อาณาจักรอินโด-กรีก

อาณาจักรอินโด-กรีก
200 ปีก่อนคริสตกาล–10 คริสตศักราช
ช้างและคทาของเฮอร์มีสบนเหรียญของดีเมทริอุสที่ 1ผู้ก่อตั้งอาณาจักรอินเดีย-กรีก
ซาตาวาฮานะ มหาเมกา -วาหนัส ออดัมบารัส ยอเธียส ปาราวัส วริชนิส คูนินดาส มิตรัส อรชุนยาณ มาลาวาส ชุนกาส ปันยาส โชลัส ดินแดนของชาวอินโด-กรีก ประมาณ 150 ปีก่อนคริสตกาล[1]
เมืองหลวง	อเล็กซานเดรียในคอเคซัส (ปัจจุบันคือเมืองบาแกรม ) [2]
ภาษาทั่วไป	กอยน์ ภาษากรีก บาลี สันสกฤต ประกฤต
ศาสนา	ศาสนากรีก โบราณ พุทธศาสนา ศาสนา ฮินดู ศาสนา โซโรอัสเตอร์
รัฐบาล	ระบอบราชาธิปไตย
บาซิเลียส
• 200–180 ปีก่อนคริสตกาล	เดเมทริอุสที่ 1 (คนแรก)
• 25 ปีก่อนคริสตกาล–10 คริสตศักราช	Strato III (สุดท้าย)
ยุคประวัติศาสตร์	ยุคโบราณ
• ที่จัดตั้งขึ้น	200 ปีก่อนคริสตกาล
• ยกเลิกแล้ว	ค.ศ. 10
พื้นที่
150 ปีก่อนคริสตกาล[3]	1,100,000 ตารางกิโลเมตร( 420,000 ตารางไมล์)
ก่อนหน้าด้วย ประสบความสำเร็จโดย อาณาจักรกรีก-แบ็กเตรีย จักรวรรดิโมริยะ อินโด-ไซเธียน ชาวอินโด-พาร์เธียน
ส่วนหนึ่งของวันนี้	อัฟกานิสถาน ปากีสถาน อินเดีย

Indo-Greek Kingdom (200 BCE–10 CE)
200–190 BCE Demetrius I 190–180 BCE Agathocles, Pantaleon 185–170 BCE Antimachus I 180–160 BCE Apollodotus I 175–170 BCE Demetrius II 160–155 BCE Antimachus II 170–145 BCE Eucratides 155–130 BCE Menander I 130–120 BCE Zoilos I, Agathokleia 155–130 BCE Lysias, Strato I 110–100 BCE Antialcidas, Heliokles II 100 BCE Polyxenos, Demetrius III 100–95 BCE Philoxenus 95–90 BCE Diomedes, Amyntas, Epander 90 BCE Theophilos, Peukolaos, Thraso 90–85 BCE Nicias, Menander II, Artemidoros 90–70 BCE Hermaeus, Archebius 75–70 BCE Telephos, Apollodotus II 65–55 BCE Hippostratos, Dionysios 55–35 BCE Zoilos II 35–25 BCE Apollophanes 25 BCE–10 CE Strato II, Strato III
v t e

Part of a series on the
Indo-Greek Kingdom
History Ancient sources Religion Art Legacy
v t e

ราชอาณาจักรอินเดีย-กรีกหรือที่รู้จักกันในชื่อราชอาณาจักรยาวานา [ ^a]เป็น อาณาจักร กรีกในยุคเฮลเลนิสติก ครอบคลุมพื้นที่หลายส่วนของ อัฟกานิสถานปากีสถานและอินเดีย ตะวันตกเฉียงเหนือ ในปัจจุบัน^{[5] [6] [7] [8] [9] [10]}

คำว่า "อาณาจักรอินโด-กรีก" นั้นหมายความถึงรัฐเฮลเลนิสติกจำนวนหนึ่งที่ปกครองจากเมืองหลวงในภูมิภาคต่างๆ เช่นตักสิลาซาคลา ปุชกาลาวาตีและอเล็กซานเดรียในเทือกเขาคอเคซัส (ปัจจุบันคือบาแกรม ) ^{[11] [12] [13]}ศูนย์กลางอื่นๆ นั้นเป็นเพียงการกล่าวถึงเท่านั้น เช่นGeographiaของปโตเลมีและคำศัพท์ของกษัตริย์ในเวลาต่อมา แสดงให้เห็นว่าครั้งหนึ่งธีโอฟิลัสในภาคใต้ของเขตอิทธิพลของอินโด-กรีกก็อาจเคยเป็นที่นั่งของราชวงศ์ด้วย

อาณาจักรนี้ก่อตั้งขึ้นเมื่อพระเจ้าดีมีเทรียสที่ 1 แห่ง แบกเตรีย กษัตริย์กรีก -แบกเตรีย รุกรานอินเดียจากแบกเตรียในราว 200 ปีก่อนคริสตกาล^[14] ในที่สุด ชาวกรีกทางตะวันออกของจักรวรรดิซีลูซิดก็ถูกแบ่งแยกจากอาณาจักรกรีก-แบกเตรียและอาณาจักรอินโด-กรีกในอนุทวีปอินเดียตะวันตกเฉียงเหนือ^[15]

ในช่วงสองศตวรรษของการปกครอง กษัตริย์อินโด-กรีกได้ผสมผสานภาษาและสัญลักษณ์ของกรีกและอินเดียเข้าด้วยกันดังที่เห็นบนเหรียญ และผสมผสานแนวคิดของกรีกและอินเดียเข้าด้วยกัน ดังที่เห็นในซากโบราณสถาน^[16]การแพร่กระจายของวัฒนธรรมอินโด-กรีกมีผลที่ยังคงรู้สึกได้จนถึงทุกวันนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่านอิทธิพลของศิลปะกรีก-พุทธ [ ^17]เชื้อชาติของอินโด-กรีกอาจเป็นลูกผสมในระดับหนึ่งยูทิเดมัสที่ 1 เป็น ชาวกรีกแมกนีเซียนตามที่โพลีเบียสกล่าว^[18]ลูกชายของเขาเดเมทริอุสที่ 1ผู้ก่อตั้งอาณาจักรอินโด-กรีก จึงมีเชื้อชาติกรีกอย่างน้อยก็โดยบิดาของเขา ได้มีการจัดสนธิสัญญาการแต่งงานระหว่างเดเมทริอุสคนเดียวกันนี้กับลูกสาวของแอนติโอคัสที่ 3ผู้ปกครองราชวงศ์เซลูซิดบางครั้งเชื้อชาติของผู้ปกครองอินโด-กรีกในภายหลังก็ไม่ชัดเจนนัก^[19]ตัวอย่างเช่นอาร์เทมิโดรอส (80 ปีก่อนคริสตกาล) เชื่อกันว่ามี เชื้อสาย อินเดีย-ไซเธียนแม้ว่าปัจจุบันเขาจะถือได้ว่าเป็นกษัตริย์อินเดีย-กรีกธรรมดาก็ตาม^[20]

กษัตริย์ เมนันเดอร์ที่ 1 โซเตอร์เป็นกษัตริย์อินเดีย-กรีกที่มีชื่อเสียงมากที่สุด มักเรียกกันสั้นๆ ว่า "เมนันเดอร์" แม้ว่าจะมีกษัตริย์อินเดีย-กรีกอีกพระองค์หนึ่งที่รู้จักกันในชื่อเมนันเดอร์ที่ 2 เมืองหลวงของเมนันเดอร์ที่ 1 อยู่ที่ซากาลาในแคว้นปัญจาบ (ปัจจุบันคือเซียลโกต) หลังจากการสิ้นพระชนม์ของเมนันเดอร์ อาณาจักรของพระองค์ส่วนใหญ่แตกสลายและอิทธิพลของอินเดีย-กรีกลดลงอย่างมาก อาณาจักรและสาธารณรัฐใหม่จำนวนมากทางตะวันออกของแม่น้ำราวีเริ่มผลิตเหรียญกษาปณ์ใหม่ซึ่งแสดงถึงชัยชนะทางทหาร^[21] หน่วยงานที่โดดเด่นที่สุดที่ก่อตั้งขึ้นคือ สาธารณรัฐ Yaudheya , ArjunayanasและAudumbarasกล่าวกันว่า Yaudheyas และ Arjunayanas ต่างก็ได้รับ "ชัยชนะด้วยดาบ" ^[22]ราชวงศ์ Datta และราชวงศ์MitraตามมาในMathura ในไม่ช้า

ในที่สุดชาวอินเดีย-กรีกก็หายไปจากฐานะทางการเมืองในราวปี ค.ศ. 10 หลังจากการรุกรานของชาวอินเดีย-ไซเธียนแม้ว่ากลุ่มประชากรกรีกน่าจะยังคงอยู่ต่ออีกหลายร้อยปีภายใต้การปกครองต่อมาของชาวอินเดีย-พาร์เธียนชาวกุษาณะ [ ^b]และชาวอินเดีย-ไซเธียน ซึ่งรัฐ ซาแทรปส์ตะวันตกของพวกเขายังคงแผ่ขยายไปทั่วบริเวณกรีก ในท้องถิ่น จนถึงปี ค.ศ. 415

ชาวกรีกเริ่มเข้ามาตั้งถิ่นฐานในพื้นที่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอนุทวีป อินเดียเป็นครั้งแรกในสมัยจักรวรรดิอะคีเมนิดของเปอร์เซีย ดาริอัสมหาราชพิชิตพื้นที่ดังกล่าว แต่ร่วมกับผู้สืบทอดตำแหน่งของพระองค์ ยังได้พิชิตดินแดนกรีกส่วนใหญ่ ซึ่งในเวลานั้นรวมถึงคาบสมุทรอานาโตเลีย ตะวันตกทั้งหมด เมื่อหมู่บ้านกรีกก่อกบฏภายใต้การปกครองของเปอร์เซีย พวกเขามักจะถูกกวาดล้างทางชาติพันธุ์โดยการย้ายถิ่นฐานไปยังอีกฝั่งหนึ่งของจักรวรรดิ ดังนั้นจึงมีชุมชนชาวกรีกจำนวนมากในพื้นที่อินเดียของจักรวรรดิเปอร์เซีย^{[ ต้องการอ้างอิง ]}

ในศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาลอเล็กซานเดอร์มหาราชได้เอาชนะและพิชิตจักรวรรดิเปอร์เซีย ในปี 326 ก่อนคริสตกาล ซึ่งรวมไปถึงภาคตะวันตกเฉียงเหนือของอนุทวีปอินเดียไปจนถึงแม่น้ำ Hyphasisอเล็กซานเดอร์ได้ก่อตั้งอาณาจักรและก่อตั้งนิคมหลายแห่ง รวมถึงBucephalaเขาหันหลังกลับเมื่อกองกำลังของเขาปฏิเสธที่จะไปทางตะวันออกต่อไป^[23]อาณาจักรของอินเดียในแคว้นปัญจาบถูกปล่อยให้เป็นหน้าที่ของPorusและTaxilesซึ่งได้รับการยืนยันอีกครั้งในสนธิสัญญา Triparadisusในปี 321 ก่อนคริสตกาล และกองทหารกรีกที่เหลืออยู่ในอาณาจักรเหล่านี้ถูกปล่อยให้อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของนายพลEudemus ของอเล็กซานเดอร์ หลังจาก 321 ก่อนคริสตกาล Eudemus ได้โค่นล้ม Taxiles จนกระทั่งเขาออกจากอินเดียในปี 316 ก่อนคริสตกาล ทางตอนใต้ นายพลอีกคนหนึ่งยังปกครองอาณานิคมของกรีกในลุ่มแม่น้ำสินธุ: Peithon ลูกชายของ Agenor [ ^24]จนกระทั่งเขาออกเดินทางไปยังบาบิลอนในปี 316 ก่อนคริสตกาล

ประมาณ 322 ปีก่อนคริสตกาล ชาวกรีก (ซึ่งเรียกว่าโยนาหรือยาวานะในแหล่งข้อมูลของอินเดีย) อาจเข้าร่วมกับกลุ่มอื่น ๆ ในการลุกฮือของจันทรคุปต์เมารยะต่อต้านราชวงศ์นันทาและไปไกลถึงปาฏลีบุตรเพื่อยึดเมืองจากนันทา มุทรารักษะ ของวิศาขาดุตตะและ งานปาริษฐปารวันของ ชาวเชนพูดถึงพันธมิตรของจันทรคุปต์กับกษัตริย์ปารวัตกะแห่งหิมาลัย ซึ่งมักจะระบุว่าเป็นโพรัส [ ^25]และตามบันทึกเหล่านี้ พันธมิตรนี้ทำให้จันทรคุปต์มีกองทัพที่ประกอบด้วยยาวานะ (กรีก) กัมโบชะศัก (ไซเธียน) กีรตะ (เนปาล) ปาราสิกะ (เปอร์เซีย) และบาห์ลิกะ (แบกเตรีย) ซึ่งเข้ายึดปาฏลี บุตร ได้^{[26] [27] [28]}

ในปี 305 ก่อนคริสตกาลพระเจ้าซีลูคัสที่ 1นำกองทัพไปยังแม่น้ำสินธุซึ่งพระองค์ได้เผชิญหน้ากับพระเจ้าจันทรคุปต์การเผชิญหน้าสิ้นสุดลงด้วยสนธิสัญญาสันติภาพและ "ข้อตกลงการแต่งงานข้ามราชวงศ์" ( Epigamia , กรีก: Ἐπιγαμία) ซึ่งหมายถึงการแต่งงานข้ามราชวงศ์หรือข้อตกลงการแต่งงานข้ามราชวงศ์ระหว่างชาวอินเดียและชาวกรีก ดังนั้น พระเจ้าซีลูคัสจึงยกดินแดนทางตะวันออกให้แก่พระเจ้าจันทรคุปต์ ซึ่งอาจรวมถึงอาราโคเซีย ด้วย และได้รับ ช้างศึก 500 ตัว(ซึ่งมีบทบาทสำคัญในชัยชนะของพระซีลูคัสในยุทธการที่อิปซัส ): ^[29]

ชาวอินเดียครอบครองดินแดนบางส่วนที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำสินธุ ซึ่งเคยเป็นของชาวเปอร์เซียมาก่อน อเล็กซานเดอร์ได้ยึดครองดินแดนเหล่านี้จากชาวอาริอานี และตั้งถิ่นฐานเป็นของตนเองที่นั่น แต่ซีลูคัส นิคาเตอร์ได้มอบดินแดนเหล่านี้ให้กับซานโดรคอตตัสโดยทำสัญญาแต่งงาน และได้รับช้างห้าร้อยตัวเป็นการตอบแทน

—  สตราโบ 15.2.1(9) ^[30]

รายละเอียดของข้อตกลงการแต่งงานไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด^[31]แต่เนื่องจากแหล่งข้อมูลที่มีอยู่มากมายเกี่ยวกับเซลูคัสไม่เคยกล่าวถึงเจ้าหญิงอินเดีย จึงเชื่อกันว่าความสัมพันธ์ในการแต่งงานเป็นไปในทางตรงกันข้าม โดยจันทรคุปต์เองหรือบินดุสาร์ลูกชายของเขาแต่งงานกับเจ้าหญิงเซลูซิด ตามธรรมเนียมกรีกร่วมสมัยเพื่อสร้างพันธมิตรทางราชวงศ์แหล่งข้อมูลปุราณะ ของอินเดียที่มี ชื่อว่า Pratisarga ParvaในBhavishya Puranaบรรยายถึงการแต่งงานของจันทรคุปต์กับเจ้าหญิงกรีก (" Yavana ") ซึ่งเป็นลูกสาวของเซลูคัส^[32]ก่อนที่จะให้รายละเอียดเกี่ยวกับลำดับวงศ์ตระกูลของราชวงศ์โมริยะในยุคแรกอย่างแม่นยำ:

“ พระเจ้าจันทรคุปต์ทรงแต่งงานกับลูกสาวของสุลุวะ กษัตริย์ ยวณะแห่งเมืองปาอุสะดังนั้นพระองค์จึงทรงผสมผสานชาวพุทธและยวณะเข้าด้วยกัน พระองค์ทรงปกครองเป็นเวลา 60 ปีวินทุสารถือกำเนิดจากพระองค์และปกครองเป็นเวลาเท่ากับบิดาของพระองค์ พระราชโอรสของพระองค์คือพระเจ้าอโศก ”

—  ปราติสารกา ปารวา^{[33] [32]}

อย่างไรก็ตาม จันทรคุปต์นับถือศาสนาเชนจนกระทั่งสิ้นพระชนม์ เขาได้แต่งงานกับ เบเร นิซ ( สุวรรณนัค สี) บุตรสาวของ เซลูคัส นิคาเตอร์และด้วยเหตุนี้ เขาจึงได้ผสมผสานชาวอินเดียเข้ากับชาวกรีกอโศก หลานชายของพระองค์ ซึ่งวูดค็อกและนักวิชาการคนอื่นๆ ได้เสนอแนะว่า "แท้จริงแล้วอาจเป็นชาวกรีกครึ่งหนึ่งหรืออย่างน้อยก็หนึ่งในสี่" ^[35]

ชาวกรีกหลายคน เช่น นักประวัติศาสตร์เมกัสเทเนส [ ^36]ตามด้วยไดมาคัสและไดโอนีเซียสถูกส่งไปพำนักที่ราชสำนักโมริยะ^[37]ยังคงมีการแลกเปลี่ยนของขวัญกันระหว่างผู้ปกครองทั้งสอง^[38]ความเข้มข้นของการติดต่อเหล่านี้ได้รับการพิสูจน์โดยการมีอยู่ของกรมรัฐโมริยะโดยเฉพาะสำหรับชาวกรีก ( ยาวานา ) และชาวเปอร์เซียต่างชาติ^[39]หรือซาก เครื่องปั้นดินเผา เฮลเลนิสติกที่พบได้ทั่วอินเดียตอนเหนือ^[40]

ในโอกาสเหล่านี้ ประชากรกรีกยังคงอาศัยอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอนุทวีปอินเดียภายใต้การปกครองของราชวงศ์โมริยะ พระเจ้าอโศก หลานชายของพระเจ้าจันทรคุปต์ ซึ่งเปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธ ได้ประกาศในพระราชกฤษฎีกาของพระเจ้าอโศกซึ่งจารึกไว้เป็นหิน โดยบางฉบับเขียนเป็นภาษากรีก^{[41] [42]}ว่าประชากรกรีกภายในอาณาจักรของพระองค์ก็เปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธด้วยเช่นกัน: ^[43]

ที่นี่ ในเขตราชอาณาเขตของกษัตริย์ ท่ามกลางชาวกรีก ชาวกัมโบชะ ชาวนภกะ ชาวนภปมกิต ชาวโภชะ ชาวปิตินิกา ชาวอันธรและชาวปาลิดา ผู้คนปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระผู้เป็นที่รักของเหล่าทวยเทพในธรรมทุกแห่ง

—  ร็อคกฤษฎีกา นบี13 (ส.ธรรมิกา)

ในพระราชโองการของพระองค์ พระเจ้าอโศกทรงกล่าวถึงว่าพระองค์ได้ทรงส่งทูตชาวพุทธไปหาผู้ปกครองชาวกรีกจนไปถึงเมดิเตอร์เรเนียน ( พระราชโองการที่ 13 ) ^{[44] [45]}และทรงพัฒนายาสมุนไพรในดินแดนของพวกเขา เพื่อสวัสดิภาพของมนุษย์และสัตว์ ( พระราชโองการที่ 2 ) ^[46]

ดูเหมือนว่าชาวกรีกในอินเดียจะมีบทบาทสำคัญในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา เนื่องจากทูตของพระเจ้าอโศกบางคน เช่นธรรมารักษ์สิตา [ ^47]หรืออาจารย์มหาธรรมารักษ์สิตา [ ^48]ได้รับการบรรยายใน ต้นฉบับภาษา บาลีว่าเป็นพระภิกษุชาวกรีกชั้นนำ (" โยนา " หรือภาษาไอโอเนียน) ที่มีบทบาทในการเผยแผ่ศาสนาพุทธ ( มหาวงศ์ XII) ^[49]เชื่อกันว่าชาวกรีกมีส่วนสนับสนุนงานประติมากรรมของเสาแห่งพระเจ้าอโศก [ 50 ^]และโดยทั่วไปแล้วมีส่วนทำให้ศิลปะแบบโมริยะเจริญรุ่งเรือง^[51]ชาวกรีกบางคน (ยวานะ) อาจมีบทบาทในการบริหารในดินแดนที่พระเจ้าอโศกปกครองจารึกบนหิน Junagadh ของ Rudradamanบันทึกไว้ว่าในรัชสมัยของพระเจ้าอโศกกษัตริย์/ผู้ว่าราชการชาวยวานะ ชื่อ Tushasphaเป็นผู้รับผิดชอบในพื้นที่Girnar รัฐ Gujaratโดยกล่าวถึงบทบาทของเขาในการก่อสร้างอ่างเก็บน้ำ^{[52] [53]}

ในปี 206 ก่อนคริสตกาลจักรพรรดิแอนทิโอคัสแห่งราชวงศ์เซลูซิดได้นำกองทัพไปยัง หุบเขา คาบูล อีกครั้ง โดยได้รับช้างศึกและของขวัญจากกษัตริย์ท้องถิ่นชื่อโซฟากาเซนัส : ^[54]

เขา (แอนติออกัส) ข้ามเทือกเขาคอเคซัส (Caucasus Indicus หรือ Paropamisus: mod. Hindu Kúsh ) และลงไปยังอินเดีย ฟื้นมิตรภาพของเขากับSophagasenusกษัตริย์แห่งอินเดีย ได้รับช้างมาเพิ่มจนมีทั้งหมดร้อยห้าสิบตัว และเมื่อเตรียมกำลังทหารไว้แล้ว เขาก็ออกเดินทางอีกครั้งด้วยกองทัพของเขาเอง โดยปล่อยให้แอนโดรสเทเนสแห่งไซซิกัสรับหน้าที่นำสมบัติกลับบ้าน ซึ่งกษัตริย์ทรงตกลงที่จะมอบให้กับเขา

—  โพลีบิอุสประวัติศาสตร์ 11.39 [ ^{55] [56]}

อเล็กซานเดอร์ยังได้ก่อตั้งอาณานิคมหลายแห่งในบัคเตรีย ที่อยู่ใกล้เคียง เช่นอเล็กซานเดรียบนแม่น้ำอ็อกซัส (ปัจจุบันคือ เมือง ไอ-คาโนม ) และ อเล็กซานเด รียแห่งคอเคซัส ( เมืองกาปิซาในยุคกลางปัจจุบันคือ เมืองบาแก รม ) หลังจากอเล็กซานเดอร์สิ้นพระชนม์ในปี 323 ก่อนคริสตกาล บัคเตรียก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของ ซีลูคัสที่ 1 นิคาเตอร์ผู้ก่อตั้งจักรวรรดิเซลูซิด อาณาจักรกรีก-บัคเตรียก่อตั้งขึ้นเมื่อไดโอโดตัสที่ 1 เจ้าเมืองบัคเตรีย (และอาจรวมถึงจังหวัดโดยรอบ) แยกตัวออกจากจักรวรรดิเซลูซิดเมื่อประมาณ 250 ก่อนคริสตกาล แหล่งข้อมูลโบราณที่เก็บรักษาไว้ (ดูด้านล่าง) ค่อนข้างขัดแย้งกัน และยังไม่มีการระบุวันที่แน่นอนของการประกาศเอกราชของบัคเตรีย เมื่อสรุปแบบง่ายๆ แล้ว พบว่ามีลำดับเหตุการณ์สำคัญ (ประมาณ 255 ปีก่อนคริสตกาล) และลำดับเหตุการณ์สำคัญ (ประมาณ 246 ปีก่อนคริสตกาล) สำหรับการแยกตัวของไดโอโดโตส^[57]ลำดับเหตุการณ์ในอดีตมีข้อดีคือสามารถอธิบายได้ว่าทำไมแอนติออกัสที่ 2 กษัตริย์แห่งราชวงศ์เซลูซิด จึงออกเหรียญเพียงไม่กี่เหรียญในแบกเตรีย เนื่องจากไดโอโดตัสจะได้รับเอกราชที่นั่นในช่วงต้นรัชสมัยของแอนติออกัส^[58]ในทางกลับกัน ลำดับเหตุการณ์ในอดีตที่มีน้อยนิดตั้งแต่กลางคริสตศักราช 240 มีข้อดีคือสามารถเชื่อมโยงการแยกตัวของไดโอโดตัสที่ 1 เข้ากับสงครามซีเรียครั้งที่ 3ซึ่งเป็นความขัดแย้งครั้งร้ายแรงของจักรวรรดิเซลูซิด

Diodotus ผู้ว่าราชการเมืองพันเมืองแห่งบัคเตรีย ( ละติน : Theodotus, mille urbium Bactrianarum praefectus ) ได้เปลี่ยนใจและประกาศตนเป็นกษัตริย์ ประชาชนคนอื่นๆ ในเขตตะวันออกล้วนทำตามอย่างเขาและแยกตัวออกจากชาวมาซิโดเนีย

—  ( จัสติน , XLI,4 ^[59] )

อาณาจักรใหม่ที่มีการขยายตัวเป็นเมืองอย่างกว้างขวางและถือเป็นอาณาจักรที่ร่ำรวยที่สุดแห่งหนึ่งในตะวันออก ( opulentissimum illud mille urbium Bactrianum imperium "จักรวรรดิบัคเตเรียนที่รุ่งเรืองอย่างยิ่งแห่งเมืองนับพันเมือง" จัสติน, XLI,1 ^[60] ) มีแนวโน้มที่จะเติบโตในด้านอำนาจและขยายอาณาเขตไปทางตะวันออกและตะวันตก:

ชาวกรีกที่ทำให้แบกเตรียก่อกบฏได้เติบโตแข็งแกร่งขึ้นเนื่องจากความอุดมสมบูรณ์ของประเทศจนพวกเขาได้กลายมาเป็นผู้ปกครองไม่เพียงแต่ของอาริอานา เท่านั้น แต่ยังรวมถึงของอินเดีย ด้วย ดังที่อพอลโลโดรัสแห่งอาร์เตมิตาได้กล่าวไว้ และชนเผ่าอื่นๆ อีกมากมายถูกปราบโดยพวกเขามากกว่าที่อเล็กซานเดอร์จะรับมือได้... เมืองของพวกเขาได้แก่บัคเตรีย (เรียกอีกอย่างว่าซาเรียสปา ซึ่งมีแม่น้ำที่มีชื่อเดียวกันไหลผ่านและไหลลงสู่แม่น้ำอ็อกซัส ) และดารัปซา และอีกหลายๆ เมือง ในจำนวนนี้ก็มียูคราติเดียซึ่งตั้งชื่อตามผู้ปกครอง

—  (สตราโบ, XI.XI.I ^[61] )

เมื่อผู้ปกครองของพาร์เธีย ซึ่งเป็นเพื่อนบ้าน อดีตเจ้าเมืองและกษัตริย์ อันดราโกรัสที่ประกาศตนเป็นกษัตริย์ถูกกำจัดโดยอาร์ซาเซสการขึ้นสู่อำนาจของจักรวรรดิพาร์เธียทำให้ชาวกรีก-แบกเตรียไม่สามารถติดต่อกับโลกกรีกได้โดยตรง การค้าทางบกยังคงดำเนินต่อไปในอัตราที่ลดลง ในขณะที่การค้าทางทะเลระหว่างอียิปต์กรีกและแบกเตรียพัฒนาขึ้น

Diodotus ได้รับการสืบทอดตำแหน่งโดยDiodotus II บุตรชายของเขา ซึ่งเป็นพันธมิตรกับArsaces ชาวพาร์เธียน ในการต่อสู้กับSeleucus II :

ไม่นานหลังจากนั้น ด้วยความช่วยเหลือจากการตายของ Diodotus Arsaces จึงได้เจรจาสันติภาพและทำพันธมิตรกับลูกชายของเขาซึ่งมีชื่อว่า Diodotus เช่นกัน ในเวลาต่อมา เขาได้ต่อสู้กับ Seleucos ซึ่งมาลงโทษพวกกบฏ และเขาก็ได้รับชัยชนะ ชาว Parthian เฉลิมฉลองวันนี้ในฐานะวันที่เริ่มต้นอิสรภาพของพวกเขา

—  (จัสติน, XLI,4) ^[62]

ยูทิเดมัสชาว กรีก ชาวแมกนีเซียนตามบันทึกของโพลีบิอุส^[63]และอาจเป็นซาตราปของซอกเดียนาได้ล้มล้างอำนาจของดิโอโดตัสที่ 2 ในราว 230 ปีก่อนคริสตกาล และก่อตั้งราชวงศ์ของตนเอง การควบคุมของยูทิเดมัสขยายไปถึงซอกเดียนา ขยายออกไปไกลกว่าเมืองอเล็กซานเดรีย เอสคาเตที่ก่อตั้งโดยอเล็กซานเดอร์มหาราชในเฟอร์กานา :

"นอกจากนี้พวกเขายังยึดครองซอกเดียนา ซึ่งตั้งอยู่เหนือบัคเทรียนา ทางทิศตะวันออก ระหว่างแม่น้ำออกซัส ซึ่งเป็นเขตแดนระหว่างชาวบัคเทรียกับชาวซอกเดียน และ แม่น้ำ ยาซาร์เตสและแม่น้ำยาซาร์เตสยังเป็นเขตแดนระหว่างชาวซอกเดียนกับชนเผ่าเร่ร่อนอีกด้วย

—  สตราโบ XI.11.2 ^[64]

ยูทิเดมัส ถูกโจมตีโดย แอนติโอคัสที่ 3ผู้ปกครองเซลูซิดเมื่อราว 210 ปีก่อนคริสตกาล แม้ว่าเขาจะบังคับบัญชาทหารม้า 10,000 นาย แต่ในตอนแรก ยูทิเดมัสก็พ่ายแพ้ในการรบที่แม่น้ำอาริอุส^[65]และต้องล่าถอย จากนั้นเขาก็ต้านทานการปิดล้อมเมืองบัคตรา (ปัจจุบันคือเมืองบัลค์ ) ที่มีป้อมปราการไว้ได้สำเร็จเป็นเวลา 3 ปี ก่อนที่แอนติโอคัสจะตัดสินใจยอมรับผู้ปกครองคนใหม่ในที่สุด และมอบลูกสาวคนหนึ่งของเขาให้กับดีเมทริ อุส บุตรชายของยูทิเดมัส เมื่อราว 206 ปีก่อนคริสตกาล^[66]บันทึกคลาสสิกยังเล่าว่า ยูทิเดมัสเจรจาสันติภาพกับแอนติโอคัสที่ 3 โดยแนะนำว่าเขาสมควรได้รับเครดิตสำหรับการโค่นล้มไดโอโดตัส กบฏดั้งเดิม และเขากำลังปกป้องเอเชียกลางจากการรุกรานของชนเผ่าเร่ร่อนด้วยความพยายามป้องกันของเขา:

...เพราะว่าถ้าเขาไม่ยอมตามความต้องการนี้ พวกเขาจะไม่ปลอดภัยเลย เพราะว่ามีกองทัพคนเร่ร่อนจำนวนมากอยู่ใกล้ๆ ซึ่งเป็นอันตรายต่อทั้งสองฝ่าย และถ้าพวกเขายอมรับคนเหล่านี้เข้ามาในประเทศ ประเทศนั้นก็จะตกอยู่ในความป่าเถื่อนอย่างสิ้นเชิงอย่างแน่นอน

—  ( โพลีบิอุส , 11.34) ^[63]

หลังจากกองทัพเซลูซิดออกไป อาณาจักรแบกเตรียก็ดูเหมือนจะขยายตัวออกไป ทางตะวันตก พื้นที่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของอิหร่านอาจถูกดูดซับไป อาจถึงขั้นเข้าไปใน อาณาจักรพาร์ เธีย ซึ่งผู้ปกครองของอาณาจักรนี้ถูกแอ นทิโอคัสมหาราชปราบลง ดินแดนเหล่านี้อาจจะเหมือนกับอาณาจักร แทปูเรียและทราเซียนของอาณาจักรแบกเตรีย

ทางเหนือ ยูทิเดมัสยังปกครองซอกเดียนาและเฟอร์กานาและมีหลักฐานว่าชาวกรีก-แบกเตรียอาจนำทัพสำรวจจากอเล็กซานเดรีย เอสคาเทไปจนถึงกาชการ์และอุรุมชีในเติร์กสถานของจีน ซึ่งนำไปสู่การติดต่อครั้งแรกที่ทราบระหว่างจีนและตะวันตกเมื่อประมาณ 220 ปีก่อนคริสตกาล สตราโบนักประวัติศาสตร์ชาวกรีกก็เขียนไว้เช่นกันว่า:

พวกเขาขยายอาณาจักรของตนไปไกลถึงเซเรส (จีน) และฟรีนิ

—  ( สตราโบ , XI.XI.I) ^[61]

มีการพบรูปปั้นและรูปทหารกรีกหลายชิ้นทางตอนเหนือของเทียนซานซึ่งเป็นประตูสู่ประเทศจีน และปัจจุบันจัดแสดงอยู่ใน พิพิธภัณฑ์ ซินเจียงในเมืองอุรุมชี (บอร์ดแมน^[67] )

อิทธิพลของกรีกที่มีต่อศิลปะจีนก็มีการเสนอแนะเช่นกัน ( Hirth , Rostovtzeff ) การออกแบบด้วย ดอกไม้ กุหลาบเส้นเรขาคณิต และการฝังแก้ว ซึ่งชวนให้นึกถึงอิทธิพลของกรีก^[68]สามารถพบได้ในกระจกสำริด บางชิ้นในยุคต้น ราชวงศ์ฮั่น^[69]

นักสะสมเหรียญยังแนะนำว่าอาจมีการแลกเปลี่ยนเทคโนโลยีบางอย่างเกิดขึ้นในโอกาสเหล่านี้: ชาวกรีก-แบกเตรียเป็นกลุ่มแรกของโลกที่ออก เหรียญ คิวโปรนิกเกิล (อัตราส่วน 75/25) ^[70]ซึ่งเป็นเทคโนโลยีโลหะผสมที่ชาวจีนรู้จักในสมัยนั้นภายใต้ชื่อ "ทองแดงขาว" (อาวุธบางชิ้นจากช่วงรณรัฐเป็นโลหะผสมทองแดง-นิกเกิล^[71] ) การส่งออกโลหะของจีนโดยเฉพาะเหล็กเพื่อการค้าได้รับการยืนยันในช่วงเวลานั้น กษัตริย์ยูทิเดมัส ยูทิเดมัสที่ 2 อากาโทคลีสและแพนตาลีออนทำเหรียญเหล่านี้ขึ้นเมื่อประมาณ 170 ปีก่อนคริสตกาล และมีข้อเสนอแนะอีกว่าแร่ทองแดงที่มีนิกเกิลเป็นแหล่งกำเนิดจากเหมืองที่อานารัก [ ^72]ทองแดง-นิกเกิลจะไม่ถูกนำมาใช้ในการผลิตเหรียญอีกเลยจนกระทั่งศตวรรษที่ 19

การปรากฏตัวของชาวจีนในอนุทวีปอินเดียตั้งแต่สมัยโบราณนั้นยังได้รับการชี้แนะจากเรื่องราวของ " จิญญา " ในมหาภารตะและมนูสมฤติ อีก ด้วย

นักสำรวจและเอกอัครราชทูตแห่งราชวงศ์ฮั่นจางเฉียนเดินทางมาเยือนแบคเตรียในปี 126 ก่อนคริสตกาล และรายงานถึงการปรากฏตัวของผลิตภัณฑ์จีนในตลาดแบคเตรีย:

จางเฉียนเล่าว่า “ เมื่อข้าพเจ้าอยู่ที่เมืองแบกเตรีย ( ต้าเซีย ) ข้าพเจ้าเห็นไม้ไผ่จากเมืองชิงและผ้าที่ทำในมณฑลซู่ (ดินแดนทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน) ข้าพเจ้าถามผู้คนว่าพวกเขาได้สิ่งของเหล่านี้มาได้อย่างไร พวกเขาก็ตอบว่า “พ่อค้าของเราไปซื้อของเหล่านี้ในตลาดของเสินตู (อินเดีย)”

—  ( ชิจิ 123, ซือหม่าเฉียนทรานส์ เบอร์ตัน วัตสัน)

เมื่อกลับมา จางเฉียนได้แจ้งให้จักรพรรดิจีนฮั่นอู่ตี้ ทราบ ถึงระดับความซับซ้อนของอารยธรรมในเมืองต่างๆ ของเฟอร์กาน่า บัคเตรีย และพาร์เธีย ซึ่งพระองค์มีความสนใจในการพัฒนาความสัมพันธ์เชิงพาณิชย์กับพวกเขา:

เมื่อโอรสแห่งสวรรค์ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดนี้ ก็ทรงตรัสว่าเฟอร์กานา ( ต้าหยวน ) และทรัพย์สมบัติของบัคเตรีย ( ต้าเซีย ) และปาร์เทีย ( อันซี ) เป็นประเทศใหญ่ๆ เต็มไปด้วยสิ่งของหายาก มีประชากรอาศัยอยู่ในที่อยู่ประจำและมีอาชีพที่เกือบจะเหมือนกับชาวจีน และให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับผลิตผลอันอุดมสมบูรณ์ของจีน

—  ( ฮันซู่อดีตประวัติศาสตร์ฮั่น)

ทูตจีนจำนวนหนึ่งถูกส่งไปยังเอเชียกลาง ทำให้เกิดการพัฒนาเส้นทางสายไหมตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล^[73]

จักรพรรดิอินเดียจันทรคุปต์ผู้ก่อตั้งราชวงศ์เมารยะได้พิชิตอินเดียตะวันตกเฉียงเหนือกลับคืนมาเมื่ออเล็กซานเดอร์มหาราช สิ้นพระชนม์ เมื่อประมาณ 322 ปีก่อนคริสตกาล อย่างไรก็ตาม ยังคงมีการติดต่อกับเพื่อนบ้านชาวกรีกในจักรวรรดิเซลูซิดพันธมิตรราชวงศ์หรือการยอมรับการแต่งงานระหว่างชาวกรีกและชาวอินเดียได้รับการสถาปนาขึ้น (อธิบายว่าเป็นข้อตกลงในเอปิกาเมียในแหล่งข้อมูลโบราณ) และชาวกรีกหลายคน เช่น นักประวัติศาสตร์เมกัสธีเนสอาศัยอยู่ในราชสำนักเมารยะ ต่อมา จักรพรรดิเมารยะแต่ละพระองค์มีทูตกรีกประจำราชสำนัก

พระเจ้าอโศกหลานชายของจันทรคุปต์เปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธและกลายเป็นผู้เผยแผ่ศาสนาที่ยิ่งใหญ่ตามแนวทางของพระไตรปิฎกบาลีดั้งเดิมของพระพุทธศาสนาเถรวาทโดยมุ่งความพยายามไปที่โลกอินเดียและโลกกรีกตั้งแต่ประมาณ 250 ปีก่อนคริสตกาล ตามพระราชกฤษฎีกาของพระเจ้าอโศกซึ่งจารึกไว้เป็นแผ่นหินและบางฉบับเขียนเป็นภาษากรีก พระองค์ส่งทูตชาวพุทธไปยังดินแดนกรีกในเอเชียและไกลถึงเมดิเตอร์เรเนียน พระราชกฤษฎีการะบุชื่อผู้ปกครอง โลก กรีก แต่ละคน ในสมัยนั้น

ชัยชนะของธรรมะได้รับชัยชนะที่นี่ บนชายแดน และแม้กระทั่งห่างออกไปหกร้อยโยชน์ (4,000 ไมล์) ที่ซึ่งพระเจ้าแอนติโอคอส กษัตริย์กรีก ปกครองอยู่ ไกลออกไปอีกจากที่นั่นซึ่งมีกษัตริย์สี่พระองค์ที่พระนามว่าปโตเล มี แอนติ โคนอส มาคัสและอเล็กซานเดอร์ปกครองอยู่ เช่นเดียวกันในภาคใต้ท่ามกลางพวกโจฬะพวกปานเทียสและไปจนถึงพวกตัมราปารนี

—  ( พระราชโองการของพระเจ้าอโศก , พระราชกฤษฎีการ็อค ครั้งที่ 13 , ส. ธรรมิกา )

ชาวกรีกบางส่วนที่ยังคงอยู่ในอินเดียตะวันตกเฉียงเหนือ ดูเหมือนว่าจะหันมานับถือศาสนาพุทธ:

ที่นี่ ในเขตราชอาณาเขตของกษัตริย์ ท่ามกลางชาวกรีก ชาวกัมโบชะ ชาวนภกะ ชาวนภปมกิต ชาวโภชะ ชาวปิตินิกา ชาวอันธรและชาวปาลิดา ผู้คนปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระผู้เป็นที่รักของเหล่าทวยเทพในธรรมทุกแห่ง

—  ( พระราชโองการของพระเจ้าอโศก , พระราชกฤษฎีการ็อค ครั้งที่ 13 , ส. ธรรมิกา )

นอกจากนี้ ตาม แหล่ง ข้อมูลภาษาบาลีทูตของพระเจ้าอโศกบางคนเป็นพระภิกษุชาวกรีก ซึ่งบ่งชี้ถึงการแลกเปลี่ยนทางศาสนาที่ใกล้ชิดระหว่างสองวัฒนธรรม:

เมื่อพระโมคคาลีบุตรผู้เฒ่าผู้เป็นแสงสว่างแห่งศาสนาของพระเจ้าผู้พิชิต (อโศก) ทรงยุติการประชุมสมัชชา (ครั้งที่สาม) … พระองค์ทรงส่งพระเถระไปทีละองค์ … แล้วทรงส่งชาวกรีก (โยนา) ชื่อธรรมรักขิตา ไปยังอปรันตกะ (ประเทศทางตะวันตก) ซึ่งตรงกับคุชราตและสินธ์ … และส่งพระมหารักขิตาไปยังดินแดนของชาวโยนา

—  ( มหาวงศ์๑๒)

ชาวกรีก-แบ็กเตรียอาจได้รับทูตชาวพุทธเหล่านี้ (อย่างน้อยก็มหารักขิตา ซึ่งแปลว่า "ผู้ได้รับความรอด" ซึ่ง "ถูกส่งไปยังดินแดนของชาวโยนา") และยอมทนต่อความเชื่อทางศาสนาพุทธ แม้ว่าจะยังมีหลักฐานเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยก็ตาม ในศตวรรษที่ 2 คลีเมนต์แห่งอเล็กซานเดรียซึ่งเป็นนักบวชคริสต์นิกายโปรเตสแตนต์ยอมรับการมีอยู่ของศาสนาพุทธในหมู่ชาวแบ็กเตรีย ("แบ็กเตรีย" หมายถึง "ชาวกรีกตะวันออก" ในช่วงเวลานั้น) และยังยอมรับอิทธิพลของพวกเขาที่มีต่อความคิดของชาวกรีกด้วย:

ดังนั้นปรัชญาซึ่งเป็นสิ่งที่มีประโยชน์สูงสุดจึงเฟื่องฟูในสมัยโบราณท่ามกลางพวกป่าเถื่อน โดยฉายแสงของมันไปยังประเทศต่างๆ และต่อมาก็มาถึงกรีกอันดับแรกในกลุ่มคือผู้เผยพระวจนะของชาวอียิปต์และชาวแคลเดียในหมู่ ชาว อัสซีเรีย^[74]และพวกดรูอิดในหมู่ชาวกอลและพวกสรามานัสในหมู่ชาวแบกเตรีย ("Σαρμαναίοι Βάκτρων") และนักปรัชญาของชาวเคลต์และโหราจารย์ของชาวเปอร์เซียซึ่งทำนายการประสูติของพระผู้ช่วยให้รอด และเดินทางเข้าสู่ดินแดนยูเดียโดยมีดวงดาวนำทางนักยิมนาสติก ชาวอินเดีย ก็อยู่ในจำนวนนี้เช่นกัน และนักปรัชญาป่าเถื่อนคนอื่นๆ และในพวกนี้มีสองชั้น บางชั้นเรียกว่าศรีมาน ("Σαρμάναι") และบางชั้นเรียกว่า พราหมณ์ ("Βραφμαναι")

—  เคลเมนต์แห่งอเล็กซานเดรีย "The Stromata, or Miscellanies" เล่มที่ 1 บทที่ XV ^[75]

ในอินเดีย ราชวงศ์โมริยะถูกล้มล้างเมื่อประมาณ 185 ปีก่อนคริสตกาล เมื่อPushyamitra Shungaผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองกำลังจักรวรรดิโมริยะและพราหมณ์ ลอบสังหาร จักรพรรดิองค์สุดท้ายของราชวงศ์โมริยะที่ชื่อ Brihadratha ^{[76] [77]}จากนั้น Pushyamitra Shunga ก็ได้ขึ้นครองบัลลังก์และสถาปนาจักรวรรดิ Shungaซึ่งขยายอำนาจไปทางตะวันตกไกลถึงแคว้นปั ญจาบ

แหล่งข้อมูลทางพุทธศาสนา เช่นAshokavadanaกล่าวถึงว่า Pushyamitra เป็นศัตรูกับชาวพุทธและถูกกล่าวหาว่าข่มเหงศาสนาพุทธ วัดพุทธจำนวนมาก ( วิหาร ) ถูกกล่าวหาว่าถูกเปลี่ยนเป็น วัด ฮินดูเช่นนาลันทาพุทธคยา สารนาถหรือมถุราแม้ว่าแหล่งข้อมูลทางโลกจะยืนยันว่าศาสนาฮินดูและศาสนาพุทธเป็นคู่แข่งกันในช่วงเวลานี้ โดยชาวชุงกะชอบศาสนาฮินดูมากกว่าศาสนาพุทธ นักประวัติศาสตร์ เช่นEtienne Lamotte ^[78]และRomila Thapar ^[79]โต้แย้งว่าบันทึกของศาสนาพุทธเกี่ยวกับการข่มเหงชาวพุทธโดยชาวชุงกะนั้นเกินจริงไปมาก อย่างไรก็ตาม แหล่งข้อมูล ปุราณะ บางแห่ง ยังบรรยายถึงการฟื้นคืนของศาสนาพราหมณ์ภายหลังราชวงศ์โมริยะและการสังหารชาวพุทธหลายล้านคน เช่นPratisarga ParvaในBhavishya Purana : ^[80]

“ในเวลานี้ [หลังจากการปกครองของจันทรคุปต์พินทุสารและอโศก ] พราหมณ์ที่ดีที่สุดกัญญากุปชะ ได้ทำการบูชายัญบนยอดเขาที่ชื่อว่าอรบูทะ ด้วยอิทธิพลของ มนตรา พระเวทกษัตริย์สี่ องค์ ปรากฏตัวขึ้นจากยัชญะ (การบูชายัญ) (...) พวกเขาควบคุมพระเจ้าอโศกและทำลายชาวพุทธทั้งหมด กล่าวกันว่ามีชาวพุทธ 4 ล้านคน และพวกเขาทั้งหมดถูกสังหารด้วยอาวุธที่หาได้ยาก”

—  ปราติสารคา ปารวา ^{[81] [80]}

ประวัติศาสตร์เชิงบรรยายบางส่วนยังคงหลงเหลืออยู่มาจนถึงยุคเฮลเลนิสติกส่วนใหญ่ อย่างน้อยก็ในยุคของกษัตริย์และสงคราม^[83]แต่สำหรับอินเดียกลับไม่มีข้อมูลนี้ แหล่งข้อมูลหลักเกี่ยวกับชาวอินโด-กรีกในกรีกคือจัสตินซึ่งเขียนหนังสือรวบรวมเรื่องราวที่ดึงมาจากนักประวัติศาสตร์ชาวโรมันชื่อปอมเปอีอุส โทรกุสซึ่งเขียนจากแหล่งข้อมูลของกรีกในสมัยของ ออกัสตัส ซีซาร์^[84]นอกจากประโยคทั้งสิบสองประโยคนี้แล้ว สตราโบ นักภูมิศาสตร์ ยังกล่าวถึงอินเดียหลายครั้งในระหว่างที่เขาโต้เถียงกับเอราทอสเทนีสเกี่ยวกับรูปร่างของยูเรเซีย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นการอ้างสิทธิ์ทางภูมิศาสตร์ล้วนๆ แต่เขากล่าวถึงว่าแหล่งข้อมูลของเอราทอสเทนีสกล่าวว่ากษัตริย์กรีกบางพระองค์พิชิตดินแดนที่ไกลกว่าอเล็กซานเดอร์ สตราโบไม่เชื่อพวกเขาในเรื่องนี้ และเขาไม่เชื่อว่าเมนันเดอร์และดีเมทริอุส ลูกชายของยูทิเดมัสพิชิตชนเผ่าได้มากกว่าอเล็กซานเดอร์^[85]มีเรื่องราวครึ่งหนึ่งเกี่ยวกับเมนันเดอร์อยู่ในหนังสือของโพลีบิอุส เล่มหนึ่ง ซึ่งยังไม่มาถึงเราโดยสมบูรณ์^[86]

มีแหล่งข้อมูลวรรณกรรมอินเดียมากมาย ตั้งแต่Milinda Panhaบทสนทนาของนักปราชญ์ชาวพุทธNagasenaและชื่อที่ดัดแปลงมาจากอินเดียซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับกษัตริย์อินเดีย-กรีก เช่นMenander Iชื่อในแหล่งข้อมูลเหล่านี้มักจะดัดแปลงมาจากอินเดีย และมีข้อโต้แย้งว่าDharmamitraเป็นตัวแทนของ "Demetrius" หรือเป็นเจ้าชายอินเดียที่มีชื่อนั้น นอกจากนี้ ยังมีการสำรวจของชาวจีนไปยัง Bactria โดยChang-k'ienภายใต้จักรพรรดิ Wu แห่ง Hanซึ่งบันทึกไว้ในRecords of the Grand HistorianและBook of the Former Hanโดยมีหลักฐานเพิ่มเติมในBook of the Later Hanการระบุสถานที่และผู้คนเบื้องหลังการถอดความในภาษาจีนนั้นทำได้ยาก และมีการเสนอการตีความทางเลือกอื่นๆ อีกหลายทาง^{[87] [ ต้องการอ้างอิงฉบับสมบูรณ์ ]}

หลักฐานอื่นที่บ่งชี้ถึงอิทธิพลที่กว้างขวางและยาวนานกว่าของชาวอินโด-กรีกอาจได้รับการชี้แนะจากจารึกยาวานาราชซึ่งมีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล โดยจารึกดังกล่าวกล่าวถึง คำ ว่ายาวานาสซึ่งเป็นคำที่มาจากคำว่า "ไอโอเนียน" และในสมัยนั้นน่าจะหมายถึง "ชาวอินโด-กรีก" ^[88]

กษัตริย์ดีเมทริอุสที่ 1พระราชโอรสของยูทิเดมัสถือเป็น กษัตริย์ กรีก-แบกเตรียที่เป็นผู้บุกเบิกการขยายอาณาจักรกรีกเข้าไปในอินเดีย เป็นคนแรก ดังนั้น เขาจึงเป็นผู้ก่อตั้ง อาณาจักร อินโด-กรีกเจตนาที่แท้จริงของกษัตริย์กรีกในการยึดครองอินเดียไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด แต่เชื่อกันว่าการที่ราชวงศ์ซุงกะ กำจัด จักรวรรดิโมริยะได้เป็นแรงกระตุ้นให้เกิดการขยายอาณาจักรนี้ขึ้นอย่างมาก ชาวอินโด-กรีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระเจ้าเมนันเดอร์ที่ 1ซึ่งกล่าวกันในมิลินทปันหะว่าได้เปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธ อาจได้รับความช่วยเหลือจากชาวพุทธในอินเดียด้วยเช่นกัน^[90]

มีจารึกจากรัชสมัยของบิดาของเขาที่ยกย่องเดเมทริอุสอย่างเป็นทางการว่าเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะแล้ว นอกจากนี้ เขายังมีวันที่แน่นอนเพียงไม่กี่วันในประวัติศาสตร์อินโด-กรีกอีกด้วย หลังจากที่บิดาของเขาขัดขวางแอนติออกัสที่ 3 ไว้ เป็นเวลาสองปี (208–6 ปีก่อนคริสตกาล) สนธิสัญญาสันติภาพก็รวมถึงข้อเสนอการแต่งงานระหว่างเดเมทริอุสและลูกสาวของแอนติออกัสด้วย^[91]พบเหรียญของเดเมทริอุสที่ 1 ในอาราโคเซียและหุบเขาคาบูลซึ่งหลังนี้จะเป็นทางเข้าอินเดียครั้งแรกของชาวกรีกตามที่พวกเขาให้คำจำกัดความไว้ นอกจากนี้ยังมีหลักฐานทางวรรณกรรมที่บ่งชี้ถึงการรณรงค์ไปทางตะวันออกเพื่อต่อต้านเซเรสและฟรีนิแต่ลำดับและการกำหนดวันที่ของการพิชิตเหล่านี้ยังไม่ชัดเจน^[92]

ดูเหมือนว่าเดเมทริอุสที่ 1 จะพิชิตหุบเขาคาบูลอาราโคเซียและบางทีอาจรวมถึงคันธาระด้วย^[93]เขาไม่ได้ผลิตเหรียญอินเดีย ดังนั้นการพิชิตของเขาจึงไม่สามารถเจาะลึกเข้าไปในอินเดียได้มากขนาดนั้น หรือเขาเสียชีวิตก่อนที่จะสามารถรวบรวมมันได้ บนเหรียญของเขา เดเมทริอุสที่ 1 มักจะสวมหมวกช้างที่อเล็กซานเดอร์สวมอยู่ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์ของการพิชิตอินเดียของเขา^[94] โบเปียราชชีเชื่อว่าเดเมทริอุสได้รับตำแหน่ง "ราชาแห่งอินเดีย" หลังจากชัยชนะของเขาทางใต้ของเทือกเขาฮินดูกูช^{[95] เขาได้รับตำแหน่ง} Ἀνίκητος ("Aniketos" แปลว่าผู้พิชิตไม่ได้ ) แม้ว่าอาจจะได้รับหลังจากเสียชีวิตแล้วก็ตาม ซึ่ง เป็นตำแหน่งบูชาของเฮราคลีสซึ่งอเล็กซานเดอร์ได้ใช้ตำแหน่งนี้ กษัตริย์อินเดีย-กรีกในเวลาต่อมาอย่างไลเซียส ฟิโลเซนัส และอาร์เทมิโดรัสก็ใช้ตำแหน่งนี้เช่นกัน^[96]ในที่สุด ดีเมทริอุสอาจเป็นผู้ก่อตั้งยุค Yavana ที่เพิ่งค้นพบใหม่ ซึ่งเริ่มต้นในปี 186/5 ก่อนคริสตกาล^[97]

หลังจากการสิ้นพระชนม์ของดีเมทริอุส กษัตริย์แพนตาลีออนและอากาโธคลีส แห่งราชวงศ์แบกเตรียได้ประดิษฐ์เหรียญสองภาษาแรกที่มี จารึกอินเดียซึ่งพบได้ไกลออกไปทางตะวันออกถึงเมืองตักศิลา^[99]ดังนั้นในสมัยของพวกเขา (ประมาณ 185–170 ปีก่อนคริสตกาล) อาณาจักรแบกเตรียจึงดูเหมือนจะรวมถึงคันธาระด้วย^[100]เหรียญสองภาษาแรกเหล่านี้ใช้อักษร พราหมี ในขณะที่กษัตริย์องค์ต่อๆ มามักจะใช้อักษรขโรษฐีพวกเขายังไปไกลถึงขั้นรวมเอาเทพเจ้าอินเดียเข้าไปด้วย ซึ่งตีความได้หลากหลายว่าเป็นเทพเจ้าฮินดูหรือพระพุทธเจ้า[ ^98]พวกเขายังรวมอุปกรณ์อินเดียต่างๆ (สิงโต ช้าง วัว เซบู ) และสัญลักษณ์ ซึ่งบางส่วนเป็นของพุทธศาสนา เช่น ต้นไม้ในรั้ว^[101]สัญลักษณ์เหล่านี้ยังพบเห็นได้ในเหรียญคันธาระหลังยุคโมริยะ อีก ด้วย

เหรียญกษาปณ์ฮินดูของ Agathocles นั้นมีเพียงไม่กี่เหรียญแต่ก็สวยงามมากในปี 1970 มีการค้นพบเหรียญ เงินดรัชมามาตรฐานอินเดียจำนวน 6 เหรียญที่ Ai-Khanoum ซึ่งแสดงภาพเทพเจ้าฮินดู ^[102]เหรียญเหล่านี้เป็นอวตารของ พระ วิษณุ ในยุคแรกๆ ได้แก่Balarama - Sankarshanaซึ่งมีลักษณะเด่นคือ กระบอง GadaและคันไถและVasudeva - Krishnaซึ่งมีลักษณะเด่นของพระวิษณุ คือ Shankha (กล่องรูปลูกแพร์หรือหอยสังข์) และจักรSudarshana ^{[102] ความพยายามครั้งแรกเหล่านี้ในการผสมผสานวัฒนธรรมอินเดียได้รับการอนุรักษ์ไว้เพียงบางส่วนโดยกษัตริย์องค์ต่อๆ มา พวกเขาทั้งหมดยังคงผลิตเหรียญสองภาษาต่อไป บางครั้งมีการผลิต} เหรียญ Atticเพิ่มเติมด้วยแต่เทพเจ้ากรีกยังคงแพร่หลายอยู่ อย่างไรก็ตาม สัตว์ของอินเดีย เช่น ช้าง วัว หรือสิงโต ซึ่งอาจมีความนัยทางศาสนาแฝงอยู่ ถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในเหรียญสี่เหลี่ยมมาตรฐานอินเดียของพวกเขา จักรของศาสนาพุทธ ( Dharmachakras ) ยังคงปรากฏในเหรียญของMenander IและMenander II ^{[103] [104]}

กษัตริย์หลายพระองค์แห่งแคว้นแบกเตรียสืบราชบัลลังก์ต่อจากเดเมทริอุสที่สิ้นพระชนม์ และดูเหมือนว่าสงครามกลางเมืองระหว่างทั้งสองจะทำให้อพอลโลโดตัสที่ 1 (ราว 180/175 ปีก่อนคริสตกาล) สามารถสถาปนาตนเองเป็นกษัตริย์อินเดีย-กรีกพระองค์แรกได้สำเร็จ (ซึ่งไม่ได้ปกครองจากแคว้นแบกเตรีย) เหรียญของพระองค์จำนวนมากถูกพบในอินเดีย และดูเหมือนว่าพระองค์จะครองราชย์ในแคว้นคันธาระและแคว้นปัญจาบตะวันตก อพอลโลโดตัสที่ 1 สืบราชบัลลังก์หรือปกครองร่วมกับแอนติมาคัสที่ 2ซึ่งน่าจะเป็นบุตรชายของแอนติมาคัสที่ 1กษัตริย์ แห่งแคว้นแบกเตรีย ^[105]

กษัตริย์อินเดีย-กรีกคนสำคัญพระองค์ต่อไปคือเมนันเดอร์ที่ 1ซึ่งถือว่าเป็นกษัตริย์อินเดีย-กรีกที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด และทรงขยายอาณาจักรให้กว้างไกลที่สุดด้วยวิธีการพิชิตดินแดนต่างๆ ของพระองค์^{[106] [107]}เหรียญของพระองค์มีจำนวนมากที่สุดและพบได้ในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุด มากกว่ากษัตริย์อินเดีย-กรีกองค์อื่นๆ เหรียญที่มีตรารูปของเมนันเดอร์สามารถพบได้ไกลถึงแคว้นปัญจาบตะวันออกซึ่งอยู่ห่างออกไปกว่า 600 ไมล์ ดูเหมือนว่าเมนันเดอร์จะเริ่มการพิชิตดินแดนรอบที่สอง และดูเหมือนว่าการพิชิตดินแดนที่อยู่ทางตะวันออกสุดจะเป็นผลงานของพระองค์เอง^[108]

ดังนั้นตั้งแต่ 165 ปีก่อนคริสตกาลจนกระทั่งสิ้นพระชนม์ในปี 130 ปีก่อนคริสตกาล พระเจ้าเมนันเดอร์ที่ 1 ทรงปกครองแคว้นปัญจาบโดยมี เมือง ซากาลาเป็นเมืองหลวง^{[109] [110]}ต่อมา พระเจ้าเมนันเดอร์ทรงเดินทางข้ามอินเดียตอนเหนือไปยังเมืองมถุราซึ่งมีจารึกยัฟนาราชบันทึกไว้ อย่างไรก็ตาม ไม่ทราบว่าอาณาจักรนี้เป็นอาณาจักรที่อยู่ติดกันหรือปกครองผ่านศูนย์กลางเมืองสำคัญหรือโปลีส ไม่นานหลังจากนั้นพระเจ้ายูคราติดีสที่ 1กษัตริย์แห่งอาณาจักรกรีก-แบกเตรีย ทรง เริ่มทำสงครามกับชาวอินเดีย-กรีกที่ชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือ

ตามที่อพอลโลโดรัสแห่งอาร์เตมิตาอ้างโดยสตราโบ ดินแดนของอินเดีย-กรีกครอบคลุมถึงจังหวัดชายฝั่งสินธ์ของอินเดียและอาจรวมถึงคุชราตด้วย^[111]อย่างไรก็ตาม ด้วยวิธีการทางโบราณคดี ดินแดนของอินเดีย-กรีกสามารถยืนยันได้ตั้งแต่หุบเขาคาบูล ไปจนถึง ปัญจาบทางตะวันออก เท่านั้น ดังนั้นการมีอยู่ของกรีกนอกดินแดนจึงน่าจะอยู่ได้เพียงช่วงสั้นๆ หรืออาจไม่มีอยู่เลย

บางแหล่งข้อมูลยังอ้างว่าชาวอินเดีย-กรีกอาจเดินทางมาถึงปาฏลีบุตรเมืองหลวงของอาณาจักรชุงกะในอินเดียตอนเหนือ^[114]อย่างไรก็ตาม ลักษณะของการเดินทางครั้งนี้ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ บันทึกหลักเกี่ยวกับการเดินทางครั้งนี้บันทึกไว้เพียงฉบับเดียวเท่านั้น ซึ่งเขียนไว้ในยุคปุราณะอย่างไรก็ตาม ข้อความนี้เขียนขึ้นเพื่อทำนายถึงความขัดแย้งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ไม่ทราบว่าการเดินทางครั้งนี้เกิดขึ้นจริงหรือไม่ หรือชาวอินเดีย-กรีกประสบความสำเร็จในการเดินทางครั้งนี้หรือไม่

“หลังจากพิชิตเมืองสาเกตะ ดินแดนแห่งปันจละและมถุราแล้ว ชาวยาวานาที่ชั่วร้ายและกล้าหาญจะไปถึงกุสุมาธวาช ("เมืองแห่งธงดอกไม้" หรือปาฏลีบุตร) เมื่อไปถึงปราการโคลนหนาที่ปาฏลีบุตรแล้ว จังหวัดทั้งหมดจะอยู่ในความโกลาหลอย่างไม่ต้องสงสัย ในที่สุด การต่อสู้ครั้งใหญ่จะตามมาด้วยเครื่องจักรที่เหมือนต้นไม้ (เครื่องจักรโจมตี)”

—  ยูกะปุรณะ (การกี-สัมฮิตา ย่อหน้าที่ 5)

อย่างไรก็ตาม การอ้างว่าพวก Yavanas ยึดครองเมือง Pataliputra นั้นไม่ได้รับการสนับสนุนจากหลักฐานทางเหรียญหรือประวัติศาสตร์ และยังขัดแย้งกับจารึกบางฉบับด้วย ซ้ำ จารึก Hathigumphaระบุว่า พระเจ้า ขาร เวลา แห่งกลิงกะ ในช่วงปีที่สี่ที่ครองราชย์ พระองค์ได้ขับไล่กองทัพอินเดีย-กรีกที่หมดกำลังใจกลับไปยังมถุรา ไม่ทราบว่ากษัตริย์อินเดีย-กรีกองค์ใดเป็นผู้นำกองทัพในเวลานั้น แต่สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นพระเจ้าเมนันเดอร์ที่ 1 หรืออาจเป็นผู้ปกครองคนหลังก็ได้^[115]จากนั้น ในปีที่สิบสองที่ครองอำนาจ พระขารเวลาได้มีบันทึกว่าได้ต่อสู้กับจักรวรรดิShungaและเอาชนะจักรพรรดิ Brhaspatimitra หรือที่รู้จักในนามPushyamitra Shunga ได้ ^[116]จากนั้นก็กล่าวกันว่าพระขารเวลาได้ปล้นสะดมเมืองหลวง Pataliputra และยึดรูปเคารพและสมบัติของศาสนาเชนที่ปล้นมาจากกลิงกะและนำไปที่ Pataliputra ได้คืนมา อ้างอิงจากลำดับเวลาและวันที่ในช่วงศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาลสันนิษฐานว่าเมนันเดอร์เป็นผู้นำชาวอินเดียกรีกในรัชสมัยของขาราเวลา

“ในปีที่แปด (ขารเวลา) ได้นำกองทัพขนาดใหญ่ไปโจมตีเมืองโคราธคีรี ทำให้ราชคฤห์ (ราชคฤห์) ตกอยู่ภายใต้แรงกดดัน เนื่องจากมีข่าวลือหนาหูเกี่ยวกับการกระทำอันกล้าหาญนี้ กษัตริย์ยวานะ (กรีก) ดิมิตะ จึงถอยทัพไปยังมถุรา โดยสามารถขับไล่กองทัพที่เสียขวัญของตนออกไปได้”

—  จารึกหฐิกุมภา (บรรทัดที่ ๗-๘) 

ดูเหมือนว่ากษัตริย์ยูคราไทดีสแห่งแบกเตรียผู้สำคัญจะโจมตีอาณาจักรอินโด-กรีกในช่วงกลางศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล ดูเหมือนว่าดีมีเทรียสซึ่งถูกเรียกว่า "ราชาแห่งอินเดียน" จะเผชิญหน้ากับยูคราไทดีสในการปิดล้อมนานสี่เดือนตามที่จัสตินรายงาน แต่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้^[c]

ไม่แน่ชัดว่า Demetrius นี้คือใคร และการปิดล้อมเกิดขึ้นเมื่อใด นักวิชาการบางคนเชื่อว่า Demetrius I น่าจะเป็น Demetrius ที่ปิดล้อม Eucratides เป็นเวลาสี่เดือน DW Mac Dowall หน้า 201–202 อัฟกานิสถาน นิตยสารเก่าระหว่างเมืองและเมืองต่างๆการวิเคราะห์นี้ขัดแย้งกับ Bopearachchi ซึ่งเสนอว่า Demetrius I สิ้นพระชนม์ก่อนที่ Eucratides จะขึ้นสู่อำนาจนานมาก</ref> ไม่ว่าในกรณีใด ดูเหมือนว่า Eucratides จะยึดครองดินแดนได้ไกลถึงแม่น้ำสินธุระหว่างประมาณ 170 ปีก่อนคริสตกาลถึง 150 ปีก่อนคริสตกาล^[117]ในที่สุด การรุกคืบของเขาถูกยึดคืนโดยกษัตริย์อินเดีย-กรีกMenander I [ ^118]

พระเมนันเดอร์ยังได้รับการจดจำในวรรณกรรมพุทธศาสนา โดยเรียกพระองค์ว่ามิลินทกะ พระเมนันเดอร์ได้รับการบรรยายไว้ในมิลินทกะว่าเปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธและได้กลายเป็นพระอรหันต์^[119] โดยพระบรม สารีริกธาตุได้รับการบรรจุไว้ในลักษณะที่ชวนให้นึกถึงพระพุทธเจ้า^{[120] [121]}นอกจากนี้ พระองค์ยังทรงแนะนำเหรียญชนิดใหม่ โดยมีรูปของเอเธน่าอัลคิเดมอส ("ผู้พิทักษ์ประชาชน") อยู่ด้านหลัง ซึ่งได้รับการยอมรับจากผู้สืบทอดส่วนใหญ่ของพระองค์ในภาคตะวันออก^[122]

หลังจากการสิ้นพระชนม์ของเมนันเดอร์ อาณาจักรของเขาก็ลดลงอย่างมากเนื่องจากอาณาจักรและสาธารณรัฐใหม่เกิดขึ้นภายในอินเดีย^[22]หน่วยงานที่โดดเด่นที่สุดที่ปฏิรูปคือYaudheyaและArjunayanasซึ่งเป็นสมาพันธ์ทางทหารที่ถูกผนวกเข้ากับจักรวรรดิโมริยะสาธารณรัฐเหล่านี้เริ่มผลิตเหรียญใหม่โดยกล่าวถึงชัยชนะทางทหาร ซึ่งชวนให้นึกถึงเหรียญแบบอินโด-กรีก นอกจากหลักฐานทางเหรียญแล้วจารึกบนหิน Junagadh ของ Rudradaman ยังระบุรายละเอียดการพิชิตของ Rudradaman Iแห่งอาณาจักรตะวันตก ของ Saka King เหนือสาธารณรัฐ Yaudheya ซึ่งเป็นการยืนยันถึงเอกราชของพวกเขา^[123]

ตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาลชาวไซเธียนซึ่งถูกผลักดันโดยพวกYuezhiซึ่งกำลังอพยพมาจากชายแดนจีน เป็นเวลานาน ก็เริ่มรุกรานแบกเตรียจากทางเหนือ^[124]ประมาณ 130 ปีก่อนคริสตกาล กษัตริย์เฮลิโอคลีส แห่งกรีก-แบกเตรียองค์สุดท้าย อาจถูกสังหารระหว่างการรุกราน และอาณาจักรกรีก-แบกเตรียก็ล่มสลายลง ชาวพาร์เธียนอาจมีส่วนเกี่ยวข้องในการล่มสลายของอาณาจักรแบกเตรีย และเข้ามาแทนที่ชาวไซเธียน

อย่างไรก็ตาม ไม่มีการบันทึกเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ในอาณาจักรอินโด-กรีกหลังจากการสิ้นพระชนม์ของเมนันเดอร์เมื่อราว 130 ปีก่อนคริสตกาล เนื่องจากปัจจุบันชาวอินโด-กรีกแยกตัวออกจากอาณาจักรกรีก-โรมันส่วนที่เหลือแล้ว ประวัติศาสตร์ในยุคหลังของรัฐอินโด-กรีกซึ่งกินเวลานานถึงราวๆ การเปลี่ยนผ่านจากคริสตศักราชเป็นคริสตศักราช ได้รับการสร้างขึ้นใหม่เกือบทั้งหมดจากการวิเคราะห์ทางโบราณคดีและเหรียญกษาปณ์^[125]

อิซิดอร์แห่งชารักซ์กล่าวถึงการมีอยู่ของชาวกรีกในอาราโคเซียซึ่งชาวกรีกอาศัยอยู่มาตั้งแต่ก่อนที่จันทรคุปต์ จะเข้ายึดครองดินแดน จากซีลูคัสเขาบรรยายถึงเมืองกรีกที่นั่น เมืองหนึ่งเรียกว่าเดเมทริอัส อาจเป็นเพื่อเป็นเกียรติแก่ผู้พิชิตเดเมทริอัส [ ^126]

ปอมเปอีอุส ทรอยกัสกล่าวถึงอพอลโลโดตัสที่ 1 (และเมนันเดอร์ที่ 1) ใน ฐานะกษัตริย์อินเดีย-กรีกที่สำคัญ^[127] มีทฤษฎีว่าการรุกรานของกรีกชั่วคราวไปไกลถึงปาฏลีบุตร (ปัจจุบันคือปัตนา ) เมืองหลวงของอาณาจักรชุงกะในอินเดียตะวันออก ซีเนียร์คิดว่าการพิชิตเหล่านี้หมายถึงเมนันเดอร์เท่านั้น: ^[128]จอห์น มิตเชเนอร์โต้แย้งว่าชาวกรีกอาจโจมตีปาฏลีบุตร เมืองหลวงของอินเดีย ในสมัยของดีเมทริอุส^[129]แม้ว่าการวิเคราะห์ของมิตเชเนอร์จะไม่ได้อิงตามหลักฐานทางเหรียญก็ตาม

ส่วนทางตะวันออกของอินเดียนั้น เราก็รู้จักส่วนต่างๆ ที่อยู่ทางด้านนี้ของฮิปานี แล้ว และยังรวมไปถึงส่วนอื่นๆ ที่อยู่เลยฮิปานีไป ซึ่งผู้ที่ไปต่อจากอเล็กซานเดอร์ไปยัง แม่น้ำคงคาและปาฏลีบุตรก็ได้เล่าถึงไว้เพิ่มเติมด้วย

—  สตราโบ , 15-1-27 ^{[130] [131]}

ความร้ายแรงของการโจมตียังคงเป็นที่สงสัยอยู่บ้าง: เมนันเดอร์อาจเพียงเข้าร่วมการโจมตีที่นำโดยกษัตริย์อินเดียตามแม่น้ำคงคา [ 132 ^]เนื่องจากยังไม่มีการยืนยันการปรากฏตัวของชาวอินเดียและกรีกในตะวันออกไกลขนาดนี้

ทางตอนใต้ ชาวกรีกอาจยึดครองพื้นที่ของแคว้นสินธ์และคุชราตรวมทั้งท่าเรือสำคัญทางยุทธศาสตร์ของบารีกาซา ( Bharuch ) ^[133]การพิชิตดินแดนยังได้รับการรับรองโดยเหรียญที่ลงวันที่จากผู้ปกครองชาวอินเดีย-กรีกอพอลโลโดตัสที่ 1และโดยนักเขียนโบราณหลายคน (Strabo 11; Periplus of the Erythraean Sea , บทที่ 41/47): ^[134]

พวกกรีก... ได้ยึดครองไม่เพียงแต่เมืองปาตาลีน เท่านั้น แต่ยังได้ยึดครองอาณาจักรที่เรียกว่าอาณาจักรซาราออสตุสและซิเกอร์ดิสใน พื้นที่ที่เหลือของชายฝั่งด้วย

—  สตราโบ 11.11.1 ^[135]

Periplus อธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับการปกครอง ของอินเดีย-กรีกโบราณและการหมุนเวียนเหรียญของอินเดีย-กรีกในภูมิภาคนี้:

“จวบจนทุกวันนี้ ยังมีการใช้ดรัชเมโบราณในเมืองบารีกาซาซึ่งนำมาจากประเทศนี้ โดยมีการจารึกด้วยอักษรกรีกและกลอุบายของผู้ปกครองหลังจากอเล็กซานเดอร์ อพอลโลโด รัส [ sic ] และเมนันเดอร์ ”

—  เพอริพลัส บทที่ 47 ^[136]

อย่างไรก็ตาม นารายณ์ปฏิเสธเรื่องราวของ Periplus โดยกล่าวว่าเป็น "เพียงเรื่องราวของกะลาสี" และยืนกรานว่าการค้นพบเหรียญไม่ได้บ่งชี้ถึงการยึดครองเสมอไป^[137]การสะสมเหรียญยังชี้ให้เห็นอีกว่าในอินเดียตอนกลาง พื้นที่ของMalwaอาจถูกพิชิตได้เช่นกัน^[138]

จากหลักฐานทางเหรียญ วรรณคดี และจารึก ดูเหมือนว่าชาวอินโด-กรีกก็มีอำนาจเหนือมถุราในช่วงระหว่าง 185 ปีก่อนคริสตกาลถึง 85 ปีก่อนคริสตกาล และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงที่เมนันเดอร์ที่ 1 ปกครอง (165–135 ปีก่อนคริสตกาล) ^[140] ปโตเลมีกล่าวถึงผู้ปกครองของเมนันเดอร์ที่ขยายอาณาเขตไปถึงมถุรา (Μόδυρα) ^[140]

ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือเล็กน้อยของมถุรา พบเหรียญอินโด-กรีกจำนวนมากในเมืองโคกราโกต (ปัจจุบันคือโรห์ตัก ) ซึ่งเป็นของกษัตริย์อินโด-กรีกถึง 14 พระองค์ รวมทั้งแม่พิมพ์เหรียญในนัวรังกาบาด [ ^141]แสดงให้เห็นว่าอินโด-กรีกเข้ายึดครองหรยาณาในช่วงศตวรรษที่ 2-1 ก่อนคริสตกาล^{[142] [143]}

จารึกในมถุราที่ค้นพบในปี 1988 ^[145]จารึกYavanarajyaกล่าวถึง "วันสุดท้ายของปีที่ 116 ของการครองอำนาจของ Yavana ( Yavanarajya )" "Yavanarajya" อาจหมายถึงการปกครองของชาวอินเดีย-กรีกในมถุราเมื่อประมาณ 70–60 ปีก่อนคริสตกาล (ปีที่ 116 ของยุค Yavana ) ^[139]ขอบเขตการปกครองของชาวอินเดีย-กรีกในมถุราเป็นที่ถกเถียงกัน แต่ก็ทราบกันดีว่าไม่มีการค้นพบร่องรอยการปกครองของ Sunga ในมถุรา^[139]และการควบคุมดินแดนของพวกเขาได้รับการพิสูจน์เพียงในเมืองหลวงอโยธยา ทางตอนกลาง ในอินเดียตอนกลางตอนเหนือผ่านจารึกDhanadeva-Ayodhya ^[146]การขุดค้นทางโบราณคดีของเหรียญหล่อที่ตีขึ้นด้วยแม่พิมพ์ยังเผยให้เห็นถึงการมีอยู่ของราชวงศ์มิตร (ผู้ผลิตเหรียญที่ไม่ได้เรียกตัวเองว่า "กษัตริย์" บนเหรียญของตน) ในมถุราเมื่อใดสักช่วงระหว่าง 150 ปีก่อนคริสตกาลถึง 20 ปีก่อนคริสตกาล^[139]นอกจากนี้ ยังพบเหรียญที่เป็นของราชวงศ์ดัตตาในมถุราอีกด้วย ไม่ทราบว่าราชวงศ์เหล่านี้ปกครองโดยอิสระหรือเป็นข้าหลวงของอาณาจักรที่ใหญ่กว่า

รูปคนต่างชาติหลายรูปปรากฏในงานดินเผาของศิลปะมถุราตั้งแต่ศตวรรษที่ 4 ถึงศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตศักราช ซึ่งมักเรียกกันว่า "คนต่างชาติ" หรือเปอร์เซียหรืออิหร่านเนื่องจากลักษณะภายนอกของพวกเขา^{[148] [149] [150]}รูปคนเหล่านี้อาจสะท้อนถึงการติดต่อที่เพิ่มมากขึ้นระหว่างชาวอินเดียกับชาวต่างชาติในช่วงเวลานี้^[149]รูปเหล่านี้หลายรูปดูเหมือนจะเป็นทหารต่างชาติที่มาเยือนอินเดียในช่วงราชวงศ์โมริยะและมีอิทธิพลต่อช่างปั้นในมถุราด้วยลักษณะและเครื่องแบบที่แปลกประหลาดของพวกเขา^[151]หัวทหารที่สวมหมวกเหล็ก ซึ่งน่าจะเป็นชาวอินโด-กรีกก็เป็นที่รู้จักเช่นกัน โดยมีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตศักราช ปัจจุบันอยู่ในพิพิธภัณฑ์มถุรา^[147]รูปคนดินเผารูปหนึ่ง ซึ่งมักเรียกกันว่า "ขุนนางเปอร์เซีย" และมีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตศักราช สวมเสื้อคลุม ผ้าพันคอ กางเกง และผ้าโพกศีรษะ^{[152] [153] [154] [148]}

มถุราอาจถูกพิชิตโดยราชวงศ์มิตรหรือถูกปกครองโดยอิสระโดยราชวงศ์ดัตตาในช่วงศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล^[155]ไม่ว่าในกรณีใด มถุราอยู่ภายใต้การควบคุมของซาตราปทางเหนือของอินเดีย-ไซเธียน ตั้งแต่ศตวรรษที่ 1 ของยุคคริสต์ศักราช

คำว่าYavanaเชื่อกันว่าเป็นคำทับศัพท์ของคำว่า "Ionians" และทราบกันว่าใช้เรียกชาวกรีกเฮลเลนิสติก (เริ่มตั้งแต่พระราชกฤษฎีกาของพระเจ้าอโศกซึ่งพระเจ้าอโศกทรงเขียนถึง "แอนติออกัสกษัตริย์แห่ง Yavana ") ^[156]แต่บางครั้งอาจใช้เรียกชาวต่างชาติคนอื่นๆ เช่นกันหลังจากคริสตศตวรรษที่ 1 ^[157]

Patanjaliนักไวยากรณ์และนักวิจารณ์เรื่องPāṇiniราว 150 ปีก่อนคริสตกาล บรรยายถึงการรุกรานในMahabhāsyaโดยใช้กาล สันสกฤต ไม่สมบูรณ์ในสองตัวอย่าง ซึ่งแสดงถึงเหตุการณ์ล่าสุดหรือกำลังดำเนินอยู่: ^{[158] [159]}

• " อรุณาทยาวนาห์สาเกทัม " ("พวกยาวานัส (กรีก) กำลังล้อมเมืองสาเกตาไว้")
• " อรุณาท ยะวะโน มาธยมิกัม " ("พวกยาวากำลังล้อมมธุยามิกา " ("ประเทศตอนกลาง")

ข้อความในคัมภีร์พราหมณ์ยุคปุราณะบรรยายเหตุการณ์ในรูปแบบของคำทำนาย ซึ่งอาจเป็นประวัติศาสตร์^{[161] [162] [163]}กล่าวถึงการโจมตีของชาวอินโด-กรีกที่เมืองหลวงปาฏลีบุตร^[164]เมืองป้อมปราการอันงดงามที่มีหอคอย 570 แห่งและประตู 64 แห่งตามบันทึกของเมกัสเธนี [ ^165]และบรรยายถึงการทำลายกำแพงเมืองในที่สุด: ^[166]

เมื่อมาถึงเมือง Saketaพร้อมกับชาวPanchalasและชาวMathurasแล้ว ชาว Yavana ที่กล้าหาญในการต่อสู้ก็จะไปถึงเมือง Kusumadhvaja ("เมืองแห่งธงดอกไม้" หรือเมือง Pataliputra ) จากนั้นเมื่อไปถึงเมือง Puspapura (อีกชื่อหนึ่งของเมือง Pataliputra) และกำแพงดินอันเลื่องชื่อของเมืองนี้ถูกรื้อทิ้งลง อาณาจักรทั้งหมดก็จะอยู่ในความโกลาหล

—  ยุคปุราณะย่อหน้า 47–48 อ้างจาก Mitchener, ยุคปุราณะฉบับปี 2002 ^{[167] [131]}

บันทึกการสู้รบระหว่างชาวกรีกและชาวชุงกะในอินเดียตอนกลางยังพบในMālavikāgnimitram ซึ่งเป็น บทละครของKalidāsaซึ่งเชื่อกันว่าบรรยายถึงการเผชิญหน้าระหว่างกองทหารม้ากรีกกับVasumitraหลานชายของPushyamitraในรัชสมัยของ Pushyamitra ริมแม่น้ำ Sindhหรือแม่น้ำ Kali Sindh [ ^168]

ตามที่ระบุไว้ในยุกปุราณะ ชาว Yavanas จะล่าถอยต่อไปเนื่องจากความขัดแย้งภายใน:

“พวก Yavanas (ชาวกรีก) จะออกคำสั่ง กษัตริย์จะหายไป (แต่ในที่สุด) พวก Yavanas ที่มึนเมาจากการสู้รบจะไม่คงอยู่ใน Madhadesa ( ดินแดนตรงกลาง ) จะต้องมีสงครามกลางเมืองเกิดขึ้นท่ามกลางพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ในประเทศของพวกเขาเอง ( Bactria ) จะต้องมีสงครามที่โหดร้ายและรุนแรง” (Gargi-Samhita บท Yuga Purana ฉบับที่ 7) ^[167]

ตามคำบอกเล่าของมิตเชเนอร์จารึกฮาธิกัมฟาบ่งชี้ถึงการปรากฏตัวของชาวอินเดีย-กรีกซึ่งนำโดยผู้ปกครองที่ระบุชื่อเป็น "ตา" จากมถุราในช่วงศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตศักราช^[169]แม้ว่าชื่อของกษัตริย์จะถูกละเว้นและไม่สามารถถอดรหัสได้ พยางค์ที่เหลือ [ตา] ก็ยังเป็นที่โต้แย้ง ทาร์นโต้แย้งว่าอ้างถึงผู้ปกครองดีเมทริอุส อย่างไรก็ตาม นักประวัติศาสตร์คนอื่นๆ เช่น นารายณ์ โต้แย้งการตีความนี้ โดยชี้ให้เห็นถึงความไม่สอดคล้องกันในลำดับเหตุการณ์และความจริงที่ว่าดีเมทริอุสไม่ได้เสี่ยงภัยไปไกลกว่าปัญจาบ^[170]แทนที่นักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ในปัจจุบันจะตั้งทฤษฎีว่าเป็นผู้ปกครองอินเดีย-กรีก เมนันเดอร์ที่ 1 หรืออาจเป็นกษัตริย์ยาวานาจากมถุราในเวลาต่อมา

"จากนั้นในปีที่แปด ( ขารเวละ ) ได้นำกองทัพขนาดใหญ่ไปโจมตีเมืองโคราธคีรี ทำให้ราชคฤห์ ( ราชคฤห์ ) ตกอยู่ภายใต้แรงกดดัน เนื่องจากมีข่าวลือหนาหูเกี่ยวกับการกระทำอันกล้าหาญนี้ กษัตริย์ยวานะ (กรีก) ดิมิตะ จึงถอยทัพไปยังมถุราโดยนำกองทัพที่เสียขวัญกำลังใจของตนออกมาได้"

—  จารึกฮาติกุมภาบรรทัดที่ 8 อาจอยู่ในศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล ข้อความดั้งเดิมเป็นอักษรพราหมี^[171]

แม้ว่าจารึกนี้อาจตีความได้ว่าเดเมทริอุสที่ 1 คือกษัตริย์ผู้พิชิตแคว้นปัญจาบ แต่ก็ยังเป็นความจริงที่เขาไม่เคยออกเหรียญมาตรฐานอินเดียเลย มีเพียงเหรียญจำนวนมากที่มีสัญลักษณ์ช้าง และการฟื้นชื่อของเขาใน Kharosthi บนจารึก Hathigumpha: Di-Mi-Taนั้นก็ยังเป็นที่สงสัย^[172] " Di "เป็นการสร้างใหม่ และอาจสังเกตได้ว่าชื่อของกษัตริย์อินเดีย-กรีกอีกองค์หนึ่งคือ Amyntas สะกดว่าA-Mi-Taใน Kharosthi และอาจเข้ากันได้

ดังนั้น เมนันเดอร์จึงยังคงเป็นตัวเลือกที่เป็นไปได้มากที่สุดสำหรับการรุกคืบทางตะวันออกของแคว้นปัญจาบ

กษัตริย์เมนันเดอร์ถือเป็นกษัตริย์อินเดีย-กรีกที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดและเป็นผู้พิชิตดินแดนที่ใหญ่ที่สุด^[106]เหรียญที่เขาค้นพบมีจำนวนมากที่สุดและแพร่หลายที่สุดในบรรดากษัตริย์อินเดีย-กรีกทั้งหมด เมนันเดอร์ยังได้รับการจดจำในวรรณกรรมพุทธศาสนา โดยเขาถูกเรียกว่ามิลินท และในมิลินทปณะ พรรณา ว่า เขา เปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธ^[174]เขากลายเป็นพระอรหันต์^[119]พระบรมสารีริกธาตุของเขาได้รับการประดิษฐานในลักษณะที่ชวนให้นึกถึงพระพุทธเจ้า^{[120] [121]}เขายังแนะนำเหรียญประเภทใหม่ โดยมีรูปของเอเธน่าอัลคิเดมอส ("ผู้พิทักษ์ประชาชน") อยู่ด้านหลัง ซึ่งผู้สืบทอดส่วนใหญ่ของเขาในตะวันออกนำไปใช้^[122]

ตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาลชาวไซเธียนซึ่งถูกผลักดันโดยพวกยูเอซีซึ่งกำลังอพยพมาจากชายแดนจีน เป็นเวลานาน ก็เริ่มรุกรานแบกเตรียจากทางเหนือ^{[124] ประมาณ 130 ปีก่อนคริสตกาล กษัตริย์} เฮลิโอคลีสแห่งกรีก-แบกเตรียองค์สุดท้ายอาจถูกสังหารระหว่างการรุกราน และอาณาจักรกรีก-แบกเตรียก็ล่มสลายลง ชาวพาร์เธียนน่าจะมีส่วนในการล่มสลายของอาณาจักรแบกเตรียด้วยเช่นกัน

ทันทีหลังจากการล่มสลายของบักเตรีย เหรียญทองแดงของกษัตริย์โซอิลอสที่ 1 แห่งอินเดีย-กรีก (130–120 ปีก่อนคริสตกาล) ผู้สืบทอดตำแหน่งของเมนันเดอร์ในพื้นที่ทางตะวันตกของดินแดนอินเดีย ได้รวมกระบองของเฮราคลีสเข้ากับ กล่องใส่ธนูแบบ ไซเธียน และ ธนูโค้งสั้นภายในพวงหรีดแห่งชัยชนะซึ่งแสดงให้เห็นปฏิสัมพันธ์กับผู้คนที่ขี่ม้าซึ่งมาจากทุ่งหญ้า ซึ่งอาจเป็นชาวไซเธียน (ต่อมาเป็นชาวอินโด-ไซเธียน ) หรือชาวยูเอซี (ต่อมาเป็นชาวคูชาน ) ที่รุกรานกรีก-บักเตรีย^[175]ธนูนี้สามารถเปรียบเทียบได้กับธนูยาวแบบเฮลเลนิสติกดั้งเดิมที่ปรากฏบนเหรียญของอากาโธคลี อา ราชินีอินโด-กรีกทาง ตะวันออก ปัจจุบันเป็นที่ทราบกันว่า 50 ปีต่อมา ชาวเมาเอสอินโด-ไซเธียนได้เป็นพันธมิตรกับกษัตริย์อินโด-กรีกในตักศิลาและกษัตริย์องค์หนึ่งอาร์เทมิโดรอสดูเหมือนจะอ้างบนเหรียญของตนว่าเขาเป็นลูกชายของเมาเอส^[176]แม้ว่าข้อโต้แย้งนี้จะเป็นข้อโต้แย้งในปัจจุบัน^[20]

ขอบเขตการปกครองของอินเดีย-กรีกยังคงไม่ชัดเจนและเป็นที่ถกเถียง สมาชิกที่เป็นไปได้ของราชวงศ์เมนันเดอร์ ได้แก่ ราชินีอากาโทเคลีย ผู้ปกครอง สตราโตที่ 1บุตรชายของพระนางและนิเซียสแม้ว่าจะยังไม่แน่ชัดว่าพวกเขาปกครองหลังจากเมนันเดอร์โดยตรงหรือไม่ ก็ตาม ^[177]

กษัตริย์พระองค์อื่นๆ ถือกำเนิดขึ้น โดยปกติแล้วจะอยู่ทางฝั่งตะวันตกของอาณาจักรอินโด-กรีก เช่นโซอิลอสที่ 1 ไลเซียสแอนติ อัล ซิดาสและฟิโลเซโนส [ ^178]ผู้ปกครองเหล่านี้อาจเป็นญาติของราชวงศ์ยูคราติดหรือยูทิเดมิด ชื่อของกษัตริย์ในยุคหลังมักจะเป็นชื่อใหม่ (สมาชิกของราชวงศ์เฮลเลนิสติกมักจะสืบทอดนามสกุล) แต่ผู้ปกครองในยุคหลังมักจะใช้ชื่อและตำแหน่งที่เปลี่ยนไปจากเดิมซ้ำๆ กัน

ทันทีหลังจากการล่มสลายของบักเตรีย เหรียญทองแดงของกษัตริย์โซอิลอสที่ 1 แห่งอินเดีย-กรีก (130–120 ปีก่อนคริสตกาล) ผู้สืบทอดตำแหน่งของเมนันเดอร์ในพื้นที่ทางตะวันตกของดินแดนอินเดีย ได้รวมกระบองของเฮราคลีสเข้ากับ กล่องใส่ธนูแบบ ไซเธียน และ ธนูโค้งสั้นภายในพวงหรีดแห่งชัยชนะซึ่งแสดงให้เห็นปฏิสัมพันธ์กับผู้คนที่ขี่ม้าซึ่งมาจากทุ่งหญ้า ซึ่งอาจเป็นชาวไซเธียน (ต่อมาเป็นชาวอินโด-ไซเธียน ) หรือชาวยูเอซี (ต่อมาเป็นชาวคูชาน ) ที่รุกรานกรีก-บักเตรีย^[175]ธนูนี้สามารถเปรียบเทียบได้กับธนูยาวแบบเฮลเลนิสติกดั้งเดิมที่ปรากฏบนเหรียญของอากาโธคลี อา ราชินีอินโด-กรีกทาง ตะวันออก ปัจจุบันเป็นที่ทราบกันว่า 50 ปีต่อมา ชาวเมาเอสอินโด-ไซเธียนได้เป็นพันธมิตรกับกษัตริย์อินโด-กรีกในตักศิลาและกษัตริย์องค์หนึ่งอาร์เทมิโดรอสดูเหมือนจะอ้างบนเหรียญของตนว่าเขาเป็นลูกชายของเมาเอส^[176]แม้ว่าข้อโต้แย้งนี้จะเป็นข้อโต้แย้งในปัจจุบัน^[20]

แม้ว่ากษัตริย์อินเดีย-กรีกทุกพระองค์หลังจากอพอลโลโดตัสที่ 1จะออกเหรียญสองภาษา (กรีกและคาโรชติ ) เป็นหลักเพื่อหมุนเวียนในดินแดนของตนเอง แต่กษัตริย์บางพระองค์ยังผลิตเหรียญกรีก หายาก ที่พบในแบกเตรียด้วย กษัตริย์องค์หลังน่าจะผลิตเหรียญเหล่านี้เพื่อจ่ายเป็นค่าตอบแทนแก่ชนเผ่าไซเธียนหรือยูเอซีที่ปกครองที่นั่นในปัจจุบัน แม้ว่าจะเป็นบรรณาการหรือค่าตอบแทนสำหรับทหารรับจ้างก็ตาม^[179]เป็นเวลาหลายทศวรรษหลังจากการรุกรานของแบกเตรีย ความสัมพันธ์ระหว่างชาวอินเดีย-กรีกกับชนเผ่าเร่ร่อนที่มีลักษณะแบบกรีกค่อนข้างมากดูเหมือนจะเป็นไปอย่างสันติ

วิดิชา

ในช่วงเวลานี้เอง ในปี 115 ปีก่อนคริสตกาล มีการบันทึกว่า เฮลิ โอโดรัส ได้ส่งทูต จากพระเจ้าแอนติอัลคิดัสไปยังราชสำนักของพระเจ้าภคภัทรแห่งซุงกะในวิธิศะในเมืองหลวงของซุงกะ เฮลิโอโดรัสได้สร้างเสาเฮลิโอโดรัส ขึ้น เพื่ออุทิศแด่พระวาสุเทพซึ่งแสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างชาวอินโดกรีกและซุงกะดีขึ้นในเวลานั้น ผู้คนเดินทางไปมาระหว่างสองอาณาจักร และชาวอินโดกรีกก็นับถือศาสนาอินเดียอย่างเต็มใจ^[182]

ซันจิ

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ประมาณ 115 ปีก่อนคริสตกาลช่างฝีมือจากตะวันตกเฉียงเหนือ ได้นำงานแกะสลักตกแต่งแบบนูนต่ำเข้ามาเป็นครั้งแรกที่ Sanchi ซึ่งอยู่ห่างออกไป 6 กม. จาก Vidisha ^[183] ​​ช่างฝีมือเหล่านี้ได้ทิ้งร่องรอยของช่างก่ออิฐไว้ในKharoshthiซึ่งส่วนใหญ่ใช้ในพื้นที่รอบ ๆ คันธาระซึ่งแตกต่างจากอักษรพราหมี ในท้องถิ่น ^[183] ​​ซึ่งดูเหมือนว่าคนงานต่างด้าวเหล่านี้เป็นผู้รับผิดชอบลวดลายและรูปร่างที่เก่าแก่ที่สุดบางส่วนที่พบได้บนราวบันไดของเจดีย์^[183] ​​งานแกะสลักตกแต่งแบบนูนต่ำเหล่านี้ที่ Sanchi (ซึ่งเป็นของSanchi Stupa No.2 ) มีอายุถึง 115 ปีก่อนคริสตกาล ในขณะที่การแกะสลักเสาขนาดใหญ่มีอายุถึง 80 ปีก่อนคริสตกาล^[184]งานแกะสลักเหล่านี้ได้รับการอธิบายว่าเป็น "งานแกะสลักตกแต่งเจดีย์ขนาดใหญ่ที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังคงหลงเหลืออยู่" ^[185] งานแกะสลัก เหล่านี้ถือเป็นต้นกำเนิดของ ภาพประกอบ ชาดกในอินเดีย^[186]

ภาพนูนต่ำยุคแรกในเจดีย์ สา ญจี หมายเลข 2 (ประมาณ 115 ปีก่อนคริสตกาล)
สันจิ สถูปที่ ๒ เครื่องหมายของช่างก่ออิฐในKharoshtiชี้ไปที่ช่างฝีมือจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ (ภูมิภาคคันธาระ ) สำหรับภาพนูนต่ำที่เก่าแก่ที่สุดใน Sanchi ประมาณ 115 ปีก่อนคริสตกาล[183] ​​[184] [187]	ชาวต่างชาติบนหลังม้า เหรียญดังกล่าวมีอายุประมาณ 115 ปีก่อนคริสตกาล[184] พระลักษมีกับดอกบัวและเด็กรับใช้สองคน อาจมาจากรูปภาพที่คล้ายกันของพระศุกร์[188] กริฟฟิน ผู้หญิงกำลังขี่ เซน ทอร์ ดอกบัวภายในลูกปัดและม้วนลวดลาย เฮลเลนิสติก ลวดลายดอกไม้

รูปนักรบBharhut Yavanaปรากฏเด่นชัดบนภาพนูนสูงบนราวบันไดของเจดีย์Bharhutประมาณ 100 ปีก่อนคริสตกาล^{[194] [195]}นักรบมีผ้าโพกศีรษะที่พลิ้วไสวของกษัตริย์กรีก เสื้อคลุมทางเหนือที่มีรอย จีบแบบกรีก เขาถือองุ่นไว้ในมือและมี สัญลักษณ์ ไตรรัตนะ ของพุทธศาสนา บนดาบของเขา^[194]เขามีบทบาทเป็นทวารปาลผู้พิทักษ์ทางเข้าเจดีย์ นักรบได้รับการอธิบายว่าเป็นชาวกรีก[ ^194]บางคนเสนอว่าเขาอาจเป็นตัวแทนของกษัตริย์เมนันเดอร์ [ ^{189] [190] [191]}

ในช่วงเวลานั้น ช่างฝีมือจาก พื้นที่ คันธาระเป็นที่ทราบกันว่ามีส่วนร่วมในการก่อสร้าง ประตู โตรา ณะของชาวพุทธ ที่เมืองภรหุตซึ่งมีอายุอยู่ในช่วง 100–75 ปีก่อนคริสตกาล: ^[196]ทั้งนี้เนื่องจาก พบรอย ช่างก่ออิฐในขโรษฐีบนชิ้นส่วนต่างๆ ของซากเมืองภรหุต ซึ่งบ่งชี้ว่าช่างก่อสร้างบางส่วนมาจากทางเหนือ โดยเฉพาะจากคันธาระซึ่งใช้อักษรขโรษฐี^{[192] [197] [198]}

คันนิงแฮมอธิบายว่าพบตัวอักษร Kharosthi บนลูกกรงระหว่างขอบประตู แต่ไม่มีตัวอักษรใดเลยบนราวบันไดที่มีเครื่องหมายของอินเดียทั้งหมด ซึ่งสรุปได้ว่าประตูทางเข้าซึ่งมีความงดงามทางศิลปะมากกว่านั้นน่าจะสร้างโดยศิลปินจากทางเหนือ ในขณะที่ราวบันไดสร้างโดยศิลปินในท้องถิ่น^[193]

อีกครั้งในSanchiแต่คราวนี้ย้อนไปถึงช่วงการปกครองของSatavahanaประมาณ 50–1 ปีก่อนคริสตกาล สามารถสังเกตเห็นภาพสลักหนึ่งภาพที่แสดงให้เห็นผู้ศรัทธาในเครื่องแต่งกายแบบกรีกกำลังอุทิศให้กับ Great Stupa ของ Sanchi ^{[199] [200]}ประกาศอย่างเป็นทางการที่ Sanchi อธิบายว่า " ชาวต่างชาติบูชา Stupa " ผู้ชายถูกวาดด้วยผมหยิกสั้น มักจะรวบผมด้วยผ้าคาดศีรษะแบบที่พบเห็นได้ทั่วไปบนเหรียญกรีก เสื้อผ้าก็เป็นแบบกรีกเช่นกัน มีทั้งเสื้อคลุมเสื้อคลุมและรองเท้าแตะ ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของเครื่องแต่งกายเดินทางของกรีก [ ^201]เครื่องดนตรีก็มีลักษณะเฉพาะ เช่น ขลุ่ยคู่ที่เรียกว่าaulos นอกจากนี้ยังมองเห็นแตรที่เหมือนcarnyx ^[202]พวกเขาทั้งหมดกำลังเฉลิมฉลองที่ทางเข้าของเจดีย์

การมีส่วนร่วมจริงของYavanas / Yonas (ผู้บริจาคชาวกรีก) ^[203]ในการก่อสร้างSanchiเป็นที่ทราบจากจารึกสามฉบับที่ทำโดยผู้บริจาค Yavana ที่ประกาศตนเอง:

• ข้อความที่ชัดเจนที่สุดคือ " Setapathiyasa Yonasa danam " ("ของขวัญจากYonaแห่ง Setapatha") ^{[204] [205]}เนื่องจาก Setapatha เป็นเมืองที่ไม่ชัดเจน อาจเป็นสถานที่ใกล้กับNasik [ ^206]สถานที่ที่ทราบการอุทิศอื่นๆ โดย Yavanas อยู่ในถ้ำหมายเลข 17 ของ กลุ่ม ถ้ำ Nasikและบนเสาของถ้ำ Karlaไม่ไกลนัก
• ข้อความจารึกที่คล้ายคลึงกันที่สองบนเสาอ่านได้ว่า: "[Sv]etapathasa (Yona?)sa danam"ซึ่งน่าจะมีความหมายเดียวกัน ("ของขวัญจากYonaแห่ง Setapatha") ^{[206] [207]}
• จารึกที่สามบนแผ่นหินที่อยู่ติดกันสองแผ่นระบุว่า"Cuda yo[vana]kasa bo silayo" ("แผ่นหิน Cuda สองแผ่น, แผ่นหิน Yonaka") ^{[208] [206]}

-100

อินโด
-กรีก

ซาคัส

สารัต

ชูล

ซาบีนส์

มีโร

อักซุม

คุชา

เทซินสกี้

อู่ซุน

โคทัน

ลูลาน

วัฒนธรรมออร์ดอส

จิน

ดงหู

เยว่จี้

คังจู

ดิงลิง

ชาวซาร์มาเทียน

ซีเลอุ-
CIDS

ปโตเล-
มีอีเอส

จักรวรรดิพาร์เธีย
น

ซุนกาส

ซาตาวา-
ฮานัส

ราชวงศ์ฮั่น

เซียงหนู

class=notpageimage|

การเมืองหลักในเอเชีย ประมาณ -100 ^{[209] [210] [211] [212]}

กษัตริย์ฟิโลเซนัส (100–95 ปีก่อนคริสตกาล) ยึดครองดินแดนกรีกทั้งหมดตั้งแต่Paropamisadae ไปจนถึง Punjabตะวันตก เป็นเวลาสั้นๆ หลังจากนั้นดินแดนก็ถูกแบ่งแยกอีกครั้งระหว่างกษัตริย์อินเดีย-กรีกที่เล็กกว่า ตลอดศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล ชาวอินเดีย-กรีกสูญเสียดินแดนให้กับชาวอินเดียทางตะวันออก และชาวไซเธียนชาว ยูเอซี และชาวพาร์เธียนทางตะวันตก ในช่วงเวลานี้ มีกษัตริย์อินเดีย-กรีกประมาณ 20 พระองค์^[213]ลงมาจนถึงผู้ปกครองอินเดีย-กรีกคนสุดท้ายที่รู้จักคือStrato IIและStrato IIIซึ่งปกครองในภูมิภาค Punjabจนถึงประมาณ 10 AD ^[214]

มีกษัตริย์อินเดีย-กรีก "ตะวันตก" อยู่ประมาณแปดพระองค์ ซึ่งส่วนใหญ่โดดเด่นในเรื่องการออกเหรียญแอตติกเพื่อหมุนเวียนในภูมิภาคใกล้เคียง

กษัตริย์ที่สำคัญพระองค์สุดท้ายพระองค์หนึ่งในParopamisadae (ส่วนหนึ่งของฮินดูกูช ) คือเฮอร์มีอัสซึ่งปกครองจนถึงประมาณ 80 ปีก่อนคริสตกาล ไม่นานหลังจากที่เขาเสียชีวิต ชาวYuezhiหรือSakasก็เข้ายึดครองพื้นที่ของเขาจาก Bactria ที่อยู่ใกล้เคียง เมื่อเฮอร์มีอัสปรากฏบนเหรียญของเขาขณะขี่ม้า เขาจะมีคันธนูแบบโค้งกลับ และกล่องใส่คันธนูจากทุ่งหญ้า และ RC Senior เชื่อว่าเขามีต้นกำเนิดเป็นชนเผ่าเร่ร่อนบางส่วน อย่างไรก็ตาม กษัตริย์ ฮิปโปสเตราตัสซึ่งต่อมาอาจครอบครองดินแดนใน Paropamisadae ด้วยเช่นกัน

หลังจากที่เฮอร์มีอัสสิ้นพระชนม์ ชาวเร่ร่อนยูเอซีหรือซากาก็กลายมาเป็นผู้ปกครองคนใหม่ของพาโรปามิซาเด และได้ผลิตเหรียญเฮอร์มีอัส จำนวนมหาศาลหลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์ จนถึงประมาณปี ค.ศ. 40 โดยเหรียญเหล่านี้ถูกนำไปผสมกับเหรียญของกษัตริย์คูชานคูจูลา คาทฟิเซส [ ^215]เจ้าชายยูเอซีพระองค์แรกที่ได้รับการบันทึกไว้คือซาปัดบิเซสปกครองในราวๆ 20 ปีก่อนคริสตกาล และผลิตด้วยภาษากรีกและด้วยรูปแบบเดียวกับกษัตริย์อินโด-กรีกตะวันตก ซึ่งอาจขึ้นอยู่กับโรงกษาปณ์และสารคีเลตของกรีก

ประมาณ 80 ปีก่อนคริสตกาลกษัตริย์อินเดีย-ไซเธียน นามว่า Mauesซึ่งอาจเป็นนายพลในกองทัพอินเดีย-กรีก ได้ปกครองอินเดียตะวันตกเฉียงเหนืออยู่หลายปี ก่อนที่อินเดีย-กรีกจะเข้ามาควบคุมอีกครั้ง ดูเหมือนว่าพระองค์จะแต่งงานกับเจ้าหญิงอินเดีย-กรีกนามว่า Machene ^[216] ดูเหมือนว่า กษัตริย์Hippostratus (65–55 ปีก่อนคริสตกาล) จะเป็นหนึ่งในกษัตริย์อินเดีย-กรีกที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดพระองค์หนึ่ง จนกระทั่งพระองค์พ่ายแพ้ต่อAzes I แห่งอินเดีย-ไซเธียน ซึ่งก่อตั้งราชวงศ์อินเดีย-ไซเธียนขึ้นในปี 48/47 ปีก่อนคริสตกาล^[d]เหรียญต่างๆ ดูเหมือนจะบ่งชี้ว่าอาจมีพันธมิตรบางประเภทเกิดขึ้นระหว่างชาวอินเดีย-กรีกและชาวไซเธียน^[e]

แม้ว่าชาวอินโด-ไซเธียนจะปกครองทางการทหารและการเมืองอย่างชัดเจน แต่พวกเขาก็ยังคงเคารพวัฒนธรรมกรีกและอินเดียอย่างน่าประหลาดใจ เหรียญของพวกเขาถูกผลิตในโรงกษาปณ์กรีก ใช้ตำนานกรีกและขโรศธีที่ถูกต้อง และมีการพรรณนาถึงเทพเจ้ากรีกโดยเฉพาะซุส^[217]จารึก สิงโต หัวสิงโตของมถุราเป็นเครื่องยืนยันว่าพวกเขานับถือศาสนาพุทธ เช่นเดียวกับการพรรณนาถึงเทพเจ้าที่ประกอบเป็นวิตารกะมุทราบนเหรียญของพวกเขา ชุมชนกรีกไม่ได้ถูกกำจัด แต่ยังคงอยู่ภายใต้การปกครองของอินโด-ไซเธียน มีความเป็นไปได้ที่การหลอมรวมระหว่างชาวกรีกและชาวอินโด-ไซเธียนมากกว่าการเผชิญหน้ากัน ในเหรียญที่เพิ่งตีพิมพ์ไม่นานนี้อาร์เทมิโดรัสดูเหมือนจะแสดงตนเป็น "ลูกชายของเมาเอส" ^[218] (แต่ปัจจุบันยังเป็นที่โต้แย้ง) ^[219]และภาพนูนต่ำของบูเนอร์แสดงให้เห็นว่าชาวอินโด-กรีกและชาวอินโด-ไซเธียนกำลังสนุกสนานกับบริบทของศาสนาพุทธ

การกล่าวถึงผู้ปกครองชาวอินเดีย-กรีกเป็นครั้งสุดท้ายที่ทราบนั้นชี้ให้เห็นได้จากจารึกบนแหวนตราประทับของคริสต์ศตวรรษที่ 1 ในพระนามของกษัตริย์ธีโอดา มัส จาก พื้นที่ บาจาวร์ของคันธาระในปากีสถานในปัจจุบัน ไม่มีเหรียญที่ระบุถึงพระองค์ แต่ตราประทับมีจารึกเป็นอักษรคาโรชธี ว่า "ซู ธีโอดามัส"โดย"ซู"อธิบายว่าเป็นการแปลอักษรภาษากรีกของตำแหน่งกษัตริย์กุศน ที่แพร่หลายทั่วไปว่า "ชอว์" (" ชาห์ ", "กษัตริย์") ^[220]

อาณาจักรอินโด-กรีกสูญเสียดินแดนทางตะวันออกส่วนใหญ่ในศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาลหลังจากการสิ้นพระชนม์ของเมนันเดอร์^[221]อาณาจักรอรชุนยานะและ สาธารณรัฐ ยอเธยะกล่าวถึงชัยชนะทางทหารบนเหรียญของตน ("ชัยชนะของอรชุนยานะ" "ชัยชนะของยอเธยะ") อาณาจักรเหล่านี้ยังคงเป็นอิสระจนกระทั่งถูกพิชิตโดยกษัตริย์ศากยมุนีที่ 1แห่งแคว้นตะวันตก

พระรุทรทามัน (...) ผู้ซึ่งใช้กำลังทำลายล้างพวก Yaudheyas ผู้ซึ่งไม่เต็มใจที่จะยอมจำนน มีความภาคภูมิใจอย่างที่พวกเขามี โดยที่ได้ประกาศ 'ชื่อ' ของพวกเขาว่าเป็น 'วีรบุรุษ' แก่กษัตริย์ทั้งหลาย

—  จารึกหิน Junagadh ของ Rudradaman

พวกเขาได้รับเอกราชอีกครั้งจนกระทั่งถูกพิชิตโดยSamudragupta (ค.ศ. 350-375) ของจักรวรรดิคุปตะและจะแตกสลายในเวลาไม่นานหลังจากนั้น

ในช่วงศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล ชาวTrigartas , Audumbaras ^[222]และในที่สุดชาวKunindas ^[223]ก็เริ่มผลิตเหรียญของตนเอง โดยปกติแล้วจะใช้รูปแบบที่ชวนให้นึกถึงเหรียญอินโด-กรีกมาก^{[224] [225] [226]}

ชาว Yavana อาจปกครองดินแดนมถุราตั้งแต่สมัยของพระเจ้าเมนันเดอร์ที่ 1จนถึงกลางศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาลจารึก Magheraจากหมู่บ้านใกล้มถุรา บันทึกการอุทิศบ่อน้ำ "ในปีที่ 116 ของการครองราชย์ของชาว Yavana " ซึ่งตรงกับประมาณ 70 ปีก่อนคริสตกาล^[227]อย่างไรก็ตาม ในศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล พวกเขาสูญเสียดินแดนมถุราให้กับผู้ปกครอง Mitraภายใต้จักรวรรดิ Shungaหรือราชวงศ์ Datta ^[155 ]

ชาวอินเดียกรีกที่หนีจากซากะทางตะวันตกยังคงปกครองดินแดนในแคว้นปัญจาบตะวันออกต่อไป อาณาจักรของกษัตริย์อินเดียกรีกองค์สุดท้ายคือสตราโตที่ 2และสตราโตที่ 3ถูกพิชิตโดย รา จูวุ ลา ผู้ปกครองซาตราปซากะทางเหนือในราวปี ค.ศ. 10 ^[228]

นิวเคลียสกรีกบางส่วนอาจยังคงอยู่รอดมาจนถึงศตวรรษที่ 2 ^[230]

ราชสำนักของ Nahapana มีนักเขียนชาวกรีกชื่อYavanesvara ("เจ้าแห่งชาวกรีก") ซึ่งแปลจากภาษากรีกเป็นภาษาสันสกฤตว่าYavanajataka ("คำพูดของชาวกรีก") ซึ่งเป็นตำราโหราศาสตร์และงานสันสกฤตเกี่ยวกับดวงชะตายุคแรกของอินเดีย^[231]

ถ้ำพุทธจำนวนมาก ในอินเดีย โดยเฉพาะทางตะวันตกของประเทศ ได้รับการแกะสลักอย่างประณีตบรรจงระหว่างศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาลถึงศตวรรษที่ 2 ผู้บริจาคจำนวนมากได้ให้ทุนสำหรับการสร้างถ้ำเหล่านี้และได้ทิ้งจารึกบริจาคไว้ รวมทั้งฆราวาส สมาชิกคณะสงฆ์ เจ้าหน้าที่ของรัฐ ชาวต่างชาติ ซึ่งส่วนใหญ่ประกาศตนเป็นชาวYavanaคิดเป็นประมาณ 8% ของจารึกทั้งหมด^[232]

ถ้ำคาร์ลา

ชาว Yavanas จากภูมิภาคNashikถูกกล่าวถึงว่าเป็นผู้บริจาคเสาหลัก 6 ต้นใน Great Buddhist Chaityaของถ้ำ Karlaซึ่งสร้างและอุทิศโดยNahapanaผู้ปกครองแคว้นตะวันตกในปีค.ศ. 120 ^[233]แม้ว่าพวกเขาจะดูเหมือนว่าจะใช้ชื่อทางศาสนาพุทธก็ตาม^[234]โดยรวมแล้ว ชาว Yavanas คิดเป็นเกือบครึ่งหนึ่งของจารึกอุทิศที่รู้จักบนเสาของ Great Chaitya ^[235]จนกระทั่งทุกวันนี้ Nasik เป็นที่รู้จักในฐานะ เมืองหลวง แห่งไวน์ของอินเดีย โดยใช้องุ่นที่น่าจะนำเข้ามาโดยชาวกรีกในตอนแรก^[236]

ถ้ำศิวเนรี

พบจารึกทางพุทธศาสนาอีกสองฉบับโดยชาว Yavana ในถ้ำShivneri ^[237]จารึกฉบับหนึ่งกล่าวถึงการบริจาครถถังโดยชาว Yavana ที่ชื่อ Irila ในขณะที่อีกฉบับกล่าวถึงการมอบโรงอาหารให้แก่คณะสงฆ์โดยชาว Yavana ที่ชื่อ Cita ^[237]ในจารึกฉบับที่สองนี้ สัญลักษณ์ทางพุทธศาสนาของตรีรัตนะและสวัสดิกะ (กลับด้าน) ปรากฏอยู่ทั้งสองด้านของคำแรก "Yavana(sa)"

ถ้ำปันดาเวลีนี

ถ้ำพุทธแห่งหนึ่ง (ถ้ำหมายเลข 17) ใน กลุ่ม ถ้ำปันดาฟเลนีใกล้เมืองนาสิกถูกสร้างและอุทิศโดย "อินทรินนิทัตตา บุตรชายของยาวานะ ธรรมเทวะ ชาวเหนือจากดาตมิตรี" ในศตวรรษที่ 2 ^{[238] [239] [240]}เชื่อกันว่าเมือง "ดาตมิตรี" เป็นเมืองของเดเมทรีอัสในอาราโคเซีย ซึ่ง อิซิดอร์แห่งชารักซ์กล่าวถึง^[238]

“ถ้ำ Yavana” ถ้ำหมายเลข 17 ของถ้ำ Pandavleniใกล้เมือง Nashik (คริสต์ศตวรรษที่ 2)

ถ้ำหมายเลข 17 มีจารึกหนึ่งอันกล่าวถึงของขวัญที่ถ้ำแห่งนี้มอบให้โดยพระอินทรินิตัต บุตรของพระธรรมเทวะ ชาวกรีก (หรือที่เรียกกันว่าญานหรืออินโด-กรีก ) “สำเร็จแล้ว! (ของขวัญ) ของอินทรินนิทัต บุตรของธรรมเทวะ ชาวยวณะชาวเหนือจากดัตตมิทรีโดยได้รับแรงบันดาลใจจากศาสนาที่แท้จริง ถ้ำแห่งนี้จึงถูกขุดขึ้นบนภูเขาติรันหู และภายในถ้ำมีไชยตยะและบ่อน้ำ ถ้ำแห่งนี้สร้างขึ้นเพื่อพ่อและแม่ของเขา เพื่อเป็นเกียรติแก่พระพุทธเจ้า ทั้งหลายที่ พระภิกษุสงฆ์และธรรมราคิตะบุตรของเขา ได้ประทานแก่ คณะสงฆ์สากล ” จารึกถ้ำหมายเลข 17 นาสิก[238] ภายนอก เสาทางเข้า เสาหลักทุน ภายใน พระพุทธรูปยืน

ถ้ำมันโมดี

ในถ้ำ Manmodiใกล้กับJunnar มี จารึกโดย ผู้บริจาค Yavanaปรากฏที่ด้านหน้าของChaitya หลัก บนพื้นผิวเรียบตรงกลางของดอกบัวเหนือทางเข้า โดยกล่าวถึงการสร้างห้องโถงด้านหน้า (ด้านหน้า) สำหรับคณะสงฆ์พุทธ โดยผู้บริจาค Yavana ที่ชื่อ Chanda: ^[241]

ที่ถ้ำมนโมดีด้านหน้าของเจดีย์ (ซ้าย) ได้รับการบริจาคจากยวาณะตามจารึกบนพื้นผิวเรียบตรงกลางของดอกบัว (ขวา) รายละเอียดของจารึก "ยวาณะ" ในอักษรพราหมี โบราณ :, ประมาณ ค.ศ. 120 ^[241]

“ยาวาสะ คัมดานัม คภาดา[ระ]”
“ของขวัญอันทรงคุณค่าจากส่วนหน้าของพระอุโบสถ (ฆรฺบะ) ข้างยาวานะจันทะ”

—  จารึกบนด้านหน้าของ Manmodi Chaitya ^{[242] [243] [244]}

การมีส่วนสนับสนุนเหล่านี้ดูเหมือนจะสิ้นสุดลงเมื่อพระเจ้าโค ต มีบุตรสตาการนีเอาชนะพระเจ้านหาปนะผู้ปกครองสัตวหนะตะวันตกซึ่งปกครองพื้นที่ที่จารึกเหล่านี้ขึ้นเมื่อราว ค.ศ. 130 ชัยชนะนี้ทราบจากข้อเท็จจริงที่ว่าพระเจ้าโคตมีบุตรสตาการนีตีเหรียญของนหาปนะหลายเหรียญ และอ้างว่าพระองค์สามารถเอาชนะสมาพันธ์ของศกะ ( กษัตริย์ตะวันตก ) ปาห์ลวะ ( อินเดีย-พาร์เธียน ) และยาวานะ (อินเดีย-กรีก) ในจารึกของพระราชินีโคตมี บาลสิรี พระมารดาของพระองค์ ณ ถ้ำหมายเลข 3 ของถ้ำนาซิก : ^{[245] [246]}

...สิริ- สฏกณีโคตมีบุตร (....) ผู้ทำลายความจองหองและความเย่อหยิ่งของกษัตริย์ผู้ที่ทำลายล้างพวกศกะพวกยาวณะและพวกปาลหะผู้ที่กำจัด เผ่า ขาขารตะผู้ที่ฟื้นคืนความรุ่งโรจน์ของ ตระกูล สฏวาหนะ ...

—  จารึก ถ้ำนาสิกของพระนางโคตมี บาลาสิริ ประมาณคริสตศักราช 170 ถ้ำหมายเลข 3 ^[247]

จารึกจากศตวรรษที่ 3 (ค.ศ. 210–325) ที่ ศาสนสถานทางพุทธศาสนา Nagarjunakondaทางตอนใต้ของอินเดีย กล่าวถึงความเกี่ยวข้องระหว่าง Yavana กับพระพุทธศาสนาอีกครั้ง: ^[248]จารึกในอารามแห่งหนึ่ง (แหล่งที่ 38) บรรยายถึงผู้อยู่อาศัยในอารามว่าเป็นพระอจารย์และพระเถริยะจาก นิกาย Vibhajyavada "ผู้ซึ่งเคยทำให้หัวใจของชาวKasmira , Gamdhara , Yavana , Vanavasa , ^[249]และTambapamnidipa ชุ่มชื่น " ^[250]

ปัจจุบันเชื่อกันว่ารูปปั้นพระพุทธเจ้าแบบ คันธาระหลายองค์ที่มีจารึกวันที่ระบุว่ามีอายุอยู่ในสมัยยวานะ (ประมาณ 186 ปีก่อนคริสตกาล) รูปปั้นพระพุทธเจ้าองค์หนึ่งจากเมืองลอริยานตังไกมีจารึกระบุว่า "ปี ค.ศ. 318" ไม่ทราบแน่ชัดว่าปีใด แต่เชื่อกันว่าหลังจากการค้นพบจารึกในพระบรมสารีริกธาตุบาจาวร์ และ ริชาร์ด ซาโลมอนเสนอแนะว่าได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง^[252]จารึกดังกล่าวมีอายุอยู่ในสมัยยวานะซึ่งเริ่มต้นในปี ค.ศ. 186 และระบุวันที่ของรูปปั้นพระพุทธเจ้าเมื่อประมาณ ค.ศ. 143 ^[251]

ที่ฐานของรูปปั้นมีข้อความจารึกไว้ว่า:

sa 1 1 1 100 10 4 4 โปรธาวาดาสะ ดิ 20 4 1 1 1 พุทธโกสะ ดานามู(เค) สาโฆรุมาสะ ซาดาวิยาสะ

"ในปีที่ ๓๑๘ วันขึ้น ๒๗ ค่ำ เดือน ๑๐ ของเทศกาลปราศรัย พระพุทธเจ้าโฆสะ ผู้เป็นสหายของสังฆวรมะ เป็นผู้ถวายของขวัญ"

–  คำจารึกพระพุทธลอริยันทันไก^[251]

นี่อาจถือได้ว่าเป็นภาพพระพุทธเจ้าที่เก่าแก่ที่สุดที่เป็นที่รู้จัก รองจากหีบศพของพระพิมาร (คริสต์ศตวรรษที่ 1) และในช่วงเวลาเดียวกันกับเหรียญพุทธของพระกนิษกะ [ ^251]

พระพุทธรูปอีกองค์หนึ่งคือ พระพุทธรูปแห่งฮัชต์นาการ จารึกไว้เมื่อปี ค.ศ. 384 ซึ่งน่าจะอยู่ในสมัยยวานะเช่นกัน โดยเชื่อกันว่าเป็นปี ค.ศ. 209 มีเพียงฐานเท่านั้นที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้ในพิพิธภัณฑ์อังกฤษโดยที่องค์พระพุทธรูปซึ่งมีรอยพับของเสื้อผ้ามีความนูนมากกว่าของพระพุทธเจ้าแห่งลอริยันทังไก ซึ่งได้หายไปแล้ว^[251]

พระพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองภายใต้การปกครองของกษัตริย์อินเดีย-กรีก และการปกครองของพวกเขา โดยเฉพาะการปกครองของเมนันเดอร์ เป็นที่จดจำว่าเป็นการปกครองที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แม้ว่าจะมีหลักฐานโดยตรงไม่เพียงพอ แต่ก็มีการเสนอแนะว่าการรุกรานอินเดียของพวกเขามีจุดประสงค์เพื่อแสดงการสนับสนุนจักรวรรดิโมริยะซึ่งพวกเขาอาจมีประวัติศาสตร์อันยาวนานในการผูกมิตร^[f]การแลกเปลี่ยนของขวัญ^[g]การแสดงมิตรภาพ^[h]การแลกเปลี่ยนทูต^[i]และการเผยแพร่ศาสนา^[j]นักประวัติศาสตร์Diodorusถึงกับเขียนไว้ว่ากษัตริย์แห่งปาฏลีบุตรมี "ความรักอันยิ่งใหญ่ต่อชาวกรีก" ^{[259] [260]}

การขยายอาณาจักรกรีกเข้าไปในดินแดนอินเดียอาจมุ่งหมายเพื่อปกป้องประชากรกรีกในอินเดีย^[261]และเพื่อปกป้องศรัทธาของชาวพุทธจากการข่มเหงทางศาสนาของชาวชุงกะ [ ^262]เมืองสิร์กาปที่ก่อตั้งโดยดีเมทริอุสผสมผสานอิทธิพลของกรีกและอินเดียโดยไม่มีสัญญาณของการแยกวัฒนธรรมทั้งสอง

เหรียญกรีกชุดแรกที่ผลิตขึ้นในอินเดีย ได้แก่ เหรียญของเมนันเดอร์ที่ 1และอพอลโลโดตัสที่ 1ที่มีการกล่าวถึง "กษัตริย์ผู้กอบกู้" (ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ) ซึ่งเป็นตำแหน่งที่มีมูลค่าสูงในโลกกรีก ซึ่งบ่งชี้ถึงชัยชนะที่สำคัญ ตัวอย่างเช่นปโตเลมีที่ 1เคยเป็นโซเตอร์ (ผู้กอบกู้) เพราะเขาช่วยโรดส์จากดีเมทริอุสผู้ปิดล้อมและแอนทิโอคัสที่ 1เคยเป็นผู้ช่วยเอเชียไมเนอร์จากกอลตำแหน่งดังกล่าวยังจารึกเป็นภาษาบาลีว่า ("Tratarasa") ที่ด้านหลังของเหรียญด้วย เมนันเดอร์และอพอลโลโดตัสอาจเป็นผู้กอบกู้ชาวกรีกที่อาศัยอยู่ในอินเดีย และชาวอินเดียบางส่วนด้วยเช่นกัน^[263]

นอกจากนี้ เหรียญส่วนใหญ่ของกษัตริย์กรีกในอินเดียเป็นแบบสองภาษา เขียนเป็นภาษากรีกที่ด้านหน้าและเป็นภาษาบาลีที่ด้านหลัง (ด้วย อักษร Kharosthiซึ่งได้มาจากภาษาอราเมอิกแทนที่จะเป็นอักษรBrahmi แบบตะวันออก ซึ่งใช้เพียงครั้งเดียวในเหรียญของAgathocles แห่ง Bactria ) ซึ่งถือเป็นการประนีประนอมอันยิ่งใหญ่ต่อวัฒนธรรมอื่นที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในโลกกรีก^[264]ตั้งแต่รัชสมัยของApollodotus IIราว 80 ปีก่อนคริสตกาล ตัวอักษร Kharosthi เริ่มถูกนำมาใช้เป็นเครื่องหมายของโรงกษาปณ์บนเหรียญร่วมกับอักษรย่อและเครื่องหมายของโรงกษาปณ์กรีก ซึ่งบ่งบอกถึงการมีส่วนร่วมของช่างเทคนิคในท้องถิ่นในกระบวนการผลิตเหรียญ^[265]บังเอิญ เหรียญสองภาษาเหล่านี้ของชาวอินเดียกรีกเป็นกุญแจสำคัญในการถอดรหัสอักษร Kharoshthi โดยJames Prinsep (1835) และCarl Ludwig Grotefend (1836) ^{[266] [267]} Kharoshthi สูญพันธุ์ไปในราวศตวรรษที่ 3

ในวรรณคดีอินเดีย ชาวอินโด-กรีกถูกบรรยายว่าเป็นYavana (ในภาษาสันสกฤต ) ^{[268] [269] [270]}หรือYonas (ในภาษาบาลี ) ^[271]ซึ่งทั้งสองเชื่อกันว่าเป็นคำทับศัพท์ของ " Ionians " ใน Harivamsa ชาวอินโด-กรีก "Yavana" ได้รับการยกย่องให้เป็น Kshatriya-pungavaร่วมกับSakas , Kambojas , Pahlavas และ Paradas ซึ่งถือเป็นวรรณะนักรบหรือKshatriyas ที่สำคัญ ที่สุด มัชฌิมนิกายอธิบายว่าในดินแดนของ Yavana และ Kambojas เมื่อเทียบกับวรรณะอินเดียจำนวนมาก มีเพียงสองชนชั้นคือAryasและDasas (เจ้านายและทาส)

นอกเหนือจากการบูชาเทพเจ้ากรีกคลาสสิกที่พบในเหรียญของพวกเขา ( ซูสเฮราเคิลสเอเธน่า อพอลโล ...) ชาวกรีกเชื้อสายอินเดียยังเกี่ยวข้องกับศรัทธาในท้องถิ่น โดยเฉพาะกับพุทธศาสนา แต่ยังรวมถึงศาสนาฮินดูและโซโรอัสเตอร์ด้วย^[276]

พระเจ้า จันทรคุปต์เมารยะผู้ก่อตั้งจักรวรรดิเมารยะพิชิตข้าราชบริพารกรีกที่อเล็กซานเดอร์ทิ้งไว้ ซึ่งเป็นของเซลูคัสที่ 1 นิคาเตอร์แห่งจักรวรรดิเซลูซิดจักรพรรดิอโศกแห่งจักรวรรดิเมารยะจึงสถาปนาจักรวรรดิที่ใหญ่ที่สุดในอนุทวีปอินเดียผ่านการขยายดินแดนอย่างก้าวร้าว พระเจ้าอโศกเปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธ หลังจาก สงครามกลิงคะอันเลวร้ายโดยละทิ้งการพิชิตดินแดนเพิ่มเติมและหันไปปฏิรูปด้านมนุษยธรรมแทน^[277]พระเจ้าอโศกทรงวางพระราชกฤษฎีกาของพระเจ้าอโศกเพื่อเผยแพร่ศาสนาพุทธและ "กฎแห่งความศรัทธา" ไปทั่วอาณาจักรของพระองค์ ในพระราชกฤษฎีกาฉบับหนึ่ง พระเจ้าอโศกทรงอ้างว่าได้เปลี่ยนชาวกรีกของพระองค์พร้อมกับคนอื่นๆ ให้หันมานับถือศาสนาพุทธ

ที่นี่ในอาณาจักรของกษัตริย์ท่ามกลางชาวกรีก ชาวกัมโบชะชาวนภกะ ชาวนภปมกิต ชาวโภชะ ชาวปิตินิกา ชาวอานธร และชาวปาลิดา ผู้คนต่างปฏิบัติตามคำสอนของเทพเจ้าผู้เป็นที่รักในธรรมะทุกหนทุกแห่ง^[278]

จักรพรรดิองค์สุดท้ายของราชวงศ์เมารยะBrihadrathaถูกลอบสังหารโดยPushyamitra Shungaอดีตเสนาบดีหรือ "เจ้าทัพ" ของจักรวรรดิเมารยะและผู้ก่อตั้งจักรวรรดิชุงกะ Pushyamitra ถูกกล่าวหาว่าข่มเหงศาสนาพุทธเพื่อสนับสนุนศาสนาฮินดูซึ่งน่าจะเป็นความพยายามที่จะลบล้างมรดกของจักรวรรดิเมารยะต่อไป^[279]

... ปุษยามิตรได้เตรียมกองทัพไว้สี่กอง และตั้งใจที่จะทำลายพระพุทธศาสนา จึงได้ไปที่กุกกุตาราม (ในปาฏลีบุตร ) ... ปุษยามิตรจึงทำลายสังฆรามะสังหารภิกษุที่นั่น และจากไป ... หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็มาถึงศกลาและประกาศว่าเขาจะให้รางวัลแก่ผู้ที่นำศีรษะของภิกษุชาวพุทธมาให้เขา^[280]

เป็นไปได้ว่าพระเมนันเดอร์ที่ 1โซเตอร์ หรือ “ราชาผู้กอบกู้” เลือกศกลาเป็นเมืองหลวงเนื่องจากมีชาวพุทธอาศัยอยู่ที่นั่น พระเมนันเดอร์ที่ 1 ระบุว่าเปลี่ยนมานับถือศาสนาพุทธ^[281]ในมิลินทปณะซึ่งบันทึกบทสนทนาระหว่างพระเมนันเดอร์กับพระภิกษุสงฆ์ในศาสนาพุทธนาคเสนมีการกล่าวอ้างว่าพระเมนันเดอร์ได้รับตำแหน่งเป็นพระอรหันต์

ครั้นแล้ว พระองค์ทรงพอพระทัยในพระปัญญาของพระเถระแล้ว จึงทรงมอบราชอาณาจักรให้แก่พระราชโอรส ละทิ้งชีวิตครัวเรือนเพื่อไปอยู่ในสภาวะไม่มีบ้านเรือน มีปัญญาเฉียบแหลมขึ้นมาก และได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ !

—  คำถามของกษัตริย์มิลินท์แปลโดย TW Rhys Davids

ล้อที่เขาแสดงบนเหรียญบางเหรียญของเขาน่าจะเป็นธรรมจักร ของชาว พุทธ^[282]

ตำราอินเดียอีกเล่มหนึ่งคือStupavadana of Ksemendra กล่าวถึงคำทำนายว่า Menander จะสร้างเจดีย์ในเมืองปาฏลีบุตร^[283]

พลูทาร์กยังนำเสนอเมนันเดอร์เป็นตัวอย่างของการปกครองด้วยความเมตตา และอธิบายว่าเมื่อเขาเสียชีวิต เมืองต่างๆ ภายใต้การปกครองของเขาต่างก็อ้างสิทธิ์ในเกียรติของการแบ่งปันร่างของเขา และร่างเหล่านั้นก็ได้รับการประดิษฐานไว้ใน "อนุสรณ์สถาน" (μνημεία อาจเป็นเจดีย์ ) ซึ่งเป็นคู่ขนานกับพระพุทธเจ้า ในประวัติศาสตร์ : ^[284]

แต่เมื่อพระเจ้าเมนันเดอร์ กษัตริย์ที่ครองราชย์เหนือชาวแบกเตรียด้วยพระกรุณา สิ้นพระชนม์ในค่ายพัก เมืองต่างๆ ต่างก็ยินดีจัดงานศพของพระองค์ แต่เมื่อมาถกเถียงกันเรื่องพระบรมสารีริกธาตุของพระองค์ ในที่สุดเมืองต่างๆ ก็ตกลงกันไม่ได้ว่าจะต้องนำเถ้ากระดูกของพระองค์ไปแบ่งเท่าๆ กัน และสร้างอนุสาวรีย์แด่พระองค์

—  พลูทาร์ก , “ศีลทางการเมือง” แพรก. รีพ เกอร์ 28, 6) ^[285]

เจดีย์บุตกา รา ได้รับการ "สร้างเป็นอนุสรณ์" โดยการเพิ่มการตกแต่งสถาปัตยกรรมเฮลเลนิสติกในช่วงที่อินเดีย-กรีกปกครองในศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล^[275]พบเหรียญเมนันเดอร์ที่ 1 ในชั้นที่เก่าแก่เป็นอันดับสอง (GSt 2) ของเจดีย์บุตการาซึ่งบ่งชี้ถึงช่วงเวลาที่มีการก่อสร้างเพิ่มเติมในรัชสมัยของเมนันเดอร์^[286]เชื่อกันว่าเมนันเดอร์เป็นผู้สร้างชั้นที่เก่าแก่เป็นอันดับสองของเจดีย์บุตการา หลังจากการก่อสร้างครั้งแรกในจักรวรรดิโมริยะ^[287]

กษัตริย์อินเดีย-กรีกหลายพระองค์ใช้พระนามว่า "ธรรมิกาสะ" หรือ "ผู้สืบธรรม" เป็น อักษร ขโรศติบนด้านหน้าเหรียญ ส่วนตำนานในภาษากรีกที่ตรงกันคือ "ดิไกออส" ("ผู้ชอบธรรม") ซึ่งเป็นคุณลักษณะที่มักพบเห็นได้ทั่วไปบนเหรียญกรีก คำว่า "ผู้สืบธรรม" มักจะสะท้อนใจชาวอินเดียอย่างมาก เนื่องจากกษัตริย์ผู้เคร่งศาสนามักใช้คำนี้ โดยเฉพาะตั้งแต่สมัยของพระเจ้าอโศกที่ทรงเผยแพร่ธรรมะในจารึก ของ พระองค์ กษัตริย์ทั้งเจ็ดที่ใช้ "ธรรมะ" หรือ "ผู้สืบสานธรรมะ" เป็นกษัตริย์อินโด-กรีกยุคหลัง ประมาณ 150 ปีก่อนคริสตกาล หลังจากรัชสมัยของเมนันเดอร์ที่ 1และส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับพื้นที่คันธาระได้แก่โซอิลอสที่ 1 (130–120 ปีก่อนคริสตกาล), สตราโต (130–110 ปีก่อนคริสตกาล) , เฮลิ โอเคิลส์ที่ 2 (95–80 ปีก่อนคริสตกาล), ธีโอฟิโลส (130 หรือ 90 ปีก่อนคริสตกาล), เมนันเดอร์ที่ 2 (90–85 ปีก่อนคริสตกาล), อาร์เคบิโอส (90–80 ปีก่อนคริสตกาล) และเปอโกเลาส์ (ประมาณ 90 ปีก่อนคริสตกาล) ^[288]คุณลักษณะของธรรมะถูกนำมาใช้อีกครั้งในศตวรรษต่อมาโดยผู้ปฏิบัติธรรมชาวพุทธที่มีชื่อเสียงกษัตริย์อินเดีย-ไซเธียนคาร์ฮอสเตสเพื่อยกย่องคุณธรรมของกษัตริย์อาเซส กษัตริย์ องค์ ก่อน ^[289]

ตั้งแต่สมัยของอากาโทเคลียและสตราโตที่ 1ประมาณ 100 ปีก่อนคริสตกาล กษัตริย์และเทพเจ้าปรากฏบนเหรียญที่ทำท่าอวยพรเป็นประจำ^[290]ซึ่งมักจะดูคล้ายกับมุทราวิตารกะของชาวพุทธ [ ^{291] เมื่อเวลาผ่านไป รูปร่างที่แน่นอนของมือก็เริ่มไม่ชัดเจนอีกต่อไป ชาว} อินโด-ไซเธียนก็มักจะใช้ท่าอวยพรนี้เช่นกัน^[292]

• 
  ฟิโลเซนัส (ประมาณ 100 ปีก่อนคริสตกาล) ไม่มีอาวุธ และทำท่าให้พร
• 
  นิเซียสกำลังทำท่าอวยพร
• 
  สตราโตที่ 1ในชุดรบ กำลังทำท่าอวยพร ประมาณ 100 ปีก่อนคริสตกาล
• 
  ปางแสดงพรต่างๆ : เทพ (บน), ราชา (ล่าง)

เสาเฮลิโอโดรัสเป็นเสาหินที่สร้างขึ้นเมื่อประมาณ 113 ปีก่อนคริสตกาลในอินเดีย ตอนกลาง ^{[ ต้องการอ้างอิง ]}ในวิธิศะใกล้เมืองเบสนคร ในปัจจุบัน โดยเฮลิโอโดรัส เอกอัครราชทูตกรีกของกษัตริย์อินเดีย-กรีก อัน ติอัลจิดา ส ^[230]ในราชสำนักของกษัตริย์ศุงกะ ภคภัทรเดิมทีเสานี้รองรับรูปปั้นครุฑในคำอุทิศ เอกอัครราชทูตอินเดีย-กรีกอธิบายว่าเขาเป็นสาวกของ " วาสุเทพ เทพเจ้าแห่งเทพเจ้า" ในประวัติศาสตร์ จารึกนี้ถือเป็นจารึกแรก ที่ทราบเกี่ยวกับ ลัทธิ ภควัตในอินเดีย^[180]

โดยทั่วไปแล้ว งานศิลปะของชาวกรีกอินโดนั้นไม่ค่อยมีการบันทึกมากนัก และงานศิลปะเพียงไม่กี่ชิ้น (นอกเหนือจากเหรียญและจานสีหิน ไม่กี่ชิ้น ) ที่ระบุถึงพวกเขาโดยตรง อย่างไรก็ตาม โดยทั่วไปแล้วการผลิตเหรียญของชาวกรีกอินโดถือเป็นหนึ่งในผลงานศิลปะที่ยอดเยี่ยมที่สุดในสมัยโบราณ^[293]มรดกทางวัฒนธรรมกรีก ( ไอ-คาโนม ) และความชำนาญทางศิลปะของโลกอินโด-กรีกนั้นบ่งบอกถึงประเพณีประติมากรรมอันยาวนานเช่นกัน แต่โดยทั่วไปแล้ว มีการนำซากประติมากรรมมาระบุถึงพวกเขาเพียงไม่กี่ชิ้น ในทางตรงกันข้าม งานศิลปะกรีกอินโด-กรีกส่วนใหญ่นั้นมักจะระบุถึงผู้สืบทอดโดยตรงของชาวกรีกอินโดในอินเดียในศตวรรษที่ 1 เช่น ชาวอินโด-ไซเธียน เร่ร่อน ชาวอินโด-พาร์เธียน และชาว กุษณะซึ่งอยู่ในสภาพเสื่อมโทรมอยู่แล้ว^[294]โดยทั่วไปแล้ว ไม่สามารถระบุวันที่ที่แน่นอนของประติมากรรมแบบคันธาระได้ ทำให้ลำดับเวลาที่แน่นอนนั้นเปิดให้ตีความได้

ความเป็นไปได้ของการเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างศิลปะกรีก-อินเดียและกรีก-พุทธได้รับการยืนยันอีกครั้งเมื่อไม่นานนี้ เนื่องจากการกำหนดอายุการปกครองของกษัตริย์อินโด-กรีกขยายไปถึงทศวรรษแรกของคริสต์ศตวรรษที่ 1 โดยมีรัชสมัยของสตราโตที่ 2ในแคว้นปัญจาบ^[295]นอกจากนี้ ฟูเชอร์ ทาร์น และล่าสุด บอร์ดแมน บุสสากลี และแมคเอวิลลีย์ มีมุมมองว่าผลงานเฮลเลนิสติกแท้ๆ บางส่วนของอินเดียตะวันตกเฉียงเหนือและอัฟกานิสถาน อาจถูกระบุอย่างผิดๆ ว่าเป็นผลงานของศตวรรษต่อมา แต่กลับเป็นผลงานของช่วงเวลาหนึ่งหรือสองศตวรรษก่อนหน้านั้น ในสมัยของชาวอินโด-กรีกในศตวรรษที่ 2–1 ก่อนคริสตกาล: ^[k]

นี่เป็นกรณีเฉพาะของงานกรีกโบราณบางชิ้นในฮัดดาอัฟกานิสถานซึ่งเป็นพื้นที่ที่ "อาจเป็นแหล่งกำเนิดของประติมากรรมพุทธแบบอินโด-กรีก" ^[296]โดยอ้างถึงรูปปั้นพระพุทธเจ้าสามองค์ในฮัดดา ซึ่งพระพุทธรูปตั้งอยู่เคียงข้างรูปปั้นเฮอร์คิวลิส / วัชรปานีและทิเค / ฮาริตี ซึ่งเป็น รูปปั้นแบบคลาสสิกมาก บอร์ดแมนอธิบายว่ารูปปั้นทั้งสอง "เมื่อมองแวบแรก (และแม้แต่แวบที่สอง) อาจดูเหมือนรูปปั้นจากเอเชียไมเนอร์หรือซีเรียในศตวรรษที่ 1 หรือ 2 ก่อนคริสตกาล (...) โดยพื้นฐานแล้วรูปปั้นเหล่านี้เป็นรูปปั้นกรีกที่ศิลปินที่เชี่ยวชาญด้านอื่นๆ นอกเหนือไปจากลักษณะภายนอกของรูปปั้นแบบคลาสสิกสร้างรูปปั้น" ^[297]

อีกทางหนึ่ง มีการเสนอแนะว่างานศิลปะเหล่านี้อาจสร้างขึ้นโดยศิลปินชาวกรีกพเนจรในช่วงเวลาที่มีการติดต่อทางทะเลกับตะวันตกตั้งแต่ศตวรรษที่ 1 ถึงศตวรรษที่ 3 ^[298]

ศิลปะแบบกรีก-พุทธของคันธาระนอกเหนือไปจากรูปแบบและองค์ประกอบทางสไตล์กรีกที่มีอยู่ทั่วไปซึ่งอาจถือได้ว่าเป็นประเพณีศิลปะที่คงอยู่ตลอดไป^[299]นำเสนอภาพผู้คนมากมายในสไตล์ ท่าทาง และแฟชั่นที่สมจริงแบบกรีกคลาสสิก (เสื้อผ้า เช่นไคทอนและฮิมาติออนซึ่งมีรูปแบบและสไตล์คล้ายกับ รูปปั้น ไอ-คาโนมของกรีก-แบกเตรีย ในศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล ทรงผม) ถืออุปกรณ์ที่เป็นลักษณะเฉพาะของวัฒนธรรมกรีก ( แอมโฟราถ้วยดื่มกรีก "คันทารอส") ในสถานการณ์ต่างๆ ตั้งแต่เทศกาล (เช่น ฉาก บัคคาเนเลียน ) ไปจนถึงฉากที่เป็นการอุทิศตนให้กับศาสนาพุทธ^{[300] [301]}

ความไม่แน่นอนในการระบุวันที่ทำให้ไม่ชัดเจนว่างานศิลปะเหล่านี้แสดงถึงชาวกรีกในช่วงที่อินเดีย-กรีกปกครองจนถึงศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาลหรือชุมชนกรีกที่ยังคงอยู่ภายใต้การปกครองของชาวอินเดีย-พาร์เธียนหรือชาวกุษาณะในศตวรรษที่ 1 และ 2 เบนจามิน โรว์แลนด์คิดว่าชาวอินเดีย-กรีกมากกว่าชาวอินโด-ไซเธียนหรือชาวกุษาณะอาจเป็นต้นแบบของ รูปปั้น โพธิสัตว์แห่งคันธาระ^[302]

มีการทราบข้อมูลเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับเศรษฐกิจของชาวอินโด-กรีก แม้ว่าเศรษฐกิจจะค่อนข้างคึกคักก็ตาม^{[303] [304]}

ความอุดมสมบูรณ์ของเหรียญอาจบ่งบอกถึงการทำเหมืองขนาดใหญ่ โดยเฉพาะในพื้นที่ภูเขาของฮินดูกูชและเศรษฐกิจการเงินที่สำคัญ ชาวอินโด-กรีกได้ผลิตเหรียญสองภาษาทั้งในมาตรฐาน "กลม" ของกรีกและมาตรฐาน "สี่เหลี่ยม" ของอินเดีย^[305]ซึ่งแสดงให้เห็นว่าการหมุนเวียนของเงินขยายไปสู่ทุกส่วนของสังคม การนำเอาธรรมเนียมการเงินของอินเดียมาใช้โดยอาณาจักรใกล้เคียง เช่น คูนินทาทางทิศตะวันออกและสัตตาวาหนะทางทิศใต้^[306]ยังแสดงให้เห็นว่าเหรียญของอินเดียถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในการค้าข้ามพรมแดน

ดูเหมือนว่าเหรียญบางเหรียญที่กษัตริย์อินโด-กรีกออก โดยเฉพาะเหรียญที่ใช้ภาษาเดียวแบบแอตติกอาจถูกนำมาใช้เพื่อส่งบรรณาการบางรูปแบบให้กับชนเผ่ายูเอซีทางเหนือของฮินดูกูช^[179]สิ่งนี้บ่งชี้โดยเหรียญที่พบในคลังสมบัติของกุนดูซในอัฟกานิสถานตอนเหนือ ซึ่งพบเหรียญอินโด-กรีกจำนวนมากที่ใช้ภาษากรีกแบบเฮลเลนิสติก (น้ำหนักกรีก ภาษากรีก) แม้ว่าจะไม่มีกษัตริย์องค์ใดในคลังสมบัติที่ทราบว่าเคยปกครองทางเหนือไกลเช่นนี้ก็ตาม^[307]ในทางกลับกัน เหรียญเหล่านี้ไม่เคยพบทางตอนใต้ของฮินดูกูชเลย^[308]

กษัตริย์อินโด-กรีกในเอเชียใต้ได้ออกเหรียญคิวโปรนิกเกิล เหรียญแรกที่รู้จัก โดยมี ยูทิเดมัสที่ 2มีอายุตั้งแต่ 180 ถึง 170 ปีก่อนคริสตกาล และแพนตาลีออนและอากาโธคลีส น้องชายของเขา ซึ่งมีอายุประมาณ 170 ปีก่อนคริสตกาล เนื่องจากในเวลานั้นมีเพียงจีน เท่านั้น ที่สามารถผลิตคิวโปรนิกเกิลได้ และอัตราส่วนของโลหะผสมก็ใกล้เคียงกัน จึงมีการเสนอแนะว่าโลหะดังกล่าวเป็นผลมาจากการแลกเปลี่ยนระหว่างจีนและแบกเตรีย^[309]

คำให้การทางอ้อมของจาง เฉีย น นักสำรวจชาวจีน ซึ่งเดินทางไปเยือนแบกเตรียเมื่อประมาณ 128 ปีก่อนคริสตกาล แสดงให้เห็นว่าการค้าขายอย่างเข้มข้นกับจีนตอนใต้กำลังดำเนินไปผ่านทางอินเดียตอนเหนือ จาง เฉียนอธิบายว่าเขาพบผลิตภัณฑ์ของจีนในตลาดแบกเตรีย และสินค้าเหล่านั้นกำลังขนส่งผ่านอินเดียตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งเขาบรรยายโดยบังเอิญว่าเป็นอารยธรรมที่คล้ายคลึงกับอารยธรรมแบกเตรีย:

จางเฉียนเล่าว่า “เมื่อผมอยู่ที่บักเตรีย ผมเห็นไม้ไผ่จากเมืองชิงและผ้า (ไหม?) ที่ผลิตในมณฑลซู่เมื่อผมถามชาวบ้านว่าพวกเขาได้ของเหล่านี้มาได้อย่างไร พวกเขาตอบว่า “พ่อค้าของเราไปซื้อของเหล่านี้ที่ตลาดในเมืองเสินตู (ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย) พวกเขาบอกผมว่าเสินตูอยู่ห่างจากบักเตรียไปทางตะวันออกเฉียงใต้หลายพันลี้ชาวบ้านทำการเกษตรและใช้ชีวิตเหมือนกับชาวบักเตรีย”

—  ซือหม่า เชียน , “บันทึกของนักประวัติศาสตร์ผู้ยิ่งใหญ่” แปลโดย เบอร์ตัน วัตสัน, หน้า 236

การขุดค้นล่าสุดที่สถานที่ฝังพระศพของจักรพรรดิจิ๋นซีฮ่องเต้ องค์แรกของ จีนซึ่งมีอายุย้อนกลับไปถึงศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตศักราช ยังชี้ให้เห็นอิทธิพลของกรีกในงานศิลปะที่พบที่นั่น ซึ่งรวมถึงในการผลิตกองทัพดินเผา ที่มีชื่อเสียง ด้วย นอกจากนี้ยังมีการเสนอว่าศิลปินชาวกรีกอาจเดินทางมาที่จีนในสมัยนั้นเพื่อฝึกฝนช่างฝีมือในท้องถิ่นในการทำประติมากรรม^{[310] [311]}

ความสัมพันธ์ทางทะเลข้ามมหาสมุทรอินเดียเริ่มขึ้นในศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาลและพัฒนาต่อไปในสมัยของชาวอินโดกรีกพร้อมกับการขยายอาณาเขตไปตามชายฝั่งตะวันตกของอินเดีย การติดต่อครั้งแรกเริ่มขึ้นเมื่อราชวงศ์ปโตเลมีสร้าง ท่าเรือ ในทะเลแดงที่ไมออสฮอร์มอสและเบเรนิเกโดยมีปลายทางคือ สามเหลี่ยมปาก แม่น้ำสินธุ คาบสมุทรคาเทียวาร์หรือมูซิริสประมาณ 130 ปีก่อนคริสตกาลมีรายงานว่ายูโดซัสแห่งไซซิคัส ( Strabo , Geog.   II.3.4) ^[312]ได้เดินทางไปยังอินเดียสำเร็จและกลับมาพร้อมน้ำหอมและอัญมณีเมื่อถึงเวลาที่การปกครองของอินเดียกรีกสิ้นสุดลง มีเรือมากถึง 120 ลำออกเดินทางจากไมออสฮอร์มอสไปยังอินเดียทุกปี (Strabo Geog. II.5.12) ^[313]

เหรียญของชาวอินโด-กรีกมีหลักฐานมากมายเกี่ยวกับเครื่องแบบและอาวุธของพวกเขา มีภาพเครื่องแบบแบบเฮลเลนิสติกทั่วไป โดยหมวกกันน็อคจะเป็นทรงกลมตามแบบกรีก-แบกเตรีย หรือแบบคอ เซียนแบนตามแบบ มาซิโดเนีย (เหรียญของอพอลโลโดตัสที่ 1 )

อาวุธของพวกเขาคือหอก ดาบ ธนูยาว (ตามเหรียญของAgathokleia ) และลูกศร ราวๆ 130 ปีก่อนคริสตกาลธนูโค้งกลับ ของเอเชียกลาง จากทุ่งหญ้าพร้อม กล่อง โกริโตสเริ่มปรากฏบนเหรียญของZoilos I เป็นครั้งแรก ซึ่งบ่งบอกถึงปฏิสัมพันธ์ที่แข็งแกร่ง (และเห็นได้ชัดว่าเป็นพันธมิตร) กับชนเผ่าเร่ร่อน ไม่ว่าจะเป็นชาว Yuezhi หรือชาว Scythians ^[314]ธนูโค้งกลับกลายเป็นคุณลักษณะมาตรฐานของนักขี่ม้าอินเดีย-กรีกเมื่อ 90 ปีก่อนคริสตกาล ดังที่เห็นบนเหรียญบางเหรียญของ Hermaeus

โดยทั่วไป กษัตริย์อินเดีย-กรีกมักจะถูกแสดงภาพขณะขี่ม้าตั้งแต่สมัยรัชสมัยของแอนติมาคัสที่ 2ราวๆ 160 ปีก่อนคริสตกาล ประเพณีการขี่ม้าอาจย้อนกลับไปถึงชาวกรีก-แบกเตรีย ซึ่งโพ ลีเบียสกล่าวว่าพวกเขาเผชิญหน้า กับการรุกรานของ ราชวงศ์เซลูซิดในปี 210 ปีก่อนคริสตกาล โดยมีทหารม้า 10,000 นาย^[315]แม้ว่าจะ ไม่มี ช้างศึกปรากฏอยู่บนเหรียญ แต่แผ่นโลหะสำหรับรัดตัว ( ฟาเลรา ) ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่ 3–2 ก่อนคริสตกาล ซึ่งปัจจุบันจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์เฮอร์มิเทจแสดงให้เห็นนักรบชาวกรีกสวมหมวกเกราะขี่ช้างศึกของอินเดีย

ในหนังสือมิลินทปาณหะที่นาค เสนถาม พระเจ้าเมนันเดอร์นั้น ได้ให้ภาพคร่าวๆ เกี่ยวกับวิธีการทางทหารในยุคนั้นดังนี้:

- (นาคเสน) พระองค์เคยทรงมีกษัตริย์คู่อริลุกขึ้นเป็นศัตรูและคู่ต่อสู้หรือไม่?
- (เมนันเดอร์) ใช่แล้วแน่นอน
- แล้วพระองค์ก็เริ่มลงมือขุดคูน้ำ ก่อกำแพง สร้างหอสังเกตการณ์ สร้างป้อมปราการ และรวบรวมเสบียงอาหาร?
- ไม่เลย ทุกอย่างถูกเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว -
หรือพระองค์เองก็ได้รับการฝึกฝนในการจัดการช้างศึก การขี่ม้า การใช้รถศึก การยิงธนู และการฟันดาบ?
- ไม่เลย ข้าพเจ้าเคยเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาก่อน
- แต่ทำไม?
- เพื่อวัตถุประสงค์ในการป้องกันอันตรายในอนาคต

—  ( มิลินท ปณหะเล่ม 3 บทที่ 7)

ในหนังสือ Milinda Panha ยังได้บรรยายโครงสร้างกองทัพของเมนันเดอร์ไว้ด้วยว่า:

วันหนึ่ง พระเจ้ามิลินท์เสด็จออกจากพระนครเพื่อตรวจตรากองทัพอันใหญ่โตของพระองค์จำนวนนับไม่ถ้วนซึ่งประกอบด้วยกองทัพช้าง ทหารม้า ทหารธนู และทหารราบ

—  (มิลินทปาณหา เล่ม 1)

กองกำลังติดอาวุธของชาวอินเดีย-กรีกเข้าปะทะกับอาณาจักรอื่นๆ ในอินเดีย กษัตริย์ขรเวละ ผู้ปกครองแคว้นกลิงกะระบุไว้ในจารึกหะฐิกุมภาว่า ในปีที่ 8 ของการครองราชย์ พระองค์ได้ทรงนำกองทัพขนาดใหญ่เข้าโจมตีกษัตริย์ยวณะ และทรงบังคับให้กองทัพที่หมดกำลังใจของกษัตริย์เหล่านั้นถอยทัพไปยังมถุรา

"จากนั้นในปีที่แปด ( ขารเวละ ) ได้นำกองทัพขนาดใหญ่ไปโจมตีเมืองโคราธคีรี ทำให้ราชคฤห์ ( ราชคฤห์ ) ตกอยู่ภายใต้แรงกดดัน เนื่องจากมีข่าวลือหนาหูเกี่ยวกับการกระทำอันกล้าหาญนี้ กษัตริย์ยวานะ (กรีก) ดิมิตะ จึงถอยทัพไปยังมถุราโดยนำกองทัพที่เสียขวัญกำลังใจของตนออกมาได้"

—  จารึกฮาติกุมภา บรรทัดที่ 7–8 อาจอยู่ในศตวรรษที่ 1 ก่อนคริสตกาล ข้อความดั้งเดิมเป็นอักษรพราหมี^[171]

ชื่อของกษัตริย์ Yavana ไม่ชัดเจน แต่มีสามตัวอักษร และตัวอักษรตรงกลางอ่านได้ว่าmaหรือmi ^[316] RD BanerjiและKP Jayaswalอ่านชื่อของกษัตริย์ Yavana ว่า "Dimita" และระบุว่าเขาคือDemetrius I แห่ง Bactriaอย่างไรก็ตามตามที่Ramaprasad Chanda ระบุ การระบุนี้ส่งผลให้เกิด "ความเป็นไปไม่ได้ตามลำดับเวลา" ^[317] เอกอัครราชทูตกรีกMegasthenesสังเกตเป็นพิเศษเกี่ยวกับความแข็งแกร่งทางทหารของ Kalinga ในIndica ของเขา ในช่วงกลางศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล:

เมืองหลวงของแคว้นกลิงกะเรียกว่าปาร์ทาลีส มีทหารราบ 60,000 นาย ทหารม้า 1,000 นาย และช้าง 700 เชือกคอยเฝ้าและดูแลใน "เขตสงคราม"

—  ชิ้นส่วนเมกาสธีเนส แอลวีไอ. ในพลิน ประวัติความเป็นมา แนท. วี. 21. 8–23. 11. ^[318]

บันทึกของจัสติน นักเขียนชาวโรมัน ได้ให้คำใบ้เพิ่มเติมเกี่ยวกับขนาดของกองทัพอินเดีย-กรีก ซึ่งในกรณีของความขัดแย้งระหว่างกองทัพยูคราไทด์ ของกรีก-แบกเตรียและกองทัพ ดีเมทริอุสที่ 2ของอินเดีย-กรีกมีจำนวนถึง 60,000 นาย (แม้ว่าพวกเขาจะสูญเสียทหารกรีก-แบกเตรียไป 300 นายก็ตาม):

ยูคราติดีสทำสงครามหลายครั้งด้วยความกล้าหาญ และแม้ว่าเขาจะอ่อนแอลงจากสงครามเหล่านั้น แต่เขาก็ถูกปิดล้อมโดยเดเมทริอุส กษัตริย์แห่งอินเดียนแดง เขาออกรบหลายครั้งและสามารถปราบศัตรูได้ 60,000 คนด้วยทหาร 300 นาย และหลังจากนั้น 4 เดือน เขาก็ได้รับอิสรภาพและสามารถปกครองอินเดียได้

—  จัสติน XLI,6 ^[319]

กองทัพอินเดีย-กรีกจะถูกพิชิตโดยชาวอินเดีย-ไซเธียนซึ่งเป็นชนเผ่าเร่ร่อนจากเอเชียกลาง

ตั้งแต่คริสตศตวรรษที่ 1 ชุมชนกรีกในเอเชียกลางและอนุทวีปอินเดีย ตะวันตกเฉียงเหนือ อาศัยอยู่ภายใต้การควบคุมของ สาขา คูชานของยูเอซี ยกเว้นการรุกรานอาณาจักรอินโด-พาร์เธียนใน ช่วงสั้นๆ ^[321]ชาวคูชานก่อตั้งอาณาจักรคูชานซึ่งเจริญรุ่งเรืองมาหลายศตวรรษ ในภาคใต้ ชาวกรีกอยู่ภายใต้การปกครองของกษัตริย์ตะวันตก เผ่า กาลาชแห่งหุบเขาชิทรัลอ้างว่าเป็นลูกหลานของชาวอินโด-กรีก แม้ว่าจะยังเป็นที่โต้แย้งกันอยู่ก็ตาม

ไม่ชัดเจนว่าชาวกรีกสามารถรักษาสถานะที่โดดเด่นในอนุทวีปอินเดียได้นานเพียงใด อย่างไรก็ตาม มรดกของชาวกรีกอินโดยังคงหลงเหลืออยู่เป็นเวลาหลายศตวรรษ ตั้งแต่การใช้ภาษากรีกและวิธีการปฏิทิน^[322]ไปจนถึงอิทธิพลที่มีต่อเหรียญกษาปณ์ของอนุทวีปอินเดีย ซึ่งสืบย้อนไปจนถึงช่วงจักรวรรดิคุปตะในศตวรรษที่ 4 ^[323]

ชาวกรีกอาจยังคงรักษาสถานะของตนในเมืองต่างๆ ไว้จนกระทั่งสายเกินไปอิซิโดรัสแห่งชารักซ์ ใน บันทึกการเดินทาง "สถานีพาร์เธียน" ในศตวรรษที่ 1 ของเขาได้บรรยายถึง "อเล็กซานโดรโพลิส เมืองหลวงของอาราโคเซีย" ซึ่งเชื่อกันว่าเป็นเมืองอเล็กซานเดรีย อาราโคเซียซึ่งเขากล่าวว่ายังคงเป็นเมืองกรีกอยู่แม้จะอยู่ในช่วงเวลาสายเกินไปแล้วก็ตาม:

ถัดออกไปคืออาราโคเซีย และชาวพาร์เธียนเรียกดินแดนแห่งนี้ว่าอินเดียขาว มีเมืองบิยต์ เมืองฟาร์ซานา เมืองโคโรโชด และเมืองเดเมเทรียสจากนั้นคืออเล็กซานโดรโปลิส ซึ่งเป็นเมืองหลวงของอาราโคเซีย ดินแดนแห่งนี้เป็นภาษากรีก และมีแม่น้ำ อาราโคทัสไหลผ่านดินแดนแห่งนี้อยู่ภายใต้การปกครองของชาวพาร์เธียน^[324]

ชาวอินโด-กรีกอาจมีอิทธิพลต่อศาสนาด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความสัมพันธ์กับการพัฒนาของพุทธศาสนามหายานพุทธศาสนามหายานได้รับการอธิบายว่าเป็น "รูปแบบของพุทธศาสนาที่ (ไม่ว่ารูปแบบในภายหลังจะเปลี่ยนไปเป็นฮินดูอย่างไรก็ตาม) ดูเหมือนว่าจะมีต้นกำเนิดมาจากชุมชนชาวพุทธกรีกในอินเดีย ผ่านการผสมผสานระหว่างประเพณีเดโมคริเตียน - โซฟิสติก - ไพร์โรนิสต์ ของกรีก กับองค์ประกอบเชิงประจักษ์และเชิงสงสัยพื้นฐานและไม่เป็น ทางการ ที่มีอยู่แล้วในพุทธศาสนายุคแรก" ^[325]

ปัจจุบันมีกษัตริย์อินเดีย-กรีก 36 พระองค์ที่ค้นพบแล้ว และบางพระองค์ยังถูกบันทึกไว้ในแหล่งข้อมูลทางประวัติศาสตร์ของตะวันตกและอินเดียด้วย แต่ส่วนใหญ่รู้จักจากหลักฐานทางเหรียญ เท่านั้น ลำดับเหตุการณ์และลำดับการปกครองที่แน่นอนยังคงเป็นเรื่องที่ต้องสืบเสาะกันทางวิชาการ โดยมีการปรับเปลี่ยนอยู่เสมอตามการวิเคราะห์และการค้นพบเหรียญใหม่ๆ (การตีตราทับเหรียญของกษัตริย์พระองค์หนึ่งเหนืออีกพระองค์หนึ่งเป็นองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดในการกำหนดลำดับเหตุการณ์)

มีวิวัฒนาการที่สำคัญของรูปทรงเหรียญ (กลมเป็นสี่เหลี่ยม) และวัสดุ (จากทองเป็นเงินเป็นทองเหลือง) ทั่วทั้งดินแดนและยุคสมัย และจากแบบกรีกเป็นแบบอินเดียตลอดระยะเวลาเกือบ 3 ศตวรรษ นอกจากนี้ คุณภาพของภาพประกอบเหรียญก็ลดลงจนถึงศตวรรษที่ 1 วิวัฒนาการของเหรียญเป็นจุดสำคัญของประวัติศาสตร์อินเดีย-กรีก และเป็นหนึ่งในจุดที่สำคัญที่สุด เนื่องจากกษัตริย์เหล่านี้ส่วนใหญ่รู้จักได้จากเหรียญของพวกเขาเท่านั้น และลำดับเวลาของพวกเขาถูกกำหนดขึ้นโดยวิวัฒนาการของประเภทเหรียญเป็นหลัก

ระบบที่ใช้ที่นี่ได้รับการดัดแปลงมาจาก Osmund Bopearachchi เสริมด้วยมุมมองของ RC Senior และบางครั้งก็รวมถึงผู้มีอำนาจอื่นๆ ด้วย^[326]

กษัตริย์กรีก-แบ็กเตรียและอินโด-กรีก เหรียญ ดินแดน และลำดับเหตุการณ์ของพวกเขา จากBopearachchi (1991) [327]
	กษัตริย์ กรีก-แบ็กเตรีย		กษัตริย์ อินโด-กรีก
เขตพื้นที่/ วันที่	เวสต์แบคเตรีย	บักเตรียตะวันออก	ปาโรปามิซาด	อาราโคเซีย	คันธาระ	ปัญจาบตะวันตก	ปัญจาบตะวันออก	มถุรา[328]
326–325 ปีก่อนคริสตกาล	การรณรงค์ของอเล็กซานเดอร์มหาราชในอินเดีย
312 ปีก่อนคริสตกาล	การก่อตั้งจักรวรรดิเซลูซิด
305 ปีก่อนคริสตกาล	จักรวรรดิเซลูซิดหลังสงครามเมารยะ
280 ปีก่อนคริสตกาล	มูลนิธิไอ-คานูม
255–239 ​​ปีก่อนคริสตกาล	การประกาศอิสรภาพของ อาณาจักรกรีก-แบกเตรีย ดิโอโดตัสที่ 1
239–223 ปีก่อนคริสตกาล	ดิโอโดตัสที่ 2
230–200 ปีก่อนคริสตกาล	ยูทิเดมัส 1
200–190 ปีก่อนคริสตกาล	เดเมทริอุสที่ 1
190–185 ปีก่อนคริสตกาล	ยูไทเดมัสที่ 2
190–180 ปีก่อนคริสตกาล	อากาโธคลีส			แพนตาเลออน
185–170 ปีก่อนคริสตกาล	แอนติมาคัส 1
180–160 ปีก่อนคริสตกาล			อพอลโลโดตัสที่ 1
175–170 ปีก่อนคริสตกาล	เดเมทริอุสที่ 2
160–155 ปีก่อนคริสตกาล			แอนติมาคัส II
170–145 ปีก่อนคริสตกาล	ยูเครไทด์
155–130 ปีก่อนคริสตกาล	เย ว่จื้อยึดครอง สูญเสียอัยคานุม	ยูคราติดีส II เพลโต เฮลิโอคลีส 1	เมนันเดอร์ ฉัน
130–120 ปีก่อนคริสตกาล	การยึดครอง เยว่จื้อ		โซอิลอส ฉัน		อากาโทเคลีย			จารึกยาวนาราชยะ
120–110 ปีก่อนคริสตกาล			ลีเซียส		สตราโต้ ฉัน
110–100 ปีก่อนคริสตกาล			แอนติอัลซิดาส		เฮลิโอเคิลส์ที่ 2
100 ปีก่อนคริสตกาล			โพลีเซนอส		เดเมทริอุสที่ 3
100–95 ปีก่อนคริสตกาล			ฟิโลเซนัส
95–90 ปีก่อนคริสตกาล			ไดโอมีดีส	อมินทัส		อีแพนเดอร์
90 ปีก่อนคริสตกาล			ธีโอฟิโลส	เปกลอส		ทราโซ
90–85 ปีก่อนคริสตกาล			นิเซียส	เมนันเดอร์ที่ 2		อาร์เทมิโดรอส
90–70 ปีก่อนคริสตกาล			เฮอเมอัส	อาร์เคเบียส
			การยึดครอง เยว่จื้อ		เมาส์ ( อินโด-ไซเธียน )
75–70 ปีก่อนคริสตกาล					เทเลฟอส	อพอลโลโดตัสที่ 2
65–55 ปีก่อนคริสตกาล						ฮิปโปสตราโตส	ไดโอนีซัส
55–35 ปีก่อนคริสตกาล						อาเซสที่ 1 (อินโด-ไซเธียน)	โซอิลอส II
55–35 ปีก่อนคริสตกาล							อพอลโลฟาเนส
25 ปีก่อนคริสตกาล – ค.ศ. 10							Strato IIและStrato III
							โซอิลอสที่ 3 / ภัทยาสา
							ราจุวูลา (อินโด-ไซเธียน)

Wikimedia Commons has media related to Indo-Greek Kingdom.

• Indo-Greek history and coins
• Ancient coinage of the Greco-Bactrian and Indo-Greek kingdoms
• Text of Prof. Nicholas Sims-Williams (University of London) mentioning the arrival of the Kushans and the replacement of Greek Language.
• Wargame reconstitution of Indo-Greek armies
• The impact of Greco-Indian Culture on Western Civilisation
• Some new hypotheses on the Greco-Bactrian and Indo-Greek kingdoms by Antoine Simonin
• Greco-Bactrian and Indo-Greek Kingdoms in Ancient Texts