มิเชล เดอ มงแตน
นักเขียน นักปรัชญา และนักการเมืองชาวฝรั่งเศส (1533–1592)

มิเชล เดอ มงแตน
ภาพเหมือนของมงแตน ปี ค.ศ. 1570
เกิด28 กุมภาพันธ์ 1533
ปราสาทมงแตญเมืองกีแยนราชอาณาจักรฝรั่งเศส
เสียชีวิตแล้ว13 กันยายน พ.ศ. 2135 (1592-09-13)(อายุ 59 ปี)
Château de Montaigne, Guyenne, ราชอาณาจักรฝรั่งเศส
การศึกษาวิทยาลัยกีเยนน์
ยุค
ภูมิภาคปรัชญาตะวันตก
โรงเรียน
ความสนใจหลัก
แนวคิดที่น่าสนใจ
ลายเซ็น
ตราประจำตระกูลของมิเชล เอย์เกม ลอร์ดแห่งมงแตน

Michel Eyquem, Seigneur de Montaigne ( / m ɒ n ˈ t eɪ n / mon- TAYN , [4] ฝรั่งเศส: [miʃɛl ekɛm də mɔ̃tɛɲ] , ฝรั่งเศสกลาง: [miˈʃɛl ejˈkɛm də mõnˈtaɲə] ; 28 กุมภาพันธ์ 1533 – 13 กันยายน 1592 [5] ) หรือที่รู้จักกันทั่วไปในชื่อMichel de Montaigneเป็นหนึ่งในนักปรัชญาที่สำคัญที่สุดในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาของฝรั่งเศสเขาเป็นที่รู้จักในการทำให้เรียงความ เป็นที่นิยม ในฐานะประเภทวรรณกรรม ผลงานของเขาโดดเด่นด้วยการผสมผสาน เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ[6]และอัตชีวประวัติเข้ากับข้อมูลเชิงลึกทางปัญญา Montaigne มีอิทธิพลโดยตรงต่อนักเขียนชาวตะวันตกจำนวนมาก หนังสือ Essaisของเขามีเนื้อหาเรียงความที่ทรงอิทธิพลมากที่สุดเท่าที่เคยมีการเขียนมา

ในช่วงชีวิตของเขา มงแตญเป็นที่ชื่นชมในฐานะนักการเมืองมากกว่านักเขียน แนวโน้มในการเขียนเรียงความของเขาที่จะออกนอกเรื่องไปสู่เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยและการใคร่ครวญส่วนตัวถูกมองว่าเป็นอันตรายต่อรูปแบบการเขียนที่เหมาะสมมากกว่าจะเป็นนวัตกรรม และคำประกาศของเขาที่ว่า "ฉันคือตัวฉันเองในหนังสือของฉัน" ถูกมองโดยคนร่วมสมัยของเขาว่าเป็นการเอาแต่ใจตัวเอง อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป มงแตญได้รับการยอมรับว่าเป็นตัวแทนของจิตวิญญาณแห่งความสงสัยที่เริ่มปรากฏขึ้นในเวลานั้นได้ดีกว่านักเขียนคนอื่นๆ ในยุคเดียวกัน เขาเป็นที่รู้จักมากที่สุดจาก คำพูด เชิงสงสัย ของเขา " Que sçay-je? " ("ฉันรู้อะไร?" ในภาษาฝรั่งเศสกลางปัจจุบันเปลี่ยนเป็น " Que sais-je? " ในภาษาฝรั่งเศสสมัยใหม่)

ชีวประวัติ

ครอบครัว วัยเด็กและการศึกษา

มงแตญเกิดในแคว้นกีแยน ( อากีแตน ) ของฝรั่งเศส บนที่ดินของตระกูลChâteau de Montaigneในเมืองที่ปัจจุบันเรียกว่าSaint-Michel-de-Montaigneใกล้กับบอร์โดซ์ครอบครัวของเขามีฐานะร่ำรวยมาก ปู่ทวดของเขา Ramon Felipe Eyquem ได้สร้างฐานะร่ำรวยจากการค้าปลาเฮอริง และซื้อที่ดินนี้ในปี ค.ศ. 1477 จึงได้เป็นขุนนางแห่งมงแตญ บิดาของเขา Pierre Eyquem ผู้เป็น Seigneur แห่งมงแตญ เป็น ทหาร คาทอลิกชาวฝรั่งเศสในอิตาลีช่วงหนึ่ง และเคยเป็นนายกเทศมนตรีของบอร์โดซ์ด้วย[5]

แม้ว่าจะมีหลายครอบครัวที่ใช้ชื่อสกุลว่า "Eyquem" ในภาษากีแยน แต่เชื่อกันว่าครอบครัวของพ่อของเขามีต้นกำเนิดมาจาก ชาว มาราโน (ชาวยิวเชื้อสายสเปนและโปรตุเกส) ในระดับหนึ่ง [7]ในขณะที่แม่ของเขา อองตัวเน็ต โลเปซ เด วิลลานูเอวา เป็นผู้เปลี่ยนมานับถือนิกายโปรเตสแตนต์[8]ปู่ของเขาซึ่งเป็นแม่คือ เปโดร โลเปซ[9]จากซาราโกซา มาจากครอบครัวชาว มาราโน ( ชาวยิวเชื้อสายเซฟาร์ดิก ) ที่ร่ำรวยซึ่งเปลี่ยนไปนับถือศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาธอลิก[10] [11] [12] [13]ย่าของเขา คือ ออนอเรตต์ ดูปุย มาจากครอบครัวคาทอลิกในกัสกอญประเทศฝรั่งเศส[14]

ในช่วงชีวิตส่วนใหญ่ของมงแตญ แม่ของเขาอาศัยอยู่ใกล้เขาและยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอถูกกล่าวถึงเพียงสองครั้งในบทความของเขา อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างมงแตญกับพ่อของเขาได้รับการสะท้อนและอภิปรายบ่อยครั้งในบทความของเขา[10]

การศึกษาของมงแตญเริ่มต้นในวัยเด็กและดำเนินตามแผนการสอนที่พ่อของเขาพัฒนาขึ้น ซึ่งได้รับการปรับปรุงโดยคำแนะนำของ เพื่อน นักมนุษยนิยม ของพ่อของเขา ไม่นานหลังจากที่เขาเกิด มงแตญถูกนำตัวไปที่กระท่อมเล็กๆ ซึ่งเขาใช้ชีวิตสามปีแรกกับครอบครัวชาวนาเพียงคนเดียว เพื่อที่ตามคำบอกเล่าของมงแตญผู้เฒ่า "จะได้ดึงเด็กเข้าใกล้ผู้คนและกับสภาพชีวิตของผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือของเรา" [15]หลังจากปีแรกๆ ที่ยากลำบากเหล่านี้ มงแตญถูกนำตัวกลับไปที่ปราสาท

เป้าหมายอีกประการหนึ่งคือให้ภาษาละตินกลายเป็นภาษาแรกของเขา การศึกษาด้านสติปัญญาของมงแตญได้รับมอบหมายให้ครูสอนภาษาเยอรมัน (แพทย์ชื่อฮอร์สตานัส ซึ่งพูดภาษาฝรั่งเศสไม่ได้) พ่อของเขาจ้างเฉพาะคนรับใช้ที่พูดภาษาละตินได้เท่านั้น และพวกเขายังได้รับคำสั่งอย่างเคร่งครัดให้พูดกับเด็กชายเป็นภาษาละตินเสมอ กฎเดียวกันนี้ใช้กับแม่ พ่อ และคนรับใช้ของเขา ซึ่งต้องใช้เฉพาะคำภาษาละตินที่เขาใช้เท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงได้เรียนรู้ภาษาที่ครูสอนของเขาสอนเขา การศึกษาภาษาละตินของมงแตญมาพร้อมกับการกระตุ้นทางสติปัญญาและจิตวิญญาณอย่างต่อเนื่อง เขาคุ้นเคยกับภาษากรีกโดยใช้วิธีการสอนที่ใช้เกม การสนทนา และการฝึกสมาธิแบบสันโดษ แทนที่จะใช้หนังสือแบบดั้งเดิม[16]

บรรยากาศในวัยเรียนของเด็กชายทำให้เขาเกิดจิตวิญญาณแห่ง "อิสรภาพและความเพลิดเพลิน" ซึ่งต่อมาเขาได้บรรยายว่าทำให้เขา "มีความสุข...กับหน้าที่โดยปราศจากการบังคับ และด้วยความสมัครใจของตนเอง...โดยไม่มีความเข้มงวดหรือข้อจำกัดใดๆ" พ่อของเขามีนักดนตรีมาปลุกเขาทุกเช้า โดยเล่นเครื่องดนตรีชนิดใดชนิดหนึ่ง[17]และเอปิเนเตียร์ (ที่มีพิณ ) เป็นเพื่อนคู่กายของมงแตญและครูฝึกของเขา โดยเล่นทำนองเพื่อบรรเทาความเบื่อหน่ายและความเหนื่อยล้า

ประมาณปี 1539 Montaigne ถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำ ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ในเมืองบอร์โดซ์ ชื่อCollege of Guienneซึ่งอยู่ภายใต้การดูแลของGeorge Buchanan ซึ่งเป็นนักวิชาการภาษาละตินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนั้น โดยเขาเรียนจบหลักสูตรทั้งหมดภายในปีที่ 13 ของเขา เขาเรียนจบระยะแรกของการศึกษาที่ College of Guienne ในปี 1546 [18]จากนั้นเขาเริ่มศึกษาในสาขากฎหมาย (ยังไม่ทราบว่าเขาจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยใด เนื่องจากไม่มีความแน่นอนเกี่ยวกับอาชีพของเขาตั้งแต่ปี 1546 ถึง 1557) [19]และเข้าสู่อาชีพในระบบกฎหมายท้องถิ่น

การงานและการแต่งงาน

ภาพเหมือนของมงแตน ราวปี ค.ศ.  1565โดยศิลปินที่ไม่เปิดเผยชื่อ

Montaigne เป็นที่ปรึกษาของ Court des Aides of Périgueuxและในปี 1557 เขาได้รับแต่งตั้งให้เป็นที่ปรึกษาของParlementใน Bordeaux ซึ่งเป็นศาลสูง ตั้งแต่ปี 1561 ถึง 1563 เขาเป็นข้าราชสำนักในราชสำนักของCharles IXและเขาอยู่กับกษัตริย์ในการปิดล้อม Rouen (1562)เขาได้รับรางวัลเกียรติยศสูงสุดของขุนนางฝรั่งเศสคือปลอกคอของOrder of Saint Michael [ 20]

ในขณะที่ทำงานที่ Bordeaux Parlement เขากลายเป็นเพื่อนสนิทของกวี แนวฮิวแมนิสต์ Étienne de La Boétieซึ่งการเสียชีวิตของเขาในปี 1563 ส่งผลกระทบต่อ Montaigne อย่างมาก Donald M. Frame ได้แนะนำไว้ในคำนำของThe Complete Essays of Montaigneว่าเนื่องจาก Montaigne มี "ความต้องการอันแรงกล้าในการสื่อสาร" หลังจากที่สูญเสีย Étienne ไป เขาจึงเริ่มเขียนEssais ขึ้น เพื่อเป็น "ช่องทางการสื่อสาร" ใหม่ และ "ผู้อ่านเข้ามาแทนที่เพื่อนที่ตายไปแล้ว" [21]

มงแตญแต่งงานกับฟรานซัวส์ เดอ ลา กาแซญในปี ค.ศ. 1565 อาจเป็นการแต่งงานแบบคลุมถุงชนเธอเป็นลูกสาวและหลานสาวของพ่อค้าผู้มั่งคั่งแห่งเมืองตูลูสและบอร์กโดซ์ พวกเขามีลูกสาวหกคน แต่มีเพียงเลโอเนอร์ซึ่งเป็นลูกคนที่สองเท่านั้นที่รอดชีวิตในวัยทารก[22]เขาเขียนเกี่ยวกับความสัมพันธ์กับภรรยาของเขาเพียงเล็กน้อย และไม่ค่อยมีใครรู้เกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขา เขาเขียนเกี่ยวกับเลโอเนอร์ลูกสาวของเขาว่า "ลูกๆ ของฉันทั้งหมดตายที่พี่เลี้ยงเด็ก แต่เลโอเนอร์ ลูกสาวคนเดียวของเราที่รอดพ้นจากความโชคร้ายนี้ได้ มีอายุครบหกขวบและมากกว่านั้นโดยไม่ได้รับการลงโทษ ยกเว้นด้วยความช่วยเหลือของแม่ของเธอ ยกเว้นด้วยคำพูดและความเมตตากรุณาของบรรดาลูกๆ ที่อ่อนโยนมาก" [23]ลูกสาวของเขาแต่งงานกับฟรานซัวส์ เดอ ลา ตูร์ และต่อมาคือชาร์ล เดอ กาแมช เธอมีลูกสาวด้วยกันคนละคน[24]

การเขียน

ตามคำร้องของบิดาของเขา Montaigne เริ่มทำงานแปลTheologia naturalisของ พระ สงฆ์ชาวคาตาลันRaymond Sebond เป็นครั้งแรก ซึ่งเขาตีพิมพ์หนึ่งปีหลังจากบิดาของเขาเสียชีวิตในปี 1568 (ในปี 1595 Prologue ของ Sebond ถูกนำไปอยู่ในIndex Librorum Prohibitorumเนื่องจากมีคำประกาศว่าพระคัมภีร์ไม่ใช่แหล่งที่มาเพียงแหล่งเดียวของความจริงที่เปิดเผย ) Montaigne ยังได้ตีพิมพ์ฉบับหลังมรณกรรมของผลงานของเพื่อนของเขาBoétie [25 ]

ในปี ค.ศ. 1570 เขาย้ายกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูล Château de Montaigne ซึ่งเขาได้รับมรดกมา เขาจึงได้เป็นเจ้าเมือง Montaigne ในช่วงเวลานี้ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุขณะขี่ม้าในบริเวณปราสาท เมื่อเพื่อนร่วมทางของเขาคนหนึ่งพุ่งเข้าชนเขาด้วยความเร็วสูง ทำให้ Montaigne กระเด็นจากหลังม้าและหมดสติไปชั่วครู่[26]เขาใช้เวลาหลายสัปดาห์หรือหลายเดือนจึงจะฟื้นตัว และการเฉียดตายครั้งนี้ส่งผลกระทบต่อเขาอย่างมาก ซึ่งเขากล่าวถึงเรื่องนี้โดยละเอียดในงานเขียนของเขาในช่วงหลายปีต่อมา ไม่นานหลังจากเกิดอุบัติเหตุ เขาก็สละตำแหน่งผู้พิพากษาในบอร์โดซ์ มีลูกคนแรกของเขา (และเสียชีวิตในอีกไม่กี่เดือนต่อมา) และในปี ค.ศ. 1571 เขาก็เกษียณจากชีวิตสาธารณะโดยสมบูรณ์ และย้ายไปอยู่ที่หอคอยของปราสาทซึ่งเรียกว่า "ป้อมปราการ" ของเขา ซึ่งเขาแทบจะแยกตัวจากกิจกรรมทางสังคมและครอบครัวทั้งหมด เขา ถูกขังไว้ในห้องสมุดซึ่งมีหนังสือสะสมไว้ประมาณ 1,500 เล่ม[27]และเริ่มเขียนงานเขียนที่ต่อมาจะถูกนำไปรวบรวมเป็นEssais ("บทความ") ซึ่งตีพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1580 ในวันเกิดครบรอบ 38 ปีของเขา ขณะที่เขากำลังเข้าสู่ช่วงเกือบ 10 ปีแห่งการปลีกตัวอยู่คนเดียว เขาก็ได้จารึกข้อความต่อไปนี้ไว้บนยอดชั้นหนังสือในห้องทำงานของเขา:

ในปีคริสตศักราช 1571 เมื่ออายุได้ 38 ปี ในวันที่สุดท้ายของเดือนกุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นวันเกิดของพระองค์ มิคาเอล เดอ มงแตญ เหนื่อยหน่ายกับการเป็นทาสในราชสำนักและงานสาธารณะมาเป็นเวลานาน ขณะที่ยังสมบูรณ์ พระองค์ได้ทรงบำเพ็ญตบะในอ้อมอกของเหล่าสาวพรหมจารีผู้ทรงคุณวุฒิ ซึ่งพระองค์จะทรงใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยอย่างสงบและปราศจากความกังวลใดๆ ซึ่งขณะนี้หมดไปแล้วกว่าครึ่ง หากโชคชะตาอำนวย พระองค์จะทรงสร้างที่พำนักแห่งนี้ให้สมบูรณ์ ซึ่งเป็นที่พักผ่อนของบรรพบุรุษอันแสนหวาน และพระองค์ได้อุทิศที่แห่งนี้เพื่อความเป็นอิสระ ความสงบ และการพักผ่อน[28]

  • Château de Montaigne บ้านที่สร้างขึ้นบนที่ดินที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของครอบครัว Montaigne บ้านเดิมของครอบครัวเขาไม่มีอยู่แล้ว แม้ว่าหอคอยที่เขาเขียนไว้จะยังคงอยู่
    Château de Montaigneบ้านที่สร้างขึ้นบนที่ดินที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของครอบครัว Montaigne บ้านเดิมของครอบครัวเขาไม่มีอยู่แล้ว แม้ว่าหอคอยที่เขาเขียนไว้จะยังคงอยู่
  • หอคอย Tour de Montaigne (หอคอยของ Montaigne) ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องสมุดของ Montaigne ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงมากนักนับตั้งแต่ศตวรรษที่ 16
    หอคอย Tour de Montaigne ( หอคอยของ Montaigne ) ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องสมุดของ Montaigne ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงมากนักนับตั้งแต่ศตวรรษที่ 16

การเดินทาง

ภาพเหมือนของมิเชล เดอ มงแตน ราวปี ค.ศ. 1578 โดยดูมงต์ติเยร์

ในช่วงเวลาของสงครามศาสนาในฝรั่งเศสนี้ มงแตน ซึ่งเป็นชาวโรมันคาธอลิก[29]ทำหน้าที่เป็นกำลังบรรเทา[30] เป็น ที่เคารพนับถือของทั้งพระเจ้าอองรีที่ 3 ซึ่งเป็นชาวคาธอลิก และพระเจ้าอองรีแห่งนาวาร์ ซึ่งเป็นชาวโปรเตสแตนต์ ซึ่งต่อมาได้เปลี่ยนไปนับถือนิกายคาธอลิก

ในปี ค.ศ. 1578 มงแตนซึ่งสุขภาพแข็งแรงดีมาตลอด เริ่มป่วยด้วยโรคนิ่วในไตซึ่งเป็นโรคที่สืบทอดมาจากครอบครัวของบิดา ตลอดระยะเวลาที่ป่วย เขาไม่ยุ่งเกี่ยวกับหมอหรือยาใดๆ ทั้งสิ้น [5]ระหว่างปี ค.ศ. 1580 ถึง 1581 มงแตนเดินทางไปทั่วฝรั่งเศสเยอรมนีออสเตรียสวิตเซอร์แลนด์และอิตาลีเพื่อหาทางรักษา โดยไปตั้งรกรากที่เมืองบาญี ดิ ลุกกาซึ่งเขาได้ตักน้ำจากแหล่งน้ำนั้น การเดินทางของเขายังเป็นการแสวงบุญไปยังบ้านศักดิ์สิทธิ์แห่งโลเรโตซึ่งเขานำภาพนูนสีเงิน (ภาพเขา ภรรยา และลูกสาว กำลังคุกเข่าต่อหน้าพระแม่มารี) ไปแสดง โดยถือว่าตนเองโชคดีที่ภาพนูนนี้ถูกแขวนไว้บนผนังภายในศาลเจ้า[31]เขาจดบันทึกความแตกต่างและประเพณีในภูมิภาค[32]และเรื่องราวส่วนตัวต่างๆ รวมถึงขนาดของหินที่เขาสามารถขับไล่ออกไปได้ ข้อความนี้ได้รับการตีพิมพ์ในภายหลังมากในปี พ.ศ. 2317 หลังจากที่ค้นพบในหีบที่แสดงอยู่ในหอคอยของเขา[33]

ระหว่างการเยือนนครวาติกันที่มงแตนบรรยายไว้ในบันทึกการเดินทางของเขาเอสไซส์ถูกตรวจสอบโดยซิสโต ฟาบรีซึ่งดำรงตำแหน่งหัวหน้าพระราชวังศักดิ์สิทธิ์ภายใต้พระสันตปาปาเกรกอรีที่ 13 หลังจากฟาบรีตรวจสอบ เอสไซส์ของมงแตนแล้วข้อความดังกล่าวก็ถูกส่งคืนให้เขาในวันที่ 20 มีนาคม ค.ศ. 1581 มงแตนได้ขอโทษที่อ้างถึงแนวคิดนอกรีตเรื่อง " ฟอร์ทูน่า " เช่นเดียวกับที่เขียนสนับสนุนจูเลียนผู้ละทิ้งศาสนา และกวีนอกรีต และได้รับการปล่อยตัวเพื่อทำตาม มโนธรรมของตนเองในการแก้ไขข้อความดังกล่าว[34]

อาชีพในภายหลัง

การเดินทางสู่อิตาลี โดย Michel de Montaigne 1580–1581
ภาพเหมือนของปี 1587 โดยÉtienne Martellange

ขณะที่อยู่ในเมืองลุกกาในปี ค.ศ. 1581 เขาได้เรียนรู้ว่าเขาได้รับเลือกเป็นนายกเทศมนตรีเมืองบอร์กโดซ์เช่นเดียวกับบิดาของเขา เขาจึงกลับมาดำรงตำแหน่งนายกเทศมนตรีอีกครั้ง เขาได้รับการเลือกตั้งอีกครั้งในปี ค.ศ. 1583 และดำรงตำแหน่งจนถึงปี ค.ศ. 1585 โดยทำหน้าที่ประนีประนอมระหว่างนิกายโรมันคาธอลิกและนิกายโปรเตสแตนต์อีกครั้งโรคระบาดเกิดขึ้นในเมืองบอร์กโดซ์ในช่วงปลายวาระที่สองของเขาในปี ค.ศ. 1585 ในปี ค.ศ. 1586 โรคระบาดและสงครามศาสนาของฝรั่งเศสทำให้เขาต้องออกจากปราสาทเป็นเวลาสองปี[5]

มงแตญยังคงขยาย แก้ไข และดูแลการตีพิมพ์Essais ต่อไป ในปี ค.ศ. 1588 เขาเขียนหนังสือเล่มที่สามของ Essais และได้พบกับMarie de Gournayนักเขียนผู้ชื่นชมผลงานของเขา และต่อมาได้แก้ไขและตีพิมพ์ผลงานดังกล่าว มงแตญเรียกเธอว่าลูกสาวบุญธรรมของเขาในเวลาต่อมา[5]

เมื่อพระเจ้าเฮนรีที่ 3ถูกลอบสังหารในปี ค.ศ. 1589 มงแตญ แม้จะไม่เห็นด้วยกับการปฏิรูปศาสนา แต่เขาก็พยายามหาทางประนีประนอมเพื่อยุติการนองเลือด และให้การสนับสนุนเฮนรีแห่งนาวาร์ซึ่งต่อมาได้เป็นพระเจ้าเฮนรีที่ 4 ตำแหน่งของมงแตญเชื่อมโยงเขากับการเมืองซึ่งเป็นขบวนการสถาปนาที่ให้ความสำคัญกับสันติภาพ ความสามัคคีของชาติ และอำนาจของราชวงศ์มากกว่าความจงรักภักดีต่อศาสนา[35]

ความตาย

ภาพเหมือนของมงแตน ราวปี ค.ศ. 1590 โดยศิลปินไม่ระบุชื่อ

มงแตญเสียชีวิตด้วยโรคควินซีเมื่ออายุได้ 59 ปีในปี ค.ศ. 1592 ที่ปราสาทมงแตญ ในกรณีของเขา โรคนี้ "ทำให้ลิ้นเป็นอัมพาต" [36]โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่เคยกล่าวไว้ว่า "การสนทนาเป็นกิจกรรมที่สร้างสรรค์และเป็นธรรมชาติที่สุด ฉันพบว่ามันไพเราะกว่ากิจกรรมอื่นใดในชีวิต และถ้าฉันถูกบังคับให้เลือก ฉันคิดว่าฉันคงยอมสูญเสียการมองเห็นมากกว่าการได้ยินและเสียง" [37]เขายังคงใช้ความสามารถอื่นๆ ทั้งหมดที่มีอยู่ และขอร่วมมิสซา และเสียชีวิตระหว่างพิธีมิสซาครั้งนั้น[38]

เขาถูกฝังไว้ใกล้ๆ ต่อมาร่างของเขาถูกย้ายไปที่โบสถ์ Saint Antoine ที่เมืองบอร์โดซ์ โบสถ์แห่งนี้ไม่มีอยู่อีกต่อไปแล้ว และกลายเป็น Convent des Feuillantsซึ่งได้หายไปแล้วเช่นกัน[39]

เอสไซส์

มนุษยนิยมของเขาแสดงออกในEssais ของเขา ซึ่งเป็นชุดเรียงความเชิงอัตวิสัยสั้นๆ จำนวนมากในหัวข้อต่างๆ ซึ่งตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1580 โดยได้รับแรงบันดาลใจจากการศึกษาคลาสสิก ของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งผลงานของพลูทาร์กและลูเครเชียส [ 40]เป้าหมายที่ระบุไว้ของมงแตนคือการบรรยายถึงมนุษย์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวเขาเอง ด้วยความตรงไปตรงมา อย่าง แท้จริง

แรงบันดาลใจจากการพิจารณาชีวิตและอุดมคติของบุคคลสำคัญในยุคของเขา เขาพบว่าความหลากหลายและความผันผวนของธรรมชาติของมนุษย์เป็นคุณสมบัติพื้นฐานที่สุด เขาบรรยายถึงความจำที่ไม่ดีของตัวเอง ความสามารถในการแก้ปัญหาและไกล่เกลี่ยข้อขัดแย้งโดยไม่ต้องมีส่วนร่วมทางอารมณ์อย่างแท้จริง ความรังเกียจต่อการแสวงหาชื่อเสียงที่ยั่งยืนของมนุษย์ และความพยายามที่จะแยกตัวออกจากสิ่งต่าง ๆ ทางโลกเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับความตายที่ทันท่วงที เขาเขียนเกี่ยวกับความรังเกียจต่อความขัดแย้งทางศาสนาในยุคของเขา เขาเชื่อว่ามนุษย์ไม่สามารถบรรลุความแน่นอน ที่แท้จริง ได้ บทความที่ยาวที่สุดของเขาคือApology for Raymond Sebondซึ่งแสดงถึงการรับเอาPyrrhonism ของ เขา[41]มีคำขวัญที่โด่งดังของเขาว่า "ฉันรู้ได้อย่างไร"

มงแตญคิดว่าการแต่งงานเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเลี้ยงดูเด็ก แต่ไม่ชอบความรู้สึกรักที่ เร่าร้อน เพราะมองว่าเป็นอันตรายต่ออิสรภาพในด้านการศึกษา เขาชอบตัวอย่างที่เป็นรูปธรรมและประสบการณ์มากกว่าการสอนความรู้ที่เป็นนามธรรมที่ตั้งใจให้ยอมรับโดยไม่วิพากษ์วิจารณ์ บทความเรื่อง "การศึกษาของเด็ก" ของเขาอุทิศให้กับไดอาน่าแห่งฟัวซ์

งานEssaisมีอิทธิพลสำคัญต่อวรรณกรรมฝรั่งเศสและ อังกฤษทั้ง ในด้านความคิดและรูปแบบ[42] งาน EssaysของFrancis Baconซึ่งตีพิมพ์ในอีกสิบปีต่อมา ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1597 มักถือกันว่าได้รับอิทธิพลโดยตรงจากคอลเล็กชั่นของ Montaigne และงาน Montaigne นั้น Bacon อ้างอิงร่วมกับแหล่งข้อมูลคลาสสิกอื่นๆ ในบทความในภายหลัง[43]

อิทธิพลของมงแตนต่อจิตวิทยา

แม้ว่าจะไม่ใช่นัก วิทยาศาสตร์แต่ Montaigne ก็ได้สังเกตหัวข้อต่างๆ ในจิตวิทยา[44]ในบทความของเขา เขาได้พัฒนาและอธิบายการสังเกตของเขาเกี่ยวกับหัวข้อเหล่านี้ ความคิดและแนวคิดของเขาครอบคลุมหัวข้อต่างๆ เช่นความคิดแรงจูงใจความกลัวความสุขการศึกษาของเด็กประสบการณ์และการกระทำของมนุษย์แนวคิดของ Montaigne มีอิทธิพลต่อจิตวิทยาและเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์อันยาวนานของจิตวิทยา

การศึกษาของเด็ก

การศึกษาในวัยเด็กเป็นหนึ่งในหัวข้อทางจิตวิทยาที่เขาเขียนถึง[44]บทความของเขาเรื่อง On the Education of Children , On PedantryและOn Experienceอธิบายถึงมุมมองที่เขามีต่อการศึกษาในวัยเด็ก[45] : 61  : 62  : 70 มุมมองบางประการของเขาเกี่ยวกับการศึกษาในวัยเด็กยังคงมีความเกี่ยวข้องในปัจจุบัน[46]

ทัศนคติของมงแตญเกี่ยวกับการศึกษาของเด็กขัดแย้งกับแนวทางการศึกษาทั่วไปในสมัยของเขา[45] : 63  : 67 เขาพบข้อบกพร่องทั้งในสิ่งที่สอนและวิธีการสอน[45] : 62 การศึกษาส่วนใหญ่ในสมัยของมงแตญเน้นที่การอ่านวรรณกรรมคลาสสิกและการเรียนรู้ผ่านหนังสือ[45] : 67 มงแตญไม่เห็นด้วยกับการเรียนรู้โดยเคร่งครัดผ่านหนังสือ เขาเชื่อว่าจำเป็นต้องให้การศึกษาแก่เด็กในหลากหลายวิธี นอกจากนี้ เขายังไม่เห็นด้วยกับวิธีการนำเสนอข้อมูลให้กับนักเรียน การนำเสนอข้อมูลในลักษณะที่ส่งเสริมให้นักเรียนรับข้อมูลที่สอนไปเป็นความจริงโดยแท้จริง นักเรียนไม่ได้รับโอกาสที่จะตั้งคำถามเกี่ยวกับข้อมูลแต่โดยทั่วไปแล้ว มงแตญมีจุดยืนว่าหากต้องการเรียนรู้อย่างแท้จริง นักเรียนต้องรับข้อมูลและทำให้เป็นของตนเอง:

ปล่อยให้ครูฝึกสอนของเขาทำหน้าที่ของเขาผ่านตะแกรงและอย่าใส่สิ่งใดลงไปในหัวของเขาโดยอาศัยอำนาจและความไว้วางใจเพียงอย่างเดียว อย่าให้หลักการของอริสโตเติลเป็นหลักการสำหรับเขามากกว่าหลักการของพวกสโตอิกหรือเอพิคิวเรียน ปล่อยให้ความคิดหลากหลายนี้ถูกวางไว้ต่อหน้าเขา เขาจะเลือกถ้าเขาเลือกได้ หากไม่เป็นเช่นนั้น เขาจะยังคงสงสัยอยู่ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่มั่นใจและมั่นใจ "เพราะการสงสัยทำให้ฉันพอใจไม่น้อยไปกว่าการรู้" [ดันเต้] เพราะถ้าเขายอมรับความคิดเห็นของเซโนฟอนและเพลโตด้วยเหตุผลของเขาเอง ความคิดเห็นเหล่านั้นก็จะไม่ใช่ของพวกเขาอีกต่อไป แต่จะเป็นของเขา ผู้ที่ติดตามคนอื่นจะไม่ติดตามอะไรเลย เขาไม่พบอะไรเลย แท้จริงแล้วเขาไม่ได้แสวงหาอะไรเลย "เราไม่ได้อยู่ภายใต้กษัตริย์ แต่ละคนควรเรียกร้องอิสรภาพของตนเอง" [เซเนกา] . . . เขาต้องซึมซับวิธีคิดของพวกเขา ไม่ใช่เรียนรู้คำสั่งสอนของพวกเขา และให้เขาลืมอย่างกล้าหาญ หากเขาต้องการ ว่าเขาได้มันมาจากไหน แต่ให้เขารู้วิธีที่จะทำให้มันเป็นของเขาเอง ความจริงและเหตุผลเป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็มีร่วมกัน และไม่ใช่ของผู้ที่พูดความจริงก่อนมากกว่าของผู้ที่พูดความจริงในภายหลัง ตามความเห็นของเพลโตแล้ว ความจริงและเหตุผลก็ไม่ใช่ของผู้ที่พูดความจริงเช่นกัน เนื่องจากฉันและเขาต่างก็มองเรื่องนี้ในลักษณะเดียวกัน ผึ้งขโมยดอกไม้ที่นี่และที่นั่น แต่ภายหลังพวกมันก็ทำน้ำผึ้งซึ่งเป็นของพวกมันเองทั้งหมด ไม่ใช่ไธม์และมาร์จอแรมอีกต่อไป[47] [48]

ที่มูลนิธิ Montaigne เชื่อว่าการคัดเลือกครูสอนพิเศษที่ดีเป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้นักเรียนได้รับการศึกษาที่ดี[45] : 66 การศึกษาโดยครูสอนพิเศษควรดำเนินไปตามจังหวะของนักเรียน[45] : 67 เขาเชื่อว่าครูสอนพิเศษควรพูดคุยกับนักเรียนโดยให้นักเรียนพูดก่อน ครูสอนพิเศษควรเปิดโอกาสให้มีการอภิปรายและถกเถียงกัน การสนทนาดังกล่าวมีจุดมุ่งหมายเพื่อสร้างสภาพแวดล้อมที่นักเรียนจะได้เรียนรู้ด้วยตนเอง นักเรียนจะสามารถรับรู้ถึงข้อผิดพลาดของตนเองและแก้ไขตามความจำเป็น[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

การเรียนรู้แบบรายบุคคลเป็นส่วนสำคัญของทฤษฎีการศึกษาของเด็กของเขา เขาโต้แย้งว่านักเรียนจะรวมข้อมูลที่รู้แล้วเข้ากับสิ่งที่เรียนรู้และสร้างมุมมองที่เป็นเอกลักษณ์เกี่ยวกับข้อมูลที่เพิ่งเรียนรู้[49] : 356 มงแตญยังคิดว่าครูสอนพิเศษควรส่งเสริมความอยากรู้อยากเห็นตามธรรมชาติของนักเรียนและให้พวกเขาตั้งคำถามเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ[45] : 68 เขาตั้งสมมติฐานว่านักเรียนที่ประสบความสำเร็จคือผู้ที่ได้รับการสนับสนุนให้ตั้งคำถามเกี่ยวกับข้อมูลใหม่และศึกษาข้อมูลนั้นด้วยตนเอง มากกว่าที่จะยอมรับสิ่งที่พวกเขาได้ยินมาจากผู้มีอำนาจในหัวข้อใดๆ มงแตญเชื่อว่าความอยากรู้อยากเห็นของเด็กสามารถใช้เป็นเครื่องมือสอนที่สำคัญได้เมื่อเด็กได้รับอนุญาตให้สำรวจสิ่งต่างๆ ที่เด็กอยากรู้[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

ประสบการณ์ยังเป็นองค์ประกอบสำคัญในการเรียนรู้ของมงแตญอีกด้วย อาจารย์ผู้สอนจำเป็นต้องสอนนักเรียนผ่านประสบการณ์มากกว่าการท่องจำข้อมูลที่มักฝึกฝนจากหนังสือ[45] : 62  : 67 เขาโต้แย้งว่านักเรียนจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่เฉื่อยชา เชื่อฟังโดยไม่คิด และขาดความสามารถในการคิดด้วยตนเอง[49] : 354 ไม่มีอะไรสำคัญที่จะคงอยู่และจะไม่มีการเรียนรู้ความสามารถใดๆ[45] : 62 เขาเชื่อว่าการเรียนรู้ผ่านประสบการณ์นั้นเหนือกว่าการเรียนรู้ผ่านหนังสือ[46]ด้วยเหตุนี้ เขาจึงสนับสนุนให้อาจารย์ผู้สอนให้การศึกษาแก่นักเรียนของตนผ่านการฝึกฝน การเดินทาง และการโต้ตอบกับมนุษย์ ในการทำเช่นนี้ เขาโต้แย้งว่านักเรียนจะกลายเป็นผู้เรียนที่กระตือรือร้น ซึ่งสามารถอ้างความรู้สำหรับตนเองได้[ จำเป็นต้องอ้างอิง ]

ทัศนคติของมงแตญเกี่ยวกับการศึกษาของเด็กยังคงมีอิทธิพลในปัจจุบัน แนวคิดเกี่ยวกับการศึกษาที่หลากหลายของมงแตญถูกนำมาผสมผสานเข้ากับการเรียนรู้สมัยใหม่ในบางแง่มุม เขาโต้แย้งกับวิธีการสอนที่นิยมกันในสมัยของเขา โดยสนับสนุนการเรียนรู้แบบรายบุคคล เขาเชื่อในความสำคัญของประสบการณ์มากกว่าการเรียนรู้จากหนังสือและการท่องจำ ในที่สุด มงแตญได้ตั้งสมมติฐานว่าจุดประสงค์ของการศึกษาคือการสอนนักเรียนให้ใช้ชีวิตที่ประสบความสำเร็จโดยดำเนินชีวิตที่กระตือรือร้นและมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม[49] : 355 

นักคิดที่สำรวจความคิดที่คล้ายคลึงกับมงแตญได้แก่เอราสมุส โทมัส มอร์ จอห์นฟิชเชอร์และกีโยม บูเดซึ่งทั้งหมดทำงานก่อนมงแตญประมาณห้าสิบปี[50]คำพูดภาษาละตินของมงแตญจำนวนมากมาจากAdagia ของเอราสมุส และที่สำคัญที่สุดคือคำพูดทั้งหมดของเขามาจากโซเครตีสพลูทาร์กอาจเป็นอิทธิพลที่แข็งแกร่งที่สุดของมงแตญในแง่ของสาระสำคัญและรูปแบบ[51]คำพูดของมงแตญจากพลูทาร์กในEssaysมีจำนวนมากกว่า 500 รายการ[52]

นับตั้งแต่เอ็ดเวิร์ด คาเปลล์เสนอแนะเป็นครั้งแรกในปี 1780 นักวิชาการได้เสนอแนะว่ามงแตนมีอิทธิพลต่อเชกสเปียร์[53]เชกสเปียร์อาจมีโอกาสได้อ่าน งานแปล Essaisของมงแตนของจอห์น ฟลอริโอซึ่งตีพิมพ์เป็นภาษาอังกฤษในปี 1603 และฉากหนึ่งในThe Tempest "สอดคล้องกับถ้อยคำของฟลอริโอ [แปลOf Cannibals ] อย่างใกล้ชิดจนเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณ" [54]อย่างไรก็ตาม ความคล้ายคลึงกันส่วนใหญ่ระหว่างทั้งสองสามารถอธิบายได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดา: [53]เนื่องจากความคล้ายคลึงกับนักเขียนในประเทศอื่น ๆ กับผลงานของเซร์บันเตสและเชกสเปียร์ อาจเกิดจากการศึกษาของพวกเขาเองเกี่ยวกับนักเขียนด้านศีลธรรมและปรัชญาชาว ละติน เช่นเซเนกาผู้น้องฮอเรซโอวิดและเวอร์จิล

ความคลางแคลงใจของBlaise Pascal ใน ผลงาน Pensées ของเขา ส่วนใหญ่มาจากผลงานที่เขาอ่านชื่อ Montaigne [55]

นักเขียนเรียงความชาวอังกฤษวิลเลียม แฮซลิตต์แสดงความชื่นชมมงแตนอย่างไม่มีขอบเขต โดยกล่าวว่า "เขาเป็นคนแรกที่กล้าที่จะพูดในฐานะนักเขียนว่าเขารู้สึกอย่างไรในฐานะมนุษย์ ... เขาไม่ใช่คนหัวโบราณหรือคนใจแคบ ... ในการปฏิบัติต่อผู้คนและมารยาท เขาพูดถึงพวกเขาตามที่เขาพบเห็น ไม่ใช่ตามแนวคิดที่ติดตัวมาแต่เดิมและหลักคำสอนที่เป็นนามธรรม" [56]โดยเริ่มต้นอย่างเปิดเผยที่สุดด้วยเรียงความในสไตล์ " ที่คุ้นเคย " ใน Table-Talkของเขาเองแฮซลิตต์พยายามทำตามตัวอย่างของมงแตน[57]

Ralph Waldo Emersonเลือก "Montaigne; or, Skeptic" เป็นหัวข้อในการบรรยายชุดหนึ่งของเขาที่มีชื่อว่าRepresentative Menร่วมกับหัวข้ออื่นๆ เช่นShakespeareและPlatoใน "The Skeptic" Emerson เขียนเกี่ยวกับประสบการณ์การอ่าน Montaigne ของเขาว่า "ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันเคยเขียนหนังสือเล่มนี้มาก่อนในชีวิตจริง ซึ่งหนังสือเล่มนี้พูดถึงความคิดและประสบการณ์ของฉันอย่างจริงใจ" Friedrich Nietzscheตัดสิน Montaigne ว่า "การที่คนเช่นนี้เขียนได้เพิ่มความสุขในการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้จริงๆ" [58] Sainte-Beuveแนะนำเราว่า "เพื่อให้การตัดสินของเราชัดเจนและสมส่วนมากขึ้น เราควรอ่าน Montaigne หนึ่งหน้าทุกเย็น" [59] Stefan Zweig ได้รับแรงบันดาลใจจากคำพูดของ Montaigne เพื่อใช้ตั้งชื่อนวนิยายอัตชีวประวัติเรื่องหนึ่งของเขาว่า " A Conscience Against Violence " [60]

ส่วนหนึ่งของซีรีส์เรื่อง
ไพร์โรนิสม์
พวกไพร์โรนิสต์
แนวคิด
ปรัชญาที่คล้ายคลึงกัน
อิทธิพลสมัยใหม่
พอร์ทัลปรัชญา

นักปรัชญาชาวอเมริกันEric Hofferได้ใช้ Montaigne ทั้งในเชิงรูปแบบและความคิด ในบันทึกความทรงจำของ Hoffer เรื่องTruth Imaginedเขากล่าวถึง Montaigne ว่า "เขาเขียนเกี่ยวกับฉัน เขารู้ความคิดที่ลึกซึ้งที่สุดของฉัน" John Cowper Powys นักเขียนนวนิยายชาวอังกฤษ แสดงความชื่นชมต่อปรัชญาของ Montaigne ในหนังสือของเขาเรื่องSuspended Judgements (1916) [61]และThe Pleasures of Literature (1938) Judith N. Shklarแนะนำหนังสือของเธอเรื่อง Ordinary Vices (1984) "เราจะสามารถใส่ใจกับความชั่วร้ายทั่วไปที่เราสร้างให้กันและกันทุกวันได้ก็ต่อเมื่อเราออกจากจักรวาลแห่งศีลธรรมที่พระเจ้าปกครองเท่านั้น นั่นคือสิ่งที่ Montaigne ทำ และนั่นคือเหตุผลที่เขาเป็นฮีโร่ของหนังสือเล่มนี้ ในจิตวิญญาณ เขาปรากฏอยู่ในทุกหน้าของหนังสือเล่มนี้..."

นักวิจารณ์วรรณกรรมในศตวรรษที่ 20 เอริช ออเออร์บัคเรียกมงแตนว่าเป็นมนุษย์ยุคใหม่คนแรก "ในบรรดาคนร่วมสมัยของเขา" ออเออร์บัคเขียนไว้ ( Mimesisบทที่ 12) "เขามีแนวคิดที่ชัดเจนที่สุดเกี่ยวกับปัญหาของการวางตัวของมนุษย์ นั่นคือ ภารกิจในการทำให้ตัวเองรู้สึกเหมือนอยู่บ้านเมื่อดำรงอยู่โดยไม่มีจุดยึดเหนี่ยวที่แน่นอน" [62]

การค้นพบซากศพ

พิพิธภัณฑ์อากีแตนประกาศเมื่อวันที่ 20 พฤศจิกายน 2019 ว่าร่างมนุษย์ซึ่งพบในห้องใต้ดินของพิพิธภัณฑ์เมื่อหนึ่งปีก่อน อาจเป็นของมงแตน[63]การสืบสวนร่างมนุษย์ซึ่งถูกเลื่อนออกไปเนื่องจากการระบาดของโควิด-19ได้กลับมาดำเนินการต่อในเดือนกันยายน 2020 [64]

การรำลึก

วันที่เกิดของมงแตนเป็นพื้นฐานในการก่อตั้งวันเรียงความแห่งชาติในสหรัฐอเมริกา

สาขามนุษยศาสตร์ของมหาวิทยาลัยบอร์โดซ์ได้รับการตั้งชื่อตามเขา: Université Michel de Montaigne Bordeaux 3 [ 65]

อ้างอิง

  1. ↑ อับ โฟลยา, มาร์ก; เฟอร์รารี, เอมิเลียโน (18 สิงหาคม พ.ศ. 2547) "มิเชล เดอ มงแตญ" ใน ซัลตา, เอ็ดเวิร์ด เอ็น. (เอ็ด.) สารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด (ฤดูหนาว 2019 เอ็ด)
  2. ↑ Robert P. Amico, The Problem of the Criterion, Rowman & Littlefield, 1995, p. 42. แหล่งที่มาหลัก: Montaigne, Essais , II, 12: " Pour juger des apparences que nous recevons des subjets, il nous faudroit un tool judicatoire; pour verifier cet tool, il nous y faut de la demo; pour verifier la demo, un เครื่องดนตรี : nous voilà au rouet [เพื่อตัดสินรูปลักษณ์ที่เราได้รับจากอาสาสมัคร เราจำเป็นต้องมีเครื่องมือตุลาการ: เพื่อตรวจสอบเครื่องมือนี้เราควรมีสาธิต และเพื่ออนุมัติการสาธิต ซึ่งเป็นเครื่องมือที่เราพลิกผัน] " (แปลโดยCharles Cotton )
  3. ^ FT.com “Small Talk: José Saramago” “ทุกสิ่งที่ฉันอ่านมีอิทธิพลต่อฉันในทางใดทางหนึ่ง เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คาฟคา บอร์เคส โกกอล มงแตน เซร์บันเตส เป็นเพื่อนคู่ใจเสมอมา”
  4. ^ "Montaigne". พจนานุกรมUnabridged ของ Random House Webster
  5. ↑ abcde เรย์โนลด์ส, ฟรานซิส เจ., เอ็ด. (พ.ศ. 2464) “มงแตญ, มิเชล, ไซญอร์”  . สารานุกรมใหม่ของถ่านหิน . นิวยอร์ก: บริษัท พี.เอฟ. คอลลิเออร์ แอนด์ ซัน
  6. ^ เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของเขาเป็นเพียง "เรื่องบังเอิญ" ที่ปรากฏให้เห็นเท่านั้น มงแตนเขียนว่า: "เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยและคำพูดของฉันไม่ได้ถูกใช้เป็นตัวอย่าง เพื่อเป็นหลักฐาน หรือเป็นเครื่องประดับเสมอไป... เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยและคำพูดเหล่านี้มักจะเล่าถึงเรื่องราวที่เข้มข้นและกล้าหาญกว่า ซึ่งมักจะสะท้อนให้เห็นในเชิงอ้อมๆ ด้วยน้ำเสียงที่ละเอียดอ่อนกว่า" Michel de Montaigne, Essais , Pléiade, Paris (ed. A. Thibaudet) 1937, Bk. 1, ch. 40, p. 252 (tr. Charles Rosen)
  7. ↑ โซฟี จามา, L'Histoire Juive de Montaigne [ ประวัติศาสตร์ชาวยิวแห่งมงแตญ ], ปารีส, Flammarion, 2001, p. 76.
  8. ^ “แม่ของเขาเป็นชาวยิวโปรเตสแตนต์ ส่วนพ่อเป็นคาทอลิกซึ่งประสบความสำเร็จด้านวัฒนธรรมอย่างกว้างขวางและมีทรัพย์สินมากมาย” Civilization , Kenneth Clark, (Harper & Row: 1969), หน้า 161
  9. ↑ วิงค์เลอร์, เอมิล (1942) "Zeitschrift für Französische Sprache und Literatur"
  10. ^ โดย Goitein, Denise R (2008). "Montaigne, Michel de". สารานุกรม Judaica . The Gale Group . สืบค้นเมื่อ6 มีนาคม 2014 – ผ่านทาง Jewish Virtual Library
  11. ^ บทนำ: ชีวิตและสมัยของ MontaigneในApology for Raymond Sebondโดย Michel de Montaigne (Roger Ariew) (Hackett: 2003) หน้า iv: "Michel de Montaigne เกิดในปี ค.ศ. 1533 ที่ Chateau de Montagine (ห่างจากเมืองบอร์โดซ์ไปทางทิศตะวันออกประมาณ 30 ไมล์) เป็นบุตรของ Pierre Eyquem, Seigneur de Montaigne และ Antoinette de Louppes (หรือ López) ซึ่งมาจากครอบครัวชาวยิวที่ร่ำรวย (เดิมเป็นชาวไอบีเรีย)"
  12. ^ "...ครอบครัวของแม่ของ Montaigne, Antoinette de Louppes (López) แห่งเมืองตูลูส มีเชื้อสายสเปน-ยิว...." – The Complete Essays of MontaigneแปลโดยDonald M. Frame "Introduction" หน้า vii เป็นต้นไป, Stanford University Press, Stanford, 1989 ISBN 0804704864 
  13. ^ Popkin, Richard H (20 มีนาคม 2003). ประวัติศาสตร์แห่งความคลางแคลงใจ: จาก Savonarola ถึง Bayle. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด สหรัฐอเมริกาISBN 978-0195107678-
  14. ^ กรีน, โทบี้ (17 มีนาคม 2552). การสอบสวน: การปกครองแห่งความหวาดกลัว. แมคมิลแลน. ISBN 978-1429938532-
  15. ^ มงแตญ. บทความ 3, 13
  16. ^ Bakewell, Sarah (2010). How to Live – or – A Life of Montaigne in One Question and Twenty Attempts to an Answer. ลอนดอน: Vintage. หน้า 54–55 ISBN 9781446450901. ดึงข้อมูลเมื่อ2 ตุลาคม 2022 .
  17. ^ Hutchins, Robert Maynard; Hazlitt, W. Carew, บรรณาธิการ (1952). The Essays of Michel Eyquem de Montaigne . Great Books of the Western World. เล่มที่ยี่สิบห้า แปลโดย Charles Cotton. Encyclopædia Britannica. หน้า v. เขาให้ลูกชายของเขาตื่นนอนทุกเช้าด้วย "เสียงเครื่องดนตรี"
  18. ^ Philippe Desan (บรรณาธิการ), The Oxford Handbook of Montaigne , Oxford University Press, 2016, หน้า 60
  19. ↑ Bibliothèque d'humanisme et Renaissance: Travaux และเอกสาร, เล่มที่ 47, Librairie Droz, 1985, p. 406.
  20. ^ Lowenthal, Marvin; de Montaigne, Michel (1999). อัตชีวประวัติของ Michel de Montaigne . นิวแฮมป์เชียร์: Nonpareil Books. หน้า xxxii
  21. ^ เฟรม, โดนัลด์ (ผู้แปล). The Complete Essays of Montaigne. 1958. หน้า 112
  22. ^ Kramer, Jane (31 สิงหาคม 2009). "Me, Myself, And I". The New Yorker . สืบค้นเมื่อ 16 มีนาคม 2019 .
  23. ^ เซนต์จอห์น, เบย์ล (16 มีนาคม 2019). "Montaigne the essayist. A biography". ลอนดอน, แชปแมน และฮอลล์สืบค้นเมื่อ16 มีนาคม 2019 – ผ่านทาง Internet Archive
  24. ↑ เบิร์ต, ลอแรน (27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558). เลโอนอร์ เดอ มงแตญ – MONLOE : MONtaigne à L'Œuvre Montaigne.univ-tours.fr . สืบค้นเมื่อ16 มีนาคม 2562 .
  25. ^ Kurz, Harry (มิถุนายน 1950). "Montaigne และ la Boétie ในบทว่าด้วยมิตรภาพ". PMLA . 65 (4): 483–530. doi :10.2307/459652. JSTOR  459652. S2CID  163176803. สืบค้นเมื่อ29 กันยายน 2022 .
  26. ^ Bakewell, Sarah (2010). How to Live – or – A Life of Montaigne in One Question and Twenty Attempts to an Answer. ลอนดอน: Vintage. ISBN 9781446450901-
  27. ↑ Gilbert de Botton และ Francis Pottiée-Sperry, “A la recherche de la 'librairie' de Montaigne,” Bulletin du bibliophile , 2 (1997), 254-80
  28. ^ อ้างจาก Richard L. Regosin, 'Montaigne and His Readers' ใน Denis Hollier (ed.) A New History of French Literature , Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, London 1995, pp. 248–252 [249] ต้นฉบับภาษาละตินเขียนว่า: 'An. Christi 1571 aet. 38, pridie cal. mart., die suo natali, Mich. Montanus, servitii aulici et munerum publicorum jamdudum pertaesus, dum se integer ใน doctarum virginum recessit sinus, ubi quietus et omnium securus (quan)tillum ควบคู่ superabit decursi multa jam บวก parte spatii: si modo fata sinunt exigat istas sedes et dulces s, avitasque, liberti suae, เงียบสงบ, และ otio consecravit ดังที่อ้างถึงใน Helmut Pfeiffer, 'Das Ich als Haushalt: Montaignes ökonomische Politik', ใน Rudolf Behrens, Roland Galle (eds.) Historische Anthropologie und Literatur: Romanistische Beträge zu einem neuen Paradigma der Literaturwissenschaft , Königshausen und Neumann, Würzburg, 19 95 หน้า 69–90 [75]
  29. ^ เดซาน, ฟิลิปป์ (2016). The Oxford Handbook of Montaigne. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ด ISBN 978-0-19-021533-0-
  30. ^ Ward, Adolphus; Hume, Martin (2016). สงครามศาสนาในยุโรป. Perennial Press. ISBN 9781531263188. ดึงข้อมูลเมื่อ29 กันยายน 2565 .
  31. ^ Edward Chaney , The Evolution of the Grand Tour: Anglo-Italian Cultural Relations since the Renaissance , ฉบับที่ 2 (ลอนดอน, 2000), หน้า 89
  32. ↑ กาโซซ์, กิโยม (2015) Montaigne et la coutume [ มองแตญกับประเพณี ] มิลาน: มิเมซิส. ไอเอสบีเอ็น 978-8869760044. เก็บถาวรจากแหล่งดั้งเดิมเมื่อวันที่ 30 ตุลาคม 2558
  33. ^ บันทึกการเดินทางของ Montaigneแปลโดยมีคำนำโดย Donald M. Frame และคำนำโดย Guy Davenport, ซานฟรานซิสโก, 1983
  34. ↑ Treccani.it, เลนซิโคลพีเดีย อิตาเลียนา, ดิซิโอนาริโอ ไบโอกราฟิโก สืบค้นเมื่อ 10 สิงหาคม 2556
  35. ^ Desan, Philippe (2016). The Oxford Handbook of Montaigne . หน้า 233.
  36. ^ Montaigne, Michel de, Essays of Michel de Montaigne , tr. Charles Cotton , ed. William Carew Hazlitt , 1877, "The Life of Montaigne" ใน v. 1. np, Kindle edition
  37. ^ "อัตชีวประวัติของมิเชล เดอ มงแตญ" แปล แนะนำ และแก้ไขโดย มาร์วิน โลเวนธัล สำนักพิมพ์เดวิด อาร์. โกไดน์ หน้า 165
  38. ^ "บันทึกชีวประวัติ" สารานุกรมบริแทนนิกา "หนังสือสำคัญของโลกตะวันตก" เล่ม 25 หน้าที่ 6 "มงแตน"
  39. ^ Bakewell, Sarah. How to Live – or – A Life of Montaigne in One Question and Twenty Attempts to an Answer (2010), หน้า 325–326, 365 ฉบับที่ 325.
  40. ↑ "Titi Lucretii Cari De rerum natura libri sex (Montaigne.1.4.4)". ห้องสมุดดิจิตอลเคมบริดจ์ สืบค้นเมื่อ9 กรกฎาคม 2558 .
  41. ^ Bruce Silver (2002). "Montainge, Apology for Raymond Sebond: Happiness and the Poverty of Reason" (PDF) . Midwest Studies in Philosophy XXVI . หน้า 95–110. เก็บถาวรจากแหล่งเดิม(PDF)เมื่อ 3 มีนาคม 2020 . สืบค้นเมื่อ 3 มีนาคม 2020 .
  42. ^ บลูม, ฮาโรลด์ (1995). The Western Canon . สำนักพิมพ์ริเวอร์เฮดบุ๊คส์ISBN 978-1573225144-
  43. ^ Bakewell, Sarah (2010). How to Live – or – A Life of Montaigne in One Question and Twenty Attempts to an Answer. ลอนดอน: Vintage. หน้า 280 ISBN 978-0099485155-
  44. ^ โดย King, Brett; Viney, Wayne; Woody, William. A History of Psychology: Ideas and Context , 4th ed., Pearson Education, Inc. 2009, หน้า 112
  45. ^ abcdefghi Hall, การใช้การเรียนรู้แบบคลาสสิกของ Michael L. Montaigne "Journal of Education" 1997, เล่มที่ 179 ฉบับที่ 1, หน้า 61
  46. ^ ab Ediger, Marlow. อิทธิพลของนักการศึกษาชั้นนำ 10 คนต่อการศึกษาของอเมริกา . การศึกษาเล่มที่ 118, ฉบับที่ 2, หน้า 270
  47. ↑ https://media.bloomsbury.com/rep/files/primary-source-77-michel-de-montaigne-on-the-education-of-children.pdf [ URL เปลือย PDF ]
  48. ^ Montaigne, Michel de (1966). ของการศึกษาเด็ก (พิมพ์ซ้ำจาก "Selected Essays" โดยได้รับอนุญาตจากสำนักพิมพ์ Walter J. Black, Inc.) แปลโดย Frame, Donald M. Chicago: The Great Books Foundation หน้า 31–32 {{cite book}}: |work=ไม่สนใจ ( ช่วยด้วย )
  49. ^ abc Worley, Virginia. Painting With Impasto: Metaphors, Mirrors, and Reflective Regression in 'Of the Education of Children' (การศึกษาของเด็ก) ของ Montagne ทฤษฎีการศึกษามิถุนายน 2012 เล่มที่ 62 ฉบับที่ 3 หน้า 343–370
  50. ^ ฟรีดริช, ฮิวโก; เดซาน, ฟิลิปป์ (1991). มงแตญ. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียISBN 978-0520072534-
  51. ↑ ฟรีดริช แอนด์ เดซาน 1991, p. 71.
  52. ^ Billault, Alain (2002). "Plutarch's Lives". ใน Gerald N. Sandy (ed.). The Classical Heritage in France . BRILL. หน้า 226 ISBN 978-9004119161-
  53. ^ โดย Olivier, T. (1980). "เชกสเปียร์และมงแตน: แนวโน้มแห่งความคิด" Theoria . 54 : 43–59
  54. ^ ฮาร์มอน, อลิซ (1942). "หนี้ของเชกสเปียร์ต่อมงแตนยิ่งใหญ่เพียงใด?" PMLA . 57 (4): 988–1008. doi :10.2307/458873. JSTOR  458873. S2CID  164184860
  55. ^ Eliot, Thomas Stearns (1958). Introduction to Pascal's Essays. นิวยอร์ก: EP Dutton and Co. หน้า viii
  56. ^ อ้างจาก "On the Periodical Essayists" ของ Hazlitt ใน Park, Roy, Hazlitt and the Spirit of the Age , Oxford, Clarendon Press, 1971, หน้า 172–173
  57. ^ Kinnaird, John, William Hazlitt: Critic of Power , สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย, 1978, หน้า 274
  58. ^ Nietzsche, Untimely Meditations , บทที่ 3, "Schopenhauer as Educator", Cambridge University Press, 1988, หน้า 135
  59. ^ Sainte-Beuve, "Montaigne", "บทความวรรณกรรมและปรัชญา", Ed. Charles W. Eliot, New York: PF Collier & Son, 1938
  60. ^ Dove, Richard, ed. (1992). German writers and politics 1918 - 1939. Warwick studies in the European humanities (1. publ ed.). Houndmills: MacMillan. ISBN 978-0-333-53262-1-
  61. ^ Powys, John Cowper (1916). คำพิพากษาที่ถูกระงับ. นิวยอร์ก: GA Shaw. หน้า 17.
  62. ^ Auerbach, Erich, Mimesis: Representations of Reality in Western Literature , Princeton UP, 1974, หน้า 311
  63. ^ “พิพิธภัณฑ์ฝรั่งเศส 'อาจจะ' ค้นพบซากศพของนักปรัชญา มิเชล เดอ มงแตน” Japan Times . 21 พฤศจิกายน 2019
  64. ^ "'ความลึกลับ' ยังคงมีอยู่ในฝรั่งเศสเหนือหลุมศพของมงแตน: นักโบราณคดี" ฝรั่งเศส 24 . 18 กันยายน 2020
  65. ↑ brigoulet#utilisateurs (27 กุมภาพันธ์ 2019) "มหาวิทยาลัยมนุษยนิยมแห่งบอร์กโดซ์" Université Bordeaux Montaigne . สืบค้นเมื่อ16 มีนาคม 2562 .

อ่านเพิ่มเติม

  • ซาราห์ เบคเวลล์ (2010) การใช้ชีวิต — หรือ — ชีวิตของมงแตนในคำถามเดียวและความพยายามหาคำตอบ 20 ครั้งนิวยอร์ก: สำนักพิมพ์อื่นๆ
  • คาร์ไลล์, โทมัส (1903). "Montaigne". บทความวิจารณ์และบทความเบ็ดเตล็ด: เล่มที่ 5ผลงานของโทมัส คาร์ไลล์ใน 30 เล่ม เล่มที่ 33. นิวยอร์ก: Charles Scribner's Sons (ตีพิมพ์ในปี 1904) หน้า 65–69
  • Donald M. Frame (1984) [1965]. Montaigne: A Biographyซานฟรานซิสโก: สำนักพิมพ์ North Point ISBN 0-86547-143-6 
  • คุซนิคกี้, เจสัน (2008) มงแตญ, มิเชล เดอ (1533–1592) ในฮาโมวี โรนัลด์ (เอ็ด) มงแตญ, มิเชล (1533–1592) สารานุกรมแห่งเสรีนิยม . เทาซันด์ โอ๊คส์, แคลิฟอร์เนีย: Sage ; สถาบันกาโต้ . หน้า 339–341. ดอย :10.4135/9781412965811.n208. ไอเอสบีเอ็น 978-1412965804. LCCN  2008009151. OCLC  750831024.
  • ฌอง ลากูตูร์. ห้องสมุด เดอ ลา เปลยาด (2550) อัลบั้ม Montaigne (เป็นภาษาฝรั่งเศส) กัลลิมาร์ด. ไอเอสบีเอ็น 978-2070118298.OCLC 470899664  .-
  • Marvin Lowenthal (1935) อัตชีวประวัติของ Michel de Montaigne: รวบรวมชีวประวัติของชายที่ฉลาดที่สุดในยุคสมัยของเขา ตั้งแต่วัยเด็ก วัยหนุ่ม และวัยรุ่งโรจน์ การผจญภัยในความรักและการแต่งงาน ในราชสำนัก และในตำแหน่ง สงคราม การปฏิวัติ และโรคระบาด การเดินทางในบ้านและต่างประเทศ นิสัย รสนิยม ความอยาก และความคิดเห็นของเขา เรียบเรียง บทนำ และแปลจากเรียงความ จดหมาย บันทึกการเดินทาง บันทึกครอบครัว ฯลฯ โดยไม่มีการปกปิดสัญญาณหรือรายละเอียดที่น่าสนใจใดๆ Houghton Mifflin ASIN  B000REYXQG
  • มิเชล เดอ มงแตญชาร์ลส์ เฮนรี คอนราด ไรท์ (1914) การคัดเลือกจากมงแตญ บรรณาธิการพร้อมหมายเหตุ โดย ซีเอช คอนราด ไรท์ ชุดภาษาสมัยใหม่ของฮีธ DC Heath & Co.
  • Saintsbury, George (1911). "Montaigne, Michel de"  . Encyclopædia Britannica . เล่มที่ 18 (พิมพ์ครั้งที่ 11). หน้า 748–750.
  • MA Screech (1991) [1983]. Montaigne and Melancholy: The Wisdom of the Essays . สำนักพิมพ์ Penguin Books
  • ชาร์ลอตต์ ซีเอส โธมัส (2014) ไม่มีสัตว์ประหลาดหรือปาฏิหาริย์ใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าตัวฉันเอง สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเมอร์เซอร์ISBN 978-0881464856-
  • สเตฟาน ซไวก์ (2015) [1942] มงแตน แปลโดยวิลล์ สโตน สำนักพิมพ์พุชกินISBN 978-1782271031 
  • ผลงานของ Michel de Montaigne ที่Project Gutenberg
  • ผลงานของหรือเกี่ยวกับ Michel de Montaigne ที่Internet Archive
  • ผลงานของ Michel de Montaigne ที่LibriVox (หนังสือเสียงสาธารณสมบัติ)
  • เรียงความที่แก้ไขเล็กน้อยเพื่อให้อ่านง่ายขึ้น
  • เวอร์ชันจำลองและ HTML ของ 10 Volume Essays of Montaigne เก็บถาวรเมื่อวันที่ 15 เมษายน 2021 ที่ เวย์แบ็กแมชชีนในห้องสมุดออนไลน์แห่งเสรีภาพ
  • บทความโดย Montaigne ที่ Quotidiana.org
  • การแปลบทความบางส่วนของ Montaigne โดย Charles Cotton :
    • เวอร์ชันข้อความธรรมดาโดยProject Gutenberg
    • เรียงความภาษาอังกฤษ เสียงโดย Librivox
  • ข้อความค้นหาฉบับสมบูรณ์ของ Villey-Saulnier จากโครงการ ARFTL ที่มหาวิทยาลัยชิคาโก (ภาษาฝรั่งเศส)
  • การศึกษาด้านมงแตนที่มหาวิทยาลัยชิคาโก
  • Titi Lucretii Cari De rerum natura libri sex ตีพิมพ์ในปารีส 1563 ต่อมามี Montaigne เป็นเจ้าของและมีคำอธิบายประกอบ บันทึกไว้เป็นดิจิทัลอย่างสมบูรณ์ในCambridge Digital Library
  • ห้องสมุด Montaigne ของGilbert de Bottonจัดทำเป็นดิจิทัลในห้องสมุดดิจิทัลของเคมบริดจ์
  • The Essays of Michel de Montaigne eBook ที่มหาวิทยาลัย Adelaideผู้แปล: Charles Cottonบรรณาธิการ: William Carew Hazlitt
Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Michel_de_Montaigne&oldid=1246710684"