ความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
สำนักคิดทางปรัชญาและเทววิทยา

ลัทธิปัจเจกนิยมเป็นแนวคิดทางปัญญาที่เน้นย้ำถึงความสำคัญของบุคคลลัทธิปัจเจกนิยมมีอยู่หลายรูปแบบ ซึ่งทำให้ค่อนข้างยากที่จะกำหนดนิยามว่าเป็นแนวคิดทางปรัชญาและเทววิทยา[1] ฟรีดริช ชไลเออร์มาเคอร์ใช้คำว่าลัทธิปัจเจกนิยม ( เยอรมัน : Personalismus ) เป็นคนแรกในการพิมพ์เมื่อปี ค.ศ. 1799 [2]เราสามารถสืบย้อนแนวคิดนี้ไปยังนักคิดรุ่นก่อนๆ ในส่วนต่างๆ ของโลกได้[3]

ภาพรวม

ในการเขียนในStanford Encyclopedia of Philosophy Thomas D. Williams [4]และ Jan Olof Bengtsson [5] [6]อ้างถึง "โรงเรียน" หลายแห่งที่ยึดมั่นในจริยธรรม "ส่วนบุคคล" และ " Weltanschauung " โดยให้เหตุผลว่า:

ลัทธิปัจเจกนิยมมีอยู่หลายรูปแบบ ซึ่งทำให้การกำหนดนิยามว่าเป็นขบวนการทางปรัชญาและเทววิทยาทำได้ยาก สำนักปรัชญาหลายแห่งมีนักคิดคนใดคนหนึ่งเป็นแกนหลัก หรือแม้แต่ผลงานหลักเพียงชิ้นเดียวที่ทำหน้าที่เป็นหลักเกณฑ์อ้างอิง ลัทธิปัจเจกนิยมเป็นขบวนการที่กระจัดกระจายและหลากหลายกว่า และไม่มีจุดอ้างอิงร่วมกันดังกล่าว จริงๆ แล้ว เป็นการเหมาะสมกว่าที่จะกล่าวถึงลัทธิปัจเจกนิยม หลายแบบ มากกว่าลัทธิปัจเจกนิยมแบบเดียว ในปี 1947 Jacques Maritainเขียนได้ว่ามี "หลักคำสอนลัทธิปัจเจกนิยมอย่างน้อยสิบประการ ซึ่งบางครั้งไม่มีอะไรเหมือนกันเลยนอกจากคำว่า 'บุคคล'" ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากหลักคำสอนเหล่านี้เน้นที่ความเป็นอัตวิสัยของบุคคล ผู้สนับสนุนลัทธิปัจเจกนิยมที่สำคัญบางคนจึงไม่ได้จัดทำบทความเชิงระบบเกี่ยวกับทฤษฎีของตน

บางทีอาจจะเหมาะสมกว่าที่จะพูดถึงลัทธิปัจเจกนิยมว่าเป็น "โลกทัศน์" ในปัจจุบันหรือ "โลกทัศน์" ที่กว้างขึ้น เนื่องจากลัทธิปัจเจกนิยมเป็นตัวแทนของสำนักหรือหลักคำสอนมากกว่าหนึ่งแห่ง ขณะเดียวกัน รูปแบบที่สำคัญที่สุดของลัทธิปัจเจกนิยมก็แสดงให้เห็นถึงความเหมือนกันที่สำคัญและสำคัญบางประการ สิ่งที่สำคัญที่สุดประการหลังคือการยืนยันโดยทั่วไปถึงความสำคัญของบุคคลสำหรับความคิดทางปรัชญา ลัทธิปัจเจกนิยมกำหนดความเป็นจริงและคุณค่าสูงสุดในความเป็นบุคคล ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือ (อย่างน้อยสำหรับลัทธิปัจเจกนิยมส่วนใหญ่) ความเป็นพระเจ้า ลัทธิปัจเจกนิยมเน้นย้ำถึงความสำคัญ ความพิเศษ และความไม่สามารถละเมิดได้ของบุคคล ตลอดจนมิติความสัมพันธ์หรือสังคมโดยพื้นฐานของบุคคล ดังนั้น คำว่า "ลัทธิปัจเจกนิยม" จึงสามารถนำไปใช้กับสำนักคิดใดๆ ที่เน้นย้ำถึงความสำคัญของบุคคลและสถานะพิเศษของพวกเขาในบรรดาสิ่งมีชีวิตโดยทั่วไปได้อย่างถูกต้อง และนักปรัชญาปัจเจกนิยมมักจะยอมรับการมีส่วนสนับสนุนทางอ้อมของนักคิดหลากหลายกลุ่มตลอดประวัติศาสตร์ของปรัชญาที่ไม่ถือว่าตนเองเป็นนักปรัชญาปัจเจกนิยม นักปรัชญาปัจเจกนิยมเชื่อว่าบุคคลควรเป็นจุดเริ่มต้นของการไตร่ตรองทางปรัชญาในด้านอภิปรัชญาและญาณวิทยา หลายๆ คนมีความกังวลในการสืบหาประสบการณ์ สถานะ และศักดิ์ศรีของมนุษย์ในฐานะบุคคล และถือว่าสิ่งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของการวิเคราะห์เชิงปรัชญาทั้งหมดที่ตามมา[7] [ คำพูดที่มากเกินไป ]

ดังนั้น ตามที่วิลเลียมส์กล่าวไว้ เราควรทราบไว้ว่าถึงแม้จะมีนักทฤษฎีและนักเคลื่อนไหวทางสังคมหลายสิบคนในโลกตะวันตกที่ยึดมั่นในแนวคิดเรื่อง "ความเป็นปัจเจกบุคคล" แต่จุดเน้นเฉพาะของพวกเขาอาจอยู่ในรูปของอาการอาการแสดงอย่างไม่สิ้นสุดและอาจแตกต่างออกไปที่จุดเชื่อมต่อทางวัตถุก็ได้

ตัวแปร

นิโคไล อเล็กซานโดรวิช เบอร์เดียเยฟ

Nikolai Alexandrovich Berdyaev (พ.ศ. 2417–2491) เป็นนักปรัชญาการเมืองและศาสนาชาวรัสเซียผู้เน้นย้ำถึงเสรีภาพความเป็นปัจเจกและความคิดสร้างสรรค์ ของมนุษย์ [8]

เอ็มมานูเอล มูนิเยร์

ในประเทศฝรั่งเศส นักปรัชญาEmmanuel Mounier (1905–1950) เป็นผู้สนับสนุนแนวคิดเรื่องบุคคลนิยมคนสำคัญ โดยเขาได้ก่อตั้งบทวิจารณ์Espritซึ่งยังคงมีอยู่จนถึงทุกวันนี้ ภายใต้ การกำกับดูแล ของJean-Marie Domenach บทวิจารณ์นี้ได้วิพากษ์วิจารณ์การใช้ การทรมานในช่วงสงครามแอลจีเรีย แนวคิด เรื่องบุคคลนิยมถูกมองว่าเป็นทางเลือกแทนทั้งแนวคิดเสรีนิยมและมาร์กซิสม์ซึ่งเคารพสิทธิมนุษยชนและบุคลิกภาพของมนุษย์โดยไม่ปล่อยให้เกิดการรวมกลุ่มกัน มากเกินไป แนวคิดเรื่องบุคคลนิยมของ Mounier มีอิทธิพลสำคัญในฝรั่งเศส รวมถึงในขบวนการทางการเมือง เช่นLigue de la jeune République (Young Republic League) ของMarc Sangnierที่ก่อตั้งขึ้นในปี 1912

ลัทธิปัจเจกบุคคลคาทอลิก

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
ปรัชญาคาทอลิก
  
อะควีนาส ส กอตัสและอ็อคแคม
จริยธรรม
อภิปรัชญา
Schools
Philosophers
Ancient
Medieval
Modern
Contemporary

แนวคิดส่วนบุคคลแบบคริสเตียนโดยเฉพาะได้รับการพัฒนาตามผลงานของโดโรธี เดย์ ในศตวรรษที่ 20 [9]นักทฤษฎีหลักคือนักปรัชญาชาวโปแลนด์คาร์อล วอยตีวา (ต่อมาเป็นสมเด็จพระสันตปาปาจอห์น ปอลที่ 2) ในผลงานLove and Responsibilityซึ่งตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1960 วอยตีวาเสนอสิ่งที่เขาเรียกว่า 'บรรทัดฐานส่วนบุคคล':

บรรทัดฐานนี้ในแง่ลบระบุว่าบุคคลเป็นความดีประเภทหนึ่งที่ไม่อาจใช้ประโยชน์ได้และไม่สามารถถือเป็นวัตถุที่ใช้ได้และเป็นเครื่องมือในการบรรลุจุดหมายได้ บรรทัดฐานส่วนบุคคลในรูปแบบเชิงบวกยืนยันว่าบุคคลนั้นเป็นสิ่งดีที่ทัศนคติที่เหมาะสมและเหมาะสมเพียงอย่างเดียวคือความรัก[10]

แนวคิดเรื่องบุคคลนิยมนี้เป็นที่รู้จักในชื่อ "โทมิสติก" เนื่องจากพยายามเชื่อมโยงแนวคิดสมัยใหม่เกี่ยวกับบุคคลกับคำสอนของโทมัส อไควนัส[11]วอยตีลาได้รับอิทธิพลจากแนวคิดเรื่องบุคคลนิยมทางจริยธรรมของมักซ์ เชเลอร์นักปรากฏการณ์วิทยา ชาวเยอรมัน [12]

หลักการแรกของลัทธิบุคคลนิยมของคริสเตียนคือบุคคลไม่ควรถูกใช้ แต่ควรได้รับความเคารพและความรัก ในGaudium et spes สังคายนา วาติกันครั้งที่ 2ได้กำหนดสิ่งที่ถือเป็นการแสดงออกที่สำคัญของลัทธิบุคคลนิยมนี้: "มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตเพียงชนิดเดียวบนโลกที่พระเจ้าประสงค์เพื่อตัวมันเอง และมนุษย์ไม่สามารถค้นพบตัวเองได้อย่างสมบูรณ์ เว้นแต่จะมอบตัวเองให้ด้วยความจริงใจ" [13]

สูตรสำหรับการเติมเต็มตนเองนี้ถือเป็นกุญแจสำคัญในการเอาชนะความขัดแย้งที่มักเกิดขึ้นระหว่าง "การตระหนักรู้" ส่วนบุคคลและความต้องการหรือความจำเป็นของชีวิตทางสังคม ความเป็นปัจเจกบุคคลยังหมายถึงความเป็นปัจเจกบุคคลด้วย ดังที่พระสันตปาปาเบเนดิกต์ที่ 16เน้นย้ำในCaritas in Veritate :

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจิตวิญญาณและถูกกำหนดโดยความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ยิ่งมนุษย์ดำเนินความสัมพันธ์เหล่านี้ได้อย่างแท้จริงมากเท่าไร ตัวตนส่วนบุคคลของตัวเขาก็ยิ่งเติบโตมากขึ้นเท่านั้น มนุษย์ไม่ได้สร้างคุณค่าให้กับตัวเองด้วยการโดดเดี่ยว แต่สร้างความสัมพันธ์กับผู้อื่นและกับพระเจ้า[14]

ความเป็นปัจเจกบุคคลของบอสตัน

ลัทธิปัจเจกนิยมเฟื่องฟูในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ที่มหาวิทยาลัยบอสตันในขบวนการที่เรียกว่าลัทธิปัจเจกนิยมบอสตันซึ่งนำโดยนักเทววิทยาBorden Parker Bowne Bowne เน้นย้ำถึงบุคคลในฐานะหมวดหมู่พื้นฐานในการอธิบายความเป็นจริง และยืนยันว่ามีเพียงบุคคลเท่านั้นที่เป็นจริง เขาคัดค้านลัทธิวัตถุนิยม บางรูปแบบ ที่อธิบายบุคคลเป็นเพียงอนุภาคของสสาร ตัวอย่างเช่น เมื่อเทียบกับข้อโต้แย้งที่ว่าบุคคลเป็นเพียงฝุ่นละอองขนาดเล็กในจักรวาลอันกว้างใหญ่ Bowne จะกล่าวว่าเป็นไปไม่ได้ที่จักรวาลทั้งหมดจะดำรงอยู่โดยแยกจากบุคคลเพื่อสัมผัสกับมัน เมื่อพูดถึงอภิปรัชญาแล้ว บุคคลนั้น "ยิ่งใหญ่" กว่าจักรวาล เนื่องจากจักรวาลเป็นเพียงส่วนเล็กๆ ของบุคคลที่สัมผัสกับมัน ลัทธิปัจเจกนิยมยืนยันการมีอยู่ของวิญญาณ ลัทธิ ปัจเจกนิยมส่วนใหญ่ยืนยันว่าพระเจ้ามีจริงและพระเจ้าเป็นบุคคล (หรือในลัทธิตรีเอกภาพ ในคริสต์ศาสนา คือมี 'บุคคล' สามบุคคล แม้ว่าสิ่งสำคัญคือต้องสังเกตว่าความหมายที่ไม่เป็นมาตรฐานของคำว่า 'บุคคล' ในบริบททางเทววิทยานี้แตกต่างอย่างมากจากการใช้ของ Bowne)

บาวน์ยังยึดมั่นว่าบุคคลมีคุณค่า (ดูคุณค่าวิทยาทฤษฎีคุณค่าและจริยธรรม ) ในการประกาศคุณค่าโดยสมบูรณ์ของความเป็นบุคคล เขายืนหยัดอย่างมั่นคงต่อต้านลัทธิธรรมชาตินิยมเชิงปรัชญา บางรูปแบบ (รวมถึงลัทธิดาร์วินนิยมเชิงสังคม ) ซึ่งพยายามลดคุณค่าของบุคคล เขายังยืนหยัดต่อต้านลัทธิประจักษ์นิยม บางรูปแบบ ซึ่งพยายามทำให้วาทกรรมทางจริยธรรมและเทววิทยาไร้ความหมายและปฏิเสธการพูดคุยถึงพระเจ้าโดยปริยาย

จอร์เจีย ฮาร์กเนสเป็นนักเทววิทยาลัทธิส่วนบุคคลที่สำคัญของบอสตัน[15] [16] [17] [18] ฟรานซิส จอห์น แม็กคอนเนลล์เป็นผู้สนับสนุนลัทธิส่วนบุคคลของบอสตันรุ่นที่สองคนสำคัญซึ่งพยายามนำปรัชญาไปใช้กับปัญหาสังคมในยุคของเขา[19]

ความเป็นปัจเจกบุคคลของแคลิฟอร์เนีย

จอร์จ โฮล์มส์ โฮวิสันสอนทฤษฎีอภิปรัชญาที่เรียกว่าอุดมคติส่วนบุคคล[20]หรือลัทธินิยมส่วนบุคคลของแคลิฟอร์เนียโฮวิสันยืนกรานว่าทั้งอุดมคติที่ไม่เป็นส่วนตัว เอกนิยม และวัตถุนิยม ล้วนขัดแย้งกับเสรีภาพทางศีลธรรมที่บุคคลได้รับ การปฏิเสธเสรีภาพในการแสวงหาอุดมคติของความจริง ความงาม และ "ความรักอันเมตตา" เท่ากับการทำลายความพยายามอันล้ำลึกของมนุษย์ทุกอย่าง รวมถึงวิทยาศาสตร์ ศีลธรรม และปรัชญา ดังนั้น แม้แต่อุดมคติส่วนบุคคลของบอร์เดน ปาร์กเกอร์ โบว์น และเอ็ดการ์ เอส. ไบรท์แมนและเทวนิยมส่วนบุคคลที่สมจริงของโทมัส อไควนัส ก็ยังไม่เพียงพอ เพราะทำให้บุคคลจำกัดต้องพึ่งพาบุคคลที่ไม่มีขอบเขตในการดำรงอยู่ และสนับสนุนมุมมองนี้ด้วยหลักคำสอนที่เข้าใจไม่ได้ของcreatio ex nihilo [21 ]

อุดมคติส่วนบุคคลของโฮวิสันได้รับการอธิบายไว้ในหนังสือของเขาเรื่องThe Limits of Evolution and Other Essays Illustrating the Metaphysical Theory of Personal Idealismโฮวิสันได้สร้างแนวคิดเกี่ยวกับอุดมคติส่วนบุคคลแบบประชาธิปไตยอย่างแท้จริงซึ่งขยายไปถึงพระเจ้า ซึ่งไม่ใช่กษัตริย์องค์สูงสุดอีกต่อไป ไม่ใช่ผู้ปกครองและผู้สร้างจักรวาลเพียงผู้เดียวอีกต่อไป แต่เป็นประชาธิปไตยในความสัมพันธ์ชั่วนิรันดร์กับบุคคลนิรันดร์อื่นๆ โฮวิสันพบสาวกเพียงไม่กี่คนในกลุ่มที่เคร่งศาสนา ซึ่งความคิดของเขาถือเป็นเรื่องนอกรีต ในทางกลับกัน ผู้ที่ไม่เคร่งศาสนากลับมองว่าข้อเสนอของเขาเคร่งศาสนาเกินไป มีเพียงลัทธิอเทวนิยมในอุดมคติของJME McTaggart หรือ ลัทธิเอเพโรธีของThomas Davidson เท่านั้น ที่ดูเหมือนจะคล้ายกับอุดมคติส่วนบุคคลของโฮวิสัน[22]

บุคลิกภาพเชิงวิพากษ์วิจารณ์

บุคลิกภาพเชิงวิพากษ์วิจารณ์เป็นพัฒนาการของเยอรมัน โดยอิงจากการพิจารณาเชิงมนุษยนิยม (เช่นSpaemann ) ทฤษฎีความเป็นบุคคลของแอฟริกา (เช่นWiredu ) การยอมรับทฤษฎีชุมชน (เช่นTaylor ) และผลการวิจัยเชิงประจักษ์ของจิตวิทยาการพัฒนา สังคม และบุคลิกภาพ ซึ่งกล่าวถึงประเด็นการพัฒนาบุคลิกภาพในชุมชน แต่ละคนไม่เพียงแต่ไปถึงตำแหน่งที่แน่นอนในชุมชนเท่านั้น แต่ยังสร้างบุคลิกภาพส่วนบุคคลตลอดช่วงชีวิตของเขาหรือเธอด้วย ในการทำเช่นนั้น พวกเขากำหนดความสัมพันธ์กับตัวเองและกับผู้อื่น การพัฒนาบุคลิกภาพดูเหมือนจะเป็นหนทางในการรับผิดชอบในชุมชน ชุมชนถูกมองว่าเป็นสมาคมที่มีความหลากหลายอย่างไม่มีที่สิ้นสุดตามธรรมชาติ ซึ่งไม่ได้มีลักษณะเฉพาะตามค่านิยมที่แน่นอน แต่โดยข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาสื่อสารเกี่ยวกับค่านิยมอย่างต่อเนื่องในขณะที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องเนื่องจากการปฏิบัติจริง บนพื้นฐานของจริยธรรมในการโต้ตอบ ( Habermas , Apel ) และวิธีการไกล่เกลี่ยเชิง วิพากษ์วิจารณ์ [23]บุคลิกภาพเชิงวิพากษ์วิจารณ์ในบริบททางสังคมที่กำหนดสะท้อนให้เห็นถึงแนวทางการสื่อสารและเงื่อนไขทางสังคมสำหรับการพัฒนาบุคลิกภาพ

ที่มาและอิทธิพล

แม้ว่า นักปรัชญาอิมมานูเอล คานท์จะไม่ได้รับการยกย่องอย่างเป็นทางการว่าเป็นนักนิยมส่วนบุคคล แต่เขาก็มีส่วนสนับสนุนอย่างสำคัญต่อลัทธินิยมส่วนบุคคลด้วยการประกาศว่าบุคคลไม่ควรได้รับการให้คุณค่าเพียงแค่เป็นเครื่องมือเพื่อบรรลุเป้าหมายของผู้อื่น แต่เขามีศักดิ์ศรี (คุณค่าภายในที่แท้จริง) และควรได้รับการให้คุณค่าในฐานะจุดจบในตัวเอง

นักปรัชญาและนักเทววิทยานิกายโรมันคาธอลิกจอห์น เฮนรี นิวแมนได้รับการยกย่องให้เป็นผู้สนับสนุนแนวคิดส่วนบุคคลโดยจอห์น ครอสบีแห่งมหาวิทยาลัยฟรานซิสกันในหนังสือPersonalist Papers ของเขา ครอสบีกล่าวถึงแนวทางส่วนบุคคลของนิวแมนที่มีต่อศรัทธา ซึ่งระบุไว้ในGrammar of Assentว่าเป็นแหล่งที่มาหลักของแนวคิดส่วนบุคคลของนิวแมน[24]

มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ได้รับอิทธิพลจากลัทธิบุคลิกภาพอย่างมากในการศึกษาของเขาที่มหาวิทยาลัยบอสตันคิงเห็นด้วยกับจุดยืนที่ว่าบุคลิกภาพเท่านั้นที่เป็นจริง สิ่งนี้ทำให้ความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับพระเจ้าในฐานะพระเจ้าที่มีตัวตน ชัดเจนยิ่งขึ้น นอกจากนี้ยังให้พื้นฐานทางปรัชญาแก่เขาสำหรับความเชื่อของเขาว่าบุคลิกภาพของมนุษย์ทุกคนมีศักดิ์ศรีและคุณค่า[25]

Paul Ricœurพยายามสนับสนุนการเคลื่อนไหวแบบบุคคลนิยมอย่างชัดเจนโดยพัฒนาพื้นฐานทางทฤษฎีและขยายขอบเขตด้วยจริยธรรมทางสังคมแบบบุคคลนิยมแบบใหม่[26] : 3 อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา เขามีความเห็นไม่ตรงกันอย่างมากกับ Mounier และวิพากษ์วิจารณ์นักเขียนแบบบุคคลนิยมคนอื่นๆ ว่าไม่มีความชัดเจนในเชิงแนวคิดเพียงพอ Ricœur ยังไม่เห็นด้วยกับนักเขียนแบบบุคคลนิยมคนอื่นๆ ในการยืนยันความสำคัญของความยุติธรรมในฐานะคุณค่าในตัวเอง และให้สิ่งนี้เป็นประเด็นหลักในขอบเขตสาธารณะ ในขณะที่ Mounier อธิบายความสัมพันธ์ทั้งหมด รวมถึงความสัมพันธ์ในที่สาธารณะและทางการเมือง ในแง่ของความรักและมิตรภาพ[26]

สมเด็จพระสันตปาปาจอห์น ปอลที่ 2ยังได้รับอิทธิพลจากแนวคิดเรื่องบุคคลนิยมที่สนับสนุนโดยSøren Kierkegaardนัก ปรัชญาแนวอัตถิภาวนิยม คริสเตียนก่อนที่พระองค์จะได้รับเลือกเป็นพระสันตปาปาในโรม พระองค์ได้เขียนหนังสือเรื่องPerson and Act (บางครั้งแปลผิดเป็นThe Acting Person ) ซึ่งเป็นงานปรัชญาที่แฝงไปด้วยแนวคิดเรื่องบุคคลนิยม[27]แม้ว่าพระองค์จะยังคงอยู่ในกระแสหลักของศีลธรรมทางสังคมและปัจเจกบุคคลของนิกายโรมันคาธอลิก แต่คำอธิบายของพระองค์เกี่ยวกับต้นกำเนิดของบรรทัดฐานทางศีลธรรม ซึ่งแสดงอยู่ในสารตราเทศเกี่ยวกับเศรษฐศาสตร์และ ศีลธรรมทางเพศ ของพระองค์ นั้น ส่วนใหญ่มาจากมุมมองเรื่องบุคคลนิยม[28]แน่นอนว่างานเขียนของพระองค์ในฐานะพระสันตปาปาแห่งโรมนั้นมีอิทธิพลต่อนักเทววิทยาคาธอลิกรุ่นหนึ่ง ซึ่งต่อมาก็ได้มีมุมมองเรื่องบุคคลนิยมเกี่ยวกับเทววิทยาของครอบครัวและระเบียบสังคม

บุคคลที่มีชื่อเสียง

“เริ่มต้นงานจากที่ที่คุณอาศัยอยู่ โดยมีสิ่งจำเป็นเล็กๆ น้อยๆ อยู่รอบตัวคุณ ช่วยคลายความตึงเครียดในที่ทำงาน ช่วยเลี้ยงดูคนตรงหน้าคุณ ความเป็นปัจเจกบุคคลถือว่าเราแต่ละคนมีภาระผูกพันส่วนตัวที่ลึกซึ้งในการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ดูแลความต้องการของพี่น้องของเรา และแบ่งปันความสุขและความทุกข์ที่พวกเขาเผชิญอยู่”

ดูเพิ่มเติม

หมายเหตุ

  1. ^ เฮอร์มัน ฟาน รอมปุย อดีตนายกรัฐมนตรีเบลเยียมและประธานสภายุโรปมักอ้างถึงปรัชญาส่วนบุคคลและเขียนเกี่ยวกับปรัชญาส่วนบุคคลของนิกายโรมันคาธอลิกอย่างมากมาย[35] [36] [37] [38]

อ้างอิง

  1. ^ วิลเลียมส์, โทมัส ดี. "ความเป็นปัจเจกบุคคล". ในZalta, Edward N. (บรรณาธิการ). สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด .
  2. ↑ FDE Schleiermacher Über die Religion (1799), ชม. v.อันเดรียส อาร์นดท์. Meiner, Hamburg 2004, ISBN 3-7873-1690-6ในภาษาเยอรมันต้นฉบับ: der Personalismus 
  3. ^ โทมัส โอ. บิวฟอร์ด, ลัทธิบุคคล, สารานุกรมปรัชญาทางอินเทอร์เน็ต .
  4. ^ "Thomas D. Williams, PhD - นักเทววิทยา, นักเขียน, ที่ปรึกษา - บทความทางวิชาการ"
  5. ^ "สิ่งพิมพ์". 4 สิงหาคม 2553.
  6. ↑ https://philpeople.org/profiles/jan-bengtsson [ URL เปล่า ]
  7. ^ Williams, Thomas D.; Bengtsson, Jan Olof (2020). "Personalism". ในZalta, Edward N. (ed.). Stanford Encyclopedia of Philosophy (พิมพ์ในฤดูใบไม้ผลิ 2020) สืบค้นเมื่อ 3 สิงหาคม 2020
  8. ^ Richardson, David Bonner (1968). "Existentialism: A Personalist Philosophy of History". Berdyaev's Philosophy of History . หน้า 90–137. doi :10.1007/978-94-011-8870-8_3. ISBN 978-94-011-8210-2-
  9. ^ McCook, Kathleen. “ความยุติธรรมทางสังคม ความเป็นบุคคล และแนวทางปฏิบัติของบรรณารักษ์” Catholic Library World 72 (ฤดูหนาว 2001): 80-84
  10. ^ ความรักและความรับผิดชอบ (สำนักพิมพ์ Ignatius, 1993), หน้า 41
  11. ^ Williams, Thomas D. "What Is Thomistic Personalism?" (PDF) . Alpha Omega. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 25 เมษายน 2013 . สืบค้นเมื่อ20 มิถุนายน 2014 .
  12. ^ ลัทธิปัจเจกนิยม (สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด)
  13. ^ Gaudium et spes , no. 24. แนวคิดที่ดูขัดแย้งนี้ - หากคุณแสวงหาชีวิตของคุณอย่างเห็นแก่ตัว คุณจะสูญเสียมันไป หากคุณให้ชีวิตอย่างเอื้อเฟื้อ คุณจะพบมัน - มีรากฐานมาจากพระกิตติคุณ: เทียบ มธ. 16:25; มก. 8:35; ลก. 17:33
  14. ^ คาร์ริตาส อิน เวอร์ริเทต , #53
  15. ^ Miles, R. (2010). Georgia Harkness: The Remaking of a Liberal Theologian . ห้องสมุดจริยธรรมเทววิทยา Westminster John Knox Press. ISBN 978-0-664-22667-1-[ จำเป็นต้องมีหน้า ]
  16. ^ Burrow, R. (1999). ความเป็นปัจเจก: บทนำเชิงวิพากษ์วิจารณ์ . เซนต์หลุยส์, มิสซูรี: Chalice Press ISBN 978-0-8272-3055-2-[ จำเป็นต้องมีหน้า ]
  17. ^ Deats, P.; Robb, C. (1986). ประเพณี Boston Personalist ในปรัชญา จริยธรรมทางสังคม และเทววิทยา . Mercer University Press. ISBN 978-0-86554-177-1-[ จำเป็นต้องมีหน้า ]
  18. ^ ช่างไม้, Dianne E. (1988). การสังเคราะห์ส่วนบุคคลอันโดดเด่นของ Georgia Harkness (วิทยานิพนธ์). hdl :2144/38009[ จำเป็นต้องมีหน้า ]
  19. ^ Burrow, Rufus Jr. (1993). "Francis John McConnell และจริยธรรมทางสังคมแบบส่วนบุคคล". Methodist History . 31 (2). hdl :10516/5872.
  20. ^ "จอร์จ โฮล์มส์ โฮวิสัน" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-07-07 . สืบค้นเมื่อ 2012-08-17 .
  21. ^ งานวิจัย โฮวิสัน, จอร์จ โฮล์มส์ (1834-1916) - สารานุกรมปรัชญา เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-10-02 {{cite book}}: |website=ไม่สนใจ ( ช่วยด้วย )
  22. ^ McLachlan, James (2006). "George Holmes Howison: The City of God and Personal Idealism". The Journal of Speculative Philosophy . 20 (3): 224–242. Project MUSE  209478.
  23. ^ Geiselhart, Klaus (2020). "ความจริงและวิชาการในยุคของข่าวปลอม ข้อเท็จจริงทางเลือก และฟองสบู่กรอง: แนวคิดเชิงปฏิบัตินิยมของการวิจารณ์ในฐานะการไกล่เกลี่ย" ใน Wills, Jane; Lake, Robert W. (บรรณาธิการ). พลังแห่งการปฏิบัตินิยม: การผลิตความรู้และการสอบสวนทางสังคมสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์ หน้า 139–156 ISBN 978-1-5261-3494-3. เจเอสทีโออาร์  j.ctv11vc913.12.
  24. ^ Crosby, John (2003). Personalist Papers . วอชิงตัน ดี.ซี.: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยคาธอลิกแห่งอเมริกา. หน้า 280. ISBN 978-0-8132-1317-0-
  25. ^ "การเดินทางแสวงบุญของฉันสู่ความอหิงสา" สถาบันวิจัยและการศึกษามาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์
  26. ^ โดย Deweer, Dries (2013). "Ricœur และความเหมาะสมของการศึกษาทางการเมือง: เกี่ยวกับวิกฤตและความมุ่งมั่น" Archivio di Filosofia . 81 (1/2): 71–79. JSTOR  24488484
  27. ↑ วอจติลา, คาโรล (1979-02-28) ผู้รักษาการ . สปริงเกอร์. ไอเอสบีเอ็น 978-90-277-0985-1-
  28. ^ ดู Doran, Kevin P. Solidarity: A Synthesis of Personalism and Communalism in the Thought of Karol Wojtyła/John Paul II. นิวยอร์ก: Peter Lang, 1996. ISBN 0-8204-3071-4 
  29. ^ บทสัมภาษณ์ของ Dorothy Day บน YouTube: เก็บถาวรเมื่อ 2012-12-11 ที่Wayback Machineกับ Christopher Closeup (1971) และ Hubert Jessup/WCVB-TV Boston (1974) ซึ่งเธอได้พูดคุยเกี่ยวกับมุมมองส่วนตัวของเธอ
  30. ^ การปฏิวัติของหัวใจ: เรื่องราวของวันดอร์ธี. Maryland Public Television. 6 มีนาคม 2020. (Personalism: นาทีที่ 13:15+). เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 เมษายน 2021 . สืบค้นเมื่อ1 เมษายน 2021 .
  31. ↑ โคลโค, กาเบรียล, กายวิภาคศาสตร์ของสงครามหน้า 83-84, ISBN 1-56584-218-9 
  32. ^ Karnow, Stanley, เวียดนาม: ประวัติศาสตร์หน้า 259
  33. ^ เหงียน, ดุย แลป. ชุมชนที่ไม่เคยจินตนาการมาก่อน: ลัทธิจักรวรรดินิยมและวัฒนธรรมในเวียดนามใต้ . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์, 2020, หน้า 51-152
  34. ^ โอไบรอัน, ไมเคิล (2019). ครอบครัวและลัทธิเผด็จการแบบใหม่ . สำนักพิมพ์ Divine Providence. ISBN 9780991583263-
  35. ^ Foret, FranÇois (22 สิงหาคม 2011). "ทฤษฎีการบูรณาการยุโรปและศาสนา: การประเมินเชิงวิจารณ์". ใน Foret, François; Itçaina, Xabier (บรรณาธิการ). การเมืองของศาสนาในยุโรปตะวันตก(PDF) . Routledge. doi :10.4324/9780203803851. ISBN 978-0-203-80385-1-
  36. ^ Crosby, John F. (1 พฤศจิกายน 2006). "The Witness of Dietrich von Hildebrand". First Things . ฉบับที่ 168. หน้า 7–9.
  37. ^ Gourlay, Thomas V. (9 กุมภาพันธ์ 2018). "Book Review: Dietrich von Hildebrand, Liturgy and PersonalityLiturgy and Personality. By von HildebrandDietrich. Steubenville, OH: Hildebrand Press, 2016. Pp. 160. US$17.99. ISBN 9781939773005". The Downside Review . 136 (2): 137–138. doi :10.1177/0012580618758961. S2CID  149688189.
  38. ^ Kitzinger, Denis (2011). "สู่รูปแบบหนึ่งของหน่วยงานข้ามชาติ: กรณีศึกษาของ Dietrich von Hildebrand". The International History Review . 33 (4): 669–686. doi :10.1080/07075332.2011.620740. S2CID  144076453.
  39. ↑ "X CONGRESSO da TSD - Trabalhadores Social Democratas (นักสังคมนิยมประชาธิปไตย)" (PDF) (ในภาษาโปรตุเกส) พี 7. เก็บถาวรจากต้นฉบับ(PDF)เมื่อวันที่21-10-2547 สืบค้นเมื่อ 2008-01-07 .
  40. ^ John English (2006-10-06). Citizen of the World . Knopf Canada. หน้า 147. ISBN 978-0-676-97521-5-
  41. ^ หลักการที่ผิดๆ ของการศึกษาของเรา " ฉันอยากจะบอกว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เราจำเป็นต้องมีการศึกษาส่วนบุคคล (ไม่ใช่การปลูกฝังความเชื่อมั่น) หากใครต้องการเรียกผู้ที่ยึดถือหลักการนี้ว่า -ists อีกครั้ง ในความเห็นของฉัน เราอาจเรียกพวกเขาว่าพวกนิยมส่วนบุคคลก็ได้"
  42. ^ Gronbacher, Gregory MA (ฤดูใบไม้ผลิ 1998). "ความจำเป็นของบุคลิกภาพทางเศรษฐกิจ" Journal of Markets & Morality . 1 (1): 1–35. Gale  A186469651 ProQuest  1438897603
  43. ^ Schmitz, Kenneth L. (1993). At the Center of the Human Drama: The Philosophical Anthropology of Karol Wojtyła/Pope John Paul II. CUA Press. หน้า 35 ของISBN 978-0-8132-0780-3-
  44. ^ Lawler, RD (1982). ความเป็นบุคคลของคริสเตียนของสมเด็จพระสันตปาปาจอห์น ปอลที่ 2 (เล่ม 1). ฟรานซิสกัน ป.
  45. ^ Woznicki, Andrew N. (1980). มนุษยนิยมคริสเตียน: อัตถิภาวนิยมส่วนบุคคลของ Karol Wojtyla . สำนักพิมพ์ Mariel OCLC  567903880[ จำเป็นต้องมีหน้า ]
  46. ^ Doran, K. (1996). Solidarity: a synthesis of personalism and communalism in the thought of Karol Wojtyla/John Paul II (เล่ม 190). Peter Lang Pub Inc. [ จำเป็นต้องกรอกหน้า ]
  47. ^ คูเปอร์ เจดับบลิว (1995). ร่างกาย จิตวิญญาณ และชีวิตนิรันดร์: มานุษยวิทยาในพระคัมภีร์และการถกเถียงเรื่องเอกนิยม-ทวินิยม. แวนคูเวอร์: ร้านหนังสือ Regent College. [ ต้องใช้หน้า ]

อ่านเพิ่มเติม

  • Bengtsson, Jan Olof (2006). มุมมองโลกของลัทธิปัจเจกบุคคล doi : 10.1093/acprof:oso/9780199297191.001.0001 ISBN 978-0-19-929719-1-
  • Bengtsson, Jan Olof (2008). "ตอบกลับ Phillip Ferreira". The Pluralist . 3 (2): 47–61. doi :10.2307/20708936. JSTOR  20708936. S2CID  254491996
  • Bengtsson, Jan Olof (2013). "Personalism". สารานุกรมวิทยาศาสตร์และศาสนาหน้า 1626–1634 doi :10.1007/978-1-4020-8265-8_1689 ISBN 978-1-4020-8264-1-
  • Burrow, R. (1999). การมีส่วนสนับสนุนของชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกันต่อลัทธิส่วนบุคคล Encounter-Indianapolis-, 60, 145–168.
  • De Tavernier, Johan (30 กันยายน 2009). "รากฐานทางประวัติศาสตร์ของลัทธิปัจเจกบุคคล". Ethical Perspectives . 16 (3): 361–392. doi :10.2143/ep.16.3.2042719.
  • Schmiesing, Kevin (ธันวาคม 2000). "ประวัติศาสตร์ของลัทธิส่วนบุคคล" SSRN  1851661
  • วิลเลียมส์, โทมัส ดี. (2005). ใครคือเพื่อนบ้านของฉัน? ลัทธิปัจเจกบุคคลและรากฐานของสิทธิมนุษยชน . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยคาธอลิกแห่งอเมริกา . ISBN 978-0-8132-1391-0-
  • Andris, Hiršs (2024) อิทธิพลของลัทธิปัจเจกนิยมต่อทฤษฎีของลัตเวียจนถึงต้นศตวรรษที่ 20: ความเป็นสาระสำคัญและลัทธิแพนเอนธีอิสม์ การศึกษาความคิดของยุโรปตะวันออก https://doi.org/10.1007/s11212-024-09678-7 ลิงก์: https://rdcu.be/dXVTG
  • “ลัทธิส่วนบุคคล” สารานุกรมปรัชญาทางอินเตอร์เน็ต
  • ความเป็นปัจเจกบุคคล: บทนำเชิงวิจารณ์ โดย รูฟัส เบอร์โรว์
  • เอ็มมานูเอล มูนิเยร์และความเป็นบุคคล
  • ความเป็นปัจเจกบุคคล: บัญชีย่อ ภาควิชาปรัชญา มหาวิทยาลัยเซ็นทรัลฟลอริดา มีลิงก์ไปยังบรรณานุกรมความเป็นปัจเจกบุคคล
  • Personalism Magazine (ลูบลิน โปแลนด์) เก็บถาวร 2010-06-20 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  • ประวัติศาสตร์ของลัทธิส่วนบุคคล - สถาบันแอ็กตัน - รวมถึงบทความเกี่ยวกับลัทธิส่วนบุคคลทางเศรษฐกิจ
  • การนำเสนอความเป็นปัจเจกบุคคล เก็บถาวรเมื่อ 2012-03-06 ที่เวย์แบ็กแมชชีนโดย Bogumił Gacka
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Personalism&oldid=1261304640"