พระราชวังตุยเลอรี

48°51′44″N 2°19′57″E / 48.86222°N 2.33250°E / 48.86222; 2.33250

พระราชวังตุยเลอรี
ปาเลส์ เดส์ ตุยเลอรีส์
พระราชวังตุยเลอรีจากสะพานซอลเฟริโนระหว่างปี พ.ศ. 2401ถึงพ.ศ. 2406โดยประมาณ
ข้อมูลทั่วไป
พิมพ์	บ้านพักของราชวงศ์และจักรวรรดิ
รูปแบบสถาปัตยกรรม	สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 16: สไตล์ คลาสสิก , โกธิกฝรั่งเศส Rayonnant , หรูหรา , สไตล์หลุยส์ที่ 12, สไตล์ฟรองซัวส์ที่ 1 , สไตล์อองรีที่ 2 , เรเน ซองส์ฝรั่งเศส , เร เนซองส์อิตาลี , โกธิกเวนิส , เร เนซองส์เวนิส , สไตล์พัลลาเดียนและ อองรีที่ 4 การเพิ่มเติมของศตวรรษที่ 17 และ 18: สไตล์หลุยส์ที่ 13 , สไตล์หลุยส์ที่ 14 , สไตล์ Régence ฝรั่งเศส , สไตล์หลุยส์ที่ 15 , สไตล์หลุยส์ที่ 16 , บาร็อคฝรั่งเศส , บารอกโก , โรกา เย , โรโกโกเวเนเชียนและโรโกโกการเพิ่มเติมของศตวรรษที่ 19: สไตล์ไดเร็กเตอร์ , สไตล์เอ็มไพร์ , สไตล์การฟื้นฟูฝรั่งเศส , สไตล์หลุยส์ฟิลิ ปป์ , นีโอคลาสสิก , นีโอโกธิค , นีโอเรอเนสซองส์ , นีโอพัลลา เดียน , นีโอบาร็อค , นีโอโรโกโก , โบซาร์ , อิตาลี , ฝรั่งเศสวิกตอเรียนและสไตล์นโปเลียนที่ 3
เริ่มก่อสร้างแล้ว	1564
สมบูรณ์	ทศวรรษ 1860
พังยับเยิน	30 กันยายน 2426

พระราชวังตุยเลอรี ( ฝรั่งเศส : Palais des Tuileries , IPA: [palɛ de tɥilʁi] ) เป็น พระราชวังหลวงและพระราชวังอิมพีเรียลในกรุงปารีสตั้งอยู่บนฝั่งขวาของแม่น้ำแซนตรงข้ามกับพิพิธภัณฑ์ลูฟร์พระราชวังแห่งนี้เป็นที่ประทับของพระมหากษัตริย์ฝรั่งเศส ส่วนใหญ่ ตั้งแต่พระเจ้าอองรีที่ 4จนถึงนโปเลียนที่ 3จนกระทั่งถูกเผาโดยคอมมูนปารีสในปี ค.ศ. 1871

สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1564 และค่อยๆ ขยายออกเรื่อยๆ จนปิดทางฝั่งตะวันตกของ ลานพิพิธภัณฑ์ ลูฟร์และแสดงด้านหน้าอาคาร ขนาดใหญ่ที่มีความยาว 266 เมตร หลังจากการทำลายพระราชวังตุยเลอรี ลานพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ก็ยังคงเปิดให้ใช้ และปัจจุบันสถานที่แห่งนี้เป็นที่ตั้งของ สวนตุยเลอรีฝั่งตะวันออกโดยสร้างเป็นลานยกพื้นระหว่างPlace du Carrouselและสวนโดยตรง

บริเวณที่ตั้งของพระราชวังตุยเลอรีเดิมอยู่บริเวณนอกกำแพงเมือง ในบริเวณที่แม่น้ำแซนไหลผ่านบ่อยครั้งจนถึงถนน Rue Saint-Honoré ในปัจจุบัน พื้นที่ดังกล่าวถูกใช้โดยโรงงานและช่างฝีมือในโรงเผาที่ทำ "ตุยเลอรี" หรือกระเบื้องมุงหลังคา เนื่องจากอยู่ใกล้กับพระราชวังลูฟร์ สมาชิกราชวงศ์จึงเริ่มซื้อที่ดินแปลงหนึ่งในบริเวณดังกล่าว^[1]

หลังจากที่ พระเจ้าเฮนรีที่ 2 แห่งฝรั่งเศสสิ้นพระชนม์โดยบังเอิญในปี ค.ศ. 1559 พระมเหสีกาเธอรีน เดอ เมดิชิ (ค.ศ. 1519–1589) ก็ได้ย้ายเข้าไปอยู่ในพระราชวังลูฟร์พร้อมกับพระราชโอรสของพระองค์ฟรองซัวส์ที่ 2 กษัตริย์พระองค์ใหม่ แต่พระองค์ก็วางแผนที่จะสร้างที่ประทับใหม่ให้กับพระองค์เอง ซึ่งอยู่ใกล้กับพิพิธภัณฑ์ลูฟร์และมีพื้นที่สำหรับทำสวนขนาดใหญ่ พระองค์ได้ขายโรงแรมHôtel des Tournelles ในยุคกลาง ซึ่งอยู่ใกล้กับป้อมบาสตีย์ ที่ซึ่งพระสวามีของพระองค์สิ้นพระชนม์ และระหว่างปี ค.ศ. 1563 ถึง 1568 ก็ได้ซื้อที่ดินหลายแปลงซึ่งพระองค์ได้รวบรวมไว้เพื่อสร้างที่ประทับใหม่ของพระองค์ พระองค์เริ่มก่อสร้างในปี ค.ศ. 1564 ตามแบบแปลนของPhilibert de l'Ormeซึ่งเป็นที่รู้จักจากผลงานที่พระราชวัง Fontainebleau , Château d'AnetและChâteau de Saint-Germain-en-Layeโดยงานดังกล่าวเริ่มขึ้นในปี ค.ศ. 1564 แต่ de l'Orme เสียชีวิตในปี ค.ศ. 1570 เมื่องานดังกล่าวยังอยู่ในช่วงเริ่มต้นฌอง บูลลองต์เข้ามาแทนที่เขา โดยผลงานของเขารวมถึงแกลเลอรีของปราสาทเชอนงโซในหุบเขาลัวร์ ความขัดแย้งระหว่างนิกายโปรเตสแตนต์และนิกายโรมันคาธอลิกในปารีสเมื่อปี ค.ศ. 1588 ทำให้ผลงานของเขาต้องหยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน พื้นที่นอกกำแพงเมืองถูกทิ้งร้างและถูกปล้นสะดม^[2]

งานเริ่มดำเนินการอีกครั้งในปี ค.ศ. 1594 เมื่อพระเจ้าอองรีที่ 4 แห่งฝรั่งเศสเสด็จกลับมายังกรุงปารีสอย่างมีชัย และเริ่มก่อสร้างพิพิธภัณฑ์ลูฟร์และพระราชวังตุยเลอรีอีกครั้ง พระองค์ทรงสร้างGrande Galerieขนานไปกับแม่น้ำแซน ซึ่งเชื่อมระหว่างพระราชวังทั้งสองแห่ง ในเวลาเดียวกัน พระเจ้าอองรีทรงมอบหมายให้นักจัดสวนClaude Molletปรับเปลี่ยนแผนผังของสวน สถาปนิกและนักตกแต่งEtienne Duperac , Louis MetezeauและJacques II Androuet du Cerceauร่วมกันสร้างพระราชวังแห่งใหม่^[3]

หอศิลป์ใหญ่และ Gros Pavilion des Tuileries ซึ่งปัจจุบันเรียกว่าPavillon de Floreซึ่งเป็นหอคอยที่ออกแบบโดย Androuet du Cerceau ซึ่งเชื่อมพิพิธภัณฑ์ลูฟร์และพระราชวัง Tuileries สร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่ระหว่างปี พ.ศ. 2407 ถึง พ.ศ. 2411 ในรัชสมัยของจักรพรรดินโปเลียนที่ 3ศาลาเดิมได้รับการออกแบบและสร้างขึ้นใหม่โดยHector Lefuelเพื่อให้ตรงกับการปรับเปลี่ยนอื่น ๆ ของพระราชวัง^[4]

• 
  พระราชวังตุยเลอรี (ด้านล่าง) และสวนตามแบบที่แกะสลักโดย Matthieu Merian ในปี 1615
• 
  พระราชวังตุยเลอรีในช่วงปี ค.ศ. 1600
• 
  พิพิธภัณฑ์ลูฟร์สมัยยุคกลาง (พื้นหลัง) และทุยเลอรี (พื้นหน้า) เชื่อมถึงกันด้วยแกรนด์กาเลอรีริมแม่น้ำแซนในปี ค.ศ. 1615
• 
  แกรนด์คาร์รูเซลแห่ง ค.ศ. 1662 ที่ตุยเลอรีภายใต้การปกครองของหลุยส์ที่ 14 เพื่อเฉลิมฉลองการประสูติของพระโอรสของพระองค์หลุยส์ โดแฟ็งแห่งฝรั่งเศส (ค.ศ. 1661–1711)

หลังจากการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าอองรีที่ 4 แห่งฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1610 งานก่อสร้างพระราชวังก็หยุดชะงักลง และพระเจ้าหลุยส์ที่ 13 แห่งฝรั่งเศสซึ่งเป็น พระโอรสของพระองค์ ก็ไม่มีเจตนาจะขยายหรือก่อสร้างต่อ พระราชวังไม่ได้ดำเนินการต่อจนกระทั่งหลัง การก่อกบฏของ ฟรองด์ (ค.ศ. 1648–53) ซึ่งเป็นการก่อกบฏครั้งใหญ่โดยขุนนาง รัฐสภา และชาวปารีสต่ออำนาจของกษัตริย์หลุยส์ที่ 14 ระหว่างปี ค.ศ. 1659 ถึง 1661 กษัตริย์และ พระคาร์ดินัลมาซาริน ทรงสั่งให้ หลุยส์ เลอโวสถาปนิกหลวงคนแรกขยายพระราชวัง โดยขยายไปทางเหนือโดยสร้างโรงละครตุยเลอรี [ ^5]

ในปี ค.ศ. 1662 พระเจ้าหลุยส์ทรงเฉลิมฉลองวันเกิดของโดแฟ็ง พระราชโอรสและรัชทายาทของพระองค์ด้วยการแสดง "ม้าหมุน" ที่น่าตื่นตาตื่นใจ ซึ่งจัดขึ้นที่ลานด้านตะวันออกของพระราชวัง ในงานมีการแสดงบนหลังม้า การฝึกบังคับม้า และการฝึกขี่ม้าอื่นๆ โดยมีนักขี่ม้ากว่า 700 คนเข้าร่วม นอกจากนี้ยังมีการแข่งขันและการแข่งขันต่างๆ มากมาย รวมถึงการแข่งขันแทงหัวสัตว์กระดาษแข็งของ "ซาราเซ็น" และ "มัวร์" และขบวนม้าพร้อมดนตรีรอบลาน พระมหากษัตริย์ทรงเข้าร่วมโดยทรงสวมเครื่องแต่งกายของจักรพรรดิโรมัน ลานแห่งนี้จึงเป็นที่รู้จักและยังคงเป็นที่รู้จักในชื่อ "ม้าหมุน"

ระหว่างปี ค.ศ. 1664 ถึง 1666 Le Vau และผู้ช่วยของเขาFrançois d'Orbayได้ทำการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญอื่นๆ พวกเขาได้แปลงโฉมด้านหน้าและศาลากลางของ Philibert de l'Orme โดยเปลี่ยนบันไดกลางอันยิ่งใหญ่ด้วยห้องโถงที่มีเสาเรียงเป็นแนวที่ชั้นล่างและ Salle des Cents Suisses (ห้องโถงร้อยทหารรักษาพระองค์สวิส) บนพื้นด้านบน และเพิ่มโดมรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า บันไดอันยิ่งใหญ่ใหม่ได้รับการติดตั้งที่ทางเข้าปีกเหนือของพระราชวัง และได้สร้างห้องชุดราชวงศ์ที่ตกแต่งอย่างหรูหราในปีกใต้ ห้องของกษัตริย์อยู่ที่ชั้นล่าง หันหน้าไปทางพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ และห้องของราชินีอยู่ที่ชั้นบน มองเห็นสวน ในเวลาเดียวกันAndré Le Nôtre คนสวนของหลุยส์ ได้ออกแบบ สวนTuileriesใหม่^[6]

พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ทรงใช้พระราชวังที่ตกแต่งใหม่และขยายใหญ่ขึ้นเพียงช่วงสั้นๆ เท่านั้น ราชสำนักได้ย้ายเข้าไปอยู่ในพระราชวังตุยเลอรีในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1667 แต่ย้ายออกไปในปี ค.ศ. 1672 และไม่นานหลังจากนั้นก็ได้ย้ายไปอยู่ที่พระราชวังแวร์ซาย พระราชวังตุยเลอรีถูกทิ้งร้างเกือบทั้งหมดและถูกใช้เป็นโรงละครเท่านั้น แต่สวนของพระราชวังได้กลายมาเป็นรีสอร์ทยอดนิยมของชาวปารีส^[7]

หลังจากการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1715 พระเจ้าหลุยส์ที่ 15 พระราชนัดดาของพระองค์ ซึ่งมีพระชนมายุเพียง 5 พรรษา ก็ถูกย้ายจากแวร์ซายไปยังพระราชวังตุยเลอรีในวันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 1716 พระองค์ย้ายกลับแวร์ซายอีกครั้งในวันที่ 15 มิถุนายน ค.ศ. 1722 สามเดือนก่อนการราชาภิเษกของพระองค์ การย้ายทั้งสองครั้งเกิดขึ้นตามคำสั่งของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ดยุกดอร์เลอองส์ นอกจากนี้ พระองค์ยังประทับที่ตุยเลอรีเป็นช่วงสั้นๆ ในช่วงทศวรรษที่ 1740 ^[8]พระราชวังแห่งนี้แทบไม่ได้ใช้เลยในรอบ 40 ปี จึงได้รับการตกแต่งใหม่และประดับประดาใหม่สำหรับพระมหากษัตริย์พระองค์ใหม่ แต่พระองค์ยังคงอยู่จนถึงปี ค.ศ. 1722 เมื่อพระองค์ย้ายไปแวร์ซายด้วย โรงละครพระราชวังขนาดใหญ่ยังคงใช้เป็นสถานที่จัดแสดงโอเปร่า คอนเสิร์ต และการแสดงของComédie-Française [ ^9]

• 
  บอลลูนโดยสารของJacques Charlesขึ้นจากพระราชวัง Tuileries เมื่อวันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2326
• 
  พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 และครอบครัวประกอบพิธีมิสซาครั้งสุดท้ายที่พระราชวังตุยเลอรีก่อนที่พระองค์จะพยายามหลบหนี (21 มิถุนายน พ.ศ. 2334)
• 
  การบุกโจมตีพระราชวังตุยเลอรีในวันที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2335 และการสังหารหมู่ทหารรักษาพระองค์ชาวสวิส
• 
  การประชุมของสภาแห่งชาติปฏิวัติใน Salle du Manège ในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2335

เมื่อวันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2326 สวนพระราชวังเป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์การบิน ซึ่งเป็นการบินด้วยบอลลูนไฮโดรเจนที่มีมนุษย์ควบคุมเป็นครั้งแรก โดยJacques Charlesและพี่น้องตระกูล Robertนับเป็นเพียงสองเดือนหลังจากที่พี่น้องตระกูล Montgolfierขึ้นบอลลูนอากาศร้อนที่มีมนุษย์ควบคุมเป็นครั้งแรกจากพระราชวัง แวร์ ซาย พระเจ้าหลุยส์ที่ 16ทรงเฝ้าดูจากหอคอย ท่ามกลางฝูงชนที่เฝ้าดู มีเบนจามิน แฟรงคลินวัย 77 ปี ​​เอกอัครราชทูตสหรัฐอเมริกาประจำฝรั่งเศสเข้าร่วมด้วย บอลลูนและผู้โดยสารลงจอดอย่างปลอดภัยที่Nesles-la-Valléeซึ่งอยู่ห่างจากปารีสไป 31 ไมล์^[10]

ไม่นานหลังจากนั้น ในวันที่ 6 ตุลาคม ค.ศ. 1789 สวนแห่งนี้ได้กลายเป็นสถานที่เกิดเหตุการณ์ปฏิวัติอีกประเภทหนึ่ง พระเจ้าหลุยส์ที่ 16 และครอบครัวถูกบังคับให้ออกจากแวร์ซาย กลับไปปารีสและย้ายเข้าไปอยู่ในพระราชวังตุยเลอรี ไม่มีอะไรเตรียมไว้สำหรับการมาถึงของพวกเขา ผู้ครอบครองต่างๆ ที่ย้ายเข้ามาในพระราชวังถูกขับไล่ออกไปอย่างกะทันหัน และต้องนำเฟอร์นิเจอร์มาจากแวร์ซาย ราชวงศ์ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขชั่วระยะหนึ่ง สวนแห่งนี้ถูกสงวนไว้สำหรับพวกเขาจนถึงเที่ยงวันจึงจะเปิดให้สาธารณชนเข้าชม^[10]

เมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน 1789 สภาร่างรัฐธรรมนูญแห่งชาติซึ่งเดิมเป็นสภาสามัญแห่งรัฐในปี 1789ได้ย้ายการประชุมจากสนามเทนนิสที่แวร์ซายไปยังSalle du Manègeซึ่งเป็นโรงเรียนสอนขี่ม้าที่มีหลังคาของตระกูล Tuileries ทางด้านทิศเหนือของพระราชวัง ซึ่งเป็นห้องประชุมที่ใหญ่ที่สุดในเมือง นอกจากนี้ยังถูกใช้โดยสภานิติบัญญัติแห่งชาติซึ่งเป็น ผู้สืบทอดต่อจากสภา และในปี 1795 สภาห้าร้อย ( Conseil des Cinq-Cents ) แห่งDirectoireจนกระทั่งสภาย้ายไปที่Palais-Bourbonในปี 1798 ในปี 1799 สำนักงานใหญ่ของ Jacobin Club du Manège อยู่ที่นั่นคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะซึ่งนำโดยRobespierreประชุมกันที่Pavillon de Floreซึ่งเชื่อมพระราชวังกับพิพิธภัณฑ์ลูฟร์

เมื่อวันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2334 ขณะที่การปฏิวัติทวีความรุนแรงขึ้น กษัตริย์และครอบครัวของพระองค์พยายามหลบหนี ในคืนนั้น พวกเขาเข้าร่วมพิธีมิสซา Vespers ครั้งสุดท้ายในโบสถ์ประจำพระราชวัง จากนั้นจึงปลอมตัวและผู้ติดตามพยายามเดินทางโดยรถม้าเพื่อไปยังชายแดนออสเตรีย พวกเขาถูกจดจำได้และถูกจับกุมที่เมืองวาแรนน์ จาก นั้นจึงนำตัวกลับปารีสและถูกกักบริเวณในบ้าน^[11]

ในวันที่ 10 สิงหาคม 1792 ฝูงชนจำนวนมากได้บุกเข้าประตูพระราชวัง เข้าไปในสวน และเข้าโจมตีและสังหารทหารรักษาพระองค์ชาวสวิสที่ปกป้องพระราชวัง พวกเขาวางเพลิงในอาคารรอบนอกพระราชวังหลายแห่ง ร่องรอยของอาคารที่ถูกทำลายจากไฟไหม้ถูกค้นพบระหว่างการขุดค้นทางโบราณคดีในปี 1989 ^{[12] หลังจากการสังหารหมู่ทหารรักษาพระองค์ชาวสวิส พระราชวังก็ถูก} Sans-Culottesเข้ายึดครองในเดือนพฤศจิกายน 1792 ผู้รุกรานได้ค้นพบArmoire de ferซึ่งเป็นที่ซ่อนที่ห้องของราชวงศ์ ซึ่งเชื่อกันว่ามีจดหมายลับระหว่างพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 กับพระมหากษัตริย์ยุโรปพระองค์อื่นๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ ทำให้ความโกรธแค้นต่อกษัตริย์และราชินีที่ถูกคุมขังเพิ่มมากขึ้นการประชุมแห่งชาติซึ่งประชุมกันที่ Manege ของพระราชวัง ได้จุดชนวนให้เกิดการปกครองแบบเผด็จการในปี 1793–94 ส่งผลให้กษัตริย์และราชินีและบุคคลอื่นๆ อีกหลายพันคนถูกกล่าวหาว่าต่อต้านการปฏิวัติถูกประหารชีวิต^[13]

• 
  นโปเลียนในห้องศึกษาของเขาที่ตุยเลอรี
• 
  การตรวจแถวทหารหน้าประตูชัยใหม่ของนโปเลียนในลานภายใน (พ.ศ. 2353) โดยฮิปโปลีต เบลลังเก้
• 
  นโปเลียนบนบัลลังก์ที่พระราชวังตุยเลอรี (1810)
• 
  งานเลี้ยงที่ Salle de Spectacle ใน Tuileries (1810)

เมื่อวันที่ 19 กุมภาพันธ์ 1799 นโปเลียนโบนาปาร์ตกงสุลคนแรกคนใหม่และในไม่ช้าก็กลายเป็นจักรพรรดิแห่งฝรั่งเศสได้ย้ายที่ประทับอย่างเป็นทางการของเขาไปที่พระราชวังตุยเลอรีซึ่งเหมาะกับความทะเยอทะยานของเขาในฐานะจักรพรรดิมากกว่า เขาเริ่มตกแต่งภายในใหม่ด้วยสไตล์นีโอคลาสสิก ของจักรวรรดิ โดยPercierและFontaineนอกจากนี้เขายังเริ่มสร้างใหม่รอบ ๆ พระราชวังโดยรื้อซากปรักหักพังของอาคารที่ถูกเผาในช่วงการปฏิวัติในปี 1806 ในใจกลางลานของม้าหมุนเขาได้สร้างประตูชัยซึ่งจำลองมาจากประตูชัยโบราณของ Septimius Severusในกรุงโรมเพื่อใช้เป็นประตูทางเข้าพระราชวังในพิธีการ ในปี 1808 หลังจากที่เขาขึ้นเป็นจักรพรรดิ เขาได้ดำเนินการตามโครงการอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้าเฮนรีที่ 4เพื่อสร้างปีกใหม่ของพระราชวังทางด้านเหนือของสวนโดยให้ปีกด้านใต้ตรงกับแม่น้ำเพื่อเชื่อมต่อตุยเลอรีกับพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการรื้ออาคาร Manage และอาคารอื่นๆ เพื่อเคลียร์ลานภายใน และการก่อสร้างถนนสายใหม่ที่เรียกว่า Rue de Rivoli ซึ่งตั้งชื่อตามชัยชนะของเขาที่ยุทธการที่ Rivoliในปี พ.ศ. 2340

หลังจากการหย่าร้างของนโปเลียนปิแอร์ ปอล ปรูดองได้รับมอบหมายให้ออกแบบอพาร์ตเมนต์ของมารี-หลุยส์ ภรรยาใหม่ของเขา สำหรับห้องเจ้าสาวของจักรพรรดินีองค์ใหม่ เขาได้ออกแบบเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งภายในทั้งหมดตามสไตล์กรีกรีไววัล พระราชโอรสของนโปเลียนและมารี-หลุยส์กษัตริย์แห่งโรมซึ่งประสูติในปี 1811 ได้รับที่ประทับในหอศิลป์ริมน้ำของพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ซึ่งเชื่อมต่อกับตุยเลอรีด้วยทางเดินใต้ดินสั้นๆ และศาลาเล็กๆ ของเขาเองในลานภายในซึ่งตกแต่งโดยฟงแตน^[14]

• 
  งานเลี้ยงสำหรับสตรีที่จัดโดยหลุยส์ ฟิลิปป์ (1835)
• 
  ห้องบัลลังก์ถูกฝูงชนยึดครองในช่วงปฏิวัติปี พ.ศ. 2391
• 
  พระราชวังตุยเลอรี (ด้านหน้า) และพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ (ตรงกลาง) ในปี พ.ศ. 2393

หลังจากที่นโปเลียนพ่ายแพ้และถูกเนรเทศ สวนแห่งนี้ก็กลายเป็นค่ายทหารขนาดใหญ่สำหรับทหารรัสเซียและปรัสเซีย ในขณะที่กษัตริย์แห่งฝรั่งเศสกลับมาที่พระราชวังในช่วงการฟื้นฟูราชวงศ์บูร์บงในช่วงการปฏิวัติเดือนกรกฎาคมปี 1830 ซึ่งได้สถาปนา ห ลุยส์ ฟิลิปเป็นกษัตริย์พระองค์ใหม่ พระราชวังตุยเลอรีก็ถูกบุกโจมตีอีกครั้งและถูกฝูงชนติดอาวุธยึดครอง ครั้งนี้ กองทหารรักษาพระองค์ชาวสวิสออกจากตำแหน่งอย่างเงียบ ๆ แทนที่จะปล่อยให้ถูกสังหารหมู่ พระเจ้าหลุยส์ ฟิลิปที่ 1ยึดครองพระราชวังจนถึงปี 1848 เมื่อพระราชวังถูกบุกรุกอีกครั้งในช่วงสั้น ๆ และกษัตริย์ก็ถูกไล่ออกไป^[13]

หลุยส์-นโปเลียน โบนาปาร์ตหลานชายของนโปเลียน ได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดีคนแรกของฝรั่งเศสในปี 1848 และยึดครองพระราชวังเอลิเซ่ในปี 1852 เมื่อไม่สามารถหาเสียงได้อีก เขาก็ยึดอำนาจและย้ายที่พักอาศัยไปที่พระราชวังตุยเลอรี พระราชวังตุยเลอรีได้รับการปรับปรุงและตกแต่งใหม่เป็นวงกว้างหลังจากการปล้นสะดมและความเสียหายที่เกิดขึ้นในช่วงการปฏิวัติในปี 1848ห้องรับรองอันโอ่อ่าได้รับการออกแบบและตกแต่งอย่างหรูหราในแบบที่เรียกว่าสไตล์จักรวรรดิที่สองหลังคาที่โดดเด่นของพระราชวัง โดยเฉพาะโดมกลางทรงสี่เหลี่ยม กลายเป็นต้นแบบที่มีอิทธิพล ซึ่งนำมาใช้กับโรงแรมและอาคารพาณิชย์ ตลอดจนอาคารรัฐบาลและที่พักอาศัยในฝรั่งเศสและต่างประเทศ ห้องรับรองใหม่เป็นสถานที่จัดแสดงละครสำหรับพิธีการและการแสดงของจักรวรรดิที่สอง เช่น การเสด็จเยือนของสมเด็จพระราชินีวิกตอเรียในปี 1855 อาคารเก่าๆ ที่เต็มลานบ้านถูกรื้อถอนออกไป และจักรพรรดินโปเลียนที่ 3 ได้สร้างปีกเหนือของพิพิธภัณฑ์ลูฟร์เสร็จเรียบร้อยตามถนน Rue de Rivoliโดยเชื่อมพระราชวังตุยเลอรีกับพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ตามแผนอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้าอองรีที่ 4 เมื่อสามศตวรรษก่อน^[15]

ห้องชุดส่วนตัวที่นโปเลียนที่ 3 ใช้ ซึ่งอยู่ที่ชั้นล่างของปีกใต้ของพระราชวัง ประกอบด้วย "กล่องใส่ทองที่ร้อนจัดซึ่งตกแต่งในสไตล์ของจักรวรรดิที่ 1" ซึ่งจักรพรรดิทรงรักษา "อุณหภูมิที่สูงเกินไป" ไว้ จักรพรรดินีเออเฌนีมีห้องชุดอยู่ชั้นบน ซึ่งเชื่อมต่อกับห้องของจักรพรรดิด้วยบันไดเวียน โดยมีชั้นลอยซึ่งมีเหรัญญิกของห้องส่วนพระองค์อยู่ตรงกลาง และประกอบด้วยห้องแปดห้องจากทั้งหมดสิบเอ็ดห้องที่ตั้งอยู่บนระเบียงด้านสวนของปีกใต้ การจัดห้องชุดที่ตุยเลอรีนี้ไม่เหมือนกับที่แวร์ซาย ซึ่งห้องชุดทั้งของพระมหากษัตริย์และพระสวามีนั้นอยู่ชั้นเดียวกัน และห้องของกษัตริย์นั้นใหญ่โตกว่า^[16]

• 
  การต้อนรับของจักรพรรดินโปเลียนที่ 3 ในห้องโถงจอมพล
• 
  ลูกบอลหน้ากากในห้องโถงผู้บังคับบัญชา
• 
  งานเลี้ยงที่ตุยเลอรี (1867)
• 
  ห้องรับรองของจักรพรรดินีเออเฌนี

ห้องรับรองแขก – ทางฝั่งตะวันออกของปีกใต้ – ถูกใช้แตกต่างกันไปตามโอกาส หากเป็นงานเลี้ยงอาหารค่ำแบบไม่เป็นทางการ ครัวเรือนจะมารวมตัวกันที่ห้องรับรองแขกส่วนตัวหรือ Salon d'Apollon ซึ่งแยกจาก Salle de Maréchaux ในศาลากลางโดยห้องกงสุลที่ 1 หรือ Salon Blanc คณะจะเดินผ่านห้องบัลลังก์ไปรับประทานอาหารค่ำที่ Salon Louis XIV อย่างไรก็ตาม งานเลี้ยงอาหารค่ำแบบกาลาจะจัดขึ้นที่ Galerie de Diane ซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่กว่าและเป็นห้องรับรองแขกของรัฐที่อยู่ทางใต้สุด หากเป็นงานเต้นรำของรัฐ ก็จะมีการจัดเตรียมอาหารว่างไว้ที่ Galerie และขบวนแห่ของคณะจักรพรรดิจะมาจากที่นั่นไปยัง Salle de Maréchaux ซึ่งครอบคลุมพื้นที่สองชั้นของ Pavillon de L'Horloge กลางและทำหน้าที่เป็นห้องบอลรูม^[16]

ปีกด้านเหนือของพระราชวังซึ่งมีคนใช้ไม่มากนัก ซึ่งภายในมีโบสถ์เล็ก Galerie de la Paix และSalle de Spectacleจะถูกเรียกใช้งานเฉพาะสำหรับการแสดง เช่น บทเพลง แคนตา ของ Auberที่แสดงในตอนเย็นของพิธีแต่งงานแบบแพ่งของนโปเลียนและเออเฌนี เมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม ค.ศ. 1853 ^[17]หรือสำหรับงานเฉลิมฉลองที่สำคัญที่สุด เช่น งานเลี้ยงสำหรับพระมหากษัตริย์ที่เข้าร่วมงานนิทรรศการนานาชาติเมื่อวันที่ 10 มิถุนายน ค.ศ. 1867 Salle de Spectacle ยังใช้เป็นโรงพยาบาลในช่วงสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซียอีกด้วย^[18]

ศาลาที่อยู่ใต้สุดคือ Pavillon de Flore ซึ่งทำหน้าที่เป็นบันไดหลังของพระราชวัง มีทางเดินสำหรับบริการนำไปยังศาลานี้ จากศาลานี้เราสามารถไปที่ห้องใต้ดินที่กว้างขวางซึ่งส่องสว่างด้วยโคมไฟแก๊สจำนวนนับไม่ถ้วน ซึ่งมีการสร้างทางรถไฟเพื่อนำอาหารจากห้องครัวใต้ Rue de Rivoli [ ^19]

• 
  การเผาพระราชวังโดยคอมมูนปารีส 23–24 พฤษภาคม พ.ศ. 2414
• 
  หน้าพระราชวังภายหลังถูกวางเพลิง
• 
  ห้องโถงหลักหลังเกิดเหตุวางเพลิง
• 
  Galerie de la Paix หลังเหตุลอบวางเพลิง
• 
  ซากพระราชวังหลังถูกเผา แต่ผนังยังคงสภาพสมบูรณ์

เมื่อวันที่ 23 พฤษภาคม 1871 ในระหว่างการปราบปรามคอมมูนปารีสชาย 12 คนภายใต้คำสั่งของ Jules Bergeret อดีตผู้บัญชาการทหารสูงสุดของคอมมูน ได้จุดไฟเผาพระราชวัง Tuileries เมื่อเวลา 19.00 น. โดยใช้ปิโตรเลียมน้ำมันดินเหลวและน้ำมันสน ไฟไหม้กินเวลานาน 48 ชั่วโมงและทำลายพระราชวังจนหมดสิ้น ยกเว้นส่วนทางใต้สุด Pavillon de Flore ^[20] (ประตูเกียรติยศ Arc de Triomphe du Carrousel ยังคงเหลืออยู่ เช่นเดียวกับฐานราก^[21] ) โดมถูกระเบิดด้วยวัตถุระเบิดที่วางไว้ในศาลากลางและถูกจุดชนวนโดยไฟที่โหมกระหน่ำ เมื่อสังเกตเห็นสิ่งนี้ Bergeret จึงส่งบันทึกถึงคณะกรรมการความปลอดภัยสาธารณะ: 'ร่องรอยสุดท้ายของราชวงศ์เพิ่งหายไป ฉันหวังว่าสิ่งเดียวกันนี้จะเกิดขึ้นกับอาคารสาธารณะทั้งหมดในปารีส^[22]จนกระทั่งในวันที่ 25 พฤษภาคม หน่วยดับเพลิงของปารีสและกองพันที่ 26 ของChasseurs d'Afriqueสามารถดับไฟได้ ห้องสมุดและส่วนอื่นๆ ของพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ก็ถูกเผาโดยคอมมูนาร์ดและทำลายจนหมดสิ้น พิพิธภัณฑ์แห่งนี้ได้รับการช่วยเหลือจากความพยายามของเจ้าหน้าที่ดับเพลิง

ซากปรักหักพังของพระราชวังตุยเลอรีตั้งอยู่บนพื้นที่นี้เป็นเวลา 11 ปี แม้ว่าหลังคาและภายในพระราชวังจะถูกทำลายจนหมดสิ้นจากไฟไหม้ แต่กำแพงหินของพระราชวังยังคงไม่บุบสลายและสามารถบูรณะได้ อนุสรณ์สถานอื่นๆ ในปารีสที่ถูกเผาโดยคอมมูนาร์ด เช่น ศาลาว่าการก็ได้รับการสร้างขึ้นใหม่ในช่วงทศวรรษที่ 1870 หลังจากลังเลอยู่นาน สาธารณรัฐที่สามซึ่งเห็นใจคอมมูนมากกว่า ได้อภัยโทษแก่สมาชิกคอมมูนที่ถูกเนรเทศไปต่างประเทศ และในปี 1882 แม้จะมีการคัดค้านจากบารอนฮอสแมนและนักประวัติศาสตร์ กำแพงก็ถูกทุบทิ้ง^[23]

• 
  ภายในพระราชวังได้รับการทำความสะอาดหลังเกิดเหตุวางเพลิง (พ.ศ. 2414–2426)
• 
  ประตูทางเข้าพระราชวังหลังเกิดเพลิงไหม้ (ค.ศ. 1871–1883)
• 
  ซากบันไดใหญ่ (พ.ศ. 2414–2426)
• 
  ซากพระราชวังที่ปัจจุบันอยู่ในสวนของPalais du Trocadéro
• 
  ซากพระราชวังในสวนตุยเลอรี

การรื้อถอนเริ่มต้นในเดือนกุมภาพันธ์ 1883 และแล้วเสร็จในวันที่ 30 กันยายน 1883 เศษหินและหินอ่อนจากพระราชวังถูกขายโดยผู้ประกอบการเอกชน Achille Picart เป็นของที่ระลึกและแม้กระทั่งเพื่อสร้างปราสาทในคอร์ซิกาใกล้กับAjaccio Château de la Punta  [fr] , ^[24]ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วเป็นการสร้างขึ้นใหม่ของ Pavillon de Bullant หน้าจั่วของลานภายในศาลากลางสามารถมองเห็นได้ในจัตุรัส Georges Cain ของปารีส [fr]ชิ้นส่วนอื่นๆ พบได้ในสวนของPalais du Trocadéroพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ และพิพิธภัณฑ์ศิลปะตกแต่ง^[25]

สวนตุยเลอรี ( ฝรั่งเศส : Jardin des Tuileries ) ครอบคลุมพื้นที่ 22.4 เฮกตาร์ (55 เอเคอร์) ล้อมรอบไปด้วยพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ (ทางทิศตะวันออก) แม่น้ำแซน (ทางทิศใต้) จัตุรัสคองคอร์ด (ทางทิศตะวันตก) และถนนรู เดอ ริโวลี (ทางทิศเหนือ) และยังคงออกแบบตามแบบที่วางไว้โดย สถาปนิกภูมิทัศน์ ประจำราชวงศ์ อองเดร เลอ โนเทร่ในปี ค.ศ. 1664 อย่างใกล้ชิดGalerie nationale du Jeu de Paumeเป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยที่ตั้งอยู่ในมุมตะวันตกเฉียงเหนือของสวน^[26]

สวน Tuileries ได้รับการออกแบบในปี ค.ศ. 1564 โดย Bernard de Carnesse ในรูปแบบสวน สไตล์เรอเนสซองส์ของอิตาลี ก่อนที่จะได้รับการออกแบบใหม่ในปี ค.ศ. 1664 โดย Le Nôtre ให้เป็น สวนสไตล์ฝรั่งเศสซึ่งเน้นย้ำถึงความสมมาตร ความเป็นระเบียบ และมุมมองที่ยาวไกล^[27]แผนผังสวนอย่างเป็นทางการของเขาดึงมุมมองจากสระที่สะท้อนแสงออกมาเป็นทัศนียภาพที่ไม่ต่อเนื่องตามแนวแกนกลางจากด้านหน้าของพระราชวังทางทิศตะวันตก ซึ่งได้รับการขยายออกเป็นส่วนAxe historique

เส้นตรงนี้ซึ่งทอดผ่านPlace de la ConcordeและArc de TriompheไปยังLa Défenseเดิมทีมีศูนย์กลางอยู่ที่ด้านหน้าของ Tuileries ซึ่งเป็นเส้นที่คล้ายกันที่ทอดข้ามลานทางเข้าของพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ เนื่องจากด้านหน้าทั้งสองข้างวางในมุมที่ต่างกันเล็กน้อย จึงทำให้บริเวณที่ตั้งของพระราชวังมี "รอยพับ" เล็กน้อย ซึ่งเป็นผลมาจากแนวโค้งของแม่น้ำแซน

หลังจากที่พระราชวังถูกทำลายในปี พ.ศ. 2426 พื้นที่ว่างขนาดใหญ่ระหว่างปีกด้านเหนือและด้านใต้ของพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ ซึ่งปัจจุบันผู้มาเยี่ยมชมคุ้นเคยกับพื้นที่ดังกล่าว ก็ถูกเปิดเผยออกมา และนี่เป็นครั้งแรกที่ลานภายในพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ได้เปิดออกสู่Axe historique ที่ยังคงเปิดกว้าง อยู่

ในปี 2003 กลุ่มที่เรียกว่าคณะกรรมการเพื่อการบูรณะพระราชวังตุยเลอรี (ฝรั่งเศส: Comité national pour la reconstruction des Tuileries ) ^{[28] [29]}เสนอให้บูรณะพระราชวังตุยเลอรีบนที่ตั้งเดิม ผู้สนับสนุนแผนดังกล่าวสังเกตว่าเฟอร์นิเจอร์และภาพวาดดั้งเดิมจำนวนมากยังคงอยู่ โดยถูกเก็บรักษาไว้เมื่อสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซียเริ่มขึ้นในปี 1870

ในปี 2006 การสร้างพระราชวังตุยเลอรีขึ้นใหม่คาดว่าจะมีค่าใช้จ่าย 300 ล้านยูโร (200 ล้านปอนด์สเตอร์ลิงหรือ 380 ล้านเหรียญสหรัฐ) แผนคือการจัดหาเงินทุนสำหรับโครงการนี้โดยได้รับเงินสนับสนุนจากประชาชน โดยงานจะดำเนินการโดยมูลนิธิเอกชน โดยรัฐบาลฝรั่งเศสไม่ได้ใช้จ่ายเงินสำหรับโครงการนี้ ประธานาธิบดีฝรั่งเศสในขณะนั้นฌัก ชีรักเรียกร้องให้มีการอภิปรายในเรื่องนี้ อดีตประธานาธิบดีชาร์ล เดอ โกลยังสนับสนุนการบูรณะ โดยกล่าวว่าการบูรณะครั้งนี้จะ "ทำให้ใจกลางกรุงปารีสกลายเป็นอัญมณี" ^[21]

อย่างไรก็ตาม ในปี 2008 มิเชล เคลเมนต์ ผู้อำนวยการฝ่ายสถาปัตยกรรมและมรดก กล่าวว่า "จากมุมมองของเรา การสร้างพระราชวังตุยเลอรีขึ้นใหม่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ นอกจากนี้ การฟื้นคืนอนุสรณ์สถานจากพื้นดินที่ไร้ค่าก็ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมมรดกของฝรั่งเศส เราสนใจแต่สิ่งที่หลงเหลืออยู่มากกว่า" ^[29]

• 
  ห้องโถงของพระราชวังตุยเลอรีก่อนปี พ.ศ. 2414 – ห้องรับรองของหลุยส์ที่ 14
• 
  บันไดอันยิ่งใหญ่
• 
  พระราชวังตุยเลอรีก่อนปี พ.ศ. 2414 – มุมมองจากสวนตุยเลอรี

• พาวิลเลียน เดอ ฟลอเร

• บัลลอน, ฮิลารี (1991). ปารีสของพระเจ้าเฮนรีที่ 4: สถาปัตยกรรมและการวางผังเมือง . เคมบริดจ์, แมสซาชูเซตส์: สำนักพิมพ์เอ็มไอทีISBN 9780262023092 . 
• Coeyman, Barbara (1998). "โอเปร่าและบัลเล่ต์ในโรงละครฝรั่งเศสในศตวรรษที่ 17: กรณีศึกษาของ Salle des Machines และโรงละคร Palais Royal" ใน Radice 1998, หน้า 37–71
• เดเวช, อังเดร (1981) พระราชวังและสวนตุยเลอรีแปลโดย โจนาธาน เอเดน ปารีส: ฉบับ de la Tourelle-Maloine โอซีแอลซี  461768004, 13623823.
• โอตคูเออร์, หลุยส์ (1927) L' Histoire des Chateaux du Louvre และ Tuileriesปารีส: G. Van Oest. โอซีแอลซี  1748382, 250838397.
• Jacquin, Emmanuel (2000), Les Tuileries, Du Louvre à la Concorde , Editions du Patrimoine, Centres des Monuments Nationaux, ปารีส ( ไอ978-2-85822-296-4 ) 
• Radice, Mark A., บรรณาธิการ (1998). Opera in Context: Essays on Historical Staging from the Late Renaissance to the Time of Puccini . พอร์ตแลนด์, ออริกอน: สำนักพิมพ์ Amadeus ISBN 9781574670325 

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับPalais des Tuileries

วิกิซอร์สมีบทความอ้างอิงของThe New Student's Reference Workเรื่อง " Tuileries Palace "

• คณะกรรมการแห่งชาติเพื่อการสร้างพระราชวังตุยเลอรีใหม่(ภาษาฝรั่งเศส)
• การสร้างพระราชวังตุยเลอรีขึ้นใหม่โดยชาร์ลส์ ที. ดาวนีย์ (Ionarts, 17 สิงหาคม 2549)
• โครงการบูรณะพระราชวังตุยเลอรี: สภานิติบัญญัติชุดที่ 13, คำถามของวุฒิสภาปี 2008 (เป็นภาษาฝรั่งเศส)
• ภาพถ่ายของสวนตุยเลอรี
• ภาพถ่ายภายในและภายนอก รวมถึงแผนผังชั้นอาคารรัฐบาลสมัยจักรวรรดิที่สอง