การค้าประเวณี
การเป็นทาสโดยมีเจตนาที่จะใช้ทาสเพื่อการมีเพศสัมพันธ์

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
การบังคับใช้แรงงานและการเป็นทาส
Shackles
ร่วมสมัย
ประวัติศาสตร์
ยุคโบราณ
ยุโรปยุคกลาง
โลกมุสลิม
การค้าทาสในมหาสมุทรแอตแลนติก
หัวข้อและการปฏิบัติ
กองทัพเรือ
ตามประเทศหรือภูมิภาค
แอฟริกาใต้สะฮารา
North and South America
East, Southeast, and South Asia
Australia and Oceania
Europe and North Asia
North Africa and West Asia
Religion
Opposition and resistance
Related
Part of a series on
Violence against women
murder
Sexual assault and rape
Disfigurement
Other issues
International legal framework
Related topics
Sex and the law
Social issues
Specific offences
(varies by jurisdiction)
Sex offender registration
Portals

การค้าประเวณีและการแสวงประโยชน์ทางเพศคือการผูกมัดสิทธิ ความเป็นเจ้าของเหนือบุคคลหนึ่งคนหรือมากกว่า นั้นด้วยเจตนาที่จะบังคับหรือบังคับให้บุคคลเหล่านั้นมีส่วนร่วมในกิจกรรมทางเพศ[1] [2]ซึ่งรวมถึง การใช้ แรงงานบังคับที่ส่งผลให้เกิดกิจกรรมทางเพศการบังคับแต่งงานและการค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีเช่นการค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีเด็ก[1 ]

ภาพรวมทางประวัติศาสตร์ของสังคมมนุษย์เผยให้เห็นถึงธรรมชาติของการค้าทาส ที่มีหลายแง่มุม ซึ่งขยายออกไปนอกขอบเขตแบบแผน การค้าทาสทางเพศมีรูปแบบต่างๆ มากมาย เช่น การล่ามโซ่ทางเพศของเจ้าของคนเดียวการค้าทาสทางพิธีกรรมที่เชื่อมโยงกับการปฏิบัติทางศาสนาบางอย่าง เช่น การรับใช้ในพิธีกรรมในอารยธรรมบางแห่งที่อาศัยอยู่ในภูมิภาคต่างๆ ในกานา โตโก และเบนิน และการบังคับให้ ค้าประเวณี ซึ่ง แสดงให้เห็น ได้จากองค์กรอาชญากรรม เช่นZwi Migdalยิ่งไปกว่านั้น การค้าทาสยังมีขอบเขตกว้างไกลเกินกว่าการแสวงประโยชน์ทางเพศอย่างชัดเจน ตัวอย่างของกิจกรรมทางเพศที่ไม่ได้รับความยินยอมนั้นเชื่อมโยงกับระบบที่ออกแบบมาเพื่อจุดประสงค์ที่ไม่ใช่ทางเพศเป็นหลัก ดังที่เห็นได้จากการล่าอาณานิคมในทวีปอเมริกายุคนี้ซึ่งมีลักษณะเฉพาะคือการเผชิญหน้ากันระหว่างนักสำรวจชาวยุโรปกับชนพื้นเมืองมีการใช้แรงงานบังคับเพื่อผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ และยังได้รับผลกระทบจากกิจกรรมทางเพศที่ไม่ได้รับความยินยอมอย่างแพร่หลายอีกด้วย

ผลงานอันทรงอิทธิพลของ Gilberto Freyre เรื่อง 'Casa-Grande e Senzala' เผย ให้เห็นชั้นเชิงอันสลับซับซ้อนของเรื่องเล่าทางประวัติศาสตร์นี้ และช่วยให้มองเห็นพลวัตทางสังคมอันซับซ้อนที่เกิดขึ้นจากการผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมยุโรป ชนพื้นเมือง และแอฟริกันในบริบทของบราซิลได้อย่างลึกซึ้ง

ในบางวัฒนธรรมการอยู่กินกันเป็นทาสทางเพศถือเป็นรูปแบบดั้งเดิมของการค้าประเวณี โดยผู้หญิงใช้ชีวิตเป็นทาสทางเพศ โดยเฉพาะการอยู่กินกันเป็นทาสในศาสนาอิสลามในบางวัฒนธรรม นางสนมที่เป็นทาสและลูกๆ ของพวกเธอจะมีสิทธิและสถานะทางสังคมที่ถูกต้องตามกฎหมาย

ปฏิญญาเวียนนาและแผนปฏิบัติการเรียกร้องให้มีการพยายามในระดับนานาชาติเพื่อให้ประชาชนตระหนักถึงการค้ามนุษย์ทางเพศ และการค้ามนุษย์ทางเพศเป็นการละเมิดสิทธิมนุษยชน [ 3]อัตราการค้ามนุษย์ทางเพศจำแนกตามประเทศได้รับการศึกษาและจัดทำตารางโดยUNESCOโดยได้รับความร่วมมือจากหน่วยงานระหว่างประเทศต่างๆ[4]

คำจำกัดความ

ธรรมนูญกรุงโรม (1998) (ซึ่งกำหนดอาชญากรรมที่ศาลอาญาระหว่างประเทศอาจมีเขตอำนาจศาล) ครอบคลุมถึงอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ (มาตรา 7) ซึ่งรวมถึง "การเป็นทาส" (มาตรา 7.1.c) และ "การเป็นทาสทางเพศ" (มาตรา 7.1.g) "เมื่อกระทำขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของการโจมตีอย่างแพร่หลายหรือเป็นระบบที่มุ่งเป้าไปที่ประชากรพลเรือนใดๆ" นอกจากนี้ ธรรมนูญดังกล่าวยังกำหนดให้การเป็นทาสทางเพศเป็นอาชญากรรมสงครามและการละเมิดอนุสัญญาเจนีวาเมื่อกระทำขึ้นระหว่างความขัดแย้งทางอาวุธระหว่างประเทศ (มาตรา 8.b.xxii) และโดยอ้อมในความขัดแย้งทางอาวุธภายในภายใต้มาตรา (8.c.ii) แต่เขตอำนาจศาลเหนืออาชญากรรมสงครามถูกยกเว้นโดยชัดเจนไม่ให้รวมถึงอาชญากรรมที่กระทำขึ้นระหว่าง "สถานการณ์ที่มีความวุ่นวายและความตึงเครียดภายใน เช่น การจลาจล การกระทำรุนแรงที่เกิดขึ้นเป็นครั้งคราวหรือแยกจากกัน หรือการกระทำอื่นๆ ที่มีลักษณะคล้ายกัน" (มาตรา 8.d) [5]

ข้อความในธรรมนูญกรุงโรมไม่ได้ให้คำจำกัดความของความเป็นทาสทางเพศอย่างชัดเจน แต่ได้ให้คำจำกัดความของความเป็นทาสว่า "การใช้อำนาจใดๆ หรือทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับสิทธิในการเป็นเจ้าของเหนือบุคคล และรวมถึงการใช้อำนาจดังกล่าวในระหว่างการค้ามนุษย์ โดยเฉพาะสตรีและเด็ก" (มาตรา 7.2.c) [5] [6]

ในคำอธิบายเกี่ยวกับธรรมนูญกรุงโรม[7] มาร์ก คลัมเบิร์กกล่าวว่า: [8] [9]

การเป็นทาสทางเพศเป็นรูปแบบหนึ่งของการเป็นทาสซึ่งรวมถึงการจำกัดความเป็นอิสระ เสรีภาพในการเคลื่อนไหว และอำนาจในการตัดสินใจเกี่ยวกับกิจกรรมทางเพศของตนเอง ดังนั้น อาชญากรรมดังกล่าวยังรวมถึงการบังคับแต่งงาน การรับใช้ในบ้าน หรือการใช้แรงงานบังคับอื่นๆ ซึ่งท้ายที่สุดแล้วเกี่ยวข้องกับการบังคับกิจกรรมทางเพศ ซึ่งแตกต่างจากอาชญากรรมการข่มขืน ซึ่งเป็นความผิดที่กระทำไปแล้ว การเป็นทาสทางเพศถือเป็นความผิดต่อเนื่อง ... รูปแบบของการเป็นทาสทางเพศอาจเป็นการปฏิบัติ เช่น การกักขังผู้หญิงใน "ค่ายข่มขืน" หรือ "สถานสงเคราะห์" การ "แต่งงาน" ชั่วคราวโดยบังคับกับทหาร และการปฏิบัติอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติต่อผู้หญิงเหมือนเป็นทรัพย์สิน และด้วยเหตุนี้ การละเมิดบรรทัดฐานเด็ดขาดที่ห้ามการเป็นทาส

ประเภท

การแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์จากผู้ใหญ่

การแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์จากผู้ใหญ่ (มักเรียกว่า "การค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณี") [10] เป็นการ ค้ามนุษย์ประเภทหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับการคัดเลือก การขนส่ง การโอนย้าย การกักขัง หรือการรับบุคคล โดยใช้วิธีบังคับหรือข่มเหงเพื่อจุดประสงค์ในการแสวงหาประโยชน์ทางเพศ การแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์ไม่ใช่รูปแบบเดียวของการค้ามนุษย์ และการประมาณการแตกต่างกันไปตามเปอร์เซ็นต์ของการค้ามนุษย์ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อการขนส่งบุคคลใดบุคคลหนึ่งไปเป็นทาสทางเพศ

BBC Newsอ้างอิงรายงานของUNODCที่ระบุจุดหมายปลายทางที่พบบ่อยที่สุดของเหยื่อการค้ามนุษย์ในปี 2550 ได้แก่ประเทศไทยญี่ปุ่น อิสราเอล เบลเยียม เนเธอร์แลนด์ เยอรมนี อิตาลี ตุรกี และสหรัฐอเมริกา รายงานดังกล่าวระบุประเทศไทย จีน ไนจีเรีย แอลเบเนีย บัลแกเรีย เบลารุส มอลโดวา และยูเครน เป็นแหล่งที่มาหลักของผู้ถูกค้ามนุษย์[11]

การแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์จากเด็ก

การแสวงประโยชน์ทางเพศในเชิงพาณิชย์จากเด็ก (CSEC) รวมถึงการค้าประเวณีเด็ก (หรือการค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีเด็ก) การท่องเที่ยวเพื่อการ ค้าประเวณีเด็กสื่อลามกเด็กหรือรูปแบบอื่นๆ ของการมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก โครงการสนับสนุนเยาวชนระหว่างประเทศ (YAPI) อธิบายว่า CSEC เป็นรูปแบบหนึ่งของการบังคับและความรุนแรงต่อเด็ก และเป็นรูปแบบหนึ่งของการค้าทาส ใน ปัจจุบัน[12] [13]

คำประกาศของการประชุมโลกต่อต้านการแสวงประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์จากเด็ก ซึ่งจัดขึ้นที่สตอกโฮล์มในปี 1996 ได้ให้คำจำกัดความของ CSEC ว่า "การล่วงละเมิดทางเพศโดยผู้ใหญ่และการให้ค่าตอบแทนเป็นเงินสดหรือสิ่งของแก่เด็กหรือบุคคลที่สาม เด็กได้รับการปฏิบัติเสมือนเป็นวัตถุทางเพศและเป็นวัตถุเชิงพาณิชย์" [13]

การค้าประเวณีเด็ก

การค้าประเวณีเด็ก หรือการค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีเด็ก เป็นรูปแบบหนึ่งของการค้าประเวณี[14]คือการแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์จากเด็กโดยที่เด็กจะทำการค้าประเวณีเพื่อผลประโยชน์ทางการเงินของผู้ใหญ่

ตำรวจสหพันธรัฐของอินเดียกล่าวในปี 2552 ว่าเชื่อว่าเด็กในอินเดียประมาณ 1.2 ล้านคนมีส่วนเกี่ยวข้องกับการค้าประเวณี[15]แถลงการณ์ของ CBI ระบุว่าผลการศึกษาวิจัยและการสำรวจที่ได้รับการสนับสนุนจากกระทรวงสตรีและการพัฒนาเด็กประมาณการว่าโสเภณีในอินเดียประมาณ 40% เป็นเด็ก[15]

สถาบันวิจัยระบบสุขภาพของประเทศไทยรายงานว่าเด็กที่ค้าประเวณีคิดเป็นร้อยละ 40 ของโสเภณีทั้งหมดในประเทศไทย[16]

ในบางพื้นที่ของโลก เจ้าหน้าที่ทางการยอมให้การค้าประเวณีเด็กเกิดขึ้นหรือไม่ก็ถูกเพิกเฉย ผู้พิพากษาจากฮอนดูรัสกล่าวโดยไม่ขอเปิดเผยชื่อ ซึ่งสะท้อนถึงทัศนคติที่แพร่หลายในประเทศกำลังพัฒนาหลายแห่งว่า "หากเหยื่อ [เด็กค้าประเวณี] มีอายุมากกว่า 12 ปี หากเขาหรือเธอปฏิเสธที่จะยื่นเรื่องร้องเรียน และหากผู้ปกครองแสวงหากำไรจากการค้าประเวณีเด็กอย่างชัดเจน เรามักจะมองข้ามไป" [17]

การท่องเที่ยวเชิงเพศกับเด็ก

การท่องเที่ยวเพื่อการค้าประเวณีเด็กเป็นรูปแบบหนึ่งของการค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีเด็ก และส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่การซื้อและขายเด็กเป็นทาสทางเพศ[18] [19]เกิดขึ้นเมื่อผู้ใหญ่เดินทางไปต่างประเทศเพื่อจุดประสงค์ในการล่วงละเมิดทางเพศเด็กโดยได้รับการสนับสนุนทางการค้า[20]การท่องเที่ยวเพื่อการค้าประเวณีเด็กก่อให้เกิดผลกระทบทั้งทางจิตใจและร่างกายต่อเด็กที่ถูกเอารัดเอาเปรียบ ซึ่งอาจรวมถึง "โรค (รวมถึงHIV/AIDS ) การติดยา การตั้งครรภ์ ภาวะทุพโภชนาการ การถูกสังคมรังเกียจ และอาจถึงแก่ชีวิต" ตามข้อมูลของกระทรวงการต่างประเทศของสหรัฐอเมริกา[20]ประเทศไทย กัมพูชา อินเดีย บราซิล และเม็กซิโก ถือเป็นจุดศูนย์กลางของการแสวงหาประโยชน์ทางเพศเด็ก[21]

สื่อลามกเด็ก

สื่อลามกเด็ก บางครั้งเรียกว่า "ภาพการล่วงละเมิดเด็ก" [22] [23] [24]หมายถึงภาพหรือภาพยนตร์ที่แสดงถึง กิจกรรม ทางเพศที่ชัดเจนเกี่ยวกับเด็ก ดังนั้น สื่อลามกเด็กจึงมักเป็นภาพบันทึกภาพของการล่วงละเมิดทางเพศเด็ก[25] [26] [27]การล่วงละเมิดเด็กเกิดขึ้นระหว่างการมีเพศสัมพันธ์ซึ่งถ่ายภาพในการผลิตสื่อลามกเด็ก[25] [26] [28] [29]และผลกระทบของการล่วงละเมิดที่มีต่อเด็ก (และต่อเนื่องจนถึงวัยผู้ใหญ่) จะซับซ้อนขึ้นจากการกระจายและการเข้าถึงภาพถ่ายการล่วงละเมิดอย่างแพร่หลาย[30] [31] [32]

การค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีเด็กมักเกี่ยวข้องกับสื่อลามกเด็ก[18]เด็กมักถูกซื้อและขายเพื่อวัตถุประสงค์ทางเพศโดยที่พ่อแม่ไม่รู้ ในกรณีเหล่านี้ เด็กมักถูกใช้เพื่อผลิตสื่อลามกเด็ก โดยเฉพาะสื่อลามกเด็กในรูปแบบซาดิสต์ที่อาจทำให้เด็กถูกทรมาน[18]

การค้ามนุษย์ทางเพศทางไซเบอร์

เหยื่อของการค้ามนุษย์เพื่อเซ็กซ์ทางไซเบอร์โดยส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงและเด็ก ถือเป็นทาสทางเพศ[33] [34]ที่ถูกค้ามนุษย์และถูกบังคับให้แสดงในรายการถ่ายทอดสด[35] ซึ่งเกี่ยวข้องกับการข่มขืน [36]ทางเพศหรือการข่มขืนผ่านเว็บแคม[37] [38]โดยปกติแล้ว เหยื่อจะถูกบังคับให้ดูผู้บริโภคที่จ่ายเงินบนหน้าจอที่ใช้ร่วมกันและปฏิบัติตามคำสั่งของพวกเขา[39]ซึ่งเกิดขึ้นใน "ถ้ำเซ็กซ์ทางไซเบอร์" ซึ่งเป็นห้องที่มีเว็บแคม[40] [39]

การบังคับค้าประเวณี

การค้าประเวณีโดยบังคับอาจถือได้ว่าเป็นการค้าทาสทางเพศรูปแบบหนึ่ง[41]คำว่า "การค้าประเวณีโดยบังคับ" และ "การค้าประเวณีโดยบังคับ" ปรากฏในอนุสัญญาต่างประเทศและอนุสัญญาว่าด้วยมนุษยธรรม แต่ไม่ค่อยมีการเข้าใจและใช้อย่างสอดคล้องกัน "การค้าประเวณีโดยบังคับ" โดยทั่วไปหมายถึงเงื่อนไขในการควบคุมบุคคลที่ถูกผู้อื่นบังคับให้มีกิจกรรมทางเพศ[42]

ประเด็นเรื่องความยินยอมในการค้าประเวณีเป็นประเด็นที่ถกเถียงกันอย่างดุเดือด ความเห็นทางกฎหมายในสถานที่ต่างๆ เช่น ยุโรป มีความเห็นแตกต่างกันในประเด็นว่าควรพิจารณาว่าการค้าประเวณีเป็นทางเลือกโดยเสรีหรือเป็นการเอารัดเอาเปรียบผู้หญิงโดยเนื้อแท้ หรือไม่ [43]กฎหมายในประเทศสวีเดน นอร์เวย์ และไอซ์แลนด์ ซึ่งการจ่ายเงินเพื่อซื้อบริการทางเพศถือเป็นสิ่งผิดกฎหมาย แต่ห้ามขายบริการทางเพศ มีพื้นฐานมาจากแนวคิดที่ว่าการค้าประเวณีทุกรูปแบบเป็นการเอารัดเอาเปรียบโดยเนื้อแท้ ซึ่งขัดแย้งกับแนวคิดที่ว่าการค้าประเวณีสามารถเป็นไปโดยสมัครใจได้[44]ในทางตรงกันข้าม การค้าประเวณีเป็นอาชีพที่ได้รับการยอมรับในประเทศต่างๆ เช่น เนเธอร์แลนด์ เยอรมนี และสิงคโปร์

ในปี 1949 สมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติได้ให้ความเห็นชอบอนุสัญญาว่าด้วยการปราบปรามการค้ามนุษย์และการแสวงหาประโยชน์จากการค้าประเวณีของผู้อื่น (อนุสัญญาปี 1949) มาตรา 1 ของอนุสัญญาปี 1949 กำหนดบทลงโทษสำหรับบุคคลใดก็ตามที่ “[แสวงหา ล่อลวง หรือชักจูงบุคคลอื่นเพื่อวัตถุประสงค์ในการค้าประเวณี” หรือ “[แสวงหาประโยชน์จากการค้าประเวณีของบุคคลอื่น แม้ว่าบุคคลนั้นจะได้รับความยินยอมก็ตาม” เพื่อให้เข้าข่ายตามบทบัญญัติของอนุสัญญาปี 1949 การค้ามนุษย์ไม่จำเป็นต้องข้ามเส้นแบ่งระหว่างประเทศ[45]

ในทางกลับกัน องค์กรต่างๆ เช่นUNAIDS , WHO , Amnesty International , Human Rights WatchและUNFPAได้เรียกร้องให้รัฐต่างๆ ยกเลิกการใช้กฎหมายกับการค้าบริการทางเพศในความพยายามระดับโลกเพื่อแก้ไขปัญหาการแพร่ระบาดของ HIV/AIDSปัญหาสุขภาพอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ และเพื่อให้แน่ใจว่าผู้ค้าบริการทางเพศสามารถเข้าถึงบริการด้านสุขภาพได้[46] [47] [48]

การบังคับแต่งงาน

การแต่งงานแบบบังคับ คือ การแต่งงานที่คู่สมรสฝ่ายหนึ่งหรือทั้งสองฝ่ายแต่งงานกันโดยไม่ได้รับความยินยอมอย่างเต็มใจ[49]การแต่งงานแบบบังคับเป็นรูปแบบหนึ่งของการค้าประเวณี[8] [9]สาเหตุของการแต่งงานแบบบังคับ ได้แก่ ประเพณีต่างๆ เช่นสินสอดและสินสอด ทองหมั้น ความยากจน ความสำคัญที่ผู้หญิงต้องรักษาพรหมจรรย์ ก่อนแต่งงาน " เกียรติยศของครอบครัว " ความจริงที่ว่าการแต่งงานถือเป็นข้อตกลงทางสังคมระหว่างครอบครัวใหญ่ของเจ้าสาวและเจ้าบ่าว การศึกษาและทางเลือกทางเศรษฐกิจที่จำกัด การปกป้องประเพณีทางวัฒนธรรมหรือศาสนาที่รับรู้ การช่วยเหลือผู้อพยพ[50] [51] [52] [53] [54]การแต่งงานแบบบังคับพบได้บ่อยที่สุดในบางส่วนของเอเชียใต้และแอฟริกาใต้สะฮารา [ 55]

อาชญากรรมต่อมนุษยชาติ

บันทึกคำอธิบายบทบัญญัติแห่ง กรุงโรมซึ่งกำหนดเขตอำนาจศาลอาญาระหว่างประเทศยอมรับว่าการข่มขืนการค้าประเวณี การบังคับค้าประเวณีการบังคับตั้งครรภ์การทำหมัน โดย บังคับ"หรือรูปแบบอื่นใดของความรุนแรงทางเพศที่มีความร้ายแรงพอๆ กัน" เป็นอาชญากรรมต่อมนุษยชาติหากการกระทำดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของแนวปฏิบัติที่แพร่หลายหรือเป็นระบบ[56] [57]การค้าประเวณีได้รับการยอมรับว่าเป็นอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ เป็นครั้งแรก เมื่อศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับอดีตยูโกสลาเวียออกหมายจับตามอนุสัญญาเจนีวาและการละเมิดกฎหมายหรือประเพณีสงคราม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ได้รับการยอมรับว่าสตรีชาวมุสลิมในโฟชา (ภาคตะวันออกเฉียงใต้ของบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา ) ถูกข่มขืนเป็นหมู่ ทรมาน และกดขี่ทางเพศอย่างเป็นระบบและแพร่หลายโดยทหารเซิร์บ ตำรวจ และสมาชิกกลุ่มกึ่งทหารของบอสเนียหลังจากการยึดครองเมืองในเดือนเมษายน พ.ศ. 2535 [58]คำฟ้องดังกล่าวมีความสำคัญทางกฎหมายอย่างยิ่ง และเป็นครั้งแรกที่มีการสอบสวนการล่วงละเมิดทางเพศเพื่อวัตถุประสงค์ในการดำเนินคดีภายใต้หัวข้อการทรมานและกดขี่ทางเพศในฐานะอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ[58]คำฟ้องดังกล่าวได้รับการยืนยันโดยคำตัดสินในปี พ.ศ. 2544 โดยศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับอดีตยูโกสลาเวียว่าการข่มขืนและกดขี่ทางเพศเป็นอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ คำตัดสินนี้ท้าทายการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าการข่มขืนและกดขี่ทางเพศสตรีเป็นส่วนสำคัญของสงคราม[59]ศาลอาญาระหว่างประเทศสำหรับอดีตยูโกสลาเวียตัดสินให้ชายชาวเซิร์บในบอสเนีย 3 คนมีความผิดฐานข่มขืน ผู้หญิงและเด็กหญิง ชาวบอสเนีย (มุสลิมในบอสเนีย) ซึ่งบางคนอายุเพียง 12 และ 15 ปี ในเมืองโฟชาทางตะวันออกของบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา โดยตั้งข้อหาว่าเป็นอาชญากรรมต่อมนุษยชาติและอาชญากรรมสงครามนอกจากนี้ ชาย 2 คนในจำนวนนี้ถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานอาชญากรรมต่อมนุษยชาติในข้อหาล่วงละเมิดทางเพศ เนื่องจากกักขังผู้หญิงและเด็กหญิงไว้ในศูนย์กักขังหลายแห่ง ผู้หญิงหลายคนหายตัวไปในเวลาต่อมา[59]

ในพื้นที่ที่ควบคุมโดยกลุ่มก่อการร้ายอิสลาม ผู้หญิงที่ไม่ใช่มุสลิมถูกกดขี่เป็นทาสในดินแดนที่ถูกยึดครอง นักอิสลามหลายคนมองว่าการยกเลิกทาสเป็นสิ่งที่ชาวตะวันตกบังคับให้มุสลิมทำ และต้องการให้มีการนำทาสกลับมาใช้อีกครั้ง[60] [61] [62] (ดู: การเป็นทาสในลัทธิอิสลามในศตวรรษที่ 21 ) ในพื้นที่ที่ควบคุมโดยบาทหลวงคาทอลิก พระสันตปาปาทรงยอมรับการล่วงละเมิดแม่ชี โดย นักบวช รวมทั้งการเป็นทาสทางเพศ [63] [64]

การลักพาตัวเจ้าสาวและการลักพาตัว

การข่มขืนสตรีชาวซาบีนโดย Nicolas Poussinกรุงโรม 1637–38 (พิพิธภัณฑ์ลูฟร์ )

การลักพาตัวเจ้าสาว หรือที่เรียกอีกอย่างว่าการแต่งงานโดยการลักพาตัว หรือการแต่งงานโดยการกักขัง เป็นรูปแบบหนึ่งของการบังคับแต่งงานที่ปฏิบัติกันในวัฒนธรรมดั้งเดิมบางแห่ง แม้ว่าแรงจูงใจเบื้องหลังการลักพาตัวเจ้าสาวจะแตกต่างกันไปในแต่ละภูมิภาค แต่โดยทั่วไปแล้ว วัฒนธรรมที่มีประเพณีการแต่งงานโดยการลักพาตัว มักจะเป็นสังคมชาย เป็นใหญ่ โดยมี การตีตราทางสังคมอย่างรุนแรงต่อการมีเพศสัมพันธ์หรือการตั้งครรภ์นอกสมรสและการเกิดนอกสมรส [ 65] [66]อย่างไรก็ตาม ในกรณีส่วนใหญ่ ผู้ชายที่หันไปจับตัวภรรยา มักจะมีสถานะทางสังคม ที่ต่ำกว่า ไม่ว่าจะเป็นเพราะความยากจน โรคภัย นิสัยไม่ดี หรืออาชญากรรม ในบางกรณี คู่รักร่วมมือกันหนีตามกันภายใต้ข้ออ้างว่าเจ้าสาวลักพาตัว โดยนำเรื่องสำเร็จที่พ่อแม่ของพวกเขาทำไว้[65] [67]บางครั้ง ผู้ชายเหล่านี้ถูกขัดขวางไม่ให้แสวงหาภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายเนื่องจากการชำระเงินที่ครอบครัวของผู้หญิงคาดหวัง ซึ่งก็คือสินสอด (อย่าสับสนกับสินสอดที่จ่ายโดยครอบครัวของผู้หญิง) [65] [68]

การรุกรานฮังการีของพวกมองโกลพวกมองโกลจับผู้หญิงไว้ทางซ้าย พวกฮังการีจับผู้หญิงไว้ทางขวา

การลักพาตัวเจ้าสาวแตกต่างจากraptioตรงที่ raptio หมายถึงการลักพาตัวผู้หญิงคนหนึ่งโดยชายคนหนึ่ง (และ/หรือเพื่อนและญาติของเขา) และมักจะเป็นการปฏิบัติที่แพร่หลายและต่อเนื่อง raptio หมายถึงการลักพาตัวผู้หญิงเป็นจำนวนมากโดยกลุ่มชาย โดยส่วนใหญ่มักเกิดขึ้นในช่วงสงคราม (ดูการข่มขืนในช่วงสงคราม ) [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]คำภาษาละตินraptioหมายถึงการลักพาตัวผู้หญิง ไม่ว่าจะเพื่อการแต่งงาน (โดยการลักพาตัวหรือการหนีไปแต่งงาน ) หรือการทำให้เป็นทาส (โดยเฉพาะการเป็นทาสทางเพศ) ในกฎหมายศาสนจักรโรมันคาธอลิก raptioหมายถึงการห้ามการแต่งงาน ทางกฎหมาย หากเจ้าสาวถูกลักพาตัวไปโดยใช้กำลัง (Canon 1089 CIC )

สันนิษฐาน ว่าการปฏิบัติของraptioมีอยู่ตั้งแต่สมัยมานุษยวิทยา ในยุโรปยุคหินใหม่การขุดค้น แหล่ง วัฒนธรรมเครื่องปั้นดินเผาเชิงเส้นที่Asparn-Schletzประเทศออสเตรีย ได้ค้นพบศพของเหยื่อที่ถูกสังหารจำนวนมาก ในจำนวนนั้น มีผู้หญิงและเด็กๆ ที่ยังสาวอยู่เป็นจำนวนมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าบางทีผู้โจมตีอาจฆ่าผู้ชาย แต่กลับลักพาตัวผู้หญิงไป[69]

ในช่วงการสู้รบและสงคราม

การข่มขืนและความรุนแรงทางเพศมักเกิดขึ้นควบคู่กับสงครามในแทบทุกยุคสมัยในประวัติศาสตร์ที่รู้จัก[70]ก่อนศตวรรษที่ 19 กองทัพสนับสนุนแนวคิดที่ว่าบุคคลทุกคน รวมถึงผู้หญิงและเด็กที่ไม่มีอาวุธ ยังคงเป็นศัตรู โดยผู้ทำสงคราม (ประเทศหรือบุคคลที่เข้าร่วมในความขัดแย้ง) มีสิทธิในการพิชิตเหนือพวกเขา[71] "ผู้ชนะจะได้รับของรางวัล" เป็นคำขวัญของสงครามมาหลายศตวรรษ และผู้หญิงก็ถูกนับรวมเป็นส่วนหนึ่งของของรางวัลจากสงคราม[72]การค้าประเวณีและการค้าประเวณีโดยถูกบังคับได้รับการบันทึกไว้ในสงครามหลายครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสงครามโลกครั้งที่สอง (ดู #ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง) และสงครามในบอสเนีย

คดีประวัติศาสตร์

กรีกโบราณและจักรวรรดิโรมัน

การใช้ทาสหญิงและทาสชายในการค้าประเวณีเป็นเรื่องปกติในสมัยกรีกและโรมัน มีการอ้างอิงมากมายในวรรณกรรม กฎหมาย รายงานทางทหาร และงานศิลปะ โสเภณี (ทาสหรือไท) มีอยู่นอกจรรยาบรรณที่จำกัดเรื่องเพศในสังคมกรีก-โรมันและไม่ได้รับการคุ้มครองทางกฎหมายมากนัก ดู ตัวอย่าง กฎหมายการข่มขืนของกรุงโรมโบราณการมีเพศสัมพันธ์กับทาสของผู้ชายไม่ถือเป็นการล่วงประเวณีในทั้งสองสังคม

เอเชีย

การค้าทาสเป็นเรื่องปกติในจีนโบราณ ในช่วงที่จีนปกครองเวียดนามเด็ก สาว ชาวหนานเยว่ถูกขายเป็นทาสทางเพศให้กับชาวจีน[73]การค้าได้พัฒนาขึ้น โดยเด็กสาวพื้นเมืองทางตอนใต้ของจีนถูกกดขี่เป็นทาสและถูกนำตัวไปทางเหนือให้กับชาวจีน[74] [75] เด็ก สาวพื้นเมืองใน ฝู เจี้ยนและกุ้ยโจวก็เป็นแหล่งที่มาของทาสเช่นกัน[76] เด็กสาวชาว ใต้เยว่ถูกทำให้ดูเร้าอารมณ์ทางเพศในวรรณกรรมจีนและในบทกวีที่เขียนโดยชาวจีนที่ถูกเนรเทศไปทางใต้[77]

ในศตวรรษที่ 16 และ 17 นักท่องเที่ยวชาวโปรตุเกสและลูกเรือชาวเอเชียใต้และชาวแอฟริกันบางส่วนจะค้า ทาสในญี่ปุ่นซึ่งพวกเขาซื้อหรือจับหญิงสาวชาวญี่ปุ่นและเด็กสาว ซึ่งถูกใช้เป็นทาสทางเพศบนเรือหรือพาไปที่มาเก๊าและอาณานิคมของโปรตุเกสอื่น ๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อเมริกา[78]และอินเดีย[79]ตัวอย่างเช่น ในโกวาซึ่งเป็นอาณานิคมของโปรตุเกสในอินเดียมีชุมชนทาสและพ่อค้าชาวญี่ปุ่นในช่วงปลายศตวรรษที่ 16 และ 17 [78] [79]

ระหว่างการปิดล้อมป้อม Zeelandia ในปี ค.ศ. 1662 ซึ่งกองกำลังผู้ภักดีต่อราชวงศ์หมิง ของจีนภายใต้การบังคับบัญชาของ Koxingaได้ปิดล้อมและเอาชนะบริษัท Dutch East Indiaและพิชิตไต้หวันนักโทษชายชาวดัตช์ถูกประหารชีวิต ผู้หญิงและเด็กที่รอดชีวิตถูกเปลี่ยนเป็นทาส ผู้หญิงชาวดัตช์ถูกขายให้กับทหารจีนเพื่อเป็นภรรยาหรือสนม และลูกสาววัยรุ่นของมิชชันนารีชาวดัตช์Antonius Hambroekก็กลายเป็นสนมของ Koxinga [80] [81] [82] [ 83] [84] [85]รูปร่างหน้าตาของชาวดัตช์ เช่น สีน้ำตาลแดงและผมสีแดงในหมู่ผู้คนในภูมิภาคทางตอนใต้ของไต้หวันเป็นผลมาจากเหตุการณ์นี้[80]

ในช่วงศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 มีเครือข่ายโสเภณีชาวจีนที่ถูกค้ามนุษย์ไปยังเมืองต่างๆ เช่นสิงคโปร์และมีเครือข่ายโสเภณีชาวญี่ปุ่นที่ถูกค้ามนุษย์ทั่วเอเชียเช่น จีน ญี่ปุ่น เกาหลี สิงคโปร์ และอินเดียซึ่งในขณะนั้นเรียกว่า "การค้าทาสสีเหลือง" นอกจากนี้ยังมีเครือข่ายโสเภณีจากยุโรปแผ่นดินใหญ่ที่ถูกค้ามนุษย์ไปยังอินเดียซีลอนสิงคโปร์ จีน และญี่ปุ่น ในช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน ซึ่งในขณะนั้นเรียกว่า "การค้าทาสผิวขาว" [86] Karayuki-san (唐行きさんแปลว่า "นางสาวที่ไปจีน" แต่จริงๆ แล้วหมายถึง "นางสาวที่ไปต่างประเทศ") เป็นเด็กสาวและสตรีชาวญี่ปุ่นในช่วง ปลายศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 ซึ่งถูกค้ามนุษย์จากเขตเกษตรกรรมที่ยากจนในญี่ปุ่นไปยังจุดหมายปลายทางในเอเชียตะวันออกเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไซบีเรีย( ตะวันออกไกลของรัสเซีย ) แมนจูเรียและอินเดียเพื่อเป็นโสเภณีและชายบริการทางเพศจากหลากหลายเชื้อชาติ รวมทั้งชาวจีน ชาวยุโรป ชาวพื้นเมืองเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และอื่นๆ จุดหมายปลายทางหลักของKarayuki-sanได้แก่ จีน (โดยเฉพาะเซี่ยงไฮ้) ฮ่องกง ฟิลิปปินส์บอร์เนียวสุมาตรา[87] ไทย อินโดนีเซีย และสหรัฐอเมริกาตะวันตก (โดยเฉพาะซานฟรานซิสโก) พวกเธอถูกส่งไปยังอาณานิคมตะวันตกใน เอเชียบ่อยครั้ง ซึ่งมีความต้องการอย่างมากจากบุคลากรทางทหารตะวันตกและชายชาวจีน[88]ประสบการณ์ของโสเภณีชาวญี่ปุ่นในประเทศจีนถูกเขียนไว้ในหนังสือของหญิงชาวญี่ปุ่นชื่อโทโมโกะ ยามาซากิ[89] [90 ] [91 ] [92 ] [93 ] [94 ] [95] [ 96] [ 97] [98] [99] [ การอ้างอิงมากเกินไป ]หญิงสาวชาวญี่ปุ่นถูกค้ามนุษย์ไปต่างประเทศได้ง่ายเนื่องจากท่าเรือของเกาหลีและจีนไม่กำหนดให้พลเมืองญี่ปุ่นต้องใช้หนังสือเดินทาง และรัฐบาลญี่ปุ่นตระหนักดีว่าเงินที่ได้รับจากคารายูกิซังช่วยให้เศรษฐกิจญี่ปุ่นดีขึ้นเนื่องจากเงินดังกล่าวถูกส่งกลับประเทศ[100]และการคว่ำบาตรสินค้าญี่ปุ่นของจีนในปี 1919 ทำให้ต้องพึ่งพารายได้จากคารายูกิซัง[101]เนื่องจากชาวญี่ปุ่นมองว่าชาวต่างชาติด้อยกว่า ผู้หญิงญี่ปุ่นที่ขายคารายูกิซังจึงรู้สึกอับอายเนื่องจากพวกเธอให้บริการทางเพศกับผู้ชายจีนหรือชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นหลัก[102] [103]ชาวพื้นเมืองบอร์เนียว ชาวมาเลเซีย ชาวจีน ชาวญี่ปุ่น ชาวฝรั่งเศส ชาวอเมริกัน ชาวอังกฤษ และผู้ชายจากทุกเชื้อชาติต่างมาเยี่ยมโสเภณีชาวญี่ปุ่นในซันดากัน[104]หญิงชาวญี่ปุ่นชื่อโอซากิกล่าวว่าผู้ชายชาวญี่ปุ่น ชาวจีน ผิวขาว และคนพื้นเมือง ได้รับการปฏิบัติจากโสเภณีอย่างเท่าเทียมกันโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติ และ "ลูกค้าที่น่ารังเกียจที่สุด" ของโสเภณีชาวญี่ปุ่นคือผู้ชายชาวญี่ปุ่น โดยพวกเขาใช้คำว่า "ใจดี" เพื่ออธิบายถึงผู้ชายชาวจีน และ ผู้ชายชาว ตะวันตกเป็นลูกค้าที่ดีที่สุดเป็นอันดับสอง ในขณะที่ผู้ชายพื้นเมืองเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดและมีเซ็กส์ด้วยเร็วที่สุด[105]

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองจักรวรรดิญี่ปุ่นได้จัดตั้งระบบการปกครองของ " สตรีเพื่อการปลอบโยน " ซึ่งเป็นสำนวนเรียกทาสทางเพศในกองทัพสำหรับผู้หญิงประมาณ 200,000 คน ส่วนใหญ่เป็นชาวเกาหลี จีน และฟิลิปปินส์ ซึ่งถูกบังคับให้เป็นทาสทางเพศใน "สถานปลอบโยน" ของกองทัพญี่ปุ่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง[106]ญี่ปุ่นได้รวบรวม พา และกักขังสตรีชาวเอเชียโดยบังคับและสมคบคิดกันมีเพศสัมพันธ์กับทหารญี่ปุ่นระหว่างที่พวกเธอบุกโจมตีเอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ สตรีชาวเกาหลีบางคนอ้างว่าคดีเหล่านี้ควรได้รับการพิจารณาโดยศาลระหว่างประเทศว่าเป็นความรุนแรงทางเพศเด็ก การเรียกร้องทางกฎหมายเกิดขึ้นเนื่องจากเหยื่อโกรธแค้นต่อสิ่งที่พวกเขาเห็นว่าเป็นความไม่เท่าเทียมกันของมาตรการทางกฎหมายที่มีอยู่และการปฏิเสธว่าญี่ปุ่นมีส่วนเกี่ยวข้องกับการค้าประเวณีเด็กและการลักพาตัว เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม 2015 ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้ตกลงกันว่าญี่ปุ่นจะจ่ายเงิน 1 พันล้านเยนเข้ากองทุนสำหรับหอรำลึกสตรีเพื่อการปลอบโยน[107] [108] [109]แม้จะมีข้อตกลงนี้ แต่เหยื่อชาวเกาหลีบางคนบ่นว่าไม่ได้รับการปรึกษาหารือระหว่างกระบวนการเจรจา พวกเขาอ้างว่าญี่ปุ่นและเกาหลีไม่ได้เรียกร้องให้มีการรับรองทางกฎหมายต่อข้อเรียกร้องของพวกเขาหรือแก้ไขตำราเรียนประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น[110]

ตะวันออกกลาง

การค้าทาส รวมถึงการค้าทาสเพื่อการค้าประเวณี[111]ผันผวนในบางภูมิภาคของตะวันออกกลางจนถึงศตวรรษที่ 20 [112] เหยื่อของการค้าทาสชาวอาหรับและ/หรือเชลยศึกที่ถูกจับในสนามรบจากดินแดนที่ไม่ใช่อาหรับ มักจะจบลงด้วยการเป็นทาสสนมในโลกอาหรับ [ 113] ทาสเหล่านี้ส่วนใหญ่มาจากแอฟริกาใต้สะฮารา (ส่วนใหญ่ มาจาก ซานจ์ผ่านการค้าทาสทรานส์สะฮาราการค้าทาสในทะเลแดงและการค้าทาสในมหาสมุทรอินเดีย ) และเอเชียกลาง (ส่วนใหญ่ มาจาก ชาวตาตาร์ผ่านการค้าทาสไครเมีย ) และคอเคซัส (ส่วนใหญ่มาจากชาวเซอร์เคสเซียนผ่านการค้าทาสเซอร์เคสเซียน ) [114]

การเป็นทาสหญิง ซึ่งเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นต่อความถูกต้องตามกฎหมายของการผ่อนปรนอันเป็นที่ปรารถนานี้ [การเป็นสนม] จะไม่มีวันถูกยกเลิก แม้ว่าจะได้รับความร่วมมือจากชุมชนมุสลิมใดๆ ก็ตาม

วิลเลียม เมียร์ชีวิตของมะฮอเมต [ 115]

ในสังคมมุสลิมโดยทั่วไปการมีคู่สมรสเพียงคนเดียวเป็นเรื่องปกติเพราะการมีภรรยาและนางสนมหลายคนเป็นเรื่องที่ไม่สามารถจ่ายได้สำหรับครัวเรือนจำนวนมาก ประเพณีการมีนางสนมเป็นเรื่องปกติในชนชั้นสูงของมุสลิม ผู้ปกครองมุสลิมชอบที่จะมีบุตรกับนางสนมเพราะช่วยให้หลีกเลี่ยงความซับซ้อนทางสังคมและการเมืองที่เกิดจากการแต่งงานและแยกสายเลือดของพวกเธอออกจากสายเลือดอื่นๆ ในสังคม[116]การมีนางสนมเป็นทาสเป็นเรื่องปกติสำหรับราชวงศ์มุสลิมหลายราชวงศ์ ตั้งแต่ฮาเร็มราชวงศ์อับบาซียะฮ์แห่ง ราชวงศ์ อับบาซียะฮ์ในศตวรรษที่ 9 จนกระทั่งฮาเร็มของเคดีฟแห่งอียิปต์ในศตวรรษที่ 19 หนึ่งพันปีต่อมา

การค้าทาสหญิงเพื่อแลกกับการค้าประเวณีเป็นที่ทราบกันดีในช่วงแรกๆ ผู้คนที่ถูกจับเป็นเชลยระหว่างการบุกโจมตีของชาวไวกิ้งในยุโรปตะวันตก เช่น ไอร์แลนด์ อาจถูกขายให้กับชาวมัวร์ในสเปน (อัลอันดาลุส)ผ่านการค้าทาสในดับลิน[117]หรือถูกส่งตัวไปยังเฮเดบีหรือบรันเนอในสแกนดิเนเวีย และจากที่นั่นผ่านเส้นทางการค้าแม่น้ำโวลก้าไปยังรัสเซีย[118]จากนั้นจึงเดินทางต่อไปยังโลกมุสลิมโดยผ่านคอซาร์คากานาเต ก่อน [119]และต่อมาผ่านแม่น้ำโวลก้าบัลแกเรียและจากที่นั่นโดยกองคาราวานไปยังควาราซึมไปยังตลาดค้าทาสซามานิดในเอเชียกลาง และสุดท้ายผ่านอิหร่านไปยังอาณาจักรอับบาซียะฮ์[120]

ทาสหญิงจำนวนมากกลายเป็นสนม ฮาเร็มที่มีชื่อเสียงที่สุดของอัลอันดาลุสอาจเป็นฮาเร็มของกาหลิบแห่งกอร์โดบา ทาส ของกาหลิบมักเป็นทาสซาคาลิบา ชาวยุโรป ที่ค้ามนุษย์จากยุโรปตอนเหนือหรือตะวันออก และซาคาลิบาหญิงมักจะถูกจัดให้อยู่ในฮาเร็ม[121] ฮาเร็มอาจมีสนมทาสหลายพันคน ฮาเร็มของอับดุลเราะห์มานที่ 1ประกอบด้วยผู้หญิง 6,300 คน[122] ในช่วงปลายยุคกลาง ทาสชาวยุโรปถูกค้ามนุษย์ไปยังตะวันออกกลางผ่านการค้าทาสบอลข่านและต่อมาผ่านการค้าทาสทะเลดำ ของอิตาลี ซึ่งทาสหญิงอาจลงเอยเป็นสนมได้

นักประวัติศาสตร์โรเบิร์ต เดวิส ประมาณการว่าโจรสลัดบาร์บารีจับทาสจากยุโรปที่เป็นคริสเตียนได้มากถึง 1-1.25 ล้านคนระหว่างศตวรรษที่ 16 ถึง 19 [123] [124]อย่างไรก็ตาม การวิจัยของโรเบิร์ต เดวิสไม่ใช่มุมมองกระแสหลักของนักประวัติศาสตร์ การประมาณการส่วนใหญ่สำหรับจำนวนทาสชาวยุโรปที่ถูกจับนั้นต่ำกว่ามาก อาจอยู่ที่หลายหมื่นคน[123]และนักประวัติศาสตร์คนหนึ่งได้เสนอว่าการประมาณการที่สูงกว่ามากของเดวิสนั้นเป็นการเกินจริง[125]

การค้าทาสชาวบาร์บารีในยุโรปตะวันตกและยุโรปใต้ก็ดำเนินไปพร้อมๆ กันกับการค้าทาสชาวไครเมีย ในยุโรปตะวันออก ระหว่างศตวรรษที่ 15 ถึงปลายศตวรรษที่ 18 การจู่โจมของทาสไครเมีย-โนไกในยุโรปตะวันออกได้จับทาสในยุโรปตะวันออกและรัสเซีย ซึ่งถูกค้ามนุษย์ผ่านการค้าทาสไครเมียไปยังจักรวรรดิออตโตมันและโลกอิสลาม แม้ว่าทาสหญิงชาวแอฟริกันจะถูกซื้อเป็นแรงงานในบ้านเป็นส่วนใหญ่ แต่ทาสหญิงผิวขาวกลับถูกเลือกให้ทำงานทางเพศเท่านั้น เช่น เป็นสนมหรือภรรยา การค้าทาสไครเมียเป็นซัพพลายเออร์หญิงรายใหญ่ที่สุดรายหนึ่งให้กับฮาเร็มจักรวรรดิออตโตมัน [ 126] ขุนนาง มัมลุก ชายของอียิปต์ออตโตมันซึ่งมักมีเชื้อสายทาสผิวขาว (มักเป็นชาวเซอร์เคสเซียนหรือจากจอร์เจีย) ชอบที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่มีเชื้อชาติเดียวกัน ในขณะที่ทาสหญิงผิวดำถูกใช้เป็นแม่บ้าน[127]

เมื่อเทียบกับการค้าทาสในมหาสมุทรแอตแลนติกที่อัตราส่วนชายต่อหญิงอยู่ที่ 2:1 หรือ 3:1 การค้าทาสอาหรับมักจะมีอัตราส่วนหญิงต่อชายสูงกว่าแทน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าโดยทั่วไปแล้วทาสหญิงมักชอบ[128] เอฮุด อาร์. โทเลดาโน อ้างว่าทาสหญิงจากแอฟริกาส่วนใหญ่ถูกนำเข้ามาเพื่อใช้แรงงานในครัวเรือนมากกว่าเพื่อการสืบพันธุ์ ทาสหญิงจากคอเคซัสมักถูกใช้เพื่อการสืบพันธุ์ แต่ในกรณีของพวกเขา การใช้พวกเธอเป็นสนมก็ถูกพูดเกินจริงเช่นกัน และทาสหญิงที่ใช้ทำงานในครัวเรือนที่ต่ำต้อยไม่จำเป็นต้องถูกใช้เพื่อการเป็นสนมหรือให้กำเนิดบุตร[129] อย่างไรก็ตาม การสืบพันธุ์และการใช้ทางเพศไม่ใช่คำพ้องความหมายในโลกอิสลาม เนื่องจากผู้ชายได้รับอนุญาตให้ใช้ทาสหญิงของตนเพื่อความสุขทางเพศแยกจากการสืบพันธุ์ ตามกฎหมายอิสลาม ผู้ชายมีสิทธิตามกฎหมายที่จะใช้สารคุมกำเนิดเมื่อมีเพศสัมพันธ์กับทาสหญิงของตนเพื่อป้องกันไม่ให้มีลูกหลาน ซึ่งอาจส่งผลให้ทาสของเขากลายเป็นอุมม์วาลัดและไม่สามารถขายได้อีกต่อไป[130]

นอกจากทาสหญิงที่ใช้เป็นสนมในฮาเร็มส่วนตัวแล้ว ทาสหญิงยังถูกใช้เพื่อการค้าประเวณีอีกด้วย กฎหมายอิสลามห้ามการค้าประเวณีอย่างเป็นทางการ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากกฎหมายอิสลามอนุญาตให้ชายมีเพศสัมพันธ์กับทาสหญิงของตนได้ การค้าประเวณีจึงดำเนินการโดยพ่อค้าขายทาสหญิงของตนในตลาดค้าทาส ซึ่งลูกค้าจะคืนกรรมสิทธิ์ของเธอให้ภายใน 1-2 วัน โดยอ้างว่าไม่พอใจหลังจากมีเพศสัมพันธ์กับเธอ ซึ่งเป็นวิธีการค้าประเวณีที่ถูกกฎหมายและได้รับการยอมรับในโลกอิสลาม[131]การค้าประเวณีรูปแบบนี้ดำเนินการโดย ตัวอย่างเช่นอิบนุ บาตูตาซึ่งได้ทาสหญิงหลายคนระหว่างการเดินทางของเขา

เมื่อการค้าทาสในไครเมียสิ้นสุดลงด้วยการผนวกดินแดนคานาเตะไครเมียโดยจักรวรรดิรัสเซียในปี 1783 การค้าทาสเซอร์คาสเซียนในกลุ่มที่เรียกว่าสาวงามเซอร์คาสเซียนยังคงดำเนินต่อไปเป็นการค้าแยกกันจนกระทั่งจักรวรรดิออตโตมันสิ้นสุดลง การค้าทาสเซอร์คาสเซียนมุ่งเน้นที่เด็กผู้หญิงเป็นหลัก ซึ่งซื้อมาเพื่อเป็นภรรยาหรือสนม (ทาสทางเพศ) ให้กับผู้ชายร่ำรวย[132] การซื้อลูกสะใภ้ถือเป็นทางเลือกที่ดีในการจัดเตรียมการแต่งงาน เนื่องจากเธออาจกลายเป็นภรรยาที่ต่ำต้อย ขาดทั้งเงินของตัวเองและญาติ และต้องพึ่งพาพ่อแม่สามีโดยสมบูรณ์[133]

การค้าทาสและการดำรงอยู่ของนางสนมจึงคงอยู่เป็นเวลานานในรัฐอิสลามบางรัฐ ในช่วงศตวรรษที่ 20 สันนิบาตชาติได้ก่อตั้งคณะกรรมาธิการหลายคณะ ได้แก่คณะกรรมาธิการการค้าทาสชั่วคราว (ค.ศ. 1924–1926) คณะกรรมาธิการผู้เชี่ยวชาญด้านการค้าทาส (ค.ศ. 1932) และคณะกรรมาธิการที่ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญด้านการค้าทาส (ค.ศ. 1934–1939) ซึ่งดำเนินการสืบสวนระหว่างประเทศเกี่ยวกับสถาบันการค้าทาสและจัดทำสนธิสัญญาระหว่างประเทศเพื่อขจัดสถาบันการค้าทาสไปทั่วโลก[134]ในที่สุดการค้าทาสก็ถูกประกาศว่าผิดกฎหมายในระดับโลกในปี ค.ศ. 1948 ตามปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชนของสหประชาชาติตามด้วยคณะกรรมการเฉพาะกิจว่าด้วยการค้าทาส (ค.ศ. 1950–1951) [135]ในเวลานี้ โลกอาหรับเป็นภูมิภาคเดียวในโลกที่การค้าทาสยังคงถูกกฎหมายการค้าทาสในซาอุดีอาระเบียการค้าทาสในเยเมนและการค้าทาสในดูไบถูกยกเลิกในปีพ.ศ. 2505–2506 โดยมีการค้าทาสในโอมานตามมาในปีพ.ศ. 2513 [136]

เด็กสาวจากคอเคซัสและอาณานิคมเซอร์เคสเซียนในอานาโตเลียยังคงถูกค้ามนุษย์ไปยังตะวันออกกลางในช่วงทศวรรษปี 1920 ในปีพ.ศ. 2471 เด็กสาวผิวขาวอย่างน้อย 60 คนถูกค้นพบเพื่อวัตถุประสงค์ทางเพศในคูเวต [ 137] รายงานของคณะกรรมการที่ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญด้านการค้าทาส (ACE) เกี่ยวกับฮัดราเมาต์ในเยเมนในช่วงทศวรรษปี 1930 บรรยายถึงการมีอยู่ของเด็กสาวชาวจีน ( Mui tsai ) ที่ถูกค้ามนุษย์จากสิงคโปร์เพื่อเป็นทาสในฐานะนางสนม[138 ] มีรายงานว่า กษัตริย์และอิหม่ามแห่งเยเมนอาหมัด บิน ยาห์ยา (ครองราชย์ พ.ศ. 2491–2505) มีฮาเร็มที่มีทาสหญิง 100 คน[139]และสุลต่านซาอิด บิน ไทมูร์แห่งโอมาน (ครองราชย์ พ.ศ. 2475–2513) มีรายงานว่ามีทาสหญิงประมาณ 500 คน โดยประมาณ 150 คนเป็นผู้หญิง ทาสเหล่านี้ถูกกักขังไว้ที่พระราชวังของเขาที่เมืองซัลละลาห์[140]

ในช่วงทศวรรษปี ค.ศ. 1940 มีรายงานว่าหญิงสาวชาวบาลูจิถูกส่งผ่านทางโอมานไปยังคาบสมุทรอาหรับ ซึ่งพวกเธอเป็นที่นิยมในฐานะนางสนมเนื่องจากหญิงสาวชาวคอเคเซียนไม่มีให้บริการอีกต่อไป และถูกขายในราคา 350–450 ดอลลาร์ในมักกะห์[141] : 304–307  การค้าทาสทางเพศที่ถูกกฎหมายในตะวันออกกลางสิ้นสุดลงด้วยการยกเลิกการค้าทาสในซาอุดีอาระเบียการค้าทาสในดูไบและการค้าทาสในโอมานในช่วงทศวรรษปี ค.ศ. 1960

การค้าทาสผิวขาว

รูปปั้นชื่อThe White SlaveโดยAbastenia St. Leger Eberleเป็นประติมากรรมที่สร้างความขัดแย้ง ซึ่งสร้างขึ้นเพื่อแสดงถึงการเป็นทาสทางเพศในโลกตะวันตกสมัยใหม่

ในประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษในศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20 วลี "ทาสผิวขาว" ถูกใช้เพื่ออ้างถึงการเป็นทาสทางเพศของผู้หญิงผิวขาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวข้องกับเรื่องราวของผู้หญิงที่ถูกกดขี่ในฮาเร็มตะวันออกกลาง เช่น สตรีงามชาวเซอร์คาสเซียน [ 142]ซึ่งเป็นการค้าทาสที่ยังคงดำเนินอยู่ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 [143]

ชาวเซอร์เคสเซียนถูกระบุว่าเป็น "คนผิวขาว" และการค้าทาส "สาวผิวขาว" ให้กับฮาเร็มเพื่อแสวงหาประโยชน์ทางเพศดึงดูดความสนใจในสื่อระหว่างประเทศและกลายเป็นปัญหาที่มหาอำนาจตะวันตกกังวล ในปี 1854 จักรวรรดิออตโตมันสั่งห้ามการค้าทาส "ผู้หญิงผิวขาว" ภายใต้คำสั่งของปี 1854หลังจากถูกกดดันจากบริเตนใหญ่และฝรั่งเศส[144] อย่างไรก็ตาม ในเดือนมีนาคม 1858 ผู้ว่าการ Trapezunt ของออตโตมันแจ้งกงสุลอังกฤษว่าการห้ามในปี 1854 เป็นเพียงการห้ามชั่วคราวในช่วงสงครามอันเนื่องมาจากแรงกดดันจากต่างประเทศ และเขาได้รับคำสั่งให้อนุญาตให้เรือทาสในทะเลดำแล่นผ่านไปยังคอนสแตนติโนเปิล และในเดือนธันวาคม กฎหมายภาษีอย่างเป็นทางการก็ได้รับการแนะนำ ทำให้การค้าทาสเซอร์เคสเซียนกลับมาถูกต้องตามกฎหมายอีกครั้ง[144]

ในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1850 การค้าทาสระหว่าง "สาวผิวขาว" กับฮาเร็มได้รับความสนใจจากสื่อต่างประเทศเป็นพิเศษ เมื่อตลาดทาสออตโตมันถูกท่วมท้นด้วยสาวเซอร์คาสเซียนเนื่องจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เซอร์คาสเซียนซึ่งส่งผลให้ราคาทาสสาวผิวขาวถูกลง และชายชาวมุสลิมที่ไม่สามารถซื้อสาวผิวขาวได้ก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนทาสสาวผิวดำของตนไปเป็นสาวผิวขาวแทน The New York Daily Timesรายงานเมื่อวันที่ 6 สิงหาคม 1856 ว่า:

“เมื่อไม่นานนี้มีชาวเซอร์คาสเซียนจำนวนมากผิดปกติที่เดินไปตามถนนในคอนสแตนติโนเปิล [...] พวกเขามาที่นี่ในฐานะพ่อค้าทาส โดยมีหน้าที่จัดการพัสดุของสาวเซอร์คาสเซียนจำนวนมากที่ไหลเข้ามาในตลาดแห่งนี้มาระยะหนึ่งแล้ว [...] ...บางทีอาจไม่เคยมีครั้งใดในอดีตที่เนื้อมนุษย์สีขาวราคาถูกเท่าในตอนนี้ ในสมัยก่อน สาวเซอร์คาสเซียน "ปานกลาง" ถือว่าราคาถูกมากที่ 100 ปอนด์ แต่ในปัจจุบัน สินค้าประเภทเดียวกันนี้สามารถหาซื้อได้ในราคา 5 ปอนด์! [...] ในอดีต สาวเซอร์คาสเซียนทาสค่อนข้างมั่นใจว่าจะถูกซื้อเข้าไปในครอบครัวที่ดี ซึ่งไม่เพียงแต่จะได้รับการปฏิบัติที่ดีเท่านั้น แต่ยังได้รับตำแหน่งและโชคลาภอีกด้วย แต่ในปัจจุบัน ทาสคนไหนๆ ก็อาจรับเธอไปได้ทั้งครอบครัวที่ไม่เคยคิดจะเลี้ยงทาสมาก่อน ความชั่วร้ายอีกอย่างหนึ่งก็คือ ชาวเติร์กมีความอยากได้สาวเซอร์คาสเซียนในราคาถูกมากจนหลายคนที่ซื้อไม่ไหว มีทาสหลายคนส่งทาสผิวสีของตนไปตลาดเพื่อเปิดทางให้กับสาวผิวขาวที่เพิ่งซื้อมาใหม่” [145]

ทางการออตโตมันมีความลังเลใจมากกว่าที่จะห้ามการค้าทาสชาวเซอร์เคสเซียนมากกว่าการค้าทาสชาวแอฟริกัน เนื่องจากการค้าทาสชาวเซอร์เคสเซียนถือกันว่าเป็นตลาดการแต่งงาน และยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งจักรวรรดิออตโตมันล่มสลาย (พ.ศ. 2465) [143] รายงานเหล่านี้เกี่ยวกับการเป็นทาสทางเพศของผู้หญิง "ผิวขาว" ในฮาเร็มตะวันออกดึงดูดความสนใจในโลกตะวันตกและมีส่วนสนับสนุนในการรณรงค์ต่อต้าน "การค้าทาสผิวขาว" ของโลกตะวันตกในช่วงปลายศตวรรษที่ 19

วลี "การค้ามนุษย์" ค่อยๆ ถูกนำมาใช้เป็นสำนวนสุภาพสำหรับการค้าประเวณี[146]วลีนี้มักพบเห็นได้ทั่วไปในบริบทของการแสวงหาประโยชน์จากผู้เยาว์ โดยนัยว่าเด็กและสตรีสาวในสถานการณ์เช่นนี้ไม่มีอิสระที่จะตัดสินชะตากรรมของตนเอง

ในอังกฤษยุควิกตอเรีย นักข่าวหาเสียงวิลเลียม โทมัส สเตดบรรณาธิการของPall Mall Gazetteจัดหาเด็กหญิงอายุ 13 ปีในราคา 5 ปอนด์ ซึ่งในขณะนั้นเท่ากับค่าจ้างรายเดือนของคนงาน ( ดูกรณีของเอลิซา อาร์มสตรอง ) ความตื่นตระหนกทางศีลธรรมเกี่ยวกับ "การค้ามนุษย์" พุ่งถึงจุดสูงสุดในอังกฤษในช่วงทศวรรษ 1880 หลังจากที่มีการเปิดโปงเรื่องการค้าทาสผิวขาว ที่ฉาวโฉ่ไปทั่วโลก ในปี 1880 [147]ในเวลานั้น "การค้าทาสผิวขาว" เป็นเป้าหมายโดยธรรมชาติของผู้พิทักษ์ศีลธรรมสาธารณะและนักข่าวที่รณรงค์ การประท้วงที่ตามมาส่งผลให้มีการผ่านกฎหมายต่อต้านการค้าทาสในรัฐสภา รัฐสภาได้ผ่านกฎหมายแก้ไขกฎหมายอาญาในปี 1885โดยเพิ่มอายุยินยอมจาก 13 ปีเป็น 16 ปีในปีนั้น[148]

การรณรงค์ระหว่างประเทศเพื่อต่อต้านการค้าทาสผิวขาวเริ่มขึ้นในหลายประเทศทางตะวันตกในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ผู้จัดหาและโสเภณีจำนวนมากที่ร่วมเดินทางกับกองทหารอังกฤษและฝรั่งเศสไปยังกรุงคอนสแตนติโนเปิลระหว่างสงครามไครเมียในปี 1850 ได้เปิดซ่องโสเภณีในพอร์ตซาอิดประเทศอียิปต์ ระหว่างการก่อสร้างคลองสุเอซและซ่องโสเภณีเหล่านี้เป็นจุดหมายปลายทางของเหยื่อการค้าทาสผิวขาว จำนวนมาก เนื่องจากซ่องเหล่านี้อยู่ภายใต้การคุ้มครองของสถานกงสุลต่างประเทศเนื่องมาจากสิทธิพิเศษในการยอมจำนนจนถึงปี 1937 ดังนั้นจึงได้รับการคุ้มครองจากตำรวจ[149] ในปี 1877 การประชุมระหว่างประเทศครั้งแรกเพื่อการยกเลิกการค้าประเวณีจัดขึ้นที่เจนีวา ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ตามมาด้วยการก่อตั้งสมาคมเพื่อนหญิงระหว่างประเทศ (เยอรมัน: Internationale Verein Freundinnen junger Mädchenหรือ FJM; ฝรั่งเศส: Amies de la jeune fille ); หลังจากนั้น สมาคมระดับชาติเพื่อต่อต้านการค้าทาสผิวขาวจึงค่อยๆ ก่อตั้งขึ้นในหลายประเทศ เช่น Freundinnenverein ในเยอรมนีสมาคมเฝ้าระวังแห่งชาติในอังกฤษ และVaksamhetในสวีเดน[150]

ในปี พ.ศ. 2427 อนุสัญญาการค้าทาสระหว่างอังกฤษและอียิปต์ที่อังกฤษบังคับใช้กับอียิปต์ได้ห้ามการค้าทาสทางเพศของ "ผู้หญิงผิวขาว" เพื่อเป็นทาสในอียิปต์ อย่างชัดเจน กฎหมายนี้มุ่งเป้าไปที่การนำเข้าผู้หญิงผิวขาวโดยเฉพาะ (ส่วนใหญ่มาจากคอเคซัสและโดยปกติแล้วเป็นชาวเซอร์เคสเซียนผ่านการค้าทาสเซอร์เคสเซียน ) ซึ่งเป็นทางเลือกที่นางสนมในฮาเร็ม นิยม ในหมู่ชนชั้นสูง ของ อียิปต์[151]

ในปี พ.ศ. 2442 (ค.ศ. 1899) การประชุมนานาชาติครั้งแรกเพื่อต่อต้านการค้าทาสผิวขาวจัดขึ้นที่ลอนดอน โดยสำนักงานระหว่างประเทศเพื่อการปราบปรามการค้าทาสสตรีและเด็กก่อตั้งขึ้นเพื่อประสานงานการรณรงค์ระหว่างประเทศ และจากผลของการรณรงค์ของขบวนการดังกล่าว จึงได้มีการเสนอแนะแนวทางในการปราบปรามการค้าทาสผิวขาวขึ้นในกรุงปารีสในปี พ.ศ. 2445 (ค.ศ. 1902) ซึ่งในที่สุดส่งผลให้เกิดข้อตกลงระหว่างประเทศเพื่อการปราบปรามการค้าทาสผิวขาวในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2447 (ค.ศ. 1904 ) [152]

ความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นตามมาเกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกาในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 โดยมีจุดสูงสุดในปี 1910 เมื่ออัยการสหรัฐฯของชิคาโกประกาศ (โดยไม่ให้รายละเอียด) ว่ากลุ่มอาชญากรข้ามชาติกำลังลักพาตัวเด็กสาวในยุโรป นำพวกเธอเข้ามา และบังคับให้พวกเธอทำงานในซ่องโสเภณี ในชิคาโก การกล่าวอ้างเหล่านี้และความตื่นตระหนก ที่มันจุดชนวนขึ้น นำไปสู่การผ่าน พระราชบัญญัติการค้าทาสผิวขาวของสหรัฐอเมริกาในปี 1910 ซึ่งเรียกกันทั่วไปว่า "พระราชบัญญัติ Mann" นอกจากนี้ยังห้ามการขนส่งผู้หญิงข้ามรัฐเพื่อจุดประสงค์ที่ผิดศีลธรรม จุดประสงค์หลักของพระราชบัญญัตินี้คือเพื่อแก้ไขปัญหาการค้าประเวณีและผิดศีลธรรม[153]

เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองที่เกาะเอลลิสในนิวยอร์กซิตี้ต้องรับผิดชอบในการซักถามและคัดกรองโสเภณีชาวยุโรปจากสหรัฐอเมริกา เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองแสดงความผิดหวังที่การซักถามไม่มีประสิทธิภาพในการตัดสินว่าผู้หญิงชาวยุโรปเป็นโสเภณีหรือไม่ และอ้างว่าหลายคน "โกหก" และ "จัดเตรียมคำตอบอย่างมีชั้นเชิง" ต่อคำถามของพวกเขา นอกจากนี้ พวกเขายังถูกกล่าวหาว่าประมาทเลินเล่อหากพวกเขายอมรับที่อยู่ปลอมจากผู้อพยพหรือยอมรับคำตอบที่ไม่ครบถ้วน เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองเฮเลน บูลลิสได้สืบสวนบ้านพักหลายแห่งในเขตเทนเดอร์ลอยน์ของนิวยอร์ก และพบว่าซ่องโสเภณีมีอยู่จริงในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 ในนิวยอร์กซิตี้ เธอได้รวบรวมรายชื่อบ้านพักโสเภณี เจ้าของ และ "ผู้ต้องขัง" ของโสเภณีเหล่านั้น[154]ผู้อำนวยการฝ่ายตรวจสอบของนิวยอร์กเขียนรายงานในปี 1907 เพื่อปกป้องข้อกล่าวหาเรื่องความประมาทเลินเล่อ โดยระบุว่าการที่ประชาชนตื่นตระหนกนั้นไม่สมเหตุสมผล และเขากำลังทำทุกวิถีทางเพื่อคัดกรองผู้อพยพชาวยุโรปที่ค้าประเวณี โดยเฉพาะผู้ที่ไม่ได้แต่งงาน ในรายงานของสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองในปี 1914 สำนักงานฯ กล่าวว่าโสเภณีหลายคนตั้งใจจะแต่งงานกับผู้ชายอเมริกันเพื่อให้ได้สัญชาติ เขากล่าวว่าสำหรับโสเภณีแล้ว "ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะหาพลเมืองที่เสื่อมเสียชื่อเสียงที่จะแต่งงานกับโสเภณี" จากยุโรป

ประเทศสหรัฐอเมริกา

นับตั้งแต่ยุคเริ่มแรกของการค้าทาสชาวแอฟริกันในอาณานิคมอเมริกาเหนือ การล่วงละเมิดทางเพศสตรีและเด็กหญิงชาวแอฟริกันเป็นเรื่องปกติ นักประวัติศาสตร์ได้พิสูจน์แล้วว่าชายผิวขาวข่มขืนสตรีชาวแอฟริกันที่เป็นทาส[155] [156]และได้รับการสนับสนุนจากการศึกษาทางพันธุกรรมมากมาย[157] [158]เมื่อจำนวนประชากรเพิ่มขึ้น สตรีทาสถูกเจ้าของไร่ ผู้ดูแลไร่ผิวขาว ลูกชายคนเล็กของเจ้าของไร่เอาเปรียบก่อนและหลังแต่งงาน และชายผิวขาวคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับเจ้าของทาส สตรีทาสและเด็กหญิงชาวแอฟริกันบางคนถูกขายให้กับซ่องโสเภณีโดยตรง

Plaçageซึ่งเป็นระบบการสวาปามอย่างเป็นทางการระหว่างทาสหญิงหรือคนผิวสีที่เป็นอิสระได้รับการพัฒนาในหลุยเซียนาและโดยเฉพาะอย่างยิ่งในนิวออร์ลีนส์ในศตวรรษที่ 18 แต่ค่อนข้างหายาก ชายผิวขาวไม่มีภาระผูกพันที่จะต้องแลกเปลี่ยนสิ่งใดๆ เพื่อมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงผิวดำหรือลูกครึ่ง สิ่งนี้ทำให้ผู้หญิงเหล่านี้ส่วนใหญ่ตกอยู่ภายใต้ความเอาแต่ใจของชายผิวขาวที่ตามจีบ หากผู้หญิงคนอื่นสะดุดตาเขาหรือผู้หญิงที่ถูกเลือกแก่เกินไปหรือ "ยากเกินไป" ในความคิดของชายผิวขาวเหล่านี้ ชายเหล่านี้สามารถยุติการจัดเตรียมหรือมีเพศสัมพันธ์ต่อไปโดยไม่ได้รับสิ่งตอบแทน [159]

ความก้าวหน้าของคนผิวสีที่มีเชื้อสายผสมเหนือคนผิวสีที่มีเชื้อสายเข้มกว่าทำให้เกิดทฤษฎีที่ว่าพ่อผิวขาวเป็นผู้อุปถัมภ์อย่างสม่ำเสมอ แม้ว่าคนผิวสีที่มีเชื้อสายอ่อนจะได้รับสิทธิพิเศษในระดับหนึ่ง[160]แต่ก็มีหลักฐานเพียงเล็กน้อยที่พิสูจน์ได้ว่าคนส่วนใหญ่ได้รับการศึกษาและสินสอดทองหมั้นโดยตรงจากพ่อผิวขาว คนผิวสีที่มีเชื้อสายอ่อนส่วนใหญ่ใช้ชีวิตด้วยสวัสดิการชดเชยที่ได้รับตั้งแต่หนึ่งถึงสามชั่วอายุคนก่อน และมักจะขยายขอบเขตให้ครอบคลุมคนผิวสีและเชื้อสายผสมที่พวกเขาสามารถเป็นเจ้าของธุรกิจและหาเลี้ยงชีพในฐานะ "คนผิวสี" ที่มีการศึกษา/ฝึกฝน สวัสดิการชดเชยเหล่านี้บางครั้งมาจากปู่ทวดหรือปู่ทวดที่เป็นคนผิวขาว ในบางครั้ง สวัสดิการเหล่านี้มาจากอดีตนายทาสที่ให้รางวัลแก่ทาสเชื้อสายผสมที่มีค่าสำหรับการทำงานหลายปีใน "บ้าน" หรือเป็นผู้ช่วยใกล้ชิดของนายทาส (ตำแหน่งที่คนผิวสีที่มีเชื้อสายเข้มกว่าได้รับน้อยกว่า) พ่อผิวขาวจำนวนเล็กน้อยจะจ่ายค่าเล่าเรียนให้กับลูกที่เป็นเชื้อสายผสม โดยเฉพาะลูกชาย ซึ่งอาจได้รับการศึกษาในฝรั่งเศส[161]เหตุใดผู้หญิงผิวสีเชื้อสายแอฟริกันจึงถูกมองว่ามีประสบการณ์แตกต่างจากผู้หญิงผิวขาว เอเชีย และอินโด-เนทีฟ เมื่อพูดถึงการเป็นทาสทางเพศและการล่วงละเมิดทางเพศ ถือเป็นหัวข้อที่ถกเถียงกันมานาน[162] [163]

ตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 เวอร์จิเนียและอาณานิคมอื่นๆได้ผ่านกฎหมายที่กำหนดสถานะทางสังคมของเด็กที่เกิดในอาณานิคม ภายใต้ ระบบ กฎหมายทั่วไปในอาณานิคม เด็กๆ จะได้รับสถานะเป็นพ่อเมื่อเป็นเรื่องของกฎหมาย เพื่อยุติปัญหาสถานะของเด็กที่เกิดในอาณานิคมสภาเบอร์เจสแห่ง เวอร์จิเนีย ได้ผ่านกฎหมายในปี ค.ศ. 1662 ซึ่งกำหนดให้เด็กๆ จะได้รับสถานะเป็นแม่เมื่อแรกเกิด ภายใต้ หลักกฎหมาย ของโรมันที่เรียกว่าpartus sequitur ventremดังนั้นเด็กๆ ทุกคนที่เกิดจากแม่ที่เป็นทาสจึงถือเป็นทาสโดยชอบธรรม ไม่ว่าพ่อของพวกเขาจะเป็นพ่อหรือบรรพบุรุษของพวกเขาก็ตาม เด็กๆ จะถูกผูกมัดตลอดชีวิตและสามารถขายได้เหมือนทาสทั่วไป เว้นแต่จะได้รับการปลดปล่อยอย่างเป็นทางการ[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

คำว่า "ทาสผิวขาว" บางครั้งใช้เรียกทาสลูกครึ่งหรือลูกครึ่งที่มีเชื้อสายยุโรปจำนวนมาก ทาสที่โดดเด่นที่สุดในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 คือแซลลี เฮมมิงส์ซึ่งเป็นคนผิวขาว 3 ใน 4 และนักประวัติศาสตร์เชื่อว่าเป็นน้องสาวต่างมารดาของมาร์ธา เวย์ลส์ สเกลตัน เจฟเฟอร์สัน กับ จอห์น เวย์ลส์ผู้เป็นพ่อซึ่งเป็นคนเดียวกันเฮมมิงส์เป็นที่รู้จักจากการมีลูก 4 คนที่รอดชีวิตจากการเป็นภรรยาน้อยกับประธานาธิบดีโทมัส เจฟเฟอร์ สันเป็นเวลานานหลาย ทศวรรษ โดยพวกเขามีเชื้อสายยุโรป 7 ใน 8 ลูก ลูกครึ่งเหล่านี้ 3 คนสามารถเข้าสู่สังคมผิวขาวได้อย่างง่ายดายเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ (เจฟเฟอร์สันปลดปล่อยพวกเขาทั้งหมด 2 คนโดยไม่เป็นทางการ และอีก 2 คนในพินัยกรรม) หลานชายของเฮมมิงส์ 3 คนรับใช้เป็นคนผิวขาวในกองทัพบกสหภาพในช่วงสงครามกลางเมืองอเมริกาจอห์น เวย์ลส์ เจฟเฟอร์สันเลื่อนยศเป็นพันเอก

ไม่ใช่ว่าพ่อผิวขาวทุกคนจะทอดทิ้งลูกทาสของตน บางคนให้การศึกษา ฝึกงาน หรือทุนแก่พวกเขา เจ้าของไร่ที่ร่ำรวยบางคนส่งลูกที่เป็นลูกครึ่งของตนไปทางเหนือเพื่อการศึกษาและบางครั้งก็เพื่ออิสรภาพ ผู้ชายบางคนปลดปล่อยทั้งผู้หญิงที่เป็นทาสและลูกที่เป็นลูกครึ่งของตน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วง 20 ปีหลังสงครามปฏิวัติอเมริกา แต่สภานิติบัญญัติทางใต้ทำให้การปลดปล่อยดังกล่าวยากขึ้น ทั้งแมรี่ เชสนัตและแฟนนี่ เค็มเบิลเขียนในศตวรรษที่ 19 เกี่ยวกับเรื่องอื้อฉาวของชายผิวขาวที่กักขังผู้หญิงผิวดำและเด็กที่เป็นลูกครึ่งโดยกำเนิดเป็นทาสเป็นส่วนหนึ่งของครัวเรือนที่ขยายออกไป ครอบครัวลูกครึ่งจำนวนมากก่อตั้งขึ้นก่อนสงครามกลางเมือง และหลายครอบครัวมีต้นกำเนิดในภาคใต้ตอนบน

Zora Neale Hurstonเขียนเกี่ยวกับการปฏิบัติทางเพศร่วมสมัยใน งานศึกษา เชิงมานุษยวิทยา ของเธอ ในช่วงทศวรรษปี 1930 ที่ค่ายน้ำมันสนทางตอนเหนือของฟลอริดาเธอตั้งข้อสังเกตว่าผู้ชายผิวขาวที่มีอำนาจมักบังคับให้ผู้หญิงผิวสีมีเพศสัมพันธ์

แม้ว่าเธอจะไม่เคยเรียกการปฏิบัตินี้ว่า "สิทธิคู่รัก" แต่ผู้เขียน C. Arthur Ellis ได้กำหนดคำนี้ให้กับ Hurston ที่ถูกสร้างเป็นนิยายในหนังสือของเขาเรื่องZora Hurston and the Strange Case of Ruby McCollum [164]ตัวละครเดียวกันนี้ยืนยันว่าเสียงระฆังมรณะของสิทธิคู่รักดังขึ้นจากการพิจารณาคดีของRuby McCollumหญิงผิวดำที่ฆ่า Dr. C. Leroy Adams ในLive Oak รัฐฟลอริดาในปี 1952 McCollum ให้การว่า Adams บังคับให้เธอมีเพศสัมพันธ์และให้กำเนิดลูกของเขา นักข่าว Hurston รายงานการพิจารณาคดีของ McCollum ในปี 1952 สำหรับPittsburgh Courierคดีของ McCollum ได้รับการสำรวจเพิ่มเติมในสารคดีปี 2015 เรื่องYou Belong to Me: Sex, Race and Murder in the South

หญิง ชาวจีนกลุ่มTankaถูกขายจากเมืองกว่างโจวเพื่อทำงานเป็นโสเภณีให้กับชุมชนชายชาวจีนโพ้นทะเลในสหรัฐอเมริกา[165]ในช่วงตื่นทองแห่งแคลิฟอร์เนียในช่วงปลายทศวรรษปี 1840 พ่อค้าชาวจีนได้ขนเด็กสาวชาวจีนหลายพันคน รวมทั้งเด็กทารก จากจีนไปยังสหรัฐอเมริกา พวกเขาขายเด็กสาวเหล่านี้ให้เป็นทาสทางเพศในย่านโคมแดงของซานฟรานซิสโก เด็กสาวเหล่านี้สามารถซื้อได้ในราคา 40 ดอลลาร์ (ประมาณ 1,455 ดอลลาร์ในปี 2023) ในเมืองกว่างโจว และขายได้ในราคา 400 ดอลลาร์ (ประมาณ 14,550 ดอลลาร์ในปี 2023) ในสหรัฐอเมริกา เด็กสาวเหล่านี้หลายคนถูกบังคับให้ติดฝิ่นและใช้ชีวิตเป็นโสเภณีตลอดชีวิต[166] [167]

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

เยอรมนีในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เยอรมนีได้จัดตั้งซ่องโสเภณีในค่ายกักกันนาซี ( Lagerbordell ) ผู้หญิงที่ถูกบังคับให้ทำงานในซ่องเหล่านี้มาจากค่ายกักกันราเวนส์บรึค [ 168]ซ่องโสเภณีของทหาร ( Wehrmachtsbordell ) มักจัดตั้งขึ้นในซ่องโสเภณีที่จัดตั้งขึ้นแล้วหรือในโรงแรมที่ถูกยึดโดยเยอรมัน ผู้นำของกองทัพเยอรมันเริ่มสนใจที่จะเปิดซ่องโสเภณีของตนเองเมื่อโรคทางเพศแพร่กระจายในหมู่ทหาร ในซ่องโสเภณีที่ถูกควบคุม ผู้หญิงจะถูกตรวจสอบบ่อยครั้งเพื่อหลีกเลี่ยงและรักษาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ (STI)

คาดว่ามีผู้หญิงอย่างน้อย 34,140 คนจากรัฐที่ถูกยึดครองถูกบังคับให้ทำงานเป็นโสเภณีในนาซีเยอรมนี [ 169]ในยุโรปที่ถูกยึดครอง ผู้หญิงในพื้นที่มักถูกบังคับให้ค้าประเวณี เมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม 1941 กระทรวงต่างประเทศของรัฐบาลโปแลนด์ในต่างแดน ได้ออกเอกสารที่บรรยายถึงการจู่โจมครั้งใหญ่ของนาซีในเมืองต่างๆ ของโปแลนด์เพื่อจับตัวผู้หญิงสาว ซึ่ง ต่อมาถูกบังคับให้ทำงานในซ่องโสเภณีที่ทหารและเจ้าหน้าที่เยอรมันใช้ ผู้หญิงมักพยายามหลบหนีจากสถานที่ดังกล่าว โดยมีผู้หญิงอย่างน้อย 1 รายที่พยายามหลบหนีครั้งใหญ่ในนอร์เวย์

ประเทศญี่ปุ่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2

ย่างกุ้งพม่า8 สิงหาคม พ.ศ. 2488 หญิงสาว ชาวจีนเชื้อสายเอเชียจาก " กองพันปลอบใจ" ของกองทัพจักรวรรดิญี่ปุ่น ให้สัมภาษณ์กับ เจ้าหน้าที่RAF
เครื่องหมายประวัติศาสตร์ ในความทรงจำของสตรีผู้ปลอบโยน ; Plaza Lawton, Liwasang Bonifacio, มะนิลา

“สตรีเพื่อความสะดวกสบาย” เป็นตัวอย่างของการเป็นทาสทางเพศที่เผยแพร่กันอย่างกว้างขวาง คำนี้หมายถึงสตรีจากประเทศที่ถูกยึดครองซึ่งถูกบังคับให้ทำหน้าที่เป็นทาสทางเพศในค่ายทหารญี่ปุ่น ในช่วง สงครามโลกครั้งที่สองการประมาณจำนวนสตรีที่เกี่ยวข้องนั้นแตกต่างกันไป โดยนักวิชาการชาวญี่ปุ่นบางคนมีจำนวนเพียง 20,000 คน และนักวิชาการชาวจีนบางคนมีจำนวนถึง 410,000 คน[170]ตัวเลขดังกล่าวยังคงอยู่ในระหว่างการวิจัยและถกเถียงกัน สตรีส่วนใหญ่ถูกนำตัวมาจากเกาหลี จีน และดินแดนที่ถูกยึดครองอื่นๆ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของGreater East Asia Co-Prosperity Sphereสตรีเหล่านี้มักถูกเกณฑ์มาโดยการลักพาตัวหรือหลอกลวงเพื่อใช้เป็นทาสทางเพศ[171] [172] [173] [174]รายงานว่าทาสแต่ละคนถูกข่มขืนโดยเฉลี่ยวันละ 10 ครั้ง (บางคนมองว่าเป็นการประมาณการที่ต่ำ) สำหรับสัปดาห์การทำงาน 5 วัน ตัวเลขนี้สามารถประมาณได้ว่า 'สาวบำเรอ' แต่ละคนถูกข่มขืนประมาณ 50 ครั้งต่อสัปดาห์หรือ 2,500 ครั้งต่อปี สำหรับการให้บริการ 3 ปี ซึ่งเป็นค่าเฉลี่ย สาวบำเรอจะถูกข่มขืน 7,500 ครั้ง (Parker, 1995 คณะกรรมาธิการสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ) [175]

โยชิอากิ โยชิมิ ศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยชูโอ กล่าวว่ามีศูนย์อยู่ประมาณ 2,000 แห่ง ซึ่งสตรีชาวญี่ปุ่น จีน เกาหลี ฟิลิปปินส์ ไต้หวัน พม่า อินโดนีเซีย ดัตช์ และออสเตรเลีย มากถึง 200,000 คน ถูกกักขังและใช้เป็นทาสทางเพศ[176]

หลังสงครามโลกครั้งที่ 2

ประเทศญี่ปุ่น

บ้านยาสุอุระ หนึ่งในศูนย์กลางดังกล่าว

สมาคมสันทนาการและความบันเทิง(特殊慰安施設協会, Tokushu Ian Shisetsu Kyōkai ) (RAA) เป็นองค์กรที่ใหญ่ที่สุดที่ก่อตั้งโดยรัฐบาลญี่ปุ่นเพื่อให้บริการค้าประเวณีและสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อการพักผ่อนหย่อนใจอื่น ๆ สำหรับกองกำลังฝ่ายสัมพันธมิตรที่ยึดครองทันทีหลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง [ 177]

RAA ก่อตั้งซ่องโสเภณีแห่งแรกเมื่อวันที่ 28 สิงหาคม ชื่อว่า Komachien ในโอโมริในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2488 RAA เป็นเจ้าของสถานบริการทั้งหมด 34 แห่ง โดย 16 แห่งเป็น "สถานอำนวยความสะดวก" จำนวนโสเภณีทั้งหมดที่ RAA จ้างงานมีจำนวนถึง 55,000 คนในช่วงที่มีการใช้งานสูงสุด

การแพร่กระจายของการค้าประเวณีทำให้ GHQ ยากขึ้นในการควบคุมโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ และยังทำให้การข่มขืนโดยทหารเพิ่มขึ้น จากค่าเฉลี่ย 40 รายต่อวันก่อน มีคำสั่ง SCAPเป็นประมาณ 330 รายต่อวันทันทีหลังจากนั้น[178]

ในช่วงสงครามเกาหลี

ในช่วงสงครามเกาหลีกองทัพเกาหลีใต้ได้จัดตั้ง "หน่วยความสะดวกสบายพิเศษ" ขึ้น ซึ่งคล้ายกับหน่วยที่กองทัพญี่ปุ่นใช้ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง โดยลักพาตัวและกดขี่ผู้หญิงเกาหลีเหนือหลายคนให้เป็นทาสทางเพศ จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้มีน้อยมาก นอกเหนือไปจากคำให้การของนายพลและทหารที่เกษียณอายุราชการซึ่งเคยต่อสู้ในสงคราม ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2545 นักสังคมวิทยาชาวเกาหลี คิม ควี-อ็อก ได้เขียนงานวิชาการชิ้นแรกเกี่ยวกับผู้หญิงเพื่อการความสะดวกสบายของเกาหลีผ่านบันทึกอย่างเป็นทางการ[179]

ระบบ "ความสะดวกสบาย" ของเกาหลีใต้ได้รับการจัดระเบียบโดยแบ่งเป็น 3 ปฏิบัติการ ปฏิบัติการแรกคือ "หน่วยความสะดวกสบายพิเศษ" ที่เรียกว่า Teugsu Wiandae (특수위안대, 特殊慰安隊) ซึ่งปฏิบัติการจากสถานีต่างๆ เจ็ดแห่ง ปฏิบัติการที่สองคือหน่วยความสะดวกสบายเคลื่อนที่ที่เดินทางไปเยี่ยมค่ายทหาร ปฏิบัติการที่สามคือโสเภณีที่ทำงานในซ่องโสเภณีส่วนตัวที่กองทัพจ้างมา แม้ว่าจะยังไม่ชัดเจนว่าการสรรหาความสะดวกสบายเหล่านี้ในเกาหลีใต้จัดขึ้นอย่างไร แต่ทราบกันดีว่าสายลับเกาหลีใต้ได้ลักพาตัวผู้หญิงบางส่วนจากเกาหลีเหนือ[180]

ตามคำกล่าวของนักมานุษยวิทยาChunghee Sarah Sohการที่กองทัพเกาหลีใต้ใช้สตรีบำเรอกามนั้น "แทบไม่มีการตอบสนองทางสังคม" แม้ว่าขบวนการสตรีของประเทศจะสนับสนุนสตรีบำเรอกามชาวเกาหลีในกองทัพญี่ปุ่นก็ตาม ทั้ง Kim และ Soh ต่างโต้แย้งว่าระบบนี้เป็นมรดกตกทอดมาจากลัทธิล่าอาณานิคมของญี่ปุ่น เนื่องจากผู้นำกองทัพเกาหลีหลายคนได้รับการฝึกฝนจากกองทัพญี่ปุ่น กองทัพทั้งเกาหลีและญี่ปุ่นต่างเรียกสตรีบำเรอกามเหล่านี้ว่า "เสบียงทางทหาร" ในเอกสารราชการและบันทึกความทรงจำส่วนตัว กองทัพเกาหลีใต้ยังใช้ข้อโต้แย้งเดียวกันกับกองทัพญี่ปุ่นเพื่อพิสูจน์การใช้สตรีบำเรอกาม โดยมองว่าพวกเธอเป็น "ความชั่วร้ายทางสังคมที่จำเป็น" ที่จะช่วยเพิ่มขวัญกำลังใจของทหารและป้องกันการข่มขืน[181]

ปัจจุบันนี้

การประมาณการอย่างเป็นทางการของบุคคลที่ตกเป็นทาสทางเพศทั่วโลกนั้นแตกต่างกันไป ในปี 2544 องค์กรระหว่างประเทศเพื่อการโยกย้ายถิ่นฐานประมาณการว่ามี 400,000 คนสำนักงานสอบสวนกลางประมาณการว่ามี 700,000 คน และองค์การยูนิเซฟประมาณการว่ามี 1.75 ล้านคน[182]

แอฟริกา

ในแอฟริกา อำนาจอาณานิคมของยุโรปได้ยกเลิกระบบทาสในศตวรรษที่ 19 และ 20 อย่างไรก็ตาม ในพื้นที่นอกเขตอำนาจศาล เช่น จักรวรรดิ มะห์ดิสต์ในซูดาน การปฏิบัตินี้ยังคงแพร่หลายต่อไป การมีทาสในสถาบันต่างๆ ถูกห้ามทั่วโลก แต่มีรายงานมากมายเกี่ยวกับผู้หญิงที่ตกเป็นทาสทางเพศในพื้นที่ที่ ไม่มีการควบคุมของรัฐบาลอย่างมีประสิทธิผล เช่น ซูดาน[183] ​​ไลบีเรีย [ 184 ] เซียร์รา ลีโอน[185]ยูกันดาตอนเหนือ[ 186] คองโก[187] ไนเจอร์[188]และมอริเตเนีย[189]ในกานาโตโกและเบนินการค้าประเวณีทางศาสนารูปแบบหนึ่งที่เรียกว่าtrokosi (" การรับใช้ในพิธีกรรม ") ได้กักขังเด็กหญิงและผู้หญิงหลายพันคนไว้ในศาลเจ้าแบบดั้งเดิมในฐานะ "ภริยาของเทพเจ้า" โดยที่นักบวชทำหน้าที่ทางเพศแทนเทพเจ้า[190]

ในเดือนเมษายน 2014 กลุ่มโบโกฮารามได้ลักพาตัวนักศึกษาหญิง 276 คนจากเมืองชิบอก รัฐบอร์โน ประเทศไนจีเรีย นักเรียนมากกว่า 50 คนสามารถหลบหนีไปได้ในไม่ช้า แต่ที่เหลือยังไม่ได้รับการปล่อยตัว ในทางกลับกันอา บูบาการ์ เชเกาซึ่งได้รับเงินรางวัล 7 ล้านเหรียญสหรัฐจากกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐฯสำหรับข้อมูลที่นำไปสู่การจับกุมเขา ได้ประกาศว่าเขาตั้งใจจะขายนักเรียนเหล่านี้ให้เป็นทาส

อเมริกา

หนังสือพิมพ์ซานฟรานซิสโกโครนิเคิลรายงานในปี พ.ศ. 2549 ว่าในศตวรรษที่ 21 ผู้หญิงส่วนใหญ่มาจากอเมริกาใต้เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และอดีตสหภาพโซเวียตถูกค้ามนุษย์เข้าสู่สหรัฐอเมริกาเพื่อวัตถุประสงค์ในการเป็นทาสทางเพศ[191] เรื่องราว ในหนังสือพิมพ์ ABC Newsเมื่อปี พ.ศ. 2549 ระบุว่า ตรงกันข้ามกับความเข้าใจผิดที่มีอยู่ พลเมืองอเมริกันอาจถูกบังคับให้เป็นทาสทางเพศได้เช่นกัน[192]

San Francisco Gateรายงานว่าซานฟรานซิสโกเป็นศูนย์กลางการค้ามนุษย์ทางเพศแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา เหยื่อการค้ามนุษย์ในซานฟรานซิสโกส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงจากเอเชียตะวันออกโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงเชื้อสายเกาหลีเป็นเหยื่อที่มีจำนวนมากกว่ามาก ความต้องการผู้หญิงเชื้อสายเอเชียตะวันออกในอุตสาหกรรมทางเพศในสหรัฐอเมริกาสูงมาก ในกรณีหนึ่ง ผู้หญิง 100 คนที่ถูกคุมขังในร้านนวดในซานฟรานซิสโกล้วนเป็นคนเกาหลี ตามข้อมูลของตำรวจซานฟรานซิสโก จำนวนร้านนวดเอเชียในซานฟรานซิสโกเพิ่มขึ้น 100% ระหว่างปี 2004 ถึง 2006 เนื่องมาจากผลกำไรมหาศาลของอุตสาหกรรมนี้ รายงานดังกล่าวอธิบายถึงความรู้สึกเร่งด่วนของเจ้าหน้าที่ซานฟรานซิสโกเกี่ยวกับการค้ามนุษย์หญิงอพยพชาวเอเชียตะวันออกที่แพร่หลาย[193]

ในปี 2001 กระทรวงการต่างประเทศของสหรัฐอเมริกาประเมินว่ามีผู้หญิงและเด็กผู้หญิงประมาณ 50,000 ถึง 100,000 คนถูกค้ามนุษย์เข้าสู่สหรัฐอเมริกาทุกปี ในปี 2003 รายงานของกระทรวงการต่างประเทศประเมินว่ามีบุคคลทั้งหมด 18,000 ถึง 20,000 คนถูกค้ามนุษย์เข้าสู่สหรัฐอเมริกาเพื่อบังคับใช้แรงงานหรือแสวงหาประโยชน์ทางเพศ รายงานในเดือนมิถุนายน 2004 ประเมินว่ามีการค้ามนุษย์ทั้งหมดประมาณ 14,500 ถึง 17,500 รายต่อปี[194]รัฐบาลบุชจัดตั้งหน่วยงานเฉพาะกิจของกระทรวงยุติธรรม 42 หน่วยและใช้จ่ายเงินมากกว่า 150 ล้านดอลลาร์ในความพยายามลดการค้ามนุษย์ อย่างไรก็ตาม ในช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมาตั้งแต่กฎหมายนี้ได้รับการผ่าน รัฐบาลได้ระบุเหยื่อการค้ามนุษย์ที่ถูกนำเข้าสู่สหรัฐอเมริกาเพียง 1,362 รายตั้งแต่ปี 2000 ซึ่งไม่ใกล้เคียงกับ 50,000 รายหรือมากกว่าต่อปีที่รัฐบาลประมาณการไว้[195]

Girl's Education & Mentoring Services (GEMS) ซึ่งเป็นองค์กรในนิวยอร์ก อ้างว่าเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ในอุตสาหกรรมทางเพศถูกทารุณกรรมตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ความยากจนและการขาดการศึกษาเป็นปัจจัยสำคัญในชีวิตของผู้หญิงหลายคนในอุตสาหกรรมทางเพศ

ตามรายงานที่จัดทำโดยมหาวิทยาลัยเพนซิลเวเนีย ระบุว่าเด็กอเมริกันจำนวน 100,000 ถึง 300,000 คนในแต่ละช่วงเวลาอาจมีความเสี่ยงที่จะถูกแสวงหาประโยชน์ทางเพศเนื่องมาจากปัจจัยต่างๆ เช่น การใช้ยาเสพติด การไม่มีที่อยู่อาศัย หรือปัจจัยอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นของการแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์[196]อย่างไรก็ตาม รายงานเน้นย้ำว่า "ดังนั้น ตัวเลขที่นำเสนอในเอกสารประกอบนี้จึงไม่ได้สะท้อนจำนวนกรณีการแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์จากเด็กจริงในสหรัฐอเมริกา แต่สะท้อนจำนวนเด็กที่ 'เสี่ยง' ต่อการแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์" [196]

รายงานการค้ามนุษย์ปี 2010 อธิบายสหรัฐอเมริกาว่าเป็น "ประเทศต้นทาง ทางผ่าน และปลายทางสำหรับผู้ชาย ผู้หญิง และเด็กที่ถูกค้ามนุษย์ โดยเฉพาะแรงงานบังคับ แรงงานผูกมัดด้วยหนี้สิน และการค้าประเวณีโดยบังคับ" [197]การค้าประเวณีในสหรัฐอเมริกาอาจเกิดขึ้นได้หลายรูปแบบและในสถานที่หลายแห่ง การค้าประเวณีในสหรัฐอเมริกาอาจเกิดขึ้นในร้านนวด เอเชีย บาร์คาติน่า ของเม็กซิกันซ่องโสเภณีในที่อยู่อาศัย หรือ การค้าประเวณีที่ควบคุมโดย แมงดา ริมถนน ชุมชนต่อต้านการค้ามนุษย์ในสหรัฐอเมริกากำลังถกเถียงกันถึงขอบเขตของการค้าประเวณี กลุ่มบางกลุ่มโต้แย้งว่าการแสวงประโยชน์เป็นสิ่งที่แฝงอยู่ในกิจกรรมทางเพศเชิงพาณิชย์ในขณะที่กลุ่มอื่นๆ ใช้แนวทางที่เข้มงวดกว่าในการกำหนดความหมายของการค้าประเวณี โดยถือว่าการใช้กำลัง การฉ้อโกง หรือการบังคับขู่เข็ญเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้การค้าประเวณีมีอยู่ได้

โสเภณีในร้านนวดผิดกฎหมายอาจถูกบังคับให้ทำงานนอกอาคารอพาร์ตเมนต์เป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อวัน[198]ลูกค้าหลายคนอาจไม่ทราบว่าผู้หญิงบางคนที่ทำงานในร้านนวดเหล่านี้ถูกบังคับให้ค้าประเวณี[198]ในตอนแรกผู้หญิงอาจถูกล่อลวงไปยังสหรัฐอเมริกาโดยใช้ข้ออ้างเท็จ พวกเธอมีหนี้มหาศาลต่อ "เจ้าของ" จึงถูกบังคับให้หารายได้เพียงพอที่จะ "ซื้อ" อิสรภาพในที่สุด[198]ในบางกรณี ผู้หญิงที่ถูกค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีอาจถูกบังคับให้เข้ารับการศัลยกรรมตกแต่งหรือทำแท้ง[199]บทหนึ่งในThe Slave Next Door (2009) รายงานว่าการค้ามนุษย์และการกดขี่ทางเพศไม่ได้จำกัดอยู่แค่สถานที่หรือชนชั้นทางสังคมใดชนชั้นหนึ่งเท่านั้น สรุปได้ว่าบุคคลในสังคมจำเป็นต้องตื่นตัวในการรายงานพฤติกรรมที่น่าสงสัย เนื่องจากการล่วงละเมิดทางจิตใจและร่างกายเกิดขึ้น ซึ่งมักจะทำให้เหยื่อไม่สามารถหลบหนีได้ด้วยตัวเอง[200]

ในปี 2000 รัฐสภาได้จัดทำพระราชบัญญัติคุ้มครองเหยื่อการค้ามนุษย์และความรุนแรง ซึ่งมีบทลงโทษที่เข้มงวดขึ้นสำหรับผู้ค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณี โดยพระราชบัญญัติดังกล่าวเปิดโอกาสให้อดีตทาสทางเพศสามารถขอวีซ่าประเภท T-1 ได้[198]ในการขอวีซ่าดังกล่าว ผู้หญิงจะต้อง "พิสูจน์ว่าตนเองตกเป็นทาสโดย 'การบังคับ การฉ้อโกง หรือการบีบบังคับ'" [198]วีซ่าดังกล่าวอนุญาตให้อดีตเหยื่อการค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีสามารถพำนักอยู่ในสหรัฐอเมริกาได้เป็นเวลา 3 ปี จากนั้นจึงยื่นขอกรีนการ์ดได้[198]

คริสตจักรนิกายฟันดาเมนทัลลิสต์ของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย (FLDS) ถูกสงสัยว่าค้ามนุษย์เด็กผู้หญิงข้ามรัฐ รวมถึงข้ามพรมแดนสหรัฐอเมริกา-แคนาดา[201]และสหรัฐอเมริกา-เม็กซิโก[202]เพื่อจุดประสงค์ในการ สมรส พหุภริยา โดยไม่สมัครใจ และล่วงละเมิดทางเพศ[203] ตำรวจม้าแคนาดาสงสัยว่า FLDS ค้ามนุษย์เด็กผู้หญิงอายุต่ำกว่าเกณฑ์มากกว่า 30 คนจากแคนาดามายังสหรัฐอเมริกาตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษ 1990 ถึงปี 2006 เพื่อแต่งงานแบบมีคู่สมรสหลายคน[201]แดน มอสคาลุก โฆษกของ RCMP กล่าวถึงกิจกรรมของ FLDS ว่า "โดยพื้นฐานแล้ว มันคือการค้ามนุษย์ที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมทางเพศที่ผิดกฎหมาย" [204]ตามรายงานของVancouver Sunไม่ชัดเจนว่ากฎหมายต่อต้านการค้ามนุษย์ของแคนาดาสามารถนำไปใช้กับกิจกรรมของ FLDS ก่อนปี 2005 ได้อย่างมีประสิทธิผลหรือไม่ เนื่องจากกฎหมายดังกล่าวอาจไม่สามารถนำไปใช้ย้อนหลังได้[205]การสอบสวนนานสามปีก่อนหน้านี้โดยหน่วยงานท้องถิ่นในบริติชโคลัมเบียในข้อกล่าวหาการล่วงละเมิดทางเพศ การค้ามนุษย์ และการบังคับแต่งงานโดย FLDS ไม่ได้ส่งผลให้มีการแจ้งข้อกล่าวหาใดๆ แต่ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางกฎหมาย[206]อดีตสมาชิก FLDS ยังกล่าวหาว่าเด็กๆ ที่เป็นนิกายนี้ถูกบังคับให้กระทำการทางเพศกับผู้ชายที่อายุมากกว่าในขณะที่ไม่สามารถออกจากนิกายได้ อดีตสมาชิกหลายคนอธิบายว่าการกระทำดังกล่าวเป็นการค้าประเวณี และ Sydney Morning Herald ก็ได้รายงานเรื่องนี้เช่นกัน[ 207 ] [208]อดีตผู้อยู่อาศัยคนหนึ่งของYearning for Zionชื่อว่า Kathleen Mackert กล่าวว่า "ฉันถูกบังคับให้ทำออรัลเซ็กซ์กับพ่อตอนที่ฉันอายุได้เจ็ดขวบ และนั่นก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ" [208]

เอเชีย

เอเชียกลางและเอเชียตะวันตก

รายงานการค้ามนุษย์ประจำปี 2550 จากกระทรวงต่างประเทศสหรัฐอเมริกา ระบุว่าการค้าทาสทางเพศมีอยู่ในอ่าวเปอร์เซียซึ่งสตรีและเด็กอาจถูกค้ามนุษย์จากประเทศอดีตสหภาพโซเวียต ยุโรปตะวันออกตะวันออกไกลแอฟริกาเอเชียใต้หรือตะวันออกกลาง ส่วนอื่น ๆ[209] [210] [211]มีรายงานว่าสมาชิกราชวงศ์ซาอุดีอาระเบียล่วงละเมิดทางเพศผู้อื่น[212] [213]

ตามรายงานของสื่อเมื่อปลายปี 2014 รัฐอิสลามแห่งอิรักและเลแวนต์ (ISIL) ได้ขายชาวเยซิดีและผู้หญิงคริสเตียนเป็นทาส [ 214] [215]ตามคำกล่าวของ Haleh Esfandiari จากศูนย์วิชาการนานาชาติ Woodrow Wilsonหลังจากที่กองกำลังติดอาวุธของ ISIL ยึดครองพื้นที่ได้ "[พวกเขา] จะพาผู้หญิงที่อายุมากกว่าไปที่ตลาดค้าทาสชั่วคราวและพยายามขายพวกเธอ" [216]ในช่วงกลางเดือนตุลาคม 2014 สหประชาชาติประมาณการว่าผู้หญิงและเด็กชาวเยซิดีประมาณ 5,000 ถึง 7,000 คนถูก ISIS ลักพาตัวไปและขายเป็นทาส[217]

ในนิตยสารดิจิทัลDabiqกลุ่ม ISIL อ้างว่ามีเหตุผลทางศาสนาในการกักขัง หญิง ชาวเยซิดีซึ่งพวกเขาถือว่ามาจากนิกายนอกรีต กลุ่ม ISIL อ้างว่าชาวเยซิดีเป็นผู้บูชารูปเคารพ และการกักขังพวกเธอเป็นส่วนหนึ่งของการปฏิบัติตามหลักชารีอะห์แบบเก่าซึ่งเกี่ยวข้องกับการปล้นสะดมจากสงคราม[218] [219] [220] [221] [222]กลุ่ม ISIL อ้างถึงความเชื่อเกี่ยวกับวันสิ้นโลกและ "อ้างเหตุผลจากหะดีษที่พวกเขาตีความว่าพรรณนาถึงการฟื้นคืนชีพของระบบทาสเป็นสัญญาณบ่งชี้ถึงการสิ้นสุดของโลก" [223]ในช่วงปลายเดือนกันยายน 2014 นักวิชาการอิสลาม 126 คนจากทั่วโลกมุสลิมลงนามในจดหมายเปิด ผ นึกถึงผู้นำกลุ่มรัฐอิสลามอาบูบักร์ อัล-บักดาดี โดยปฏิเสธการตีความ คัมภีร์กุรอานและหะดีษของกลุ่มเขาเพื่อใช้เป็นเหตุผลในการกระทำของพวกเขา[224] [225]จดหมายกล่าวหากลุ่มนี้ว่ายุยงให้เกิด การ จลาจลด้วยการใช้ระบบทาสภายใต้การปกครองของตน ซึ่งขัดต่อ ความเห็นพ้องต้องกัน ของ ชุมชนนัก วิชาการอิสลามที่ต่อต้านระบบทาส[226]ในช่วงปลายปี 2014 ISIL ได้เผยแพร่แผ่นพับเกี่ยวกับการปฏิบัติต่อทาสหญิง[227] [228] [229 ] [230] [231]ในเดือนมกราคม 2015 มีการประกาศกฎเกณฑ์เพิ่มเติมสำหรับทาสทางเพศ[232]

การค้าสตรีและเด็กยังคงเกิดขึ้นอยู่ทั่วตะวันออกกลาง[233]สตรีชาวยาซิดีรายงานว่าถูกข่มขืนและใช้เป็นทาสทางเพศโดยสมาชิกไอเอส ในเดือนพฤศจิกายน 2558 มีรายงานว่า "สตรีและเด็กหญิงประมาณ 2,000 คนยังคงถูกซื้อขายในพื้นที่ที่ไอเอสควบคุม เด็กๆ เหล่านี้กลายเป็นทาสทางเพศ ส่วนผู้หญิงที่มีอายุมากกว่านั้นถูกทุบตีและใช้เป็นทาสในบ้าน ตามคำบอกเล่าของผู้รอดชีวิตและคำบอกเล่าของกองกำลังไอเอส" [234]

เด็กๆ ถูกใช้ในอ่าวเปอร์เซียเพื่อขี่อูฐ โดยส่วนใหญ่แล้วเด็กๆ จะถูกค้ามนุษย์จากแอฟริกาและเอเชียใต้ อย่างไรก็ตาม การปฏิบัตินี้ในพื้นที่ส่วนใหญ่ก็หยุดลงแล้ว[235]

เอเชียใต้

ในปี 2549 กระทรวงสตรีและการพัฒนาเด็กประมาณการว่ามีผู้ค้าบริการทางเพศ ประมาณ 2.8 ล้าน คนในอินเดีย โดยร้อยละ 35 ของพวกเขาเข้าสู่ธุรกิจนี้ก่อนอายุ 18 ปี[236] [237]จำนวนโสเภณียังเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา[238]บทความข่าวหนึ่งระบุว่า มีเด็กหญิง ชาวเนปาล ประมาณ 200,000 คน ถูกค้ามนุษย์ไปยังย่านโคมแดงในอินเดีย[239] [240]รายงานหนึ่งประมาณการว่าทุกปีมีเด็กหญิงชาวเนปาลระหว่าง 5,000 ถึง 7,000 คนถูกค้ามนุษย์ไปยังย่านโคมแดงในเมืองต่างๆ ของอินเดีย และเด็กหญิงเหล่านี้หลายคนอาจมีอายุเพียง 9 หรือ 10 ขวบ[241]

ในเดือนมกราคม 2553 ศาลฎีกาของอินเดียระบุว่าอินเดียกำลัง "กลายเป็นศูนย์กลาง" ของขบวนการค้าประเวณีเด็กขนาดใหญ่ ศาลจึงเสนอให้จัดตั้งหน่วยงานสอบสวนพิเศษเพื่อจัดการกับปัญหาที่เพิ่มมากขึ้น[242]บทความเกี่ยวกับมูลนิธิกู้ภัยใน นิตยสาร New Internationalistระบุว่า "ตามรายงานของ Save the Children India ลูกค้าต้องการเด็กผู้หญิงอายุ 10 ถึง 12 ปีมากกว่า" บทความเดียวกันระบุว่าจำนวนโสเภณีที่ติดเชื้อHIVในซ่องโสเภณีของอินเดียที่เพิ่มขึ้นเป็นปัจจัยที่ทำให้อินเดียกลายเป็นประเทศที่มีผู้ติดเชื้อ HIV/AIDS มากเป็นอันดับสองของโลก รองจากแอฟริกาใต้[243]

ในปากีสถาน เด็กสาวถูกครอบครัวขายให้กับเจ้าของซ่องในเมืองใหญ่ ซึ่งมักเกิดจากความยากจนหรือหนี้สิน ทำให้ครอบครัวไม่มีวิธีอื่นที่จะหาเงินได้นอกจากขายเด็กสาว[244]นอกจากนี้ ยังมีรายงานกรณีที่ภรรยาและพี่สาวถูกขายให้กับซ่องเพื่อหาเงินมาเล่นการพนัน ดื่มเหล้า หรือเสพยา นอกจากนี้ ยังมีรายงานว่าในอัฟกานิสถาน ยังมี "เอเยนต์" ที่หลอกล่อเด็กสาวให้มาที่ปากีสถานเพื่อหางานดีๆ รายได้ดี เมื่อไปถึงปากีสถานแล้ว พวกเธอจะถูกพาไปที่ซ่อง (เรียกว่าคาราบัต ) และถูกบังคับให้เป็นทาสทางเพศ บางคนถูกบังคับเป็นเวลาหลายปี[245]เด็กชายไร้เคราในอัฟกานิสถานอาจถูกขายเป็นบาชาบาซีเพื่อใช้ในการเต้นรำและค้าประเวณี ( pederasty ) และบางครั้งอาจมีค่าเป็นหมื่นดอลลาร์[246]

เอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ในประเทศไทย สถาบันวิจัยระบบสุขภาพรายงานในปี 2548 ว่าเด็กที่ค้าประเวณีคิดเป็นร้อยละ 40 ของโสเภณีในประเทศไทย[16]รายงานระบุว่าโสเภณีที่มีอายุมากกว่า 18 ปี รวมถึงชาวต่างชาติส่วนใหญ่มาจากเมียนมาร์มณฑลยูนนานของจีนลาวและกัมพูชา ยังอยู่ในสภาพที่ถูกบังคับให้บริการทางเพศอีกด้วย[247]ในปี 2539 ตำรวจในกรุงเทพฯ ประมาณการว่ามีโสเภณีชาวรัสเซียอย่างน้อย 5,000 คนที่ทำงานในประเทศไทย ซึ่งหลายคนเดินทางมาจากเครือข่ายที่ควบคุมโดยกลุ่มอาชญากรชาวรัสเซีย[248]สำนักงานตำรวจท่องเที่ยวรายงานในปี 2540 ว่ามีหญิงชาวจีน 500 คนและชาวยุโรป 200 คนค้าประเวณีในกรุงเทพฯ ซึ่งหลายคนเข้ามาในประเทศไทยอย่างผิดกฎหมาย โดยส่วนใหญ่ผ่านพม่าและลาว อย่างไรก็ตาม รายงานก่อนหน้านี้ระบุตัวเลขที่แตกต่างกัน (พันตำรวจเอก สานิต มีพันธุ์ รองผู้บัญชาการตำรวจท่องเที่ยว “เมืองไทยน่าอยู่สำหรับโสเภณีต่างชาติ” เดอะ เนชั่น 15 มกราคม 2540)

ส่วนหนึ่งของความท้าทายในการวัดปริมาณและขจัดการค้ามนุษย์ทางเพศในประเทศไทยและเอเชียโดยทั่วไปคืออัตราการทุจริตของตำรวจที่สูงในภูมิภาคนี้ มีกรณีที่บันทึกไว้ว่าเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายของไทยและประเทศอื่นๆ ในพื้นที่ทำงานร่วมกับผู้ค้ามนุษย์ แม้กระทั่งการส่งตัวทาสทางเพศเด็กที่หลบหนีกลับไปยังซ่องโสเภณี[249]

สตรี ชาวโรฮิงญาถูกทหารเมียนมาร์ลักพาตัวและใช้เป็นทาสทางเพศ[250] สตรีชาวโรฮิงญาจำนวนมากถูกควบคุม ตัวที่ค่ายกักกันการค้ามนุษย์ในปาดังเบซาร์ ประเทศไทย และถูกปฏิบัติเหมือนเป็นทาสทางเพศ[251]

ยุโรป

ย่านโคมแดง เดอ วัลเลนในอัมสเตอร์ดัม เด็กสาวและผู้หญิงที่ถูกค้ามนุษย์ส่วนใหญ่มาจากยุโรปตะวันออก

ในประเทศเนเธอร์แลนด์ สำนักงานผู้รายงานด้านการค้ามนุษย์ของเนเธอร์แลนด์ ประเมินในปี 2548 ว่ามีเหยื่อการค้ามนุษย์ระหว่าง 1,000 ถึง 7,000 รายต่อปี การสืบสวนของตำรวจส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับธุรกิจทางเพศที่ถูกกฎหมาย โดยธุรกิจค้าประเวณีทุกรูปแบบได้รับการนำเสนออย่างดี แต่ซ่องโสเภณีกลับได้รับการนำเสนอมากเกินไป[252] [253] [254]เว็บไซต์ข่าว Expatica ของเนเธอร์แลนด์รายงานว่าในปี 2551 มีเหยื่อการค้ามนุษย์ที่ลงทะเบียนแล้ว 809 รายในเนเธอร์แลนด์ ในจำนวนนั้น 763 รายเป็นผู้หญิง และอย่างน้อย 60 เปอร์เซ็นต์ของเหยื่อเหล่านั้นถูกบังคับให้ทำงานในอุตสาหกรรมทางเพศจากเหยื่อที่รายงาน ผู้เสียหายจากฮังการีทั้งหมดเป็นผู้หญิงและถูกบังคับให้ค้าประเวณี[255] [256]

ในเยอรมนี การค้ามนุษย์หญิงจากยุโรปตะวันออกมักดำเนินการโดยผู้คนจากภูมิภาคเดียวกัน เจ้าหน้าที่เยอรมนีระบุตัวเหยื่อค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีได้ 676 รายในปี 2551 เทียบกับ 689 รายในปี 2550 [257]สำนักงานตำรวจสหพันธ์เยอรมนี(BKA)รายงานว่าในปี 2549 มีการสืบสวนการค้ามนุษย์เสร็จสิ้นแล้วทั้งหมด 357 คดี โดยมีเหยื่อ 775 ราย ผู้ต้องสงสัยร้อยละ 35 เป็นชาวเยอรมันที่เกิดในเยอรมนี และร้อยละ 8 เป็นพลเมืองเยอรมันที่เกิดนอกเยอรมนี[258]

จากการประเมินขององค์กรพัฒนาเอกชน (NGO) เมื่อปี 2551 ในประเทศกรีซ อาจมีเหยื่อค้ามนุษย์ทุกประเภทรวม 13,000–14,000 รายในแต่ละช่วงเวลา ประเทศต้นทางหลักของเหยื่อค้ามนุษย์ที่ถูกนำเข้ามาในกรีซ ได้แก่ ไนจีเรีย ยูเครน รัสเซีย บัลแกเรีย แอลเบเนีย มอลโดวา โรมาเนีย และเบลารุส[259]

ในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ตำรวจประมาณการในปี 2549 ว่าอาจมีเหยื่อการค้ามนุษย์ทุกประเภทระหว่าง 1,500 ถึง 3,000 ราย ผู้จัดงานและเหยื่อของพวกเขาส่วนใหญ่มาจากฮังการี สโลวาเกีย โรมาเนีย ยูเครน มอลโดวา ลิทัวเนีย บราซิล สาธารณรัฐโดมินิกัน ไทย และกัมพูชา และในระดับที่น้อยกว่าคือแอฟริกา[260]

ในประเทศเบลเยียม ในปี 2550 อัยการได้พิจารณาคดีค้ามนุษย์ทั้งหมด 418 คดี รวมถึงคดีการแสวงหาประโยชน์ทางเศรษฐกิจ 219 คดีและคดีการแสวงหาประโยชน์ทางเพศ 168 คดี ในปีเดียวกันนั้น ตำรวจตุลาการของรัฐบาลกลางได้พิจารณาคดีค้ามนุษย์ 196 คดี เมื่อเทียบกับ 184 คดีในปี 2549 ในปี 2550 ตำรวจได้จับกุมบุคคล 342 รายในข้อหาลักลอบขนของและอาชญากรรมที่เกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์[261]รายงานล่าสุดของมูลนิธิ RiskMonitor ประมาณการว่าโสเภณี 70% ที่ทำงานในประเทศเบลเยียมมาจากบัลแกเรีย[262]

ในออสเตรีย เวียนนามีรายงานคดีค้ามนุษย์จำนวนมากที่สุด แม้ว่าการค้ามนุษย์ยังเป็นปัญหาในใจกลางเมืองเช่น กราซ ลินซ์ ซาลซ์บูร์ก และอินส์บรุคอีกด้วย Lateinamerikanische Frauen ใน Oesterreich–Interventionsstelle fuer Betroffene des Frauenhandels (LEFOE-IBF) รายงานว่าได้ช่วยเหลือเหยื่อการค้ามนุษย์ทุกประเภท 108 รายในปี 2549 ลดลงจาก 151 รายในปี 2548 [263]

ในประเทศสเปน ในปี 2550 เจ้าหน้าที่ระบุตัวเหยื่อการค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีได้ 1,035 ราย และเหยื่อการค้ามนุษย์เพื่อการใช้แรงงาน 445 ราย[264]

ดูเพิ่มเติม

อ้างอิง

  1. ^ โดย โจนส์, แจ็กกี้; เกรียร์, แอนนา; เฟนตัน, ราเชล แอนน์; สตีเวนสัน, คิม (2011). เพศ ความสัมพันธ์ทางเพศ และกฎหมาย. รูทเลดจ์ . หน้า 203. ISBN 978-1136829239. ดึงข้อมูลเมื่อ28 ตุลาคม 2560 .
  2. ^ Malekian, Farhad; Nordlöf, Kerstin (2014). การห้ามการแสวงประโยชน์ทางเพศจากเด็กถือเป็นข้อผูกมัด Erga Omnes. Cambridge Scholars Publishing. หน้า 211. ISBN 978-1443868532. ดึงข้อมูลเมื่อ28 ตุลาคม 2560 .
  3. ^ "ปฏิญญาเวียนนาและแผนปฏิบัติการ". OHCHR . สืบค้นเมื่อ20 มีนาคม 2023 .
  4. ^ "ประมาณการการค้ามนุษย์ทั่วโลกโดยองค์กร" 2004, โครงการค้ามนุษย์ของ UNESCO เก็บถาวร 21 พฤศจิกายน 2011 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . unescobkk.org.
  5. ^ ab "มาตรา 7 และ 8" ธรรมนูญกรุงโรม
  6. ^ อย่างไรก็ตาม องค์ประกอบของอาชญากรรมการค้าประเวณีมีรายละเอียดเพิ่มเติมในเอกสารแยกต่างหากซึ่งมาจากมาตรา 9 ของธรรมนูญกรุงโรม: "บทนำทั่วไป 1. ตามมาตรา 9 [ของธรรมนูญกรุงโรม] องค์ประกอบของอาชญากรรมต่อไปนี้จะช่วยให้ศาลสามารถตีความและบังคับใช้มาตรา 6, 7 และ 8 ได้สอดคล้องกับธรรมนูญ" (มาตรา 1 ขององค์ประกอบของอาชญากรรม) องค์ประกอบของอาชญากรรมดังกล่าวพบได้ในย่อหน้าที่เรียกว่า "มาตรา 7 (1) (g)-2 อาชญากรรมต่อมนุษยชาติของการค้าประเวณี" "มาตรา 8 (2) (b) (xxii)-2 อาชญากรรมสงครามของการค้าประเวณี" และ "มาตรา 8 (2) (e) (vi)-2 อาชญากรรมสงครามของการค้าประเวณี" มีการใช้ถ้อยคำเดียวกันในทั้งสามย่อหน้า ( "มาตรา 7 (1) (g)-2 อาชญากรรมต่อมนุษยชาติของการเป็นทาสทางเพศ" องค์ประกอบของอาชญากรรมฐานข้อมูลและความคิดเห็นกฎหมายอาญาระหว่างประเทศ เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม 2013 ดึงข้อมูล เมื่อวันที่ 1 เมษายน 2018-

    องค์ประกอบ

    1. ผู้กระทำความผิดใช้สิทธิอำนาจทั้งหมดหรือบางส่วนที่เกี่ยวข้องกับสิทธิในการเป็นเจ้าของเหนือบุคคลหนึ่งคนหรือหลายคน เช่น โดยการซื้อ การขาย การยืม หรือการแลกเปลี่ยนบุคคลดังกล่าวหรือหลายๆ คน หรือโดยการกำหนดให้พวกเขาได้รับโทษจำคุกในลักษณะเดียวกัน
    2. ผู้กระทำความผิดทำให้บุคคลหรือบุคคลดังกล่าวกระทำการที่มีลักษณะทางเพศหนึ่งครั้งหรือหลายครั้ง
    3. การดำเนินการดังกล่าวเกิดขึ้นในบริบทและเกี่ยวข้องกับความขัดแย้งทางอาวุธระหว่างประเทศ
    4. ผู้ก่อเหตุตระหนักรู้ถึงข้อเท็จจริงที่ยืนยันได้ว่ามีความขัดแย้งด้วยอาวุธ
  7. ^ ความคิดเห็นเกี่ยวกับสนธิสัญญาจะอธิบายว่าเหตุใดคำและวลีบางคำจึงปรากฏในสนธิสัญญา และผู้แทนพิจารณาอะไรเมื่อตกลงใช้คำและวลีเหล่านั้น
  8. ^ ab ธรรมนูญกรุงโรมว่าด้วยศาลอาญาระหว่างประเทศฐานข้อมูลและคำวิจารณ์กฎหมายอาญาระหว่างประเทศ หน้าเชิงอรรถ: 29, 82, 107
  9. ^ โดย Acuña, Tathiana Flores (มกราคม 2004). "The Rome Statute's Sexual Related Crimes: an Appraisal under the Light of International Humanitarian Law" (PDF) . Revista Instituto Interamericano de Derechos Humanos . 1 (39): 29–30. เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 เมษายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  10. ^ Lemke, Melinda Anne (2015). การเมือง นโยบาย และวัฒนธรรมของรัฐเชิงบรรทัดฐาน: นโยบายการค้ามนุษย์ของเท็กซัสและการศึกษาเป็นสื่อกลางสำหรับการเปลี่ยนแปลงทางสังคมวิทยานิพนธ์ (Thesis) หน้า 2 doi :10.15781/T2HS79 – ผ่านทางห้องสมุดมหาวิทยาลัยเท็กซัส
  11. ^ "UN highlights human trafficking". BBC News . 26 มีนาคม 2007. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 มีนาคม 2011 . สืบค้นเมื่อ 6 เมษายน 2010 .
  12. ^ "การแสวง ประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์จากเด็ก (CSEC) และการค้ามนุษย์" โครงการสนับสนุนเยาวชนระหว่างประเทศ 16 ธันวาคม 2013 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2012 สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2012
  13. ^ ab Clift, Stephen; Carter, Simon (2000). การท่องเที่ยวและเพศสัมพันธ์ . Cengage Learning EMEA. หน้า 75–78 ISBN 978-1-85567-636-7-
  14. ^ Flowers, R. Barri (2011). การค้าประเวณีในยุคดิจิทัล: การขายบริการทางเพศจากห้องชุดสู่ท้องถนน: การขายบริการทางเพศจากห้องชุดสู่ท้องถนนABC-CLIO . หน้า 34. ISBN 978-0313384615. ดึงข้อมูลเมื่อ28 ตุลาคม 2560 .
  15. ^ ab "ทางการ: มีโสเภณีเด็กมากกว่า 1 ล้านคนในอินเดีย" CNN 11 พฤษภาคม 2552 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มีนาคม 2553 สืบค้นเมื่อ6 เมษายน 2553
  16. ^ ab "การค้ามนุษย์เพื่อการแสวงหาประโยชน์ทางเพศเชิงพาณิชย์ - ประเทศไทย" (PDF) . เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 22 ธันวาคม 2548 . สืบค้นเมื่อ26 มิถุนายน 2555 .
  17. ^ "การค้าประเวณีเด็ก: ส่วนที่น่าเกลียดที่สุดของการท่องเที่ยว". Thepanamanews.com. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 มิถุนายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  18. ^ abc Christiane Sanderson (2004). การล่อลวงเด็ก: การส่งเสริมอำนาจแก่ผู้ปกครองและครูในการปกป้องเด็กจากการล่วงละเมิดทางเพศเด็ก . สำนักพิมพ์ Jessica Kingsley . หน้า 53 ISBN 978-1846420603. ดึงข้อมูลเมื่อ28 ตุลาคม 2560 .
  19. ^ Territo, Leonard; Kirkham, George (2010). การค้าประเวณีระหว่างหญิงและเด็กระหว่างประเทศ: ทำความเข้าใจกับการระบาดทั่วโลก Looseleaf Law Publications. หน้า 435 ISBN 978-1932777864. ดึงข้อมูลเมื่อ28 ตุลาคม 2560 .
  20. ^ ab "ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเพื่อมีเพศสัมพันธ์กับเด็ก" เอกสารข้อเท็จจริง . กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา สำนักงานติดตามและปราบปรามการค้ามนุษย์ 29 กุมภาพันธ์ 2551 . สืบค้นเมื่อ13 มกราคม 2562 .
  21. ^ "RIGHTS-MEXICO: 16,000 Victims of Child Sexual Exploitation". IPS. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 มีนาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ16 มิถุนายน 2012 . องค์กรระหว่างประเทศที่ต่อต้านการท่องเที่ยวเพื่อการค้าประเวณีเด็กกล่าวว่าเม็กซิโกเป็นหนึ่งในจุดที่มีการแสวงหาประโยชน์ทางเพศจากเด็กมากที่สุด เช่นเดียวกับประเทศไทย กัมพูชา อินเดีย และบราซิล
  22. ^ Richard Wortley; Stephen Smallbone (2006). Situational Prevention of Child Sexual Abuse, เล่มที่ 19 ของ Crime prevention studies . Criminal Justice Press. หน้า 192 ISBN 978-1-881798-61-3-
  23. ^ Sanderson, Christiane (2004). การล่อลวงเด็ก: การส่งเสริมอำนาจแก่ผู้ปกครองและครูในการปกป้องเด็กจากการล่วงละเมิดทางเพศเด็ก . สำนักพิมพ์ Jessica Kingsley หน้า 133 ISBN 978-1-84310-248-9-
  24. ^ Yaman Akdeniz (2008). สื่อลามกเด็กทางอินเทอร์เน็ตและกฎหมาย: การตอบสนองในระดับชาติและนานาชาติ . Ashgate Publishing, Ltd. หน้า 11 ISBN 978-0-7546-2297-0-
  25. ^ โดย David Finkelhor (30 พฤศจิกายน 1993). "ข้อมูลปัจจุบันเกี่ยวกับขอบเขตและลักษณะของการล่วงละเมิดทางเพศเด็ก" Future of Children . v4 n2 (Sum–Fall 1994): 31–53. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 ตุลาคม 2015 . สืบค้นเมื่อ20 ธันวาคม 2015 .
  26. ^ โดย Christopher James Hobbs; Helga GI Hanks; Jane M. Wynne (1999). Child Abuse and Neglect: A Clinician's Handbook . Elsevier Health Sciences. หน้า 328 ISBN 978-0-443-05896-7สื่อลามก เด็กเป็นส่วนหนึ่งของความรุนแรงต่อเนื่องของการล่วงละเมิดทางเพศเด็ก
  27. ^ Ian O'Donnel; Claire Milner (2007). สื่อลามกเด็ก: อาชญากรรม คอมพิวเตอร์ และสังคม . Willan Publishing. หน้า 123.
  28. ^ Kerry Sheldon; Dennis Howitt (2007). ผู้กระทำความผิดทางเพศและอินเทอร์เน็ต . John Wiley and Sons. หน้า 20 ISBN 978-0-470-02800-1-“สื่อลามกเด็กไม่ใช่สื่อลามกในความหมายที่แท้จริง แต่เป็นเพียงหลักฐานที่บันทึกไว้ในฟิล์มหรือวิดีโอเทปเกี่ยวกับการล่วงละเมิดทางเพศเด็กอย่างร้ายแรง” (Tate, 1992, หน้า 203) ... “ดังนั้น สื่อลามกเด็กทุกชิ้นจึงเป็นบันทึกการใช้/ล่วงละเมิดทางเพศเด็กที่เกี่ยวข้อง” Kelly และ Scott (1993, หน้า 116) ... “...บันทึกการข่มขืน การล่วงละเมิด และการทรมานเด็กอย่างเป็นระบบในฟิล์มและภาพถ่าย รวมถึงสื่ออิเล็กทรอนิกส์อื่นๆ” Edwards(2000, หน้า 1)
  29. ^ Eva J. Klain; Heather J. Davies; Molly A. Hicks (2001). Child Pornography: The Criminal-justice-system Response . National Center for Missing & Exploited Children. เนื่องจากเด็กที่ปรากฎในสื่อลามกเด็กมักถูกแสดงในขณะที่มีกิจกรรมทางเพศกับผู้ใหญ่หรือเด็กคนอื่นๆ จึงเป็นเหยื่อของการล่วงละเมิดทางเพศเด็กเป็นอันดับแรก
  30. ^ Richard Wortley; Stephen Smallbone. "สื่อลามกเด็กบนอินเทอร์เน็ต". แนวทางสำหรับตำรวจที่เน้นปัญหา (41): 17. เด็กที่ถูกนำเสนอในสื่อลามกเด็กจะตกเป็นเหยื่อครั้งแรกเมื่อมีการกระทำผิดและบันทึกการล่วงละเมิด และพวกเขาจะตกเป็นเหยื่อซ้ำอีกทุกครั้งที่มีการเข้าถึงบันทึกดังกล่าว
  31. ^ Kerry Sheldon; Dennis Howitt (2007). ผู้กระทำความผิดทางเพศและอินเทอร์เน็ต . John Wiley and Sons. หน้า 9 ISBN 978-0-470-02800-1... การจัดหาสื่อเพื่อตอบสนองความต้องการดังกล่าว ส่งผลให้เด็กถูกล่วงละเมิดมากขึ้น ภาพ วิดีโอ และวิดีโอทำหน้าที่เป็นบันทึกถาวรของการล่วงละเมิดทางเพศครั้งแรก ดังนั้น ความทรงจำเกี่ยวกับความเจ็บปวดและการล่วงละเมิดจึงยังคงอยู่ตราบเท่าที่บันทึกนั้นยังคงอยู่ เหยื่อที่ถูกถ่ายและถ่ายภาพเมื่อหลายปีก่อนจะตระหนักตลอดชีวิตว่าการตกเป็นเหยื่อในวัยเด็กของพวกเขายังคงถูกเอารัดเอาเปรียบในทางที่ผิด
  32. ^ Wells, M.; Finkelhor, D.; Wolak, J.; Mitchell, K. (2007). "การกำหนดสื่อลามกเด็ก: ปัญหาด้านการบังคับใช้กฎหมายในการสืบสวนการครอบครองสื่อลามกเด็กทางอินเทอร์เน็ต" (PDF) . การปฏิบัติและการวิจัยของตำรวจ . 8 (3): 269–282. doi :10.1080/15614260701450765. S2CID  10876828. เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งดั้งเดิมเมื่อ 4 มิถุนายน 2011 . สืบค้นเมื่อ 1 กรกฎาคม 2008 .
  33. ^ “สตรีเกาหลีเหนือ 'ถูกบังคับให้เป็นทาสทางเพศ' ในจีน – รายงาน” BBC News . 20 พฤษภาคม 2019
  34. ^ สมิธ, นิโคลา; ฟาร์เมอร์, เบน (20 พฤษภาคม 2019). "ถูกกดขี่ กักขัง และทารุณกรรม: ผู้หญิงที่ถูกค้ามนุษย์จากเกาหลีเหนือเข้าสู่การค้าประเวณีของจีน" เดอะเทเลกราฟ
  35. ^ บราวน์, ริค; แนเปียร์, ซาราห์; สมิธ, รัสเซลล์ จี (2020), ชาวออสเตรเลียที่รับชมการถ่ายทอดสดการล่วงละเมิดทางเพศเด็ก: การวิเคราะห์ธุรกรรมทางการเงินสถาบันอาชญวิทยาออสเตรเลียISBN 9781925304336หน้า 1–4.
  36. ^ ซัง-ฮุน, ชอย (13 กันยายน 2019). "หลังหนีจากเกาหลีเหนือ ผู้หญิงถูกจับเป็นทาสเซ็กซ์ทางไซเบอร์ในประเทศจีน". เดอะนิวยอร์กไทมส์ .
  37. ^ Carback, Joshua T. (2018). "การค้ามนุษย์ทางเพศทางไซเบอร์: สู่การตอบสนองของอัยการที่มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น" Criminal Law Bulletin . 54 (1): 64–183.หน้า 64.
  38. ^ “การมีเพศสัมพันธ์กับเด็กผ่านเว็บแคม: ทำไมครอบครัวชาวฟิลิปปินส์จึงบังคับให้เด็กมีเพศสัมพันธ์ผ่านไซเบอร์” South China Morning Post . 26 มิถุนายน 2018
  39. ^ ab “การค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีทางไซเบอร์: ภัยร้ายแรงแห่งศตวรรษที่ 21” CNN. 18 กรกฎาคม 2013.
  40. ^ "ความพยายามระดับนานาชาติของผู้นำตำรวจในการปราบปรามการค้ามนุษย์" วารสารการบังคับใช้กฎหมายของเอฟบีไอ 8 มิถุนายน 2559
  41. ^ Machteld Boot (2002). การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ อาชญากรรมต่อมนุษยชาติ อาชญากรรมสงคราม: nullum crimen sine lege และเขตอำนาจศาลอาญาระหว่างประเทศ Intersentia nv. p. 514. ISBN 978-90-5095-216-3-
  42. ^ "รายงานของผู้รายงานพิเศษเรื่องการข่มขืนอย่าง เป็นระบบ" คณะกรรมาธิการสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติ 22 มิถุนายน 1998 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 มกราคม 2013 สืบค้นเมื่อ10 พฤศจิกายน 2009
  43. ^ "สเปนแตกแยกเรื่องการค้าประเวณีกึ่งถูกกฎหมาย" Digitaljournal.com 29 สิงหาคม 2550 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 มิถุนายน 2555 สืบค้นเมื่อ8กรกฎาคม2555
  44. ^ Bob Wallace, การห้ามซื้อบริการทางเพศในสวีเดน: 'แบบจำลองสวีเดน' (PDF)สำนักงานของหน่วยงานออกใบอนุญาตค้าประเวณี หน้า 1–2 เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อวันที่ 7 มีนาคม 2019 สืบค้นเมื่อ 6 ธันวาคม 2011
  45. ^ Kathryn E. Nelson (2002) การค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีและการค้าประเวณีโดยบังคับ: แนวทางทางกฎหมายใหม่ที่ครอบคลุมวารสารกฎหมายระหว่างประเทศฮูสตัน
  46. ^ "แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล เผยแพร่นโยบายและผลงานวิจัยเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิของคนงานบริการทางเพศ" แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล . 26 พฤษภาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ2 ตุลาคม 2021 .
  47. ^ "Human Rights Watch ยืนยันการสนับสนุนการยกเลิกโทษอาญา | Global Network of Sex Work Projects". 24 เมษายน 2021. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 เมษายน 2021 . สืบค้นเมื่อ2 ตุลาคม 2021 .
  48. ^ "HIV และคนขายบริการทางเพศ". www.thelancet.com . สืบค้นเมื่อ2 ตุลาคม 2021 .
  49. ^ จริยธรรม – การแต่งงานโดยถูกบังคับ: บทนำ เก็บถาวร 3 กันยายน 2015 ที่เวย์แบ็กแมชชีน . BBC
  50. ^ เหตุผลของการบังคับแต่งงาน – การวิเคราะห์ข้อมูลที่รวบรวมจากเจ้าหน้าที่ภาคสนาม – รายงานการปฏิบัติของการบังคับแต่งงานในแคนาดา: การสัมภาษณ์กับเจ้าหน้าที่แนวหน้า: การวิจัยเชิงสำรวจที่ดำเนินการในมอนทรีออลและโตรอนโตในปี 2008 Justice.gc.ca สืบค้นเมื่อ 29 ตุลาคม 2015
  51. ^ สาเหตุ ผลกระทบ และแนวทางแก้ไขการบังคับแต่งงานในวัยเด็กในโลกกำลังพัฒนา เก็บถาวร 8 กรกฎาคม 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . คำให้การที่ส่งถึงคณะกรรมาธิการสิทธิมนุษยชนของสภาผู้แทนราษฎรสหรัฐ โดย Anju Malhotra (15 กรกฎาคม 2010) ศูนย์วิจัยสตรีนานาชาติ
  52. ^ การยุติความรุนแรงต่อสตรีและเด็กหญิง หลักฐาน ข้อมูล และความรู้ในประเทศเกาะแปซิฟิก บทวิจารณ์วรรณกรรมและบรรณานุกรมพร้อมคำอธิบาย UNIFEM Pacific สิงหาคม 2010
  53. ^ Gulnara Shahinian (10 กรกฎาคม 2012). รายงานของผู้รายงานพิเศษเกี่ยวกับรูปแบบการค้าทาสในปัจจุบัน รวมถึงสาเหตุและผลที่ตามมา เก็บถาวร 21 กันยายน 2013 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนคณะมนตรีสิทธิมนุษยชน สมัยประชุมที่ 21
  54. ^ จริยธรรม – การแต่งงานโดยถูกบังคับ: แรงจูงใจและวิธีการ เก็บถาวร 4 สิงหาคม 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีน . BBC (1 มกราคม 1970). สืบค้นเมื่อ 2015-10-29.
  55. ^ ยินดีต้อนรับสู่ที่เก็บถาวรเมื่อวันที่ 16 เมษายน 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีน Better Care Network สืบค้นเมื่อ 29 ตุลาคม 2015
  56. ^ อ้างอิงจาก Guy Horton ในDying Alive – A Legal Assessment of Human Rights Violations in Burma เก็บถาวรเมื่อวันที่ 13 มกราคม 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนเมษายน 2005 ร่วมทุนโดยกระทรวงความร่วมมือเพื่อการพัฒนาของเนเธอร์แลนด์ ดูหัวข้อ "12.52 อาชญากรรมต่อมนุษยชาติ" หน้า 201 เขาอ้างถึง RSICC/C เล่ม 1 หน้า 360
  57. ^ "ธรรมนูญกรุงโรมว่าด้วยศาลอาญาระหว่างประเทศ". สหประชาชาติ. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 ตุลาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ18 ตุลาคม 2013 .
  58. ^ ab "การข่มขืนเป็นอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ" Michael Sells for "Community of Bosnia" พฤษภาคม 1997 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 9 มกราคม 2009
  59. ^ ab "บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา : คำพิพากษาคดีโฟคา – การข่มขืนและการกดขี่ทางเพศเป็นอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ" แอมเนสตี้ อินเตอร์เนชั่นแนล 22 กุมภาพันธ์ 2544
  60. ^ EconomistStaff (18 ตุลาคม 2014). "Jihadists Boast of Selling Captive Women as Concubines". The Economist . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 ตุลาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2014 .
  61. ^ Abdelaziz, Salma (13 ตุลาคม 2014). "ISIS ระบุเหตุผลในการกดขี่ผู้หญิง". CNN. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 มิถุนายน 2017 . สืบค้นเมื่อ13 ตุลาคม 2014 .
  62. ^ Mathis-Lilly, Ben (14 ตุลาคม 2014). "ISIS ประกาศตัวเองว่าสนับสนุนการค้าทาส". Slate . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 ตุลาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2014 .
  63. ^ Staff (6 กุมภาพันธ์ 2019). "Pope accepts clerical abuse of nuns including sexual slavery". BBC News . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 กุมภาพันธ์ 2019. สืบค้นเมื่อ9 กุมภาพันธ์ 2019 .
  64. ^ "Pope Publicly Acknowledges Clergy Sexual Abuse of Nuns". The New York Times . Associated Press. 5 กุมภาพันธ์ 2019. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 กุมภาพันธ์ 2019 . สืบค้นเมื่อ 9 กุมภาพันธ์ 2019 .
  65. ^ abc Brian Stross (1974). "การแต่งงานแบบ Tzeltal โดยการจับกุม" Anthropological Quarterly . 47 (3): 328–346. doi :10.2307/3316984. JSTOR  3316984
  66. ^ Sabina Kiryashova, Azeri Bride Kidnappers Risk Heavy Sentences Archived 6 สิงหาคม 2017 ที่เวย์แบ็กแมชชีน ; Gulo Kokhodze & Tamuna Uchidze, Bride Theft Rampant in Southern Georgia Archived 6 สิงหาคม 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนซึ่ง "ความอัปยศทางสังคมที่ยิ่งใหญ่ติดตัวมากับความสงสัยเรื่องการสูญเสียความบริสุทธิ์" เปรียบเทียบกับ Barbara Ayres, Bride Theft and Raiding for Wives in Cross-Cultural Perspective , Anthropological Quarterly, Vol. 47, No. 3, Kidnapping and Elopement as Alternative Systems of Marriage (Special Issue) (กรกฎาคม 1974), หน้า 245 ("ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างการขโมยเจ้าสาวกับความแตกต่างในสถานะ ค่าสินสอดทองหมั้น หรือทัศนคติที่มีต่อความบริสุทธิ์ก่อนสมรส การไม่มีการเชื่อมโยงที่แข็งแกร่งในพื้นที่เหล่านี้ชี้ให้เห็นถึงความจำเป็นสำหรับสมมติฐานใหม่")
  67. ^ George Scott, The Migrants Without Mountains: The Sociocultural Adjustment Among the Lao Hmong Refugees in San Diego (แอนอาร์เบอร์, มิชิแกน: A Bell And Howell Company, 1986), หน้า 82–85 (วัฒนธรรมม้ง); Alex Rodriguez, Kidnapping a Bride Practice Embraced in Kyrgyzstan , Augusta Chronicle , 24 กรกฎาคม 2005 (วัฒนธรรมคีร์กีซ);
  68. ^ Craig S. Smith (30 เมษายน 2005) การลักพาตัว มักรุนแรง พิธีแต่งงานของชาวคีร์กีซ เก็บถาวร 6 สิงหาคม 2017 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , NY Times .
  69. ↑ Eisenhauer, U., Kulturwandel und Innovationsprozess: Die fünf Grossen 'W' und die Verbreitung des Mittelneolithikums ใน Südwestdeutschlandข้อมูลโบราณคดี 22, 1999, 215–239; การตีความทางเลือกอื่นคือการเน้นไปที่การลักพาตัวเด็กมากกว่าผู้หญิง นอกจากนี้ยังมีข้อเสนอแนะสำหรับหลุมศพหมู่ที่ขุดขึ้นมาที่เมืองธาลไฮม์ด้วย ดู E Biermann, Überlegungen zur Bevölkerungsgrösse ใน Siedlungen der Bandkeramik เก็บถาวรเมื่อ 29 กันยายน 2018 ที่Wayback Machine (2001)
  70. ^ Bernard M. Levinson (2004). เพศและกฎหมายในพระคัมภีร์ฮีบรูและตะวันออกใกล้โบราณ. A&C Black. หน้า 203. ISBN 978-0-567-08098-1-
  71. ^ แอสกิน, 26–27
  72. ^ แอสกิน, 10–21
  73. ↑ ประวัติศาสตร์เวียดนาม – ตอนที่ 2 (Lịch Sử Viết Nam – phần 2) เก็บถาวรเมื่อ 3 ธันวาคม 2013 ที่Wayback Machine thuvienbao.com
  74. ^ Andrew Forbes; David Henley (26 ธันวาคม 2012). เวียดนามในอดีตและปัจจุบัน: ทางเหนือ. Cognoscenti Books. ISBN 9781300568070. ดึงข้อมูลเมื่อ7 มกราคม 2559 .
  75. ^ Schafer (1963), หน้า 44 The Golden Peaches of Samarkand: A Study of Tʻang Exotics , หน้า 44, ที่Google Books
  76. ^ Schafer (1967), หน้า 56 The Vermilion Bird , หน้า 56, ที่Google Books
  77. ^ Abramson (2011), หน้า 21 อัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์ในจีนยุคถัง , หน้า 21, ที่Google Books
  78. ^ โดย Gary P. Leupp (2003). ความใกล้ชิดระหว่างเชื้อชาติในญี่ปุ่น . Continuum International Publishing Group . หน้า 49 ISBN 978-0-8264-6074-5-
  79. ^ โดย Gary P. Leupp (2003). ความใกล้ชิดระหว่างเชื้อชาติในญี่ปุ่น . Continuum International Publishing Group . หน้า 52. ISBN 978-0-8264-6074-5-
  80. ^ โดย มานธอร์ป, 77
  81. ^ Wright, Arnold, ed. (1909). ความประทับใจในศตวรรษที่ 20 ของเนเธอร์แลนด์อินเดีย: ประวัติศาสตร์ ผู้คน การค้า อุตสาหกรรม และทรัพยากร (บรรณาธิการมีภาพประกอบ) Lloyd's Greater Britain Pub. Co. หน้า 67
  82. ^ เบอร์นาร์ด นิวแมน (1961). การเดินทางสู่ตะวันออกไกล: ข้ามอินเดียและปากีสถานสู่ฟอร์โมซา. เอช. เจนกินส์. หน้า 169
  83. ^ Samuel H. Moffett (1998). A History of Christianity in Asia: 1500–1900. Vol. 2: 1500–1900 (2, ภาพประกอบ, พิมพ์ซ้ำ) Orbis Books. หน้า 222 ISBN 978-1570754500-
  84. ↑ ซามูเอล เอช. มอฟเฟตต์ (2005) ประวัติศาสตร์ศาสนาคริสต์ในเอเชีย ฉบับที่ 2 (ฉบับที่ 2). หนังสือออร์บิส. พี 222. ไอเอสบีเอ็น 978-1570754500-
  85. ^ Free China Review. เล่มที่ 11. WY Tsao. 1961. หน้า 54.
  86. ^ ฮาราลด์ ฟิชเชอร์-ติเน (2003). "'สตรีผิวขาวที่ลดคุณค่าตัวเองลงสู่ระดับต่ำสุด': เครือข่ายการค้าประเวณีของยุโรปและความวิตกกังวลในยุคอาณานิคมในอินเดียและศรีลังกาที่อยู่ภายใต้การปกครองของอังกฤษ ประมาณปี พ.ศ. 2423–2457 Indian Economic and Social History Review . 40 (2): 163–90 [175–81] doi :10.1177/001946460304000202 S2CID  146273713
  87. ↑ เจมส์ ฟรานซิส วอร์เรน (2003) อา คู และคารายูกิซัง: การค้าประเวณีในสิงคโปร์ พ.ศ. 2413-2483 Singapore Series สิงคโปร์: การศึกษาในสังคมและประวัติศาสตร์ สำนักพิมพ์ นศ. พี 86. ไอเอสบีเอ็น 978-9971692674-
  88. ↑ เจมส์ ฟรานซิส วอร์เรน (2003) อา คู และคารายูกิซัง: การค้าประเวณีในสิงคโปร์ พ.ศ. 2413-2483 สำนักพิมพ์ นศ. หน้า 87–. ไอเอสบีเอ็น 978-9971-69-267-4-
  89. ↑ "日本侵華硏究". วารสารการศึกษาการรุกรานของญี่ปุ่นต่อจีน (5–8) 日本侵華研究學會: 64. 1991.
  90. ^ โทโมโกะ ยามาซากิ; คาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ (2015). ซ่องโสเภณีซันดากัน ฉบับที่ 8: การเดินทางสู่ประวัติศาสตร์ของสตรีชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง: การเดินทางสู่ประวัติศาสตร์ของสตรีชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง. รูทเลดจ์ISBN 978-1317460244-
  91. ↑ โทโมโกะ ยามาซากิ (1985) เรื่องราวของยามาดะ วากะ: จากโสเภณีสู่ผู้บุกเบิกสตรีนิยม โคดันฉะ อินเตอร์เนชั่นแนลไอเอสบีเอ็น 978-0870117336-
  92. ^ การให้เสียงกับผู้ไร้เสียง: ความสำคัญของการใช้ประวัติศาสตร์ปากเปล่าของ Yamazaki Tomoko ใน "Sandakan Hachiban Shōkan" มหาวิทยาลัยเชฟฟิลด์ คณะศึกษาเอเชียตะวันออก 1995
  93. ↑ โทโมโกะ ยามาซากิ (2005) ยูกิโกะ ซูโมโตะ-ชวาน; ฟรีดริช บี. ชวาน (บรรณาธิการ). ซานดากัน บอร์เดลล์ Nr. 8: ไอน์ เวอร์เดรงเตส คาปิเทล ญี่ปุ่น เฟราเอนเกชิชเต แปลโดย ยูกิโกะ ซูโมโตะ-ชวาน, ฟรีดริช บี. ชวาน ไอยูดิเซียม แวร์แล็ก. ไอเอสบีเอ็น 978-3891294062-
  94. ↑ โชอิจิโร คามิ; โทโมโกะ ยามาซากิ, บรรณาธิการ. (1965) นิฮง โนะ โยเชียน: โยจิ เคียวอิกุ โนะ เรกิชิ ริรอนชา.
  95. ↑ เจมส์ ฟรานซิส วอร์เรน (2003) อา คู และคารายูกิซัง: การค้าประเวณีในสิงคโปร์ พ.ศ. 2413-2483 Singapore Series สิงคโปร์: การศึกษาในสังคมและประวัติศาสตร์ (ภาพเอ็ด) สำนักพิมพ์ นศ. พี 223. ไอเอสบีเอ็น 9789971692674-
  96. ↑ โทโมโกะ ยามาซากิ (1974) サンダCANの墓 [ สุสานซานดากัน ] 文芸春秋. พี 223.
  97. ↑ โทโมโกะ ยามาซากิ (1975) サンダCAN八番娼館 (ภาพประกอบเอ็ด.) 文藝春秋. พี 223.
  98. ^ Gwyn Campbell; Elizabeth Elbourne, บรรณาธิการ (2014). Sex, Power, and Slavery. Ohio University Press. หน้า 223. ISBN 978-0821444900-
  99. ↑ อาเมยูกิ ซัน โนะ อุตะ. บันเก ชุนจู. 1978.
  100. ↑ เจมส์ ฟรานซิส วอร์เรน (2003) อา คู และคารายูกิซัง: การค้าประเวณีในสิงคโปร์ พ.ศ. 2413-2483 Singapore Series สิงคโปร์: การศึกษาในสังคมและประวัติศาสตร์ สำนักพิมพ์ นศ. พี 83. ไอเอสบีเอ็น 978-9971692674-
  101. ^ โทโมโกะ ยามาซากิ; คาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ (2015). ซ่องโสเภณีซันดากัน ฉบับที่ 8: การเดินทางสู่ประวัติศาสตร์ของสตรีชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง แปลโดยคาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ รัทเลดจ์ หน้า xxiv ISBN 978-1317460251-
  102. ^ โทโมโกะ ยามาซากิ; คาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ (2015). ซ่องโสเภณีซันดากัน ฉบับที่ 8: การเดินทางสู่ประวัติศาสตร์ของสตรีชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง แปลโดยคาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ รูทเลดจ์ หน้า 8 ISBN 978-1317460251-
  103. ^ โทโมโกะ ยามาซากิ; คาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ (2015). ซ่องโสเภณีซันดากัน ฉบับที่ 8: การเดินทางสู่ประวัติศาสตร์ของสตรีชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง: การเดินทางสู่ประวัติศาสตร์ของสตรีชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง. รูทเลดจ์ISBN 978-1317460244-
  104. ^ โทโมโกะ ยามาซากิ; คาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ (2015). ซ่องซันดากัน ฉบับที่ 8: การเดินทางสู่ประวัติศาสตร์ของสตรีชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง แปลโดยคาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ รัทเลดจ์ หน้า 63 ISBN 978-1317460251-
  105. ^ โทโมโกะ ยามาซากิ; คาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ (2015). ซ่องโสเภณีซันดากัน ฉบับที่ 8: การเดินทางสู่ประวัติศาสตร์ของสตรีชาวญี่ปุ่นชนชั้นล่าง แปลโดยคาเรน เอฟ. คอลลิแกน-เทย์เลอร์ รูทเลดจ์ หน้า 67 ISBN 978-1317460251-
  106. ^ "Comfort Women Were Raped". เอกอัครราชทูตสหรัฐอเมริกาประจำประเทศญี่ปุ่น English.chosun.com. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 มีนาคม 2009
  107. ^ "'สตรีแห่งความสบายใจ': ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้ยกย่องข้อตกลง" BBC News . 28 ธันวาคม 2015. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 ธันวาคม 2015 . สืบค้นเมื่อ 9 มกราคม 2016 .
  108. ^ Simon Tisdall (28 ธันวาคม 2015). "ข้อตกลงสตรีบำเรอของเกาหลีเป็นชัยชนะสำหรับญี่ปุ่นและสหรัฐอเมริกา". The Guardian . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 มกราคม 2016 . สืบค้นเมื่อ20 มกราคม 2016 .
  109. ^ บทบรรณาธิการ (28 ธันวาคม 2015). "มุมมองของ The Guardian ต่อญี่ปุ่น เกาหลีใต้ และ 'สตรีบำเพ็ญประโยชน์': หนึ่งก้าวสู่การรักษาบาดแผลในอดีต". The Guardian . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 มกราคม 2016. สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2016 .
  110. ↑ 헤럴ド경제 (8 มกราคม 2559). "위안부 할머니 "수리만 아직 해โค้ด 못되고 전쟁중이야"" [คุณยายผู้ปลอบโยน "เราเป็นเพียงคนเดียวที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยและอยู่ในภาวะสงคราม"] heraldcorp.com ​เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 26 มกราคม 2016 . สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2559 .
  111. ^ "ศาสนา – อิสลาม: การค้าทาสในอิสลาม" BBC. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 พฤษภาคม 2009 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  112. ^ Terence Corrigan (6 กันยายน 2007). "Mauritania made slavery illegal last month". สถาบันกิจการระหว่างประเทศของแอฟริกาใต้ เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 ตุลาคม 2007 . สืบค้นเมื่อ 21 มกราคม 2016 .
  113. ^ "อิสลามและการเป็นทาส: การเป็นทาสทางเพศ". BBC . สืบค้นเมื่อ30 เมษายน 2014 .
  114. ^ “การจราจรอันน่าสยดสยองในสตรีชาวเซอร์คาสเซียน—การฆ่าทารกในตุรกี” เก็บถาวรเมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม 2011 ที่เวย์แบ็กแมชชีน New York Daily Times, 6 สิงหาคม 1856
  115. ^ Powell 2006, หน้า 277–278. sfn error: no target: CITEREFPowell2006 (help)
  116. ↑ เบนนิสัน, อามิรา เค. (2016) จักรวรรดิอัลโมราวิดและอัลโมฮัด สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเอดินบะระ. หน้า 155–156. ไอเอสบีเอ็น 978-0-7486-4682-1-
  117. ^ "ตลาดทาสแห่งดับลิน". 23 เมษายน 2013.
  118. ^ ประวัติศาสตร์ยุคกลางของเคมบริดจ์ฉบับใหม่: เล่มที่ 3, C.900-c.1024. (1995). สหราชอาณาจักร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. หน้า 91
  119. ^ โลกของชาวคอซาร์: มุมมองใหม่ บทความคัดสรรจากการประชุมวิชาการคอซาร์นานาชาติที่กรุงเยรูซาเล็ม 1999 (2007) ภาษาเนเธอร์แลนด์: Brill. หน้า 232
  120. ^ ประวัติศาสตร์ยุคกลางของเคมบริดจ์ฉบับใหม่: เล่มที่ 3, C.900-c.1024. (1995). สหราชอาณาจักร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. หน้า 504
  121. ^ Scales, Peter C. (1993). การล่มสลายของอาณาจักรเคาะลีฟะฮ์แห่งกอร์โดบา: ชาวเบอร์เบอร์และอันดาลูเซียในความขัดแย้ง Brill. หน้า 66 ISBN 9789004098688-
  122. ^ แมน, จอห์น (1999). Atlas of the Year 1000. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด. หน้า 72. ISBN 9780674541870-
  123. ^ ab "When Europeans were slaves: Research suggests white slavery was much more common than previously believed". Researchnews.osu.edu. Archived from the original on 25 กรกฎาคม 2011 . สืบค้นเมื่อ30 เมษายน 2014 . Davis กล่าวว่ารายงานอื่นๆ ส่วนใหญ่เกี่ยวกับการค้าทาสตามแนวชายฝั่งบาร์บารีไม่ได้พยายามประมาณจำนวนทาส หรือพิจารณาเฉพาะจำนวนทาสในเมืองใดเมืองหนึ่งเท่านั้น ดังนั้น จำนวนทาสที่ประมาณการไว้ก่อนหน้านี้จึงมักจะอยู่ที่หลักพัน หรืออย่างมากก็หลักหมื่น ในทางตรงกันข้าม Davis คำนวณได้ว่าคริสเตียนในยุโรปจำนวนระหว่าง 1 ล้านถึง 1.25 ล้านคนถูกจับและถูกบังคับให้ทำงานในแอฟริกาเหนือตั้งแต่ศตวรรษที่ 16 ถึงศตวรรษที่ 18
  124. ^ เดวิส, โรเบิร์ต. ทาสคริสเตียน เจ้านายมุสลิม: การค้าทาสผิวขาวในเมดิเตอร์เรเนียน ชายฝั่งบาร์บารี และอิตาลี 1500–1800 . อ้างอิงจาก "บันทึกการเดินทาง 27,233 ครั้งที่ออกเดินทางเพื่อหาทาสไปยังทวีปอเมริกา" สตีเฟน เบห์เรนต์ "การ ค้าทาสข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก" Africana: The Encyclopedia of the African and African American Experience (นิวยอร์ก: Basic Civitas Books, 1999), ISBN 0-465-00071-1 
  125. ^ Carroll, Rory (11 มีนาคม 2004). "หนังสือเล่มใหม่เปิดประเด็นการโต้แย้งเก่าๆ เกี่ยวกับการจู่โจมของทาสในยุโรป" The Guardianอย่างไรก็ตามDavid Earle ผู้เขียน The Corsairs of Malta and Barbary และ The Pirate Wars กล่าวว่าศาสตราจารย์ Davis อาจสรุปผิดพลาดจากช่วงปี 1580 ถึง 1680 เนื่องจากเป็นช่วงที่มีการค้าทาสมากที่สุด "ตัวเลขของเขาดูคลุมเครือเล็กน้อย และผมคิดว่าเขาอาจจะพูดเกินจริง ดร. Earle ยังเตือนด้วยว่าภาพนั้นคลุมเครือเนื่องจากโจรสลัดยังจับกุมคนผิวขาวที่ไม่ใช่คริสเตียนจากยุโรปตะวันออกและคนผิวดำจากแอฟริกาตะวันตก "ผมไม่ขอเดาจำนวนทั้งหมด
  126. ^ Argit Bİ. ฮาเร็มของจักรวรรดิและผู้อยู่อาศัย ใน: ชีวิตหลังฮาเร็ม: ทาสหญิงในวัง การอุปถัมภ์ และราชสำนักจักรวรรดิออตโตมัน. เคมบริดจ์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์; 2020:38-77. doi:10.1017/9781108770316.002
  127. ^ Jutta Sperling, Shona Kelly Wray, เพศ ทรัพย์สิน และกฎหมายในชุมชนชาวยิว คริสเตียน และมุสลิม ในหน้า 256
  128. ^ "BBC - ศาสนา - อิสลาม: การค้าทาสในศาสนาอิสลาม". www.bbc.co.uk . สืบค้นเมื่อ11 เมษายน 2020 .
  129. ^ Ehud R. Toledano (1998). การค้าทาสและการเลิกทาสในตะวันออกกลางของออตโตมัน . สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวอชิงตัน . หน้า 13–14 ISBN 978-0-295-97642-6อัตราส่วนระหว่างหญิงต่อชายที่สูงในหมู่ทาสที่นำเข้ามาในจักรวรรดิ นั้นคล้ายคลึงกับสถานการณ์ในตลาดภายในประเทศของแอฟริกา แต่มีความแตกต่างอย่างชัดเจนกับอัตราส่วนระหว่างชายต่อหญิง 2:3:1 ในการค้าทาสในมหาสมุทรแอตแลนติก เช่นเดียวกับในสังคมแอฟริกันในสมัยนั้น ในจักรวรรดิออตโตมัน ทาสหญิงได้รับความนิยมมากกว่าทาสชาย โดยส่วนใหญ่แล้วเป็นเพราะงานหนักที่พวกเธอทำในบ้าน และไม่ค่อยเพราะความสามารถในการสืบพันธุ์ การสืบพันธุ์เป็นแรงจูงใจในการนำเข้าทาสหญิงจากคอเคซัส แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกพูดเกินจริงก็ตาม และทาสเหล่านี้จำนวนมากทำงานในงานบ้านที่ต่ำต้อยซึ่งไม่จำเป็นต้องนำไปสู่การเป็นสนมหรือให้กำเนิดบุตร
  130. ^ Pernilla, Myrne (2019). "ทาสเพื่อความสุขในภาษาอาหรับ คู่มือเซ็กส์และการซื้อทาสตั้งแต่ศตวรรษที่ 10 ถึงศตวรรษที่ 12" Journal of Global Slavery. 4 (2): 196–225. doi:10.1163/2405836X-00402004
  131. ^ B. Belli, “การค้าประเวณีหญิงที่จดทะเบียนในจักรวรรดิออตโตมัน (1876-1909)” ปริญญาเอก โครงการปริญญาเอก มหาวิทยาลัยเทคนิคตะวันออกกลาง 2020 หน้า 56
  132. ^ Zilfi, M. (2010). ผู้หญิงและการค้าทาสในจักรวรรดิออตโตมันตอนปลาย: การออกแบบความแตกต่าง. สหราชอาณาจักร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. หน้า 126-127
  133. ^ กอร์ดอน, เมอร์เรย์ (1989). การค้าทาสในโลกอาหรับ. นิวยอร์ก: โรว์แมนแอนด์ลิตเทิลฟิลด์. ISBN 978-0-941533-30-0. หน้า 79-89
  134. ^ Miers, S. (2003). การค้าทาสในศตวรรษที่ 20: วิวัฒนาการของปัญหาโลก. สหราชอาณาจักร: AltaMira Press. 216
  135. ^ การปราบปรามการค้าทาส: บันทึกความเข้าใจ เสนอโดย เลขาธิการสหประชาชาติ 1946- คณะมนตรีเศรษฐกิจและสังคมแห่งสหประชาชาติ คณะกรรมการเฉพาะกิจว่าด้วยการค้าทาส คณะมนตรีเศรษฐกิจและสังคมแห่งสหประชาชาติ คณะกรรมการเฉพาะกิจว่าด้วยการค้าทาส 1951
  136. ^ Suzanne Miers: การค้าทาสในศตวรรษที่ 20: วิวัฒนาการของปัญหาโลก หน้า 346-47
  137. ^ ZDANOWSKI, J. การเคลื่อนไหวเพื่อการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในอ่าวในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 20, Middle Eastern Studies, 47:6, 2011, หน้า 871
  138. ^ Miers, S. (2003). การค้าทาสในศตวรรษที่ 20: วิวัฒนาการของปัญหาโลก. สหราชอาณาจักร: AltaMira Press. 270
  139. ^ ชีวิต - 19 กุมภาพันธ์ 2508 - หน้า 98
  140. ^ โคเบน, เอียน, โจรประวัติศาสตร์: ความลับ คำโกหก และการสร้างชาติสมัยใหม่, Portobello Books, ลอนดอน, 2016
  141. ^ Miers, Suzanne (2003). การค้าทาสในศตวรรษที่ 20: วิวัฒนาการของปัญหาโลก Rowman Altamira ISBN 978-0-7591-0340-5-
  142. ^ Linda Frost, Never one nation: freaks, savages, and whiteness in US popular culture, 1850–1877 , สำนักพิมพ์ University of Minnesota, 2548, หน้า 68–88
  143. ^ โดย Zilfi, M. (2010). ผู้หญิงและการค้าทาสในจักรวรรดิออตโตมันตอนปลาย: การออกแบบความแตกต่าง. สหราชอาณาจักร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. หน้า 217
  144. ^ ab Toledano, Ehud R. (1998). การค้าทาสและการเลิกทาสในตะวันออกกลางของออตโตมัน. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยวอชิงตัน. หน้า 31-32
  145. ^ “การสัญจรอันน่าสยดสยองในสตรีชาวเซอร์คาสเซียน—การฆ่าทารกในตุรกี” New York Daily Times . 6 สิงหาคม 1856. หน้า 6ใน""การสัญจรอันน่าสยดสยองของสตรีชาวเซอร์คาสเซียน—การฆ่าทารกในตุรกี" นิวยอร์กเดลีไทม์ส 6 สิงหาคม 1856" พิพิธภัณฑ์ที่สาบสูญ
  146. ^ ในสหรัฐอเมริกา การใช้คำนี้เริ่มเด่นชัดขึ้นในราวปี 1909: "หนังสือและแผ่นพับหลายเล่มปรากฏขึ้นเพื่อประกาศคำกล่าวอ้างที่น่าตกใจ: มีการสมคบคิดที่แพร่หลายและเสื่อมทรามไปทั่วแผ่นดิน โดยล่อลวงและล่อลวงเด็กสาวชาวอเมริกันอย่างโหดร้ายให้ค้าประเวณี หรือที่เรียกว่า 'ทาสผิวขาว' เรื่องเล่าเกี่ยวกับทาสผิวขาวเหล่านี้หรือแผ่นพับเกี่ยวกับทาสผิวขาวเริ่มแพร่หลายในราวปี 1909" Mark Thomas Connelly, The Response to Prostitution in the Progressive Era , University of North Carolina Press, 1980, หน้า 114
  147. ^ Rodríguez García, Magaly. Gillis, Kristien. (2018) การเมืองด้านศีลธรรมและนโยบายการค้าประเวณีในบรัสเซลส์: การเปรียบเทียบแบบไดอะโครนิก Sexuality Research and Social Policy, 15. DOI: 10.1007/s13178-017-0298-5
  148. ^ Cecil Adeams, “The Straight Dope: Was there really such a thing as “white slavery”? เก็บถาวร 20 ตุลาคม 2008 ที่เวย์แบ็กแมชชีน ” 15 มกราคม 1999
  149. ^ 'She Will Eat Your Shirt': Foreign Migrant Women as Brothel Keepers in Port Said and Along the Suez Canal, 1880–1914.". Journal of the History of Sexuality. 30 .2 (2021): 161–194. เว็บ..
  150. ↑ Från vit slavhandel จนถึงการค้ามนุษย์: En studie om föreställningar kring människohandel och dess offer. ฮอลเนอร์, แอน. มหาวิทยาลัยสตอกโฮล์ม, Humanistiska fakulteten, สถาบัน Historiska 2009 (Svenska) อ้างอิงถึง: ประวัติศาสตร์ Tidskrift, ISSN 0345-469X, E-ISSN 2002-4827, ฉบับที่ 129 หมายเลข 3 ส. 429-443
  151. ^ Cuno, Kenneth M. (2015). การทำให้การแต่งงานทันสมัย: ครอบครัว อุดมการณ์ และกฎหมายในอียิปต์ศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษที่ 20. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยซีราคิวส์หน้า 20 ISBN 9780815653165-
  152. ^ สันนิบาตชาติ: การสำรวจ (มกราคม 1920-ธันวาคม 1926) (1926) ชไวซ์: ส่วนข้อมูล สำนักเลขาธิการสันนิบาตชาติ หน้า 22
  153. ^ Cecil Adams, op. cit.
  154. ^ Deirdre M. Moloney (7 พฤษภาคม 2012). ความไม่มั่นคงของชาติ: ผู้อพยพและนโยบายการเนรเทศของสหรัฐฯ ตั้งแต่ปี 1882. สำนักพิมพ์ Univ of North Carolina หน้า 62– ISBN 978-0-8078-8261-0. ดึงข้อมูลเมื่อ28 กันยายน 2556 .
  155. ^ Feinstein, Rachel A. (3 กันยายน 2018). เมื่อการข่มขืนถูกกฎหมาย: ประวัติศาสตร์ที่ไม่เคยบอกเล่าของความรุนแรงทางเพศในช่วงการเป็นทาส Routledge ISBN 9781351809184-
  156. ^ Baptist, Edward (2001). "Cuffy, Fancy Maids, and One-Eyed Men: Rape, Commodification, and the Domestic Slave Trade in the United States". The American Historical Review . 106 (5): 1619–1650. doi :10.2307/2692741. JSTOR  2692741.
  157. ^ Graves, Joseph L. (ตุลาคม 2015). "เหตุใดการไม่มีอยู่ของเชื้อชาติทางชีววิทยาไม่ได้หมายความว่าการไม่มีอยู่ของลัทธิเหยียดเชื้อชาติ" American Behavioral Scientist . 59 (11): 1474–1495. doi :10.1177/0002764215588810. ISSN  0002-7642. S2CID  145637704“บรรพบุรุษชาวยุโรปของทาสเหล่านี้มีสาเหตุหลักมาจากการข่มขืนผู้หญิงชาวแอฟริกันโดยเจ้านายและผู้ดูแลชาวยุโรป สิ่งนี้พิสูจน์ได้จากข้อเท็จจริงที่ว่าชาวแอฟริกันอเมริกันมีสายเลือดไมโตคอนเดรียดีเอ็นเอซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวแอฟริกันทางใต้ของทะเลทรายซาฮารา แต่มีสายเลือดโครโมโซม Y ของยุโรปจำนวนมาก (Battaggia et al., 2012; Gonçalves, Prosdocimi, Santos, Ortega, & Pena, 2007)”
  158. ↑ ซิมเมอร์แมน, คิป ดี.; ชูร์, ธีโอดอร์ จี.; เฉิน, เว่ยหมิน; นายัค, อุมา; ไมชาเลคกี้, โจซีฟ ซี.; เควต, ราชินี; มอลทรี, ลี เอช.; นักดำน้ำ, จัสมิน; คีน, คีธ แอล.; คาเมน, ไดแอน แอล.; กิลเคสัน, แกรี่ เอส.; ฮันท์, เคลลี่ เจ.; สปรูลล์, ไอดา เจ.; เฟอร์นันเดส, จโยติกา เค.; อัลดริช, เมลินดา ซี.; ไรช์, เดวิด; การ์วีย์ ดับเบิลยู. ทิโมธี; แลงเกเฟลด์, คาร์ล ดี.; ขาย, มิเชล ม.; Ramos, Paula S. (สิงหาคม 2021) "ภูมิทัศน์ทางพันธุกรรมของชาวแอฟริกันอเมริกันกัลลาห์" วารสารมานุษยวิทยากายภาพอเมริกัน . 175 (4): 905–919. ดอย :10.1002/ajpa.24333. ISSN  0002-9483. PMC 8286328. PMID  34008864 . "การลดลงของเชื้อสายยุโรปบนโครโมโซม X อาจบ่งชี้ถึงอคติชายยุโรปและอคติหญิงแอฟริกันพร้อมกัน ซึ่งสอดคล้องกับความถี่ที่เพิ่มขึ้นของการมีเพศสัมพันธ์ระหว่างชายยุโรปและหญิงแอฟริกัน รวมถึงการข่มขืนและ/หรือการมีเพศสัมพันธ์โดยถูกบังคับ (Kennedy, 2003; Lind et al., 2007)"
  159. ^ Coates, Jennifer R. (2007). "การร่วมประเวณีต่างเชื้อชาติในดินแดนนิวออร์ลีนส์". ห้องสมุดมหาวิทยาลัยจอร์จทาวน์
  160. ^ ฮิวจ์, ไมเคิล; เฮอร์เทล, แบรดลีย์ อาร์. (1990). "ความสำคัญของสีที่ยังคงอยู่: การศึกษาโอกาสในชีวิต การเลือกคู่ครอง และจิตสำนึกทางชาติพันธุ์ในหมู่ชาวอเมริกันผิวดำ" Social Forces . 68 (4): 1105–1120. doi :10.2307/2579136. JSTOR  2579136.
  161. ^ Munro, Martin; Britton, Celia (25 พฤษภาคม 2012). American Creoles: The Francophone Caribbean and the American South. Liverpool University Press. หน้า 58. ISBN 978-1-78138-609-5-อย่างไรก็ตาม ในกรณีอื่นๆ เด็กที่เกิดจากความสัมพันธ์ดังกล่าวได้รับอิสรภาพจากพ่อที่เป็นคนผิวขาว เด็กเหล่านี้ โดยเฉพาะเด็กผู้ชาย อาจถูกส่งไปยังฝรั่งเศสเพื่อศึกษาอย่างเป็นทางการ
  162. ^ Noël Voltz (พฤษภาคม 2008). Black Female Agency and Sexual Exploitation: Quadroon Balls and Plaçage Relationships (PDF) (วิทยานิพนธ์ระดับเกียรตินิยม) มหาวิทยาลัยแห่งรัฐโอไฮโอ เก็บถาวร(PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อวันที่ 14 สิงหาคม 2017
  163. ^ Stacy Parker Le Melle (4 กันยายน 2013). "Quadroons for Beginners: Discussing the Suppressed and Sexualized History of Free Women of Color with Author Emily Clark". The Huffington Post . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 ตุลาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ 29 กันยายน 2016 .
  164. ^ Ellis, C. Arthur Jr. Zora Hurston และคดีประหลาดของ Ruby McCollum (Chattanooga, TN: Gadfly Publishing, 2009). ISBN 978-0-9820940-0-6 . 
  165. ^ Elizabeth Wheeler Andrew; Katharine Caroline Bushnell (2006). ทาสนอกรีตและผู้ปกครองคริสเตียน. Echo Library. หน้า 13. ISBN 978-1-4068-0431-7หรือในหมู่ชาวจีนในฐานะภรรยาน้อยหรือเพื่อขายส่งออกไปยังสิงคโปร์ ซานฟรานซิสโก หรือออสเตรเลีย
  166. ^ อัลเบิร์ต เอส. อีแวนส์ (1873). "บทที่ 12". A la California. Sketch of Life in the Golden State . ซานฟรานซิสโก: AL Bancroft and Company. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2008
  167. ^ Unusual Historicals: Tragic Tales: Chinese Slave Girls of the Barbary Coast เก็บถาวร 27 กุมภาพันธ์ 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีน Unusualhistoricals.blogspot.com (25 สิงหาคม 2010) สืบค้นเมื่อ 2015-10-29
  168. ^ แอสกิน, 72
  169. ^ Nanda Herbermann (2000) The Blessed Abyss: นักโทษหมายเลข 6582 ในเรือนจำ Ravensbruck Concentration Prison for Women . Wayne State University Press, ISBN 0814329209 
  170. ^ Caroline Rose (31 สิงหาคม 2004). ความสัมพันธ์จีน-ญี่ปุ่น: เผชิญอดีต มองไปสู่อนาคต?. Taylor & Francis. หน้า 88. ISBN 9780203644317-
  171. ^ Chosun Ilbo (19 มีนาคม 2550) สตรีที่ถูกเลี้ยงดูถูก 'ข่มขืน': เอกอัครราชทูตสหรัฐฯ ประจำญี่ปุ่น indonesia-ottawa.org
  172. ^ Martin Fackler (6 มีนาคม 2007). "No Apology for Sex Slavery, Japan's Prime Minister Says". The New York Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 ธันวาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ 23 มีนาคม 2007 .
  173. ^ "Abe ตั้งคำถามถึง 'การบังคับ' ของทาสทางเพศ" BBC News . 2 มีนาคม 2007. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 มีนาคม 2007 . สืบค้นเมื่อ23 มีนาคม 2007 .
  174. ^ "Japan party probes sex slave use". BBC News . 8 มีนาคม 2007. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 มีนาคม 2007 . สืบค้นเมื่อ23 มีนาคม 2007 .
  175. ^ Karen Parker . "UN Speech on Comfort Women – Karen Parker, JD speaking on sexual slavery". Guidetoaction.org. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 ธันวาคม 2010 . สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2011 .
  176. ^ Yoshimi 2000, หน้า 91, 93
  177. ^ Nicholas Kristof (27 ตุลาคม 1995). "Fearing GI Occupiers, Japan Urgesd Women into Brothels". The New York Times . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 ตุลาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ 2 ตุลาคม 2014 .
  178. ^ Tenaglia-Webster, Maria (2009). การค้าทาส . สำนักพิมพ์ Greenhaven. ISBN 978-0-7377-5032-4.OCLC 436342592  .
  179. ^ โซห์, 347
  180. ^ โซห์, 215
  181. ^ โซห์, 216
  182. ^ ทาสทางเพศ: การประมาณตัวเลข เก็บถาวร 11 กันยายน 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน ไซต์ข้อเท็จจริง"แนวหน้า" ของระบบกระจายเสียงสาธารณะ
  183. ^ "ซูดาน". 18 กรกฎาคม 2004. สืบค้นเมื่อ8 พฤศจิกายน 2007 .
  184. ^ "แอฟริกา | เทย์เลอร์แห่งไลบีเรียปรากฏตัวในศาล" BBC News . 3 กรกฎาคม 2007. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 มีนาคม 2014 . สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2012 .
  185. ^ "Human Rights Watch | Defending Human Rights Worldwide". Human Rights Watch. 26 กรกฎาคม 2010. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 มิถุนายน 2012 . สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2012 .
  186. ^ "ยูกันดา: ไม่มีการนิรโทษกรรมสำหรับความโหดร้าย" Human Rights Watch. 28 กรกฎาคม 2006. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 พฤศจิกายน 2008 . สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2012 .
  187. ^ "Girls at UN meeting urge action against sex slavery, trafficking, child labour, AIDS". Nctimes.com. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  188. ^ Andersson, Hilary. (11 กุมภาพันธ์ 2005) รายการ | จากผู้สื่อข่าวของเราเอง | Born to be a slave in Niger เก็บถาวร 8 ตุลาคม 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน BBC News สืบค้นเมื่อ 2011-03-08
  189. ^ "แอฟริกา | ส.ส.ชาวมอริเตเนียผ่านกฎหมายการค้าทาส" BBC News . 9 สิงหาคม 2007. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มกราคม 2010 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  190. ^ ทาสที่ถูกกักขังในกานา เก็บถาวร 19 มีนาคม 2551 ที่เวย์แบ็กแมชชีนโดย ฮัมฟรีย์ ฮอว์กสลีย์ ในกานาตะวันออก 8 กุมภาพันธ์ 2544 BBC News
  191. ^ พฤษภาคม, เมอริดิธ "การค้ามนุษย์เพื่อเพศ ส่วนที่ 1 ของรายงานพิเศษ 4 ส่วน เก็บถาวร 22 พฤษภาคม 2012 ที่เวย์แบ็กแมชชีน " San Francisco Chronicle . 6 ตุลาคม 2006 สืบค้นเมื่อ 23 สิงหาคม 2009
  192. ^ "เรื่องราวของเด็กสาววัยรุ่นเกี่ยวกับการค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณีในสหรัฐอเมริกา" ABC News . 9 กุมภาพันธ์ 2549. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 กันยายน 2552 . สืบค้นเมื่อ19 กันยายน 2552 .
  193. ^ "การค้ามนุษย์เพื่อการค้าประเวณี / ซานฟรานซิสโกเป็นศูนย์กลางหลักของเครือข่ายอาชญากรรมระหว่างประเทศที่ลักลอบขนและกักขังเป็นทาส / ส่วนแรกของรายงานพิเศษสี่ส่วน" sfgate.com . 6 ตุลาคม 2549 . สืบค้นเมื่อ8 พฤษภาคม 2566 .
  194. ^ Nathan Heller (7 มิถุนายน 2005). "เรื่องราวของทาสทางเพศของ The Times ที่ถูกนำมาทบทวนใหม่". Slate . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 สิงหาคม 2011 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  195. ^ การค้ามนุษย์ก่อให้เกิดความโกรธแค้น หลักฐานเพียงเล็กน้อย เก็บถาวร 27 พฤษภาคม 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน . วอชิงตันโพสต์ . (22 กันยายน 2007). สืบค้นเมื่อ 2011-03-08.
  196. ^ ab Microsoft Word – Exec_Sum_020220.doc เก็บถาวร 2 ตุลาคม 2008 ที่เวย์แบ็กแมชชีน . (PDF). สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2011.
  197. ^ "รายงานการค้ามนุษย์ 2010 เรื่องเล่าของประเทศ – ประเทศ N ถึง Z". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา สืบค้นเมื่อ 8 มีนาคม 2011
  198. ^ abcdef Meredith May (24 สิงหาคม 2010). "ไดอารี่ของทาสทางเพศ / เล่มสุดท้ายในรายงานพิเศษสี่ส่วน / เป็นอิสระแต่ถูกกักขัง / ในซานฟรานซิสโก You Mi เริ่มที่จะประกอบชีวิตของเธอขึ้นมาใหม่ – แต่ต้นทุนนั้นสูง". The San Francisco Chronicle . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 มิถุนายน 2012. สืบค้นเมื่อ 4 มีนาคม 2019 .
  199. ^ "ความโลภ การค้าประเวณี และการทำแท้งโดยบังคับ—ผลิตในสหรัฐอเมริกา" Truthdig . 24 เมษายน 2006. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 มีนาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ 30 ธันวาคม 2015 .
  200. ^ เบลส์, เควิน และรอน ซูดัลเทอร์. ทาสข้างบ้าน: การค้ามนุษย์และการค้าทาสในอเมริกา.เบิร์กลีย์: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย, 2009
  201. ^ ab "เด็กสาวนับสิบอาจถูกค้ามนุษย์มาแต่งงานในสหรัฐฯ" CTV News . 11 สิงหาคม 2011 . สืบค้นเมื่อ9 ธันวาคม 2012 .
  202. ^ Moore-Emmett, Andrea (27 กรกฎาคม 2010). "Polygamist Warren Jeffs Can Now Marry Off Underaged Girls With Impunity" เก็บถาวร 2 พฤษภาคม 2012 ที่เวย์แบ็กแมชชีน . บล็อกของ Ms. . สืบค้นเมื่อ 8 ธันวาคม 2012.
  203. ^ โรเบิร์ต มาตัส (30 มีนาคม 2552) “ที่ซึ่ง ‘คนหล่อไปหาผู้นำ’". เดอะโกลบแอนด์เมล์
  204. ^ Matthew Waller (25 พฤศจิกายน 2011). "FLDS อาจพบข้อกล่าวหาเพิ่มเติม: สงสัยว่ามีการค้าประเวณีระหว่างประเทศ". San Angelo Standard- Times
  205. ^ D Bramham (19 กุมภาพันธ์ 2011). "พ่อแม่ผู้ใจดีส่งเด็กหญิงวัย 12 ปีไปงานแต่งงานที่จัดเตรียมไว้". The Vancouver Sun.เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 ธันวาคม 2015.
  206. ^ Martha Mendoza (15 พฤษภาคม 2008). "FLDS ในแคนาดาอาจเผชิญการจับกุมในเร็วๆ นี้". Deseret News . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 พฤษภาคม 2013 . สืบค้นเมื่อ 9 ธันวาคม 2012 .
  207. ^ Julian Comman (19 ตุลาคม 2003). "Three wives will guarantee you a place in paradise. The Taliban? No: welcome to the rebel Mormons". The Telegraph . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 พฤศจิกายน 2012. สืบค้นเมื่อ 9 ธันวาคม 2012 .
  208. ^ โดย Ian Munro (12 เมษายน 2008). "เรื่องราวที่น่ากลัวเกี่ยวกับการค้าประเวณีของนิกาย". The Sydney Morning Herald . สืบค้นเมื่อ9 ธันวาคม 2012 .
  209. ^ "สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ - รายงานประเทศเกี่ยวกับการปฏิบัติด้านสิทธิมนุษยชน - 2007". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา . 11 มีนาคม 2008. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 สิงหาคม 2023.
  210. ^ "รายงานการค้ามนุษย์: เรื่องเล่าของประเทศ -- ประเทศ Q ถึง Z". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา 12 มิถุนายน 2007 . สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2012 .
  211. ^ "เรื่องเล่าของประเทศ: ตะวันออกใกล้". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา. สืบค้นเมื่อ25 มิถุนายน 2017 .
  212. ^ ““ราวกับว่าฉันไม่ใช่มนุษย์”: การละเมิดต่อคนงานในบ้านชาวเอเชียในซาอุดีอาระเบีย: เทียบกับ การใช้แรงงานบังคับ การค้ามนุษย์ การเป็นทาส และสภาพแวดล้อมที่คล้ายกับการเป็นทาส
  213. ^ "แผนที่ใหม่แสดงคดีค้ามนุษย์โดยราชวงศ์ผู้ปกครองซาอุดีอาระเบีย" 12 พฤศจิกายน 2013
  214. ^ Fiona Keating, “ตลาดทาสอิรักขายผู้หญิงในราคา 10 ดอลลาร์เพื่อดึงดูดสมาชิกไอซิส” เก็บถาวร 10 พฤศจิกายน 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , International Business Times , 4 ตุลาคม 2014
  215. ^ Samuel Smith, “รายงานของ UN เกี่ยวกับ ISIS: 24,000 คนถูกฆ่าและได้รับบาดเจ็บจากรัฐอิสลาม; เด็กถูกใช้เป็นทหาร ผู้หญิงถูกขายเป็นทาสทางเพศ” เก็บถาวร 17 ตุลาคม 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , The Christian Post , 9 ตุลาคม 2014.
  216. ^ Brekke, Kira (8 กันยายน 2014). "ISIS กำลังโจมตีผู้หญิง และไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้". HuffPost . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 กันยายน 2014. สืบค้นเมื่อ 11 กันยายน 2014 .
  217. ^ Richard Spencer, “Isil performed massacres and mass sexual enslament of Yazidis, UN confirms,” Archived 13 พฤศจิกายน 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน เดอะเดลีเทเลกราฟ , 14 ตุลาคม 2014
  218. ^ Reuters , “Islamic State Seeks to Justify Enslaving Yazidi Women and Girls in Iraq,” Archived 1 พฤศจิกายน 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนNewsweek , 13 ตุลาคม 2014
  219. ^ Athena Yenko, “วันพิพากษาพิสูจน์ว่าการค้าประเวณีของผู้หญิงเป็นเหตุให้ผู้หญิงต้องตกเป็นทาสทางเพศ – ISIS ออกนิตยสาร Dabiq ฉบับที่ 4” เก็บถาวรเมื่อ 1 มกราคม 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน International Business Times -ออสเตรเลีย , 13 ตุลาคม 2014
  220. ^ Allen McDuffee, “ISIS กำลังอวดอ้างเรื่องการกดขี่ผู้หญิงและเด็ก” เก็บถาวร 30 สิงหาคม 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน The Atlantic , 13 ตุลาคม 2014
  221. ^ Salma Abdelaziz, “ISIS ระบุเหตุผลในการกดขี่ผู้หญิง” เก็บถาวร 21 มิถุนายน 2017 ที่เวย์แบ็กแมชชีน CNN , 13 ตุลาคม 2014
  222. ^ Richard Spencer, “ผู้หญิง Yazidi หลายพันคนถูกขายเป็นทาสทางเพศ 'ด้วยเหตุผลทางเทววิทยา' Isil กล่าว” เก็บถาวร 9 เมษายน 2018 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน The Daily Telegraph , 13 ตุลาคม 2014
  223. ^ Nour Malas, “คำทำนายโบราณเป็นแรงจูงใจให้กองกำลังรัฐอิสลามก่อกบฏ: กลยุทธ์การรบที่ขับเคลื่อนโดยแนวคิดหายนะอายุกว่า 1,400 ปี” เก็บถาวร 22 พฤศจิกายน 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน The Wall Street Journal , 18 พฤศจิกายน 2014 (เข้าถึง 22 พฤศจิกายน 2014)
  224. ^ Lauren Markoe (24 กันยายน 2013). "Muslim Scholars Release Open Letter to Islamic State Meticulously Blasting Its Ideology". HuffPost . Religious News Service. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 กันยายน 2014. สืบค้นเมื่อ 25 กันยายน 2014 .
  225. ^ สมิธ, ซามูเอล (25 กันยายน 2014). "กลุ่มนักวิชาการมุสลิมนานาชาติปฏิเสธข้อโต้แย้งทางศาสนาของไอซิสในจดหมายเปิดผนึกถึงอัล-บักดาดี". The Christian Post . สืบค้นเมื่อ18 ตุลาคม 2014 .
  226. ^ "จดหมายเปิดผนึกถึงอัลบักดาดี" กันยายน 2014 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 กันยายน 2014 สืบค้นเมื่อ25 กันยายน 2014
  227. ^ Amelia Smith (12 กันยายน 2014), "ISIS เผยแพร่เอกสารเผยแพร่เกี่ยวกับวิธีปฏิบัติต่อทาสหญิง" เก็บถาวร 16 ธันวาคม 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีน นิวส์วีค
  228. ^ Greg Botelho (13 ธันวาคม 2014), “ISIS: การเป็นทาส การมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงและเด็กผู้หญิงที่ 'ไม่เชื่อ' เป็นเรื่องปกติ” เก็บถาวร 16 ธันวาคม 2014 ที่เวย์แบ็กแมชชีน CNN
  229. ^ Katharine Lackey (13 ธันวาคม 2014), “เอกสารเผยแพร่แนวทางปฏิบัติของรัฐอิสลามสำหรับทาสทางเพศ” เก็บถาวร 21 กันยายน 2017 ที่Wayback Machine USA Today
  230. ^ Carey Lodge (15 ธันวาคม 2014), “รัฐอิสลามออกแนวปฏิบัติเกี่ยวกับการค้าประเวณีที่น่ารังเกียจเกี่ยวกับวิธีปฏิบัติต่อผู้หญิง” เก็บถาวร 16 ธันวาคม 2014 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน , Christianity Today
  231. ^ Adam Withnall (10 ธันวาคม 2014), “Isis releases 'abhorrent' sex slaves pamphlet with 27 tips for militants on taking, punishing and raping female prisones,” เก็บถาวร 25 กันยายน 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน The Independent
  232. ^ Jonathan Landay, Warren Strobel & Phil Stewart (29 ธันวาคม 2015). "Exclusive: Islamic State ruling aims to settle who can have sex with female slaves". Reuters . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 มิถุนายน 2017. สืบค้นเมื่อ 2 กรกฎาคม 2017 .
  233. ↑ เอ็นดีอาร์. "NDR และ SWR: Terrorgruppe IS verdient Millionen durch Lösegelder für jesidische Sklavinnen und deren Kinder" ndr.de ​เก็บถาวรจากต้นฉบับเมื่อ 14 เมษายน 2016 . สืบค้นเมื่อ 30 มีนาคม 2559 .
  234. ^ "ISIS ขายผู้หญิง 'เพียง 10 ดอลลาร์ หรือบุหรี่ 10 มวน'". NBC News. 30 พฤศจิกายน 2015. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 เมษายน 2016 . สืบค้นเมื่อ 30 มีนาคม 2016 .
  235. ^ "UAE ขัดคำสั่งห้ามเด็กที่เป็นคนขี่อูฐ" Independent.co.uk . 3 มีนาคม 2010
  236. ^ ประมาณ 2.8 ล้านคนขายบริการทางเพศในอินเดีย เก็บถาวร 23 ตุลาคม 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน The Indian Express , 8 พฤษภาคม 2007
  237. ^ "รายงานของ BBC เกี่ยวกับจำนวนหญิงขายบริการทางเพศในอินเดีย" BBC News . 1 พฤษภาคม 2008. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 มีนาคม 2016 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  238. ^ Upasana Bhat (3 กรกฎาคม 2549). "การค้าประเวณี 'เพิ่มขึ้น' ในอินเดีย". BBC News . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 กันยายน 2552. สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2555 .
  239. ^ " หญิงสาวชาวเนปาลกว่า 200,000 คนถูกค้ามนุษย์ไปยังพื้นที่โคมแดงของอินเดีย" (บรรณาธิการซินหัวภาษาอังกฤษ) สำนักข่าวซินหัว 15 กุมภาพันธ์ 2009 เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 พฤศจิกายน 2012 สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2012
  240. ^ "อินเดีย". www.hrw.org .
  241. ^ "India – Facts on Trafficking and Prostitution". Uri.edu. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 มิถุนายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  242. ^ "อินเดียกำลังกลายเป็นศูนย์กลางของการค้าประเวณีเด็ก: SC". The Times of India . PTI. 29 มกราคม 2010. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2010 . สืบค้นเมื่อ29 มกราคม 2010 .
  243. ^ "The Rescue Foundation – New Internationalist". Newint.org. 2 มิถุนายน 2006. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 ตุลาคม 2012 . สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2012 .
  244. ^ Andrew Bushell. "การค้าทาสของปากีสถาน: ผู้ลี้ภัยชาวอัฟกันถูกขายเป็นโสเภณี การเป็นทาสตามสัญญาเฟื่องฟู; ฉากจากการประมูลทาส". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 เมษายน 2551 . สืบค้นเมื่อ28 มีนาคม 2551 .
  245. ^ Donald G. McNeil Jr. (1 สิงหาคม 2007) การศึกษาเผยว่าทาสทางเพศที่กลับบ้านเพิ่มความเสี่ยงต่อโรคเอดส์ เก็บถาวร 6 สิงหาคม 2017 ที่เวย์แบ็กแมชชีน , นิวยอร์กไทมส์
  246. ^ "Afghanistan's 'dancing boys' are invisible victims". Toronto Star . 9 เมษายน 2012. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 สิงหาคม 2017 . สืบค้นเมื่อ11 กันยายน 2017 .
  247. ^ "รายงานการค้ามนุษย์ในเด็กของ UNICRI ในประเทศไทย ปี 2548". เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 ตุลาคม 2548 . สืบค้นเมื่อ14 มิถุนายน 2548 .
  248. ^ Bertil Lintner (3 กุมภาพันธ์ 1996). "The Russian Mafia in Asia - Asia Pacific Media Service". Asiapacificms.com. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 กันยายน 2013 . สืบค้นเมื่อ 2 ธันวาคม 2013 .
  249. ^ ชาร์รอน, เดเร็ค (2005). My Name Lon - You Like Me? (พิมพ์ครั้งที่ 3 ปี 2005). กรุงเทพฯ ประเทศไทย: Bangkok Book House. หน้า 61...62. ISBN 978-974-92721-5-2-
  250. ^ Dhaka Tribune Adil Sakhawat เผยแพร่เมื่อ 01:20 น. 13 มกราคม 2017 [1] เก็บถาวร 10 สิงหาคม 2017 ที่เวย์แบ็กแมชชีน
  251. ^ ข่าวมาเลเซีย ผู้หญิงโรฮิงญาที่อพยพเข้ามาถูกใช้เป็นทาสทางเพศ [2] เก็บถาวร 10 สิงหาคม 2017 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  252. ^ "การค้นหา Bnrm ภาษาอังกฤษ". English.bnrm.nl. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  253. ^ "third". English.bnrm.nl. 18 กันยายน 2007. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  254. ^ "ที่สี่". English.bnrm.nl. 18 กันยายน 2007. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 เมษายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  255. ^ "Increase in human trafficking in Netherlands < Dutch news | Expatica The Netherlands". Expatica.com. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 มิถุนายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  256. ^ "Dutch agencies register 809 human trafficking victims". Crossroadsmag.eu. 9 กุมภาพันธ์ 2009. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 กันยายน 2015 . สืบค้นเมื่อ8 กรกฎาคม 2012 .
  257. ^ "รายงานสิทธิมนุษยชนปี 2009: เยอรมนี". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา. 11 มีนาคม 2010. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 มกราคม 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  258. ^ รายงานการค้ามนุษย์ โดยBKA (ภาษาเยอรมัน )
  259. ^ "รายงานสิทธิมนุษยชนปี 2008: กรีซ". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา. 25 กุมภาพันธ์ 2009. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 มกราคม 2012. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  260. ^ "การค้าประเวณีในสวิตเซอร์แลนด์เฟื่องฟู สร้างรายได้ปีละ 3.2 พันล้านฟรังก์สวิส" Swissinfo.ch 3 มิถุนายน 2549 สืบค้นเมื่อ8กรกฎาคม2555[ ลิงค์ตายถาวร ]
  261. ^ "รายงานสิทธิมนุษยชนปี 2008: เบลเยียม". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา. 25 กุมภาพันธ์ 2009. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 มกราคม 2012. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  262. ^ Petar Kostadinov (7 เมษายน 2009). "70 เปอร์เซ็นต์ของโสเภณีในเบลเยียมมาจากบัลแกเรีย – รายงาน – บัลแกเรีย" Sofiaecho.com. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 เมษายน 2012 . สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  263. ^ "รายงานสิทธิมนุษยชนปี 2008: ออสเตรีย". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา. 25 กุมภาพันธ์ 2009. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 มกราคม 2012. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .
  264. ^ "รายงานสิทธิมนุษยชนปี 2008: สเปน". กระทรวงการต่างประเทศสหรัฐอเมริกา. 25 กุมภาพันธ์ 2009. เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 มกราคม 2012. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012 .

แหล่งที่มา

  • Askin, Kelly Dawn (1997). อาชญากรรมสงครามต่อสตรี: การฟ้องร้องในศาลอาชญากรรมสงครามระหว่างประเทศ สำนักพิมพ์ Martinus Nijhoff ISBN 978-90-411-0486-1-
  • แมนธอร์ป, โจนาธาน (2008) ประเทศต้องห้าม: ประวัติศาสตร์ไต้หวัน (ภาพประกอบ เอ็ด) มักมิลลัน. พี 77. ไอเอสบีเอ็น 978-0230614246-
  • โซห์, ซาราห์ (2009). สตรีผู้บำเพ็ญประโยชน์: ความรุนแรงทางเพศและความทรงจำหลังอาณานิคมในเกาหลีและญี่ปุ่นสำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยชิคาโกISBN 978-0226767772-
  • โยชิมิ โยชิอากิ (2000). สตรีบำเรอกาม: การเป็นทาสทางเพศในกองทัพญี่ปุ่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 แปลโดยโอไบรอัน ซูซานน์ สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโคลัมเบียISBN 978-0231120326-

อ่านเพิ่มเติม

  • เดวิส, โรเบิร์ต เมอร์เรย์ (2003). ทาสคริสเตียน เจ้านายมุสลิม: ทาสผิวขาวในเมดิเตอร์เรเนียน ชายฝั่งบาร์บารี และอิตาลี 1500–1800เบซิงสโตก: Palgrave Macmillan ISBN 978-1-4039-4551-8-
  • วอลช์, ไมเคิล เจ.; ดอน จอร์แดน (2008). White Cargo: ประวัติศาสตร์ที่ถูกลืมของทาสผิวขาวในอเมริกาของอังกฤษสำนักพิมพ์ NYU PRESS ISBN 978-0-8147-4296-9-
  • ลาล คิชอริ ซารัน (1994). ระบบทาสมุสลิมในอินเดียยุคกลางโคลัมเบีย มิสซูรี: South Asia Books. ISBN 978-81-85689-67-8-
  • มาร์คอน เจอร์รี วอชิงตันโพสต์ "การค้ามนุษย์ก่อให้เกิดความโกรธแค้น แต่หลักฐานน้อยมาก" 23 กันยายน 2550
  • Davies, หนังสือพิมพ์ Nick Guardian "การสอบสวนล้มเหลวในการพบผู้ค้ามนุษย์รายเดียวที่บังคับให้ใครค้าประเวณี" 20 ตุลาคม 2552
  • Davies, หนังสือพิมพ์ Nick Guardian "การค้าประเวณีและการค้ามนุษย์ – กายวิภาคของความตื่นตระหนกทางศีลธรรม" 20 ตุลาคม 2552
  • Ozimek, John ทะเบียน "ข้อเสนอการค้าประเวณีของรัฐบาลอังกฤษถูกจับขณะกางเกงหลุด" 22 ตุลาคม 2552:
  • Dasgupta, Rajashri และ Murthy, Laxmi สื่อกระแสหลัก: "การค้ามนุษย์เกินจริงหรือไม่?" มกราคม 2552
  • ไวเซอร์, โรนัลด์ - รายงานของมหาวิทยาลัยจอร์จ วอชิงตัน
  • Waterfield, Bruno Spiked ออนไลน์ "เปิดโปง: ตำนานของทาสเซ็กส์ฟุตบอลโลก" กุมภาพันธ์ 2550
  • "ความเป็นทาสโดย ใช้อักษรตัว S ขนาดใหญ่" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 พฤษภาคม 2553 สืบค้นเมื่อ20 ธันวาคม 2552{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (link)
  • New York Times: "ใบหน้าแห่งการค้าทาส" โดย Kassie Bracken 4 มกราคม 2009
วิกิคำคมมีคำคมที่เกี่ยวข้องกับการค้าประเวณี
  • ไดอารี่ของทาสเซ็กส์ – SFGate.com
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Sexual_slavery&oldid=1250522108"