย จวนตวน จวนเต๊ก จิวท่าย จีนล่ง จูกัดสู จูกัดเอี๋ยน จูเหลง เจียวปั้น เจียวอี้ โจจิ๋น โจเจียง โจเป๋า โจหยิน โจหอง โจหุ้น โจอี้ โจฮิว ซินต๋ำ ซินเป ซินหงี ซิหลง ซุนไค ซุนเล้ เซงจุย เซงเจ ต๋องจู ตันเกี๋ยน ต้านท่าย เตงงาย เตงต๋ง เตนซก เตาอี้ เตียวคับ เตียวเต๊ก เตียวเลี้ยว เตียวอี้ เตียวฮอ ไต้เหลง บังเต๊ก เบ้งตัด บุนขิม บุนเพ่ง บุนเอ๋ง บุนเฮา บู๊ขิวเขียม ปีเอียว ลิหิม สุมาปอง สุมาเล่าจี๋ สุเมา หมันทอง หวาง หลิง อองกิ๋น อองกี๋ อองซอง อองสง อ้าวจุ๋น อิกิ๋ม อินต้ายบก อินเล้ อุยก๋วน (หฺวาง เฉฺวียน) เอียวเก๋า เอียวฉิว เอียวหัว ฮั่นจ๋ง เฮ็กเจียว เฮาเกียน เฮาหุน เฮาเหลก แฮหัวซง แฮหัวตุ้น แฮหัวป๋า แฮหัวหลิม
สตรีที่มีชื่อเสียง	กัว หฺวาย จาง ชางผู จาง ชุนหฺวา เจ้าหญิงฉางชาน ชุยชื่อ ซัวเอี๋ยม ซินเหียนเอ๋ง เซี่ยโหว ฮุย ผาง เอ๋อ เว่ย์ ฮฺวาฉุน สฺวิน ฉ่าย สฺวี อี้ หวาง ยฺเหวียนจี หยาง เยี่ยน หวาง อี้ หยาง ฮุย-ยฺหวี แฮฮัวเหลง
บุคคลที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ	กวนลอ กองซุนสิว แก่หวน จู เจี้ยนผิง เจ็ดปราชญ์แห่งป่าไผ่ โจว เซฺวียน โจวุนซก ตู้ ขุย ปีเอี๋ยน ปู้ตู้เกิน ม้ากิ้น ลิวฮู ลุนติด สฺวิน ช่าน หลิว เป้า หลิว ฮุย หวาง ปี้ หฺวางฝู่ มี่ ห่อปี หูฉูเฉฺวียน อองเกี๋ยน เอียวจอ โอยเอี๋ยน เฮ่งเพา