สงครามแห่งดอกกุหลาบ

สงครามแห่งดอกกุหลาบ
ภาพจำลองการรบที่ Tewkesburyปลายศตวรรษที่ 15
วันที่ 22 พฤษภาคม 1455 – 16 มิถุนายน 1487 ที่ตั้ง อังกฤษ , เวลส์ , ไอร์แลนด์ , กาเลส์ ผลลัพธ์ ชัยชนะของบ้านแลงคาสเตอร์ ดู § ผลที่ตามมา
ผู้ทำสงคราม
บ้านแห่งแลงคาสเตอร์ ราชวงศ์ทิวดอร์ ราชอาณาจักรฝรั่งเศส ราชอาณาจักรสกอตแลนด์ ดัชชีแห่งบริตตานี[ก]	บ้านแห่งยอร์ค รัฐเบอร์กันดี ดัชชีแห่งบริตตานี[b]
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
พระเจ้าเฮนรี่ที่ 6  เฮนรี่ที่ 7 มาร์กาเร็ตแห่งอองชู	พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4  # เอ็ดเวิร์ด วี ริชาร์ดที่ 3  † ดยุคแห่งยอร์ก †
จำนวนผู้บาดเจ็บและสูญเสีย
เสียชีวิต 105,000 ราย[1]

สงครามดอกกุหลาบซึ่งในสมัยนั้นและศตวรรษต่อมารู้จักกันในชื่อสงครามกลางเมืองเป็นสงครามกลางเมืองที่ เกิดขึ้น เพื่อแย่งชิงบัลลังก์อังกฤษระหว่างปี ค.ศ. 1455 ถึง 1487 สงครามดังกล่าวเกิดขึ้นระหว่างผู้สนับสนุนราชวงศ์แลงคาสเตอร์และราชวงศ์ยอร์กซึ่งเป็นสองราชวงศ์ คู่แข่ง ของราชวงศ์แพลนทาเจเน็ตความขัดแย้งดังกล่าวส่งผลให้ราชวงศ์แลงคาสเตอร์ฝ่ายชาย ต้องสิ้นสุดลง ในปี ค.ศ. 1471 ทำให้ราชวงศ์ทิวดอร์ต้องสืบทอดการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ผ่านราชวงศ์ฝ่ายหญิงความขัดแย้งยุติลงเป็นส่วนใหญ่เมื่อราชวงศ์ทั้งสองรวมเป็นหนึ่งผ่านการแต่งงาน ก่อตั้งราชวงศ์ทิวดอร์ที่ปกครองอังกฤษในเวลาต่อมา

สงครามดอกกุหลาบมีรากฐานมาจากปัญหาเศรษฐกิจและสังคมของอังกฤษที่เกิดจากสงครามร้อยปี (1337–1453) กับฝรั่งเศส รวมถึงระบบศักดินากึ่ง ทางการทหาร ที่เป็นผลจากดัชชีอันทรงพลังที่ก่อตั้งโดยพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3ความไม่มั่นคงทางจิตของพระเจ้าเฮนรีที่ 6แห่งราชวงศ์แลงคาสเตอร์ทำให้ริชาร์ด ดยุคแห่งยอร์ก ซึ่ง เป็นลูกพี่ลูกน้อง ของพระองค์ กลับมาสนใจที่จะอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ อีกครั้ง สงครามเริ่มขึ้นในปี 1455 เมื่อยอร์กจับเฮนรีได้ในยุทธการที่เซนต์อัลบันส์ครั้งแรกซึ่งยอร์กได้รับแต่งตั้งให้เป็นลอร์ดผู้พิทักษ์โดยรัฐสภาการต่อสู้เริ่มขึ้นอีกครั้งในอีกสี่ปีต่อมาเมื่อฝ่ายยอร์กนำโดยริชาร์ด เนวิลล์ เอิร์ลแห่งวอร์วิกจับเฮนรีได้อีกครั้งในยุทธการที่นอร์ธแธมป์ ตัน หลังจากพยายามยึดราชบัลลังก์ ยอร์กถูกสังหารในยุทธการที่เวคฟิลด์และเอ็ดเวิร์ด บุตรชายของเขา ได้สืบทอดการอ้างสิทธิ์ของเขาตามพระราชบัญญัติความตกลง ที่ก่อให้เกิดความ ขัดแย้ง ฝ่ายยอร์กสูญเสียสิทธิในการปกครองของเฮนรี่ในปี ค.ศ. 1461 หลังจากยุทธการเซนต์อัลบันส์ครั้งที่สองแต่กลับเอาชนะฝ่ายแลงคาสเตอร์ได้ในยุทธการทาวตันฝ่ายยอร์กได้รับพระราชสมัญญาว่าพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดอย่างเป็นทางการในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1461

ในปี ค.ศ. 1464 เอ็ดเวิร์ดแต่งงานกับเอลิซาเบธ วูดวิลล์โดยขัดต่อคำแนะนำของวอร์วิค และเปลี่ยนนโยบายของวอร์วิคในการพยายามสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับฝรั่งเศสมากขึ้น วอร์วิคก่อกบฏต่อเอ็ดเวิร์ดในปี ค.ศ. 1469 ส่งผลให้เอ็ดเวิร์ดถูกจำคุกหลังจากผู้สนับสนุนของวอร์วิคเอาชนะกองทัพยอร์กได้ในสมรภูมิเอ็ดจ์โคตเอ็ดเวิร์ดได้รับอนุญาตให้กลับมาปกครองต่อหลังจากที่วอร์วิคไม่สามารถแทนที่เขาด้วยจอร์จแห่งคลาเรน ซ์ น้องชายของเขา ได้ ภายในหนึ่งปี วอร์วิคได้เปิดฉากการรุกรานอังกฤษร่วมกับมาร์กาเร็ตแห่งอองชู พระมเหสีของเฮนรีที่ 6 เอ็ดเวิร์ดหนีไปที่แฟลนเดอร์สและเฮนรีที่ 6 ได้รับการสถาปนาเป็นกษัตริย์อีกครั้งในปี ค.ศ. 1470 เอ็ดเวิร์ดเปิดฉากการรุกรานตอบโต้ด้วยความช่วยเหลือจากเบอร์กันดีในอีกไม่กี่เดือนต่อมา และสังหารวอร์วิคในสมรภูมิบาร์เน็ตเฮนรีถูกส่งตัวกลับเข้าคุก และต่อมาทายาทเพียงคนเดียวของเขาถูกเอ็ดเวิร์ดสังหาร ใน สมรภูมิทิวค์ส เบอรี ตามมาด้วยการเสียชีวิตของเฮนรีเองในหอคอยแห่งลอนดอนซึ่งอาจเป็นไปตามคำสั่งของเอ็ดเวิร์ด พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดทรงปกครองโดยไม่มีการต่อต้านเป็นเวลา 12 ปี ในช่วงเวลาดังกล่าว อังกฤษก็มีช่วงเวลาหนึ่งที่สงบสุข หลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1483 พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 5 ทรงครองราชย์ต่อจากพระองค์ในวัย 12 พรรษา โดยทรงครองราชย์เป็นเวลา 78 วัน จนกระทั่งถูกพระเจ้าริชาร์ดที่ 3 พระอาของพระองค์ปลดออกจาก ราชบัลลังก์

ริชาร์ดขึ้นครองบัลลังก์ท่ามกลางความขัดแย้งเกี่ยวกับการหายตัวไปของลูกชายสองคนของเอ็ดเวิร์ดที่ 4เขาเผชิญกับการก่อกบฏระยะสั้นแต่รุนแรงและการแปรพักตร์ของฝ่ายยอร์ก ท่ามกลางความโกลาหลเฮนรี ทิวดอร์ ซึ่งเป็นลูกหลานของเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ผ่านทางเลดี้มาร์กาเร็ต โบฟอร์ตและทหารผ่านศึกจากแลงคาสเตอร์ ได้กลับมาจากการเนรเทศพร้อมกับกองทัพ และเอาชนะและสังหารริชาร์ดที่สนามบอสเวิร์ธในปี ค.ศ. 1485 ทิวดอร์จึงขึ้นครองบัลลังก์อังกฤษในฐานะเฮนรีที่ 7 และรวมตระกูลคู่แข่งเข้าด้วยกันโดยการแต่งงานกับเอลิซาเบธแห่ง ยอร์ก ธิดาคนโตและทายาทของเอ็ดเวิร์ด ที่4 สงครามสิ้นสุดลงในปี ค.ศ. 1487 เมื่อเฮนรีที่ 7 เอาชนะฝ่ายค้านฝ่ายยอร์กที่เหลืออยู่ที่สนามสโตก ราชวงศ์ ทิวดอร์ปกครองอังกฤษจนถึงปี ค.ศ. 1603 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ระบบกษัตริย์เข้มแข็งขึ้นและยุคกลางในอังกฤษสิ้นสุด ลง

ชื่อ "สงครามดอกกุหลาบ" หมายความถึงตราสัญลักษณ์ ที่เกี่ยวข้องกับ ราชวงศ์แพลนทาเจเน็ตสองราชวงศ์ คู่แข่ง ที่ต่อสู้เพื่อชิงบัลลังก์อังกฤษ ได้แก่กุหลาบขาวแห่งยอร์กและกุหลาบแดงแห่งแลงคาสเตอร์รูปแบบดั้งเดิมของคำนี้ใช้ในปี ค.ศ. 1727 โดยเบวิล ฮิกกอนส์ซึ่งบรรยายถึงการทะเลาะวิวาทระหว่างกุหลาบสองสายพันธุ์^[2]และโดยเดวิด ฮูมในThe History of England (1754–1761):

ผู้คนต่างมีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน โดยเลือกใช้สัญลักษณ์ของพรรคการเมืองที่แตกต่างกันไป ผู้สนับสนุนราชวงศ์แลงคาสเตอร์เลือกกุหลาบสีแดงเป็นสัญลักษณ์แห่งความโดดเด่น ผู้สนับสนุนราชวงศ์ยอร์กเลือกกุหลาบสีขาว และสงครามกลางเมืองเหล่านี้จึงเป็นที่รู้จักในยุโรปในชื่อการทะเลาะวิวาทระหว่างกุหลาบสองสี^[3]

คำศัพท์สมัยใหม่Wars of the Rosesเริ่มใช้กันทั่วไปในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 หลังจากที่นวนิยายเรื่องAnne of Geiersteinโดยเซอร์วอลเตอร์ สก็อตต์ ตีพิมพ์ ในปี 1829 ^[4]สก็อตต์ตั้งชื่อตามฉากในบทละครHenry VI, Part 1 (Act 2, Scene 4) ของ วิลเลียม เชกสเปียร์ซึ่งจัดขึ้นในสวนของTemple Churchซึ่งขุนนางจำนวนหนึ่งและทนายความคนหนึ่งเด็ดดอกกุหลาบสีแดงหรือสีขาวเพื่อแสดงความจงรักภักดีต่อฝ่ายแลงคาสเตอร์หรือยอร์กตามลำดับ ในสมัยของเชกสเปียร์ ความขัดแย้งนี้ถูกเรียกง่ายๆ ว่า "สงครามกลางเมือง" ^[c]

ฝ่ายยอร์กใช้สัญลักษณ์ดอกกุหลาบขาวตั้งแต่ช่วงต้นของความขัดแย้ง แต่กุหลาบแดงแห่งแลงคาสเตอร์ถูกนำมาใช้หลังจากชัยชนะของเฮนรี่ ทิวดอร์ที่สมรภูมิบอสเวิร์ธในปี ค.ศ. 1485 เท่านั้น หลังจากที่เฮนรี่ได้รับชัยชนะและการแต่งงานกับ เอลิซาเบธ แห่งยอร์กทายาทของ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ด ที่ 4ดอกกุหลาบทั้งสองดอกก็ถูกนำมาผสมกันเพื่อสร้างดอกกุหลาบทิวดอร์เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของการรวมกันของสิทธิทั้งสอง^[5]การใช้ดอกกุหลาบเป็นเครื่องราชอิสริยาภรณ์นั้นเกิดจาก การที่พระเจ้าเอ็ด เวิร์ดที่ 1ใช้ "ดอกกุหลาบสีทองที่ก้านดอกอย่างเหมาะสม" ^[6]บ่อยครั้ง เนื่องจากขุนนางมีตำแหน่งหลายตำแหน่ง จึงมีการใช้เครื่องหมายมากกว่าหนึ่งอัน ตัวอย่างเช่นพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 ทรงใช้ทั้ง ดวงอาทิตย์อันรุ่งโรจน์ในฐานะเอิร์ลแห่งเดือนมีนาคม แต่ยังทรงใช้เหยี่ยวและ โซ่ตรวนของบิดาในฐานะดยุคแห่งยอร์กด้วย เครื่องหมายไม่ได้ชัดเจนเสมอไป ในการรบที่เมืองบาร์เน็ต "ดวงอาทิตย์" ของเอ็ดเวิร์ดมีความคล้ายคลึงกับดาว Vere ของเอิร์ลแห่งอ็อกซ์ฟอร์ด มาก ซึ่งทำให้เกิดความสับสนร้ายแรงในการสู้รบ^[7]

ผู้เข้าร่วมจำนวนมากสวมเครื่องหมายประจำเครื่องแบบที่เกี่ยวข้องกับขุนนางหรือผู้อุปถัมภ์โดยตรง การสวมเครื่องแบบถูกจำกัดเฉพาะผู้ที่ "ทำงานให้กับขุนนางอย่างต่อเนื่อง" ดังนั้นจึงไม่รวมบริษัททหารรับจ้าง^[8]ตัวอย่างเช่น กองกำลังของเฮนรี ทิวดอร์ที่บอสเวิร์ธต่อสู้ภายใต้ธงมังกรแดง^[9]ในขณะที่กองทัพยอร์กใช้เครื่องหมายประจำตัว ของริชาร์ดที่ 3 ซึ่งเป็นหมูป่าสีขาว^[10]

แม้ว่าชื่อของตระกูลคู่แข่งจะมาจากเมืองยอร์กและแลงคาสเตอร์ แต่ ดัชชีและดยุกที่เกี่ยวข้องนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเมืองเหล่านี้มากนัก ที่ดินและสำนักงานที่ติดกับดัชชีแห่งแลงคาสเตอร์นั้นตั้งอยู่ในกลอสเตอร์เชียร์เวลส์ตอนเหนือเชสเชียร์และที่แปลกก็คือในยอร์กเชียร์ในขณะที่ที่ดินของดยุกแห่งยอร์กกระจายอยู่ทั่วอังกฤษและเวลส์ โดยหลายแห่งอยู่ในแคว้นเวลส์มา ร์เช ส^[11]

นักประวัติศาสตร์มีความเห็นไม่ตรงกันว่าปัจจัยใดเป็นสาเหตุหลักของสงคราม^[12]

พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3ผู้ปกครองอังกฤษระหว่างปี ค.ศ. 1327 ถึง ค.ศ. 1377 มีบุตรชาย 5 คนที่ยังมีชีวิตอยู่จนเป็นผู้ใหญ่ ได้แก่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดแห่งวูดสต็อก "เจ้าชายดำ"ไลโอเนลแห่งแอนต์เวิร์ปจอห์นแห่งกอนต์ เอ็ดมันด์แห่งแลงลีย์และโทมัสแห่งวูดสต็อกตลอดรัชสมัยของพระองค์ พระองค์ทรงสถาปนาดัชชีสำหรับบุตรชายของพระองค์ในปี ค.ศ. 1337 เอ็ดเวิร์ดได้ปกครองคอร์นวอลล์[ ^13]และคลาเรนซ์และแลงคาสเตอร์ในปี ค.ศ. 1362 ไลโอเนล^[14]และจอห์น^[15]ตามลำดับ เอ็ดมันด์และโทมัสกลายเป็นดยุคแห่งยอร์ก^[16]และกลอสเตอร์^[14]ตามลำดับในปี ค.ศ. 1385 ในรัชสมัยของพระเจ้า ริชาร์ด ที่2 จนกระทั่งถึง ปี ค.ศ. 1337 กษัตริย์อังกฤษไม่เคยสถาปนาตำแหน่งดัชชีให้แก่พลเมืองเลย^{[17] การถือกำเนิดของ} ตำแหน่งดัชชีได้ก่อให้เกิดชนชั้นขุนนางอังกฤษที่มีอำนาจใหม่ซึ่งอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์และในทางทฤษฎีก็มีอำนาจมากพอที่จะแข่งขันชิงตำแหน่งได้ เนื่องจากตำแหน่งดัชชีใหม่ทำให้บุตรชายของเอ็ดเวิร์ดและทายาทมีรายได้โดยสันนิษฐานที่ไม่ขึ้นอยู่กับกษัตริย์หรือรัฐ^[18]จึงทำให้พวกเขาสามารถก่อตั้งและดูแลบริวารทหารส่วนตัวของตนเองได้^[19]

เมื่อเวลาผ่านไป ดัชชีเหล่านี้เริ่มทำให้ข้อบกพร่องทางโครงสร้างที่แฝงอยู่ในสิ่งที่เรียกว่า " ระบบศักดินาลูกนอกสมรส " รุนแรงขึ้น ซึ่งเป็นคำศัพท์ที่ค่อนข้างขัดแย้งซึ่งคิดขึ้นในปี 1885 โดยชาร์ลส์ พลัมเมอร์ นักประวัติศาสตร์ แต่ได้รับการกำหนดโดยวิลเลียม สตับส์ ซึ่งเป็นผู้ร่วมสมัยของพลัมเมอร์เป็นส่วนใหญ่ ในรัชสมัยของพระเจ้า เอ็ดเวิร์ดที่ 1ปู่ของเอ็ดเวิร์ดสตับส์ได้บรรยายถึงการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในพลวัตทางสังคมซึ่ง การเก็บ ภาษีศักดินา แบบเกณฑ์ ทหารได้ถูกแทนที่ด้วยระบบการจ่ายเงินของราชวงศ์เพื่อแลกกับการรับราชการทหารโดยผู้มีอำนาจที่รับใช้กษัตริย์ ดังนั้น แทนที่ ข้ารับ ใช้จะรับใช้ในกองทัพเมื่อถูกเรียก พวกเขากลับจ่ายรายได้ส่วนหนึ่งเข้าคลังของลอร์ด ซึ่งจะเสริมการบริการที่ติดค้างด้วยบริวารที่จ้างมา^[20] บริวารเหล่านี้เรียกว่าแอฟฟินิตี้ โดยพื้นฐานแล้ว เป็นกลุ่มบุคคลทั้งหมดที่ขุนนางรวบรวมไว้เพื่อให้บริการ และกลายมาเป็นหนึ่งในลักษณะพื้นฐานที่สำคัญที่สุดของระบบศักดินานอกกฎหมาย^[21]ความสัมพันธ์เหล่านี้ยังมีวิธีการเชื่อมโยงขุนนางที่มีอำนาจมากกว่ากับขุนนางชั้นรอง แม้ว่าความสัมพันธ์เหล่านี้จะถูกกำหนดโดยความสัมพันธ์ส่วนบุคคลที่แสดงผลประโยชน์ซึ่งกันและกันเป็นหลัก มากกว่า ความสัมพันธ์ แบบถือกรรมสิทธิ์หรือศักดินาที่เกิดขึ้นก่อนระบบศักดินานอกกฎหมาย^[22]ดังนั้น ขุนนางจึงสามารถรวบรวมบริวารที่พวกเขาสามารถไว้วางใจได้โดยปริยาย เนื่องจากคนในสมาคมมีตำแหน่งหน้าที่ของตนต้องยกความดีความชอบให้กับผู้อุปถัมภ์^[23]ความสัมพันธ์เหล่านี้มักจะมากกว่าจำนวนคนที่ขุนนางรู้จักจริง เนื่องจากสมาชิกของสมาคมยังรู้จักและสนับสนุนซึ่งกันและกัน^[24]

ภายใต้รัชสมัยของพระเจ้าริชาร์ดที่ 2สิ่งนี้ก่อให้เกิดการแย่งชิงอำนาจกับบรรดาขุนนางชั้นสูง เนื่องจากริชาร์ดพยายามเพิ่มขนาดความสัมพันธ์ของตนเองเพื่อถ่วงดุลกับบริวารของขุนนางที่เพิ่มมากขึ้น^[25]บริวารของบรรดาขุนนางชั้นสูงมีอำนาจมากพอที่จะปกป้องผลประโยชน์ของขุนนางของตนจากอำนาจของกษัตริย์ได้ เช่นเดียวกับที่จอห์นแห่งกอนต์และต่อมาคือเฮนรีโบลิงโบรก บุตรชายของเขา ได้ทำกับริชาร์ด^{[19] [21]}ในช่วงสงคราม ขุนนางชั้นสูงที่ไม่พอใจ เช่นริชาร์ดแห่งยอร์กและวอร์วิกผู้สร้างกษัตริย์สามารถพึ่งพาเครือข่ายข้ารับใช้และผู้ติดตามที่ซับซ้อนเพื่อท้าทายอำนาจของพระเจ้าเฮนรีที่ 6 ได้สำเร็จ[ 26 ^]

ราชวงศ์แลงคาสเตอร์สืบเชื้อสายมาจากจอห์นแห่งกอนต์ บุตรชายคนที่สามที่ยังอยู่รอดของเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ชื่อนี้มาจากตำแหน่งหลักของกอนต์ในฐานะดยุคแห่งแลงคาสเตอร์ ซึ่งเขาถือ ครอง โดยสิทธิ์ของภรรยาของเขาแบลนช์แห่งแลงคาสเตอร์ การอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของราชวงศ์แลงคาสเตอร์ได้รับสิทธิ์ก่อนจากเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ซึ่งเน้นย้ำถึงสายเลือดชายอย่างชัดเจน[ 27 ]^เฮนรีที่ 4 อ้างสิทธิ์ในการปลดริชาร์ดที่ 2 และการขึ้นครองบัลลังก์ในเวลาต่อมาจากการอ้างสิทธิ์นี้^[28]เนื่องจากอาจโต้แย้งได้ว่ารัชทายาทโดยสันนิษฐานคือเอ็ดมันด์ มอร์ติเมอร์ เหลนชายของไลโอ เนล ดยุคแห่งคลาเร น ซ์บุตรชายคนที่สองที่ยังอยู่รอดของเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ^[29]อย่างไรก็ตาม มอร์ติเมอร์สืบเชื้อสายมาจาก สายเลือด หญิงโดยสืบทอดการอ้างสิทธิ์จากฟิลิปปา ย่า ของ เขา^[27]สาขาที่สำคัญของราชวงศ์แลงคาสเตอร์คือราชวงศ์โบฟอร์ตซึ่งสมาชิกสืบเชื้อสายมาจากกอนต์โดยนางสนมของเขาแคทเธอรีน สวินฟอร์ด เดิมทีแล้วทั้งคู่ถือเป็นลูกนอกสมรส แต่ต่อมาก็ได้รับการรับรองโดยพระราชบัญญัติรัฐสภาเมื่อกอนต์และแคทเธอรีนแต่งงานกัน อย่างไรก็ตาม พระเจ้าเฮนรีที่ 4 ทรงยกเว้นพวกเขาจากลำดับการสืบราชบัลลังก์^[30]

ราชวงศ์ยอร์กสืบเชื้อสายมาจากเอ็ดมันด์แห่งแลงลีย์ บุตรชายคนที่สี่ที่ยังอยู่รอดของเอ็ดเวิร์ดที่ 3 และเป็นน้องชายของจอห์นแห่งกอนต์ ชื่อนี้ได้มาจากตำแหน่งหลักของแลงลีย์ในฐานะดยุคแห่งยอร์ก ซึ่งเขาได้รับในปี ค.ศ. 1385 ในรัชสมัยของริชาร์ดที่ 2 หลานชายของเขา^[16]การอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของฝ่ายยอร์กนั้นแตกต่างจากการอ้างสิทธิ์ของฝ่ายแลงคาสเตอร์ โดยอิงจากสายเลือดของผู้หญิง ซึ่งเป็นลูกหลานของไลโอเนล ดยุคแห่ง คลาเรนซ์ ริชาร์ดแห่งโคนิสเบิร์กบุตรชายคนที่สองของแลงลีย์ได้แต่งงานกับแอนน์ เดอ มอร์ติเมอร์ลูกสาวของโรเจอร์ มอร์ติเมอร์และน้องสาวของเอ็ดมันด์ มอร์ติเมอร์ ฟิลิปปาแห่งคลาเรนซ์ ย่าของแอนน์ เป็นลูกสาวของไลโอเนลแห่งแอนต์เวิร์ป ในช่วงศตวรรษที่ 14 ตระกูลมอร์ติเมอร์เป็นตระกูล ผู้เดินทัพที่ทรงอำนาจที่สุดในราชอาณาจักร^[31] GM Trevelyan เขียนว่า "สงครามดอกกุหลาบเป็นความขัดแย้งระหว่างขุนนางผู้เดินทัพ ชาวเวลส์ ซึ่งเป็นขุนนางอังกฤษผู้ยิ่งใหญ่และมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับราชบัลลังก์อังกฤษ" ^[32]

คำถามเกี่ยวกับการสืบราชสมบัติภายหลังการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ในปี ค.ศ. 1377 นักประวัติศาสตร์ เอียน มอร์ติเมอร์กล่าวว่าเป็นสาเหตุหลักของสงครามดอกกุหลาบ^[33]แม้ว่าการสืบราชสมบัติของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดจะดูมั่นคง แต่ก็มี "การแคบลงอย่างกะทันหันในสายเลือดโดยตรง" ใกล้จะสิ้นสุดรัชสมัยของพระองค์^[27]บุตรชายคนโตสองคนของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ด ได้แก่ รัชทายาทโดยชอบธรรมเอ็ดเวิร์ด ดยุคแห่งคอร์นวอลล์ ("เจ้าชายดำ")และไลโอเนล ดยุคแห่งคลาเรนซ์ เสียชีวิตก่อนบิดาของพวกเขาในปี ค.ศ. 1376 และ 1368 ตามลำดับ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ทรงมีบุตรชายสามคนที่อ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ ได้แก่จอห์นแห่งกอนต์ ดยุคแห่งแลงคาสเตอร์ เอ็ดมันด์แห่งแลงลีย์ ดยุคแห่งยอร์กที่ 1และโทมัสแห่งวูดสต็อก ดยุคแห่งกลอสเตอร์ที่ 1

เจ้าชายดำมีบุตรชายที่ยังมีชีวิตอยู่หนึ่งคนคือริชาร์ดซึ่งมีสิทธิในการสืบราชบัลลังก์ตามหลักการที่ว่าบุตรชายของรัชทายาท (เอ็ดเวิร์ดในกรณีนี้) มีสิทธิ์ในการสืบราชบัลลังก์เหนืออาของเขา ดังนั้นริชาร์ดจึงมีสิทธิในการสืบราชบัลลังก์มากกว่าอาที่อายุมากกว่ามากของเขา: จอห์นเอ็ดมันด์และโทมัส อย่างไรก็ตามริชาร์ดเป็นผู้เยาว์ไม่มีพี่น้องและอาที่ยังมีชีวิตอยู่สามคน (ในช่วงเวลาที่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3 สิ้นพระชนม์) มีอำนาจทางการเมืองและมีความทะเยอทะยาน ดังนั้นจึงมีความไม่แน่นอนอย่างมากภายในอาณาจักรว่าใครควรสืบทอดบัลลังก์^[34]ในท้ายที่สุดเอ็ดเวิร์ดก็ถูกสืบทอดโดยหลานชายของเขาซึ่งได้รับการสวมมงกุฎเป็นริชาร์ดที่ 2 เมื่ออายุเพียง 10 ปี^[35]

ภายใต้กฎหมายว่า ด้วยการถือสิทธิ์บุตร หัวปีหากริชาร์ดสิ้นพระชนม์โดยไม่มีทายาทที่ถูกต้อง ผู้สืบทอดตำแหน่งของพระองค์จะเป็นทายาทของไลโอเนลแห่งแอนต์เวิร์ป ดยุคแห่งคลาเรนซ์ บุตรชายคนโตคนที่สองของเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ฟิลิปปา บุตรสาวของพระองค์ แต่งงานกับ ตระกูล มอร์ติเมอ ร์ และมีบุตรชายหนึ่งคนคือโรเจอร์ มอร์ติเมอร์ซึ่งตามหลักเทคนิคแล้วจะมีสิทธิทางกฎหมายสูงสุดในการสืบทอดตำแหน่ง อย่างไรก็ตาม พระราชกฤษฎีกาที่ออกโดยเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ในปี ค.ศ. 1376 ได้นำความซับซ้อนมาสู่คำถามเกี่ยวกับการสืบทอดตำแหน่ง เนื่องจากจดหมายแจ้งการถือสิทธิ์ที่เขาออกจำกัดสิทธิในการสืบทอดตำแหน่งเฉพาะสายชาย ของพระองค์ ซึ่งทำให้จอห์นแห่งกอนต์ บุตรชายคนที่สามของพระองค์ อยู่เหนือทายาทของคลาเรนซ์ เนื่องจากทายาทสายหลังสืบเชื้อสายมาจากสายหญิง^[27 ]

ริชาร์ดที่ 2หรือที่รู้จักกันในชื่อริชาร์ดแห่งบอร์กโดซ์ เป็นกษัตริย์ของอังกฤษตั้งแต่ปี ค.ศ. 1377 จนกระทั่งถูกปลดออกจากราชบัลลังก์ในปี ค.ศ. 1399 ในช่วงปีแรกๆ ที่ริชาร์ดดำรงตำแหน่ง รัฐบาลอยู่ในการควบคุมของสภาผู้สำเร็จราชการหลายชุด ซึ่งได้รับอิทธิพลจากจอห์นแห่งกอนต์และโทมัสแห่งวูดสต็อก ลุงของริชาร์ด หลังจากนั้น อังกฤษก็เผชิญกับปัญหาต่างๆ มากมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสงครามร้อยปีความท้าทายสำคัญประการหนึ่งของรัชสมัยคือการก่อกบฏของชาวนาในปี ค.ศ. 1381 และกษัตริย์หนุ่มมีบทบาทสำคัญในการปราบปรามวิกฤตการณ์ครั้งนี้ได้สำเร็จ พระองค์มีนิสัยชอบสงครามน้อยกว่าทั้งบิดาและปู่ของพระองค์ พระองค์จึงพยายามยุติสงครามร้อยปี ริชาร์ดเป็นผู้ศรัทธาอย่างแน่วแน่ในสิทธิพิเศษของราชวงศ์จึงยับยั้งอำนาจของชนชั้นสูง และพึ่งพาบริวาร ส่วนตัว ในการปกป้องทางทหารแทน ตรงกันข้ามกับปู่ของพระองค์ ริชาร์ดสร้างบรรยากาศที่หรูหราโดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ศิลปะและวัฒนธรรมในราชสำนัก ซึ่งกษัตริย์เป็นบุคคลที่มีเกียรติ

รัชสมัยของริชาร์ดในฐานะริชาร์ดที่ 2 แห่งอังกฤษเต็มไปด้วยความวุ่นวาย โดยมีการแตกแยกกันระหว่างพระมหากษัตริย์กับขุนนางที่ทรงอำนาจหลายคนมากขึ้น^[36]ริชาร์ดปกครองโดยไม่มีสภาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ แม้ว่าพระองค์จะทรงมีอายุน้อยก็ตาม เพื่อกีดกันจอห์นแห่งกอนต์ ดยุกแห่งแลงคาสเตอร์ ผู้เป็นลุงของพระองค์ ไม่ให้มีอำนาจที่ถูกต้องตามกฎหมาย^[37]ภาษีที่ไม่เป็นที่นิยมซึ่งใช้เป็นทุนในการสำรวจทางทหารที่ไม่ประสบความสำเร็จในยุโรปได้จุดชนวนให้เกิดการกบฏของชาวนาในปี ค.ศ. 1381 ^[38]และการที่รัฐสภาปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือกับไมเคิล เดอ ลา โพลผู้ดำรงตำแหน่งขุนนาง ที่ไม่เป็นที่นิยมของกษัตริย์ ก่อให้เกิดวิกฤตการณ์ทางการเมืองที่คุกคามการโค่นบัลลังก์ของริชาร์ดอย่างร้ายแรง^[39]ริชาร์ดได้เปลี่ยนตัวเลือกรัชทายาทซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดรัชสมัยของพระองค์ เพื่อป้องกันศัตรูทางการเมือง^[40]

การที่กษัตริย์ต้องพึ่งพาข้าราชบริพารเพียงไม่กี่คนทำให้บรรดาผู้มีอิทธิพลไม่พอใจ และในปี ค.ศ. 1387 การควบคุมรัฐบาลก็ถูกกลุ่มขุนนางที่รู้จักกันในชื่อลอร์ดผู้ยื่นอุทธรณ์ เข้ายึดครอง ในปี ค.ศ. 1389 ริชาร์ดได้กลับมามีอำนาจอีกครั้ง และตลอดแปดปีต่อมา ริชาร์ดก็ปกครองประเทศอย่างกลมกลืนกับคู่ต่อสู้ในอดีต

ในฝรั่งเศส ดินแดนส่วนใหญ่ที่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3 พิชิตได้สูญเสียไป^{[ ต้องการอ้างอิง ]}ทำให้ริชาร์ดต้องเจรจาสนธิสัญญาสันติภาพที่เรียกว่าTruce of Leulinghemกับชาร์ลส์ที่ 6ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1389 ข้อเสนอสันติภาพซึ่งจะทำให้อังกฤษกลายเป็นราชอาณาจักรบริวารของฝรั่งเศส ถูกเยาะเย้ยและปฏิเสธโดยรัฐสภา ซึ่งควบคุมโดยอัศวินที่ทำสงครามเป็นส่วนใหญ่[ ^{ต้องการอ้างอิง ]}ริชาร์ดตัดสินใจเจรจา สันติภาพโดยพฤตินัยโดยตรงกับชาร์ลส์โดยไม่ขอความเห็นชอบจากรัฐสภา และตกลงที่จะแต่งงานกับ อิซาเบลลาแห่งวาลัวส์ลูกสาววัย 6 ขวบของเขาริชาร์ดใช้สันติภาพชั่วคราวเพื่อลงโทษคู่แข่งทางการเมืองของเขา ในปี ค.ศ. 1397 เขาแก้แค้นผู้เรียกร้องสิทธิ ซึ่งหลายคนถูกประหารชีวิตหรือเนรเทศ นักประวัติศาสตร์ได้บรรยายถึงช่วงสองปีถัดมาว่าเป็น "การกดขี่" ของริชาร์ด

เมื่อจอห์นแห่งกอนต์สิ้นพระชนม์ในปี ค.ศ. 1399 ริชาร์ดได้ยึดที่ดินและตำแหน่งของเฮนรี่ โบลิงโบรก ลูกชายของกอนต์ ซึ่งเขาได้เนรเทศไปยังฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1398 ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1399 ริชาร์ดออกจากอังกฤษเพื่อไปทำภารกิจทางทหารในไอร์แลนด์^[41]ทำให้โบลิงโบรกมีโอกาสกลับอังกฤษ^[42]ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1399 เฮนรีรุกรานอังกฤษด้วยกองกำลังขนาดเล็กที่เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วและพบกับการต่อต้านเพียงเล็กน้อย ด้วยการสนับสนุนจากขุนนางที่ไม่พอใจจำนวนมาก โบลิงโบรกจึงปลดริชาร์ดออกจากราชบัลลังก์และได้รับการสวมมงกุฎเป็นเฮนรี่ที่ 4 กษัตริย์แลงคาสเตอร์พระองค์แรก^[43]เชื่อกันว่าริชาร์ดอดอาหารตายในขณะที่ถูกจองจำ แม้ว่าจะยังมีคำถามเกี่ยวกับชะตากรรมสุดท้ายของเขาอยู่

ชื่อเสียงของริชาร์ดหลังจากเสียชีวิตได้รับการหล่อหลอมเป็นส่วนใหญ่โดยวิลเลียม เชกสเปียร์ ซึ่งบทละคร ริชาร์ดที่ 2ของเขาบรรยายถึงการปกครองที่ผิดพลาดและการปลดริชาร์ดออกจากราชการว่าเป็นสาเหตุของสงครามดอกกุหลาบ นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่ไม่ยอมรับการตีความนี้ และไม่ได้ยกโทษให้ริชาร์ดจากความรับผิดชอบในการปลดเขาเอง แม้ว่าเขาอาจจะไม่ได้บ้าอย่างที่นักประวัติศาสตร์หลายคนในศตวรรษที่ 19 และ 20 เชื่อ แต่เขาอาจมีความผิดปกติทางบุคลิกภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแสดงออกมาในช่วงปลายรัชสมัยของเขา ผู้มีอำนาจส่วนใหญ่เห็นด้วยว่านโยบายของเขานั้นไม่สมจริงหรือไม่เคยมีมาก่อนเลย แต่แนวทางที่เขาใช้นั้นไม่เป็นที่ยอมรับของสถาบันทางการเมือง ส่งผลให้เขาล่มสลาย^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ทันทีหลังจากขึ้นครองบัลลังก์ พระเจ้าเฮนรีที่ 4 เผชิญกับความพยายามปลดออกจากราชบัลลังก์ที่เรียกว่า " การฟื้นคืนพระชนม์ของพระ คริสตเจ้า " ในปี ค.ศ. 1400 โดยจอห์น มอนตากู เอิร์ลที่ 3 แห่งซอลส์เบอรีจอห์น ฮอลแลนด์ ดยุคที่ 1 แห่งเอ็กซีเตอร์โทมัส ฮอลแลนด์ ดยุคที่ 1 แห่งเซอร์รีย์และโทมัส เดสเพนเซอร์ เอิร์ลที่ 1 แห่งกลอสเตอร์เพื่อสถาปนาริชาร์ดที่ถูกคุมขังขึ้นเป็นกษัตริย์อีกครั้ง ความพยายามดังกล่าวล้มเหลว ผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งสี่คนถูกประหารชีวิต และริชาร์ดเสียชีวิตในเวลาต่อมาไม่นาน "โดยไม่ทราบสาเหตุ" ในปราสาทพอนเทฟรักต์^[44]ทางตะวันตกของเวลส์ชาวเวลส์สนับสนุนการปกครองของริชาร์ดโดยทั่วไป และเมื่อผนวกกับปัญหาทางเศรษฐกิจและสังคมอื่นๆ มากมาย การขึ้นครองราชย์ของพระเฮนรีได้จุดชนวนให้เกิดการกบฏครั้งใหญ่ในเวลส์ซึ่งนำโดยโอเวน กลินเด อร์ สมาชิกขุนนางชาวเวลส์^[45]การกบฏของ Glyndŵr ดำเนินต่อไปจนสิ้นสุดรัชสมัยของ Henry และจะไม่สิ้นสุดจนกระทั่งปี 1415 ^[45]ในช่วงกบฏ Glyndŵr ได้รับความช่วยเหลือจากสมาชิกราชวงศ์ทิวดอร์ตระกูลแองเกิลซีที่มีชื่อเสียง และลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่ของ Glyndŵr เอง ซึ่งจะเข้ามามีบทบาทสำคัญในสงครามดอกกุหลาบที่จะมาถึง^[46]ข้อโต้แย้งเกี่ยวกับคำสัญญาเรื่องที่ดิน เงิน และความโปรดปรานของราชวงศ์เพื่อแลกกับการสนับสนุนอย่างต่อเนื่องทำให้House of Percyซึ่งนำโดยHenry Percy เอิร์ลแห่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์คนที่ 1และThomas Percy เอิร์ลแห่งวูสเตอร์คนที่ 1ก่อกบฏต่อต้าน Henry หลายครั้ง การท้าทายครั้งแรกพ่ายแพ้ที่Shrewsburyในปี 1403 และ Worcester ถูกประหารชีวิต^[47]ในขณะที่ความพยายามครั้งที่สองล้มเหลวที่Bramham Moorในปี 1408 ซึ่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์ถูกสังหาร^{[48] ​​เฮนรี่เองเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1413 และลูกชายของเขา} เฮนรี่แห่งมอนมัธขึ้นครองราชย์แทนซึ่งได้รับการสวมมงกุฎเป็นเฮนรี่ที่ 5 ^[49]

เพื่อเสริมสร้างตำแหน่งของเขาในฐานะกษัตริย์ทั้งในประเทศและต่างประเทศ เฮนรี่ได้ฟื้นการอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ฝรั่งเศสของราชวงศ์เก่าและใช้ข้อพิพาททางการค้าและการสนับสนุนที่ฝรั่งเศสให้ยืมแก่โอเวน กลินเดอร์เป็นเหตุให้ เกิดสงคราม รุกรานฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1415 [ ^50]แม้จะไม่ได้ก่อกบฏอย่างต่อเนื่องเหมือนกับรัชสมัยของบิดาของเขา แต่เฮนรี่ที่ 5 ต้องเผชิญกับความท้าทายครั้งใหญ่ต่ออำนาจของเขาในวันก่อนการเดินทางของเขาไปยังฝรั่งเศสในรูปแบบของแผนการเซาท์แธมป์ตัน การ ดำเนินการนี้นำโดยเซอร์โทมัส เกรย์เฮนรี่ บารอน สโครปและริชาร์ดแห่งโคนิสเบิร์กซึ่งคนหลังเป็นบุตรชายคนที่สองของเอ็ดมันด์แห่งแลงลีย์ ดยุคแห่งยอร์กคนที่ 1 พวกเขาตั้งใจที่จะแทนที่เฮนรี่ด้วยเอ็ดมันด์ มอร์ติเมอร์พี่เขยของริชาร์ดแห่งโคนิสเบิร์ก ซึ่งเป็นเหลนของเอ็ดเวิร์ดที่ 3 และครั้งหนึ่งเป็นทายาทโดยสันนิษฐานของริชาร์ดที่ 2 ^[51]มอร์ติเมอร์ยังคงจงรักภักดีและแจ้งให้เฮนรี่ทราบถึงแผนการที่สั่งให้ประหารชีวิตแกนนำทั้งสามคน^[52]

เฮนรียึดครองฮาร์เฟลอร์ได้ในวันที่ 22 กันยายน^{[ ต้องการอ้างอิง ]}และพ่ายแพ้อย่างเด็ดขาดต่อฝรั่งเศสที่อาแฌงกูร์ในวันที่ 25 ตุลาคม ซึ่งทำลายล้างขุนนางฝรั่งเศสไปจำนวนมาก^{[ ต้องการอ้างอิง ]}การรณรงค์ครั้งต่อมาของอาแฌงกูร์และเฮนรีทำให้ความชอบธรรมของระบอบกษัตริย์แลงคาสเตอร์และการแสวงหาการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ฝรั่งเศสของเฮนรี มั่นคงยิ่งขึ้น ^[53]ในปี ค.ศ. 1420 เฮนรีและชาร์ลที่ 6 แห่งฝรั่งเศสได้ลงนามในสนธิสัญญาทรัวส์สนธิสัญญาดังกล่าวตัดสิทธิ์ชาร์ล ส์ โดแฟ็งแห่งฝรั่งเศส จากสายการสืบราชบัลลังก์ แต่งงาน กับแค ทเธอรีนแห่งวาลัวส์ ลูกสาวของชาร์ลส์ ให้กับเฮนรี และยอมรับลูกชายในอนาคตของพวกเขาเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ฝรั่งเศสโดยชอบธรรม^[54]

ริชาร์ดแห่งยอร์กบุตรชายของริชาร์ดแห่งโคนิสเบิร์ก อายุได้สี่ขวบเมื่อบิดาของเขาถูกประหารชีวิต เนื่องจากเอ็ดเวิร์ด ดยุคแห่งยอร์กที่ 2 ซึ่งเป็นอาของเขา เสียชีวิตที่อาจินคอร์ตโดยไม่มีทายาท^[55]เฮนรีจึงอนุญาตให้ริชาร์ดแห่งยอร์กสืบทอดตำแหน่งและที่ดินของดัชชีแห่งยอร์กเมื่อเอ็ดมันด์ มอร์ติเมอร์เสียชีวิตโดยไม่มีบุตรในปี ค.ศ. 1425 ริชาร์ดแห่งยอร์กก็สืบทอดตำแหน่งเอิร์ลแห่งมาร์ชและสิทธิในการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของมอร์ติเมอร์ผ่านมารดาผู้ล่วงลับของเขา น้องสาวของเอ็ดมันด์ มอร์ติเมอร์

เฮนรี่ ผู้มีน้องชายสามคนและเพิ่งแต่งงานกับแคทเธอรีน ไม่สงสัยเลยว่าการอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ของแลงคาสเตอร์นั้นปลอดภัย^[31]ในวันที่ 6 ธันวาคม ค.ศ. 1421 แคทเธอรีนให้กำเนิดบุตรชายชื่อเฮนรี่ปีต่อมา เฮนรี่ที่ 5 สิ้นพระชนม์ด้วยโรคบิดและบุตรชายของพระองค์ขึ้นครองราชย์เมื่ออายุได้เพียง 9 เดือน^[56]น้องชายของเฮนรี่ที่ 5 ไม่มีทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายที่ยังมีชีวิตอยู่ เหลือเพียงตระกูลโบฟอร์ตเท่านั้นที่เป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์แลงคาสเตอร์ทางเลือก เมื่อริชาร์ดแห่งยอร์กเติบโตเป็นผู้ใหญ่และการปกครองของเฮนรี่ที่ 6 เสื่อมลง การอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ของยอร์กก็น่าดึงดูดใจมากขึ้น รายได้จากมรดกของเขายังทำให้เขากลายเป็นเจ้าสัวที่ร่ำรวยที่สุดในราชอาณาจักร^[11]

ตั้งแต่ยังเด็กพระเจ้าเฮนรีที่ 6ทรงถูกล้อมรอบด้วยที่ปรึกษาและที่ปรึกษาที่ชอบทะเลาะเบาะแว้ง ฮัม ฟรีย์ ดยุกแห่งกลอสเตอร์ ลุงของ พระองค์ที่ยังมีชีวิตอยู่ พยายามจะแต่งตั้งให้เป็นลอร์ดผู้พิทักษ์จนกระทั่งพระเจ้าเฮนรีทรงบรรลุนิติภาวะ และทรงพยายามเอาใจประชาชนทั่วไปเพื่อประโยชน์ของตนเอง^[57]แต่ถูกคาร์ดินัลเฮนรี โบฟอร์ต ลุงต่างมารดาของพระองค์คัดค้าน ในหลายๆ ครั้ง โบฟอร์ตได้ขอให้จอห์น ดยุกแห่งเบดฟอร์ดพี่ชายของกลอสเตอร์และผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในนามของพระเจ้าเฮนรี เสด็จกลับจากตำแหน่งผู้บัญชาการของกษัตริย์ในฝรั่งเศส เพื่อไกล่เกลี่ยหรือปกป้องพระองค์จากข้อกล่าวหาเรื่องการก่อกบฏของกลอสเตอร์^[58]ในต่างแดน ชาวฝรั่งเศสได้รวบรวมกำลังเข้าข้างโจนออฟอาร์คและสร้างความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ให้กับชาวอังกฤษที่เมืองออร์เลอ็องส์ [ ^59]และปาเตย์ [ ^{ต้องการการอ้างอิง ]}ทำให้ชัยชนะหลายอย่างที่เฮนรีที่ 5 ทำได้พลิกกลับ และนำไปสู่การสวมมงกุฎของโดแฟ็งเป็น ชาร์ ลส์ที่ 7ในเมืองแร็งส์ในวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 1429 ^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}เฮนรีได้รับการสวมมงกุฎอย่างเป็นทางการเป็นเฮนรีที่ 6 เมื่ออายุได้ 7 ขวบ ไม่นานหลังจากนั้นในวันที่ 6 พฤศจิกายน เพื่อตอบสนองต่อพิธีราชาภิเษกของชาร์ลส์^[60]ในช่วงเวลานี้ แคทเธอรีนแห่งวาลัวส์ แม่ของเฮนรีได้แต่งงานใหม่กับโอเวน ทิวดอร์^[61]และให้กำเนิดบุตรชายสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ได้แก่เอ็ดมันด์ ทิวดอร์และแจสเปอร์ ทิวดอร์ซึ่งทั้งคู่มีบทบาทสำคัญในช่วงสุดท้ายของสงครามที่กำลังจะมาถึง^[62]

เฮนรีบรรลุนิติภาวะในปี ค.ศ. 1437 ตอนอายุสิบหก^{[ ต้องการอ้างอิง ]}อย่างไรก็ตาม เบดฟอร์ดเสียชีวิตก่อนหน้านั้นสองปีในปี ค.ศ. 1435 และโบฟอร์ตก็ถอนตัวออกจากกิจการสาธารณะเป็นส่วนใหญ่ในเวลาต่อมา ส่วนหนึ่งเป็นเพราะวิลเลียม เดอ ลา โพล เอิร์ลแห่งซัฟโฟล์ค ซึ่งเป็นพันธมิตรของเขา ขึ้นสู่ความโดดเด่น ในฐานะบุคคลสำคัญในราชสำนัก^[63]เช่นเดียวกับโบฟอร์ต ซัฟโฟล์คสนับสนุนวิธีแก้ปัญหาที่เลวร้ายลงในฝรั่งเศสโดยใช้การทูตมากกว่าการใช้การทหาร ซึ่งสอดคล้องกับเฮนรี ซึ่งโดยธรรมชาติแล้วไม่ชอบความรุนแรงและการนองเลือด^[64]ซัฟโฟล์คต่อต้านกลอสเตอร์และริชาร์ดแห่งยอร์กที่ กำลังขึ้นสู่ อำนาจ ทั้งคู่สนับสนุนให้ดำเนินการใช้วิธีการทางการทหารต่อฝรั่งเศสต่อไป ซัฟโฟล์คและตระกูลโบฟอร์ตมักได้รับเงิน ที่ดิน และตำแหน่งสำคัญในรัฐบาลและกองทหารจากกษัตริย์ ซึ่งกษัตริย์ไม่สนับสนุนการรุกรานของกษัตริย์ โดยหันเหทรัพยากรที่จำเป็นอย่างยิ่งออกไปจากการรณรงค์ของริชาร์ดและกลอสเตอร์ในฝรั่งเศส ส่งผลให้ริชาร์ดมีความเคียดแค้นต่อตระกูลโบฟอร์ตอย่างรุนแรง^[65]

ซัฟโฟล์คยังคงเพิ่มอิทธิพลในราชสำนักในฐานะสถาปนิกหลักของสนธิสัญญาตูร์ในปี ค.ศ. 1444 เพื่อเป็นสื่อกลางในการสร้างสันติภาพระหว่างอังกฤษและฝรั่งเศส ซัฟโฟล์คประสบความสำเร็จในการเจรจาแต่งงานกับเฮนรีแห่ง มาร์กา เร็ตแห่งอองชูซึ่งเป็นญาติห่างๆ ของชาร์ลส์ที่ 7 ผ่านทางการแต่งงาน ไม่ใช่ทางสายเลือด โดยแลกกับดินแดนเมนและอองชูซึ่ง มีความสำคัญเชิงยุทธศาสตร์ ^[66]แม้ว่าซัฟโฟล์คจะได้รับการเลื่อนตำแหน่งจากเอิร์ลเป็นมาร์ควิส (และจะได้เป็นดยุคในปี ค.ศ. 1448) สำหรับความพยายามของเขา แต่เงื่อนไขของสนธิสัญญาที่กำหนดให้ต้องโอนดินแดนให้กับฝรั่งเศสนั้นถูกเก็บเป็นความลับจากสาธารณชนชาวอังกฤษเนื่องจากเกรงว่าจะเกิดปฏิกิริยาตอบโต้ที่รุนแรง แต่เฮนรียืนกรานในสนธิสัญญา^[67]สองปีต่อมาในปี ค.ศ. 1447 ซัฟโฟล์คประสบความสำเร็จในการจับกุมกลอสเตอร์ในข้อหากบฏ กลอสเตอร์เสียชีวิตระหว่างรอการพิจารณาคดี โดยบางคนในขณะนั้นสงสัยว่าซัฟโฟล์ควางยาพิษเขา^[68]ริชาร์ดแห่งยอร์กถูกปลดจากตำแหน่งอันทรงเกียรติในฝรั่งเศสและถูกส่งไปปกครองลอร์ดแห่งไอร์แลนด์ ซึ่งอยู่ห่างไกลออก ไป โดยมีวาระการดำรงตำแหน่งสิบปี ซึ่งเขาไม่สามารถแทรกแซงกิจการในศาลได้^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ในช่วงเวลานี้ อังกฤษยังคงประสบกับความพลิกผันในฝรั่งเศส ซัฟโฟล์คซึ่งขณะนี้เป็นมหาอำนาจหลักเบื้องหลังบัลลังก์ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการรับผิดสำหรับความสูญเสียเหล่านี้ได้ นอกจากนี้ ความผิดของคำขอที่ไม่เอื้ออำนวยในการยกเมนและอองชูให้ฝรั่งเศสก็ตกอยู่ที่เท้าของซัฟโฟล์ค แม้ว่าเขาจะยังคงยืนกรานว่าเขาไม่ได้ให้สัญญาใดๆ ในระหว่างการเจรจาเกี่ยวกับข้อเรียกร้องดังกล่าว^[69]ในปี ค.ศ. 1450 ซัฟโฟล์คถูกจับกุม จำคุกในหอคอยแห่งลอนดอนและถูกถอดถอนในสภาสามัญ เฮนรี่เข้าแทรกแซงและเนรเทศซัฟโฟล์คไปเป็นเวลาห้าปี แต่ระหว่างทางไปกาแล ซัฟโฟล์คก็ถูกจับและประหารชีวิตในวันที่ 2 พฤษภาคม ค.ศ. 1450 ^[70]ซัฟโฟล์คถูกสืบทอดตำแหน่งโดยเอ็ดมันด์ โบฟอร์ต ดยุคแห่งซัมเมอร์เซ็ตหลานชายของเฮนรี่ โบฟอร์ต ในฐานะผู้นำกลุ่มที่แสวงหาสันติภาพกับฝรั่งเศส ซึ่งได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้บังคับบัญชาแทนริชาร์ดในฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1448 สถานะทางการเมืองของซัมเมอร์เซ็ตค่อนข้างเปราะบาง เนื่องจากความล้มเหลวทางทหารของอังกฤษในปี ค.ศ. 1449 หลังจากที่สงครามกลับมาปะทุอีกครั้ง ทำให้เขาตกเป็นเป้าวิพากษ์วิจารณ์จากพันธมิตรของริชาร์ดในราชสำนัก^[71]ในเวลานี้ ซัมเมอร์เซ็ตกลายเป็นพันธมิตรที่ใกล้ชิดของมาร์กาเร็ตแห่งอองชู ภรรยาของเฮนรี่^[72]มาร์กาเร็ตเองมีอำนาจควบคุมกษัตริย์เฮนรี่ผู้ยอมจำนนเกือบทั้งหมด^{[ ต้องการอ้างอิง ]}และมิตรภาพอันใกล้ชิดของเธอกับซัมเมอร์เซ็ตทำให้หลายคนสงสัยว่าทั้งสองมีสัมพันธ์กัน อันที่จริง เมื่อ เอ็ดเวิร์ดแห่งเวสต์มินสเตอร์บุตรชายของเฮนรีและมาร์กาเร็ตประสูติในปี ค.ศ. 1453 ก็มีข่าวลือแพร่หลายว่าซัมเมอร์เซ็ตเป็นบิดา^[73]

ในวันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 1450 ชาวอังกฤษประสบกับความพลิกผันครั้งใหญ่ในฝรั่งเศสที่ฟอร์มิญีซึ่งปูทางให้ฝรั่งเศสยึดครองนอร์มังดีคืน มาได้ ^[74]ในปีเดียวกันนั้น เกิดการลุกฮือของประชาชนอย่างรุนแรงในเคนต์ ซึ่งมักถูกมองว่าเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามดอกกุหลาบ^[75]แถลงการณ์ของกลุ่มกบฏ เรื่องThe Complaint of the Poor Commons of Kentซึ่งเขียนขึ้นภายใต้การดูแลของผู้นำกลุ่มกบฏ แจ็ก เคด กล่าวหาว่าราชวงศ์กรรโชกทรัพย์ บิดเบือนกระบวนการยุติธรรม และฉ้อโกงการเลือกตั้ง กลุ่มกบฏยึดครองพื้นที่บางส่วนของลอนดอน และประหารชีวิตเจมส์ ไฟนส์เสนาบดีกรมคลังที่ไม่เป็นที่นิยม^[76]พวกเขาแยกย้ายกันไปหลังจากได้รับการอภัยโทษ แต่ต่อมามีผู้นำกลุ่มหลายคน รวมทั้งเคด ถูกประหารชีวิต^[77]หลังจากการกบฏ ความคับข้องใจของเคดและผู้ติดตามของเขาได้ก่อให้เกิดพื้นฐานของการต่อต้านรัฐบาลของราชวงศ์ของริชาร์ดแห่งยอร์ก ซึ่งเขารู้สึกว่าถูกกีดกันอย่างไม่สมควร^[75]ริชาร์ดแห่งยอร์กใช้โอกาสนี้เดินทางกลับจากไอร์แลนด์และเดินทางไปลอนดอน เขาพยายามหาทางปฏิรูปตัวเองเพื่อเรียกร้องให้มีการปกครองที่ดีขึ้น และสุดท้ายเขาก็ถูกจำคุกตลอดช่วงปี ค.ศ. 1452 และ 1453 ^[78]เมื่อถึงฤดูร้อนของปีหลัง ริชาร์ดดูเหมือนจะพ่ายแพ้ในการแย่งชิงอำนาจ^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}

ตลอดการทะเลาะวิวาทเหล่านี้ เฮนรีเองก็มีส่วนร่วมในกระบวนการนี้เพียงเล็กน้อย เขาแสดงอาการป่วยทางจิตหลายอย่าง ซึ่งอาจสืบทอดมาจากปู่ฝ่ายแม่ของเขาชาร์ลที่ 6 แห่งฝรั่งเศส^[79]การที่เขาขาดความเป็นผู้นำในเรื่องการทหารแทบทั้งหมด ทำให้กองกำลังอังกฤษในฝรั่งเศสกระจัดกระจายและอ่อนแอ ซึ่งทำให้กองทัพของพวกเขาพร้อมสำหรับความพ่ายแพ้ที่ฟอร์มิญีในปี ค.ศ. 1450 ^[80]เฮนรีได้รับการอธิบายว่าสนใจในเรื่องศาสนาและการเรียนรู้มากกว่า ซึ่งเมื่อรวมกับธรรมชาติที่ขี้ขลาดและเฉื่อยชาของเขา และถึงแม้จะไม่ได้ตั้งใจดี แต่การต่อต้านสงคราม ทำให้เขาเป็นกษัตริย์ที่ไร้ประสิทธิภาพในสมัยนั้น^[81] ในวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 1453 กองกำลังอังกฤษในฝรั่งเศสตอนใต้ประสบความพ่ายแพ้อย่างย่อยยับที่กัสตียงและอังกฤษสูญเสียทรัพย์สินทั้งหมดในฝรั่งเศส ยกเว้นปาเลออฟกาแลทำให้ดุลอำนาจในยุโรปเปลี่ยนแปลง และยุติสงครามร้อยปี^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}บางทีอาจเป็นเพราะข่าวนี้ทำให้เฮนรี่เกิดอาการป่วยทางจิตอย่างรุนแรง ซึ่งระหว่างนั้นเขาจำเอ็ดเวิร์ด ลูกชายที่เพิ่งเกิดไม่ได้^[82]เมื่อวันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 1454 คาร์ดินัลจอห์น เคมป์ลอร์ดชานเซลเลอร์เสียชีวิต และเฮนรี่ไม่สามารถเสนอชื่อผู้สืบทอดตำแหน่งได้ ทำให้ไม่สามารถจัดตั้งรัฐบาลในนามของกษัตริย์ได้^[83]

การขาดอำนาจจากส่วนกลางทำให้สถานการณ์ทางการเมืองที่ไม่มั่นคงเสื่อมถอยลงอย่างต่อเนื่อง ซึ่งทำให้เกิดความขัดแย้งที่ยาวนานระหว่างตระกูลขุนนางที่มีอำนาจมากกว่า โดยเฉพาะความขัดแย้งระหว่างเพอร์ซีย์-เนวิลล์และความขัดแย้งระหว่างบอนวิลล์-คอร์เตเนย์ทำให้เกิดบรรยากาศทางการเมืองที่ไม่แน่นอนซึ่งเหมาะสำหรับสงครามกลางเมือง^[84]เพื่อให้แน่ใจว่าประเทศสามารถปกครองได้ จึงได้จัดตั้งสภาผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ขึ้น และแม้จะมีการประท้วงของมาร์กาเร็ต ริชาร์ดแห่งยอร์กก็เป็นผู้นำ ซึ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นลอร์ดผู้พิทักษ์ และสมาชิกสภาสูงสุดในวันที่ 27 มีนาคม ค.ศ. 1454 ยอร์กแต่งตั้ง ริชาร์ด เนวิลล์ เอิร์ลแห่งซอลส์บรีพี่เขยของเขาให้ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี โดยสนับสนุนตระกูลเนวิลล์ต่อต้านคู่ต่อสู้คนสำคัญเฮนรี เพอร์ซีย์ เอิร์ลแห่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์ ในการสนับสนุนตระกูลเนวิลล์ ยอร์กได้พันธมิตรคนสำคัญ นั่นก็คือริชาร์ด เนวิลล์ เอิร์ลแห่งวอร์วิกที่ 16 บุตรชายของซอลส์บรีซึ่งเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดและร่ำรวยที่สุดในราชอาณาจักร ยอร์กปลดซัมเมอร์เซ็ตออกจากตำแหน่งและขังเขาไว้ในหอคอยแห่งลอนดอน^[85]

ในปี ค.ศ. 1455 เฮนรีฟื้นตัวจากอาการป่วยทางจิตอย่างกะทันหัน และพลิกกลับความก้าวหน้าของริชาร์ดแห่งยอร์กได้มาก ซัมเมอร์เซ็ตได้รับการปล่อยตัวและกลับมาเป็นที่ชื่นชอบอีกครั้ง ส่วนยอร์กถูกบังคับให้ออกจากราชสำนัก และถูกเนรเทศ ^[86]อย่างไรก็ตาม ขุนนางที่ไม่พอใจ โดยเฉพาะเอิร์ลแห่งวอร์วิกและเอิร์ลแห่งซอลส์เบอรี บิดาของเขา สนับสนุนการอ้างสิทธิ์ของตระกูลยอร์ก ที่เป็นคู่แข่ง ในการควบคุมรัฐบาล^[87]เฮนรี ซัมเมอร์เซ็ต และสภาขุนนางที่คัดเลือกมาได้เลือกที่จะจัดการประชุมสภาใหญ่ที่เลสเตอร์ในวันที่ 22 พฤษภาคม ซึ่งอยู่ห่างจากศัตรูของซัมเมอร์เซ็ตในลอนดอน เนื่องจากกลัวว่าจะถูกกล่าวหาว่าก่อกบฏ ยอร์กและพันธมิตรจึงรวบรวมกองทัพเพื่อสกัดกั้นคณะราชวงศ์ที่เซนต์อัลบันส์ก่อนที่พวกเขาจะไปถึงสภาได้^[88]

ริชาร์ดแห่งยอร์ก ดยุกที่ 3 แห่งยอร์ก^[d]นำกำลังทหารประมาณ 3,000–7,000 นายลงใต้สู่ลอนดอน ซึ่งพวกเขาถูกกองทัพของเฮนรี่จำนวน 2,000 นายเข้าโจมตีที่เซนต์อัลบันส์ทางตอนเหนือของลอนดอน ในวันที่ 22 พฤษภาคม ค.ศ. 1455 ^[89]แม้ว่าการต่อสู้ที่ตามมาจะส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตรวมกันน้อยกว่า 160 นาย^{[90] แต่}ก็ถือเป็นชัยชนะที่เด็ดขาดของฝ่ายยอร์ก^[91]กษัตริย์เฮนรี่ที่ 6ถูกคนของยอร์กจับเป็นเชลย ซึ่งพบว่ากษัตริย์ซ่อนตัวอยู่ในร้านฟอกหนัง ในท้องถิ่น ซึ่งข้าราชบริพารและที่ปรึกษาของพระองค์ทิ้งไว้^[92]แม้จะมีผู้เสียชีวิตไม่มากทั้งสองฝ่าย แต่ศัตรูที่มีอิทธิพลมากที่สุดของยอร์กและตระกูลเนวิลล์หลายคนก็ถูกสังหาร รวมถึงเอ็ดมันด์ โบฟอร์ต ดยุกที่ 2 แห่งซัมเมอร์เซ็ต เฮนรี่เพอร์ซี เอิร์ลแห่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์ที่ 2และโทมัส คลิฟฟอร์ด บารอน เดอ คลิฟฟอร์ดที่ 8 ^[91]เมื่อกษัตริย์อยู่ในความดูแลและคู่แข่งสำคัญหลายคนเสียชีวิต รัฐสภาได้แต่งตั้งให้ยอร์กเป็นลอร์ดผู้พิทักษ์อีกครั้งและกลุ่มยอร์กก็กลับมามีอิทธิพลอีกครั้ง[ ^93]

ในไม่ช้าพันธมิตรของยอร์กก็มีอำนาจเหนือผู้อื่นด้วยสถานการณ์ที่เสถียรชั่วคราว โดยเฉพาะอย่างยิ่งริชาร์ด เนวิลล์ เอิร์ลแห่งวอร์วิกคนที่ 16 ผู้ยัง หนุ่ม ซึ่งในฐานะกัปตันแห่งกาแลส์ได้ดำเนินการปราบปรามโจรสลัดในช่องแคบอังกฤษ^{[94] วอร์วิกแซงหน้า} ริชาร์ด เนวิลล์ เอิร์ลแห่งซอลส์บรีคนที่ 5บิดาของเขาอย่างรวดเร็วในฐานะพันธมิตรคนสำคัญของยอร์ก โดยปกป้องยอร์กจากการแก้แค้นในรัฐสภา^[95]ตำแหน่งผู้บัญชาการท่าเรือกาแล ส์ที่มีความสำคัญเชิงยุทธศาสตร์ของวอร์วิก ยังทำให้เขาสามารถบังคับบัญชากองทัพถาวร ที่ใหญ่ที่สุดของอังกฤษได้อีก ด้วย^{[ ต้องการการอ้างอิง ]} มาร์กาเร็ตแห่งอองชูพระชายาของเฮนรีถือว่าวอร์วิกเป็นภัยคุกคามร้ายแรงต่อบัลลังก์และพยายามตัดเสบียงของเขา^[96]อย่างไรก็ตาม การโจมตีแซนด์วิช ของฝรั่งเศส ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1457 ได้จุดชนวนให้เกิดความกลัวการรุกรานของฝรั่งเศส ทำให้มาร์กาเร็ตต้องยอมแพ้และจัดหาเงินทุนให้กับวอร์วิกตามที่เขาต้องการเพื่อปกป้องอาณาจักร^[97]อย่างไรก็ตาม ในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1456 เฮนรีได้ฟื้นคืนสติสัมปชัญญะ และปลดยอร์กออกจากตำแหน่งลอร์ดผู้พิทักษ์อีกครั้ง และกลับมาปกครองอาณาจักรด้วยตนเองอีกครั้ง^[98]แม้จะมีสันติภาพที่ไม่แน่นอน แต่ความวุ่นวายก็กลับคืนสู่อาณาจักรอีกครั้ง เมื่อเกิดการสู้รบเป็นระยะๆ ระหว่างตระกูลเนวิลล์และเพอร์ซี อีกครั้ง ^[99]เพื่อระงับความไม่พอใจที่เพิ่มมากขึ้น เฮนรีพยายามเป็นตัวกลางในการแสดงความปรองดองต่อสาธารณชนระหว่างทั้งสองฝ่ายที่อาสนวิหารเซนต์พอลในวันที่ 25 มีนาคม ค.ศ. 1458 อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ขบวนแห่สลายไป การวางแผนก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง^[99]

ในขณะเดียวกัน ขณะที่เฮนรีพยายามรักษาสันติภาพในอังกฤษอย่างไร้ผล วอร์วิคโดยไม่คำนึงถึงอำนาจของราชวงศ์ ได้โจมตี กองเรือ คาสตีลในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1458 และโจมตีกองเรือของสันนิบาตฮันเซอาติกในอีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา^[100]ตำแหน่งของเขาในกาแลยังทำให้เขาสามารถสร้างความสัมพันธ์กับชาร์ลส์ที่ 7 แห่งฝรั่งเศสและฟิลิปผู้ดีแห่งเบอร์กันดีซึ่งเป็นความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่จะเป็นประโยชน์ต่อเขาในอนาคต^[101]เพื่อตอบสนองต่อการโจมตี วอร์วิคถูกเรียกตัวไปที่ลอนดอนเพื่อสอบสวนร่วมกับยอร์กและซอลส์บรี อย่างไรก็ตาม พวกเขาปฏิเสธเพราะกลัวการจับกุมเมื่อพวกเขาถูกแยกจากพันธมิตร^{[102] ยอร์กเรียกเนวิลล์ไปนัดพบกันที่} ปราสาทลุดโลว์ซึ่งเป็นป้อมปราการของเขาในมาร์เชสเวลส์แทน วอร์วิคออกเดินทางจากกาแลพร้อมกับกองทหารรักษาการณ์บางส่วนที่นั่นเพื่อเข้าร่วมกับกองกำลังหลักของยอร์ก^[103]

มาร์กาเร็ตไม่ได้อยู่เฉยๆ ในช่วงเวลานี้และได้รวบรวมการสนับสนุนอาวุธสำหรับเฮนรีอย่างแข็งขัน โดยแจกจ่ายตราสัญลักษณ์หงส์เงินให้กับอัศวินและอัศวินฝึกหัดที่เธอเป็นส่วนตัว^[104]ก่อนที่วอร์วิกจะเข้าร่วมกับพวกเขา กองทัพยอร์กที่มีทหาร 5,000 นายภายใต้การนำของซอลส์บรีถูกซุ่มโจมตีโดยกองกำลังแลงคาสเตอร์ที่มีขนาดใหญ่กว่าสองเท่าภายใต้การนำของเจมส์ ทูเชต์ บารอนออดลีย์คนที่ 5ที่บลอร์ฮีธเมื่อวันที่ 23 กันยายน ค.ศ. 1459 ^[105]กองทัพแลงคาสเตอร์พ่ายแพ้^[106]และบารอนออดลีย์เองก็เสียชีวิตในการสู้รบ^[107]ในเดือนกันยายน วอร์วิกข้ามไปยังอังกฤษและมุ่งหน้าไปทางเหนือสู่ลุดโลว์^[108]ที่สะพานลุดฟอ ร์ดที่อยู่ใกล้เคียง กองกำลังยอร์กกระจัดกระจายเนื่องจากการแปรพักตร์ของกองทหารกาเลส์ของวอร์วิกภายใต้การนำของแอนดรูว์ ทรอลโลป [ ^109]

ยอร์กซึ่งยังคงเป็นผู้แทนของไอร์แลนด์ ถูกบังคับให้หลบหนี เดินทางไปดับลินกับเอ็ดมันด์ เอิร์ลแห่งรัตแลนด์ ลูกชายคนที่สองของเขา ในขณะที่วอร์วิกและซอลส์บรีล่องเรือไปกาแลส์พร้อมกับเอ็ดเวิร์ด เอิร์ลแห่งมาร์ช ทายาทของยอร์ก^[110]ฝ่ายแลงคาสเตอร์แต่งตั้งเฮนรี โบฟอร์ต ดยุคแห่งซัมเมอร์เซ็ต คนใหม่ ให้มาแทนที่วอร์วิกในกาแลส์ อย่างไรก็ตาม ฝ่ายยอร์กสามารถรักษาความจงรักภักดีของกองทหารไว้ได้^[108]ฝ่ายแลงคาสเตอร์เพิ่งได้รับชัยชนะที่ลุดฟอร์ดบริดจ์ และได้จัดตั้ง " รัฐสภาแห่งปีศาจ " ที่เมืองโคเวนทรีโดยมีจุดประสงค์เพียงอย่างเดียวคือเพื่อยึดครองยอร์ก ลูกชายของเขา ซอลส์บรี และวอร์วิก^[111]อย่างไรก็ตาม การกระทำของสภานี้ทำให้ขุนนางที่ยังไม่ผูกมัดหลายคนกลัวว่าตำแหน่งและทรัพย์สินของตนจะเสียหาย^[112]ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1460 วอร์วิกได้ล่องเรือไปยังไอร์แลนด์ภายใต้การคุ้มครองของลอร์ดกาสกงแห่งดูรัส^[113]เพื่อวางแผนร่วมกับยอร์ก โดยหลบเลี่ยงกองเรือหลวงที่บัญชาการโดยเฮนรี ฮอลแลนด์ ดยุกที่ 3 แห่งเอ็กเซเตอร์ [ ^114]ก่อนที่พวกเขาจะกลับไปยังกาแล^[115]

ในช่วงปลายเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1460 วอร์วิก ซอลส์บรี และเอ็ดเวิร์ดแห่งมาร์ช ข้ามช่องแคบและขี่ม้าไปทางเหนือสู่ลอนดอน ซึ่งพวกเขาได้รับการสนับสนุนอย่างกว้างขวาง^[116]ซอลส์บรีเหลือกองกำลังเพื่อปิดล้อมหอคอยแห่งลอนดอน [ ^117]ในขณะที่วอร์วิกและมาร์ชไล่ตามเฮนรีไปทางเหนือ^[118]

ฝ่ายยอร์กตามทันฝ่ายแลงคาสเตอร์และเอาชนะพวกเขาได้ที่น อร์ ธแธมป์ตันในวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1460 ^[119] ฮัมฟรีย์ สตาฟฟอร์ด ดยุคแห่งบักกิงแฮมคนที่ 1 จอห์น ทัลบ็อต เอิร์ลแห่งชรูว์สเบอรีคนที่ 2 จอห์น โบมอนต์ วิสเคานต์โบ มอนต์คนที่ 1 และโทมัส เพอร์ซี บารอนเอเกรอมอนต์คนที่ 1ล้วนถูกสังหารขณะปกป้องกษัตริย์ของตน [ ^120]เป็นครั้งที่สองที่เฮนรี่ถูกฝ่ายยอร์กจับเป็นเชลย ซึ่งคุ้มกันพระองค์ไปยังลอนดอน ทำให้กองกำลังรักษาการณ์ในหอคอยต้องยอมจำนน^[121]

ในเดือนกันยายนของปีนั้น ยอร์กกลับมาจากไอร์แลนด์ และในรัฐสภาเดือนตุลาคมของปีนั้น เขาแสดงท่าทีเชิงสัญลักษณ์ถึงความตั้งใจที่จะอ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์อังกฤษโดยวางมือบนบัลลังก์^[122]การกระทำดังกล่าวทำให้สภาตกใจ^[123]แม้แต่พันธมิตรที่ใกล้ชิดที่สุดของยอร์กก็ไม่พร้อมที่จะสนับสนุนการเคลื่อนไหวดังกล่าว^[124]เมื่อพิจารณาคำกล่าวอ้างของยอร์ก ผู้พิพากษารู้สึกว่า หลัก กฎหมายทั่วไปไม่สามารถกำหนดได้ว่าใครมีสิทธิ์ในการสืบราชบัลลังก์ก่อน จึงประกาศว่าเรื่องนี้ "อยู่เหนือกฎหมายและผ่านการเรียนรู้ของพวกเขาไปแล้ว" ^[125]เมื่อพบว่าไม่มีการสนับสนุนที่เด็ดขาดต่อคำกล่าวอ้างของเขาในหมู่ขุนนางซึ่งในขั้นตอนนี้ไม่มีความปรารถนาที่จะแย่งชิงเฮนรี จึงได้ประนีประนอมกัน โดยพระราชบัญญัติความตกลงได้รับการผ่านเมื่อวันที่ 25 ตุลาคม ค.ศ. 1460 ซึ่งระบุว่าหลังจากการสิ้นพระชนม์ของเฮนรีเอ็ดเวิร์ด บุตรชายของเขา จะถูกตัดสิทธิ์ในการสืบราชสมบัติ และบัลลังก์จะตกเป็นของยอร์ก^[126]อย่างไรก็ตาม การประนีประนอมดังกล่าวพบว่าไม่เป็นที่ยอมรับอย่างรวดเร็ว และความเป็นศัตรูก็กลับมาอีกครั้ง^[127]

ราชินีมาร์กาเร็ตและลูกชายของเธอได้หลบหนีไปยัง ปราสาทฮาร์เลชที่อยู่ภาย ใต้การปกครองของราชวงศ์แลงคาสเตอร์ ซึ่งพวกเขาได้เข้าร่วมกับเจสเปอร์ ทิวดอร์ พี่ชายต่างมารดาของเฮนรี และเฮนรี ฮอลแลนด์ ดยุคที่ 3 แห่งเอ็กซีเตอร์ซึ่งกำลังรวบรวมกองกำลังในเวลส์และเวสต์คัน ทรี มาร์กาเร็ ตมุ่งหน้าไปทางเหนือสู่สกอตแลนด์ซึ่งเธอประสบความสำเร็จในการเจรจาการใช้กองกำลังสกอตแลนด์และความช่วยเหลืออื่นๆ สำหรับฝ่ายแลงคาสเตอร์จากราชินีผู้สำเร็จราชการแมรีแห่งเกลเดอร์สเพื่อแลกกับการยอมจำนนเบอร์วิกซึ่งหนึ่งปีก่อนพระเจ้าเจมส์ที่ 2 แห่งสกอตแลนด์ได้ใช้ความวุ่นวายของสงครามเป็นโอกาสในการยึดคืนเช่นเดียวกับร็อกซ์เบิร์กแม้ว่าหลังจะประสบความสำเร็จ แต่ก็ต้องแลกมาด้วยชีวิตของเขา การเจรจาที่ประสบความสำเร็จในลักษณะเดียวกันนี้เกิดขึ้นเพื่อใช้ กองทหาร ฝรั่งเศสและความช่วยเหลือสำหรับฝ่ายแลงคาสเตอร์ในปีเดียวกันนั้น คราวนี้เป็นการแลกกับการยอมจำนนของเจอร์ซีย์ [ ^128]ดังนั้นพันธมิตรเก่าจึงสนับสนุนฝ่ายแลงคาสเตอร์เพื่อป้องกันไม่ให้ฝ่ายยอร์กปกครองอังกฤษจากการเข้าร่วม กับรัฐ เบอร์กันดีในการทำสงครามกับฝรั่งเศส ซึ่งเป็นสถานการณ์ที่พันธมิตรทั้งสองไม่ยอมรับ ฝ่ายแลงคาสเตอร์รวมตัวกันในภาคเหนือของอังกฤษซึ่งตระกูลเพอร์ซีกำลังรวบรวมการสนับสนุน พวกเขาเข้าร่วมโดยซัมเมอร์เซ็ตและ โทมัส คอร์ตเนย์ เอิร์ลแห่งเดวอน ที่6/14 ^[129]ยอร์ก เอิร์ลแห่งรัตแลนด์ ลูกชายของเขา และซอลส์บรีออกจากลอนดอนเพื่อควบคุมภัยคุกคามของฝ่ายแลงคาสเตอร์ในภาคเหนือ^[130]

ในวันที่ 16 ธันวาคม ค.ศ. 1460 กองหน้าของยอร์กได้ปะทะกับกองกำลังของซัมเมอร์เซ็ตจากเวสต์คันทรีที่สมรภูมิเวิร์คซอปและพ่ายแพ้^{[ ต้องการอ้างอิง ]}ในวันที่ 21 ธันวาคม ยอร์กได้ไปถึงป้อมปราการของเขาที่ปราสาทแซนดัลใกล้กับเมืองเวคฟิลด์โดยชาวแลงคาสเตอร์ตั้งค่ายอยู่ห่างออกไปเพียง 9 ไมล์ (14 กม.) ด้วยเหตุผลที่ไม่ชัดเจน ยอร์กจึงยกพลออกจากปราสาทในวันที่ 30 ธันวาคม^[131]และในสมรภูมิเวคฟิลด์ ที่ตามมา ยอร์ก รัตแลนด์ และ โทมัส เนวิลล์น้องชายของวอร์วิกก็ถูกสังหารทั้งหมด^{[132] [128]}ซอลส์บรีถูกยึดในคืนถัดมาและถูกประหารชีวิต

หลังจากที่ฝ่ายยอร์กพ่ายแพ้ที่เวคฟิลด์เอ็ดเวิร์ด เอิร์ลแห่งมาร์ชบุตรชายวัย 18 ปีของ ริชาร์ด ดยุกที่ 3 แห่งยอร์ก ได้กลายเป็นรัชทายาทแห่งดยุกแห่งยอร์กและด้วยเหตุนี้จึงได้สืบทอดการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของริชาร์ด^[133]เอ็ดเวิร์ดพยายามป้องกันไม่ให้กองทัพแลงคาสเตอร์ที่รวบรวมภาย ใต้การนำของ ราชวงศ์ทิวดอร์ทางตะวันตกของอังกฤษและเวลส์เข้าร่วมกับกองกำลังหลักของแลงคาสเตอร์ที่ต่อต้านเขาทางเหนือ

ในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1461 พระองค์ได้ทรงเอาชนะกองทัพแลงคาสเตอร์ที่มอร์ติเมอร์สครอสอย่างเด็ดขาด[ 134 ^]และโอเวน ทิวดอร์สามีของแคทเธอรีนแห่งวาลัวส์ พระมเหสีของพระเจ้าเฮ นรีที่ 5 ซึ่งถูกจับเป็นเชลย ถูกกองกำลังของพระองค์ประหารชีวิต^[135]เมื่อรุ่งสางขึ้นเหนือทุ่งนา ปรากฏการณ์ทางอุตุนิยมวิทยาที่เรียกว่าพารฮีเลียนก็เกิดขึ้น ทำให้ดูเหมือนดวงอาทิตย์สามดวงกำลังขึ้น เอ็ดเวิร์ดสงบสติอารมณ์ของกองทัพที่หวาดกลัวด้วยการทำให้พวกเขาเชื่อว่าดวงอาทิตย์เป็นตัวแทนของตรีเอกานุภาพและด้วยเหตุนี้จึงเป็นหลักฐานแห่งพรจากพระเจ้าที่ประทานให้แก่พวกเขา^[136]ต่อมา เอ็ดเวิร์ดได้ใช้สัญลักษณ์ตราประจำตระกูลของพระอาทิตย์ที่ส่องประกายระยิบระยับเป็นอุปกรณ์ส่วนตัว^{[137] [138]}

ทางเหนือ หลังจากเอาชนะและสังหารริชาร์ดแล้ว กองทหารของมาร์กาเร็ตและชาวแลงคาสเตอร์ผู้ได้รับชัยชนะก็เคลื่อนทัพลงใต้^{[ ต้องการอ้างอิง ]}ในขณะที่วอร์วิกพร้อมด้วยเฮนรีผู้ถูกจับกุมเคลื่อนทัพไปรับพวกเขาบนถนนโบราณของโรมันที่ถนนวัตลิงในเซนต์อัลบันส์กองกำลังของวอร์วิกมีฐานที่มั่นที่มั่นคง^[139]แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ในการรบครั้งที่ 2 ที่เซนต์อัลบันส์เมื่อวันที่ 17 กุมภาพันธ์^[140]

เฮนรี่ได้รับการปลดปล่อยโดยชาวแลงคาสเตอร์ และแต่งตั้งให้เอ็ดเวิร์ดแห่งเวสต์มินสเตอร์ บุตรชายคนเล็กของเขาเป็นอัศวิน ซึ่งต่อมาก็แต่งตั้งผู้นำชาวแลงคาสเตอร์เป็นอัศวินถึง 30 คน^[141]วอร์วิกและกองทหารของเขาเดินทัพไปพบกับกองทหารยอร์กในมาร์เชสภายใต้การนำของเอ็ดเวิร์ด หลังจากที่ได้รับชัยชนะที่มอร์ติเมอร์สครอส^[142]แม้ว่าชาวแลงคาสเตอร์จะมีข้อได้เปรียบทางยุทธศาสตร์หลังจากเซนต์อัลบันส์ แต่ฝ่ายแลงคาสเตอร์ไม่เป็นที่นิยมในลอนดอน และประชาชนก็ปฏิเสธที่จะให้กองทหารของมาร์กาเร็ตเข้าประเทศ วอร์วิกและเอ็ดเวิร์ดที่ยึดครองอำนาจได้จึงเดินทัพอย่างรวดเร็วไปยังลอนดอน ซึ่งเอ็ดเวิร์ดได้รับการประกาศให้เป็นเอ็ดเวิร์ดที่ 4 แห่งอังกฤษโดยการชุมนุมที่เร่งรีบ^[143]เอ็ดเวิร์ดเป็นผู้ที่น่าดึงดูดใจกว่าในฐานะกษัตริย์สำหรับชาวอังกฤษ ผู้ร่วมสมัย เช่นฟิลิป เดอ คอมมีนส์กล่าวถึงเขาว่าเป็นคนกระตือรือร้น หล่อเหลา เป็นมิตร^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}และสร้างความประทับใจด้วยชุดเกราะเต็มยศและเสื้อผ้าที่หรูหรา ซึ่งเป็นการกระทำโดยเจตนาของผู้สนับสนุนของเขาเพื่อเปรียบเทียบเขากับเฮนรี ซึ่งความเปราะบางทางร่างกายและจิตใจของเขาทำให้การสนับสนุนของเขาลดลงอย่างร้ายแรง^[144]

เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับตำแหน่งของตน เอ็ดเวิร์ดและวอร์วิคเคลื่อนทัพไปทางเหนือเพื่อเผชิญหน้ากับชาวแลงคาสเตอร์ วอร์วิคซึ่งเป็นผู้นำทัพหน้าฝ่ายยอร์ก ได้ปะทะกับชาวแลงคาสเตอร์อย่างไม่มีผลแพ้ชนะที่เฟอร์รีบริดจ์ในวันที่ 28 มีนาคม ซึ่งทำให้วอร์วิคได้รับบาดเจ็บ^[145]และผู้บัญชาการชาวแลงคาสเตอร์บารอน คลิฟฟอร์ดและเนวิลล์ (ญาติห่างๆ ของวอร์วิค) ถูกสังหาร^[146]เอ็ดเวิร์ดเข้าปะทะกับกองทัพหลักของชาวแลงคาสเตอร์ในวันถัดมา คือวันที่ 29 มีนาคม ใกล้กับทาวตันในยอร์กเชียร์ การ สู้ รบที่เกิดขึ้นตามมานั้นเป็นการสู้รบครั้งใหญ่ที่สุดและนองเลือดที่สุดที่เคยเกิดขึ้นบนผืนแผ่นดินอังกฤษ^[147]และส่งผลให้เอ็ดเวิร์ดได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด ซึ่งทำลายอำนาจของชาวแลงคาสเตอร์ในภาคเหนือได้^[148]แกนหลักของการควบคุมของแลงคาสเตอร์ในราชสำนักถูกสังหารหรือไม่ก็หลบหนีออกจากประเทศไปเฮนรี่ เพอร์ซี เอิร์ลแห่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์ที่ 3ถูกสังหาร^{[ ต้องการการอ้างอิง ] แอนดรูว์ ทรอลโลป หนึ่งในผู้บัญชาการภาคสนามของแลงคาสเตอร์ที่เฉียบแหลมที่สุด [149] ก็ถูกสังหารเช่นกัน [150] ในขณะที่เจมส์ บัตเลอร์ เอิร์ลแห่งออร์มอนด์ที่ 5 ถูกจับและประหารชีวิต [ต้องการการอ้างอิง ]} เฮน^รี่มา^ร์กาเร็ต^{และเจ้า}ชายเอ็ดเวิร์ด ลูกชายของพวกเขาหนีไปทางเหนือสู่สกอตแลนด์^[151]เอ็ดเวิร์ดกลับไปลอนดอนเพื่อเข้าพิธีราชาภิเษก^[152]ในขณะที่วอร์วิกยังคงอยู่ทางเหนือเพื่อสงบการต่อต้านของแลงคาสเตอร์ต่อไป^[153]ยุทธการที่ทาวตันทำให้ชาวอังกฤษยืนยันว่าเอ็ดเวิร์ดเป็นผู้ปกครองอังกฤษที่ไม่มีใครโต้แย้งอย่างน้อยก็ในตอนนี้^{[148] [154]}เป็นผลให้เอ็ดเวิร์ดใช้โอกาสนี้ในการยื่นคำร้อง เพื่อริบบรรดาศักดิ์ของแลงคาสเตอร์ 14 ขุนนางและอัศวิน 96 คน และสมาชิกระดับรองของชนชั้นสูง[ ^155]

เอ็ดเวิร์ดได้รับการสวมมงกุฎเป็นกษัตริย์แห่งอังกฤษ อย่างเป็นทางการ เมื่อวันที่ 28 มิถุนายน ค.ศ. 1461 ใน เวสต์มิน สเตอร์แอบบีย์^[156]เอ็ดเวิร์ดพยายามเอาชนะใจศัตรูที่พ่ายแพ้ เขาอภัยโทษให้กับชาวแลงคาสเตอร์หลายคนที่เขาได้รับหลังจากชัยชนะที่ทาวตันหลังจากที่พวกเขายอมจำนนต่อการปกครองของเขา^[157]และอนุญาตให้พวกเขารักษาทรัพย์สินและตำแหน่งของตนไว้ได้^[158]

ส่วนวอร์วิกก็ได้รับประโยชน์จากการอุปถัมภ์ของเอ็ดเวิร์ดอย่างมากมาย และกลายเป็นขุนนางที่ทรงอำนาจที่สุดในประเทศ^[159]เขาได้รับมรดกที่ดินและบรรดาศักดิ์จากพ่อและแม่^[160]และได้รับแต่งตั้งให้เป็นพลเรือเอกแห่งอังกฤษ ผู้ดูแลดัชชีแลงคาสเตอร์พร้อมด้วยตำแหน่งสำคัญอื่นๆ อีกหลายตำแหน่ง^[161]ในช่วงฤดูร้อนของปี ค.ศ. 1462 วอร์วิกเจรจาสงบศึกกับสกอตแลนด์ได้สำเร็จ^[96]ในขณะที่อยู่ที่พิลทาวน์ในไอร์แลนด์กองกำลังยอร์กภายใต้การนำของโทมัส ฟิตซ์เจอรัลด์ เอิร์ลแห่งเดสมอนด์ที่ 7 ได้เอาชนะฝ่ายแลงคาสเตอร์ภายใต้การนำของจอห์น บัตเลอร์ เอิร์ลแห่งออร์มอนด์ที่ 6อย่าง เด็ดขาด ^[162]บังคับให้ตระกูลออร์มอนด์ต้องลี้ภัยและยุติแผนการของแลงคาสเตอร์ที่มีต่อไอร์แลนด์ [ ^163]ในเดือนตุลาคม มาร์กาเร็ตแห่งอองชูได้รุกรานอังกฤษพร้อมกับกองทหารจากฝรั่งเศส และยึดปราสาทอัลนวิกและแบมเบิร์กได้^[164]แม้ว่าปราสาทเหล่านี้จะกลับมาอยู่ในมือของราชวงศ์ยอร์กภายในเวลาเพียงสามเดือนก็ตาม^[165]

ในฤดูใบไม้ผลิของปี ค.ศ. 1463 ทางตอนเหนือของอังกฤษได้ก่อกบฏสนับสนุนเฮนรี่ เมื่อเซอร์ ราล์ฟ เพอร์ซีย์ล้อมปราสาทนอร์แฮม [ ^166]ได้มีการตกลงสงบศึกแยกกันกับทั้งสกอตแลนด์และฝรั่งเศสในช่วงปลายปี ค.ศ. 1463 ทำให้วอร์วิกสามารถกอบกู้ดินแดนที่เสียไปในภาคเหนือกลับคืนมาได้เกือบทั้งหมดในปี ค.ศ. 1464 ^[167]อย่างไรก็ตาม กองทัพหลักของแลงคาสเตอร์เคลื่อนทัพไปทางใต้ผ่านนอร์ธัมเบอร์แลนด์ และถูกทำลายโดยกองกำลังของยอร์กภายใต้การนำของจอห์น เนวิลล์ที่เฮกซัมในวันที่ 15 พฤษภาคม ค.ศ. 1464 ^[168]ผู้บัญชาการของแลงคาสเตอร์ทั้งสามคน ได้แก่ เฮนรี่ โบฟอร์ต ดยุคที่ 3 แห่งซัมเมอร์เซ็ต [ ^169]บารอนรอส [ ^170]และบารอน ฮังเกอร์ฟอร์ด [ ^{ต้องการการอ้างอิง ]}ถูกจับและประหารชีวิต กองทหารของยอร์กจับกุมกษัตริย์เฮนรี่ที่ถูกปลดออกจากตำแหน่งในป่าใกล้แม่น้ำริบเบิล [ ^171]และถูกนำตัวไปที่ลอนดอน ซึ่งเขาถูกคุมขังในหอคอย^{[172] [173]}เมื่อกองทัพของซัมเมอร์เซ็ตพ่ายแพ้และเฮนรีถูกจับ การต่อต้านการปกครองของเอ็ดเวิร์ดที่มีประสิทธิผลทั้งหมดก็ถูกกำจัดไป^[174]

เอ็ดเวิร์ดไม่เห็นประโยชน์อะไรในการฆ่าเฮนรี่ในขณะที่ลูกชายของเขายังมีชีวิตอยู่ แต่เลือกที่จะเก็บสิทธิในราชบัลลังก์แลงคาสเตอร์ไว้กับเชลยที่อ่อนแอแทน^[175]มาร์กาเร็ตและเจ้าชายเอ็ดเวิร์ดถูกบังคับให้ออกจากสกอตแลนด์และล่องเรือไปยังราชสำนักของลูกพี่ลูกน้องของมาร์กาเร็ตพระเจ้าหลุยส์ที่ 11 แห่งฝรั่งเศสซึ่งพวกเขาดูแลราชสำนักที่ยากจนในต่างแดนเป็นเวลาหลายปี^[176]

เมื่อตำแหน่งบนบัลลังก์ของเขามั่นคง เอ็ดเวิร์ดก็มีอิสระที่จะไล่ตามความทะเยอทะยานในประเทศและต่างประเทศของเขา ในระดับนานาชาติ เอ็ดเวิร์ดสนับสนุนพันธมิตรเชิงกลยุทธ์กับดัชชีแห่งเบอร์กันดีแต่วอร์วิคโน้มน้าวให้เขาเจรจาสนธิสัญญากับพระเจ้าหลุยส์ที่ 11 แห่งฝรั่งเศสในระหว่างการเจรจา วอร์วิคเสนอว่าเอ็ดเวิร์ดจะยอมแต่งงานกับกษัตริย์ฝรั่งเศส โดยเจ้าสาวที่ตั้งใจไว้คือโบนาแห่งซาวอย น้องสะใภ้ของ หลุยส์ หรือแอนน์แห่งฝรั่งเศสลูกสาว ของเขา ^[177]วอร์วิครู้สึกอับอายและโกรธมากเมื่อค้นพบในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1464 ว่าสี่เดือนก่อนหน้านั้นในวันที่ 1 พฤษภาคม เอ็ดเวิร์ดได้แต่งงานอย่างลับๆ กับเอลิซาเบธ วูด วิลล์ ภรรยาม่ายของขุนนางแลงคาสเตอร์^[178]เอลิซาเบธมีพี่น้องสิบสองคน ซึ่งบางคนแต่งงานเข้าไปในครอบครัวที่มีชื่อเสียง ทำให้ครอบครัววูดวิลล์กลายเป็นสถาบันทางการเมืองที่มีอำนาจซึ่งเป็นอิสระจากการควบคุมของวอร์วิค^[179]การเคลื่อนไหวดังกล่าวแสดงให้เห็นว่าวอร์วิกไม่ใช่ผู้มีอำนาจเบื้องหลังบัลลังก์อย่างที่หลายคนเข้าใจ และการแต่งงานครั้งนี้ถูกวิพากษ์วิจารณ์โดยที่ปรึกษาองคมนตรี ของเอ็ดเวิร์ด ซึ่งรู้สึกว่าการแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ใช่ลูกสาวของดยุคหรือเอิร์ลนั้นไม่เหมาะกับผู้ชายที่มีเชื้อสายราชวงศ์^{[180] [181]}วอร์วิกพยายามฟื้นคืนอิทธิพลที่สูญเสียไปโดยกล่าวหาว่าเอลิซาเบธและจาเกตตาแห่งลักเซมเบิร์ก แม่ของเธอใช้เวทมนตร์ ซึ่งเป็นกลอุบายที่ล้มเหลว แต่ก็ไม่ได้ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างวอร์วิกกับเอ็ดเวิร์ด^{[182] [183]}

การเลือกเจ้าสาวของเอ็ดเวิร์ดสร้างความเดือดร้อนทางการเมืองให้กับเขาตลอดช่วงที่เหลือของรัชสมัย^[184]ในทางการเมือง เรื่องนี้ทำให้เอ็ดเวิร์ดถูกกล่าวหาว่าวาร์วิกหลอกลวงชาวฝรั่งเศสให้เชื่อว่ากษัตริย์มุ่งมั่นกับคำขอแต่งงาน^[185]ครอบครัวของเอลิซาเบธเริ่มไต่เต้าขึ้นสู่ตำแหน่งที่มีความสำคัญยิ่ง พ่อตาของเอ็ดเวิร์ดเอิร์ลริเวอร์สได้รับการแต่งตั้งเป็นเสนาบดีกรมคลังและสนับสนุนตำแหน่งของกษัตริย์ในการเป็นพันธมิตรกับเบอร์กันดี^[186]โดยที่วาร์วิกไม่ทราบเรื่อง เอ็ดเวิร์ดได้ทำสนธิสัญญาลับกับเบอร์กันดีไปแล้วในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1466 ขณะที่ออกจากวาร์วิกเพื่อดำเนินการเจรจากับราชสำนักฝรั่งเศสต่อไปซึ่งล้มเหลว^[187]ในปี ค.ศ. 1467 พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดทรงปลดพระอนุชาของวอร์วิก ซึ่งเป็นอาร์ชบิชอปแห่งย อร์ก ออกจากตำแหน่งขุนนางชั้นสูง ขณะที่กษัตริย์ทรงปฏิเสธที่จะพิจารณาข้อเสนอการแต่งงานระหว่างอิซาเบล ธิดาคนโตของวอร์วิก กับจอร์จ แพลนทาเจเน็ต ดยุกแห่งคลาเรนซ์ พี่ชายของเอ็ดเวิร์ด ^[188]ด้วยเหตุผลหลายประการ คลาเรนซ์จึงไม่พอใจอย่างมากที่พระอนุชาทรงก้าวก่าย^[188]ในปี ค.ศ. 1468 พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดทรงยึดเจอร์ซีย์ คืน จากฝรั่งเศส

ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1469 เกิดการกบฏขึ้นในยอร์กเชียร์ภายใต้การนำของผู้นำที่รู้จักกันในชื่อโรบินแห่งเรดส์เดล [ ^{จำเป็นต้องอ้างอิง ]}การกบฏสนับสนุนแลงคาสเตอร์ครั้งที่สองเกิดขึ้นในเดือนถัดมา ซึ่งเรียกร้องให้เฮนรี เพอร์ซี กลับมาดำรง ตำแหน่ง เอิร์ ลแห่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์อีกครั้ง [ ^189]การกบฏถูกปราบอย่างรวดเร็วโดยเอิร์ลจอห์น เนวิลล์แม้ว่าเขาจะพยายามเพียงเล็กน้อยในการปราบปรามการกระทำของเรดส์เดล^[189]วอร์วิกและแคลเรนซ์ใช้เวลาช่วงฤดูร้อนในการรวบรวมกองกำลังอย่างเป็นทางการเพื่อปราบปรามการกบฏ แต่ในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม พวกเขาเดินทางไปยังกาแลส์ซึ่งแคลเรนซ์และอิซาเบลแต่งงานกันในพิธีที่วอร์วิกดูแล พวกเขากลับไปที่ลอนดอน ซึ่งพวกเขาได้รวบรวมกองกำลังของพวกเขา โดยอ้างว่าเพื่อกำจัด 'ที่ปรึกษาชั่วร้าย' ออกจากคณะของกษัตริย์และสถาปนาการปกครองที่ดีขึ้นมาใหม่ และเคลื่อนทัพไปทางเหนือเพื่อเชื่อมโยงกับกบฏแห่งยอร์กเชียร์^[190]ในความเป็นส่วนตัว วอร์วิกหวังที่จะปลดเอ็ดเวิร์ดออกจากตำแหน่งและสถาปนาแคลเรนซ์วัย 19 ปีขึ้นครองบัลลังก์^[191]

Redesdale เอาชนะกองทัพของราชวงศ์ที่Edgcoteในวันที่ 26 กรกฎาคม ค.ศ. 1469 แม้ว่าจะมีรายงานว่า Redesdale ถูกสังหาร แต่ผู้บัญชาการของราชวงศ์สองคน ได้แก่William Herbert เอิร์ลที่ 1 แห่ง PembrokeและHumphrey Stafford เอิร์ลที่ 1 แห่ง Devonต่างก็ถูกจับและประหารชีวิต^[192] ลอร์ดริเวอร์ส บิดาของเอลิซาเบธ วูดวิลล์และเซอร์จอห์น วูดวิลล์ พี่ชายของเขา ถูกจับกุมและสังหาร^[193]หลังจากการต่อสู้ เอ็ดเวิร์ดถูกจอร์จ เนวิลล์จับเป็นเชลยและถูกคุมขังที่ปราสาทมิดเดิ ลแฮม ^[194]ในไม่ช้า กบฏก็รู้ชัดว่าทั้งวอร์วิกและคลาเรนซ์ไม่ได้รับการสนับสนุนอย่างมีนัยสำคัญ และไม่สามารถระงับความวุ่นวายที่เพิ่มมากขึ้นได้ เอ็ดเวิร์ดจึงได้รับการปล่อยตัวในเดือนกันยายนของปีนั้นและกลับมารับหน้าที่เป็นกษัตริย์อีกครั้ง^[195]ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1470 วอร์วิกและคลาเรนซ์ใช้ประโยชน์จากความไม่มั่นคงทางการเมืองเพื่อปลุกปั่นให้เกิดการกบฏลินคอล์นเชียร์ในปี ค.ศ. 1470โดยหวังว่าจะล่อลวงเอ็ดเวิร์ดไปทางเหนือ ซึ่งคนของวอร์วิกจะสามารถจับตัวเขาได้^[e]ในวันที่ 12 มีนาคม ค.ศ. 1470 เอ็ดเวิร์ดได้ขับไล่พวกกบฏฝ่ายยอร์กที่สมรภูมิ Losecoat Fieldและจับผู้นำกบฏบารอนวิลโลบีซึ่งระบุว่าวอร์วิกและคลาเรนซ์เป็น "พันธมิตรและผู้ยุยงหลัก" ของการกบฏ^[197]หลักฐานทางกายภาพยังถูกเปิดเผยซึ่งพิสูจน์ถึงการสมรู้ร่วมคิดของชายทั้งสองคนที่หนีไปฝรั่งเศสในเดือนพฤษภาคม^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}วิลโลบีถูกตัดศีรษะและที่ดินของเขาถูกยึด^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}

พระเจ้าหลุยส์ที่ 11 แห่งฝรั่งเศสทรงพยายามหาผลประโยชน์จากความไม่โปรดปรานของวอร์วิกที่มีต่อกษัตริย์โดยทรงจัดการปรองดองระหว่างวอร์วิกและมาร์กาเร็ตแห่งอองชู คู่แข่งที่ขมขื่นของพระองค์ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อคืนบัลลังก์ให้แก่เฮนรี่^[198]ในฐานะส่วนหนึ่งของการจัดเตรียม วอร์วิกตกลงที่จะให้แอนน์ ลูกสาวของตนแต่งงานกับเอ็ดเวิร์ดแห่งเวสต์มินสเตอร์ ซึ่งเป็นบุตรชายและรัชทายาทของมาร์กาเร็ตและเฮนรี่^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}แม้ว่าการแต่งงานจะจัดขึ้นอย่างเป็นทางการ แต่การแต่งงานอาจไม่ได้สมบูรณ์ เนื่องจากมาร์กาเร็ตหวังว่าจะหาคู่ครองที่ดีกว่าสำหรับลูกชายของเธอได้เมื่อเขาขึ้นเป็นกษัตริย์^[199]วอร์วิกและคลาเรนซ์ได้ก่อการจลาจลเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจในภาคเหนือ โดยเปิดฉากการรุกรานอังกฤษแบบสองทางที่ดาร์ตมัธและพลีมัธในวันที่ 13 กันยายน ค.ศ. 1470 ^{[ ต้องการการอ้างอิง ]} มาร์ควิสแห่งมอนตากูพี่ชายของวอร์วิกเข้าร่วมกับเขา โดยไม่พอใจกษัตริย์ที่การสนับสนุนราชวงศ์ของเขาระหว่างการกบฏครั้งก่อนนั้นไม่ได้ส่งผลให้เขาสามารถฟื้นคืนตำแหน่งเอิร์ลได้^[200]เอ็ดเวิร์ดรีบเร่งไปทางใต้เพื่อรับมือกับการรุกราน ในขณะที่กองกำลังของมอนตากูเคลื่อนพลมาจากทางเหนือ และกษัตริย์ก็พบว่าตัวเองถูกล้อมไว้^{[201] ด้วยทางเลือกเพียงเล็กน้อย เอ็ดเวิร์ด} ริชาร์ด ดยุคแห่งกลอสเตอร์น้องชายของเขาและผู้ติดตามอีกหลายร้อยคนจึงหนีไปที่แฟลนเดอร์สในวันที่ 2 ตุลาคม ซึ่งในขณะนั้นเป็นส่วนหนึ่งของดัชชีแห่งเบอร์กันดีซึ่งเป็นพันธมิตรของเขา^[f]

การปลดพระเจ้าเฮนรีที่ 6ออกจากราชบัลลังก์ทำให้พระองค์ได้เป็นกษัตริย์อีกครั้ง บัลลังก์นี้ซึ่งบัดนี้วอร์วิกสามารถควบคุมได้อย่างมีประสิทธิผลอย่างไม่ต้องสงสัย^[204]ในเดือนพฤศจิกายน พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดทรงได้รับการสถาปนา และพระอนุชาของพระองค์ พระอนุชาของพระองค์ พระอนุชาทรงได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นดยุกแห่งยอร์ก [ ^205]เบอร์กันดีปกครองโดยชาร์ลส์ผู้กล้าหาญสามีของมาร์กาเร็ต น้องสาวของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ด ชาร์ลส์ให้ความช่วยเหลือพี่เขยเพียงเล็กน้อย ซึ่งเป็นสิ่งที่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดจะไม่มีวันลืม^[206]อย่างไรก็ตาม โชคไม่ดีสำหรับวอร์วิกและพระอนุชา ระบอบการปกครองใหม่ของเฮนรีไม่มั่นคงอย่างไม่แน่นอนเอ็ดมันด์ โบฟอร์ต ดยุกแห่งซัมเมอร์เซ็ตที่ 4ถือว่าวอร์วิกต้องรับผิดชอบต่อ การเสียชีวิตของ บิดาในปี ค.ศ. 1455 และข้อพิพาทภายในที่ตามมาทำให้ในที่สุด วอร์วิกและพระอนุชาถูกแยกออกจากกันทางการเมือง^[207]ด้วยการสนับสนุนจากพ่อค้าชาวเฟลมิช พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดจึงขึ้นบกที่เมืองเรเวนส์พูร์นในยอร์กเชียร์เมื่อวันที่ 14 มีนาคม ค.ศ. 1471 โดยได้รับการสนับสนุนจากเอิร์ลแห่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์^[208]เอ็ดเวิร์ดได้เข้าร่วมกับกองกำลังภายใต้การนำของเซอร์วิลเลียม พาร์และเซอร์เจมส์ แฮริงตันซึ่งการเคลื่อนไหวดังกล่าวทำให้แคลเรนซ์ซึ่งเสียเปรียบทางการเมืองจากข้อตกลงกับชาวแลงคาสเตอร์เชื่อมั่น^[209]ให้ละทิ้งวอร์วิกและเฮนรีและไปสมทบกับพี่ชายของเขา^[210]กองทัพของเอ็ดเวิร์ดเดินทางไปลอนดอนอย่างรวดเร็ว โดยจับตัวกษัตริย์เฮนรีซึ่งขณะนี้อ่อนแอแล้วและส่งเขาไปที่หอคอยแห่งลอนดอน [ ^211]

สภาพอากาศที่เลวร้ายทำให้กองทหารฝรั่งเศสภายใต้ การนำของมาร์กาเร็ตและเอ็ดเวิร์ดแห่งเวสต์มินสเตอร์อยู่บนแผ่นดินใหญ่ ทำให้วอร์วิกไม่สามารถรับกำลังเสริมได้^{[212] แม้จะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นและการแปรพักตร์ของแคลเรนซ์ วอร์วิกก็ยังคงเดินทัพเพื่อไล่ตามกองทัพของเอ็ดเวิร์ดที่เพิ่มจำนวนขึ้น และทั้งสองฝ่ายได้พบกันในการสู้รบที่} บาร์เน็ตในวันที่ 14 เมษายน ค.ศ. 1471 ^[213]ทัศนวิสัยที่ไม่ดีเนื่องจากหมอกหนาและความคล้ายคลึงกันของดวงอาทิตย์ ในตราประจำตระกูลของเอ็ดเวิร์ดกับ ดาวของเอิร์ลแห่งออกซ์ฟอร์ด^[214]ทำให้ชาวแลงคาสเตอร์โจมตีทหารของตนเอง^[215]และเมื่อรวมกับการโจมตีอย่างเด็ดเดี่ยวของเอ็ดเวิร์ด กองทัพของวอร์วิกก็ถูกทำลาย ระหว่างการรบ วอร์วิกถูกปลดจากหลังม้าและถูกสังหาร^[216]พร้อมกับจอห์น เนวิลล์ มาร์ควิสแห่งมอนตากูที่ 1 พี่ ชายของ เขา^[217]ในขณะที่เฮนรี ฮอลแลนด์ ดยุคแห่งเอ็กเซเตอร์ที่ 3ถูกจับกุมและคุมขังในหอคอยแห่งลอนดอน^[218]ในปี ค.ศ. 1475 เอ็กซีเตอร์ถูกส่งไปสำรวจฝรั่งเศสกับกลุ่มยอร์ก ซึ่งมีข่าวลือว่าเขาพลัดตกเรือขณะอยู่ในทะเลและจมน้ำเสียชีวิตโดยไม่มีพยานเห็นเหตุการณ์^[219]ความพ่ายแพ้และการเสียชีวิตของวอร์วิกถือเป็นการโจมตีครั้งใหญ่สำหรับฝ่ายแลงคาสเตอร์^[220]และอิทธิพลทางการเมืองของตระกูลเนวิลล์ก็ถูกทำลายลงอย่างถาวร^[221]

การกลับมาสู่บัลลังก์ของพระเจ้าเฮนรีที่ 6 นั้นไม่นาน แม้ว่าตระกูลเนวิลล์จะพ่ายแพ้ แต่ในวันเดียวกันที่ปะทะกันที่เมืองบาร์เน็ต มาร์กาเร็ตก็สามารถยึดครองกองทัพที่เมืองเวย์มัธ ได้ และเพิ่มกำลังทหารจากกองทัพเวลส์[ ^222]แม้ว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้อย่างหนักที่เมืองบาร์เน็ต แต่ผู้รอดชีวิตจากการต่อสู้ก็รวมตัวกันอยู่รอบๆ ราชินีแห่งแลงคาสเตอร์^[220]พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดทรงเคลื่อนทัพไปสกัดกั้นกองทัพของแลงคาสเตอร์ โดยตระหนักว่ากองทัพกำลังพยายามข้ามแม่น้ำเซเวิร์นไปยังเวลส์เซอร์ริชาร์ด โบชองป์ผู้ว่า การกลอสเตอร์ ปฏิบัติตามจดหมายที่ส่งโดยพระเจ้าเฮนรีที่ 6 โดยปิดกั้นประตูไม่ให้ทหารของมาร์กาเร็ตเข้าได้ ทำให้กองทัพของแลงคาสเตอร์ไม่สามารถข้ามไปได้ทัน[ ^{ต้องการอ้างอิง ]}ในวันที่ 4 พฤษภาคม ค.ศ. 1471 พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดทรงสกัดกั้นและต่อสู้กับกองทัพของมาร์กาเร็ตที่เมืองทิวส์เบอ รี จนสามารถเอาชนะกองทัพได้ พระเจ้าเฮนรีที่ 6 และ เอ็ดเวิร์ดแห่งเวสต์มินสเตอร์ บุตรชายคนเดียวของมาร์กาเร็ตถูกสังหารโดยคนของพระนางคลาเรนซ์^[223]ในขณะที่ดยุคแห่งซัมเมอร์เซ็ต^[223]และจอห์น คอร์ตนีย์ เอิร์ลแห่งเดวอนคนที่ 15 ^[224]ถูกสังหารทั้งคู่

นักโฆษณาชวนเชื่อของราชวงศ์ในหนังสือHistorie of the Arrivel of Edward IVเสนอว่ากองทัพของราชวงศ์นั้น "แม้จะเล็ก มีอาวุธครบมือ และมุ่งมั่น" และเอ็ดเวิร์ดอ้างว่าเขากลับมาเพื่อดัชชีแห่งยอร์กเท่านั้น^[225]อย่างไรก็ตาม เฮนรีที่ 6 ไม่สามารถเริ่มรวบรวมกองกำลังจำนวนมากได้จนกว่าจะถึงทางใต้ (ของอังกฤษ) ในที่ดินของลอร์ดเฮสติงส์ ในมิดแลนด์ (ประมาณ 3,000 คนในนอตทิงแฮม ซึ่งเขาเข้าร่วมโดย วิลเลียม พาร์และเจมส์ แฮริงตันพร้อมด้วยกองกำลังส่วนตัวของพวกเขาจำนวน 60 นาย) ในขณะที่ทางเหนือ "ไม่มากเท่าที่คาดไว้" หนังสือพิมพ์Arrivalist รายงาน ^[226 ]

พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 เสด็จเข้าลอนดอนในวันที่ 21 พฤษภาคม พระเจ้าเฮนรีที่ 6 สิ้นพระชนม์ในคืนนั้นหรือไม่นานหลังจากนั้น อาจตามคำสั่งของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ด บันทึกเหตุการณ์ร่วมสมัย (ที่สนับสนุนพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4) รายงานว่าการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าเฮนรีเกิดจาก "ความเศร้าโศก" หลังจากได้ยินข่าวการเสียชีวิตของพระโอรส^[227]อย่างไรก็ตาม เป็นที่สงสัยกันอย่างกว้างขวางว่าเมื่อทายาทเพียงคนเดียวของพระเจ้าเฮนรีสิ้นพระชนม์ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดจึงทรงสั่งให้สังหารอดีตกษัตริย์[ ^228]มาร์กาเร็ตแห่งอองชูถูกคุมขังจนกระทั่งพระเจ้าหลุยส์ที่ 11 ทรงไถ่เธอให้ไปฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1475 ^[229]ซึ่งเธอได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจนสิ้นพระชนม์ในวันที่ 25 สิงหาคม ค.ศ. 1482 ^[230]

เมื่อพ่ายแพ้ที่เมืองบาร์เน็ตและทิวส์เบอรี การต่อต้านของแลงคาสเตอร์ด้วยอาวุธก็ดูเหมือนจะสิ้นสุดลง อย่างไรก็ตาม ระบอบการปกครองของเอ็ดเวิร์ดที่ 4 แตกแยกมากขึ้นเรื่อยๆ จากความบาดหมางที่เลวร้ายลงระหว่างพี่น้องของพระองค์จอร์จ แพลนทาเจเน็ต ดยุคแห่งคลาเรนซ์และริชาร์ด ดยุคแห่งกลอสเตอร์เมื่อวันที่ 22 ธันวาคม ค.ศ. 1476 อิซาเบล ภรรยาของคลาเรนซ์เสียชีวิต คลาเรนซ์กล่าวหาว่า อังการเร็ตต์ ทวินีโฮ ผู้ติดตามคนหนึ่งของอิซาเบล ผู้ล่วงลับ ว่าฆ่าเธอ และคลาเรนซ์ก็ฆ่าเธอในที่สุด หลานชายของอังการเร็ตต์ได้รับการอภัยโทษย้อนหลังสำหรับอังการเร็ตต์จากเอ็ดเวิร์ดในปี ค.ศ. 1478 ซึ่งแสดงให้เห็นถึงทัศนคติกึ่งกษัตริย์ของคลาเรนซ์ที่เอ็ดเวิร์ดเริ่มระแวง^[231]ในปี ค.ศ. 1477 คลาเรนซ์ถูกเสนอให้ไปเป็นคู่ครองของแมรีซึ่งเพิ่งได้เป็นดัชเชสแห่งเบอร์กันดี แต่เอ็ดเวิร์ดคัดค้านการจับคู่ และคลาเรนซ์ก็ออกจากราชสำนัก^[232]

ส่วนกลอสเตอร์แต่งงานกับแอนน์ เนวิลล์ ทั้งแอนน์และอิซาเบลเป็นลูกสาวของเคาน์เตสแห่งวอร์วิกและด้วยเหตุนี้จึงได้เป็นทายาทของมรดกอันมหาศาลของมารดา^[233]ที่ดินจำนวนมากที่พี่น้องทั้งสองถือครองได้รับการยกให้โดยผู้อุปถัมภ์ของเอ็ดเวิร์ด (ซึ่งยังคงมีสิทธิ์เพิกถอน) นี่ไม่ใช่กรณีของทรัพย์สินที่ได้มาจากการแต่งงาน ความแตกต่างนี้ทำให้ความขัดแย้งทวีความรุนแรงขึ้น^[234]แคลเรนซ์ยังคงไม่เป็นที่โปรดปรานของเอ็ดเวิร์ด การอ้างอย่างแพร่หลายอย่างต่อเนื่องว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องในการก่อกบฏต่อต้านเอ็ดเวิร์ด ส่งผลให้เขาถูกจำคุกและถูกประหารชีวิตที่หอคอยแห่งลอนดอนในวันที่ 18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1478 ^[235]

รัชสมัยของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดค่อนข้างสงบสุขภายในประเทศ ในปี ค.ศ. 1475 พระองค์ได้รุกรานฝรั่งเศส อย่างไรก็ตาม พระองค์ได้ลงนามในสนธิสัญญาปิกกีนี^[236]กับพระเจ้าหลุยส์ที่ 11 โดยพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดได้ถอนทัพหลังจากได้รับเงินก้อนแรก 75,000 คราวน์บวกกับเงินบำนาญประจำปีอีก 50,000 คราวน์^[237]ในขณะที่ในปี ค.ศ. 1482 พระองค์ได้พยายามแย่งชิงบัลลังก์ของสกอตแลนด์ แต่สุดท้ายก็ถูกบังคับให้ถอนทัพกลับอังกฤษ อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ประสบความสำเร็จในการยึดเมืองเบอร์วิกคืน มาได้ ^{[238] ในปี ค.ศ. 1483 พระวรกายของพระเยโฮวาเริ่มทรุดโทรมลงและทรงประชดประชันในวันอีสเตอร์นั้น ก่อนที่พระองค์จะสิ้นพระชนม์ พระองค์ได้แต่งตั้งให้ริชาร์ด พระอนุชาของพระองค์ทำหน้าที่เป็นลอร์ดผู้พิทักษ์ให้แก่} พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดบุตรชายวัย 12 ขวบและผู้สืบทอดตำแหน่งของพระองค์ในวันที่ 9 เมษายน ค.ศ. 1483 พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 สิ้นพระชนม์^[239]

ริชาร์ดที่ 3 (2 ตุลาคม 1452 – 22 สิงหาคม 1485) เป็นกษัตริย์แห่งอังกฤษและลอร์ดแห่งไอร์แลนด์ตั้งแต่วันที่ 26 มิถุนายน 1483 จนกระทั่งสวรรคตในปี 1485 เขาเป็นกษัตริย์องค์สุดท้ายของราชวงศ์ยอร์กและองค์สุดท้ายของราชวงศ์แพลนทาเจเน็ตการพ่ายแพ้และการสวรรคตของพระองค์ในยุทธการที่บอสเวิร์ธฟิลด์ซึ่งเป็นยุทธการครั้งสุดท้ายของสงครามดอกกุหลาบ ถือเป็นการสิ้นสุดยุคกลางในอังกฤษริชาร์ดได้รับการสถาปนาเป็นดยุคแห่งกลอสเตอร์ในปี 1461 หลังจากการขึ้นครองราชย์ของพระอนุชาของพระองค์พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4ในปี 1472 พระองค์ได้แต่งงานกับแอนน์ เนวิลล์ลูกสาวของ ริชาร์ด เนวิลล์ เอิร์ลแห่งวอร์ วิกคนที่ 16เขาปกครองภาคเหนือของอังกฤษในรัชสมัยของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดและมีส่วนร่วมในการรุกรานสกอตแลนด์ในปี 1482 เมื่อพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 สิ้นพระชนม์ในเดือนเมษายนปี 1483 ริชาร์ดได้รับการแต่งตั้งเป็นลอร์ดผู้พิทักษ์อาณาจักรสำหรับบุตรชายคนโตและผู้สืบทอดตำแหน่งของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดซึ่งมีอายุ 12 พรรษา พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 5มีการเตรียมการสำหรับพิธีราชาภิเษกของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 5 ในวันที่ 22 มิถุนายน 1483 ก่อนที่กษัตริย์จะทรงสวมมงกุฎ การแต่งงานของพ่อแม่ของพระองค์ถูกประกาศว่าเป็นการมีคู่สมรสมากกว่า 1 คน และจึงไม่ถูกต้อง

ริชา ร์ดเป็นบุตรนอกสมรสอย่างเป็นทางการ และถูกห้ามไม่ให้สืบทอดบัลลังก์ ในวันที่ 25 มิถุนายน สภาขุนนางและราษฎรได้ลงมติรับรองคำประกาศดังกล่าว และประกาศให้ริชาร์ดเป็นกษัตริย์โดยชอบธรรม พระองค์ทรงได้รับการสวมมงกุฎเมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม ค.ศ. 1483 เอ็ดเวิร์ดและริชาร์ดแห่งชรูว์สเบอรี ดยุคแห่งยอร์ก น้องชายของเขา ซึ่งเรียกกันว่า " เจ้าชายในหอคอย " ไม่ได้ปรากฏตัวต่อสาธารณชนหลังจากเดือนสิงหาคม และมีการกล่าวหาว่าพวกเขาถูกลอบสังหารตามคำสั่งของกษัตริย์ริชาร์ด หลังจากราชวงศ์ทิวดอร์สถาปนาการปกครองของพวกเขาในอีกไม่กี่ปีต่อมา มีการกบฏครั้งใหญ่สองครั้งต่อต้านริชาร์ดในรัชสมัยของพระองค์ ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1483 พันธมิตรที่เหนียวแน่นของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 และอดีตพันธมิตรของริชาร์ด เฮนรี สตาฟฟอร์ด ดยุคแห่งบักกิงแฮม ที่2 นำการก่อกบฏ จากนั้นในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1485 เฮนรี ทิวดอร์ และ เจสเปอร์ ทิวดอร์ลุงของเขาได้ขึ้นบกที่เวลส์ตอนใต้พร้อมกับกองกำลังทหารฝรั่งเศส และเดินทัพผ่านเพมโบรคเชียร์เพื่อรวบรวมทหาร กองกำลังของเฮนรีเอาชนะกองทัพของริชาร์ดได้ใกล้กับ เมือง มาร์เก็ตบอสเวิร์ธใน เลสเตอร์ เชียร์ ริชาร์ดถูกสังหาร ทำให้เขาเป็นกษัตริย์อังกฤษพระองค์สุดท้ายที่สิ้นพระชนม์ในสนามรบ เฮนรี ทิวดอร์ขึ้นครองบัลลังก์เป็นพระเจ้าเฮนรีที่ 7

ในรัชสมัยของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 ริชาร์ด ดยุคแห่งกลอสเตอร์ พระอนุชาของ พระองค์ ได้ก้าวขึ้นเป็นขุนนางที่ทรงอิทธิพลที่สุดในภาคเหนือของอังกฤษ^[240]โดยเฉพาะในเมืองยอร์กซึ่งพระองค์มีพระชนมายุยิ่งยืนนาน^[240]ก่อนที่พระองค์จะสิ้นพระชนม์ พระองค์ได้ทรงสถาปนาริชาร์ดเป็นลอร์ดผู้พิทักษ์เพื่อทำหน้าที่ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ให้กับพระเจ้า เอ็ดเวิร์ดที่ 5พระโอรสวัย 12 พรรษาของพระองค์^[239]พันธมิตรของริชาร์ด โดยเฉพาะเฮนรี่ สแตฟฟอร์ด ดยุคแห่งบักกิงแฮม และ บารอน วิลเลียม เฮสติ้งส์ ผู้มีอำนาจและร่ำรวยลอร์ดแชมเบอร์เลนเร่งเร้าให้ริชาร์ดส่งกำลังที่แข็งแกร่งมายังลอนดอนเพื่อต่อต้านการเคลื่อนไหวใดๆ ของตระกูลวูดวิลล์^[241]ริชาร์ดออกเดินทางจากยอร์กเชียร์ไปลอนดอน ซึ่งเขาตั้งใจจะพบกับกษัตริย์หนุ่มที่นอร์ธแธมป์ตันและเดินทางไปลอนดอนด้วยกัน^[242]หลังจากการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 สมเด็จพระราชินีนาถ เอ ลิซาเบธที่ 2 ทรงสั่งให้ แอนโธนี วูดวิลล์ เอิร์ลริเวอร์สพระอนุชาของพระองค์คุ้มกันพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 5 พระโอรสของพระองค์ไปยังลอนดอนพร้อมกับทหารติดอาวุธ 2,000 นาย^[243]

อย่างไรก็ตาม เมื่อไปถึงนอร์ธแธมป์ตัน ริชาร์ดพบว่ากษัตริย์ถูกส่งต่อไปยังสโตนี สแตรตฟอร์ดในบักกิงแฮมเชียร์แล้ว^[244]เพื่อตอบโต้และป้องกันความพยายามใดๆ ของตระกูลวูดวิลล์ที่จะทำร้ายตัวเขา ในวันที่ 30 เมษายน ค.ศ. 1483 ริชาร์ดจึง จับกุมเอิร์ล ริเวอร์ส ริชาร์ด เกรย์ น้องชายต่างมารดาของเอ็ดเวิร์ด และ โทมั ส วอห์น มุขมนตรีของเอ็ดเวิร์ด และส่งไปทางเหนือ^[245]ริชาร์ดและเอ็ดเวิร์ดเดินทางไปลอนดอนด้วยกัน ซึ่งกษัตริย์หนุ่มได้ประทับที่หอคอยแห่งลอนดอน เมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม ค.ศ. 1483 และร่วมเดินทางกับ ริชาร์ดแห่งชรูว์สเบอรี ดยุคแห่งยอร์กน้องชายของเขาในเดือนถัดมา[ ^246]

แม้ว่าริชาร์ดจะรับรองตรงกันข้าม แต่เขาก็สั่งให้ตัดศีรษะเอิร์ลริเวอร์ส เกรย์ และวอห์นในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1483 ^{[247] [248]}ริชาร์ดทำหน้าที่ผู้พิทักษ์และขัดขวางการราชาภิเษกของเอ็ดเวิร์ดที่ 5 ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าที่ปรึกษาของกษัตริย์จะยุยงให้หลีกเลี่ยงรัฐในอารักขาอื่นก็ตาม^[249]ในเดือนเดียวกันนั้น ริชาร์ดกล่าวหาลอร์ดแชมเบอร์เลนบารอนเฮสติ้งส์ว่าก่อกบฏ และสั่งให้ประหารชีวิตเขาโดยไม่ต้องพิจารณาคดีในวันที่ 13 มิถุนายน^[250]เฮสติ้งส์เป็นที่นิยม และการเสียชีวิตของเขาก่อให้เกิดการโต้เถียงกันอย่างมาก ไม่น้อยเพราะความภักดีต่อเอ็ดเวิร์ดและการมีอยู่ของเขาอย่างต่อเนื่องจะเป็นอุปสรรคสำคัญต่อเส้นทางของริชาร์ดในการรักษาบัลลังก์^{[251] [252]}นักบวชคนหนึ่ง ซึ่งน่าจะเป็นโรเบิร์ต สติลลิงตันบิชอปแห่งบาธและเวลส์ [ 253 ^]แจ้งต่อริชาร์ดว่าการแต่งงานระหว่างเอ็ดเวิร์ดที่ 4 กับเอลิซาเบธ วูดวิลล์ถือเป็นโมฆะ เนื่องจากเอ็ดเวิร์ดเคยแต่งงานกับเอลีนอร์ บัตเลอร์ มาก่อน จึงทำให้เอ็ดเวิร์ดที่ 5 และพี่น้องของพระองค์กลายเป็นทายาทนอกสมรสของบัลลังก์

ในวันที่ 22 มิถุนายน ซึ่งเป็นวันที่เลือกให้มีการราชาภิเษกของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ด^{[254] มีการเทศนาที่หน้า} อาสนวิหารเซนต์พอลโดยประกาศให้พระเจ้าริชาร์ดเป็นกษัตริย์โดยชอบธรรม^[255]ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ประชาชนได้ยื่นคำร้องต่อพระเจ้าริชาร์ดเพื่อขอให้ทรงยอมรับ^[256]สี่วันต่อมา พระเจ้าริชาร์ดทรงยอมรับ และทรงได้รับการสวมมงกุฎที่เวสต์มินสเตอร์แอบบีย์ในวันที่ 6 กรกฎาคม ค.ศ. 1483 ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

เอ็ดเวิร์ดและริชาร์ดแห่งชรูว์สเบอรี พี่ชายของเขา ซึ่งยังคงประทับอยู่ในหอคอยแห่งลอนดอนหายตัวไปอย่างสิ้นเชิงในช่วงฤดูร้อนของปี ค.ศ. 1483 ^[257]ชะตากรรมของเจ้าชายทั้งสองหลังจากที่พวกเขาหายตัวไปยังคงเป็นปริศนาจนถึงทุกวันนี้ อย่างไรก็ตาม คำอธิบายที่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางที่สุดคือพวกเขาถูกลอบสังหารตามคำสั่งของริชาร์ดที่ 3 ^[258]

เมื่อถูกปลดจากอิทธิพลของครอบครัวในราชสำนักเอลิซาเบธ วูดวิลล์ ผู้เป็นม่าย พร้อมด้วยเฮนรี่ สตาฟฟอร์ด ดยุกที่ 2 แห่งบักกิงแฮม อดีตพันธมิตรของริชาร์ดที่ไม่พอใจ ได้ จับมือเป็นพันธมิตรกับเลดี้ มาร์กาเร็ต โบฟอร์ต [ ^259]ซึ่งเริ่มส่งเสริมลูกชายของเธอเฮนรี่ ทิวดอร์ เหลนเหลนของเอ็ดเวิร์ดที่ 3 ^[260]และทายาทชายที่ใกล้ชิดที่สุดของการอ้างสิทธิ์ในราชวงศ์แลงคาสเตอร์^[g]ให้เป็นทางเลือกแทนริชาร์ด^[261]

วูดวิลล์เสนอให้เสริมความแข็งแกร่งให้กับข้อเรียกร้องของเฮนรีโดยการแต่งงานกับเอลิซาเบธแห่งยอร์ก ลูกสาวของเธอ ซึ่งเป็นทายาทคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ของเอ็ดเวิร์ดที่ 4 เฮนรีเชื่อมั่นว่าจำเป็นต้องมีการสนับสนุนจากฝ่ายยอร์ก จึงสัญญาที่จะร่วมมือกับเอลิซาเบธก่อนที่เขาจะวางแผนรุกรานอังกฤษ^[262]ปัจจัยดังกล่าวทำให้ฝ่ายยอร์กหลายคนละทิ้งริชาร์ด^[263]ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1483 แผนการสมคบคิดต่อต้านริชาร์ดได้เริ่มต้นขึ้นในหมู่สมาชิกของขุนนางอังกฤษที่ไม่พอใจ ซึ่งหลายคนเป็นผู้สนับสนุนอย่างเหนียวแน่นของเอ็ดเวิร์ดที่ 4 และทายาทของเขา^[264]

ตั้งแต่พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 ได้คืนบัลลังก์ในปี ค.ศ. 1471 เฮนรี่ ทิวดอร์ก็ได้ลี้ภัยไปอยู่ที่ราชสำนักของฟรานซิสที่ 2ดยุกแห่งบริตตานี^[265]เฮนรี่เป็นทั้งแขกและนักโทษ เนื่องจากฟรานซิสถือว่าเฮนรี่ ครอบครัวของเขา และข้าราชบริพารของเขาเป็นเครื่องมือต่อรองที่มีค่าในการแลกเปลี่ยนความช่วยเหลือจากอังกฤษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความขัดแย้งกับฝรั่งเศส ดังนั้นเขาจึงปกป้องชาวแลงคาสเตอร์ที่ถูกเนรเทศได้เป็นอย่างดี โดยปฏิเสธที่จะยอมมอบพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า^[266]โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เฮนรี่ได้รับการสนับสนุนจากปิแอร์ ลองเดส์ เหรัญญิกชาวเบรอตงซึ่งหวังว่าการโค่นล้มริชาร์ดจะช่วยเสริมสร้างพันธมิตรแองโกล-เบรอตง^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}ปัจจุบันเป็นพันธมิตรกับอดีตผู้สนับสนุนของริชาร์ดเฮนรี่ สตาฟฟอร์ด ดยุกแห่งบักกิงแฮมที่ 2ฟรานซิสมอบมงกุฎทองคำ 40,000 เหรียญ ทหาร 15,000 นาย และกองเรือให้กับเฮนรี่เพื่อรุกรานอังกฤษ อย่างไรก็ตาม กองทัพของเฮนรี่ถูกกระจัดกระจายไปด้วยพายุ ทำให้เฮนรี่ต้องละทิ้งการรุกราน^[267]อย่างไรก็ตาม บักกิงแฮมได้ก่อกบฏต่อต้านริชาร์ดไปแล้วเมื่อวันที่ 18 ตุลาคม ค.ศ. 1483 โดยมีเป้าหมายเพื่อสถาปนาเฮนรี่เป็นกษัตริย์^[268] บัก กิงแฮมรวบรวมกองกำลังจำนวนมากจากที่ดินในเวลส์ของเขา และวางแผนที่จะเข้าร่วมกับเอิร์ลแห่งเดวอน พี่ชายของ เขา^[269]

อย่างไรก็ตาม หากไม่มีกองกำลังของเฮนรี ริชาร์ดก็สามารถปราบกบฏของบักกิงแฮมได้อย่างง่ายดาย และดยุคผู้พ่ายแพ้ก็ถูกจับ ถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานกบฏ และถูกประหารชีวิตที่ซอลส์บรีในวันที่ 2 พฤศจิกายน ค.ศ. 1483 ^[270]หลังจากการกบฏในเดือนมกราคม ค.ศ. 1484 ริชาร์ดได้ยึดที่ดินทั้งหมดที่ได้รับจากเอลิซาเบธ วูดวิลล์ในช่วงรัชสมัยของสามีผู้ล่วงลับของเธอ^[271]เพื่อประโยชน์ในการแสดงออกภายนอก ทั้งสองดูเหมือนจะปรองดองกัน^[272]

หลังจากการก่อกบฏที่ล้มเหลวของบักกิงแฮม ชาวอังกฤษประมาณ 500 คนหนีไปที่แรนน์เมืองหลวงของบริตตานีเพื่อไปอยู่กับเฮนรีที่ลี้ภัย^[273]ริชาร์ดเปิดการเจรจากับฟรานซิสเพื่อส่งผู้ร้ายข้ามแดนของเฮนรีไปยังอังกฤษ อย่างไรก็ตาม ดยุคยังคงปฏิเสธต่อไป โดยหวังว่าจะสามารถเรียกร้องการผ่อนปรนที่ใจกว้างกว่าจากริชาร์ดเป็นการแลกเปลี่ยน^[274]ในช่วงกลางปี ​​ค.ศ. 1484 ฟรานซิสไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้เนื่องจากอาการป่วย ปล่อยให้แลนเดส์รับช่วงต่อในการปกครอง ริชาร์ดได้ติดต่อแลนเดส์โดยเสนอการสนับสนุนทางทหารเพื่อปกป้องบริตตานีจากการโจมตีของฝรั่งเศสที่อาจเกิดขึ้น แลนเดส์ตกลง อย่างไรก็ตาม เฮนรีหนีไปฝรั่งเศสได้ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง^[275]เฮนรีได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นที่ราชสำนักของชาร์ลที่ 8 แห่งฝรั่งเศสซึ่งได้จัดหาทรัพยากรให้กับเฮนรีสำหรับการรุกรานที่จะเกิดขึ้น^[276]เมื่อฟรานซิสที่ 2 หายดีแล้ว ชาร์ลส์ได้เสนอให้ชาวแลงคาสเตอร์ที่เหลือในบริตตานีเดินทางกลับฝรั่งเศสอย่างปลอดภัย โดยออกค่าใช้จ่ายเอง สำหรับชาร์ลส์ เฮนรี และผู้สนับสนุนของเขาเป็นเครื่องมือทางการเมืองที่มีประโยชน์ในการทำให้แน่ใจว่าริชาร์ดจะไม่เข้าไปแทรกแซงแผนการของฝรั่งเศสในการเข้ายึดครองบริตตานี^[277]

ในวันที่ 16 มีนาคม ค.ศ. 1485 แอนน์ เนวิลล์ ภรรยาของริชาร์ด เสียชีวิต^[278]ข่าวลือแพร่กระจายอย่างรวดเร็วว่าเธอถูกลอบสังหารเพื่อให้ริชาร์ดแต่งงานกับหลานสาวของเขา เอลิซาเบธแห่งยอร์กข่าวลือดังกล่าวทำให้ผู้สนับสนุนริชาร์ดทางตอนเหนือไม่พอใจ^[279]การแต่งงานของริชาร์ดกับเอลิซาเบธอาจทำให้แผนการของราชวงศ์ทิวดอร์คลี่คลายลง และทำให้ฝ่ายยอร์กที่สนับสนุนเฮนรี่แตกแยกกัน^[280]เฮนรี่ได้รับการอุปถัมภ์จากแอนน์แห่งโบเฌอ ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ชาวฝรั่งเศส ซึ่งส่งกองกำลังสนับสนุนให้เขา 2,000 นาย^[281]ในต่างประเทศ เฮนรี่พึ่งพาแม่ของเขา มาร์กาเร็ตแห่งโบฟอร์ต อย่างมากในการรวบรวมกองกำลังและการสนับสนุนสำหรับเขาในอังกฤษ [ ^282]ด้วยความวิตกกังวลที่จะกดดันการอ้างสิทธิ์ของเขาด้วยการสนับสนุนจาก Woodvilles เฮนรีจึงออกเดินทางจากฝรั่งเศสในวันที่ 1 สิงหาคมพร้อมกับกองกำลังที่ประกอบด้วยชาวอังกฤษและชาวเวลส์ที่ถูกเนรเทศ ร่วมกับกองกำลังฝรั่งเศสและสก็อตจำนวนมาก[ ^283]ขึ้นบกใกล้เดล เพมโบรคเชียร์ในเวลส์^[284]การที่เฮนรีกลับไปยังบ้านเกิดในเวลส์ของเขาถูกมองโดยบางคนว่าเป็นการเติมเต็มคำทำนายเกี่ยวกับพระเมสสิยาห์^[285]ในฐานะ "ชายหนุ่มแห่งบริตตานีที่เอาชนะพวกแซ็กซอน " และฟื้นฟูประเทศให้กลับมารุ่งโรจน์^[286]เฮนรีรวบรวมกองทัพประมาณ 5,000 นายเพื่อเผชิญหน้ากับริชาร์ด^[287]เซอร์วอลเตอร์ เฮอร์เบิร์ต ร้อยโทของริชาร์ดในเวลส์ ไม่สามารถเคลื่อนไหวต่อต้านเฮนรีได้ และเจ้าหน้าที่สองคนของเขาก็หนีไปหาผู้อ้างสิทธิ์ในราชวงศ์ทิวดอร์พร้อมกับกองกำลังของพวกเขา^[288]ไรส์ อัป โธมัส ร้อยโทของริชาร์ดในเวลส์ตะวันตก ก็แปรพักตร์เช่นกัน^[288]เมื่อถึงกลางเดือนสิงหาคม เฮนรีได้ข้ามพรมแดนของอังกฤษ มุ่งหน้าสู่ชรูว์สบิวรี [ ^289]

ริชาร์ดซึ่งทราบข่าวการเคลื่อนไหวของเฮนรี่เป็นอย่างดีได้สั่งระดมพล^[290] สแตนลีย์ผู้ทรงพลังได้รวบรวมผู้ถือธงเมื่อได้ยินข่าวการขึ้นบกของเฮนรี่ แม้ว่าพวกเขาจะสื่อสารกันอย่างเป็นมิตรกับเฮนรี่ทั้งก่อนและระหว่างที่พระองค์ขึ้นบกในอังกฤษ^{[280] [291]}กองกำลังของพวกเขาเป็นตัวแปรที่ไม่อาจคาดเดาได้ และจะไม่สนับสนุนเฮนรี่จนกว่าจะถึงจุดเปลี่ยนสำคัญในการสู้รบที่จะมาถึง^[292]ในวันที่ 22 สิงหาคม ค.ศ. 1485 กองกำลังของเฮนรี่ ทิวดอร์ที่มีจำนวนน้อยกว่า^[293]ได้เข้าโจมตีกองทัพของริชาร์ดในสมรภูมิบอสเวิร์ธ กองกำลังของสแตนลีย์เข้าร่วมการต่อสู้แทนเฮนรี่ และเอาชนะกองทัพของริชาร์ดได้อย่างเด็ดขาด^[294] โพลีดอร์ เวอร์จิลนักประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการของเฮนรี่ บันทึกว่า "มีเพียงกษัตริย์ริชาร์ดเท่านั้นที่เสียชีวิตอย่างกล้าหาญในการรบท่ามกลางศัตรูที่รุมเร้า" ^[295]และกลายเป็นกษัตริย์อังกฤษพระองค์สุดท้ายที่สิ้นพระชนม์ในการสู้รบ^{[296] เอิร์ลแห่งนอร์} ธัมเบอร์แลนด์ซึ่งเป็นพันธมิตร ของริชาร์ด หลบหนีไป ในขณะ ที่ ดยุคแห่งนอร์ฟอล์กถูกสังหาร และโทมัส ฮาวเวิร์ด เอิร์ลแห่งเซอร์รีย์ถูกจับเป็นเชลย^[292]เฮนรีอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์โดยสิทธิในการพิชิตโดยย้อนการอ้างสิทธิ์ของเขาไปถึงวันที่ก่อนที่ริชาร์ดจะพ่ายแพ้^[297]

เฮนรี่ได้รับการสวมมงกุฎเป็นเฮนรี่ที่ 7 แห่งอังกฤษเมื่อวันที่ 30 ตุลาคม ค.ศ. 1485 ในเวสต์มินสเตอร์แอบบีย์ [ ^298]ตามคำปฏิญาณของเขา เฮนรี่แต่งงานกับเอลิซาเบธแห่งยอร์กเมื่อวันที่ 18 มกราคม ค.ศ. 1486 ^[299]และเอลิซาเบธให้กำเนิดบุตรคนแรกเพียง 8 เดือนต่อมา เจ้าชายอาร์เธอร์^[300]การแต่งงานของทั้งคู่ดูเหมือนจะเป็นการแต่งงานที่มีความสุข^{[301] [302]}โดยเฉพาะอย่างยิ่งเฮนรี่เป็นที่ทราบกันดีว่าเป็นผู้ซื่อสัตย์ต่อกษัตริย์ในสมัยนั้นอย่างผิดปกติ^[300]การแต่งงานของเฮนรี่และเอลิซาเบธทำให้การอ้างสิทธิ์ของฝ่ายแลงคาสเตอร์และยอร์ก เป็นหนึ่งเดียวกัน เนื่องจากลูกๆ ของพวกเขาจะสืบทอดการอ้างสิทธิ์ของทั้งสองราชวงศ์ อย่างไรก็ตาม ความหวาดระแวงยังคงมีอยู่ว่าใครก็ตามที่มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดกับราชวงศ์แพลนทาเจเน็ตกำลังโลภในราชบัลลังก์อย่างลับๆ^[303]

แม้ว่าราชวงศ์ทั้งสองจะรวมกัน แต่ตำแหน่งของเฮนรี่ในฐานะกษัตริย์ก็ไม่มั่นคงในทันที ในปีเดียวกันนั้น เขาเผชิญกับการกบฏของพี่น้องสตาฟฟอร์ดซึ่งได้รับการช่วยเหลือและสนับสนุนจากเคานต์โลเวลล์แต่การกบฏก็ล่มสลายลงโดยไม่มีการสู้รบอย่างเปิดเผย^[304]พี่น้องสตาฟฟอร์ดอ้าง สิทธิ์ใน ที่หลบภัยที่โบสถ์ที่เป็นของแอบบิงดอนแอบบีย์ในคัลแฮม [ ^{305] [306]}อย่างไรก็ตาม เฮนรี่ได้สั่งให้อัศวินเซอร์จอห์น ซาเวจ^[307] ขับไล่สตาฟฟอร์ดออกไปโดยใช้กำลัง ในวันที่ 14 พฤษภาคม^[305]และพิจารณาคดีต่อหน้าศาลของกษัตริย์ซึ่งตัดสินว่าสถานที่หลบภัยไม่สามารถใช้ได้ในเรื่องการกบฏ^[308]การประท้วงการกระทำของเฮนรี่ได้ยื่นต่อสมเด็จพระสันตปาปาอินโนเซ็นต์ที่ 8ซึ่งส่งผลให้พระสันตปาปาทรงยอมให้มีการแก้ไขสิทธิในการหลบภัยบางส่วน^[309]เฮนรี่ยังทรงจัดการกับภัยคุกคามอื่นๆ ที่อาจเกิดขึ้นในรัชสมัยของพระองค์อีกด้วย ทายาทของฝ่ายชายที่อ้างสิทธิ์ในยอร์กคือเอ็ดเวิร์ด เอิร์ลแห่งวอร์วิกบุตรชายวัย 10 ขวบของจอร์จ ดยุกแห่งคลาเรนซ์น้อง ชายของเอ็ดเวิร์ดที่ 4 ^[310]เฮนรีทรงจับกุมและคุมขังวอร์วิกที่หอคอยแห่งลอนดอน [ ^311]

ในช่วงเวลานี้ บาทหลวงผู้เห็นใจพวกยอร์กที่ชื่อริชาร์ด ซิมอนด์ ได้สังเกตเห็นความคล้ายคลึงกันอย่างน่าทึ่งระหว่างเด็กชายคนหนึ่งแลมเบิร์ต ซิมเนลกับริชาร์ดแห่งชรูว์สเบอรีหนึ่งในเจ้าชายแห่งหอคอยและเริ่มสอนมารยาทของราชสำนักแก่เด็กชาย บางทีอาจหวังที่จะให้ซิมเนลปลอมตัวเป็นเจ้าชายริชาร์ด^[312]ข่าวลือแพร่สะพัดว่าลูกๆ ของเอ็ดเวิร์ดที่ 4 ยังมีชีวิตอยู่ อย่างไรก็ตาม รายงานเท็จเกี่ยวกับการเสียชีวิตของเอิร์ลแห่งวาร์วิกที่ถูกคุมขังได้เปลี่ยนผู้แอบอ้าง ซึ่งมีอายุใกล้เคียงกับซิมเนล^[225] จอห์น เดอ ลา โพล เอิร์ลแห่งลินคอล์นคนที่ 1ผู้ซึ่งอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ในฐานะทายาทตระกูลแพลนทาเจเน็ตและเป็นหลานชายของริชาร์ดที่ 3 ^[310]ออกจากราชสำนักในวันที่ 19 มีนาคม ค.ศ. 1487 ไปยังเบอร์กันดีเพื่อใช้ประโยชน์จากข่าวลือดังกล่าว^[313]ป้าของเขามาร์กาเร็ต ดัชเชสแห่งเบอร์กันดีให้การสนับสนุนทางการเงินและการทหารแก่เขา ผู้ลี้ภัยฝ่ายยอร์กได้ล่องเรือไปยังไอร์แลนด์ ซึ่งฝ่ายยอร์กได้รับความนิยม เพื่อรวบรวมการสนับสนุน^[314]ซิมเนลได้รับการประกาศให้เป็นกษัตริย์เอ็ดเวิร์ดที่ 6 ในดับลินแม้ว่าพระเจ้าเฮนรีจะพยายามปราบปรามข่าวลือ ซึ่งรวมถึงการนำเอิร์ลแห่งวอร์วิกตัวจริงมาอวดโฉมตามท้องถนนในลอนดอน^[225]แม้ว่าลินคอล์นจะสนับสนุนกษัตริย์จอมปลอม แต่ลินคอล์นก็มองว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นโอกาสในการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของตนเอง^[315]

ลินคอล์นไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่ในไอร์แลนด์ และพร้อมด้วยซิมเนล ทหารรับจ้างชาวเยอรมัน 2,000 นาย และกองทหารไอริชจำนวนมาก ขึ้นบกที่เกาะเพียลในแลงคาเชียร์และเดินหน้าไปยังยอร์ก [316] แม้ว่าการเดินทัพของฝ่ายยอร์กจะหลีกเลี่ยงกองทัพหลักของเฮนรีได้ แต่พวกเขาก็ถูกกองทหารม้าของทิวดอร์ภายใต้การนำของเซอร์เอ็ดเวิร์ด วูดวิลล์ คุกคามซ้ำแล้วซ้ำเล่า^{[ 317]}แม้ว่ากองทัพของเฮนรีจะมีจำนวนน้อยกว่า แต่พวกเขาก็มีอุปกรณ์ที่ดีกว่าฝ่ายยอร์กมาก และผู้บัญชาการหลักสองคนของเฮนรี คือแจสเปอร์ ทิวดอร์และจอห์น เดอ แวร์ เอิร์ลแห่งออกซ์ฟอร์ดคนที่ 13มีประสบการณ์มากกว่าผู้นำฝ่ายยอร์กคนใดๆ^[318]กองทัพทั้งสองเผชิญหน้ากันในสมรภูมิที่สโต๊คฟิลด์ในวันที่ 16 มิถุนายน ค.ศ. 1487 และส่งผลให้กองกำลังของฝ่ายยอร์กถูกทำลาย^[319]เอิร์ลแห่งลินคอล์นเสียชีวิตในการสู้รบ ขณะที่วิสเคานต์ลอเวลล์หายตัวไป อาจไปที่สกอตแลนด์^[320]เฮนรีทรงอภัยโทษให้กับซิมเนลผู้เยาว์ โดยทรงทราบว่าซิมเนลเป็นเพียงหุ่นเชิดในมือของผู้ใหญ่ และทรงให้ซิมเนลทำงานในครัวของราชวงศ์ในฐานะคนโยนนกเป็ดน้ำลายต่อมาซิมเนลได้เป็นนักล่าเหยี่ยว และสิ้นพระชนม์ในราวปี ค.ศ. 1534 ^[321]เฮนรีทรงโน้มน้าวพระสันตปาปาให้ขับไล่บรรดานักบวชชาวไอริชที่สนับสนุนการก่อกบฏ และทรงสั่งจำคุกซิมอนด์ส แต่ไม่ประหารชีวิต^[318]สโต๊คฟิลด์ถือเป็นการสู้รบครั้งสุดท้ายของสงครามดอกกุหลาบ^[322]

ในปี ค.ศ. 1491 เพอร์กิน วอร์เบ็คชายหนุ่มที่รับจ้างให้พ่อค้าชาวเบรอตง^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}ได้รับการยกย่องให้เป็นทายาทของฝ่ายยอร์กในการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์โดยพลเมืองคอร์กในไอร์แลนด์ที่สนับสนุนยอร์ก ซึ่งถูกกล่าวหาว่าตัดสินใจให้วอร์เบ็คเป็นริชาร์ดแห่งชรูว์สเบอรีผู้ แอบอ้าง ^[323]วอร์เบ็คอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ครั้งแรกที่ราชสำนักเบอร์กันดีในปี ค.ศ. 1490 โดยอ้างว่าเป็นริชาร์ดจริงๆ และเขารอดตายเพราะอายุยังน้อย^[324]เขาได้รับการยอมรับต่อสาธารณะว่าเป็นริชาร์ดโดยมาร์กาเร็ตแห่งยอร์กน้องสาวของเอ็ดเวิร์ดที่ 4 และได้รับการยอมรับในฐานะริชาร์ดที่ 4 แห่งอังกฤษในงานศพของจักรพรรดิฟรีดริชที่ 3 แห่งโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ และได้รับการยอมรับให้เป็นดยุกแห่งยอร์กในทางการทูตระหว่างประเทศ แม้ว่าเฮนรี่จะคัดค้านก็ตาม^[325]ขุนนางบางคนในอังกฤษพร้อมที่จะยอมรับวาร์เบ็คว่าเป็นริชาร์ด รวมถึงเซอร์ไซมอน มงต์ฟอร์ต เซอร์วิ ลเลียม สแตนลีย์เซอร์โทมั ส ทเวตส์ และเซอร์ โรเบิร์ต คลิฟฟอร์ด คลิฟฟอร์ดซึ่งไปเยี่ยมวาร์เบ็คได้เขียนจดหมายกลับไปหาพันธมิตรในอังกฤษเพื่อยืนยันตัวตนของวาร์เบ็คว่าเป็นเจ้าชายที่สูญหายไป^[326]

ในเดือนมกราคม ค.ศ. 1495 เฮนรีได้ปราบปรามการสมคบคิดโดยให้ผู้สมคบคิด 6 คนถูกจำคุกและปรับเงิน ในขณะที่มงต์ฟอร์ต สแตนลีย์ และอีกหลายคนถูกประหารชีวิต^[327]วอร์เบ็คได้ติดต่อขอเข้าเฝ้าราชสำนักสกอตแลนด์ ซึ่งเขาได้รับการต้อนรับอย่างดีจากพระเจ้าเจมส์ที่ 4ซึ่งหวังจะใช้วอร์เบ็คเป็นข้ออ้างในการทูตระหว่างประเทศ^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1496 เจมส์ได้รุกรานอังกฤษพร้อมกับวอร์เบ็ค แต่กองทัพก็ถูกบังคับให้ถอนทัพเมื่อหมดเสบียง และการสนับสนุนวอร์เบ็คทางตอนเหนือก็ไม่เกิดขึ้น^[328]เมื่อตอนนี้เจมส์ไม่โปรดปรานแล้ว เพอร์กินจึงได้ล่องเรือไปยังวอเตอร์ฟอร์ด^[329]ในวันที่ 7 กันยายน ค.ศ. 1497 วอร์เบ็คได้ขึ้นบกที่คอร์นวอลล์ โดยหวังว่าจะใช้ประโยชน์จากความไม่พอใจของชาวคอร์นวอลล์ต่อภาษีที่ไม่เป็นที่นิยมของพระเจ้าเฮนรีที่ 7 ^{[330] [331]}ซึ่งทำให้พวกเขาก่อกบฏเพียงสามเดือนก่อนหน้านั้น^[332]การปรากฏตัวของวอร์เบ็คทำให้เกิดการกบฏครั้งที่สองเขาได้รับการประกาศเป็นริชาร์ดที่ 4 บนบอดมินมัวร์และกองทัพของเขาซึ่งประกอบด้วยชาวคอร์นิช 6,000 คนได้บุกโจมตีทอนตัน^{[332] [333]}อย่างไรก็ตาม เมื่อวอร์เบ็คได้รับข่าวว่ากองกำลังของกษัตริย์อยู่ในพื้นที่ เขาก็ตื่นตระหนกและหนีทัพ วอร์เบ็คถูกจับและจำคุก และในวันที่ 23 พฤศจิกายน ค.ศ. 1499 เขาก็ถูกแขวนคอ^[324]

ในปีเดียวกันนั้น เฮนรีทรงสั่งประหารชีวิตเอ็ดเวิร์ด แพลนทาเจเน็ต เอิร์ลแห่งวอร์วิกคนที่ 17ซึ่งถูกจองจำอยู่ในห้องขังเดียวกับวอร์เบ็คและพยายามหลบหนีด้วยกัน เมื่อวอร์วิคสิ้นพระชนม์ การสืบเชื้อสายโดยตรงของราชวงศ์แพลนทาเจเน็ตโดยสายชายก็สูญสิ้นไป^[334]

นักประวัติศาสตร์บางคนตั้งคำถามถึงผลกระทบของสงครามที่มีต่อโครงสร้างของสังคมและวัฒนธรรมของอังกฤษ นักประวัติศาสตร์ที่เน้นการแก้ไข เช่น นักประวัติศาสตร์จากมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดKB McFarlaneเสนอว่าผลกระทบของความขัดแย้งนั้นเกินจริงอย่างมาก^[335]หลายส่วนของอังกฤษไม่ได้รับผลกระทบจากสงครามมากนัก โดยเฉพาะในอังกฤษตะวันออก^[336]ในภูมิภาคที่มีประชากรหนาแน่นของประเทศ ทั้งสองฝ่ายต้องสูญเสียมากกว่ามากจากการที่ประเทศล่มสลายจากการปิด ล้อม และการปล้นสะดม ที่ยืดเยื้อ และพยายามหาทางแก้ไขความขัดแย้งอย่างรวดเร็วด้วยการสู้รบแบบประชิดตัว การปิดล้อมที่ยาวนานที่เกิดขึ้น เช่น ที่เมืองฮาร์เลชและเมืองแบมเบิร์กเกิดขึ้นในพื้นที่ห่างไกลและมีประชากรเบาบางเมื่อเปรียบเทียบกัน^[337]นักประวัติศาสตร์ร่วมสมัย เช่นฟิลิป เดอ คอมมีน สังเกตในปี ค.ศ. 1470 ว่าอังกฤษเป็นกรณีพิเศษเมื่อเทียบกับสงครามที่เกิดขึ้นในทวีปยุโรป ตรงที่ผลที่ตามมาของสงครามเกิดขึ้นกับทหารและขุนนางเท่านั้น ไม่ใช่กับพลเมืองและทรัพย์สินส่วนตัว^[338]

ความไม่มั่นคงที่เกิดจากสงครามดอกกุหลาบทำให้ขุนนางสามารถใช้ประโยชน์และส่งเสริมตำแหน่งของตนเองโดยไม่คำนึงถึงผู้อื่น เนื่องมาจากในศตวรรษที่ 15 CE ได้พบเห็นปรากฏการณ์ของ 'ระบบศักดินานอกกฎหมาย' ซึ่งเกี่ยวข้องกับการลดระดับระบบศักดินาในยุคกลางบางส่วน เจ้าของที่ดินที่ร่ำรวยสามารถมีกองทัพข้ารับใช้ส่วนตัว สะสมความมั่งคั่ง และลดอำนาจของมงกุฎในระดับท้องถิ่นได้^[339] พื้นที่หลายแห่งแทบไม่ได้พยายามปรับปรุงการป้องกัน กำแพงเมืองถูกทิ้งไว้ในสภาพที่พังทลายมาก่อนหรือสร้างใหม่เพียงบางส่วนเท่านั้น เช่นเดียวกับกรณีในลอนดอนโดยพลเมืองสามารถหลีกเลี่ยงความหายนะได้โดยการโน้มน้าวให้กองทัพของฝ่ายยอร์กและฝ่ายแลงคาสเตอร์อยู่ข้างนอก หลังจากที่ไม่สามารถสร้างกำแพงใหม่ที่เหมาะสมได้ จึงทำให้เมืองนี้ไม่สามารถป้องกันได้^[340] “เป็นเรื่องจริงที่สงครามส่วนใหญ่เกิดขึ้นระหว่างขุนนางกับกองทัพส่วนตัว และยังมีการต่อสู้เป็นระยะๆ เป็นเวลาไม่ถึง 24 เดือนตลอดช่วงเวลาดังกล่าว อย่างไรก็ตาม ประชาชนในพื้นที่บางครั้งก็ถูกดึงเข้าไปในความขัดแย้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากขุนนางจัดตั้งกองกำลังอาสาสมัครจากคนงานในที่ดินของตน” ^[339]

ในบรรดาขุนนาง มีตระกูลขุนนางเพียงไม่กี่ตระกูลที่สูญสิ้นไปโดยสิ้นเชิงจากสงคราม ระหว่างปี ค.ศ. 1425 ถึง 1449 ก่อนที่การสู้รบจะเกิดขึ้น มีการสูญสิ้นของสายขุนนางจากสาเหตุธรรมชาติ (25) มากพอๆ กับที่เกิดขึ้นระหว่างปี ค.ศ. 1450 ถึง 1474 (24) ในช่วงที่มีการสู้รบที่หนักหน่วงที่สุด^[338]อย่างไรก็ตาม ตระกูลขุนนางชั้นนำหลายตระกูลมีอำนาจลดลงเนื่องจากการสู้รบ เช่นตระกูลเนวิลล์^[221]ในขณะที่สายตรงชายของราชวงศ์แพลนทาเจเน็ตสูญสิ้นไป อย่างไรก็ตาม พระมหากษัตริย์อังกฤษทุกพระองค์ที่ตามมาและรัฐที่สืบทอดต่อต่างก็สืบเชื้อสายโดยตรงของเอ็ดเวิร์ดที่ 3 แห่งอังกฤษผ่านทางบุตรชายสามคนของพระองค์ แต่ผ่านทางสายเลือดหญิง รัชสมัยของกษัตริย์ถูกทำลายลงเพียงช่วงสั้นๆ โดยเครือจักรภพแห่งอังกฤษและผู้พิทักษ์ของครอมเวลล์ [ ^334]

แม้ว่าความรุนแรงที่เกิดขึ้นกับพลเรือนจะมีน้อยมาก แต่สงครามก็ได้คร่าชีวิตผู้คนไป 105,000 คน หรือประมาณร้อยละ 5.5 ของประชากรในปี ค.ศ. 1450 ^[1]ในปี ค.ศ. 1490 ประชากรในอังกฤษเพิ่มขึ้นร้อยละ 12.6 เมื่อเทียบกับปี ค.ศ. 1450 แม้ว่าจะเกิดสงครามก็ตาม^{[341] [342]}

แม้ว่าจะไม่มีภัยคุกคามทางการทหารที่ร้ายแรงกว่านี้ต่อการปกครองของเฮนรีหรือการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของทิวดอร์ที่คุกคามว่าจะเกิดสงครามกุหลาบขึ้นซ้ำอีก แต่บุคคลที่อ้างสิทธิ์ในสายเลือดจากตระกูลแพลนทาเจเน็ตก็ยังคงท้าทายราชวงศ์ทิวดอร์ต่อไป เมื่อเฮนรีที่ 7 ขึ้นครองบัลลังก์ ก็มีทายาทตระกูลแพลนทาเจเน็ตอีก 18 คนที่อาจถือได้ว่ามีสิทธิในบัลลังก์มากกว่า และเมื่อถึงปี ค.ศ. 1510 จำนวนนี้ก็เพิ่มขึ้นจากการเกิดของบุตรของตระกูลยอร์ก 16 คน^[343]ตระกูลเดอ ลา โพลยังคงอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ต่อไปเอ็ดมันด์ เดอ ลา โพล ดยุคที่ 3 แห่งซัฟโฟล์ค พี่ชายของ เอิร์ลแห่งลินคอล์นผู้ล่วงลับถูกประหารชีวิตในปี ค.ศ. 1513 โดยเฮนรีที่ 8จากการอ้างสิทธิ์นี้^[344]ในขณะที่ริชาร์ด พี่ชายของเขา ซึ่งรู้จักกันในชื่อกุหลาบขาวและสมคบคิดที่จะรุกรานอังกฤษเพื่ออ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ ถูกสังหารในสมรภูมิที่ปาเวียในปี ค.ศ. 1525 ^[345]

สถาบันพระมหากษัตริย์อังกฤษก่อนสงครามมีอิทธิพลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่สามารถป้องกันความขัดแย้งระหว่างกลุ่มที่เพิ่มมากขึ้นซึ่งบ่อนทำลายโครงสร้างทางการเมืองของประเทศได้^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}เมื่อพระเจ้าเฮนรีที่ 7 ขึ้นครองบัลลังก์ พระองค์ได้สืบทอดรัฐบาลที่อ่อนแอลงอย่างมาก^[346]แม้ว่าการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของราชวงศ์ทิวดอร์จะอ่อนแอและระบอบการปกครองใหม่ต้องเผชิญกับการกบฏหลายครั้ง แต่การปกครองของพระเจ้าเฮนรีทำให้ราชอาณาจักรมีเสถียรภาพที่จำเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งป้องกันไม่ให้เกิดสงครามขึ้นอีก การค้า พาณิชย์ และวัฒนธรรมเจริญรุ่งเรือง และสงครามจะไม่กลับคืนสู่อังกฤษอีกเป็นเวลา155 ปี [ ^{347] [348] [349] [350]}เมื่อพระองค์สิ้นพระชนม์ พระเจ้าเฮนรีที่ 7 ได้ทิ้งเศรษฐกิจที่รุ่งเรืองให้แก่ผู้สืบทอดของพระองค์ ซึ่งส่วนหนึ่งต้องขอบคุณการใช้จ่ายอย่างประหยัดของพระองค์^[351]สเลวิน (1964) ถือว่าพระเจ้าเฮนรีที่ 7 เป็นสมาชิกของ " พระมหากษัตริย์ใหม่ " ซึ่งหมายถึงผู้ปกครองที่รวมอำนาจไว้ที่สถาบันพระมหากษัตริย์และรวมชาติของตนเป็นหนึ่ง^[352]แม้ว่าระบอบกษัตริย์จะแข็งแกร่งขึ้นภายใต้การปกครองของราชวงศ์ทิวดอร์ แต่โดยทั่วไปแล้ว ระบอบกษัตริย์จะอยู่ภายใต้ขอบเขตทางกฎหมายและการเงินที่กำหนดไว้ ซึ่งบังคับให้กษัตริย์ต้องร่วมมืออย่างใกล้ชิดกับขุนนาง แทนที่จะต่อต้านพวกเขา^[353]พระมหากษัตริย์ในราชวงศ์ทิวดอร์ โดยเฉพาะพระเจ้าเฮนรีที่ 8ได้กำหนดแนวคิดเรื่อง " สิทธิอันศักดิ์สิทธิ์ของกษัตริย์ " เพื่อช่วยเสริมสร้างอำนาจของกษัตริย์ ซึ่งเป็นแนวคิดทางปรัชญาที่ก่อให้เกิดความเดือดร้อนแก่อังกฤษภายใต้การปกครองของชาร์ลส์ที่ 1ส่งผลให้เกิดสงครามกลางเมืองอังกฤษ [ ^{354] [355]}

การขึ้นครองราชย์ของราชวงศ์ทิวดอร์ถือเป็นจุดสิ้นสุดของรุ่งอรุณแห่งยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาของอังกฤษ ซึ่ง เป็นสาขาหนึ่งของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาของอิตาลีโดยเป็นการปฏิวัติศิลปะ วรรณกรรม ดนตรี และสถาปัตยกรรม^[356]การปฏิรูปศาสนาของอังกฤษซึ่งเป็นการแตกหักของอังกฤษจากคริสตจักรนิกายโรมันคาธอลิกเกิดขึ้นภายใต้การปกครองของราชวงศ์ทิวดอร์ ซึ่งทำให้เกิดการก่อตั้งคริสตจักรนิกายแองกลิกันและการเติบโตของนิกายโปรเตสแตนต์ซึ่งเป็นนิกายหลักของอังกฤษ^[357]ความต้องการทายาทชายของพระเจ้าเฮนรีที่ 8 ซึ่งเกิดจากวิกฤตการณ์การสืบราชสมบัติที่ครอบงำสงครามดอกกุหลาบ เป็นแรงผลักดันหลักที่ส่งผลต่อการตัดสินใจของพระองค์ที่จะแยกอังกฤษออกจากโรม^[358]นัก ประวัติศาสตร์มองว่า รัชสมัยของพระธิดาของพระเจ้าเฮนรีที่ 8 พระนาง เอลิ ซาเบธที่ 1เป็นยุคทองในประวัติศาสตร์อังกฤษ และเป็นที่จดจำกันอย่างกว้างขวางในปัจจุบันในชื่อยุคเอลิซาเบธ^{[359] [360]}

นักประวัติศาสตร์จอห์น กายโต้แย้งว่า "อังกฤษมีเศรษฐกิจที่แข็งแรงขึ้น ขยายตัวมากขึ้น และมองโลกในแง่ดีขึ้นภายใต้การปกครองของราชวงศ์ทิวดอร์" มากกว่าช่วงเวลาใดๆ ตั้งแต่ถูกโรมันยึดครอง^[361]นักประวัติศาสตร์ เช่นเคนดัลวอลโพลและบัคโต้แย้งว่าลักษณะเฉพาะของสงครามดอกกุหลาบเป็นช่วงเวลาแห่งการนองเลือดและไร้กฎหมาย เมื่อเทียบกับราชวงศ์ทิวดอร์ที่เป็นผู้นำยุคแห่งกฎหมาย สันติภาพ และความเจริญรุ่งเรือง ช่วยให้เกิดผลประโยชน์ทางการเมืองของราชวงศ์ทิวดอร์ในการนำเสนอระบอบการปกครองใหม่ในเชิงบวก [ ^{362] [363] [364]}ผู้ร่วมสมัยของราชวงศ์ทิวดอร์ เช่นวิลเลียม เชกสเปียร์และเซอร์โทมัส มอร์เขียนงานนิยายและสารคดีตามลำดับ ซึ่งเป็นศัตรูกับริชาร์ดที่ 3 ^[365] ฮอร์สพูลสังเกตว่างานของมอร์ (ซึ่งน่าจะมีอิทธิพลต่อเชกสเปียร์) เป็นความพยายามส่วนตัวที่เผยแพร่หลังจากที่เขาเสียชีวิตเท่านั้น ซึ่งแตกต่างจากงานที่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐ และเอ็มเอ็ม รีสตั้งข้อสังเกตว่างานของมอร์นั้น "เป็นการประท้วงสังคมที่โหดร้ายและแข่งขันกันของราชวงศ์ทิวดอร์ยุคแรกๆ มากพอๆ กับการประท้วงการปกครองแบบเผด็จการของริชาร์ดที่ 3" ^{[366] [367] [368]}

กลยุทธ์ทางการทหารในยุคกลางนั้นเน้นไปที่สงครามปิดล้อมป้อมปราการเป็นปราการป้องกันที่แข็งแกร่งสำหรับประชากรในภูมิภาคเพื่อหลบภัยจากการปล้นสะดมขนาดใหญ่ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของกลุ่มต่างๆ เช่น ชาวไวกิ้งหรือมองโกล[ ^369]และปราสาทก็ได้รับการพัฒนาให้เป็นจุดควบคุมและป้องกันศูนย์กลางสำหรับชนชั้นสูงในท้องถิ่นเพื่อใช้สิทธิอำนาจเหนือพื้นที่ที่กำหนด ป้อมปราการยังทำให้อาวุธหลักของสนามรบในยุคกลางไร้ผล นั่นก็คือทหารม้าหนัก^[370] การสู้รบแบบประชิดตัวนั้นมักจะเกิดขึ้นไม่บ่อยนักเมื่อเทียบกับยุคคลาสสิกเนื่องจากขีดความสามารถด้านการส่งกำลังบำรุงลดลงอย่างมาก^[371]และการสู้รบมักจะเป็นการเผชิญหน้าชี้ขาดที่เสี่ยงต่อการเสียชีวิตของผู้นำและการทำลายล้างกองทัพในฐานะกองกำลังรบ ทำให้พวกเขาไม่กล้าที่จะเข้าร่วมสงคราม^[372]สงครามดอกกุหลาบนั้นผิดปกติในเรื่องนี้ ขุนนางต้องสูญเสียมากมายจากการทำลายชนบทในความขัดแย้งที่ยืดเยื้อ ดังนั้นพวกเขาจึงมักจะแสวงหาการสู้รบแบบเข้มข้นเพื่อแก้ไขข้อร้องเรียนของตนอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด^[337]

จรรยาบรรณของอัศวินควบคุมการกระทำของขุนนางในสงครามยุคกลาง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ขุนนางมักจะพยายามอย่างมากในการจับนักโทษขุนนางด้วยกันระหว่างการสู้รบเพื่อไถ่ตัวพวกเขาด้วยเงินจำนวนหนึ่ง แทนที่จะฆ่าพวกเขาเพียงเท่านั้น^[373]อย่างไรก็ตาม แนวคิดของอัศวินได้เสื่อมถอยลงเป็นเวลาหลายปีก่อนที่จะเกิดสงครามดอกกุหลาบ ตัวอย่างเช่น การต่อสู้ที่เครซีในปี ค.ศ. 1346 (มากกว่าหนึ่งศตวรรษก่อนหน้านั้น) ได้เห็นขุนนางฝรั่งเศสชั้นยอดถูกยิงธนูจากอังกฤษ และอัศวินฝรั่งเศสที่บาดเจ็บหลายคนถูกทหารทั่วไปสังหาร^[374]สงครามดอกกุหลาบยังคงดำเนินแนวโน้มนี้ต่อไปพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 ทรงได้รับการบันทึกโดยฟิลิป เดอ คอมมีน ในสมัยนั้น ว่าทรงสั่งให้กองทหารของพระองค์ละเว้นทหารทั่วไปและสังหารขุนนาง^[338]การรับประกันการเสียชีวิตของขุนนางในสนามรบมักทำให้ฝ่ายหนึ่งมีอำนาจในการควบคุมทางการเมืองที่ไม่สมดุลในภายหลัง ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์ทาวตันที่อัศวินที่ถูกจับ 42 คนถูกประหารชีวิต^[375]และบาร์เน็ตซึ่งทำลายอิทธิพลของตระกูลเนวิลล์ ที่ทรงอำนาจอย่างถาวร ^[221]ขุนนางที่หลบหนีการสู้รบอาจถูกทำโทษโดยจะถูกริบที่ดินและตำแหน่ง และด้วยเหตุนี้จึงไม่มีค่าสำหรับผู้จับกุม^[376]

อัศวินในช่วงสงครามดอกกุหลาบมักให้ความสำคัญกับเงิน ที่ดิน และการทำลายล้างกลุ่มอื่น ๆ แม้จะอยู่ในหรือเป็นพันธมิตรกับกลุ่มเดียวกันก็ตาม พวกเขามองว่าไม่สนับสนุนพวกเขาเพียงพอ^[377]

คล้ายกับการรณรงค์ในฝรั่งเศสขุนนางอังกฤษต่อสู้ด้วยการเดินเท้า^[378]แม้ว่าทหารม้าหนักจะเป็นชนชั้นทหารที่โดดเด่นในสนามรบยุคกลางมาเป็นเวลาหลายศตวรรษ^[379]การฝึกอบรมและจัดหาอุปกรณ์ให้กับทหารราบมีราคาค่อนข้างถูกเมื่อเทียบกับอัศวินขี่ม้า ราคาแพง เป็นแรงจูงใจให้ผู้นำขยายการใช้ทหารราบ^{[ ต้องการการอ้างอิง ]}และสนามรบยุคกลางตอนปลายมีการใช้ทหารราบและทหารม้าเบาเพิ่มมากขึ้น^[380]โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กองทัพอังกฤษมีลักษณะเฉพาะคือการใช้พลธนูยาว จำนวนมาก ซึ่งมักจะพิสูจน์ให้เห็นอย่างชัดเจนในการเผชิญหน้ากับทหารม้าฝรั่งเศส^[380]อย่างไรก็ตาม เนื่องจากขุนนางอังกฤษต่อสู้ด้วยการเดินเท้า และเนื่องจากความก้าวหน้าของเกราะแผ่น หยัก ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจึงไม่มีข้อได้เปรียบทางยุทธวิธีที่เด็ดขาดจากการใช้พลธนูเหล่านี้^[381]ข้อยกเว้นนี้เกิดขึ้นที่ทาวตันซึ่งนักธนูฝ่ายยอร์กใช้ประโยชน์จากลมแรงเพื่อขยายพิสัยสูงสุด และสร้างความเสียหายอย่างไม่สมส่วนให้กับฝ่ายตรงข้ามฝ่ายแลงคาสเตอร์^{[382] [383]}

กองทัพอังกฤษในสมัยนั้นมักจะนิยมใช้ทหารราบที่มีอาวุธประจำกายและทหารธนูจำนวนมากคอยสนับสนุน ซึ่งพวกเขายังคงใช้อาวุธเหล่านี้มาจนถึงยุคทิวดอร์ [ จำเป็นต้องอ้างอิง ] แม้ว่าดาบจะเกี่ยวข้องอยู่บ่อยครั้งกับสงครามในยุคกลาง แต่ทหารทั่วไปกลับ^{ไม่ค่อยใช้ดาบ}และทหารราบหรืออัศวิน กลับนิยมใช้ดาบ เป็นอาวุธประจำตัวเพื่อแสดงถึงเกียรติยศและความมั่งคั่ง^[384]อาวุธอื่นๆ ที่ทหารราบและทหารราบนิยมใช้ ได้แก่ขวาน [ 385 ^] ขวาน ยาว [ 386 ^] หน้าไม้ [ ^387]และมีดสั้น^{[388] ทั้งสองฝ่ายใช้} ปืนใหญ่และปืนคาบศิลาแต่มีจำนวนจำกัด^[389]ในขณะที่ปืนใหญ่ถูกนำมาใช้ตั้งแต่ช่วงปี ค.ศ. 1346 ที่Crecy ปืนใหญ่ เหล่านี้เป็นเพียงปืนลูกซอง แบบหยาบๆ ที่ยิงลูกศร โลหะหรือลูกปราย^{[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]}และถูกทำให้ล้าสมัยด้วยการโจมตีด้วยปืนใหญ่ที่เข้ามาในช่วงปลายศตวรรษที่ 15 ^[390] ปราสาท Bamburghซึ่งเคยถือว่าแข็งแกร่ง ถูกยึดครองได้ด้วยการโจมตีด้วยปืนใหญ่ในปี ค.ศ. 1464 ^[391] ปืนใหญ่ถูกใช้อย่างประหยัดนอร์ธแธมป์ตันเป็นสมรภูมิแรกบนผืนแผ่นดินอังกฤษที่ใช้ปืนใหญ่เหล่านี้^[392]การหล่อปืนใหญ่ในยุคแรกนั้นมีราคาแพงเนื่องจากมักทำจากบรอนซ์^[393]ดังนั้นผู้บัญชาการเพียงไม่กี่คนจึงเต็มใจเสี่ยงต่อการถูกจับกุมในสนามรบ ที่เมืองบาร์เน็ตในปี ค.ศ. 1471 ปืนใหญ่ของยอร์กก็ยับยั้งการยิงเพื่อไม่ให้เปิดเผยตำแหน่งที่ตั้ง^[394]

การประดิษฐ์เตาเผาเหล็กในสวีเดนในช่วงกลางศตวรรษที่ 14 ทำให้การผลิตเหล็กเพิ่มขึ้นและปรับปรุง^[395]ซึ่งนำไปสู่ความก้าวหน้าของเกราะแผ่นเพื่อป้องกันทหารจากหน้าไม้ ธนูยาวและการถือกำเนิดของ อาวุธ ดินปืนเช่นปืนใหญ่มือและปืนคาบศิลาซึ่งเริ่มปรากฏขึ้นในช่วงเวลาเดียวกัน^[396]เมื่อถึงศตวรรษที่ 15 เกราะแผ่นมีราคาถูกกว่าเกราะไปรษณีย์แม้ว่าเกราะไปรษณีย์ยังคงใช้เพื่อป้องกันข้อต่อที่ไม่สามารถป้องกันด้วยเกราะได้อย่างเหมาะสม เช่น รักแร้ ข้อพับของข้อศอก และขาหนีบ^[397]ตรงกันข้ามกับความคิดเดิม ๆ ที่ว่าเกราะยุคกลางนั้นหนักเกินไป^[398]ชุดเกราะยุคกลางทั้งชุดในศตวรรษที่ 15 มักมีน้ำหนักไม่เกิน 15 กิโลกรัม (33 ปอนด์) ^[399]น้อยกว่าน้ำหนักที่กองกำลังรบภาคพื้นดินในปัจจุบันแบกรับอย่างมาก^[400]

หลังจาก สงครามร้อยปีสิ้นสุดลง ทหารจำนวนมากที่มีประสบการณ์และว่างงานได้เดินทางกลับอังกฤษเพื่อหางานทำในกองกำลังของขุนนางท้องถิ่นที่เพิ่มจำนวนขึ้น อังกฤษเริ่มใช้การปกครองที่ผิดพลาดและความรุนแรง เนื่องจากความขัดแย้งระหว่างตระกูลที่มีอำนาจ เช่นความขัดแย้งระหว่างเพอร์ซีย์และเนวิลล์พึ่งพาผู้ติดตามเพื่อยุติข้อพิพาทมากขึ้น เจ้าของที่ดินในท้องถิ่นมักจะผูกมัดอัศวินเมสนีของตนให้รับใช้ด้วยการจ่ายเงินเป็นรายปี^[401] พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3ได้พัฒนาระบบสัญญาขึ้น โดยกษัตริย์จะทำสัญญาที่เรียกว่าสัญญาจ้างกับกัปตันที่มีประสบการณ์ ซึ่งจะต้องจัดหาทหารในจำนวนที่ตกลงกันในอัตราที่กำหนดไว้สำหรับช่วงเวลาที่กำหนด อัศวิน ทหารราบ และนักธนูมักจะถูกจ้างเหมาช่วง^[401]นักธนูที่มีทักษะมักเรียกค่าจ้างสูงเท่ากับอัศวิน^[402]โครงสร้างระบบศักดินาที่ซับซ้อนซึ่งมีอยู่ในอังกฤษทำให้ขุนนางสามารถระดมข้าราชบริพาร จำนวนมาก ได้ โดยมีกองทัพที่ใหญ่พอที่จะท้าทายอำนาจของราชวงศ์ได้^{[19] [21]}

เนื่องจากสงครามเป็นการสู้รบแบบประปรายที่เกิดขึ้นในช่วงเวลา 32 ปี ผู้บัญชาการที่สำคัญหลายคนจึงเกิดการขึ้น ๆ ลง ๆ เนื่องมาจากการเสียชีวิตในสนามรบการเสียชีวิตจากสาเหตุธรรมชาติการประหารชีวิตและการลอบสังหารที่อาจเกิดขึ้นผู้บัญชาการที่สำคัญบางคนยังแปรพักตร์ไประหว่างฝ่ายต่าง ๆ เช่นวอร์วิกผู้สร้างกษัตริย์

พวกยอร์กคือผู้ที่สนับสนุนการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของราชวงศ์ยอร์ก ซึ่งเป็นคู่แข่งกัน เหนือ ราชวงศ์แลงคาสเตอร์ที่ ครองอำนาจอยู่

ชาวแลงคาสเตอร์คือผู้ที่สนับสนุนการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของชาวแลงคาสเตอร์ โดยหลักแล้วคือการสนับสนุนพระมหากษัตริย์องค์ปัจจุบันเฮนรีที่ 6

ราชวงศ์ทิวดอร์คือผู้ที่สนับสนุนการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของพระเจ้าเฮนรีที่ 7 โดยสิทธิในการพิชิตในปี ค.ศ. 1485 ^[297]

พวกกบฏฝ่ายยอร์กคือพวกยอร์กที่แม้จะไม่เห็นด้วยกับการอ้างสิทธิ์ของราชวงศ์แลงคาสเตอร์ แต่ก็ยังก่อกบฏต่อพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 ในรัชสมัยของพระองค์

ชื่อ	ชื่อ	ด้านข้าง	หมายเหตุ
กษัตริย์แห่งอังกฤษ	พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 4 แห่งอังกฤษ	ยอร์ค	รัชกาลที่ 1: 4 มีนาคม ค.ศ. 1461 – 3 ตุลาคม ค.ศ. 1470 รัชกาลที่ 2: 11 เมษายน ค.ศ. 1471 – 9 เมษายน ค.ศ. 1483 สิ้นพระชนม์ด้วยสาเหตุธรรมชาติเมื่อวันที่ 9 เมษายน ค.ศ. 1483 [239]
	พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 5 แห่งอังกฤษ		รัชสมัย: 9 เมษายน ค.ศ. 1483 – 25 มิถุนายน ค.ศ. 1483 ถูกปลดจากราชบัลลังก์โดยริชาร์ดที่ 3 หลังจากครองราชย์ได้ 78 วัน เจ้าชาย องค์หนึ่งในหอคอย[403]
	พระเจ้าริชาร์ดที่ 3 แห่งอังกฤษ  †		รัชกาล: 26 มิถุนายน ค.ศ. 1483 – 22 สิงหาคม ค.ศ. 1485 สิ้นพระชนม์ในสมรภูมิที่Bosworth Fieldเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม ค.ศ. 1485 ถือเป็นกษัตริย์อังกฤษพระองค์สุดท้ายที่สิ้นพระชนม์ในสมรภูมิ[296]
ราชินีแห่งอังกฤษ	เอลิซาเบธ วูดวิลล์		พระสวามีของเอ็ดเวิร์ดที่ 4 มารดาของเอ็ดเวิร์ดที่ 5และเอลิซาเบธแห่งยอร์ก จัดตั้งพันธมิตรกับโบฟอร์ตเพื่อส่งเสริมให้เฮนรี ทิวดอร์เป็นผู้อ้างสิทธิ์ในบัลลังก์[259]
ราชินีผู้เป็นหม้าย		ทิวดอร์
ราชินีแห่งอังกฤษ	แอนน์ เนวิลล์	ยอร์ค	พระสวามีของริชาร์ดที่ 3 สิ้นพระชนม์ด้วยสาเหตุธรรมชาติเมื่อวันที่ 16 มีนาคม ค.ศ. 1485 [404]
ดยุคแห่งยอร์ก	ริชาร์ดแห่งยอร์ก  †		ลอร์ดผู้พิทักษ์ ถูกสังหารในสมรภูมิที่เวคฟิลด์ในวันที่ 30 ธันวาคม ค.ศ. 1460 [405] [132]
เอิร์ลแห่งรัตแลนด์	เอ็ดมันด์ พลานทาเจเน็ต  †		บุตรชายของริชาร์ดแห่งยอร์ก เสียชีวิตในการสู้รบที่เวคฟิลด์เมื่อวันที่ 30 ธันวาคม ค.ศ. 1460 [128]
ดยุคแห่งคลาเรนซ์	จอร์จ พลานทาเจเน็ต		เข้าร่วมกับชาวแลงคาสเตอร์ในช่วงสั้น ๆ ลูกชายของริชาร์ดแห่งยอร์ก ถูกประหารชีวิตในข้อหากบฏที่หอคอยแห่งลอนดอนเมื่อวันที่ 18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1478 [232]
		แลนคาสเตอร์
ดยุคแห่งบักกิงแฮม	เฮนรี่ สตาฟฟอร์ด	ยอร์ค	แปรพักตร์ไปในแนวทางทิวดอร์
		ทิวดอร์	หลานชายของฮัมฟรีย์ สตาฟฟอร์ด ดยุคแห่งบักกิงแฮมคนที่ 1 ถูกประหารชีวิตหลังจากการกบฏบักกิงแฮม ที่ล้มเหลว ในวันที่ 2 พฤศจิกายน ค.ศ. 1483 [406]
เอิร์ลแห่งวอริค	ริชาร์ด เนวิลล์ วอร์วิค ผู้สร้างกษัตริย์  †	ยอร์ค	แปรพักตร์จากฝ่ายยอร์กไปเป็นฝ่ายแลงคาสเตอร์ เสียชีวิตในการสู้รบที่บาร์เน็ตเมื่อวันที่ 14 เมษายน ค.ศ. 1471 [202]
		แลนคาสเตอร์
เอิร์ลแห่งซอลส์บรี	ริชาร์ด เนวิลล์	ยอร์ค	บิดาของวอร์วิกผู้สร้างกษัตริย์ ถูกประหารชีวิตหลังจากการรบที่เวคฟิลด์โดยชาวแลงคาสเตอร์ในวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 1460 [407]
เอิร์ลแห่งเคนท์	วิลเลียม เนวิลล์		ลุงของวอร์วิกผู้สร้างกษัตริย์ เสียชีวิตด้วยสาเหตุธรรมชาติเมื่อวันที่ 9 มกราคม ค.ศ. 1463
วิสเคานต์โฟคอนเบิร์ก	โทมัส เนวิลล์		บุตรชายของวิลเลียม เนวิลล์ เอิร์ลแห่งเคนต์ เปลี่ยนจากฝ่ายยอร์กไปเป็นฝ่ายแลงคาสเตอร์ ถูกประหารชีวิตที่ปราสาทมิดเดิลแฮมเมื่อวันที่ 22 กันยายน ค.ศ. 1471 [408]
		แลนคาสเตอร์
มาร์ควิสแห่งมอนตากู	จอห์น เนวิลล์  †	ยอร์ค	น้องชายของวอร์วิกผู้สร้างกษัตริย์ เปลี่ยนจากฝ่ายยอร์กไปเป็นฝ่ายแลงคาสเตอร์ ถูกฆ่าในสมรภูมิที่บาร์เน็ตเมื่อวันที่ 14 เมษายน ค.ศ. 1471 [409]
		แลนคาสเตอร์
บารอนเนวิลล์	จอห์น เนวิลล์		แปรพักตร์จากฝ่ายแลงคาสเตอร์ไปหาฝ่ายยอร์กชั่วคราว เสียชีวิตในการสู้รบที่เฟอร์รีบริดจ์เมื่อวันที่ 28 มีนาคม ค.ศ. 1461 [410]
		ยอร์ค
อัศวินแห่งอาณาจักร	โทมัส เนวิลล์  †		น้องชายของวอร์วิกผู้สร้างกษัตริย์ เสียชีวิตในการสู้รบที่เวคฟิลด์เมื่อวันที่ 30 ธันวาคม ค.ศ. 1460 [411]
ดยุคแห่งนอร์ฟอล์ค	จอห์น เดอ โมว์เบรย์		เสียชีวิตด้วยสาเหตุธรรมชาติเมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน ค.ศ. 1461 [61]
	จอห์น ฮาวเวิร์ด  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่Bosworth Fieldเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม ค.ศ. 1485 [412]
เอิร์ลแห่งลินคอล์น	จอห์น เดอ ลา โพล  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่สนามสโต๊คเมื่อวันที่ 16 มิถุนายน ค.ศ. 1487 [320]
วิสเคานต์โลเวลล์	ฟรานซิส โลเวลล์		หายไปหลังจากการรบที่ Bosworth Fieldในวันที่ 22 สิงหาคม ค.ศ. 1485 [320]
เอิร์ลแห่งเพมโบรค	วิลเลียม เฮอร์เบิร์ต		ถูกประหารชีวิตหลังจากการรบที่เอ็ดจ์โคตเมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม ค.ศ. 1469 [413]
เอิร์ลแห่งเดวอน	ฮัมฟรีย์ สตาฟฟอร์ด		ถูกประหารชีวิตหลังจากการรบที่เอ็ดจ์โคตเมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม ค.ศ. 1469 [414]
เอิร์ลแห่งเดสมอนด์	โทมัส ฟิตซ์เจอรัลด์ X		กองกำลังยอร์กที่บัญชาการในไอร์แลนด์ ถูกลอบสังหารที่ดร็อกเฮดาในปี ค.ศ. 1468 [415]
บารอน เฮสติ้งส์	วิลเลียม เฮสติ้งส์		ถูกประหารชีวิตที่หอคอยแห่งลอนดอนเมื่อวันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 1483 [416]
กษัตริย์แห่งอังกฤษ	พระเจ้าเฮนรี่ที่ 6 แห่งอังกฤษ	แลนคาสเตอร์	รัชกาลที่ 1: 1 กันยายน ค.ศ. 1422 – 4 มีนาคม ค.ศ. 1461 รัชกาลที่ 2: 3 ตุลาคม ค.ศ. 1470 – 11 เมษายน ค.ศ. 1471 ถูกพวกยอร์กจับและคุมขัง สิ้นพระชนม์ ในวันที่ 21 พฤษภาคม ค.ศ. 1471 โดยไม่ทราบแน่ชัด[228]
เจ้าชายแห่งเวลส์	เอ็ดเวิร์ดแห่งเวสต์มินสเตอร์  †		ลูกชายของเฮนรีที่ 6 และมาร์กาเร็ตแห่งอองชู เสียชีวิตในการสู้รบที่ทิวส์เบอรีเมื่อวันที่ 4 พฤษภาคม ค.ศ. 1471 [417]
ราชินีแห่งอังกฤษ	มาร์กาเร็ตแห่งอองชู		ภรรยาของเฮนรีที่ 6 สิ้นพระชนม์ด้วยสาเหตุธรรมชาติเมื่อวันที่ 25 สิงหาคม ค.ศ. 1482 [418]
ดยุคแห่งซัมเมอร์เซ็ท	เฮนรี่ โบฟอร์ต  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่เซนต์อัลบันส์เมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม ค.ศ. 1455 [91]
	เฮนรี่ โบฟอร์ต		บุตรชายของเฮนรี่ โบฟอร์ต ดยุกที่ 2 แห่งซัมเมอร์เซ็ต ถูกประหารชีวิตหลังจากการรบที่เฮกซัมเมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม ค.ศ. 1464 [169]
	เอ็ดมันด์ โบฟอร์ต		น้องชายของเฮนรี่ โบฟอร์ต ดยุกที่ 3 แห่งซัมเมอร์เซ็ต ถูกประหารชีวิตหลังจากการรบที่ทิวส์เบอรีเมื่อวันที่ 6 พฤษภาคม ค.ศ. 1471 [419]
เอิร์ลแห่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์	เฮนรี่ เพอร์ซี่  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่ทาวตันเมื่อวันที่ 29 มีนาคม ค.ศ. 1461 [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]
	เฮนรี่ เพอร์ซี่		บุตรชายของเฮนรี่ เพอร์ซี เอิร์ลแห่งนอร์ธัมเบอร์แลนด์คนที่ 3
ดยุคแห่งบักกิงแฮม	ฮัมฟรีย์ สตาฟฟอร์ด  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่นอร์ธแธมป์ตันเมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1460 [121]
เอิร์ลแห่งชรูว์สเบอรี	จอห์น ทัลบ็อต  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่นอร์ธแธมป์ตันเมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1460 [420]
ดยุคแห่งเอ็กซีเตอร์	เฮนรี่ ฮอลแลนด์		เสียชีวิตด้วยสาเหตุธรรมชาติในเดือนกันยายน พ.ศ. 2418 [421]
เอิร์ลแห่งวิลต์เชียร์	เจมส์ บัตเลอร์		ประหารชีวิตหลังจากการรบที่ทาวตันในวันที่ 1 พฤษภาคม ค.ศ. 1461 [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]
เอิร์ลแห่งเดวอน	จอห์น คอร์ทนีย์  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่Tewkesburyในวันที่ 4 พฤษภาคม ค.ศ. 1471 [422]
เอิร์ลแห่งอ็อกซ์ฟอร์ด	จอห์น เดอ เวียร์		ต่อมาสนับสนุนการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของ ทิวดอร์ ภายใต้การปกครองของเฮนรีที่ 7
		ทิวดอร์
เอิร์ลแห่งออร์มอนด์	จอห์น บัตเลอร์	แลนคาสเตอร์	กองกำลังแลงคาสเตอร์ที่บังคับบัญชาในไอร์แลนด์ เสียชีวิตในดินแดนศักดิ์สิทธิ์จากสาเหตุธรรมชาติเมื่อวันที่ 14 ธันวาคม ค.ศ. 1476 [423]
วิสเคานต์โบมอนต์	จอห์น โบมอนต์  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่นอร์ธแธมป์ตันเมื่อวันที่ 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1460 [424]
บารอน ออดลีย์	เจมส์ ทูเชต์  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่บลอร์ฮีธเมื่อวันที่ 23 กันยายน ค.ศ. 1459 [107]
บารอนคลิฟฟอร์ด	จอห์น คลิฟฟอร์ด  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่เฟอร์รีบริดจ์เมื่อวันที่ 28 มีนาคม ค.ศ. 1461 [425]
บารอน โรส	โทมัส เดอ โรส		ถูกประหารชีวิตหลังจากการรบที่เฮกซัมในวันที่ 17 พฤษภาคม ค.ศ. 1464 [170]
อัศวินแห่งอาณาจักร	แอนดรูว์ ทรอลโลป  †		เสียชีวิตในการสู้รบที่ทาวตันเมื่อวันที่ 29 มีนาคม ค.ศ. 1461 [150]
	โอเว่น ทิวดอร์		ปู่ของ Henry VII พ่อของEdmund TudorและJasper Tudor ถูกประหารชีวิตไม่นานหลังจากการรบที่ Mortimer's Crossที่เมือง Herefordในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1461 [135]
เอิร์ลแห่งริชมอนด์	เอ็ดมันด์ ทิวดอร์		พระราชบิดาของพระเจ้าเฮนรีที่ 7 สิ้นพระชนม์ด้วยโรคระบาดเมื่อวันที่ 3 พฤศจิกายน ค.ศ. 1456 ขณะถูกคุมขังที่ปราสาทคาร์มาร์เธน[426]
เอิร์ลแห่งเพมโบรค	เจสเปอร์ ทิวดอร์		อาของเฮนรี่ที่ 7
		ทิวดอร์
กษัตริย์แห่งอังกฤษ	พระเจ้าเฮนรี่ที่ 7 แห่งอังกฤษ		รัชสมัย: 22 สิงหาคม ค.ศ. 1485 – 21 เมษายน ค.ศ. 1509 สืบทอดการอ้างสิทธิ์ของฝ่ายแลงคาสเตอร์ เอาชนะฝ่ายยอร์กที่สนามบอสเวิร์ธ[427]
เคาน์เตสแห่งริชมอนด์	เลดี้มาร์กาเร็ต โบฟอร์ต		พระมารดาของพระเจ้าเฮนรีที่ 7 เป็นผู้บงการการขึ้นสู่อำนาจของราชวงศ์ทิวดอร์[282]
เอิร์ลแห่งชรูว์สเบอรี	จอร์จ ทัลบ็อต		-
บารอนสแตนลีย์	โทมัส สแตนลีย์		สนับสนุนเฮนรี่ที่ 7 ในช่วงท้ายของการรบที่สนามบอสเวิร์ธ[292]
บารอน สเตรนจ์	จอร์จ สแตนลีย์		บุตรชายและทายาทของโทมัส สแตนลีย์
อัศวินแห่งอาณาจักร	วิลเลียม สแตนลีย์		น้องชายของโทมัส สแตนลีย์ สนับสนุนเฮนรี่ที่ 7 ในช่วงท้ายของการรบที่สนามบอสเวิร์ธ
บารอนสเกลส์	เอ็ดเวิร์ด วูดวิลล์		-
บารอนวิลโลบี้ เดอ เอเรสบี้	โรเบิร์ต เวลส์	กบฏยอร์ก	ถูกประหารชีวิตหลังจากการรบที่ Losecoat Fieldในวันที่ 19 มีนาคม ค.ศ. 1470 [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]
อัศวินแห่งอาณาจักร	โรบินแห่งเรดส์เดล  †		มีรายงานว่าเสียชีวิตในการสู้รบที่Edgcoteเมื่อวันที่ 24 กรกฎาคม ค.ศ. 1469

วี ที อี ราชวงศ์อังกฤษในสงครามดอกกุหลาบ

กล่าวถึงดยุค (ยกเว้นอากีแตน ) และเจ้าชายแห่งเวลส์ เช่นเดียวกับรัชสมัยของพระมหากษัตริย์  † = เสียชีวิตในการรบ  =ดำเนินการ ดู แผนภูมิลำดับเครือญาติของพระมหากษัตริย์อังกฤษ ด้วย เฮนรี่แห่งกรอสมอนต์ ดยุคแห่งแลงคาสเตอร์ พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 3 กษัตริย์แห่งอังกฤษ ค.ศ.  1327–1377 เอ็ดเวิร์ดแห่งวูดสต็อก "เจ้าชายดำ" เจ้าชายแห่งเวลส์ ไลโอเนลแห่งแอนต์เวิร์ ป ดยุกแห่งคลาเรนซ์ บลานช์แห่งแลงคาสเตอร์ จอห์นแห่งกอนต์ ดยุค แห่งแลงคาสเตอร์ แคทเธอรีน สวินฟอร์ด เอ็ดมันด์แห่งแลงลีย์ ดยุกแห่งยอร์ก โทมัสแห่งวูดสต็อก ด ยุคแห่งกลอสเตอร์ ริชาร์ดที่ 2 เจ้าชายแห่งเวลส์ กษัตริย์แห่งอังกฤษ ครองราชย์ ค.ศ.  1377–1399 ฟิลิปปาแห่งคลาเรนซ์ เฮนรีที่ 4 ด ยุกแห่งแลงคาสเตอร์ กษัตริย์แห่งอังกฤษ ราชวงศ์ แลงคาสเตอร์ ครองราชย์ ค.ศ.  1399–1413 จอห์น โบฟอร์ตแลงคาสเตอร์ โทมัส โบฟอร์ต ดยุคแห่งเอ็กเซเตอร์ โจน โบฟอร์ต ราล์ฟ เนวิลล์ เฮนรี่ เพอร์ซี่ "ฮ็อตสเปอร์" เอลิซาเบธ มอร์ติเมอร์ โรเจอร์ มอร์ติเมอร์ โอเว่น ทิวดอร์แลงคาสเตอร์ แคทเธอรีนแห่งวาลัวส์แลงคาสเตอร์ Henry V Duke of Lancaster เจ้าชายแห่งเวลส์ กษัตริย์แห่งอังกฤษ ครองราชย์ ค.ศ.  1413–1422ราชวงศ์แลงคาสเตอร์ ฮัมฟรีย์ ดยุคแห่งกลอสเตอร์ เอ็ดเวิร์ดแห่งนอริช ด ยุกแห่งยอร์ก ริชาร์ดแห่งโคนิสเบิร์ก แอนน์ เดอ มอร์ติเมอร์ จอห์น โบฟอร์ต ดยุคแห่งซัมเมอร์เซ็ทแลงคาสเตอร์ มาร์กาเร็ตแห่งอองชูแลงคาสเตอร์ เฮนรีที่ 6 กษัตริย์แห่งอังกฤษ ครองราชย์ ค.ศ.  1422–1461ครองราชย์ ค.ศ.  1470–1471ราชวงศ์แลงคาสเตอร์ เอ็ดมันด์ โบฟอร์ต ดยุคแห่งซัมเมอร์เซ็ทแลงคาสเตอร์†เซนต์อัลบันส์ที่ 1   วิลเลียม เนวิลล์ยอร์กิสต์ เอลีเนอร์ เนวิลล์ เฮนรี่ เพอร์ซี่แลงคาสเตอร์† 1st St Albans   แอนน์ เนวิลล์ ดัชเชสแห่งบักกิงแฮม ริชาร์ด เนวิลล์ยอร์กิสต์  เวคฟิลด์ เซซิลี่ เนวิลล์ ริชาร์ดแห่งยอ ร์ก ดยุกแห่งยอร์ก เจ้าชายแห่งเวลส์Yorkist †เวคฟิลด์   เฮนรี่ โบฟอร์ต ดยุคแห่งซัมเมอร์เซ็ทแลงคาสเตอร์  เฮกซัม ริชาร์ด วูดวิลล์  เอจโค้ท มาร์กาเร็ต โบฟอร์ต เอ็ดมันด์ โบฟอร์ต ดยุคแห่งซัมเมอร์เซ็ทแลงคาสเตอร์  ทิวส์เบอรี เฮนรี่ เพ อร์ซี่ แลงคาสเตอร์†ทาวตัน   ฮัมฟรีย์ สตาฟฟอร์ด จอห์น เนวิลล์ยอร์กิสต์จากนั้นก็เป็นแลงคาสเตอร์†บาร์เน็ต   ริชาร์ด เนวิลล์ "คิงเมกเกอร์" ยอร์กคิสต์จากนั้นเป็นแลงคาสเตอร์†บาร์เน็ต   มาร์กาเร็ต โบฟอร์ตแลงคาสเตอร์ เอ็ดมันด์ ทิวดอร์แลงคาสเตอร์ เจสเปอร์ ทิวดอร์ ด ยุคแห่งเบดฟอร์ดแลงคาสเตอร์ แคทเธอรีน วูดวิลล์ เฮนรี่ สตาฟฟอร์ด ด ยุคแห่งบักกิงแฮม ยอร์กและแลงคาสเตอร์   เอลิซาเบธ วูดวิลล์ เอ็ดเวิร์ดที่ 4 ด ยุกแห่งยอร์ก กษัตริย์แห่งอังกฤษ ครองราชย์ ค.ศ.  1461–1470ครองราชย์ค.ศ.  1471–1483ยอร์กนิสต์ จอร์จ แพลนทาเจเน็ต ดยุคแห่งคลาเรนซ์ ยอร์กและแลงคาสเตอร์  หอคอย เอ็ดเวิร์ดแห่งเวสต์มินสเตอร์ เจ้าชายแห่งเวลส์แลงคาสเตอร์†ทิวส์เบอรี   แอนน์ เนวิลล์ ริชาร์ดที่ 3 ด ยุคแห่งกลอสเตอร์ กษัตริย์แห่งอังกฤษ ครองราชย์ ค.ศ.  1483–1485ยอร์กคิสต์†บอสเวิร์ธ ฟิลด์   เฮนรีที่ 7 กษัตริย์แห่งอังกฤษ ราชวงศ์แลงคาสเตอร์ 1485–1509 เอลิซาเบธแห่งยอร์ก เอ็ดเวิร์ดที่ 5 เจ้าชายแห่งเวลส์ กษัตริย์แห่งอังกฤษ ครองราชย์ ค.ศ.  1483ยอร์ก  หอคอย ริชาร์ดแห่งชรูว์สเบอรี ดยุคแห่งยอร์ก  หอคอย

บันทึกเหตุการณ์ที่เขียนขึ้นในช่วงสงครามดอกกุหลาบ ได้แก่:

• บันทึกของเบเนต์
• บันทึกของเกรกอรี (1189–1469)
• พงศาวดารอังกฤษสั้น (ก่อน ค.ศ. 1465)
• บันทึกของฮาร์ดิง : เวอร์ชันแรกสำหรับเฮนรีที่ 6 (1457)
• พงศาวดารของฮาร์ดิน: ฉบับที่สองสำหรับริชาร์ด ดยุคแห่งยอร์กและเอ็ดเวิร์ดที่ 4 (ค.ศ. 1460 และประมาณ ค.ศ.  1464 )
• พงศาวดารของ Hardyng: เวอร์ชัน "Yorkist" ที่สองได้รับการแก้ไขสำหรับชาวแลงคาสเตอร์ในระหว่างการเสด็จกลับของพระเจ้าเฮนรีที่ 6 (ดูบทความของ Peverley)
• แคปเกรฟ (1464)
• คอมมีนส์ (1464–98)
• บันทึกเหตุการณ์กบฏลินคอล์นเชียร์ (1470)
• ประวัติศาสตร์การมาถึงของเอ็ดเวิร์ดที่ 4 ในอังกฤษ (1471)
• วอริน (ก่อน ค.ศ. 1471)
• พงศาวดารอังกฤษ: หรืออีกชื่อหนึ่งว่า พงศาวดารเดวีส์ (1461)
• พงศาวดารละตินย่อ (1422–71)
• ฟาเบียน (ก่อน ค.ศ. 1485)
• รูส (1480/86)
• พงศาวดารโครอยแลนด์ (1449–1486)
• บันทึกของWarkworth (1500?)
• บทละครของวิลเลียม เชกสเปียร์ : ไตรภาคเฮนรีที่ 6 และริชาร์ดที่ 3 (ค.ศ. 1490?)

• การแข่งขันดอกกุหลาบ
• สงครามร้อยปี
• สงครามแห่งสันนิบาตแห่งกองเบร