การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์
เรื่องสั้นปี 1839 โดยเอ็ดการ์ อัลลัน โพ
“การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์”
เรื่องสั้นโดยเอ็ดการ์ อัลลัน โพ
ปรากฏตัวครั้งแรกในนิตยสาร Burton's Gentleman's Magazine (กันยายน พ.ศ. 2382)
ประเทศประเทศสหรัฐอเมริกา
ภาษาภาษาอังกฤษ
ประเภทสยองขวัญ , โกธิค
การตีพิมพ์
เผยแพร่ในนิตยสารสุภาพบุรุษของเบอร์ตัน
วันที่เผยแพร่เดือนกันยายน 1839

“ The Fall of the House of Usher ” เป็นเรื่องสั้นของเอ็ดการ์ อัลลัน โพ นักเขียนชาวอเมริกัน ตี พิมพ์ครั้งแรกในปี พ.ศ. 2382 ในนิตยสาร Burton's Gentleman's Magazineจากนั้นรวมอยู่ในคอลเล็กชันTales of the Grotesque and Arabesqueในปี พ.ศ. 2383 [1]เรื่องสั้นซึ่งเป็นผลงานนวนิยายแนวโกธิกกล่าวถึงประเด็นเกี่ยวกับความบ้าคลั่ง ครอบครัว ความโดดเดี่ยว และอัตลักษณ์เหนือธรรมชาติ[2]

พล็อตเรื่อง

เรื่องราวเริ่มต้นด้วยผู้บรรยายซึ่งไม่ได้ระบุชื่อมาถึงบ้านของโรเดอริก อัชเชอร์ เพื่อนในวัยเด็กของเขา โดยได้รับจดหมายจากโรเดอริกที่อยู่ห่างออกไปในประเทศ โดยเขาบ่นเรื่องอาการป่วยและขอความช่วยเหลือ เมื่อมาถึง ผู้บรรยายสังเกตเห็นรอยร้าวเล็กๆ ทอดยาวจากหลังคาลงมาด้านหน้าบ้านและลงไปในทะเลสาบหรือทะเลสาบ ที่อยู่ติดกัน

เผยว่าแมเดลีน น้องสาวของโรเดอริกก็ป่วยเช่นกัน และตกอยู่ในภวังค์เหมือนคนตาย โรเดอริกและแมเดลีนเป็นสมาชิกที่เหลืออยู่เพียงสองคนในครอบครัวอัชเชอร์

ผู้บรรยายรู้สึกประทับใจกับภาพวาดของโรเดอริกและพยายามให้กำลังใจเขาด้วยการอ่านหนังสือกับเขาและฟังบทเพลงด้นสดที่เขาแต่งขึ้นด้วยกีตาร์ โรเดอริกร้องเพลง " The Haunted Palace " จากนั้นจึงบอกกับผู้บรรยายว่าเขาเชื่อว่าบ้านที่เขาอาศัยอยู่นั้นมีชีวิต และความรู้สึกนี้เกิดจากการจัดเรียงของงานก่ออิฐและพืชพรรณที่อยู่รอบๆ นอกจากนี้ โรเดอริกยังเชื่อว่าชะตากรรมของเขามีความเกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ของครอบครัว

ต่อมาโรเดอริกแจ้งผู้บรรยายว่าแมเดลีนเสียชีวิตแล้ว เนื่องจากกลัวว่าร่างของเธอจะถูกขุดขึ้นมาเพื่อการศึกษาทางการแพทย์ โรเดอริกจึงยืนกรานว่าจะต้องฝังเธอไว้ในหลุมศพของครอบครัวที่ตั้งอยู่ในบ้านเป็นเวลาสองสัปดาห์ ก่อนที่จะฝังอย่างถาวร ผู้บรรยายช่วยโรเดอริกนำร่างของแมเดลีนใส่ลงไปในหลุมศพ จากนั้นผู้บรรยายจึงตระหนักได้ว่าแมเดลีนและโรเดอริกเป็นฝาแฝด ผู้บรรยายยังสังเกตด้วยว่าร่างของแมเดลีนมีแก้มสีชมพูซึ่งบางครั้งเกิดขึ้นหลังจากความตายในสัปดาห์ต่อมา ทั้งโรเดอริกและผู้บรรยายต่างพบว่าตนเองรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ

พายุเริ่มก่อตัวขึ้น และโรเดอริกมาถึงห้องนอนของผู้บรรยาย (ซึ่งตั้งอยู่เหนือห้องนิรภัย ของบ้านโดยตรง ) ในสภาพที่แทบจะตื่นตระหนกโรเดอริกเปิดหน้าต่างเพื่อไล่พายุ และชี้ให้เห็นว่าทะเลสาบที่ล้อมรอบบ้านดูเหมือนจะเรืองแสงในที่มืด เช่นเดียวกับที่โรเดอริกพรรณนาไว้ในภาพวาดของเขา แต่ไม่มีฟ้าแลบหรือแหล่งที่มาของแสงอื่นที่สามารถอธิบายได้

ผู้บรรยายพยายามทำให้โรเดอริกสงบลงโดยอ่านนิยายรักยุคกลางเรื่องThe Mad Trist ออกมาดังๆ ซึ่งเป็นนิยายเกี่ยวกับอัศวินชื่อเอเธลเรดที่บุกเข้าไปในบ้านฤๅษีเพื่อพยายามหนีพายุที่กำลังใกล้เข้ามา แต่กลับพบพระราชวังทองคำที่มีมังกร เฝ้าอยู่ เอเธลเรดยังพบโล่ทองเหลืองแวววาวแขวนอยู่บนผนัง มีจารึกไว้บนโล่ว่า

ผู้ใดเข้ามาที่นี่ ผู้พิชิตจะได้
รับชัยชนะ ผู้ใดสังหารมังกร ผู้นั้นจะได้รับโล่[1]

เอเธลเรดฟาดกระบองใส่มังกร ซึ่งมังกรก็ตายลงพร้อมกับเสียงกรีดร้องอันแหลมคม เมื่อเขาพยายามแย่งโล่จากกำแพง โล่ก็ตกลงบนพื้นพร้อมกับเสียงดังกึกก้องที่น่าสะพรึงกลัว

ขณะที่ผู้บรรยายกำลังอ่านเรื่องราวการบุกเข้าไปในบ้านของอัศวิน เขากับโรเดอริกได้ยินเสียงแตกและฉีกขาดจากที่ไหนสักแห่งในบ้าน เมื่อบรรยายถึงเสียงร้องของมังกรที่ร้องออกมา ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่แท้จริงอีกครั้งในบ้าน ขณะที่เขาเล่าถึงโล่ที่หล่นลงมาจากผนัง ก็ได้ยินเสียงสะท้อนโลหะกลวงดังไปทั่วบ้าน ในตอนแรก ผู้บรรยายไม่สนใจเสียงนั้น แต่โรเดอริกเริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดโรเดอริกก็ประกาศว่าเขาได้ยินเสียงเหล่านี้มาหลายวันแล้ว และนั่นคือเสียงที่น้องสาวของเขาเป็นผู้ส่งมา ซึ่งในความเป็นจริงแล้วเธอยังมีชีวิตอยู่ตอนที่เธอถูกฝัง

ประตูห้องนอนถูกพัดเปิดออกเผยให้เห็นแมเดลีนซึ่งเปื้อนเลือดจากการหลบหนีจากหลุมศพอย่างยากลำบาก ในความโกรธครั้งสุดท้าย เธอโจมตีพี่ชายของเธอทำให้เขาตกใจจนตายในขณะที่ตัวเธอเองก็สิ้นใจ ผู้บรรยายจึงวิ่งหนีออกจากบ้าน และเมื่อเขาทำเช่นนั้น เขาก็สังเกตเห็นแสงจันทร์แวบหนึ่งอยู่ข้างหลังเขา เขาย้อนเวลากลับไปเพื่อดูดวงจันทร์ที่ส่องผ่านรอยแยกที่ขยายกว้างขึ้นในบ้าน ขณะที่เขาเฝ้าดู บ้านของอัชเชอร์ก็แยกออกเป็นสองส่วนและเศษชิ้นส่วนก็จมลงไปในทะเลสาบ

คำอธิบายตัวละคร

ผู้บรรยาย

ใน "The Fall of the House of Usher" ผู้บรรยายของ Poe ที่ไม่ได้ระบุชื่อถูกเรียกไปเยี่ยม House of Usher โดย Roderick Usher ในฐานะ "เพื่อนที่ดีที่สุดและเพียงคนเดียว" ของเขา[3] Roderick เขียนเกี่ยวกับความเจ็บป่วยของเขาและขอให้ผู้บรรยายไปเยี่ยมเขา ผู้บรรยายถูกโน้มน้าวด้วยความสิ้นหวังของ Roderick ที่ต้องการเพื่อน แม้ว่าผู้บรรยายจะเห็นอกเห็นใจและช่วยเหลือ แต่ผู้บรรยายกลับถูกทำให้เป็นคนนอกอยู่ตลอดเวลา โดยเฝ้าดูเรื่องราวคลี่คลายโดยไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของมันอย่างสมบูรณ์ ผู้บรรยายยังมีอยู่ในฐานะผู้ฟังของ Roderick เนื่องจากผู้ชายไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน Roderick เชื่อมั่นว่าเขาจะต้องตายในไม่ช้า และผู้บรรยายก็ค่อยๆ ถูกดึงดูดเข้าสู่ความเชื่อนี้หลังจากถูกพาออกมาเพื่อเป็นพยานถึงความน่ากลัวและการหลอกหลอนของ House of Usher [4]

จากการมาถึงของเขา ผู้บรรยายสังเกตเห็นแนวโน้มการแยกตัวของครอบครัว รวมถึงความสัมพันธ์ที่ลึกลับและพิเศษระหว่างแมเดลีนและโรเดอริก สมาชิกคนสุดท้ายของตระกูลอัชเชอร์ ตลอดทั้งเรื่องและสภาวะจิตสำนึกที่แตกต่างกันของเธอ แมเดลีนเพิกเฉยต่อการปรากฏตัวของผู้บรรยายโดยสิ้นเชิง หลังจากที่โรเดอริก อัชเชอร์อ้างว่าแมเดลีนเสียชีวิตแล้ว ผู้บรรยายช่วยอัชเชอร์ฝังแมเดลีนไว้ในห้องนิรภัยใต้ดิน แม้จะสังเกตเห็นว่าแมเดลีนมีใบหน้าแดงก่ำเหมือนคนจริง

ในคืนหนึ่งที่นอนไม่หลับ ผู้บรรยายอ่านออกเสียงให้อัชเชอร์ฟังในขณะที่ได้ยินเสียงประหลาดๆ ทั่วทั้งคฤหาสน์ เขาได้เห็นแมเดลีนกลับมาอีกครั้งและการตายของฝาแฝดในเวลาต่อมา ผู้บรรยายเป็นตัวละครเพียงตัวเดียวที่หนีออกจากบ้านของอัชเชอร์ได้ ซึ่งเขาเห็นว่าบ้านแตกร้าวและจมลงไปในทะเลสาบบนภูเขา

โรเดอริค อัชเชอร์

โรเดอริก อัชเชอร์เป็นฝาแฝดของแมเดลีน อัชเชอร์และเป็นหนึ่งในสมาชิกคนสุดท้ายของตระกูลอัชเชอร์ โรเดอริกเขียนถึงผู้บรรยายซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขาเกี่ยวกับอาการป่วยเรื้อรัง[3]เมื่อผู้บรรยายมาถึง เขาตกใจเมื่อเห็นโรเดอริกมีท่าทางแปลก ๆ และน่าขนลุก ผู้บรรยายบรรยายว่าโรเดอริกมีลักษณะดังนี้:

ผิวสีเทาอมขาว ดวงตาโตและสว่างไสว ริมฝีปากไม่สดใสแต่มีรูปร่างสวยงาม จมูกโด่งเป็นทรง ผมนุ่มสลวย ใบหน้าที่ยากจะลืมเลือน และตอนนี้ความแปลกประหลาดของใบหน้าของเขาได้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่จนฉันเกือบจะไม่รู้จักเขาแล้ว ผิวสีขาวอันน่าสะพรึงกลัวของเขาและแสงที่แปลกประหลาดในดวงตาของเขาทำให้ฉันประหลาดใจและแม้แต่กลัว ผมของเขาได้รับอนุญาตให้ยาวขึ้นและด้วยความนุ่มของมัน มันไม่ได้ตกลงมาบนใบหน้าของเขา แต่ดูเหมือนจะลอยอยู่กลางอากาศ ฉันไม่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของมนุษย์ธรรมดาในตัวเพื่อนของฉันได้แม้จะพยายามก็ตาม[5]

โรเดอริก อัชเชอร์เป็นคนเก็บตัว[3]เขาไม่สบายทั้งร่างกายและจิตใจ นอกจากความกลัวและความหวาดหวั่นตลอดเวลาแล้ว อาการชักกระตุกของมาเดลีนยังทำให้เขาเสื่อมถอยลง เนื่องจากเขาต้องทนทุกข์กับความเศร้าโศกจากการเห็นพี่น้องของเขาตายไป ผู้บรรยายกล่าวว่า:

เขาได้ยอมรับว่า ... ความสิ้นหวังอันแปลกประหลาดซึ่งส่งผลต่อเขานั้นสามารถสืบย้อนไปได้ถึง ... การสลายไปของ ... สหายเพียงคนเดียวของเขาที่ใกล้เข้ามา[3]

ตามที่ Terry W. Thompson กล่าว Roderick ได้วางแผนการฝังศพของ Madeline อย่างพิถีพิถันเพื่อป้องกันไม่ให้ " ผู้ฟื้นคืนชีพ " ขโมยศพของน้องสาวสุดที่รักของเขาไปทำการชำแหละศึกษา หรือทดลอง ซึ่งเป็นเรื่องปกติในศตวรรษที่ 18 และ 19สำหรับโรงเรียนแพทย์และแพทย์ที่ต้องการศพ[6]

โรเดอริกและแมเดลีนเป็นฝาแฝดและทั้งสองมีความเชื่อมโยงกันอย่างแยกไม่ออกซึ่งนักวิจารณ์สรุปว่าอาจเป็นความสัมพันธ์แบบชู้สาวหรือแบบเหนือธรรมชาติ [ 7]ในฐานะบุคคลสองคนในความสัมพันธ์ที่เหนือความรู้สึกซึ่งรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เพื่อจุดประสงค์ดังกล่าว สภาพที่เสื่อมลงของโรเดอริกจึงเร่งการทรมานและความตายในที่สุดของเขาเอง

เช่นเดียวกับเมเดลีน โรเดอริกมีความเกี่ยวข้องกับคฤหาสน์หลังนี้ ซึ่งก็คือบ้านอัชเชอร์ เขาเชื่อว่าคฤหาสน์หลังนี้มีความรู้สึกนึกคิดและมีส่วนรับผิดชอบต่อสุขภาพจิตที่เสื่อมถอยและความเศร้าโศก ของเขา แม้จะยอมรับเช่นนั้น แต่อัชเชอร์ยังคงอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้และแต่งผลงานศิลปะที่มีคฤหาสน์อัชเชอร์หรือคฤหาสน์ผีสิง อื่นๆ สุขภาพจิตของเขาแย่ลงอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเริ่มได้ยินความพยายามของเมเดลีนที่จะหลบหนีจากห้องนิรภัยใต้ดินที่เธอถูกฝังไว้ และในที่สุดเขาก็พบกับความตายด้วยความกลัวในลักษณะเดียวกับบ้านอัชเชอร์ที่แตกร้าวและจมลง

เมเดลีน อัชเชอร์

เมเดลีน อัชเชอร์เป็นน้องสาวฝาแฝดของโรเดอริก อัชเชอร์ เธอป่วยหนักและมีอาการชัก เธอปรากฏตัวใกล้กับผู้บรรยายแต่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเขา เธอกลับไปที่ห้องนอนของเธอซึ่งโรเดอริกอ้างว่าเธอเสียชีวิตแล้ว ผู้บรรยายและโรเดอริกวางเธอไว้ในหลุมศพแม้ว่าเธอจะหน้าแดงและมีชีวิตชีวา ในตอนจบของเรื่อง เมเดลีนหนีออกจากหลุมศพและกลับไปหาโรเดอริก ทำให้เขาตกใจจนแทบตาย

ตามวิธีการสืบสวนของ Poe ในวรรณคดี Madeline Usher อาจเป็นตัวตนทางกายภาพของโลกเหนือธรรมชาติและอภิปรัชญา[ ต้องการการอ้างอิง ]การปรากฏตัวที่จำกัดของเธออธิบายว่าเป็นตัวตนของความทรมานและความกลัวของ Roderick [ ต้องการการอ้างอิง ] Madeline ไม่ปรากฏตัวจนกว่าเธอจะถูกเรียกผ่านความกลัวของพี่ชายของเธอซึ่งบอกเป็นนัยไว้ในจารึกด้วยคำพูดของPierre-Jean de Béranger กวีชาวฝรั่งเศส : "Son cœur est un luth suspensionu; / Sitôt qu'on le touche il résonne" ซึ่งหมายความว่า "หัวใจของเขาเป็นพิณ ที่ถูกแขวนลอย ทันทีที่เราสัมผัสมัน มันจะสั่นสะเทือน" [ ต้องการการอ้างอิง ]

ประวัติการตีพิมพ์

“The Fall of the House of Usher” ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสาร Burton’s Gentleman’s Magazine ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1839 ต่อมามีการแก้ไขเล็กน้อยในหนังสือรวม เรื่อง Tales of the Grotesque and Arabesqueในปี ค.ศ. 1840 หนังสือเล่มนี้มีบทกวีของโพชื่อ “ The Haunted Palace ” ซึ่งตีพิมพ์แยกต่างหากใน นิตยสาร Baltimore Museumฉบับเดือนเมษายน ค.ศ. 1839 [8]

ในปีพ.ศ. 2471 Éditions Narcisse ซึ่งเป็นต้นแบบของBlack Sun Pressได้จัดพิมพ์หนังสือฉบับจำกัดจำนวน 300 เล่ม พร้อมหมายเลขกำกับและภาพประกอบโดยAlastair [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

แหล่งที่มาของแรงบันดาลใจ

บ้านของเฮเซคียาห์ ลูกชายของอัชเชอร์ เฮเซคียาห์

แรงบันดาลใจของ Poe สำหรับเรื่องราวนี้อาจอิงจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในบ้าน Hezekiah Usher ซึ่งตั้งอยู่ในที่ดิน Usher ซึ่งปัจจุบันเป็นพื้นที่สามช่วงตึกในตัวเมืองบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ใน ปัจจุบัน [9] บ้านหลังนี้ ตั้งอยู่ติดกับBoston Commonและมีขอบเขตติดกับถนน Tremont ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ถนน Washington ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ถนน Avery ทางทิศใต้ และถนน Winter ทางทิศเหนือ สร้างขึ้นในปี 1684 และถูกทุบทิ้งหรือย้ายออกไปในปี 1830 [9]แหล่งข้อมูลอื่นๆ ระบุว่ากะลาสีเรือและภรรยาสาวของเจ้าของบ้านที่อายุมากกว่าถูกสามีของเธอจับและฝังไว้ในจุดนัดพบ เมื่อบ้าน Usher ถูกทำลายในปี 1830 พบศพสองศพนอนอยู่ในโพรงในห้องใต้ดิน[10]

แรงบันดาลใจอีกประการหนึ่งอาจมาจากคู่รักตัวจริง นายและนางลุค อัชเชอร์ เพื่อนและเพื่อนร่วมงานการแสดงของแม่ของเขาเอไลซา โพ [ 11]ทั้งคู่ดูแลลูกสามคนของเอไลซา (รวมทั้งโพ) ในช่วงที่เธอป่วยและเสียชีวิตในที่สุด[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

นักเขียนชาวเยอรมันETA Hoffmannซึ่งเป็นแบบอย่างและแรงบันดาลใจให้กับ Poe ได้ตีพิมพ์เรื่อง " Das Majorat " ในปี 1819 [ ต้องการอ้างอิง ]เรื่องราวทั้งสองเรื่องนี้มีความคล้ายคลึงกันหลายประการ เช่น การพังบ้าน เสียงประหลาดในยามค่ำคืน เรื่องราวภายในเรื่องราวและเจ้าของบ้านที่ถูกเรียกว่า Roderich หรือ Roderick เนื่องจาก Poe คุ้นเคยกับผลงานของ Hoffmann เขาจึงรู้จักเรื่องราวดังกล่าวและดึงเอาองค์ประกอบต่างๆ มาใช้เพื่อจุดประสงค์ของตนเอง[12]

นักเขียนชาวเยอรมันอีกคนหนึ่งชื่อไฮน์ริช คลอเรนเขียนเรื่อง " Das Raubschloß " ในปี ค.ศ. 1812 ซึ่งแปลเป็นภาษาอังกฤษโดยโจเซฟ ฮาร์ดแมนและตีพิมพ์ในนิตยสารแบล็กวูดในปี ค.ศ. 1828 ในชื่อ "The Robber's Tower" อาจเป็นแรงบันดาลใจได้ ตามที่อาร์โน ชมิดท์และโทมัส แฮนเซน กล่าว [13]นอกจากจะมีองค์ประกอบที่เหมือนกัน เช่น หญิงสาวที่กลัวการฝังศพก่อนกำหนดซึ่งถูกฝังไว้ในหลุมฝังศพใต้ห้องของตัวละครเอกโดยตรง เครื่องสาย และฝาแฝดที่ยังมีชีวิตของหญิงสาวที่ถูกฝัง ไดแอน โฮเวเลอร์ยังระบุหลักฐานข้อความที่แสดงให้เห็นว่าโปใช้เรื่องนี้ และสรุปว่าการรวมVigiliae Mortuorum secundum Chorum Ecclesiae Maguntinae (Vigils for the Dead according to the Use of the Church of Mainz) มาจากการใช้หนังสือที่คลุมเครือในลักษณะเดียวกันใน "The Robber's Tower" [2] [14]

ธีมปราสาทผีสิงที่พังทลายเป็นลักษณะสำคัญของปราสาทโอทรานโต (1764) ของฮอเรซ วอลโพลซึ่งมีส่วนช่วยอย่างมากในการกำหนดแนวโกธิก [ 15]

การวิเคราะห์

ภาพประกอบปี 1894 โดยAubrey Beardsley

“การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์” ถือเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของ “ ความสมบูรณ์ ” ของโพ ซึ่งองค์ประกอบและรายละเอียดทุกอย่างมีความเกี่ยวข้องและเกี่ยวข้องกัน[16]

การปรากฏตัวของบ้านที่กว้างขวางและทรุดโทรมซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการทำลายล้างร่างกายมนุษย์ยังคงเป็นองค์ประกอบที่เป็นเอกลักษณ์ในผลงานช่วงหลังของโพ[15]

“The Fall of the House of Usher” แสดงให้เห็นความสามารถของ Poe ในการสร้างโทนอารมณ์ในงานของเขา โดยเน้นที่ความรู้สึกกลัวความหายนะที่กำลังใกล้เข้ามา และ ความ รู้สึกผิด[17]อารมณ์เหล่านี้มุ่งเน้นไปที่ Roderick Usher ซึ่งเช่นเดียวกับตัวละคร Poe หลายๆ ตัวต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคที่ไม่มีการระบุชื่อ เช่นเดียวกับผู้บรรยายใน “ The Tell-Tale Heart ” โรคนี้ทำให้ประสาทสัมผัสที่ไวเกินปกติ ของ Roderick ตื่นตัว โรคนี้แสดงออกมาทางร่างกายแต่มีพื้นฐานมาจากสภาพจิตใจหรือแม้กระทั่งศีลธรรมของ Roderick มีการเสนอแนะว่าเขาป่วยเพราะเขาคาดว่าจะป่วยตามประวัติการเจ็บป่วยของครอบครัวของเขาและโดยพื้นฐานแล้วเขาเป็นคนวิตกกังวล [ 18] ในทำนองเดียวกัน เขาฝังน้องสาวของเขาทั้งเป็นเพราะเขาคาดว่าจะฝังเธอทั้งเป็น สร้างคำทำนายที่เป็นจริงของเขาเอง[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

บ้านของอัชเชอร์ซึ่งหมายถึงทั้งโครงสร้างจริงและครอบครัวมีบทบาทสำคัญในเรื่องราวนี้ เป็น "ตัวละคร" ตัวแรกที่ผู้บรรยายแนะนำให้ผู้อ่านรู้จัก โดยนำเสนอด้วยคำอธิบายแบบมนุษย์ หน้าต่างของบ้านถูกบรรยายว่า "คล้ายดวงตา" สองครั้งในย่อหน้าแรก รอยแยกที่เกิดขึ้นที่ด้านข้างเป็นสัญลักษณ์ของการเสื่อมโทรมของครอบครัวอัชเชอร์ และบ้าน "ตาย" ไปพร้อมกับพี่น้องอัชเชอร์สองคน ความเชื่อมโยงนี้ได้รับการเน้นย้ำในบทกวี "พระราชวังผีสิง" ของโรเดอริก ซึ่งดูเหมือนจะเป็นการอ้างอิงโดยตรงถึงบ้านที่บอกล่วงหน้าถึงหายนะ[19]

L. Sprague de Camp เขียนไว้ ในLovecraft: A Biographyว่า "[ตามคำบอกเล่าของ [ผู้เชี่ยวชาญ Poe] ผู้ล่วงลับThomas O. Mabbott , HP Lovecraftใน ' Supernatural Horror ' ได้แก้ปัญหาการตีความ Poe" โดยโต้แย้งว่า "Roderick Usher, Madeline น้องสาวของเขา และบ้านทั้งหมดมีจิตวิญญาณเดียวกัน" [20]

โครงเรื่องของเรื่องนี้ทำให้บรรดานักวิจารณ์หลายคนวิเคราะห์ว่าเป็นการบรรยายจิตใจของมนุษย์ โดยเปรียบเทียบบ้านกับจิตใต้สำนึก และจุดแตกหักหลักกับบุคลิกที่แตกแยก [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]ความสัมพันธ์แบบร่วมสายเลือดระหว่างโรเดอริกและแมเดลีนไม่เคยถูกระบุอย่างชัดเจน แต่ดูเหมือนจะสื่อถึงความผูกพันระหว่างพี่น้องทั้งสองคน[21]

ฝิ่นซึ่งโพกล่าวถึงหลายครั้งในทั้งร้อยแก้วและบทกวีของเขา ถูกกล่าวถึงสองครั้งในนิทานเรื่องนี้[1]ความรู้สึกหดหู่ที่เกิดจากทิวทัศน์ที่น่าเบื่อหน่ายรอบคฤหาสน์อัชเชอร์ถูกเปรียบเทียบโดยผู้บรรยายกับอาการป่วยที่เกิดจาก อาการ ถอนยาของผู้ติดยาฝิ่น ผู้บรรยายยังบรรยายถึงรูปลักษณ์ของโรเดอริก อัชเชอร์ว่าเป็น "ผู้เสพฝิ่นที่ไม่อาจเรียกคืนได้" [22]

แม้ว่าจะไม่มีคำกล่าวโดยตรงที่สนับสนุนข้อสรุปดังกล่าว แต่บรรดานักวิชาการได้แสดงให้เห็นว่าภาษาที่โรเดอริกใช้บรรยายน้องสาวของเขาเต็มไปด้วยคำใบ้ถึงความสัมพันธ์แบบร่วมสายเลือดระหว่างพี่น้องฝาแฝด พวกเขาโต้แย้งว่าความวิปริตนี้เป็นสาเหตุที่แท้จริงของการล่มสลายของบ้าน รวมทั้งเป็นจุดจบของสายเลือดอัชเชอร์ด้วย[23]

การพาดพิงและการอ้างอิง

  • จารึกเปิดบทเพลงอ้างอิงเพลง "Le Refus" (1831) ของPierre-Jean de Béranger นักแต่งเพลงชาวฝรั่งเศส ซึ่งแปลเป็นภาษาอังกฤษว่า "หัวใจของเขาเปรียบเสมือนพิณที่แขวนลอยอยู่ เมื่อถูกสัมผัส ก็จะส่งเสียงดังก้อง" [1]ข้อความต้นฉบับของ Béranger อ่านว่า " Mon cœur " (หัวใจของฉัน) ไม่ใช่ " Son cœur " (หัวใจของเขา/เธอ) [ จำเป็นต้องอ้างอิง ]
  • ผู้บรรยายบรรยายถึงบทเพลงชิ้นหนึ่งของอัชเชอร์ว่าเป็น "การบิดเบือนและขยายความแปลกประหลาดของจังหวะวอลทซ์สุดท้ายของฟอน เวเบอร์ " ในที่นี้ โพอ้างถึงงานเปียโนยอดนิยมในยุคของเขา ซึ่งแม้จะใช้ชื่อว่า "เวเบอร์ วอลทซ์สุดท้าย" แต่จริงๆ แล้วแต่งโดยคาร์ล ก็อตต์ลิบ ไรส์ซิเกอร์ [ 24]สำเนาต้นฉบับของเพลงดังกล่าวพบในเอกสารของเวเบอร์เมื่อเขาเสียชีวิตในปี 1826 และงานชิ้นดังกล่าวถูกระบุโดยผิดพลาดว่าเป็นผลงานของเขา
  • ภาพวาดของอัชเชอร์ทำให้ผู้บรรยายนึกถึงเฮนรี ฟูเซลี จิตรกรชาวอังกฤษที่เกิดในสวิตเซอร์ แลนด์

มีการกล่าวถึงห้องสมุดของอัชเชอร์ว่า "มีส่วนสำคัญไม่น้อยในการดำรงอยู่ทางจิตของคนพิการ [โรเดอริก อัชเชอร์]" เรื่องราวนี้ระบุชื่อหนังสือหลายเล่ม ซึ่งล้วนเป็นการพาดพิงถึงผลงานในโลกแห่งความเป็นจริง ตัวอย่างที่น่าสนใจ ได้แก่:

ความสำคัญและการวิจารณ์วรรณกรรม

"การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์" ปรากฏครั้งแรกในนวนิยายของเบอร์ตัน

นอกเหนือไปจาก " The Tell-Tale Heart " " The Black Cat " และ " The Cask of Amontillado " แล้ว "The Fall of the House of Usher" ยังถือเป็นหนึ่งในผลงานร้อยแก้วที่มีชื่อเสียงที่สุดของ Poe อีกด้วย[26]ดังที่ GR Thomson เขียนไว้ในบทนำของGreat Short Works of Edgar Allan Poeว่า "เรื่องนี้ได้รับการยกย่องมานานแล้วว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของความสยองขวัญแบบโกธิก นอกจากนี้ยังเป็นผลงานชิ้นเอกของการเสียดสีเชิงละครและสัญลักษณ์เชิงโครงสร้างอีกด้วย" [27]

"The Fall of the House of Usher" ถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นงานที่มีรูปแบบซ้ำซากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวิธีที่ Poe ทำตามรูปแบบที่กำหนดไว้ในผลงานของเขาเอง เช่น " Morella " และ " Ligeia " โดยใช้ตัวละครทั่วไปในฉากและสถานการณ์ทั่วไป นอกจากนี้ยังมีการวิพากษ์วิจารณ์ธีมที่ซ้ำซาก เช่น โรคที่ไม่อาจระบุได้ ความบ้าคลั่ง และการฟื้นคืนชีพอีกด้วย[28] Washington Irvingอธิบายให้ Poe ฟังในจดหมายลงวันที่ 6 พฤศจิกายน 1839 ว่า "คุณกังวลเกินไปที่จะนำเสนอภาพของคุณให้มีชีวิตชีวา หรือไม่ไว้ใจผลงานของคุณมากเกินไป และใส่สีมากเกินไป นั่นเป็นการหลงผิดไปในด้านที่ดีที่สุด - ด้านของความหรูหรา" [29]

จอห์น แมคอลีร์ยืนยันว่าแนวคิดของเฮอร์แมน เมลวิลล์ ในการ "ทำให้ ตัวละครที่มีข้อบกพร่องของอาฮับ เป็นวัตถุ" ใน โมบี้ดิกนั้นมาจาก "พลังอันน่ากระตุ้น" ของเรื่อง "การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์" ของโพ ทั้งในอาฮับและบ้านอัชเชอร์ รูปลักษณ์ของความมั่นคงพื้นฐานนั้นมีข้อบกพร่องอย่างเห็นได้ชัด - โดยรอยแผลเป็นสีซีดของอาฮับและรอยแยกในโครงสร้างก่ออิฐของอัชเชอร์[30]

ในสื่ออื่นๆ

ในภาพยนตร์และโทรทัศน์

The Fall of the House of Usher (1928) กำกับโดยJean Epstein
The Fall of the House of Usher (1928) กำกับโดยเจมส์ ซิบลีย์ วัตสันและเมลวิลล์ เว็บเบอร์

La Chute de la maison Usherเป็นภาพยนตร์สยองขวัญเงียบฝรั่งเศสปี 1928 กำกับโดย  Jean Epsteinนำแสดงโดย Marguerite Gance, Jean Debucourtและ Charles Lamy

ภาพยนตร์เงียบภาคที่ 2ซึ่งออกฉายในปีพ.ศ. 2471 เช่นกัน กำกับโดยเจมส์ ซิบลีย์ วัตสันและเมลวิลล์ เว็บบ์

ผู้กำกับชาวอเมริกัน Curtis Harringtonเป็นแฟนตัวยงของผลงานของ Poe และได้หยิบเอาเรื่องราวนี้มาถ่ายทอดในภาพยนตร์เรื่องแรกและเรื่องสุดท้ายของเขา โดยเขาได้เลือกให้ตัวเองเล่นบทบาทคู่ขนานอย่าง Roderick และ Madeline Usher ในทั้งสองเวอร์ชัน โดย Harrington ได้ถ่ายทำภาพยนตร์เงียบสั้นความยาว 10 นาทีเรื่องแรกด้วยฟิล์ม 8 ม ม. ในปี 1942 [31]และถ่ายทำเวอร์ชันใหม่ความยาว 36 นาทีโดยใช้ชื่อว่าUsherด้วยฟิล์ม 35 มม. [31]ในปี 2000 โดยตั้งใจจะใช้ในภาพยนตร์รวมเรื่อง ยาวของ Poe แต่สุดท้ายก็ออกมาไม่สำเร็จ[32]ทั้งสองเวอร์ชันรวมอยู่ในดีวีดี/บลูเรย์Curtis Harrington: The Short Film Collection ที่ออกจำหน่ายในปี 2013

ในปีพ.ศ. 2493 ได้มีการสร้างภาพยนตร์อังกฤษเรื่องThe Fall of the House of Usherขึ้น โดยมีนักแสดงนำคือ Gwen Watford, Kay Tendeter และ Irving Steen

ในปีพ.ศ. 2499 โรงละคร NBC Matineeทางโทรทัศน์ของสหรัฐอเมริกาได้ออกอากาศรายการThe Fall of the House of Usherนำแสดงโดย Marshall Thompson และ Tom Tryon ในตอนที่ 197

ใน ภาพยนตร์ของ Roger Cormanที่ออกฉายในสหรัฐอเมริกาในปี 1960 ในชื่อHouse of Usher Vincent Priceรับบทเป็น Roderick Usher, Myrna Faheyรับบทเป็น Madeline และMark Damonรับบทเป็น Philip Winthrop คู่หมั้นของ Madeline ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์เรื่องแรกจากทั้งหมด 8 เรื่องของ Corman ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากผลงานของ Edgar Allan Poe

ATVได้ผลิตละครดัดแปลงเป็นรายการโทรทัศน์สำหรับ เครือข่าย ITVในปี 1966 สำหรับซีรีส์แนวสยองขวัญเรื่องMystery and Imaginationตอนที่ 3 ในปี 1966 คือThe Fall of the House of Usher

ในปีพ.ศ. 2519 ได้มีการสร้าง The Fall of the House of Usherเวอร์ชันความยาว 30 นาทีสำหรับShort Story Showcaseของทีวีอเมริกัน

ในปี 1979 สถานีโทรทัศน์ RAI ของรัฐอิตาลีดัดแปลงเรื่องสั้นนี้อย่างหลวม ๆ ร่วมกับผลงานอื่น ๆ ของ Poe ในซีรีส์I racconti fantastici di Edgar Allan Poe [ 33]กำกับโดยDaniele D'AnzaและมีPhilippe Leroy รับบท Roderick Usher ดนตรีแต่งโดยวงดนตรีป๊อป Pooh

ถ่ายทำในปีพ.ศ. 2522 แต่ไม่ได้เผยแพร่จนกระทั่งปีพ.ศ. 2525 [34]เครือข่ายโทรทัศน์NBC ของอเมริกา ออกอากาศเรื่องราวนี้ กำกับโดยเจมส์ แอล. คอนเวย์และนำแสดงโดยมาร์ติน แลนเดาโรเบิร์ต เฮย์สเรย์ วอลสตันและชาร์ลีน ทิลตัน [ 35]

ผู้กำกับชาวเช็กJan Švankmajerดัดแปลงเรื่องนี้เป็นภาพยนตร์สั้นในปี 1980 เรื่องZánik domu Usherůซึ่งใช้การถ่ายภาพขาวดำและ เทคนิค สต็อปโมชั่นแต่ไม่มีนักแสดงปรากฏบนจอเลยแม้แต่น้อย

ในปีพ.ศ. 2532 The House of Usherเป็นภาพยนตร์ที่ผลิตโดยบริษัทสัญชาติอเมริกัน อังกฤษ และแคนาดา นำแสดงโดย Oliver Reed

ในปี 2002 เคน รัสเซลล์ ได้ผลิตภาพยนตร์ตลกสยองขวัญเรื่องThe Fall of the Louse of Usher

ภาพยนตร์เรื่องThe House of Usher ปี 2549 ของผู้กำกับชาวออสเตรเลีย Hayley Cloake นำแสดง โดย Austin Nichols รับบท เป็น Roderick Usher เป็นภาคต่อของเรื่องราวที่เกิดขึ้นในยุคปัจจุบัน โดยมี Roderick เป็นคนรักซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวที่เสียชีวิตของเขา[36]

The Fall of the House of Usher (2015) บรรยายโดยChristopher Leeเป็นภาพยนตร์สั้นแอนิเมชั่นซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของExtraordinary Tales [ 37 ] [38]

Intrepid Picturesได้สร้างซีรีส์จำกัดจำนวน 8 ตอนชื่อThe Fall of the House of UsherสำหรับNetflixซึ่งอิงจากผลงานของ Edgar Allan Poe Mike FlanaganและMichael Fimognariกำกับคนละ 4 ตอนและเป็นผู้อำนวยการสร้างซีรีส์เรื่องนี้ ซึ่งออกฉายครั้งแรกในปี 2023 [39]

ในละครและดนตรี

ระหว่างปีพ.ศ. 2451 ถึง พ.ศ. 2460 คล็อด เดอบุซซี นักแต่งเพลงชาวฝรั่งเศส ได้แต่งโอเปร่าเรื่องLa chute de la maison Usher

เนื้อเพลง " Lady Eleanor " ของAlan Hullซึ่งเป็นซิงเกิลฮิตในปี 1971 ของวงโฟล์คร็อกสัญชาติอังกฤษอย่าง Lindisfarneได้รับแรงบันดาลใจจาก "The Fall of the House of Usher" และผลงานอื่นๆ ของ Poe [40]

"The Fall of the House of Usher" เป็นชุดบรรเลง 5 ส่วนประกอบจากอัลบั้มTales of Mystery and ImaginationของThe Alan Parsons Project ในปี 1976

The Fall of the House of Usherเป็นเวอร์ชันโอเปร่าอีกเวอร์ชันหนึ่ง ประพันธ์โดย Philip Glassในปี 1987 พร้อมบทละครโดย Arthur Yorinks เปิดตัวครั้งแรกที่ American Repertory Theatreและ Kentucky Opera ในปี 1988 และถูกนำกลับมาแสดงอีกครั้งที่ Nashville Opera ในปี 2009 [41] Long Beach Operaนำผลงานนี้มาจัดแสดงอีกครั้งในเดือนกุมภาพันธ์ 2013 ที่ Warner Grand Theatreในซานเปโดร ลอสแองเจลิส [42]

The Fall of the House of Usherเป็นโอเปร่าที่แต่งโดย Peter Hammillโดยมี Chris Judge Smith เป็นผู้แต่งบท ออกจำหน่ายในปี 1991 โดยค่าย Some Bizzare Recordsในปี 1999 Hammill ได้แก้ไขผลงานของเขาและออกจำหน่ายในชื่อ The Fall of the House of Usher (Deconstructed & Rebuilt)โอเปร่าเรื่องนี้ยังไม่เคยแสดงสดมาก่อน

ในปี 2002 Lance Taitเขียนบทละครสั้นหนึ่งฉากเรื่องThe Fall of the House of Usherซึ่งอิงจากนิทานของ Poe Laura Grace Pattillo เขียนไว้ในThe Edgar Allan Poe Review (2006) ว่า “บทละครของ Tait ดำเนินเรื่องตามเรื่องราวดั้งเดิมของ Poe ค่อนข้างใกล้เคียง โดยใช้ตัวละครนักร้องประสานเสียงหญิงเพื่อช่วยเสริมเรื่องราวในขณะที่ 'เพื่อน' (ตามที่ Tait ตั้งชื่อผู้บรรยาย) สลับไปมาระหว่างการพูดคนเดียวและการสนทนากับ Usher” [43]

ในปี 2551 การดัดแปลงละครเพลงเรื่องหนึ่ง ("Usher") ได้รับรางวัลละครเพลงยอดเยี่ยมจากงานNew York International Fringe Festival [ 44] [45] [46]

ในวรรณคดี

The Martian Chroniclesเป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นที่เขียนโดย Ray Bradbury เมื่อปี 1950 มีเรื่องสั้นชื่อว่า "Usher II" ซึ่งเป็นการยกย่อง Poe ตัวละครหลักในเรื่องคือ William Stendahl ซึ่งสร้างบ้านตามข้อกำหนดในเรื่องราวของ Poe เพื่อสังหารศัตรูของเขา

Usher's Passingนวนิยายปี 1984 โดย Robert R. McCammonเป็นนวนิยายแนวกอธิคที่อิงจากเรื่องจริงของครอบครัว Usher โพปรากฏตัวในฉากย้อนอดีตที่เป็นจุดเริ่มต้นของนวนิยายเรื่องนี้ [47]

นวนิยายเรื่องWhat Moves the Dead ปี 2022 โดยนักเขียนชาวอเมริกันT. Kingfisherเป็นการเล่าเรื่อง "The Fall of the House of Usher" ใหม่

อ้างอิง

  1. ^ abcd Poe, Edgar A. "The Fall of the House of Usher." 1839. Elements of Literature . Fifth Course. ออสติน: โฮลต์ ไรน์ฮาร์ต และวินสตัน 2552. 321–33. พิมพ์[ ISBN หายไป ]
  2. ^ โดย Perry, Dennis; Sederholm, Carl (2009). Poe, "The House of Usher" และ American Gothic. Palgrave Macmillan. หน้า 9–10 ISBN 9780230620827-
  3. ^ abcd Poe, Edgar Allan (2013). Edgar Allan Poe: Storyteller . วอชิงตัน ดี.ซี.: สำนักงานโปรแกรมภาษาอังกฤษ. หน้า 23 ISBN 978-1-624-25061-3-
  4. ↑ โรลแลนสัน, คริสโตเฟอร์ (มิถุนายน 2552) "ตัวละครแห่งความเพ้อฝัน: "The Fall of the House of Usher" ของ Edgar Allan Poe และ "Tlön, Uqbar, Orbis Tertius" ของ Jorge Luis Borges". Atlantis . 31 : 9–22 – ผ่านทาง EBSCOhost
  5. ^ โพ, เอ็ดการ์ อัลลัน (2013). เอ็ดการ์ อัลลัน โพ: นักเล่าเรื่อง . วอชิงตัน ดี.ซี.: สำนักงานโปรแกรมภาษาอังกฤษ. หน้า 24. ISBN 978-1-624-25061-3-
  6. ^ Thompson, Terry (ฤดูใบไม้ผลิ 2018). "With Sympathy for Roderick: Madeline Usher and the Resurrection Men". Midwest Quarterly . 59 : 255–67 – ผ่านทาง EBSCOhost
  7. ^ เลิฟคราฟต์, ฮาวเวิร์ด (1973). สยองขวัญเหนือธรรมชาติในวรรณกรรม . นิวยอร์ก: สำนักพิมพ์โดเวอร์ISBN 0-486-20105-8-[ จำเป็นต้องมีหน้า ]
  8. ^ โซวา ดอว์น บี. เอ็ดการ์ อัลลัน โพ: A ถึง Z . เช็คมาร์ก บุ๊คส์, 2001: 104. ISBN 0-8160-4161-X 
  9. ^ ab An Historic Corner, Tremont Street and Temple Placeโดย Walter K. Watkins ในDays and Ways in Old Bostonโดย William S. Rossiter (ed.), Boston: RH Stearns & Co., 1915, หน้า 91–132 [ ISBN หายไป ]
  10. ^ คู่มือเอไอเอสำหรับบอสตัน . ซูซานและไมเคิล เซาท์เวิร์ธ, หน้า 59
  11. ^ อัลเลน, เฮอร์วีย์. อิสราเฟล: ชีวิตและยุคสมัยของเอ็ดการ์ อัลลัน โพ . นิวยอร์ก: Farrar & Rinehart, Inc., 1934: 683. [ ISBN หายไป ]
  12. ↑ ฮอฟฟ์มันน์, การทางพิเศษแห่งประเทศไทย (1990) ไกเซอร์, เกอร์ฮาร์ด อาร์. (เอ็ด.) นัคท์ชตึคเคอ . สตุ๊ตการ์ท : ฟิลิปป์ เรคแลมไอเอสบีเอ็น 978-3-15-000154-7-[ จำเป็นต้องมีหน้า ]
  13. ^ Hansen, Thomas S. (ฤดูใบไม้ผลิ 1992). "แหล่งข้อมูล 'เยอรมัน' ของ Poe สำหรับ 'การล่มสลายของบ้านแห่ง Usher': ความเชื่อมโยงของ Arno Schmidt" Southern Humanities Review . 26 (2): 101–13
  14. ^ Hoeveler, Diane Long (2008). "การอ่าน Poe Reading Blackwood's: The Palimpsestic Subtext in "The Fall of the House of Usher"". ใน Lewes, Darby (ed.). Double Vision: Literary Palimpsests of the Eighteenth and Nineteenth Centuries . Lexington Books. หน้า 227–29 ISBN 9780739125694-
  15. ^ ab Hutchisson, James M. Poe , Jackson, Mississippi: University of Mississippi Press, 2005, หน้า 38. [ ISBN หายไป ]
  16. ^ Beebe, Maurice. "The Universe of Roderick Usher" รวบรวมในPoe: A Collection of Critical Essaysของ Robert Regan, ed. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall, Inc., 1967. หน้า 123 [ ISBN หายไป ]
  17. ^ เมเยอร์ส, เจฟฟรีย์. เอ็ดการ์ อัลลัน โพ: ชีวิตและมรดกของเขา . นครนิวยอร์ก: สำนักพิมพ์คูเปอร์สแควร์, 1992; ISBN 0-8154-1038-7 , หน้า 111 
  18. ^ บัตเลอร์, เดวิด. "Usher's Hypochondriasis: Mental Alienation and Romantic Idealism in Poe's Gothic Tales", รวบรวมในOn Poe: The Best จาก "American Literature . Durham, NC: Duke University Press, 1993. ISBN 0-8223-1311-1 , หน้า 189–90 
  19. ^ เมเยอร์ส, เจฟฟรีย์. เอ็ดการ์ อัลลัน โพ: ชีวิตและมรดกของเขา . นครนิวยอร์ก: สำนักพิมพ์คูเปอร์สแควร์, 2535. ISBN 0-8154-1038-7หน้า 111. 
  20. ^ de Camp, L. Sprague, Lovecraft: A Biography (Doubleday, 1975). [ ISBN หายไป ] [ ต้องใช้หน้า ]
  21. ^ ฮอฟฟ์แมน, แดเนียล. โพโพโพโพโพโพโพโพโพโพโพโพโพ . บาตันรูจ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแห่งรัฐหลุยเซียนา, 2515. ISBN 0-8071-2321-8หน้า 297 
  22. ^ Hayter, Alethea (2015). Opium and the Romantic Imagination . ลอนดอน: Faber & Faber. บทที่ VI: Poe. ISBN 9780571306015-
  23. ^ Jiménez González, María Isabel (8 มีนาคม 2023). "ความสามัคคีของความรู้สึก/ผลลัพธ์ของ Edgar A. Poe ผ่านการบิดเบือนแบบร่วมประเวณีระหว่างพี่น้องใน 'The Fall of the House of Usher'". Studia Neophilologica . 95 (3): 397–410. doi :10.1080/00393274.2023.2180429. ISSN  0039-3274. S2CID  257442526.
  24. ^ "Edgar Allan Poe Society of Baltimore – หัวข้อทั่วไป – หัวข้อย่อยบางประการของ Poe" eapoe.org
  25. ^ Mabbott, Thomas Ollive (1973). "หนังสือในบ้านของ Usher". หนังสือที่ไอโอวา . 19 : 3–7. doi : 10.17077/0006-7474.1059 . ISSN  0006-7474.
  26. ^ Kennedy, J. Gerald. "Introduction: Poe in Our Time" รวบรวมในA Historical Guide to Edgar Allan Poe . Oxford University Press, 2001; ISBN 0-19-512150-3หน้า 9 
  27. ^ Thomson, GR Great Short Works of Edgar Allan Poe (HarperCollins, 1970), หน้า 36
  28. ^ Krutch, Joseph Wood. Edgar Allan Poe: A Study in Genius . นิวยอร์ก: Alfred A. Knopf, 1926. หน้า 77
  29. ^ เรื่องสั้นสยองขวัญที่ดีที่สุด 1800–1849: รวมเรื่องสั้นสยองขวัญคลาสสิก บรรณาธิการ Andrew Barger ฉบับมีคำอธิบายประกอบ สำนักพิมพ์ Bottletree Books LLC, 2010 ISBN 978-1-933747-22-4ความยาว 233 หน้า 179 
  30. ^ McAleer, John J. "Poe และองค์ประกอบแบบโกธิกในMoby-Dick ", Emerson Society Quarterly , ฉบับที่ 27 (ไตรมาสที่ 2 ปี 1962): หน้า 34
  31. ^ โดย Toscano, Mark (2013). บทสนทนาที่ด้านหลังโรงละคร: การอนุรักษ์ภาพยนตร์สั้นของ Curtis Harrington (แผ่นดีวีดี) . Drag City/Flicker Alley
  32. ^ "ย้อนอดีตใน ความหวาดกลัว: การสัมภาษณ์เคอร์ติส แฮริงตัน" Terror Trap เมษายน 2005 สืบค้นเมื่อ2014-03-22
  33. ↑ "ฉันอัศจรรย์ใจ โดย เอ็ดการ์ อัลลัน โป". 19 ธันวาคม 2563.
  34. ^ "การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์" ภาพยนตร์คลาสสิกของเทิร์นเนอร์ 15 กรกฎาคม 2023
  35. ^ "การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์". IMDb . 15 กรกฎาคม 2023.
  36. ^ "บ้านของอัชเชอร์". Rotten Tomatoes
  37. ^ Young, Deborah (26 มีนาคม 2015). "'เรื่องราวพิเศษ': Hong Kong Review". The Hollywood Reporter .
  38. ^ "เรื่องราวพิเศษในเทศกาลภาพยนตร์ไฮฟา" เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-10-07.
  39. ^ Squires, John. “‘The Fall of the House of Usher’: Netflix และ Mike Flanagan พัฒนาซีรีส์จากเรื่องราวของ Edgar Allan Poe!” Bloody Disgusting . สืบค้นเมื่อ6 ตุลาคม 2017
  40. ^ "Obituary: Alan Hull". The Independent . 20 พฤศจิกายน 1995. สืบค้นเมื่อ7 พฤศจิกายน 2023 .
  41. ^ Waleson, Heidi (24 พฤศจิกายน 2009). "สองโดย Philip Glass". The Wall Street Journal . สืบค้นเมื่อ29 พฤศจิกายน 2010 .
  42. ^ Ginell, Richard. "บทวิจารณ์: Long Beach Opera จัดอันดับ 'The Fall of the House of Usher'". Los Angeles Times . สืบค้นเมื่อ5 กุมภาพันธ์ 2013
  43. ^ Pattillo, Laura Grace (ฤดูใบไม้ผลิ 2006). "The Fall of the House of Usher and Other Plays Inspired by Edgar Allan Poe". The Edgar Allan Poe Review . 7 (1): 80–82. JSTOR  41506252.
  44. ^ Dorof, Jacob (9 กันยายน 2008). "ผลงานของ Eli สองเรื่องโดดเด่นในงาน Fringe ของนิวยอร์ก" Yale Daily News
  45. ^ Trav, SD (12 สิงหาคม 2551). "บทวิจารณ์ Fringe Festival 2008!". The Village Voice
  46. ^ Siegal, Barbara. "Usher – the musical, not the person that seats you". Talkin' Broadway . เก็บถาวรจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 กันยายน 2015. สืบค้นเมื่อ27 ธันวาคม 2017 .
  47. ^ "Robert McCammon » USHer's PASSING ของ Robert R. McCammon"

อ่านเพิ่มเติม

  • อีแวนส์, วอลเตอร์ (1977) "'การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์' และทฤษฎีนิทานของโพ" การศึกษาในนิยายสั้น . 14 (2): 137–44Rpt. ในการวิจารณ์เรื่องสั้น Ed. Laurie Lanzen Harris และ Sheila Fitzgerald. เล่ม 1. ดีทรอยต์: Gale, 1988. 403–05.
วิกิซอร์สมีข้อความต้นฉบับที่เกี่ยวข้องกับบทความนี้:
การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับThe Fall of the House of Usher
  • การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์ที่โครงการกูเทนเบิร์ก
  • การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์ที่โครงการกูเทนเบิร์ก (หนังสือเสียง)
  • หนังสือเสียงเรื่อง The Fall of the House of Usher ที่เป็นสาธารณสมบัติจากLibriVox
  • ข้อความฉบับเต็มพิมพ์ซ้ำในThe Works of the Late Edgar Allan Poe (1850)
  • อ่านบทความเต็มได้ที่ Bartleby.com
  • “การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์” พร้อมคำอธิบายคำศัพท์ที่ PoeStories.com (เก็บถาวร)
  • ข้อความเต็มในวรรณกรรมอเมริกัน
  • การวิเคราะห์โดยมาร์ธา โวแม็ก
  • วิลเลียม บี. แคนส์ (1920). "การล่มสลายของบ้านอัชเชอร์  " สารานุกรมอเมริกัน
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Fall_of_the_House_of_Usher&oldid=1251785557"